I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Rik Delaet

I could never have imagined

Ik had nooit kunnen denken

that a 19-year-old suicide bomber

dat een 19-jarige zelfmoordterrorist

would actually teach me a valuable lesson.

me iets waardevols kon leren.

But he did.

En toch was het zo.

He taught me to never presume anything

Hij leerde me dat je nooit iets mag veronderstellen

about anyone you don't know.

over iemand die je niet kent.

On a Thursday morning in July 2005,

Op een donderdagochtend in juli 2005

the bomber and I, unknowingly,

stapten de terrorist en ik, zonder het te weten,

boarded the same train carriage at the same time,

in hetzelfde metrorijtuig op hetzelfde moment,

standing, apparently, just feet apart.

blijkbaar op een meter afstand.

I didn't see him.

Ik zag hem niet.

Actually, I didn't see anyone.

Ik zag helemaal niemand.

You know not to look at anyone on the Tube,

Op de metro kijk je niemand aan,

but I guess he saw me.

maar ik veronderstel dat hij me zag.

I guess he looked at all of us,

Ik veronderstel dat hij ons allemaal aankeek,

as his hand hovered over the detonation switch.

toen zijn hand het ontstekingmechanisme beroerde.

I've often wondered: What was he thinking?

Ik heb me vaak afgevraagd: wat dacht hij toen?

Especially in those final seconds.

Vooral in die laatste seconden.

I know it wasn't personal.

Ik weet dat het niet persoonlijk was.

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

Hij was niet van plan om mij, Gill Hicks, te doden of te verwonden.

I mean -- he didn't know me.

Hij kende me niet.

No.

Nee.

Instead, he gave me

Maar hij gaf me

an unwarranted and an unwanted label.

een niet-gerechtvaardigd en niet-gewenst etiket.

I had become the enemy.

Ik was de vijand geworden.

To him, I was the "other,"

Voor hem was ik de 'ander',

the "them," as opposed to "us."

de 'zij' versus 'wij'.

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

Door het etiket 'vijand' kon hij ons ontmenselijken.

It allowed him to push that button.

Daardoor kon hij die knop indrukken.

And he wasn't selective.

Hij was niet kieskeurig.

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

Zesentwintig kostbare levens gingen verloren alleen al in mijn rijtuig,

and I was almost one of them.

en ik was bijna één van hen.

In the time it takes to draw a breath,

In één oogwenk

we were plunged into a darkness so immense

werden we in een duisternis gegooid die zo immens was

that it was almost tangible;

dat ze bijna tastbaar werd --

what I imagine wading through tar might be like.

zo stel ik me 'door teer waden' voor.

We didn't know we were the enemy.

We wisten niet dat we de vijand waren.

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

We waren gewoon pendelaars die, enkele minuten eerder,

had followed the Tube etiquette:

de metro-etiquette hadden gevolgd:

no direct eye contact,

geen rechtstreeks oogcontact,

no talking

geen gebabbel,

and absolutely no conversation.

absoluut geen conversatie.

But in the lifting of the darkness,

Maar toen de duisternis opklaarde,

we were reaching out.

zochten we contact.

We were helping each other.

We hielpen elkaar.

We were calling out our names,

We riepen onze naam,

a little bit like a roll call,

als bij een naamafroeping,

waiting for responses.

en wachtten op reactie.

"I'm Gill. I'm here.

"Ik ben Gill. Ik ben hier.

I'm alive.

Ik leef.

OK."

Oké."

"I'm Gill.

"Ik ben Gill.

Here.

Hier.

Alive.

Leef.

OK."

Oké."

I didn't know Alison.

Ik kende Alison niet.

But I listened for her check-ins every few minutes.

Maar ik luisterde om de paar minuten naar haar check-ins.

I didn't know Richard.

Ik kende Richard niet.

But it mattered to me that he survived.

Maar het was belangrijk voor mij dat hij het overleefde.

All I shared with them

Het enige dat ik met hen deelde,

was my first name.

was mijn voornaam.

They didn't know

Ze wisten niet

that I was a head of a department at the Design Council.

dat ik afdelingshoofd was van de Designraad.

And here is my beloved briefcase,

Hier is mijn favoriete boekentas,

also rescued from that morning.

ook gered uit die ochtend.

They didn't know that I published architecture and design journals,

Ze wisten niet dat ik publiceerde in tijdschriften voor architectuur en design,

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

dat ik lid was van de Koninklijke Kunstacademie,

that I wore black --

dat ik zwart droeg --

still do --

dat doe ik nog steeds --

that I smoked cigarillos.

dat ik cigarillo's rookte.

I don't smoke cigarillos anymore.

Ik rook geen cigarillo's meer.

I drank gin and I watched TED Talks,

Ik dronk gin en keek naar TED Talks,

of course, never dreaming that one day I would be standing,

en had nooit gedroomd dat ik er ooit zou staan,

balancing on prosthetic legs,

balancerend op mijn prothesen

giving a talk.

terwijl ik een talk gaf.

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

Ik was een jonge Australische vrouw die bijzondere dingen deed in Londen.

And I wasn't ready for that all to end.

Ik was er niet klaar voor dat daar een einde aan kwam.

I was so determined to survive

Ik was zo gebrand op overleven

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

dat ik met mijn sjaal tourniquets aanlegde om mijn benen

and I just shut everything and everyone out,

en dat ik alles en iedereen uitsloot

to focus, to listen to myself,

om me te concentreren, naar mezelf te luisteren,

to be guided by instinct alone.

alleen op mijn instinct te vertrouwen.

