I survived a terrorist attack. Here's what I learned | Gill Hicks

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I could never have imagined

ฉันไม่เคยคิดเคยฝัน

that a 19-year-old suicide bomber

ว่ามือวางระเบิดพลีชีพอายุ 19 ปี

would actually teach me a valuable lesson.

จะเป็นคนสอนบทเรียนที่มีค่ากับฉัน

But he did.

แต่เขาสอนค่ะ

He taught me to never presume anything

เขาสอนฉันให้ไม่มีวันทึกทัก

about anyone you don't know.

เรื่องของคนที่เราไม่รู้จักเป็นอันขาด

On a Thursday morning in July 2005,

เช้าวันพฤหัสบดี ในเดือนกรกฎาคม ปี ค.ศ. 2005

the bomber and I, unknowingly,

มือวางระเบิดกับฉัน

boarded the same train carriage at the same time,

เลือกขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน ในเวลาเดียวกัน โดยที่ไม่รู้มาก่อน

standing, apparently, just feet apart.

เรายืนห่างกันแค่ไม่กี่ฟุตเอง

I didn't see him.

ฉันไม่เห็นเขาหรอกค่ะ

Actually, I didn't see anyone.

เอาจริง ๆ แล้ว ฉันไม่เห็นใครเลย

You know not to look at anyone on the Tube,

เป็นเหมือนตามปกติ ที่ไม่มีใครมองใครตอนอยู่บนรถไฟ

but I guess he saw me.

แต่ฉันว่าเขาคงเห็นฉัน

I guess he looked at all of us,

ฉันเดาว่าเขาคงมองพวกเราทุกคน

as his hand hovered over the detonation switch.

ขณะที่มือเขาสัมผัสอยู่กับปุ่มกดระเบิด

I've often wondered: What was he thinking?

ฉันก็สงสัยอยู่บ่อย ๆ ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่

Especially in those final seconds.

โดยเฉพาะในช่วงไม่กี่วินาทีสุดท้าย

I know it wasn't personal.

ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องส่วนตัว

He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks.

เขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่า หรือทำให้ฉันที่มีชื่อว่า จิล ฮิคส์ พิการ

I mean -- he didn't know me.

เขาไม่รู้จักฉัน

No.

ไม่เลยค่ะ

Instead, he gave me

แต่เขากลับเลือกที่จะตราหน้า

an unwarranted and an unwanted label.

ว่าฉันผิดและไม่เป็นที่ต้องการ

I had become the enemy.

ฉันกลายเป็นศัตรู

To him, I was the "other,"

สำหรับเขาแล้วฉันเป็น "คนอื่น"

the "them," as opposed to "us."

"พวกนั้น" ไม่ใช่ "พวกเรา"

The label "enemy" allowed him to dehumanize us.

คำตราหน้าว่า "ศัตรู" ช่วยทำให้เขามองว่าเราไม่ใช่คน

It allowed him to push that button.

ช่วยดลใจให้เขากดระเบิด

And he wasn't selective.

เขาไม่ได้เลือกคนหรอกค่ะ

Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone,

แค่ในขบวนที่ฉันอยู่ 26 ชีวิตอันมีค่าก็ถูกพรากไป

and I was almost one of them.

ฉันเองก็เกือบเป็นหนึ่งในนั้น

In the time it takes to draw a breath,

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงชั่วอึดใจ

we were plunged into a darkness so immense

เหมือนเราดูดให้จมสู่ความมืดมิด

that it was almost tangible;

ซึ่งมันเหมือนจริงเสียยิ่งกว่าจริง

what I imagine wading through tar might be like.

กับการเดินฝ่าน้ำมันในจินตนาของฉัน

We didn't know we were the enemy.

เราไม่รู้หรอก ว่าเราเป็นศัตรูกัน

We were just a bunch of commuters who, minutes earlier,

เราเป็นเพียงคนที่สัญจรไปมา คนที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน

had followed the Tube etiquette:

ทำตามมารยาทบนรถไฟ

no direct eye contact,

ไม่สบตาใคร

no talking

ไม่คุย

and absolutely no conversation.

