Mustafa Akyol: Faith versus tradition in Islam

مصطفی آکیول : ایمان در مقابل سنت در اسلام

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeed Salehi

چند هفته پیش،

A few weeks ago, I had a chance to go to Saudi Arabia.

من شانس این را داشتم که به عربستان سعودی بروم.

And the first thing I wanted to do as a Muslim

و اولین چیزی که به عنوان یک مسلمان می خواستم انجام دهم

was to go to Mecca and visit the Kaaba,

این بود که به مکه بروم و کعبه را ببینم،

the holiest shrine of Islam.

مقدس ترین زیارتگاه اسلام .

And I did that; I put on my ritualistic dress,

من اینکار را کردم: من لباس احرام خود را پوشید:

و به مسجد مقدس رفتم:

I went to the holy mosque,

I did my prayers,

من نمارم را خواندم:

I observed all the rituals.

تمام مناسک را انجام دادم.

در عین حال،

And meanwhile, besides all the spirituality,

علاوه بر همهء معنویات،

there was one mundane detail in the Kaaba

هیچ جزئیات دنیوی در کعبه نبود

that was pretty interesting for me:

این برای من خیلی جالب بود.

there was no separation of sexes.

آنجا مرد و زنی جدا نبودند.

In other words, men and women were worshiping all together.

به عبارت دیگر، مردان و زنان

با هم عبادت می کردند.

آنها با هم بودند در حالی که طواف می کردند،

They were together while doing tawāf, the circular walk around the Kaaba.

چرخیدن دور کعبه.

They were together while praying.

آنها وقتی نماز می خواندند، با هم بودند.

And if you wonder why this is interesting at all,

و اگر فکر می کنی چرا اصلا" این جالب است،

باید بقیه عربستان سعودی را ببینید،

you have to see the rest of Saudi Arabia,

because this a country which is strictly divided between the sexes.

زیرا این کشوریست

که به شدت بین دو جنس تقسیم شده است.

In other words:

به عبارت دیگر

as men, you are simply not supposed to be in the same physical space

به عنوان مرد، شما به سادگی نمی توانید

در فضای فیزیکی مشترک با زنان قرار بگیرید.

with women.

And I noticed this in a very funny way.

من این را به شیوه خیلی خنده داری متوجه شدم.

I left the Kaaba to eat something in downtown Mecca.

من کعبه را ترک کردم

برای خوردن چیزی در مرکز شهر.

I headed to the nearest Burger King restaurant.

من به طرف نزدیکترین رستوران برگر کینگ رفتم.

و رفتم آنجا--

And I went there -- I noticed that there was a male section,

متوجه شدم که در آنجا بخش مردان وجود دارد،

which is carefully separated from the female section.

که خیلی با احتیاط قسمت زنان جدا شده بود.

I had to pay, order and eat in the male section.

من می بایست در قسمت مردانه می پرداختم، سفارش می دادم و می خوردم.

"It's funny," I said to myself,

این خنده داره،" به خودم گفتم،"

"You can mingle with the opposite sex at the holy Kaaba,

" تو می توانی در کعبه مقدس با جنس مخالف مختلط باشی،

but not at the Burger King?"

اما نه در برگر کینگ."

(Laughter)

خیلی مضحک است.

Quite, quite ironic.

خیلی جالبه!، این همچنین، خیلی گویا.

Ironic, and it's also, I think, quite telling,

because the Kaaba and the rituals around it

زیرا مراسم و (طواف) در اطراف آن

are relics from the earliest phase of Islam,

از بقایای اولین مرحله از اسلام است ،

that of prophet Muhammad.

که محمد پیامبر اسلام آورد.

And if there was a big emphasis at the time to separate men from women,

و اگر در آن زمان تاکید بزرگی

بر جدایی مرد از زن بود،

the rituals around the Kaaba could have been designed accordingly.

مراسم طواف دور کعبه می بایست طور دیگری طراحی شده می بود.

But apparently, that was not an issue at the time.

اما ظاهرا" در آن زمان این مسئله ای نبوده.

خوب مراسم به این شیوه آمده.

So the rituals came that way.

This is also, I think, confirmed by the fact

من همچنین فکر می کنم، تاکید می کنم

بر این واقعیت که جدایی زنان

that the seclusion of women in creating a divided society

در ایجاد یک جامعه تقسیم شده

is something that you also do not find in the Koran --

چیزی است که شما در قرآن آن را نمی یابید،

(قرآن) هسته ی اصلی اسلام --

the very core of Islam, the divine core of Islam --

هسته ی معنوی اسلام

that all Muslims, equally myself, believe.

که مسلمانان، و به همان اندازه خودم، به آن باور داریم.

