Why work doesn't happen at work | Jason Fried

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: Phatra Sae-ting

ผมกำลังจะพูดถึงเรื่อง "งาน" ครับ

So I'm going to talk about work;

specifically, why people can't seem to get work done at work,

โดยเฉพาะประเด็นที่ว่า ทำไมคนเรา

ถึงมีแนวโน้มทำงานให้เสร็จในที่ทำงานไม่ได้

which is a problem we all kind of have.

ซึ่งก็เป็นปัญหาที่เราทุกคนมีเหมือนกัน

But let's sort of start at the beginning.

ผมมาเริ่มพูดตั้งแต่ต้นเลยดีกว่า

So, we have companies and non-profits and charities

เรามีบริษัท องค์กรไม่แสวงกำไร และองค์กรการกุศล

and all these groups that have employees or volunteers of some sort.

กลุ่มเหล่านี้ล้วน

มีลูกจ้าง

อาสาสมัคร หรืออะไรทำนองนี้

And they expect these people who work for them

เจ้าขององค์กรเหล่านี้ต่างคาดหวังว่าบุคคลเหล่านี้

จะทำงานได้อย่างยอดเยี่ยม

to do great work --

I would hope, at least.

ในความเห็นผมนะ อย่างน้อยๆ

At least good work, hopefully, at least it's good work --

งานที่มอบหมายให้ควรจะออกมา

hopefully great work.

ได้ดีในระดับหนึ่ง

And so what they typically do is they decide

ทีนี้สิ่งที่องค์กรเหล่านี้ทำ คือตัดสินใจว่า

that all these people need to come together in one place to do that work.

พนักงานและอาสาสมัครทั้งหมดต้องมาอยู่รวมกันในที่ที่เดียว

เพื่อทำงานที่ว่า

So a company, or a charity, or an organization of any kind,

ดังนั้นบริษัท หรือองค์กรการกุศล หรือองค์กรประเภทไหนก็ตาม

unless you're working in Africa, if you're really lucky to do that --

ปกติพวกเขา คือยกเว้นว่าคุณจะทำงานในแอฟริกา

ถ้าคุณโชคดีมากที่จะทำงานที่นั่น

most people have to go to an office every day.

พวกเขาจะบังคับให้ลูกจ้างไปสำนักงานทุกวัน

And so these companies,

เลยเป็นเหตุให้บริษัทเหล่านี้

they build offices.

จัดการสร้างสำนักงาน

They go out and they buy a building, or they rent a building,

ซื้อหรือทำสัญญาเช่าตึกต่างๆ

or they lease some space,

ไม่ก็เช่าเพียงพื้นที่บางส่วน

and they fill this space with stuff.

แล้วก็เติมเต็มไปด้วยสิ่งของต่่างๆ

They fill it with tables, or desks,

ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะหนังสือ โต๊ะทำงาน

chairs, computer equipment,

เก้าอี้ อุปกรณ์คอมพิวเตอร์

ซอฟต์แวร์

software, Internet access,

อุปกรณ์เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต

maybe a fridge, maybe a few other things,

หรืออาจจะเป็นตู้เย็น หรืออะไรอีกหลายๆอย่าง

and they expect their employees, or their volunteers,

เสร็จแล้วก็คาดหวังว่าพนักงานหรืออาสาสมัครของพวกเขา

จะมาสถานที่นั้นๆทุกวัน เพื่อทำงานออกมาได้ยอดเยี่ยม

to come to that location every day to do great work.

It seems like it's perfectly reasonable to ask that.

ฟังดูเป็นข้อเรียกร้องที่มีเหตุมีผลเต็มเปี่ยม

However, if you actually talk to people

อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณได้ลองถามคนเหล่านั้น

หรือแม้แต่ตั้งคำถาม

and even question yourself, and you ask yourself,

กับตัวคุณเองว่า

where do you really want to go when you really need to get something done?

เมื่อคุณต้องทำบางสิ่งให้เสร็จจริงๆ คุณอยากไปที่ไหน

You'll find out that people don't say what businesses think they would say.

คุณจะพบว่าคำตอบของคนเหล่านี้

ไม่ได้เหมือนกับที่เจ้าขององค์กรทั้งหลายคิดไว้

If you ask people the question:

ถ้าคุณถามพวกเขาว่า : "คุณต้องไปที่ไหน

Where do you need to go when you need to get something done?

เวลาที่คุณต้องการทำสิ่งใดๆให้เสร็จ?"

Typically, you get three different kinds of answers.

โดยทั่วไป คุณจะได้คำตอบหนึ่งในสามแบบ ดังนี้

One is kind of a place or a location or a room.

แบบแรก คือประเภทของสถานที่หรือห้อง

Another one is a moving object,

แบบที่สอง คือสิ่งใดๆที่เคลื่อนที่ได้

and a third is a time.

แบบที่สาม คือ ช่วงเวลาต่างๆ

So here are some examples.

ทีนี้มาดูตัวอย่างกัน

I've been asking people this question for about 10 years:

เวลาที่ผมถามผู้คน ซึ่งผมถามคำถามนี้มาประมาณ 10 ปีแล้ว

"Where do you go when you really need to get something done?"

ผมถามว่า "คุณไปที่ไหนเวลาที่คุณต้องการทำอะไรให้เสร็จ?"

ผมจะได้คำตอบจากคนกลุ่มหนึ่งว่า ระเบียง ดาดฟ้า

I'll hear things like, the porch, the deck, the kitchen.

ห้องครัว

I'll hear things like an extra room in the house,

ห้องเสริมในบ้าน

ห้องใต้ดิน

the basement,

the coffee shop, the library.

