I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Translator: Srinivasan G Reviewer: Vijaya Sankar N

I could never have imagined

நான் நினைத்து பார்த்ததில்லை,

19 வயதேயான தற்கொலைப்படைத் தீவிரவாதி ஒருவன்

that a 19-year-old suicide bomber

மிகவும் முக்கியமான பாடம் ஒன்றை எனக்குக் கற்பிப்பான் என்று.

would actually teach me a valuable lesson.

But he did.

ஆனால் அவன் செய்தான்.

He taught me to never presume anything

நமக்கு அறிமுகமில்லாத எவரைப் பற்றியும்

கருத்துகள் ஏதும் கொள்ளக் கூடாது என்று அவன் எனக்கு கற்பித்தான்.

about anyone you don't know.

On a Thursday morning in July 2005,

ஜூலை 2005, ஒரு வியாழக்கிழமை காலை,

the bomber and I, unknowingly,

முன்பின் அறிந்திராத அந்த தீவிரவாதியும் நானும்,

boarded the same train carriage at the same time,

ஒரே ரயில் பெட்டியில் ஒரே நேரத்தில் பயணம் செய்வதற்காக ஏறினோம்,

standing, apparently, just feet apart.

ஒருசில அடிகளேயான இடைவெளியில் நின்று கொண்டிருந்திருப்போம்.

I didn't see him.

அவனை நான் கவனிக்கவில்லை.

Actually, I didn't see anyone.

எவரையுமே நான் கவனிக்கவில்லை.

சுரங்க இரயிலில் நாம் எவரையும் கவனிப்பதில்லையே.

You know not to look at anyone on the Tube,

but I guess he saw me.

ஆனால் அவன் என்னை கவனித்திருப்பான்.

I guess he looked at all of us,

அந்த வெடியை வெடிக்கவைக்கும் பொத்தானை அமுக்கச் செல்கையில்

as his hand hovered over the detonation switch.

எங்கள் அனைவரையும் அவன் கவனித்திருப்பான்.

I've often wondered: What was he thinking?

அவன் என்ன தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான் என்று அடிக்கடி யோசித்திருக்கிறேன்.

Especially in those final seconds.

குறிப்பாக அந்த கடைசி விநாடிகளில்.

தனிப்பட்ட பகை ஏதும் இதில் இல்லை என்று எனக்குத் தெரியும்.

I know it wasn't personal.

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

அவன் ஜில் ஹிக்ஸ் எனும் இந்தப் பெண்ணைக் கொல்வதற்காகக் கிளம்பவில்லை.

அவனுக்கு என்னைத் தெரிந்திருக்காது.

I mean -- he didn't know me.

No.

வாய்ப்பேயில்லை.

Instead, he gave me

ஆனால் அவன் எனக்கு அளித்தது

an unwarranted and an unwanted label.

சற்றும் பொருத்தமற்ற, தேவையற்றற அடையாளம் ஒன்றினை.

I had become the enemy.

"எதிரி" என்ற அடையாளமே அது.

To him, I was the "other,"

அவனைப் பொறுத்தவரை நான் ஒரு "அன்னியன்,"

the "them," as opposed to "us."

"எங்கள்" மக்களுக்கு எதிரான "அவர்கள்."

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

எங்களை எதிரிகளாகப் பார்த்த அவனால் மனிதர்களாகப் பார்க்க முடியவில்லை.

It allowed him to push that button.

அந்த வெடியின் பொத்தானை அவன் அமுக்கச் செய்தது அதுவே.

And he wasn't selective.

அவன் எவரையும் குறிவைக்கவும் இல்லை.

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

பெட்டியிலிருந்த இருபத்தாறுபேர் தம் விலைமதிப்பற்ற உயிரை இழந்தனர்,

நானும் கூட உயிரிழந்திருப்பேன்.

and I was almost one of them.

In the time it takes to draw a breath,

ஒரு உள்மூச்சு எடுக்கும் தருணத்திற்குள்

we were plunged into a darkness so immense

ஒரு கரிய இருள் எங்களை ஆட்கொண்டது

that it was almost tangible;

மிக அடர்த்தியான இருள் அது;

what I imagine wading through tar might be like.

கரிய அடர்ந்த தாரில் நீந்துவது போலிருந்தது.

We didn't know we were the enemy.

நாங்கள் எதிரிகள் என்று நாங்கள் அறியவில்லை.