معتقدم که اینکه

And I think it's not an accident

that you don't find this idea in the very origin of Islam,

شما این ایده را

درمنابع اصلی اسلام نمی یابید ، اتفاقی نیست.

because many scholars who study the history of Islamic thought --

زیرا بسیاری از محققان

که تاریخ اسلام را مطالعه کردند--

Muslim scholars or Westerners --

محققان اسلامی یا غربی-

think that, actually, the practice of dividing men and women physically

معتقدند که در واقع اجرای

جدایی فیزیکی مردان و زنان

came as a later development in Islam,

به عنوان یک توسعه بعد از آن، در اسلام آمده است.

as Muslims adopted some preexisting cultures

به عنوان پذیرفتن مسلمانان

از برخی فرهنگها و سنتهای قبل از اسلام در خاورمیانه.

and traditions of the Middle East.

Seclusion of women was actually a Byzantine and Persian practice,

در واقع جدایی زنان

از بیزانس و پرشیا تکرار شده،

و مسلمانان پذیرفته

and Muslims adopted it and made it a part of their religion.

و ساخته اند که این بخشی از دینشان است.

Actually, this is just one example of a much larger phenomenon.

و در واقع این تنها یک مثال

از پدیده بسیار بزرگتری است.

What we call today Islamic law, and especially Islamic culture --

چیزی را که ما امروزه اسلام می نامیم، بخصوص فرهنگ اسلامی--

و در واقع در بسیاری از فرهنگ های اسلامی وجود دارد؛

and there are many Islamic cultures, actually;

در عربستان سعودی بسیار متفاوت است

the one in Saudi Arabia is much different

از جایی که من ، از استانبول و یا ترکیه آمده ام.

from where I come from in Istanbul or Turkey.

But still, if you're going to speak about a Muslim culture,

اما هنوز،

اگر بخواهیم راجع به فرهنگ اسلامی صحبت کنیم،

this has a core: the divine message which began the religion.

این یک هسته اصلی دارد ، پیام الهی،

که آغاز دین است

But then many traditions, perceptions, practices were added on top of it.

اما پس از آن بسیاری از سنت ها، برداشت ها ،

بسیاری از شیوه ها، در بالای آن افزوده شده است.

And these were traditions of the Middle East medieval traditions.

و اینها سنت خاور میانه اند-سنتهای قرون وسطی.

There are two important messages, or two lessons,

در اینجا دو پیام مهم وجود دارد، یا دو درس،

از این واقعیت می توان گرفت.

to take from that reality.

First of all, Muslims --

اول از همه، مسلمانان---

pious, conservative, believing Muslims who want to be loyal to their religion --

مؤمن، محافظه کار، معتقدان مسلمان که می خواهند وفادار به دین خود باشند--

نباید به همه فرهنگ خود بچسبند،

should not cling onto everything in their culture,

thinking that that's divinely mandated.

بااین تفکر که از جانب خدا موظف (به آنها) نیستند.

شاید برخی ازسنتهای بد

Maybe some things are bad traditions and they need to be changed.

نیاز به تغییر داشته باشند.

On the other hand, the Westerners who look at Islamic culture

به عبارت دیگر، غرب

که به فرهنگ اسلامی نگاه می کند

and see some troubling aspects

و بعضی از جنبه های نگران کنند را می بیند

should not readily conclude that this is what Islam ordains.

واقعا" نباید نتیجه گیری کند که این چیزیست که اسلام دستور داده است.

Maybe it's a Middle Eastern culture that became confused with Islam.

شاید این فرهنگ خاورمیانه است

که با اسلام اشتباه گرفته شده است.

عملی بنام ختنه زنآن وجود دارد.

There is a practice called female circumcision.

چیز وحشتناکیست، هولناک.

It's something terrible, horrible.

It is basically an operation to deprive women of sexual pleasure.

این اساسا عملیست

برای محروم کردن زنان از لذت سکس.

And Westerners --

و غرب، اروپا یا آمریکا،

Europeans or Americans -- who didn't know about this before,

که درباره آن از قبل نمی دانند

[saw] this practice

با این عمل که روبرو

within some of the Muslim communities who migrated from North Africa.

که در برخی ازجوامع مسلمانان

که با شمال آفریقایی ها ازدواج کردند، می شوند.

And they've thought,

آنها فکر می کنند، " آه چه دین وحشتناکی که

"Oh, what a horrible religion that is, which ordains something like that."

چنین دستوری را می دهد."

اما در واقع وقتی به ختنه زنان نگاه می کنی،

But when you look at female circumcision,

می بیند این هیچ ربطی به اسلام ندارد،

you see that it has nothing to do with Islam;

این فقط عملی آفریقای شمالیست،

it's just a North African practice which predates Islam.