ร้านกาแฟ ห้องสมุด

And then you'll hear things like the train,

แล้วก็มีคนอีกประเภทที่ตอบว่า ในรถไฟ

a plane, a car -- so, the commute.

เครื่องบิน รถยนต์ ยานพาหนะต่างๆ

And then you'll hear people say,

หรือประเภทสุดท้ายที่ตอบว่า

"Well, it doesn't really matter where I am,

"อืม... ที่จริงมันไม่สำคัญหรอกว่าผมอยู่ที่ไหน

as long as it's early in the morning or late at night or on the weekends."

ขอแค่เป็นช่วงเช้าตรู่ หรือกลางดึก ไม่ก็เป็นเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ก็โอเคแล้ว"

คุณแทบจะไม่ได้ยินใครตอบว่า อยากทำงานให้เสร็จที่ "สำนักงาน"

You almost never hear someone say, "The office."

แต่แล้วธุรกิจก็หมดเงินไปมากมายกับสถานที่ที่เรียกว่า "สำนักงาน"

But businesses are spending all this money on this place called the office,

ที่ๆทุกคนถูกบังคับให้ไปตลอดเวลา

and they're making people go to it all the time,

ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่ได้ทำงานในสำนักงาน

yet people don't do work in the office.

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

What is that about?

(Laughter)

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

Why is that? Why is that happening?

ทำไมถึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น?

And what you find out is,

ยิ่งผมขุดเรื่องนี้ลึกเท่าไหร่

if you dig a little bit deeper, you find out that people --

ก็ยิ่งพบว่าผู้คน

ขอบอกว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง

this is what happens:

People go to work,

การที่ผู้คนไปทำงาน

and they're basically trading in their work day

จริงๆแล้ว ก็เพื่อเอา "วันทำงาน"

for a series of "work moments" -- that's what happens at the office.

ไปแลกกับ "ชั่วขณะการทำงาน" ที่ติดกันเป็นช่วงๆ

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในที่ทำงาน

You don't have a work day anymore. You have work moments.

คุณไม่ได้มี "วันทำงาน" เต็มๆ มีแต่ "ชั่วขณะ" การทำงาน

ราวกับว่าประตูเข้าสำนักงานคือปากทางเข้าเครื่องบด

It's like the front door of the office is like a Cuisinart,

and you walk in and your day is shredded to bits,

เมื่อคุณเดินเข้าไป 1 วันของคุณก็ถูกหั่นออกเป็นเสี่ยงๆ

มี 15 นาทีสำหรับตรงนี้ อีก 30 สำหรับตรงนั้น

because you have 15 minutes here, 30 minutes there,

and something else happens, you're pulled off your work,

เสร็จแล้วก็มีอะไรมาขัดจังหวะ คุณถูกดึงออกจากงาน

แล้วก็ต้องไปทำอะไรอย่างอื่น เหลือ 20 นาที แล้วต่อด้วยพักเที่ยง

then you have 20 minutes, then it's lunch, then you have something else to do ...

พักเสร็จก็มีอย่างอื่นที่ต้องทำ

Then you've got 15 minutes, and someone pulls you aside and asks you a question,

เสร็จแล้วก็ไปทำงานต่ออีก 15 นาที แล้วก็มีคนดึงตัวไปถามคำถาม

เผลอแป๊ปเดียว ก็ 5 โมงเย็นแล้ว

and before you know it, it's 5 p.m.,

and you look back on the day,

เมื่อคุณทบทวนการใช้เวลาวันนี้

and you realize that you didn't get anything done.

ก็เพิ่งมารู้ตัวว่ายังทำอะไรไม่เสร็จสักอย่าง

พวกเราทุกคนมีประสบการณ์แบบนี้กันทั้งนั้น

We've all been through this.

We probably went through it yesterday or the day before, or the day before that.

เราอาจจะเพิ่งเจอสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานนี้

หรือวานซืน หรือวันก่อนหน้านั้น

You look back on your day,

คุณมองย้อนกลับไปแล้วบ่นกับตัวเองว่า "เซ็งจริง...วันนี้ทำอะไรไม่เสร็จเลย"

and you're like, "I got nothing done today.

I was at work. I sat at my desk. I used my expensive computer.

ผมเคยอยู่ที่ทำงาน

นั่งอยู่ที่โต๊ะ ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ราคาแพง

I used the software they told me to use.

ใช้ซอฟต์แวร์ที่บริษัทบอกให้ผมใช้

I went to these meetings I was asked to go to.

เข้าประชุมตามที่เจ้านายสั่ง

I did these conference calls. I did all this stuff.

ผมประชุมผ่านโทรศัพท์ทางไกล ผมทำเรื่องพวกนี้มาหมดแล้ว

But I didn't actually do anything.

ในขณะที่ผมไม่ได้ทำอะไรเสร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลย

I just did tasks.

ผมแค่ทำสิ่งที่ต้องทำ

I didn't actually get meaningful work done."

แต่ทำงานที่มีความหมายจริงๆ ไม่เสร็จเลย

And what you find is that, especially with creative people --

ทีนี้ สิ่งที่คุณจะพบ โดยเฉพาะสำหรับคนที่มีหัวคิดสร้างสรรค์

designers, programmers, writers, engineers, thinkers --

นักออกแบบ นักเขียนโปรแกรม

นักเขียน วิศวกร

หรือนักคิด

that people really need long stretches of uninterrupted time

ก็คือคนเหล่านี้ต้องการ

ช่วงเวลานานๆที่ไม่มีอะไรมาขัดจังหวะ เพื่อทำงานให้เสร็จสมบูรณ์

to get something done.