எங்கள் மட்டில், நாங்கள் வெறும் பயணிகள், ஒருசில நிமிடங்களுக்கு முன்புவரை,

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

had followed the Tube etiquette:

சுரங்க இரயில் வழக்கங்களை கடைபிடித்த பயணிகள்:

no direct eye contact,

கண்ணோடு கண் நாங்கள் பார்க்கவில்லை,

பேசிக்கொள்ளவில்லை,

no talking

and absolutely no conversation.

எந்த ஒரு உரையாடலும் இல்லவே இல்லை.

But in the lifting of the darkness,

ஆனால், அந்த காரிருள் எங்களை நீங்கியபோது,

we were reaching out.

நாங்கள் ஒருவரையொருவர் தொடர்பு கொண்டோம்

ஒருவருக்கொருவர் உதவிக்கொண்டோம்.

We were helping each other.

We were calling out our names,

ஒவ்வொருவரும் தம் பெயரை உரக்கக் கூறினோம்,

a little bit like a roll call,

வருகைப் பதிவு உரைப்பது போல,

waiting for responses.

பதில் ஏதும் வருமா என எதிர்பார்த்து உரைத்தோம்.

"I'm Gill. I'm here.

"நான் ஜில், இங்கே உள்ளேன்.

உயிருடன் உள்ளேன்.

I'm alive.

OK."

ஓகே."

"I'm Gill.

"நான் ஜில்.

Here.

இங்கே.

Alive.

உயிருடன் உள்ளேன்.

OK."

ஓகே."

அலிசன் எனும் பெண்ணை அதற்கு முன்பு எனக்குத் தெரியாது.

I didn't know Alison.

But I listened for her check-ins every few minutes.

ஆனால், சில நிமிடங்களுக்கு ஒருமுறை அவள் குரலெழுப்பும்போதும் அதை கவனித்தேன்.

I didn't know Richard.

ரிச்சர்டை எனக்குத் தெரியாது.

But it mattered to me that he survived.

ஆனால் அவர் உயிர்பிழைப்பது எனக்கு முக்கியமாயிருந்தது.

All I shared with them

அவர்களுடன் என்னைப் பற்றி பகிர்ந்துகொண்டதெல்லாம்

was my first name.

என் முதற்பெயர் மட்டுமே.

டிசைன் கவுன்சிலில்

They didn't know

that I was a head of a department at the Design Council.

நான் ஒரு துறைத் தலைவர் என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது.

And here is my beloved briefcase,

இதோ, இதுதான் என்னருமை பை,

also rescued from that morning.

அன்று இதுவும் மீட்கப்பட்டது.

They didn't know that I published architecture and design journals,

கட்டமைப்பு மற்றும் வடிவமைப்பு ஆய்விதழ்களில் நான் எழுதியுள்ளேன் என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது,

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

ராயல் சொசைட்டி ஆஃப் ஆர்ட்ஸில் நான் ஆய்வாளர் என்றும் தெரியாது,

that I wore black --

கருநிற உடைகளை அணிவேன் என்றும் --

still do --

இப்போதும் அணிகிறேன் --

that I smoked cigarillos.

நான் புகைபிடிப்பேன் என்றும் அவர்களுக்குத் தெரியாது.

I don't smoke cigarillos anymore.

இப்போதெல்லாம் நான் புகைபிடிப்பதில்லை.

I drank gin and I watched TED Talks,

ஜின் குடித்து TED உரைகளைப் பார்ப்பேன்,

of course, never dreaming that one day I would be standing,

அப்போது கற்பனையும் செய்ததில்லை, ஒருநாள் இவ்வாறு

balancing on prosthetic legs,

செயற்கைக் கால்களில் நின்றுகொண்டு

உரை நிகழ்த்துவேன் என்று.

giving a talk.

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

இலண்டன் நகரில் செயற்கரிய காரியங்கள் செய்துகொண்டிருந்த ஆஸ்திரேலிய இளம்பெண் நான்.

And I wasn't ready for that all to end.

அவை எல்லாமே முடிந்துவிடும் என்பதை என்னால் ஏற்க முடியவில்லை.

I was so determined to survive

எப்படியாவது பிழைக்கவேண்டும் என்பதில் உறுதியாயிருந்தேன்,

என் கால்களில் மேல்பகுதியச் சுற்றி குருதியடக்கும் கட்டு கட்டினேன்,

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

and I just shut everything and everyone out,

வெளியில் எதையும் எவரையும் கவனிக்காமல்

to focus, to listen to myself,

என்னுள்ளே கவனம் செலுத்தினேன்,

to be guided by instinct alone.

