I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Translator: Bəhruz Aydınlı Reviewer: Jeyhun Babashov

I could never have imagined

19 yaşlı bir canlı bombanın

that a 19-year-old suicide bomber

əslində mənə dəyərli bir dərs verə biləcəyini

would actually teach me a valuable lesson.

təsəvvür edə bilməzdim.

But he did.

Amma o etdi.

He taught me to never presume anything

O mənə tanımadığım biri haqda

about anyone you don't know.

heç nə təxmin etməməli olduğumu öyrətdi.

On a Thursday morning in July 2005,

2005-ci ilin İyulunda, bir cümə axşamı günü

the bomber and I, unknowingly,

bombaçı və mən, bir birimizi tanımadan

boarded the same train carriage at the same time,

eyni qatara eyni anda mindik,

standing, apparently, just feet apart.

bir birimizdən təxmini bir ayaq məsafəsində dayanaraq.

I didn't see him.

Onu görməmişdim.

Actually, I didn't see anyone.

Əslində, heç kimi görməmişdim.

You know not to look at anyone on the Tube,

Metropolitendə heç kimə baxmamağı bilirsiz.

but I guess he saw me.

Amma məncə o məni görmüşdü.

I guess he looked at all of us,

Məncə əli partlatma düyməsinin üstündə gəzərkən

as his hand hovered over the detonation switch.

o hamımıza baxmışdı.

I've often wondered: What was he thinking?

Mənə həmişə maraqlı gəlir: Görəsən o nə düşünürdü?

Especially in those final seconds.

Xüsusən də o son saniyələrdə.

I know it wasn't personal.

Bilirəm, bu şəxsi deyildi.

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

O xüsusən məni, Gil Hiksi öldürməyə və ya əlil buraxmağa hazırlaşmamışdı,

I mean -- he didn't know me.

Yəni o məni tanımırdı.

No.

Yox.

Instead, he gave me

Əvəzində o mənə

an unwarranted and an unwanted label.

istənməz və yersiz bir etiket verdi.

I had become the enemy.

Mən düşmənə çevrilmişdim.

To him, I was the "other,"

Onun üçün mən "başqası" idim

the "them," as opposed to "us."

"Onlar" idim, "Biz" deyildim.

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

"Düşmən" etiketi ona bizi insan saymamaq icazəsi verdi.

It allowed him to push that button.

Bu ona düyməni basmağa icazə verdi.

And he wasn't selective.

Və o, seçici deyildi.

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

Təkcə mənim vaqonumda 26 həyata son qoyuldu.

and I was almost one of them.

Və mən az qala onlardan biri olacaqdım.

In the time it takes to draw a breath,

Həmin an sadəcə bir nəfəs dərmək qədərdir,

we were plunged into a darkness so immense

biz ucsuz bucaqsız bir qaranlığa atıldıq.

that it was almost tangible;

O dərəcə ki, bu az qala əllə toxunulabilən idi.

what I imagine wading through tar might be like.

Qətranın içində sürünərək ilərləmək buna oxşar ola bilər.

We didn't know we were the enemy.

Biz düşmən olduğumuzu bilmirdik.

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

Biz sadəcə bir qrup sərnişin idik,

dəqiqələr öncə metropoliten etikası qaydalarına əmək edirdik:

had followed the Tube etiquette:

no direct eye contact,

göz təması olmaz,

no talking

danışmaq olmaz,

and absolutely no conversation.

və söhbət qətiyyən olmaz.

But in the lifting of the darkness,

Amma qaranlığın qalxışında

we were reaching out.

biz əlimizi uzadırdıq.

We were helping each other.

Biz bir birimizə kömək edirdik.

We were calling out our names,

Biz bir birimizi adımızla çağırırdıq,

a little bit like a roll call,

bir az ad yoxlaması kimi,

waiting for responses.

cavab gözləyərək.

"I'm Gill. I'm here.

"Mən Gilləm, mən burdayam.

I'm alive.

Mən həyatdayam.

OK."

Yaxşı"

"I'm Gill.

"Mən Gilləm

Here.

Burada.

Alive.

Həyatda.

OK."

Yaxşı"

I didn't know Alison.

Mən Alisonu tanımırdım.