You cannot ask somebody to be creative in 15 minutes

เป็นไปไม่ได้ที่คุณขอจะให้ใครสร้างสรรค์ความคิดภายใน 15 นาที

and really think about a problem.

เพราะเวลาแค่นั้นไม่พอให้คิดจริงจังเกี่ยวกับปัญหาด้วยซ้ำ

You might have a quick idea,

จริงอยู่ คุณอาจจะมีวาบความคิด

but to be in deep thought about a problem and really consider a problem carefully,

แต่การที่จะครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับปัญหา และมองมันอย่างรอบคอบจริงๆ

you need long stretches of uninterrupted time.

คุณต้องใช้ช่วงเวลายาวๆ ที่ไม่มีอะไรมารบกวน

And even though the work day is typically eight hours,

ถึงแม้ว่าวันทำงานปกติต่อวันมีแปดชั่วโมง

how many people here have ever had eight hours to themselves at the office?

ในที่นี้ มีใครบ้างครับที่มีเวลาแปดชั่วโมงเป็นของตัวเองในที่ทำงาน?

เจ็ดชั่วโมงมีไหมครับ?

How about seven hours?

Six? Five? Four?

หก? ห้า? สี่?

When's the last time you had three hours to yourself at the office?

ครั้งสุดท้ายที่คุณมีเวลาสามชั่วโมงเป็นของตัวเองที่ทำงานคือเมื่อไหร่?

Two hours? One, maybe?

สองชั่วโมง? บางทีคุณอาจมีแค่ชั่วโมงเดียว

Very, very few people actually have

มีคนจำนวนน้อยมากๆ ที่จะมี

long stretches of uninterrupted time at an office.

ช่วงเวลายาวๆ ที่ไม่ถูกขัดจังหวะในที่ทำงาน

And this is why people choose to do work at home,

นี่คือเหตุผลที่ผู้คนเลือกที่จะทำงานที่บ้าน

or they might go to the office,

หรือพวกเขาอาจเลือกไปสำนักงานก็ได้

but they might go to the office really early in the day,

แต่จะต้องไปถึงตั้งแต่ตอนเช้ามืด

หรือดึกดื่น ตอนที่ไม่มีใึครอยู่

or late at night when no one's around,

or they stick around after everyone's left,

หรือทำงานต่อหลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว หรือไปทำงานวันหยุดสุดสัปดาห์

or go in on the weekends,

ไม่ก็ทำงานบนเครื่องบิน

or they get work done on the plane, in the car or in the train,

ทำงานเสร็จในรถ หรือบนรถไฟ

because there are no distractions.

เพราะไม่มีใครมาทำให้เสียสมาธิ

Now there are different kinds of distractions,

ปัจจุบันสิ่งที่เบี่ยงเบนความสนใจมีหลายประเภท

but not the really bad distractions, which I'll talk about in a minute.

ซึ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้

ยังไม่ใช่ประเภทที่แย่มากๆ

And this whole phenomenon of having short bursts of time to get things done

กิจกรรมทำนองนี้

ที่เรามีเวลาเพียงช่วงสั้นๆ ที่จะทำอะไรให้เสร็จ

reminds me of another thing that doesn't work when you're interrupted,

ทำให้ผมนึกถึงกิจกรรมอีกอย่างหนึ่ง

ที่จะไม่ได้มีผลถ้าเพียงคุณถูกรบกวน

and that is sleep.

นั่นคือ "การนอน"

I think that sleep and work are very closely related --

ผมคิดว่า การนอนกับการทำงานนั้นใกล้เคียงกันมาก

ไม่ใช่เพราะว่าคุณทำงานตอนหลับได้

not because you can work while you're sleeping and sleep while you're working.

หรือหลับตอนทำงานได้

That's not really what I mean.

ไม่ใช่อย่างงั้นนะครับ

I'm talking specifically about the fact that sleep and work are phase-based,

ผมกำลังพูดถึงข้อเท็จจริงที่ว่า

การนอนกับการทำงานนั้น

เป็นกิจกรรมที่ต้องใช้ห้วงเวลา

or stage-based, events.

หรือช่วงเวลาเป็นหลัก

Sleep is about sleep phases, or stages -- some people call them different things.

การนอนหลับเป็นเรื่องของช่วงหรือระยะเวลา

อาจเรียกไม่เหมือนกัน

There are five of them, and in order to get to the really deep ones,

นั่นคือ ช่วงการนอนมีห้าช่วง

การจะไปให้ถึงระยะที่หลับลึกที่สุด ระยะที่มีประโยชน์จริงๆ

the meaningful ones, you have to go through the early ones.

คุณก็จะต้องผ่านช่วงแรกๆ ไปให้ได้ก่อน

If you're interrupted while you're going through the early ones --

ถ้าคุณถูกขัดจังหวะในขณะที่กำลังอยู่ในระยะแรกๆ

สมมติถ้ามีใครกลิ้งมาโดนคุณตอนนอน

if someone bumps you in bed, or there's a sound, or whatever happens --

หรือมีเสียงรบกวน หรืออะไรก็ตามแต่

you don't just pick up where you left off.

คุณจะหลับต่อจากจุดเดิมไม่ได้

If you're interrupted and woken up,

ถ้าคุณถูกขัดจังหวะจนตื่น

you have to start again.

คุณก็จะต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่

So you have to go back a few phases and start again.

ถอยไปหลายช่วงและเริ่มต้นใหม่

And what ends up happening -- you might have days like this

ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นคือ บางทีคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้

แล้วตื่นเช้ามาตอน 7-8 โมง

where you wake up at eight or seven in the morning, or whenever you get up,

หรือสายกว่านั้น

and you're like, "I didn't sleep very well.