ไม่สนทนาอะไรกับใครทั้งนั้น

But in the lifting of the darkness,

แต่เมื่อความมืดเลือนหายไป

we were reaching out.

เราเอื้อมเข้าหากัน

We were helping each other.

เราช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

We were calling out our names,

เราตะโกนบอกชื่อตัวเอง

a little bit like a roll call,

เหมือนเวลาเช็คชื่อในชั้นเรียน

waiting for responses.

รอคนอื่นตอบ

"I'm Gill. I'm here.

"ฉันชื่อจิล ฉันอยู่ที่นี่

I'm alive.

ฉันยังมีชีวิต

OK."

โอเคนะ"

"I'm Gill.

"ฉันชื่อจิล

Here.

อยู่ตรงนี้

Alive.

ยังมีชีวิตอยู่

OK."

โอเคนะ"

I didn't know Alison.

ฉันไม่รู้จักเอลิสัน

But I listened for her check-ins every few minutes.

แต่ฉันคอยฟังเธอตอบมา ทุก ๆ สองสามนาที

I didn't know Richard.

ฉันไม่รู้จักริชาร์ด

But it mattered to me that he survived.

แต่มันสำคัญสำหรับฉันที่เขารอดชีวิต

All I shared with them

ฉันก็บอกพวกเขา

was my first name.

ไปแค่ชื่อต้น

They didn't know

พวกเขาไม่รู้

that I was a head of a department at the Design Council.

ว่าฉันเป็นหัวหน้าแผนก ของสภาการออกแบบ

And here is my beloved briefcase,

และนี่คือกระเป๋าใบเก่งของฉัน

also rescued from that morning.

ที่ถูกกู้ได้จากเช้าวันนั้นเช่นกันกัน

They didn't know that I published architecture and design journals,

พวกเขาไม่รู้ว่าบทความฉันถูกตีพิมพ์ ลงวารสารสถาปัตย์และการออกแบบ

that I was a Fellow of the Royal Society of Arts,

ไม่รู้ว่าฉันเป็นสมาชิกราชสมาคมศิลปะ

that I wore black --

ไม่รู้ว่าฉันใส่ชุดสีดำ --

still do --

ตอนนี้ก็ยังใส่อยู่ --

that I smoked cigarillos.

ไม่ว่าฉันสูบซิการ์ริลโล

I don't smoke cigarillos anymore.

เดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้สูบแล้วล่ะค่ะ

I drank gin and I watched TED Talks,

ฉันดื่มจินและดู TED Talks

of course, never dreaming that one day I would be standing,

แน่ล่ะค่ะ ฉันไม่เคยคิดเคยฝัน ว่าวันหนึ่งฉันจะมายืน

balancing on prosthetic legs,

มาปรับสมดุลร่างกายตัวเอง บนขาเทียมสองข้าง

giving a talk.

มาเป็นผู้บรรยาย

I was a young Australian woman doing extraordinary things in London.

ฉันเป็นสาวชาวออสเตรเลีย ที่ตอนนั้น กำลังทำสิ่งที่น่าทึ่ง อยู่ในกรุงลอนดอน

And I wasn't ready for that all to end.

และฉันก็ไม่พร้อมให้มันจบแต่เพียงแค่นั้น

I was so determined to survive

ฉันตั้งมั่นว่าต้องรอดให้ได้

that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs,

ฉันถึงขนาดใช้ผ้าพันคอ เป็นตัวขันชะเนาะขาท่อนบนทั้งสองข้าง

and I just shut everything and everyone out,

และปิดกั้นทุกอย่างและทุกคนออกไป

to focus, to listen to myself,

เพื่อตั้งสติและฟังแต่เสียงของตัวเอง

to be guided by instinct alone.

