I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Çeviri: Reşat Bir Gözden geçirme: Tuba Velioğlu

I could never have imagined

19 yaşındaki bir intihar bombacısının,

that a 19-year-old suicide bomber

bana önemli bir ders vereceği

would actually teach me a valuable lesson.

hayatta aklıma gelmezdi.

But he did.

Ama oldu.

He taught me to never presume anything

Bana, tanımadığımız biri hakkında

about anyone you don't know.

hiçbir zaman peşin hükümlü olmamak gerektiğini öğretti.

On a Thursday morning in July 2005,

Temmuz 2005'te bir perşembe sabahı,

the bomber and I, unknowingly,

bombacıyla birlikte, birbirimizden habersizce

boarded the same train carriage at the same time,

aynı saatte, aynı vagona bindik.

standing, apparently, just feet apart.

Birbirimizden bir adım ötede duruyorduk.

I didn't see him.

Onu fark etmemiştim.

Actually, I didn't see anyone.

Aslında hiç kimseyi fark etmemiştim.

You know not to look at anyone on the Tube,

Metroda hiç kimseye bakmamak gerektiğini bilirsiniz.

but I guess he saw me.

Ama sanırım o beni görmüştü.

I guess he looked at all of us,

Sanırım eli bombanın düğmesinin üzerinde beklerken

as his hand hovered over the detonation switch.

hepimize baktı.

I've often wondered: What was he thinking?

O an ne düşündüğünü çok defa merak etmişimdir.

Especially in those final seconds.

Özellikle de o son saniyelerde.

I know it wasn't personal.

Bunun kişisel olmadığını biliyorum.

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

Beni, Gill Hicks'i öldürmek ya da sakatlamak için yola çıkmamıştı.

I mean -- he didn't know me.

Yani beni tanımıyordu.

No.

Hayır.

Instead, he gave me

Onun yerine

an unwarranted and an unwanted label.

bana sebepsiz ve istenmedik bir yafta yapıştırdı.

I had become the enemy.

Ben onun düşmanı oldum.

To him, I was the "other,"

Ona göre, ben "öteki"ydim.

the "them," as opposed to "us."

"Biz"e karşılık "onlar".

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

"Düşman" yaftası onun bizi kişiliksizleştirmesine neden oldu.

It allowed him to push that button.

Onun, o düğmeye basmasına yol açtı.

And he wasn't selective.

Seçici değildi.

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

Sadece, benim bulunduğum vagonda 26 kişi hayatını kaybetti.

and I was almost one of them.

Ben de az daha onlardan biri oluyordum.

In the time it takes to draw a breath,

Nefes almanın zor olduğu o anlarda,

we were plunged into a darkness so immense

adeta elle tutulabilir,

that it was almost tangible;

muazzam bir karanlığın içine dalmıştık.

what I imagine wading through tar might be like.

Katranın içinde yürümek gibiydi.

We didn't know we were the enemy.

Bizim, düşman olduğumuzu bilmiyorduk.

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

Birkaç dakika önce, metronun görgü kurallarına uyan

had followed the Tube etiquette:

bir grup yolcuyduk sadece.

no direct eye contact,

Direkt olarak göz teması kurmak yok,

no talking

konuşmak yok

and absolutely no conversation.

ve kesinlikle sohbet etmek yok.

But in the lifting of the darkness,

Ama karanlığın kalkmasıyla birlikte

we were reaching out.

elimizi uzatıyorduk.

We were helping each other.

Birbirimize yardım ediyorduk.

We were calling out our names,

Sanki yoklama yapar gibi

a little bit like a roll call,

isimlerimizi söylüyor

waiting for responses.

ve karşılık bekliyorduk.

"I'm Gill. I'm here.

"Ben Gill. Buradayım."

I'm alive.

"Hayattayım."

OK."

"Tamam."

"I'm Gill.

"Ben Gill."

Here.

"Buradayım."

Alive.

"Hayattayım."

OK."

"Tamam."

I didn't know Alison.

Alison'ı daha önceden tanımıyordum.