என் உள்ளுணர்வால் மட்டுமே வழிநடத்தப்பட்டேன்.

மூச்சு விடும் வேகத்தைக் குறைத்தேன்.

I lowered my breathing rate.

I elevated my thighs.

தொடைகளை உயர்த்தினேன்.

I held myself upright

நிமிர்ந்து நேராக அமர்ந்தேன்,

and I fought the urge to close my eyes.

கண்ணிமைகள் மூடிக்கொள்வதைத் தடுக்கப் போராடினேன்.

I held on for almost an hour,

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்தை இப்படியே கடத்தினேன்,

அந்த ஒரு மணி நேரத்தில், அதுவரையிலான என் வாழ்க்கை முழுவதையும்

an hour to contemplate the whole of my life

up until this point.

திரும்பிப் பார்த்தேன்.

Perhaps I should have done more.

அதுவரை நான் செய்தவற்றை விட அதிகமாகச் செய்திருக்கலாம்.

Perhaps I could have lived more, seen more.

அதிகமாக வாழ்ந்திருக்கலாம், அதிக இடங்களைப் பார்த்திருக்கலாம்.

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

ஓட்டப்பயிற்சி செய்திருக்கலாம், நடனமோ யோகமோ பழகியிருக்கலாம்.

But my priority and my focus was always my work.

ஆனால் என் கவனம், குறிக்கோள் எல்லாமே என் பணியிலேயே இருந்தது.

I lived to work.

பணி செய்வதற்காகவே வாழ்ந்தேன்.

Who I was on my business card

தொழிலட்டையில் என் பெயரும் பணிநிலையுமே

mattered to me.

எனக்கு முக்கியமாயிருந்தது.

But it didn't matter down in that tunnel.

ஆனால் அந்தச் சுரங்கத்தினுள் அது முக்கியமாகத் தெரியவில்லை.

By the time I felt that first touch

எங்களை மீட்க வந்த மீட்பாளர் ஒருவரின் கை முதன்முறையாக

from one of my rescuers,

என்னைத் தொடுவதை நான் உணர்ந்த போது,

I was unable to speak,

என்னால் எதுவும் பேச இயலவில்லை,

unable to say even a small word, like "Gill."

"ஜில்" என்ற ஒரு சிறு சொல்லையும் என்னால் சொல்ல இயலவில்லை.

I surrendered my body to them.

என் உடலுடன் முற்றிலுமாக அவர்களிடம் சரணடைந்தேன்.

I had done all I possibly could,

அதுவரை இயன்றதெல்லாம் செய்த நான்

and now I was in their hands.

இப்போது அவர்கள் கையில்.

எனக்கு ஒரு புரிதல் வந்தது,

I understood

just who and what humanity really is,

மனித நேயம் என்றால் உணமையில் யார் என்ன என்று,

when I first saw the ID tag

மருத்துவமனையில் நான் அனுமதிக்கப்பட்டபோது எனக்கு அளிக்கப்பட்ட

that was given to me when I was admitted to hospital.

அடையாள அட்டையை முதன் முதலில் பார்த்த போது புரிந்தது.

And it read:

அதில் எழுதியிருந்தது:

"One unknown estimated female."

"அடையாளம் காணப்படாத, பெண் எனக் கருதப்படும் ஒருவர்."

அடையாளம் காணப்படாத, பெண் எனக் கருதப்படும் ஒருவர்.

One unknown estimated female.

அவ்வார்த்தைகள் எனக்குக் கிடைத்த பரிசு என நான் கருதுகிறேன்.

Those four words were my gift.

அவ்வார்த்தைகள் எனக்குத் தெளிவாய்ச் சொன்னது இது தான்:

What they told me very clearly

was that my life was saved,

என் வாழ்க்கை காப்பாற்றப்பட்டதற்கு ஒரே காரணம்

purely because I was a human being.

நான் ஒரு மனிதர் என்பது மட்டுமே.

Difference of any kind made no difference

வேறெந்த வேறுபாடுகளும் அங்கே முக்கியமில்லை,

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

மீட்பாளர்கள் மேற்கொண்ட அனைத்து அரிய முயற்சிகளுக்கும்,

என் உயிரைக் காப்பதற்காக,

to save my life,

to save as many unknowns as they could,

முடிந்தளவு அத்தனை உயிர்களையும் காப்பாற்றுவதற்காக

and putting their own lives at risk.

உயிரையும் பணயம் வைத்த அவர்களுக்கு முக்கியமேயில்லை.