But I listened for her check-ins every few minutes.

Amma mən onun işarələrinə bir neçə dəqiqədən bir qulaq asırdım.

I didn't know Richard.

Mən Riçardı tanımırdım.

But it mattered to me that he survived.

Lakin onun həyatda qalması mənim üçün əhəmiyyətli idi.

All I shared with them

Onlarla bütün paylaşdığım

was my first name.

sadəcə adım idi.

They didn't know

Onlar bilmirdilər ki,

that I was a head of a department at the Design Council.

mən "Dizayn Heyəti"ndə şöbə rəhbəri idim.

And here is my beloved briefcase,

Və budur, mənim sevimli iş çantam.

also rescued from that morning.

O da həmin səhərdən sağ qurtuldu.

They didn't know that I published architecture and design journals,

Onlar bilmirdilər ki, mən tikinti və dizayn jurnalları çap elətdirmişəm.

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

Və mənim Kraliyyət Rəsm Cəmiyyətinin üzvü olduğumu bilmirdilər.

that I wore black --

Mənim qara geyindiyimi də.

still do --

Bu gün də beləyəm.

that I smoked cigarillos.

Mənim o vaxtlar siqaret çəkdiyimi də.

I don't smoke cigarillos anymore.

Artıq siqaret çəkmirəm.

I drank gin and I watched TED Talks,

Mən ingilis arağı içir və TED Talkları izləyirdim.

of course, never dreaming that one day I would be standing,

Təbii ki, heç vaxt bir gün burada dayanacağımın xəyalını qurmamışdım,

balancing on prosthetic legs,

Protez ayaqları tarazda saxlayaraq,

giving a talk.

bu çıxışı edəcəyimi də.

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

Mən Londonda mühüm işlər görən gənc Avstraliyalı bir qadın idim.

And I wasn't ready for that all to end.

Və mən bunun üçün heç hazır deyildim.

I was so determined to survive

Mən həyatda qalmağa çox qərarlı idim,

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

hətta şərfimi ayaqlarımın ucunu bağlamaq üçün işlətdim.

and I just shut everything and everyone out,

Mən hər şeyi və hər kəsi özüm üçün söndürdmüşdüm.

to focus, to listen to myself,

Özümə fokuslanmaq, özümə qulaq asmaq,

to be guided by instinct alone.

və instinktlərim tərəfindən yönləndirilmək üçün.

I lowered my breathing rate.

Nəfəs almağımı yavaşlatdım.

I elevated my thighs.

Ayaqlarımı qaldırdım.

I held myself upright

Özümü dik tutdum

and I fought the urge to close my eyes.

və gözlərimi bağlamamaq üçün mübarizə apardım.

I held on for almost an hour,

Mən bir saata yaxın dayandım,

an hour to contemplate the whole of my life

bu ana qədərki bütün həyatıma

göz gəzdirmək üçün bir saat.

up until this point.

Perhaps I should have done more.

Bəlkə də mən daha çox etməli idim.

Perhaps I could have lived more, seen more.

Bəlkə də mən daha çox yaşamalı, daha çox görməli idim.

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

Bəlkə də mən qaçmalı, rəqs etməli, yoqa ilə məşğul olmalı idim.

But my priority and my focus was always my work.

Lakin mənim prioritetim və fokuslandığım sahə həmişə işim olmuşdu.

I lived to work.

Mən işləmək üçün yaşamışdım.

Who I was on my business card

Biznes kartımda yazılan kimliyim

mattered to me.

mənim üçün vacib idi.

But it didn't matter down in that tunnel.

Lakin tuneldə bunun heç bir əhəmiyyəti yox idi.

By the time I felt that first touch

Qurtarıcılarımın birindən

from one of my rescuers,

ilk toxunuşu hiss edənədək

I was unable to speak,

mən danışa bilmirdim,

unable to say even a small word, like "Gill."

hətta "Gill" kimi kiçik bir sözü belə deyə bilmirdim.

I surrendered my body to them.

Mən bədənimi onlara təslim etdim.

I had done all I possibly could,

Edə biləcəyim hər şeyi etmişdim

and now I was in their hands.

və indi onların əllərində idim.