But I listened for her check-ins every few minutes.

Ama birkaç dakikada bir onun kendi ismini söylemesini dinledim.

I didn't know Richard.

Richard'ı da tanımıyordum.

But it mattered to me that he survived.

Ama hayatta kalmış olması benim için önemliydi.

All I shared with them

Onlarla ismimden başka

was my first name.

bir şey paylaşmamıştım.

Benim, Tasarım Konseyi'nde

They didn't know

that I was a head of a department at the Design Council.

daire başkanı olduğumu bilmiyorlardı.

And here is my beloved briefcase,

İşte bu da o sabahtan kurtarılan

also rescued from that morning.

çok sevgili çantam.

They didn't know that I published architecture and design journals,

Mimarlık ve tasarım dergileri yayımladığımı,

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

Kraliyet Sanat Cemiyeti üyesi olduğumu bilmiyorlardı.

that I wore black --

O gün siyah giydiğimi,

still do --

-hâlâ giyiyorum-

that I smoked cigarillos.

puro içtiğimi bilmiyorlardı.

I don't smoke cigarillos anymore.

Artık puro içmiyorum.

I drank gin and I watched TED Talks,

Cin içtim ve TED Konuşmaları izledim.

of course, never dreaming that one day I would be standing,

Tabii ki, günün birinde protez bacaklarımla burada durup

balancing on prosthetic legs,

bir konuşma yapacağımı

giving a talk.

hiç düşünmemiştim.

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

Londra'da sıra dışı şeyler yapan Avustralyalı genç bir kadındım.

And I wasn't ready for that all to end.

Her şeyin birden bitmesine hazır değildim.

I was so determined to survive

Hayatta kalmaya o kadar kararlıydım ki,

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

eşarbımı bacaklarımın üstüne turnike yapmak için kullandım.

and I just shut everything and everyone out,

Odaklanmak, kendimi dinlemek ve

to focus, to listen to myself,

sadece içgüdülerim tarafından yönlendirilmek için

to be guided by instinct alone.

kendimi her şeye ve herkese kapattım.

I lowered my breathing rate.

Nefes alışverişimi yavaşlattım.

I elevated my thighs.

Bacaklarımı yüksek bir yere koydum.

I held myself upright

Kendimi dik konuma getirdim

and I fought the urge to close my eyes.

ve gözlerimi kapatmamak için direndim.

I held on for almost an hour,

Neredeyse bir saat boyunca bekledim.

an hour to contemplate the whole of my life

Bu bir saatte, bu noktaya kadar olan

up until this point.

bütün hayatımı düşündüm.

Perhaps I should have done more.

Belki de daha fazla şey yapmam lazımdı.

Perhaps I could have lived more, seen more.

Belki daha fazla yaşamalıydım, daha fazla görmeliydim.

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

Koşuya çıkmalıydım, dans etmeliydim, yoga yapmaya başlamalıydım.

But my priority and my focus was always my work.

Ama benim önceliğim ve odak noktam her zaman işim olmuştu.

I lived to work.

Çalışmak için yaşamıştım.

Who I was on my business card

Benim için önemli olan kartvizitimde

mattered to me.

kim olduğumdu.

But it didn't matter down in that tunnel.

Ama aşağıda, o tünelde bunun bir önemi yoktu.

By the time I felt that first touch

Kurtarma görevlilerinden birinin

from one of my rescuers,

ilk dokunuşunu hissetiğimde

I was unable to speak,

konuşamadım.

unable to say even a small word, like "Gill."

"Gill" gibi kısa bir kelimeyi bile söyleyemedim.

I surrendered my body to them.

Bedenimi onlara teslim ettim.

I had done all I possibly could,

Ben yapabileceğim her şeyi yapmıştım,

and now I was in their hands.

şimdi onların ellerindeydim.

I understood

İnsanlığın aslında kim ve ne olduğunu

just who and what humanity really is,

hastaneye götürüldüğümde,

when I first saw the ID tag

bana verdikleri hasta künyesini

that was given to me when I was admitted to hospital.

ilk kez gördüğümde anladım.