که قبل از اسلام.

It was there for thousands of years.

هزاران سال بوده است.

And, quite tellingly, some Muslims do practice it --

و کاملا" گفتنیست، بعضی از مسلمانان آن را انجام دادن اند.

مسلمانان شمال آفریقا، نه در سرزمینهای دیگر.

the Muslims in North Africa, not in other places.

But also the non-Muslim communities of North Africa --

ولی همچنین جوامع غیر مسلمان شمال آفریقا-

همزادگرایان (Animists)، حتی بعضی ازمسیحیان

the animists, some Christians and even a Jewish tribe in North Africa --

و حتی یک قبیله یهودی شمال آفریقا

به عمل ختنه زنان مشهورند.

are known to practice female circumcision.

So what might look like a problem within Islamic faith

خوب ممکن است این مشکل در

درون دین اسلام هم باشد

might turn out to be a tradition that Muslims have subscribed to.

که احتمالا" تبدیل به سنتی شده

که مسلمانان آن را تصدیق کرده اند.

The same thing can be said for honor killings,

همین را می توان برای قتل های ناموسی داشت،

which is a recurrent theme in the Western media --

که مکررا" در رسانه های غربی هست-

and which is, of course, a horrible tradition.

که البته- سنتیست وحشتناک.

And we see, truly, in some Muslim communities, that tradition.

و حقیقتا" در بعضی از جوامع مسلمان این سنت را میبینیم.

اما در جوامع غیر مسلمان خاور میانه،

But in the non-Muslim communities of the Middle East,

مثل جوامع مسیحی ،جوامع شرقی،

such as some Christian communities, Eastern communities,

شما اعمال مشابه را می بینید.

you see the same practice.

We had a tragic case of an honor killing

ما مورد دردناکی از قتل ناموسی

در جامعه ارمنهای ترکیه

within Turkey's Armenian community just a few months ago.

فقط چند ماه پیش داشتیم.

Now, these are things about general culture,

این چیزها فرهنگ عمومی است،

but I'm also very much interested in political culture

اما همچنین من خیلی علاقمندم به فرهنگ سیاسی هستم

and whether liberty and democracy is appreciated,

خواه از آزادی و دموکراسی استقبال نماید

or whether there's an authoritarian political culture

یا اینکه فرهنگ سیاسی استبدادی باشد

in which the state is supposed to impose things on the citizens.

که گمان می شود دولت همه چیزرا به شهروندان تحمیل می کند.

این پنهان نیست

And it is no secret

that many Islamic movements in the Middle East

که بسیاری از جنبش های اسلامی درخاور میانه

تمایل به اقتدارگرا یی دارند،

tend to be authoritarian,

and some of the so-called "Islamic regimes,"

و برخی به اصلاح " رژیم های اسلامی"

such as Saudi Arabia, Iran and the worst case, the Taliban in Afghanistan,

مثل عربستان سعودی ، ایران

و بدترین حالت طالبان در افقانستان بود،

they are pretty authoritarian -- no doubt about that.

آنها استبدادی هستند -- هیچ شکی در آن نیست.

برای مثال، در عربستان سعودی

For example, in Saudi Arabia,

there is a phenomenon called the religious police.

پدیده ای به نام پلیس دینی وجود دارد.

And the religious police imposes the supposed Islamic way of life

و پلیس دینی

مفروضات شیوه زندگی اسلامی را

on every citizen, by force --

با توسل به زور به هر شهروندی تحمیل می کند ،

like, women are forced to cover their heads --

مانند اینکه زنان باید سرشان را بپوشانند-

حجاب بپوشند، پوشش سر اسلامی.

wear the hijab, the Islamic head cover.

این خیلی استبدادیست،

Now that is pretty authoritarian,

و این چیزی است که من بسیار منتقد آن هستم.

and that's something I'm very much critical of.

وقتی من متوجه شدم

But when I realized that the non-Muslim,

که غیر مسلمانان،

or the non-Islamic-minded actors in the same geography

یا فعالان دارای فکر غیر مسلمان در جغرافیای مشابه،

گاهی رفتاری مشابه دارند.

sometimes behaved similarly,

I realized that the problem maybe lies

من متوجه شدم که این مشکل ممکن است

in the political culture of the whole region, not just Islam.

در فرهنگ سیاسی تمامی منطقه نهفته باشد نه در اسلام.

Let me give you an example: in Turkey, where I come from,

اجازه بدهید مثالی بزنم: در ترکیه جایی که من از آنجا آمده ام،

which is a very hyper-secular republic,

که جمهوری بسیار سکولاری است،

until very recently, we used to have what I call "secularism police,"

تا همین اواخر

ما چیزی داشتیم که من آن را پلیس سکولاریسم می نامم،

که از دانشگاهها

which would guard the universities against veiled students.