I understood

İnsanlığın nə və kim olduğunu

just who and what humanity really is,

xəstəxanaya daxil olduğum anda mənə verilən

when I first saw the ID tag

şəxsiyyət etiketimi gördüyüm anda

that was given to me when I was admitted to hospital.

anladım.

And it read:

Yazılmışdı:

"One unknown estimated female."

"Bir kimliyi bilinməyən qadın"

One unknown estimated female.

Kimliyi bilinməyən bir qadın.

Those four words were my gift.

Bu 4 söz mənim hədiyyəm idi.

What they told me very clearly

Onların mənə aydınca dedikləri

was that my life was saved,

həyatımın xilas olduğu idi,

purely because I was a human being.

sırf insan olduğuma görə.

Difference of any kind made no difference

Xilasedicilərin həyatımı xilas etmək üçün,

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

bacara bildikləri qədərini xilas etmək üçün

to save my life,

və həyatlarını riskə atmaq üçün

to save as many unknowns as they could,

getməyə hazır olduqları,

and putting their own lives at risk.

xilas etdikləri adamın kimliyi heç bir əhəmiyyət kəsb etmirdi.

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

Onlar üçün mənim kasıb və ya varlı olmağım,

the color of my skin,

dərimin rəngi,

whether I was male or female,

qadın və ya kişi olmağım,

my sexual orientation,

və ya cinsi seçimim,

who I voted for,

kimin üçün səs verdiyim,

whether I was educated,

harada təhsil aldığım,

if I had a faith or no faith at all.

tanrıya inanıb inanmadığım heç bir əhəmiyyət kəsb etmirdi.

Nothing mattered

Mənim dəyərli insan həyatımdan başqa

other than I was a precious human life.

heç nə onlar üçün vacib deyildi.

I see myself as a living fact.

Özümü canlı gördüm,

I am proof

mən şərtsiz sevgi və hörmətin

that unconditional love and respect can not only save,

sadəcə xilas etməyəcəyinin, həmçinin insan həyatını dəyişdirə biləcəyinin

but it can transform lives.

sübutu idim.

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

Budur, mənim xilasedicilərimdən birinin gözəl şəkli, Andy və mən,

taken just last year.

keçən il çəkilib.

Ten years after the event,

Hadisədən 10 il sonra,

and here we are, arm in arm.

Və budur biz, qol-qola.

Throughout all the chaos,

Bütün xaosun içində

my hand was held tightly.

əlim sıx tutulmuşdu,

My face was stroked gently.

üzüm yavaşca oxşanırdı.

What did I feel?

Mən nə hiss etdim?

I felt loved.

Mən sevildiyimi hiss etdim.

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

Nu sevgi də məni nifrət və intiqam istəyindən qorumuşdu.

what's given me the courage to say:

Sevgi mənimlə bitən bu hiss

this ends with me

sevgidir,

deməyə cəsarət verdi.

is love.

I was loved.

Mən sevilirdim.

I believe the potential for widespread positive change

Mən inanıram ki, dünyaya yayılmış müsbət dəyişikliyin potensialı

is absolutely enormous

çox böyükdür,

because I know what we're capable of.

çünki mən nələr bacara biləcəyimizi bilirəm.

I know the brilliance of humanity.

Mən insanlığın parlaqlığını bilirəm.

So this leaves me with some pretty big things to ponder

Beləliklə, bu məni bəzi böyük şeylər haqda düşünməyə

and some questions for us all to consider:

və bəzi sualları nəzərdən keçirməyə vadar edir.

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

Bizi birləşdirə biləcək şey bizi ayıra biləcək şeydən uzaq deyilmi?

Does it have to take a tragedy or a disaster

İnsanlar olaraq dərindən bağlanmaq üçün

for us to feel deeply connected as one species,

hər hansısa bir tragediya

as human beings?

və ya fəlakət baş verməlidi mi?

And when will we embrace the wisdom of our era

Bəs biz nə vaxt tolerantlığı artırmaq,

to rise above mere tolerance

bir birimizi tanıyanadək sadəcə bir etiket olanları

and move to an acceptance

razılığa gətirmək üçün

for all who are only a label until we know them?

dövrümüzün müdrikliyini qucaqlayacayıq?

Thank you.

Təşəkkürlər.

(Applause)

(Alqış)