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

நான் ஏழையா அல்லது வசதி படைத்தவளா என்பது அவர்களுக்கு முக்கியமில்லை,

the color of my skin,

என் தோலின் நிறம் முக்கியமில்லை,

whether I was male or female,

நான் ஆணா அல்லது பெண்ணா,

என் பாலியல் உணர்வுகள் எப்படிப்பட்டவை,

my sexual orientation,

who I voted for,

நான் யாருக்கு வாக்களித்தேன்,

whether I was educated,

நான் கல்வி கற்றவளா,

if I had a faith or no faith at all.

நான் இறை நம்பிக்கை கொண்டவளா அல்லது கொண்டிராதவளா.

Nothing mattered

எதுவுமே அவர்களுக்கு முக்கியமில்லை,

other than I was a precious human life.

நான் ஒரு விலைமதிப்பற்ற மனித உயிர் என்பதனைத் தவிர.

I see myself as a living fact.

நான் இன்று வாழ்வதே இதற்கு சான்று.

I am proof

நிபந்தனையற்ற அன்பும் மதிப்பும்

that unconditional love and respect can not only save,

உயிரைக் காப்பது மட்டுமல்ல, வாழ்வையே மாற்றும் என்பதற்கு

என் அனுபவமே சான்று.

but it can transform lives.

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

இதோ, என்னை மீட்டவர்களுள் ஒருவரான ஆண்டியும், நானும்,

taken just last year.

சென்ற வருடம் எடுத்த படம்.

அந்நிகழ்வு நிகழ்ந்து பத்து வருடங்கள் கழித்து

Ten years after the event,

and here we are, arm in arm.

இதோ, நாங்கள் தோளோடு தோள் நிற்கிறோம்.

Throughout all the chaos,

அந்நிகழ்வின்போது, அந்தக் குழப்பமான தருணங்களில்

my hand was held tightly.

என் கை இறுகப் பிடிக்கப்பட்டிருந்தது.

My face was stroked gently.

என் முகம் இதமாக வருடப்பட்டது.

நான் உணர்ந்தது என்ன?

What did I feel?

I felt loved.

நான் உணர்ந்தது அன்பினை.

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

பழி தீர்க்கும் எண்ணம் ஏதும் என்னுள் வராமல் பாதுகாத்தது,

what's given me the courage to say:

'இது என்னுடனே முடியட்டும்' என்று

this ends with me

நான் சொல்லுவதற்குத் துணிவைக் கொடுத்தது,

அன்பு மட்டுமே.

is love.

I was loved.

நான் உணர்ந்த அந்த அன்பு.

I believe the potential for widespread positive change

ஆக்கப்பூர்வமான மாற்றங்களை பரவலான முறையில் செயல்படுத்துவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள்

மாபெரும் அளவில் உள்ளது என்பது என் நம்பிக்கை.

is absolutely enormous

ஏனென்றால், நம்முடைய ஆற்றல் என்ன என்பது எனக்குத் தெரியும்.

because I know what we're capable of.

மனித இனத்தின் சக்தி என்னவென்பதை நான் அறிவேன்.

I know the brilliance of humanity.

So this leaves me with some pretty big things to ponder

என்னுள் பல பெரிய சிந்தனைகளை இது எழுப்புகிறது,

and some questions for us all to consider:

நமக்குள் நாமே கெட்டுக்கொள்ள வேண்டிய சில கேள்விகளையும் எழுப்புகிறது:

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

நம்மை இணைக்கும் இந்த ஒற்றுமை நம்மிடையே உள்ள எந்தத வேற்றுமையையும் விட மிகப் பெரியது அல்லவா?

Does it have to take a tragedy or a disaster

ஒரு பேரிடரோ, துன்ப நிகழ்வோ நிகழ்ந்தால் மட்டுமே

for us to feel deeply connected as one species,

நாம் ஒன்றுபடுவோமா? ஒரே இனம் என ஆழமாக உணர்வோமா?

as human beings?

நாம் அனைவரும் மனிதர் என்று உணர்வோமா?

And when will we embrace the wisdom of our era

காலம் உணர்த்தும் அறிவை ஏற்றுக் கொண்டு

to rise above mere tolerance

சகிப்புத்தன்மை எனும் நிலையையும் தாண்டி

and move to an acceptance

நமக்கு அறிமுகமில்லாதவர்களும் மனிதர்களே

for all who are only a label until we know them?

எனும் இந்த ஒற்றுமையை நாம் முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்வது எப்போது?

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கரவொலி)