در مقابل دانش آموزان محجبه محافظت می کردند.

In other words, they would force students to uncover their heads.

به عبارت دیگر، آنها دانش آموزان را مجبور می کردند

که پوشش سرشان را بردارند.

And I think forcing people to uncover their head

و فکر می کنم اجبار کردن مردم برای برداشتن پوشش سرشان

is as tyrannical as forcing them to cover it.

به همان اندازه ظالمانه است که تحمیل برای پوشش آن.

این باید تصمیم شهروندان باشد.

It should be the citizen's decision.

But when I saw that, I said,

اما وقتی من این را دیدم، گفتم،

"Maybe the problem is just an authoritarian culture in the region,

" شاید مشگل

فقط فرهنگ استبدادی در منطفه باشد،

and some Muslims have been influenced by that.

که بعضی از مسلمانان تحت تاثیر آن قرار گرفته اند."

اما مردم سکولار فکری می توانند تحت تاثیر این باشند.

But the secular-minded people can be influenced by that.

Maybe it's a problem of the political culture,

شاید مشکل از فرهنگ سیاسی باشد،

و ما در این مورد باید فکر کنیم

and we have to think about how to change that political culture."

که چگونه می توان فرهنگ سیاسی را تغییر داد.

Now, these are some of the questions I had in mind a few years ago

برخی از سوالات

در ذهن من بود، چند سال پیش

when I sat down to write a book.

وقتی که من نشستم به نوشتن یک کتاب .

I said, "Well, I will do research

من گفتم، " خوب پژوهشی می کنم

درباره اینکه واقعا" اسلام چگونه به چیزی که امروزه است رسیده،

about how Islam actually came to be what it is today,

چه راهی را رفته است

and what roads were taken and what roads could have been taken."

و چه راهی می بایست می رفت."

اسم کتاب" اسلام بدون تندروی: حقوق یک مسلمان برای آزادی."

The name of the book is "Islam Without Extremes: A Muslim Case for Liberty."

And as the subtitle suggests,

و همانطور که از نام آن پیداست،

I looked at Islamic tradition and the history of Islamic thought

من به سنت اسلام و تاریخ اندیشه اسلامی

from the perspective of individual liberty,

از منظر آزای فردی نگاه کردم،

and I tried to find what are the strengths with regard to individual liberty.

وتلاش برای یافتن نقاط قوت آن

با توجه به آزادیهای فردی .

And there are strengths in Islamic tradition.

نقاط قوتی در سنت اسلامی وجود دارد

اسلام در واقع، به عنوان یک دین توحیدی،

Islam, actually, as a monotheistic religion,

which defined man as a responsible agent by itself,

که از انسان بعنوان مسؤل خودش تعریف می کند،

created the idea of the individual in the Middle East,

ایده ای منحصر بفرد در خاور میانه ایجاد کرده

آن را از جمع گرایی

and saved it from the communitarianism, the collectivism of the tribe.

قبیله ای محافظت می کند.

You can derive many ideas from that.

میتوانید ایده های زیادی از آن مشتق کنید.

But besides that, I also saw problems within Islamic tradition.

اما علاوه بر آن،همچنین من مشکلاتی در سنت اسلامی دیدم.

But one thing was curious:

اما یک چیزی غریب بود

most of those problems turn out to be problems that emerged later,

بیشتر این مشکلات که تبدیل به مشکلات شدند، بعدا" پدید آمدند،

not from the very divine core of Islam, the Koran,

نه ازهسته الهی اسلام،قرآن

but from, again, traditions and mentalities,

اما از سنت و ذهنیتها آمده،

یا تفسیرهایی از قرآن

or the interpretations of the Koran that Muslims made in the Middle Ages.

که مسلمانان آن را در قرون وسطی ساختند.

برای مثال، قرآن

The Koran, for example, doesn't condone stoning.

سنگساری را نمی یابید.

There is no punishment for apostasy.

در آن ارتداد و مجازات وجود ندارد.

There is no punishment for personal sins like drinking.

در آن مجازات برای فرد به دلیل نوشیدن( شراب) وجود ندارد.

این چیزها که فقه اسلامی را می سازند،

These things which make Islamic law,

the troubling aspects of Islamic law,

جنبه های نگران کننده از فقه اسلام،

were developed into later interpretations of Islam.

بعدا" از تفسیر از اسلام توسعه یافته است.

Which means that Muslims can, today,

بدین معنی که امروزه، مسلمانان می توانند

look at those things and say,

به این چیزها نگاه کنند و بگویند،

"Well, the core of our religion is here to stay with us.