ใช้แค่สัญชาตญาณในการนำทาง

I lowered my breathing rate.

ฉันบังคับให้ตัวเองหายใจช้า ๆ

I elevated my thighs.

ฉันยกต้นขาขึ้น

I held myself upright

ฉันสั่งให้ตัวเองนั่งหลังตรง

and I fought the urge to close my eyes.

และฝืนตัวเองให้ถ่างตาเอาไว้

I held on for almost an hour,

ฉันอดทนอยู่เกือบชั่วโมง

an hour to contemplate the whole of my life

ช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมง ที่ใช้ทบทวนชีวิตที่ผ่านมา

up until this point.

จนถึงวินาทีนั้น

Perhaps I should have done more.

บางทีฉันน่าจะทำให้มากกว่านี้

Perhaps I could have lived more, seen more.

น่าจะใช้ชีวิตให้เต็มที่กว่านี้ ออกไปเห็นโลกให้มากกว่านี้

Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga.

บางที ฉันน่าจะออกไปวิ่ง เต้นรำ เรียนโยคะ

But my priority and my focus was always my work.

แต่สิ่งที่ฉันให้ความสำคัญ และความสนใจตลอดมาคือการงาน

I lived to work.

ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อทำงาน

Who I was on my business card

ชื่อและตำแหน่งบนนามบัตร

mattered to me.

มีความหมายสำหรับฉัน

But it didn't matter down in that tunnel.

แต่มันไม่มีความหมายอะไรเลย ในอุโมงค์รถไฟใต้ดินวันนั้น

By the time I felt that first touch

กว่าจะถึงตอนที่ฉันรู้สึกตัว ว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัย

from one of my rescuers,

กำลังแตะตัวฉัน

I was unable to speak,

ฉันไม่เหลือแรงจะพูดแล้ว

unable to say even a small word, like "Gill."

พูดไม่ได้แม้แต่คำสั้น ๆ อย่าง "จิล"

I surrendered my body to them.

ฉันยอมยกร่างกายของฉัน ให้เป็นภาระของพวกเขา

I had done all I possibly could,

ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว

and now I was in their hands.

และต่อจากนี้ชีวิตฉันอยู่ในมือพวกเขา

I understood

ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้

just who and what humanity really is,

ว่าความเป็นมนุษย์มีหน้าตาอย่างไร

when I first saw the ID tag

ก็ตอนที่ฉันเห็นป้ายประจำตัว

that was given to me when I was admitted to hospital.

ที่พวกเขาติดให้ฉัน ตอนส่งฉันไปโรงพยาบาล

And it read:

มันเขียนว่า

"One unknown estimated female."

"ผู้รอดชีวิตไม่ทราบชื่อ เพศหญิง"

One unknown estimated female.

ผู้รอดชีวิตไม่ทราบชื่อ เพศหญิง

Those four words were my gift.

คำไม่กี่พยางค์นี่คือของขวัญของฉัน

What they told me very clearly

สิ่งที่มันบอกฉันอย่างชัดเจน

was that my life was saved,

คือชีวิตฉันปลอดภัยแล้ว

purely because I was a human being.

ด้วยเหตุผลเดียวคือเพราะฉันเป็นมนุษย์

Difference of any kind made no difference

ความแตกต่างทั้งหลายไม่ใช่เรื่องสำคัญ

to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go

สำหรับเจ้าหน้าที่กู้ภัย ที่พร้อมทุ่มเททุกอย่าง

to save my life,

เพื่อช่วยชีวิตฉัน

to save as many unknowns as they could,

เพื่อช่วยชีวิตคนไม่ทราบชื่อ ให้ได้มากที่สุด

and putting their own lives at risk.