แล้วรู้สึกว่า "โหย...เมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่มเลย"

I did the sleep thing -- I went to bed, I laid down,

ฉันพยายามหลับ พยายามข่มตานอน

but I didn't really sleep."

แต่ไม่ได้นอนหลับจริงๆ

People say you go "to" sleep,

เราใช้คำว่า ไปหลับ

but you don't go to sleep, you go towards sleep; it takes a while.

แต่เราไม่ได้หลับในทันที เรากำลังเดินทางไปยังจุดนั้น

การหลับต้องใช้เวลา คุณต้องผ่านช่วงต่างๆ

You've got to go through phases and stuff,

and if you're interrupted, you don't sleep well.

และถ้าคุณถูกขัดจังหวะ คุณก็จะนอนไม่พอ

So does anyone here expect someone to sleep well

ทีนี้เราจะคาดหวังอะไรได้ มีใครไหมครับที่คิดว่าคนที่ถูกขัดจังหวะ

ตลอดทั้งคืนจะหลับดีได้? มีมั้ยครับ?

if they're interrupted all night?

I don't think anyone would say yes.

ผมไม่คิดว่าใครจะตอบว่า "ได้" ใช่มั้ยครับ

Why do we expect people to work well

แล้วทำไมเราถึงไปคาดหวังว่าคนที่ถูกขัดจังหวะ

if they're being interrupted all day at the office?

ตลอดทั้งวันในที่ทำงานจะทำงานออกมาได้ดี?

เราจะคาดหวังให้คนทำงานของตัวเองได้อย่างไร

How can we possibly expect people to do their job

if they go to the office and are interrupted?

ถ้าพวกเขาไปสำนักงานเพื่อถูกขัดจังหวะ?

That doesn't really seem like it makes a lot of sense, to me.

ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยมีเหตุมีผลเลย

So what are the interruptions that happen at the office but not at other places?

ทีนี้ มีการขัดจังหวะแบบไหนบ้างที่เกิดขึ้นในที่ทำงาน

แต่ไม่เกิดที่อื่น?

Because in other places, you can have interruptions like the TV,

เพราะที่อื่น สิ่งที่สามารถก่อกวนคุณจะเป็นพวก

ทีวีที่เปิดอยู่

or you could go for a walk, or there's a fridge downstairs,

การทีี่คุณอยากออกไปเดินเล่น

หรือการมีตู้เย็นอยู่ชั้นล่าง

or you've got your own couch, or whatever you want to do.

อยากนอนบนโซฟานุ่มๆ หรืออะไรก็ตามที่คุณอยากทำ

If you talk to certain managers, they'll tell you

และถ้าคุณได้คุยเรื่องนี้กับผู้จัดการบางคน

พวกเขาจะบอกว่าเหตุผลที่ไม่อยากให้พนักงานทำงานที่บ้าน

that they don't want their employees to work at home

because of these distractions.

ก็เพราะกลัวสิ่งขัดจังหวะเหล่านี้

They'll sometimes also say,

หรือบางที

พวกเขาอาจจะแย้งว่า

"If I can't see the person, how do I know they're working?"

"แหม...ถ้าผมมองไม่เห็นพนักงาน ผมจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาทำงานอยู่?"

which is ridiculous, but that's one of the excuses that managers give.

ซึ่งแน่นอนครับว่าไร้สาระ แต่นี่คือข้ออ้างข้อหนึ่งที่ผู้จัดการเขาใช้กัน

And I'm one of these managers. I understand. I know how this goes.

ผมก็เป็นหนึ่งในผู้จัดการแบบนั้นเหมือนกัน

ผมเข้าใจดี ผมเข้าใจหัวอกผู้จัดการ

We all have to improve on this sort of thing.

พวกเราทุกคนต้องปรับปรุงเหตุการณ์แบบนี้

แต่ผู้จัดการมักจะยกสิ่งขัดจังหวะเป็นข้ออ้าง

But oftentimes they'll cite distractions:

"ผมปล่อยให้ลูกจ้างทำงานที่บ้านไม่ได้หรอก

"I can't let someone work at home.

They'll watch TV, or do this other thing."

ไม่งั้น พวกเขาคงจะดูทีวี หรือทำอย่างอื่นไปด้วย"

It turns out those aren't the things that are distracting,

แต่เอาเข้าจริง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ขัดจังหวะเราหรอก

Because those are voluntary distractions.

เพราะมันเป็นสิ่งที่พวกเรา "สมัครใจ" ให้ขัดจังหวะ

You decide when you want to be distracted by the TV,

คุณตัดสินใจเอาเองว่าจะอยากให้ทีวีขัดจังหวะตอนไหน

when you want to turn something on,

ตัดสินใจเองว่าจะเปิดอะไรเมื่อไหร่

or when you want to go downstairs or go for a walk.

ตัดสินใจว่าจะลงไปข้างล่างหรือไปเดินเล่นกี่โมง

At the office,

แต่ที่ทำงาน สิ่งที่ขัดจังหวะและเบี่ยงเบนความสนใจส่วนใหญ่

most of the interruptions and distractions

ตัวการที่ทำให้คนทำงานไม่เสร็จจริงๆ

that really cause people not to get work done are involuntary.

ล้วนไม่ได้เกิดขึ้นโดยสมัครใจ

So let's go through a couple of those.

ลองมาดูตัวอย่างสองสามเรื่องกันนะครับ

Now, managers and bosses will often have you think

เรื่องแรก ผู้จัดการและเจ้านายทั้งหลาย

มักจะทำให้คุณเชื่อว่าสิ่งที่ขัดจังหวะจริงๆ ณ ที่ทำงาน

that the real distractions at work

are things like Facebook and Twitter

คือ การเล่นเฟซบุค ทวิตเตอร์

and YouTube and other websites,

วีดีโอยูทูป และเว็บไซต์อื่นๆ

and in fact, they'll go so far as to actually ban these sites at work.

