I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Ali Mousavinezhad

I could never have imagined

هرگز تصور نمی‌کردم

that a 19-year-old suicide bomber

که یک بمب گذار انتحاری ۱۹ ساله

would actually teach me a valuable lesson.

بتواند درسی چنان با ارزش به من بدهد.

But he did.

اما داد.

He taught me to never presume anything

او به من یاد داد که هرگز چیزی را

about anyone you don't know.

درباره کسی که نمی‌شناسم فرض نکنم.

On a Thursday morning in July 2005,

در صبح یکی از سه شنبه‌های جولای ۲۰۰۵،

the bomber and I, unknowingly,

بمب گذار و من، ناآگاهانه

boarded the same train carriage at the same time,

در یک زمان سوار یک قطار شدیم،

standing, apparently, just feet apart.

و ظاهرا تنها چند قدم دور از هم ایستادیم.

I didn't see him.

من او را ندیدم.

Actually, I didn't see anyone.

در واقع، من هیچ کس را ندیدم.

You know not to look at anyone on the Tube,

می‌دانیم که نباید در قطار به کسی نگاه کرد،

but I guess he saw me.

اما حدس می‌زنم او مرا دید.

I guess he looked at all of us,

من فکر می‌کنم آن هنگام که دستش بر کلید انفجار مردد بود

as his hand hovered over the detonation switch.

داشت به همه ما نگاه می‌کرد.

I've often wondered: What was he thinking?

بارها از خودم پرسیده‌ام: در چه فکری بود؟

Especially in those final seconds.

مخصوصاً در آن ثانیه‌های نهایی.

I know it wasn't personal.

می‌دانم که شخصی نبود.

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

نقشه نکشیده بود که مرا بکشد یا به من جیل هیکس، صدمه وارد کند.

I mean -- he didn't know me.

منظورم این است که -- او مرا نمی‌شناخت.

No.

نه.

Instead, he gave me

در عوض

برچسبی ناخواسته و بی جا بر من نهاده بود.

an unwarranted and an unwanted label.

I had become the enemy.

من دشمن شده بودم.

To him, I was the "other,"

برای او، من همان «دیگری» بودم،

the "them," as opposed to "us."

همان «آنها» که در برابر «ما» بودند.

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

نام «دشمن» به او اجازه می‌داد تا ما را از انسانیت ساقط کند.

It allowed him to push that button.

به او اجازه داد تا آن دکمه را فشار دهد.

And he wasn't selective.

و گزینشی هم نبود.

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

بیست و شش جان پر ارزش تنها در کوپه ما از دست رفت،

and I was almost one of them.

و من هم تقریبا یکی از آنها بودم.

In the time it takes to draw a breath,

در زمانی کمتر از یک بازدم،

we were plunged into a darkness so immense

در چنان تاریکی فشرده‌ای فرو شدیم

that it was almost tangible;

که می‌شد آن را لمس کرد؛

what I imagine wading through tar might be like.

فکر می‌کنم غرق شدن در قیر چنان احساسی داشته باشد.

We didn't know we were the enemy.

نمی‌دانستیم که دشمن هستیم.

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

تنها عده‌ای مسافر بودیم که چند دقیقه قبل،

had followed the Tube etiquette:

داشتیم قوانین تونل را رعایت می‌کردیم:

no direct eye contact,

چشم در چشم شدن ممنوع،

no talking

حرف زدن ممنوع،

and absolutely no conversation.

و البته هر گونه مکالمه‌ای قدغن.

But in the lifting of the darkness,

اما با پس رفتن تاریکی،

we were reaching out.

ما هم بیرون می‌آمدیم.

We were helping each other.

داشتیم به هم کمک می‌کردیم.

We were calling out our names,

همدیگر را به اسم صدا می‌کردیم،

a little bit like a roll call,

و کمی شبیه حضور و غیاب،

waiting for responses.

منتظر جواب می‌ماندیم.

"I'm Gill. I'm here.

«من جیلم. من اینجام.

I'm alive.

من زنده‌ام.

OK."

باشه.»

"I'm Gill.

«اسم من جیله.

Here.

اینجا.

Alive.

زنده.

OK."

باشه.»

I didn't know Alison.

الیسون را نمی‌شناختم.

But I listened for her check-ins every few minutes.