" خوب، هسته اصلی دین ما

در اینجاست تا به ما بماند.

It's our faith, and we will be loyal to it.

این دین ماست، و ما به آن وفاداریم."

But we can change how it was interpreted,

اما ما می توانیم چگونگی تفسیر آن را تغییر دهیم،

because it was interpreted according to the time

زیرا این تفسیر بر اساس که زمان و فضای در قرون وسطی بوده است.

and milieu in the Middle Ages.

اکنون ما در دنیای دیگری زندگی می کنیم

Now we're living in a different world,

با ارزشهای متفاوت وساختارهای سیاسی متفاوت.

with different values and political systems."

این تفسیرکاملا" عملی و امکان پذیر است.

That interpretation is quite possible and feasible.

Now, if I were the only person thinking that way,

حال اگر من تنها کسی باشم که اینطور فکر کنم،

we would be in trouble.

احتمالا" من مشکل خواهم داشت.

But that's not the case at all.

اما این موضوع همه نیست.

Actually, from the 19th century on,

در واقع، از قرن نوزدهم،

there's a whole revisionist, reformist -- whatever you call it -- tradition,

در اینجاهمه تجدید نظر کنندگان و اصلاح طلبان--

هر چه که آنها را بنامید--

سنت،

a trend in Islamic thinking.

در روند تفکر اسلامی وجود دارند.

These were intellectuals or statesmen

و این روشنفکران و سیاستمداران

از قرن نوزدهم و بعد قرن بیستم،

of the 19th century, and later, 20th century,

which looked at Europe, basically,

که اساسا" به اروپا نگاه می کردند

and saw that Europe has many things to admire,

و دیدند که اروپا چیزهای زیادی برای تحسین دارد

like science and technology.

مانند علم و صنعت.

But not just that; also democracy, parliament,

ته تنها اینها، بلکه دموکراسی، مجلس،

و ایده نمایندگی از طریق آرا،

the idea of representation,

the idea of equal citizenship.

و ایده تساوی حقوق شهروندی.

These Muslim thinkers, intellectuals and statesmen of the 19th century,

متفکران مسلمان و روشنفکران و ساستمداران

از قرن نوزدهم به اروپا نگاه کردند، اینگونه چیزها را دیدند.

looked at Europe, saw these things, and said,

آنها گفتند:"چرا ما چنین چیزهایی را نداریم؟"

"Why don't we have these things?"

آنها نگاهی دوباره به سنت اسلامی انداختند،

And they looked back at Islamic tradition,

و دیدند که در آن جنبه های مشکل سازی وجود دارد،

and saw that there are problematic aspects,

but they're not the core of the religion, so maybe they can be re-understood,

اما آنها هیچیک از هسته اصلی دین نیستند، بنابر این شاید بتوانند درباره آن را تفسیر کنند،

و قرآن

and the Koran can be reread in the modern world.

در دنیای مدرن بازخوانی شود.

That trend is generally called Islamic modernism,

این روند

معمولا به نام نوگرایی اسلامی خوانده می شود،

and it was advanced by intellectuals and statesmen,

وتوسط روشنفکران و سیاستمداران،

not just as an intellectual idea, though,

نه فقط به عنوان یک ایده فکری روشنفکرمآبانه

but also as a political program.

بلکه به عنوان یک برنامه سیاسی پیشرفت کرد.

And that's why, actually, in the 19th century,

در واقع به همین دلیل در قرن نوزدهم

the Ottoman Empire, which then covered the whole Middle East,

امپراطوری عثمانی، که همه خاورمیانه تحت پوشش داشت،

اصلاحات خیلی مهمی را ایجاد کرد--

made very important reforms --

reforms like giving Christians and Jews an equal citizenship status,

اصلاحاتی مانند دادن حقوق برابر شهروندی

به مسیحیان و یهودیان،

پذیرش قانون اساسی،

accepting a constitution,

accepting a representative parliament,

پذیرش مجلس نمایندگان،

advancing the idea of freedom of religion.

و پیشبرد ایده آزادی دین.

That's why the Ottoman Empire, in its last decades,

و به همین دلیل امپراطوری عثمانی در چند دهه آخر حیات خود

turned into a proto-democracy, a constitutional monarchy,

تبدیل به دودمان دموکراسی،

یک مشروطه سلطنتی شد.

and freedom was a very important political value at the time.

آزادی یک ارزش سیاسی پراهمیتی در آن زمان بود.

Similarly, in the Arab world,

به طور مشابه، در دنیای عرب،

there was what the great Arab historian Albert Hourani defines

چیزی که مورخ بزرگ تاریخ عرب آلبرت هاورنی

آن را دوران آزادیخواهی تعریف می کند.

as the Liberal Age.