ซึ่งพวกเขาลงมือจัดการเป็นเรื่องเป็นราว

ถึงขนาดสั่งแบนเว็บเหล่านี้ในสำนักงาน

Some of you may work at places where you can't get to certain sites.

พวกคุณบางคนอาจทำงานในองค์กรที่เข้าเว็บเหล่านี้ไม่ได้

โทษนะ เราอยู่เมืองจีนกันเหรอครับ? เป็นบ้าอะไรกันนี่?

I mean, is this China? What the hell is going on here?

You can't go to a website at work, and that's the problem?

คุณเข้าเว็บไซต์ที่ทำงานไม่ได้

และนั่นถูกมองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้คนทำงานไม่เสร็จเหรอ?

That's why people aren't getting work done,

เพราะพวกเขาเล่นเฟซบุคกับทวิตเตอร์เนี่ยนะ?

because they're on Facebook and Twitter?

ค่อนข้างไร้สาระนะครับ พวกนี้จริงๆเป็นแค่นกต่อเท่านั้น

That's kind of ridiculous. It's a total decoy.

Today's Facebook and Twitter and YouTube,

ทุกวันนี้เฟซบุค ทวิตเตอร์ และยูทูบ

these things are just modern-day smoke breaks.

เปรียบได้กับการพักสูบบุหรี่สมัยใหม่

No one cared about letting people take a smoke break for 15 minutes 10 years ago,

ถ้าเป็นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ไม่มีใครสนใจเรื่องพนักงาน

ขอพัก 15 นาทีเพื่อไปสูบบุหรี่หรอก

so why does anyone care if someone goes to Facebook

แล้วทำไมเราถึงต้องใส่ใจล่ะครับว่ามีใครเข้าใช้เฟซบุค

or Twitter or YouTube here and there?

เล่นทวิตเตอร์ หรือดูวีดีโอยูทูบเป็นระยะๆ

พฤติกรรมเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาที่แท้จริงในสำนักงาน

Those aren't the real problems in the office.

The real problems are what I like to call the M&Ms,

ปัญหาที่แท้จริงคือสิ่งที่ผมเรียกว่า

ปัญหาเอ็มแอนด์เอ็ม

the Managers and the Meetings.

นั่นก็คือ ผู้จัดการ (แมเนเจอร์) และการประชุม (มีตติ้ง)

Those are the real problems in the modern office today.

สองอย่างนี้ต่างหากที่เป็นปัญหาที่แท้จริงในสำนักงานสมัยนี้

เป็นตัวการหลักที่ทำให้ผู้คนทำงานไม่เสร็จในที่ทำงาน

And this is why things don't get done at work,

it's because of the M&Ms.

ทั้งหมดก็คือ เอ็มแอนด์เอ็มเนี่ยแหละ

Now what's interesting is,

ที่น่าสนใจคือ

if you listen to all the places that people talk about doing work,

ถ้าคุณฟังที่หลายๆคนพูดถึงสถานที่ที่ทำงานๆได้ดี

like at home, in the car, on a plane, late at night, or early in the morning,

อย่างที่บ้าน ในรถ หรือบนเครื่องบิน

กลางดึก หรือเช้ามืด

you don't find managers and meetings.

จะเห็นได้ว่า เหล่านั้นคือที่ที่ไม่มีผู้จัดการ และไม่มีการประชุม

You find a lot of other distractions, but not managers and meetings.

มีสิ่งที่สามารถขัดจังหวะหลายอย่าง แต่ไม่มีผู้จัดการและการประชุม

ฉะนั้น สองสิ่งนี้คือสิ่งที่คุณไม่พบเจอที่ไหนเลย

So these are the things that you don't find elsewhere,

เว้นแต่ในที่ทำงาน

but you do find at the office.

And managers are basically people whose job it is to interrupt people.

ที่จริงผู้จัดการคือคนที่

มีหน้าที่ขัดจังหวะลูกน้อง

That's pretty much what managers are for. They're for interrupting people.

การขัดจังหวะผู้อื่นคืองานหลักของผู้จัดการ

They don't really do the work, so they make sure everyone else is doing work,

พวกเขาไม่ได้ลงมือทำงานเอง

ฉะนั้นพวกเขาจึงต้องมั่นใจให้ได้ว่าคนอื่นกำลังทำงาน นั่นก็คือ การเข้าไปขัดจังหวะ

which is an interruption.

ตอนนี้โลกเราก็มีผู้จัดการเยอะมาก

We have lots of managers in the world now, and a lot of people in the world,

และผู้คนก็เยอะมากเช่นกัน

and a lot of interruptions by these managers.

มีการขัดจังหวะเกิดขึ้นเยอะมากในโลกเพราะผู้จัดการพวกนี้

They have to check in: "Hey, how's it going?

พวกเขาต้องคอยมาถามว่า "ว่าไง เป็นยังไงบ้าง?

Show me what's up." This sort of thing.

ขอดูหน่อยว่าทำถึงไหนแล้ว" และอื่นๆ ทำนองนี้

They keep interrupting you at the wrong time,

พวกเขาชอบขัดคุณในจังหวะที่ผิด

พวกเขาก็จะมาขัดจังหวะเวลาที่คุณกำลังพยายามทำอะไรสักอย่าง

while you're actually trying to do something they're paying you to do,

ที่พวกเขาจ้างคุณทำ

they tend to interrupt you.

That's kind of bad.