اما هر چند دقیقه منتظر شنیدن صدایش بودم.

I didn't know Richard.

ریچارد را نمی‌شناختم.

But it mattered to me that he survived.

اما برایم مهم بود که او زنده مانده است.

All I shared with them

تمام چیزی که با آنها به اشتراک گذاشتم

was my first name.

اسم کوچکم بود.

They didn't know

انها نمی‌دانستند که من

that I was a head of a department at the Design Council.

رئیس یکی از بخش‌های شورای طراحی هستم.

And here is my beloved briefcase,

و این هم کیف دوست داشتنی من،

also rescued from that morning.

که او هم از آن صبح جان سالم به در برده است.

They didn't know that I published architecture and design journals,

آنها نمی‌دانستند که من مقالات معماری و طراحی منتشر کرده‌ام،

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

که عضو انجمن سلطنتی هنر بودم،

that I wore black --

که سیاه می‌پوشیدم --

still do --

هنوز هم می‌پوشم --

that I smoked cigarillos.

که سیگار برگ کوتاه می‌کشیدم.

I don't smoke cigarillos anymore.

دیگر سیگار نمی‌کشم.

I drank gin and I watched TED Talks,

جین می‌نوشیدم و سخنرانی TED می‌دیدم،

of course, never dreaming that one day I would be standing,

البته هرگز فکرش را هم نمی‌کردم که روزی اینجا بایستم،

balancing on prosthetic legs,

سعی کنم تعادلم را روی پاهای مصنوعی حفظ کنم،

giving a talk.

و یک سخنرانی ارائه بدهم.

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

من زن جوان استرالیایی بودم که داشتم کارهای خارق‌العاده‌ای در لندن می‌کردم.

And I wasn't ready for that all to end.

و آمادگی پایان گرفتن همه آنها را نداشتم.

I was so determined to survive

آن قدر برای نجات مصمم بودم

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

که شالم را به عنوان شریان بند بالای پاهایم بستم،

and I just shut everything and everyone out,

و همه چیز و همه کس را از سرم بیرون کردم،

to focus, to listen to myself,

تا تمرکز کنم، تا به خودم گوش کنم،

to be guided by instinct alone.

تا تنها غریزه مرا هدایت کند.

I lowered my breathing rate.

سرعت نفس کشیدنم را کاهش دادم.

I elevated my thighs.

ران‌هایم را بالا بردم.

I held myself upright

خودم را صاف نگه داشتم

and I fought the urge to close my eyes.

و با میل بستن چشم‌هایم مبارزه کردم.

I held on for almost an hour,

تقریبا یک ساعت دوام آردم،

an hour to contemplate the whole of my life

ساعتی برای اندیشیدن به تمام زندگی‌ام

up until this point.

از ابتدا تا آن نقطه.

Perhaps I should have done more.

شاید باید کارهای بیشتری می‌کردم.

Perhaps I could have lived more, seen more.

شاید می‌توانستم بیشتر زندگی کنم، بیشتر ببینم.

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

شاید باید می‌رفتم می‌دویدم، رقص یاد می‌گرفتم، یوگا کار می‌کردم.

But my priority and my focus was always my work.

اما اولویت و تمرکز من همیشه کارم بود.

I lived to work.

زندگی کرده بودم تا کار کنم.

Who I was on my business card

کسی که اسمش روی کارت ویزیتم بود

mattered to me.

برایم اهمیت داشت.

But it didn't matter down in that tunnel.

اما در آن تونل دیگر هیچ اهمیتی نداشت.

By the time I felt that first touch

زمانی که اولین تماس

from one of my rescuers,

یکی از امدادگران را احساس کردم،

I was unable to speak,

قادر به صحبت نبودم،

unable to say even a small word, like "Gill."

حتی نمی‌توانستم کلمه کوچکی مثل «جیل» را به زبان بیاورم.

I surrendered my body to them.

بدنم را به آنها تسلیم کردم.

I had done all I possibly could,

هر کاری از دستم بر می‌آمد کرده بودم،

and now I was in their hands.

و حالا در دست آنها بودم.

I understood

من تنها وقتی متوجه شدم

just who and what humanity really is,

انسان کیست و انسانیت به چه معناست،

when I first saw the ID tag

که برای اولین بار

پلاکی که در بیمارستان به من داده شده بود را دیدم.

that was given to me when I was admitted to hospital.