He has a book, "Arabic Thought in the Liberal Age,"

او کتابی دارد به نام"اندیشه عربی در دوران آزادیخواهی."

او قرن نوزدهم و بیستم را

and the Liberal Age, he defines as 19th century and early 20th century.

دوران آزادیخواهی، تعریف می کند.

کاملا" قابل توجه است که این روند غالب

Quite notably, this was the dominant trend in the early 20th century

در قرن بیستم

among Islamic thinkers and statesmen and theologians.

در بین متفکران اسلامی و سیاستمداران و تروریسین ها بود.

But there is a very curious pattern in the rest of the 20th century,

ولی این یک الگوی بسیار عجیبی

در باقی قرن بیستم وجود دارد،

because we see a sharp decline in this Islamic modernist line.

زیرا ما افت شدیدی

در مسیر نوگرایی اسلام داشتیم.

And in place of that,

و در سرزمین خود،

what happens is that Islamism grows as an ideology which is authoritarian,

چیزی که اتفاق می افتد رشد اسلام

به عنوان یک ایدئولوژی که بسیار اقتداگرا است

which is quite strident,

و بسیارناهنجار ،

which is quite anti-Western,

و کاملا" ضد غربی است،

و می خواهد جامعه را

and which wants to shape society based on a utopian vision.

بر پایه چشم اندارهای آرمانی شکل دهد.

So Islamism is the problematic idea

اسلامیست ایده مشکل سازیست

that really created a lot of problems in the 20th-century Islamic world.

که واقعا" مشکلات زیادی را

قرن بیستم در جهان اسلام آفریده است.

And even the very extreme forms of Islamism

حتی شکل خیلی افراطی از اسلام

led to terrorism in the name of Islam --

به نام اسلام به رهبری ترویسم اقدام کردند---

-- که در واقع من فکر می کنم که عمل خلاف اسلام است،

which is actually a practice that I think is against Islam,

but some, obviously, extremists, did not think that way.

اما ، بدیهی است بعضی از افراط گرایان اینگونه فکر نمی کنم.

But there is a curious question:

اما در اینجا یک سؤال عجیب است:

If Islamic modernism was so popular in the 19th and early 20th centuries,

اگرنوگرایی اسلامی چنان

در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، متداول بود،

why did Islamism become so popular in the rest of the 20th century?

چرا اسلامگرایی(افراطی)

در باقی قرن بیستم خیلی محبوب شد؟

و این یک سوال است، من فکر می کنم،

And this is a question, I think, which needs to be discussed carefully.

که باید در مورد آن با احتیاط گفتگو کرد.

In my book, I went into that question as well.

در کتابم، من هم به این سوال پرداختم.

And actually, you don't need to be a rocket scientist to understand that.

در واقع شما نیازی ندارید که یک دانشمند موشک باشید که ایده را بفهمید.

Just look at the political history of the 20th century,

شما تنها نیاز دارید به تاریخ سیاسی قرن بیستم نگاه کنید،

و می بینید که این چیزها تغییرات زیادی کرده اند.

and you see things have changed a lot.

بافت تغییر کرده است.

The contexts have changed.

In the 19th century,

در قرن نوزدهم،

when Muslims were looking at Europe as an example,

وقتی مسلمانان به دنبال اروپا بودند به عنوان مثال،

they were independent; they were more self-confident.

آنها مستقل بودند، آنها اعتماد به نفس بیشتری داشتند.

In the early 20th century, with the fall of the Ottoman Empire,

در اوایل قرن بیستم، با سقوط امپراطوری عثمانی،

the whole Middle East was colonized.

تمامی خاور میانه مستعمره شده.

And when you have colonialization, what do you have?

و هنگامی که مستعمره شدید، چه دارید؟

You have anti-colonialization.

ضد استعمار دارید.

So Europe is not just an example now to emulate;

خوب اروپا دیگر مثالی برای رقابت جستن نبود:

it's an enemy to fight and to resist.

دشمنی برای مبارزه کردن و مقاومت کردن با او بود

So there's a very sharp decline in liberal ideas in the Muslim world,

بنابراین یک کاهش خیلی شدید

در اندیشه های آزادی در دنیای اسلام بوجود آمد.

آنچه که شما می بینید بیشتر یک دفاع،

and what you see is more of a defensive, rigid, reactionary strain,

سخت و محکم، کنش ارتجاعیست ( واپسگرا)،

which led to Arab socialism, Arab nationalism

که منجر به سوسیالیسم عرب و ناسیونالیسم عرب

and ultimately to the Islamist ideology.