ค่อนข้างแย่นะครับ

But what's even worse is the thing that managers do most of all,

แต่ที่แย่กว่านั้นอีกคือ สิ่งที่ผู้จัดการทำมาตลอด

which is call meetings.

นั่นคือ การเรียกประชุม

And meetings are just toxic,

การประชุมเป็นของมีพิษ

terrible, poisonous things

ของที่แย่มากและปล่อยพิษ

during the day at work.

ระหว่างวันทำงาน

(Laughter)

เราทุกคนรู้ว่านี่คือเรื่องจริง

We all know this to be true,

and you would never see a spontaneous meeting called by employees.

ไม่มีวันหรอกที่คุณจะเห็นพนักงานเรียกประชุมด่วน

พนักงานไม่ได้มีอำนาจนั้น

It doesn't work that way.

The manager calls the meeting

ผู้จัดการคือคนที่เรียก

so the employees can all come together,

เพื่อให้พนักงานมารวมตัวกัน

and it's an incredibly disruptive thing to do to people --

และสิ่งที่ขัดจังหวะคนที่ทำงานอยู่อย่างรุนแรง

คือการประกาศว่า "เอาล่ะ

to say, "Hey look,

we're going to bring 10 people together right now and have a meeting.

เรียกคนมาให้ครบ 10 คน เพื่อประชุมกันเดี๋ยวนี้...

I don't care what you're doing,

ผมไม่สนใจว่าพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่

you've got to stop doing it, so you can have this meeting."

แต่คุณต้องหยุดสิ่งที่คุณกำลังทำ เราจะได้ประชุมหารือกัน"

I mean, what are the chances that all 10 people are ready to stop?

มีแนวโน้มแค่ไหนครับว่าคน 10 คนนั้นพร้อมแล้วที่จะหยุด?

What if they're thinking about something important, or doing important work?

ถ้าหากพวกเขากำลังคิดเรื่องที่สำคัญจริงๆ อยู่ล่ะ?

หรือกำลังทำงานที่สำคัญอยู่ล่ะ?

All of a sudden you tell them they have to stop doing that to do something else.

อยู่ๆ คุณก็บอกพวกเขาว่าต้องหยุดทำทันที

เพื่อไปทำอย่างอื่น

So they go into a meeting room, they get together,

ไปรวมตัวกันที่ห้องประชุม

and they talk about stuff that doesn't really matter, usually.

คุยเรื่องอะไรก็ตาม ที่ไม่ค่อยสลักสำคัญเท่าไหร่

Because meetings aren't work.

เพราะการประชุมไม่ใช่งานที่ทำอยู่

Meetings are places to go to talk about things

การประชุมคือการพูดคุยเรื่องที่คุณควรจะทำหลังจากนั้น

you're supposed to be doing later.

อีกทั้ง การประชุมมักจะเป็นต้นธาร

But meetings also procreate.

ของการประชุมอื่นๆ ที่จะตามมา

So one meeting tends to lead to another meeting,

และมักจะก่อให้เกิดการประชุมต่อไปไม่รู้จบ

which leads to another meeting.

There's often too many people in the meetings,

จำนวนคนที่มาร่วมประชุมมักจะมากเกินจำเป็น

และการประชุมก็มีค่าใช้จ่ายสูงมากสำหรับองค์กร

and they're very, very expensive to the organization.

Companies often think of a one-hour meeting as a one-hour meeting,

บริษัทต่างๆ มักจะคิดว่าการประชุมหนึ่งชั่วโมงก็คือการประชุมหนึ่งชั่วโมง

แต่ความจริงไม่ใช่ เว้นเสียแต่ว่ามีผู้เข้าร่วมประชุมเพียงคนเดียว

but that's not true, unless there's only one person.

If there are 10 people, it's a 10-hour meeting, not a one-hour meeting.

ถ้ามีคน 10 คนในที่ประชุม มันก็จะเป็นการประชุม 10 ชั่วโมง ไม่ใช่หนึ่งชั่วโมง

นั่นคือ 10 ชั่วโมงของผลิตภาพที่ถูกดึงออกไปจากองค์กร

It's 10 hours of productivity taken from the rest of the organization

เพื่อมาประชุมหนึ่งชั่วโมงนี่

to have this one-hour meeting, which probably should have been handled

ซึ่งน่าจะใช้คนสองสามคนก็พอ

by two or three people talking for a few minutes.

คุยกันไม่กี่นาที

But instead, there's a long scheduled meeting,

แต่ไม่ มันกลายเป็นการประชุมที่ต้องนัดหมาย

because meetings are scheduled the way software works,

เพราะการนัดประชุมทำงานแบบเดียวกันกับซอฟต์แวร์

which is in increments of 15 minutes, or 30 minutes, or an hour.

คือมีช่วงเวลา 15 นาที 30 นาที หรือ 1 ชั่วโมง

You don't schedule an eight-hour meeting with Outlook; you can't.

คุณไม่นัดประชุมยาว 8 ชั่วโมงในโปรแกรมเอาท์ลุค

คุณทำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่ามันให้คุณทำหรือเปล่า

You can go 15 minutes or 30 minutes or 45 minutes or an hour.

คุณนัดทีละ 15 นาที 30 นาที 45 นาที หรือ 1 ชั่วโมงได้

And so we tend to fill these times up

แล้วเราก็มักจะประชุมให้เต็มช่วงเวลาเหล่านั้น

when things should go really quickly.

ถึงแม้ว่าการสนทนาควรจะจบเร็วกว่าก็ตาม

So meetings and managers are two major problems in businesses today,

คงเห็นแล้วนะครับว่าการประชุมกับผู้จัดการเป็นปัญหาใหญ่ในโลกธุรกิจทุกวันนี้

โดยเฉพาะในที่ทำงาน

especially at offices.