และยอมกระทั่งเสี่ยงชีวิตตนเอง

To them, it didn't matter if I was rich or poor,

สำหรับพวกเขาแล้ว มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะรวยหรือจน

the color of my skin,

ผิวของฉันจะเป็นสีอะไร

whether I was male or female,

ฉันจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

my sexual orientation,

ฉันชอบเพศไหน

who I voted for,

ลงคะแนนเลือกใคร

whether I was educated,

มีการศึกษาดีหรือเปล่า

if I had a faith or no faith at all.

มีศาสนาหรือไม่

Nothing mattered

ไม่มีเรื่องไหนสำคัญ

other than I was a precious human life.

ไปมากกว่าความที่ฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่ง

I see myself as a living fact.

ฉันมองว่าตัวเองเป็นข้อเท็จจริงที่มีชีวิต

I am proof

เป็นข้อพิสูจน์

that unconditional love and respect can not only save,

ว่าความรักและความเคารพที่ไร้เงื่อนไข ไม่ได้แค่ช่วย

but it can transform lives.

แต่มันยังเปลี่ยนแปลงชีวิตอีกด้วย

Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I

นี่คือภาพอันน่าทึ่งของเจ้าหน้าที่กู้ภัย ที่ช่วยฉัน ภาพของแอนดี้กับฉัน

taken just last year.

ที่เพิ่งถ่ายเมื่อปีที่แล้ว

Ten years after the event,

สิบปีหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น

and here we are, arm in arm.

ภาพของพวกเราสองคนเดินแนบชิดกัน

Throughout all the chaos,

ฝ่าช่วงความโกลาหล

my hand was held tightly.

มีคนคอยจับมือฉันไม่ห่าง

My face was stroked gently.

มีคนคอยลูบหน้าปลอบประโลม

What did I feel?

ฉันรู้สึกยังไงน่ะหรือคะ

I felt loved.

ฉันรู้สึกถึงรัก

What's shielded me from hatred and wanting retribution,

สิ่งที่เป็นโล่คอยกำบังฉัน จากความเกลียดชังและการจองเวร

what's given me the courage to say:

สิ่งที่ทำให้ฉันกล้าจะพูดว่า

this ends with me

ให้มันจบลงแค่นี้เถิด

is love.

คือความรัก

I was loved.

ฉันได้รับความรัก

I believe the potential for widespread positive change

ฉันเชื่อว่าความเป็นไปได้ ที่เราจะเปลี่ยนแปลงโลกด้วยความรัก

is absolutely enormous

นั้นมากมายเหลือเกิน

because I know what we're capable of.

เพราะฉันรู้ซึ้งว่า พวกเราสามารถทำอะไรได้

I know the brilliance of humanity.

ฉันเชื่อในความดีงามของมนุษยชาติ

So this leaves me with some pretty big things to ponder

เรื่องนี้ทิ้งปมให้ฉันต้องทบทวน

and some questions for us all to consider:

และคำถามให้พวกเราทุกคนลองขบคิด

Is what unites us not far greater than what can ever divide?

สิ่งที่รวมใจเราเข้าด้วยกัน ไม่ได้ยิ่งใหญ่ กว่าสิ่งที่ทำให้เราแตกแยกหรือ

Does it have to take a tragedy or a disaster

จำเป็นด้วยหรือที่ต้องมีโศกนาฏกรรม หรือหายนะ

for us to feel deeply connected as one species,

เพื่อทำให้เรารู้สึกว่าพวกเราทุกคน ผูกพันเป็นสายพันธุ์เดียวกัน

as human beings?

ว่าเป็นมนุษย์เหมือน ๆ กัน

And when will we embrace the wisdom of our era

และเมื่อไรกัน ที่เราจะใช้ปัญญาแห่งยุคสมัยนี้

to rise above mere tolerance

เพื่อก้าวผ่านแค่การอดทนกับอีกฝ่าย

and move to an acceptance

และเปลี่ยนมันเป็นการยอมรับ

for all who are only a label until we know them?

คนที่เราตราหน้าไว้ จนถึงวันที่มีโอกาสได้รู้จักเขาจริง ๆ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)