و در نهایت به ایدئولوژی اسلامی شد.

And when the colonial period ended,

و هنگامی که دوره استعماری به پایان رسید،

what you had in place of that was generally secular dictators,

چیزی جایگزین آن داشتید

به طور کلی دیکتاتورهای سکولار،

که می گفتند آنها یک کشورند،

which say they're a country,

but did not bring democracy to the country,

ولی دموکراسی را به کشور نیاوردند،

and established their own dictatorship.

و دیکتاتوری خود را ایجاد کردند.

And I think the West, at least some powers in the West,

و من فکر می کنم که غرب، حداقل بعضی قدرتها در غرب،

و به ویژه ایالات متحده،

particularly the United States,

made the mistake of supporting those secular dictators,

به اشتباه از دیکتاتورهای سکولار پشتیبانی کردند،

thinking that they were more helpful for their interests.

فکر کردند آنها مفیدتر برای منافع آنها هستند.

But the fact that those dictators suppressed democracy in their country

اما در حقیقت این دیکتاتورها

دموکراسی را در کشورشان سرکوب کردند

and suppressed Islamic groups in their country

و گروه های اسلامی را در کشورشان سرکوب کرند

actually made the Islamists much more strident.

در واقع اسلامگریان را بیشتر ارتجاعی( واپسگرا) کرد.

در قرن بیستم،

So in the 20th century,

you had this vicious cycle in the Arab world,

شما این دور باطل در دنیای عرب داشتید

where you have a dictatorship suppressing its own people,

جایی که دیکتاتوری مردم خودشان را سرکوب می کردند

including the Islamic pious,

علاوه مومنان مسلمان،

and they're reacting in reactionary ways.

و واکنش آنها شیوه های ارتجاعی( واپسگرا) بود

There was one country, though,

در این میان یک کشور بود

which was able to escape or stay away from that vicious cycle.

که توانست از مسیر

دور باطل بگریزد.

And that's the country where I come from, Turkey.

این کشوری من از آن آمده ام: ترکیه

Turkey has never been colonized,

ترکیه هرگز مستعمره نبوده،

بنابر این آن به عنوان یک کشور مستقل پس از سفوط امپراطوری عثمانی باقی ماند.

so it remained as an independent nation after the fall of the Ottoman Empire.

یک چیز را باید به خاطر داشت.

That's one thing to remember;

آنها جنجال ضد استعماری را به اشتراک نگذاشتند

it did not share the same anti-colonial hype

که شما میتوانید در سایر کشورهای منطقه بیابید.

that you can find in some other countries in the region.

Secondly, and most importantly,

دوم اینکه، و مهمترین آن،

Turkey became a democracy

در ترکیه دموکراسی شد

earlier than any of the countries we are talking about.

زودتر از هر یک از کشورهایی که ما در مورد آنها صحبت کردیم.

In 1950, Turkey had the first free and fair elections,

در سال ۱۹۵۰، ترکیه اولین انتخابات عادلانه آزاد را داشت،

و پایان داد به حکومت خودکامه سکولار،

which ended the more autocratic secular regime,

which was in the beginning of Turkey.

که در ابتدا در ترکیه بود.

And the pious Muslims in Turkey

مسلمانان مومن در تر کیه

saw that they could change the political system by voting.

دیدند که می توانند نظام سیاسی را با رای دادن تغییر دهند.

And they realized that democracy is something compatible with Islam,

آنها متوجه شدند که دموکراسی چیزیست که با اسلام سازگار است،

سازگار با ارزهای آنها،

compatible with their values,

and they've been supportive of democracy.

آنها از دموکراسی حمایت کردند.

That's an experience

این تجربه

that not every other Muslim nation in the Middle East had,

در دیگر کشورهای مسلمان خاورمیانه نبود

مگر تا همین اواخر.

until very recently.

Secondly, in the past two decades,

ناگهان، در دوهه گذشته،

thanks to globalization, thanks to the market economy,

به لطف جهانی شدن، به لطف اقتصاد بازار،

thanks to the rise of a middle class,

به لطف ظهور طبقه متوسط،

we in Turkey see what I define as a rebirth of Islamic modernism.

ما در ترکیه

چیزی را که من آن را تولد دوباره نوگرایی اسلامی می نامم، می بینیم.

Now, there's the more urban middle-class pious Muslims

حالا مومنان مسلمان طبقه متوسط شهری بیشتری وچود دارد

کسانی که دوباره به سنت هایشان نگاه می کنند

who, again, look at their tradition

و می بینند که که مشکلاتی در سنتشان وجود دارد.

and see that there are some problems in the tradition,

و آنها درک می کنند که آنها نیازبه تغییر، سوال و اصلاح دارند.

and understand that they need to be changed and questioned and reformed.