These things don't exist outside of the office.

นอกสำนักงานไม่มีสองอย่างนี้หรอกครับ

So I have some suggestions to remedy the situation.

ผมก็เลยมีข้อเสนอบางประการ

ที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้

What can managers do --

สิ่งที่ผู้จัดการทำได้ --

enlightened managers, hopefully --

หวังว่าจะเป็นผู้จัดการทีปราดเปรื่องหน่อย --

what can they do to make the office a better place for people to work,

สิ่งที่พวกเขาทำได้เพื่อปรับที่ทำงานให้เป็นที่ที่พนักงานทำงานได้ดีขึ้น

so it's not the last resort, but it's the first resort,

ไม่ใช่เป็นที่สุดท้ายที่พนักงานเลือก แต่เป็นที่แรก

so that people start to say,

ทำอะไรได้บ้างเพื่อให้คนเริ่มพูดว่า

"When I really want to get stuff done, I go to the office."

"เวลาที่ฉันอยากทำอะไรๆ ให้เสร็จ ฉันจะเข้าไปที่สำนักงาน"

Because the offices are well-equipped;

เพราะที่ทำงานมีอุปกรณ์ครบครัน

everything is there for them to do the work.

ควรมีทุกอย่างให้พวกเขาทำงานได้

But they don't want to go there right now, so how do we change that?

แต่ตอนนี้พวกเขาไม่อยากไปที่ทำงาน ฉะนั้นเราจะทำยังไงดี?

ผมมีข้อเสนอสามประการที่อยากแลกเปลี่ยนครับ

I have three suggestions to share with you.

ผมมีเวลาเหลือประมาณ 3 นาที ก็น่าจะพอดี

I have about three minutes, so that'll fit perfectly.

เราทุกคนเคยได้ยินเรื่องวันศุกร์ชิลๆ คือให้คนแต่งตัวตามสบาย

We've all heard of the Casual Friday thing.

I don't know if people still do that.

ผมไม่รู้ว่ายังมีคนทำแบบนี้อยู่หรือเปล่า

But how about "No-talk Thursdays?"

ทำไมไม่ลอง "วันพฤหัสไม่พูด" ดูล่ะครับ

(Laughter)

คือสมมติว่า

Pick one Thursday once a month,

ลองเลือกวันพฤหัสขึ้นมาหนึ่งวัน แค่เดือนละวัน

and cut it in half, just the afternoon -- I'll make it easy for you.

ครึ่งวันก็ได้ สมมติว่าเอาแค่ช่วงบ่ายก็พอ -- ผมจะอธิบายง่ายๆ

So just the afternoon, one Thursday.

แค่ช่วงบ่ายของวันพฤหัสหนึ่งวัน

First Thursday of the month, just the afternoon,

บ่ายวันพฤหัสแรกของเดือน

nobody in the office can talk to each other.

ทุกคนในที่ทำงานต้องไม่คุยกัน

มีแต่ความเงียบเท่านั้น

Just silence, that's it.

And what you'll find

สิ่งที่คุณจะพบก็คือ

is that a tremendous amount of work gets done

พวกเขาจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิผล

when no one talks to each other.

เมื่อไม่มีใครคุยกัน

This is when people actually get stuff done,

นี่คือเวลาที่ทำให้คนทำงานเสร็จจริงๆ

is when no one's bothering them or interrupting them.

เวลาที่ไม่มีใครรบกวน ไม่มีใครมาขัดจังหวะ

Giving someone four hours of uninterrupted time

และถ้าคุณให้สิ่งนี้ได้ -- ให้เวลา 4 ชั่วโมงติดกันที่ไม่มีการขัดจังหวะ

is the best gift you can give anybody at work.

มันก็จะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่คุณให้คนที่ทำงานได้

ดีกว่าให้คอมพิวเตอร์อีกครับ

It's better than a computer,

better than a new monitor, better than new software,

ดีกว่าจอใหม่ ดีกว่าซอฟต์แวร์ตัวใหม่

or whatever people typically use.

หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ปกติคนใช้กัน

Giving them four hours of quiet time at the office

การให้เวลา 4 ชั่วโมงแห่งความเงียบสงบที่ทำงาน

is going to be incredibly valuable.

เป็นสิ่งที่จะมีมูลค่าสูงอย่างเหลือเชื่อ

If you try that, I think you'll agree, and hopefully you can do it more often.

ถ้าคุณลองทำแบบนี้ดู ผมคิดว่าคุณจะเห็นด้วยกับผม

และบางที ถ้าคุณทำแบบนี้ได้บ่อยๆ

So maybe it's every other week,

อาจจะเป็นทุกๆสองสัปดาห์

or every week, once a week,

ทุกสัปดาห์ หรือสัปดาห์ละครั้ง

afternoons no one can talk to each other.

ให้เป็นช่วงบ่ายที่ไม่มีใครพูดกับใครเลย

That's something that you'll find will really, really work.

คุณจะพบว่ามันใช้ได้ผลจริงๆ

Another thing you can try,

อีกอย่างหนึ่งที่คุณสามารถลองได้

is switching from active communication and collaboration,

ก็คือเปลี่ยนรูปแบบการสื่อสาร

จากการสื่อสารและประสานงานเชิงรุก

which is like face-to-face stuff -- tapping people on the shoulder,

คือพวกที่ต้องมาเจอหน้ากัน

การสะกิดคน ทักทายคน นัดประชุม

saying hi to them, having meetings,

and replace that with more passive models of communication,

ลองเปลี่ยนเรื่องพวกนี้มาเป็นการสื่อสารเชิงตั้งรับดู

นั่นคือการส่งอีเมลและเมสเสจ

using things like email and instant messaging,

or collaboration products, things like that.