And it read:

و نوشته بود:

"One unknown estimated female."

«یک زن ناشناس»

One unknown estimated female.

یک زن ناشناس.

Those four words were my gift.

آن کلمات هدیه من بودند.

What they told me very clearly

چیزی که به وضوح به من گفتند

was that my life was saved,

این بود که جان من نجات پیدا کرد،

purely because I was a human being.

تنها به این دلیل که انسان بودم.

Difference of any kind made no difference

هرگونه تفاوتی برای خیل عظیم امداد گرانی

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

که با خطر انداختن زندگی خودشان،

برای نجات جان من،

to save my life,

و تا جایی که می‌توانستند نجات ناشناس‌های بیشتر

to save as many unknowns as they could,

به صف شده بودند هیچ تفاوتی ایجاد نمی‌کرد.

and putting their own lives at risk.

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

برای آنها اهمیتی نداشت که من فقیر بودم یا غنی،

the color of my skin,

پوستم چه رنگی داشت،

whether I was male or female,

زن بودم یا مرد،

my sexual orientation,

چه تمایل جنسی داشتم،

who I voted for,

به کی رای داده بودم،

whether I was educated,

تحصیل کرده بودم یا نه،

if I had a faith or no faith at all.

با ایمان بودم یا ملحد.

Nothing mattered

هیچ چیز اهمیت نداشت

other than I was a precious human life.

غیر از آنکه من جان شریف انسانی بودم.

I see myself as a living fact.

من خود را به عنوان یک شاهد زنده می‌بینم.

I am proof

من اثباتی هستم

that unconditional love and respect can not only save,

بر اینکه عشق و احترام بی قید و شرط نه تنها می‌تواند منجی زندگی باشد،

but it can transform lives.

بلکه می‌تواند آن را دگرگون کند.

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

این عکسی فوق العاده است از من و یکی از امدادگرانم، اندی

taken just last year.

که پارسال گرفته شده است.

Ten years after the event,

ده سال پس از وقوع واقعه،

and here we are, arm in arm.

این ما هستیم، شانه به شانه هم.

Throughout all the chaos,

در میان همه آشوب‌ها،

my hand was held tightly.

دستم را حس می‌کردم که فشرده می‌شد،

My face was stroked gently.

و صورتم که به نرمی نوازش می‌شد.

What did I feel?

چه احساسی داشتم؟

I felt loved.

احساس دوست داشته شدن.

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

چیزی که مرا از تنفر و میل به قصاص حفظ کرد،

what's given me the courage to say:

چیزی که به من شهامت می‌دهد که بگویم:

this ends with me

این با من تمام می‌شود

is love.

عشق است.

I was loved.

من دوست داشته شدم.

I believe the potential for widespread positive change

من باور دارم که پتانسیل انتشار تحولات مثبت

is absolutely enormous

بسیار عظیم است

because I know what we're capable of.

زیرا می‌دانم که ما ظرفیت آن را داریم.

I know the brilliance of humanity.

من از استعداد بشر آگاهم.

So this leaves me with some pretty big things to ponder

خوب این نکات عظیمی را برای من باقی می‌گذارد که باید به آنها بیاندیشم

and some questions for us all to consider:

و چندین سوال برای همه ما مطرح می‌کند:

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

آیا چیزی که ما را یکپارچه می‌کند بزرگتر از چیزی نیست که ما را از هم سوا می‌کند؟

Does it have to take a tragedy or a disaster

آیا باید حتما یک تراژدی یا یک فاجعه به وقوع بپیوندد

for us to feel deeply connected as one species,

تا ما عمیقا به عنوان یک گونه واحد

as human beings?

به عنوان انسان، به هم تعلق خاطر پیدا کنیم؟

And when will we embrace the wisdom of our era

و کی ما می‌خواهیم خرد عصر خود را در آغوش بگیریم

to rise above mere tolerance

و مرز تحمل خود را چنان گسترش دهیم

and move to an acceptance

تا همه کسانی که پیش از آنکه آنها را بشناسیم

for all who are only a label until we know them?

برای ما تنها برچسبی بیش نیستند را پذیرا باشیم؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)