I lowered my breathing rate.

Ik ging trager ademen.

I elevated my thighs.

Ik hield mijn dijen hoog.

I held myself upright

Ik hield mezelf recht

and I fought the urge to close my eyes.

en vocht tegen de aandrang om de ogen te sluiten.

I held on for almost an hour,

Ik hield het ongeveer een uur uit,

an hour to contemplate the whole of my life

een uur om mijn hele leven te overlopen

up until this point.

tot op dat punt.

Perhaps I should have done more.

Misschien had ik meer moeten doen.

Perhaps I could have lived more, seen more.

Misschien had ik meer moeten leven, moeten zien.

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

Misschien had ik moeten hardlopen, dansen, yoga doen.

But my priority and my focus was always my work.

Maar mijn prioriteit en mijn focus was altijd mijn werk.

I lived to work.

Ik leefde om te werken.

Who I was on my business card

Wie ik was op mijn naamkaartje,

mattered to me.

dat vond ik belangrijk.

But it didn't matter down in that tunnel.

Maar het was niet belangrijk daar in die tunnel.

By the time I felt that first touch

Tegen de tijd dat ik de eerste aanraking voelde

from one of my rescuers,

van één van mijn redders,

I was unable to speak,

kon ik niet meer praten,

unable to say even a small word, like "Gill."

zelfs geen simpel woord meer, 'Gill' bijvoorbeeld.

I surrendered my body to them.

Ik gaf mijn lichaam aan hen over.

I had done all I possibly could,

Ik had al het mogelijke gedaan

and now I was in their hands.

en nu was ik in hun handen.

I understood

Ik begreep

just who and what humanity really is,

wie en wat menselijkheid is

when I first saw the ID tag

toen ik het eerste identiteitsplaatje zag

that was given to me when I was admitted to hospital.

dat ik kreeg toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen.

And it read:

Er stond:

"One unknown estimated female."

"Eén onbekende veronderstelde vrouw."

One unknown estimated female.

Eén onbekende veronderstelde vrouw.

Those four words were my gift.

Die vier worden waren mijn geschenk.

What they told me very clearly

Ze zeiden me heel duidelijk

was that my life was saved,

dat mijn leven gered was,

purely because I was a human being.

gewoon omdat ik een mens was.

Difference of any kind made no difference

Geen enkel onderscheid maakte een verschil

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

in de uitzonderlijke inspanningen die de redders wilden doen

to save my life,

om mijn leven te redden,

to save as many unknowns as they could,

om zoveel mogelijk onbekenden te redden

and putting their own lives at risk.

en hun eigen levens op het spel te zetten.

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

Het maakte hen niet uit of ik rijk of arm was,

the color of my skin,

wat de kleur van mijn huid was,

whether I was male or female,

of ik man of vrouw was,

my sexual orientation,

wat mijn seksuele geaardheid was,

who I voted for,

voor wie ik stemde,

whether I was educated,

of ik hoogopgeleid was,

if I had a faith or no faith at all.

of ik al dan niet geloofde.

Nothing mattered

Niets maakte uit,

other than I was a precious human life.

behalve dat ik een kostbaar leven was.

I see myself as a living fact.

Ik zie mezelf als een levend feit.

I am proof

Ik ben het bewijs

that unconditional love and respect can not only save,

dat onvoorwaardelijke liefde en respect levens niet alleen kunnen redden,

but it can transform lives.

maar ook transformeren.

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

Hier is een fantastische foto van één van mijn redders, Andy, en mij,

taken just last year.

vorig jaar genomen.

Ten years after the event,

Tien jaar na de gebeurtenis,

and here we are, arm in arm.

en hier zijn we, arm in arm.

Throughout all the chaos,

In heel die chaos

my hand was held tightly.

hield altijd iemand mijn hand stevig vast

My face was stroked gently.

en streelde iemand mijn gezicht.

What did I feel?

Wat voelde ik?

I felt loved.

Ik voelde me geliefd.

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

Wat me afschermde van haat en van een wens tot vergelding

what's given me the courage to say:

wat me de moed gaf om te zeggen

this ends with me

'dit stopt hier bij mij',

is love.

is liefde.

I was loved.

Ik was geliefd.

I believe the potential for widespread positive change

Ik geloof dat het potentieel voor brede positieve verandering

is absolutely enormous

echt enorm is,

because I know what we're capable of.

want ik weet waartoe we in staat zijn.

I know the brilliance of humanity.

Ik weet hoe briljant de mensheid is.

So this leaves me with some pretty big things to ponder

Ik zit dus met een paar flinke kwesties om over te tobben

and some questions for us all to consider:

en met een paar vragen die we ons allemaal kunnen stellen:

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

is wat ons bindt, niet veel groter dat wat ons ooit kan scheiden?

Does it have to take a tragedy or a disaster

Is er een tragedie of een ramp nodig

for us to feel deeply connected as one species,

opdat we ons diep verbonden zouden voelen als soort,

as human beings?

als menselijke wezens?

And when will we embrace the wisdom of our era

Wanneer zullen we de wijsheid van onze tijd omarmen

to rise above mere tolerance

om de loutere tolerantie te ontstijgen

and move to an acceptance

en tot aanvaarding te komen

for all who are only a label until we know them?

van al wie slechts een etiket is, tot we hen kennen?

Thank you.

Dankjewel.

(Applause)

(Applaus)