หรือผลิตภัณฑ์ที่ให้ทำงานด้วยกัน ของแบบนี้

Now some people might say email is really distracting,

บางคนอาจบอกว่าอีเมลทำให้เสียสมาธิมากๆ

I.M. is really distracting, and these other things are really distracting,

และเมสเสจแบบไอเอ็มก็รบกวนสมาธิ

โปรแกรมพวกนี้ทำให้เสียสมาธิสุดๆ

but they're distracting at a time of your own choice and your own choosing.

แต่อย่าลืมว่ามันจะขัดจังหวะได้ เฉพาะในเวลาที่คุณเลือกเอง

คุณปิดโปรแกรมอีเมลได้ แค่คุณปิดเจ้านายคุณไม่ได้

You can quit the email app; you can't quit your boss.

You can quit I.M.;

คุณออกจากไอเอ็มได้

you can't hide your manager.

คุณซ่อนสถานะผู้จัดการคุณไม่ได้

You can put these things away,

คุณออกจากของเหล่านี้ได้

and then you can be interrupted on your own schedule, at your own time,

เลือกเองได้ว่าจะโดนขัดจังหวะตอนไหนและเมื่อไหร่

when you're available, when you're ready to go again.

เมื่อไหร่ที่คุณว่าง เมื่อไหร่ที่พร้อมทำงานใหม่

เพราะงานก็เหมือนกับการนอนหลับ คือมันเกิดขึ้นเป็นช่วงๆ

Because work, like sleep, happens in phases.

So you'll be going up, doing some work,

ดังนั้นคุณจะมุ่งมั่นมีสมาธิกับงาน

and then you'll come down from that work,

แล้วก็ค่อยๆ ปล่อยผ่านอารมณ์นั้นไป

and then maybe it's time to check that email or I.M.

ณ จุดๆหนึ่ง คุณอาจจะอยากเช็คอีเมล หรือไอเอ็ม

There are very, very few things that are that urgent,

มีไม่กี่เรื่องหรอกครับ ที่จะเร่งด่วนจริงๆ

that need to happen, that need to be answered right this second.

ขนาดที่้ต้องจัดการทันทีหรือต้องตอบเมลในวินาทีนี้

So if you're a manager,

ดังนั้นถ้าผู้จัดการของคุณ

start encouraging people to use more things like I.M. and email

เริ่มส่งเสริมให้หนักงานใช้ไอเอ็มหรืออีเมล

and other things that someone can put away

และสิ่งอื่นๆ ที่สามารถปิดกันเอง

and then get back to you on their own schedule.

พวกเขาก็จะแวะมาคุยกับคุณตามตารางของเขาได้

And the last suggestion I have is that,

ข้อเสนอข้อสุดท้ายของผมคือ

ถ้าคุณกำลังจะต้องไปประชุม

if you do have a meeting coming up,

if you have the power, just cancel it.

ถ้าคุณมีอำนาจพอ

ก็ยกเลิกไปเถอะครับ ประชุมที่ว่านี่

Just cancel that next meeting.

(Laughter)

Today's Friday, usually people have meetings on Monday.

วันนี้เป็นวันศุกร์ -- ปกติแล้ว บริษัทจะนัดประชุมในวันจันทร์

อย่ามีมันเลยครับ

Just don't have it.

I don't mean move it;

ผมไม่ได้แนะให้เลื่อนมันไปเฉยๆ

I mean just erase it from memory, it's gone.

ผมหมายความว่าให้ลบมันออกจากความจำของคุณ

And you'll find out that everything will be just fine.

แล้วคุณจะพบว่า ทุกอย่างยังดำเนินไปได้ด้วยดี

All these discussions and decisions you thought you had to make

การหารือหรือการตัดสินใจทั้งหมดที่คุณคิดว่าต้องทำ

ณ เวลา 9.00 น. ของวันจันทร์

at this one time at 9 a.m. on Monday,

just forget about them, and things will be fine.

ลืมทั้งหมดนั้นไปเลยครับ และสิ่งต่างๆ จะยังโอเค

เพราะผู้คนจะมีช่วงเช้าที่เป็นอิสระกว่าเดิม คิดอะไรๆ ได้

People will have a more open morning, they can actually think.

และคุณจะพบว่าบางที ทุกอย่างที่คุณคิดว่าคุณต้องทำ

You'll find out all these things you thought you had to do,

คุณไม่ได้ต้องทำจริงๆ หรอก

you don't actually have to do.

และทั้งหมดนั้นก็เป็นข้อเสนอสามข้อที่ผมอยากมอบให้กับทุกท่าน

So those are just three quick suggestions I wanted to give you guys to think about.

ขอให้ลองเอาไปคิดดู

ผมหวังว่าความคิดบางอย่าง

I hope that some of these ideas were at least provocative enough

จะมีอิทธิพลพอที่จะกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

for managers and bosses and business owners

สำหรับผู้จัดการ เจ้านาย เจ้าของธุรกิจ

and organizers and people who are in charge of other people,

ออร์แกไนเซอร์ และคนที่มีหน้าที่บริหารจัดการบุคคล

to think about laying off a little bit,

คิดที่จะให้พวกเขาปล่อยวางบ้าง

and giving people more time to get work done.

ปล่อยให้คนอื่นมีเวลาที่จะทำงานให้เสร็จ

I think it'll all pay off in the end.

ผมคิดว่าทั้งหมดนี้จะคุ้มค่าในที่สุด

So, thanks for listening.

ขอบคุณที่รับฟังครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)