And it read:

Şöyle yazıyordu:

"One unknown estimated female."

"Bir bilinmeyen - tahminen kadın."

One unknown estimated female.

Bir bilinmeyen - tahminen kadın.

Those four words were my gift.

Bu dört kelime benim hediyemdi.

What they told me very clearly

Bana açıkça,

was that my life was saved,

sadece insan olduğum için

purely because I was a human being.

hayatımın kurtarıldığını söylüyorlardı.

Difference of any kind made no difference

Farklılığın hiçbir türü,

benim hayatımı ve tanımadıkları diğer birçok insanın hayatını kurtarmak için

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

olağanüstü mesafeler kat etmeye hazır olan

to save my life,

to save as many unknowns as they could,

ve kendi hayatlarını bu uğurda tehlikeye atan

and putting their own lives at risk.

kurtarma görevlileri için fark etmemişti.

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

Onlar için zengin ya da fakir olmamın,

the color of my skin,

tenimin renginin,

whether I was male or female,

erkek mi yoksa kadın mı olduğumun,

my sexual orientation,

cinsel yönelimimin,

who I voted for,

kime oy verdiğimin,

whether I was educated,

eğitimli olup olmadığımın,

if I had a faith or no faith at all.

inançlı mı yoksa tamamen inançsız mı olduğumun bir önemi yoktu.

Nothing mattered

Değerli bir insan hayatı olmam dışında

other than I was a precious human life.

hiçbir şeyin önemi yoktu.

I see myself as a living fact.

Kendimi canlı bir kanıt olarak görüyorum.

I am proof

Ben,

that unconditional love and respect can not only save,

koşulsuz sevgi ve saygının sadece insan yaşamını kurtarmakla kalmayıp

but it can transform lives.

onu dönüştürebileceğinin de bir kanıtıyım.

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

İşte beni kurtaran görevlilerden biri olan Andy ile benim nefis bir fotoğrafımız.

taken just last year.

Daha geçen sene çekildi.

Ten years after the event,

Olaydan on yıl sonra

and here we are, arm in arm.

birlikte, kol kolayız.

Throughout all the chaos,

Bütün o kargaşa boyunca

my hand was held tightly.

elim sıkı sıkı tutulmuştu.

My face was stroked gently.

Yüzüm usulca okşanmıştı.

What did I feel?

Ne hissetmiştim peki?

I felt loved.

Sevildiğimi hissetmiştim.

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

Beni düşmanlıktan ve intikam istemekten alıkoyan,

what's given me the courage to say:

bana, "Bu iş benimle birlikte bitiyor."

this ends with me

deme cesareti veren şey

is love.

sevgiydi.

I was loved.

Sevilmiştim.

I believe the potential for widespread positive change

Neler yapabileceğimizi bildiğim için, geniş çapta olumlu bir değişimin

is absolutely enormous

kesinlikle muazzam bir potansiyele

because I know what we're capable of.

sahip olduğuna inanıyorum.

I know the brilliance of humanity.

İnsanoğlunun mükemmelliğini biliyorum.

So this leaves me with some pretty big things to ponder

Bu da bana üzerinde düşünecek bazı büyük şeyler

and some questions for us all to consider:

ve hepimizin dikkate alması gereken bazı sorular bırakıyor.

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

Bizi birleştiren şey, bizi bölen şeylerden çok daha büyük değil mi?

Does it have to take a tragedy or a disaster

Tek bir tür olarak, insanoğlu olarak

for us to feel deeply connected as one species,

birbirimize derinden bağlı hissetmemiz için

as human beings?

illa bir felaket ya da afet mi olması gerekiyor?

And when will we embrace the wisdom of our era

Saf hoşgörünün üstünden yükselmek

to rise above mere tolerance

ve biz onları tanıyana kadar yalnızca bir yaftadan ibaret olan

and move to an acceptance

herkesi kabullenmek için

for all who are only a label until we know them?

çağımızın bilgeliğini ne zaman kucaklayacağız?

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)