آنها به اروپا نگاه می کنند،

And they look at Europe, and see an example, again, to follow.

و دوباره مثالی برای دنباله روی پیدا می کنند.

They see an example, at least, to take some inspiration from.

آنها مثالی را می یابند، حداقل، که الهام از آنان بگیرند

به همین دلیل اتحاد اروپا، روند،

That's why the EU process, Turkey's effort to join the EU,

تلاش ترکیه برای پیوستن به اتحادیه اروپا ،

در داخل ترکیه مورد پشتیبانی

has been supported inside Turkey by the Islamic pious,

مومنان مسلمان قرار گرفته است،

while some secular nationalists were against it.

در حالی که بعضی کشورهای سکولار علیه آن بودند.

Well, that process has been a little bit blurred

خوب این روند کمی مبهم بوده است

توسط این حقیقت که همه اروپائیان از آن استقبال نکردند--

by the fact that not all Europeans are that welcoming,

اما در اینجا بحث دیگری هم هست.

but that's another discussion.

But the pro-EU sentiment in Turkey in the past decade

اما احساسات طرفدار اروپا در ترکیه در چند دهد گذشته

has become almost an Islamic cause and supported by the Islamic liberals

تفریبا" نبدیل به حالت اسلامی شده،

و توسط آزادیخواهان اسلامی

and the secular liberals as well, of course.

والبته آزادیخواهان سکولار پشتیبانی می کنند.

And thanks to that,

و لطف این،

Turkey has been able to reasonably create a success story

ترکیه توانسته است به شکل منطقی داستان موفقی را ایجاد کردند

in which Islam and the most pious understandings of Islam

که اسلام و بیشتر مومنان فهیم اسلام

have become part of the democratic game,

تبدیل به بخشی از بازی دموکراتیک شود،

and even contributes to the democratic and economic advance of the country.

و حتی کمک به پیشبرد دموکراتیک و اقتصادی

دراین کشور است.

And this has been an inspiring example right now

به عنوان مثال در حال حاضر

این الهام بخش برای بعضی از جنبش های

for some of the Islamic movements

اسلامی و یا برخی از کشورها در جهان عرب.

or some of the countries in the Arab world.

You must have all seen the Arab Spring,

شما باید بهار عرب را دیده باشید

which began in Tunis and in Egypt.

که از تونس و مصر آغاز شد.

Arab masses just revolted against their dictators.

و توده های عرب

در برابر دیکتاتورهایشان شورش کردند.

They were asking for democracy; they were asking for freedom.

آینها خواهان دموکراسی هستند: آنها خواهان آزادی هستند.

آنها تبدیل به هیولای اسلامی نشدند

And they did not turn out to be the Islamist boogeyman

that the dictators were always using to justify their regime.

که همواره دیکتاتورها

برای توجیه حکومتشان از آنها استفاده می کردند.

آنها گفتند که "ما آزادی می خواهیم ، ما دموکراسی می خواهیم.

They said, "We want freedom; we want democracy.

We are Muslim believers,

ما مومنان به اسلام هستیم،

but we want to be living as free people in free societies."

اما می خواهیم در یک جامعه آزاد ، آزادانه زندگی کنیم ."

البته، این مسیر طولانی است.

Of course, this is a long road.

دموکراسی یک شبه بدست نمی آید:

Democracy is not an overnight achievement; it's a process.

این یک فرآیند است.

اما این دوره نوید دهنده ای است

But this is a promising era in the Muslim world.

در دنیای اسلام است.

من باور دارم که این نوگرایی اسلامی

And I believe that the Islamic modernism which began in the 19th century,

که در قرن نوزدهم آغاز شده بود،

but which had a setback in the 20th century

اما در قرن بیستم عقب نشینی کرده بود

به دلیل مشکلات سیاسی دنیای اسلام،

because of the political troubles of the Muslim world,

در حال تولدی دوباره است.

is having a rebirth.

فکر می کنم پیام آغازین (این تولد دوباره)

And I think the takeaway message from that would be that Islam,

این است که اسلام،

despite some of the skeptics in the West,

علی رغم برخی منتقدان در غرب،

has the potential in itself

دارای توانایی بالقوه در خود

to create its own way to democracy, create its own way to liberalism,

برای ایجاد راه خودش به دموکراسی است، ایجاد راه خودش به لیبرالیسم،

create its own way to freedom.

ایجاد راه خودش به آزادیست.

They just should be allowed to work for that.

تنها باید به آنها اجازه داد تا بر روی آن کار کنند.

سپاسگرارم.

Thanks so much.

(Applause)

تشویق تماشاگران)