This is what it's like to go undercover in North Korea | Suki Kim

Vertaald door: Axel Saffran Nagekeken door: Peter van de Ven

In 2011, during the final six months of Kim Jong-Il's life,

In 2011, tijdens de laatste zes maanden van Kim Kong-Ils leven,

leefde ik undercover in Noord-Korea.

I lived undercover in North Korea.

I was born and raised in South Korea, their enemy.

Ik ben geboren en opgegroeid in Zuid-Korea, hun vijand.

I live in America, their other enemy.

Ik woon in Amerika, hun andere vijand.

Since 2002, I had visited North Korea a few times.

Sinds 2002 had ik Noord-Korea een paar maal bezocht

And I had come to realize that to write about it with any meaning,

en besefte dat om erover te schrijven met enige betekenis,

or to understand the place beyond the regime's propaganda,

of méér van het land te kunnen begrijpen dan de propaganda van het regime,

de enige optie totale onderdompeling was.

the only option was total immersion.

So I posed as a teacher and a missionary

Dus deed ik me voor als leraar en zendeling

at an all-male university in Pyongyang.

op een universiteit voor jongens in Pyongyang.

The Pyongyang University of Science and Technology

De Universiteit voor Wetenschap en Techniek in Pyongyang

was founded by Evangelical Christians who cooperate with the regime

was gesticht door Evangelische Christenen die samenwerken met het regime

to educate the sons of the North Korean elite,

om de zonen van de Noord-Koreaanse elite op te leiden,

without proselytizing, which is a capital crime there.

zonder ze te bekeren, want daar staat de doodstraf op.

The students were 270 young men, expected to be the future leaders

De studenten waren 270 jonge mannen die de toekomstige leiders moesten worden

of the most isolated and brutal dictatorship in existence.

van de meest geïsoleerde en wrede dictatuur op aarde.

When I arrived, they became my students.

Na mijn aankomst werden zij mijn leerlingen.

2011 was a special year,

2011 was een bijzonder jaar,

marking the 100th anniversary of the birth of North Korea's original Great Leader,

met de 100ste geboortedag van Noord-Korea's eerste Grote Leider,

Kim Il-Sung.

Kim Il-Sung.

To celebrate the occasion, the regime shut down all universities,

Om dit te vieren, sloot het regime alle universiteiten

and sent students off to the fields

en stuurde studenten de akkers op

to build the DPRK's much-heralded ideal

ter illustratie van het luid verkondigde ideaal van de Democratische Volksrepubliek

as the world's most powerful and prosperous nation.

als 's werelds machtigste en welvarendste natie.

My students were the only ones spared from that fate.

Mijn studenten waren de enigen die dat lot bespaard bleef.

North Korea is a gulag posing as a nation.

Noord-Korea is een goelag die zich voordoet als een natie.

Everything there is about the Great Leader.

Alles draait er om de Grote Leider.

Every book, every newspaper article, every song, every TV program --

Elk boek, elk krantenartikel, elk lied, elk tv-programma --

there is just one subject.

er is maar één onderwerp.

The flowers are named after him,

De bloemen zijn naar hem vernoemd,

the mountains are carved with his slogans.

in de bergen staan zijn spreuken gegraveerd.

Every citizen wears the badge of the Great Leader at all times.

Elke burger draagt te allen tijde de button van de Grote Leider.

Even their calendar system begins with the birth of Kim Il-Sung.

Zelfs hun kalendersysteem begint met de verjaardag van Kim Il-Sung.

The school was a heavily guarded prison, posing as a campus.

De school was een zwaarbewaakte gevangenis die zich voordeed als een campus.

Teachers could only leave on group outings accompanied by an official minder.

Leraren mochten enkel naar buiten in groepen

vergezeld door een officiële begeleider.

Even then, our trips were limited to sanctioned national monuments

Zelfs dan waren onze reisdoelen beperkt tot goedgekeurde nationale monumenten

celebrating the Great Leader.

ter ere van de Grote Leider.

The students were not allowed to leave the campus,

De studenten mochten de campus niet verlaten

or communicate with their parents.

en ook niet communiceren met hun ouders.

Their days were meticulously mapped out, and any free time they had

Hun dagen waren nauwgezet uitgestippeld

en al hun vrije tijd was gewijd aan het eren van hun Grote Leider.

was devoted to honoring their Great Leader.

Lesson plans had to meet the approval of North Korean staff,

Lesplannen moesten goedgekeurd worden door Noord-Koreaanse staf,

every class was recorded and reported on, every room was bugged,

elke les werd opgenomen en gerapporteerd, elke ruimte werd afgeluisterd

and every conversation, overheard.

en elk gesprek werd gehoord.

Every blank space was covered with the portraits of Kim Il-Sung and Kim Jong-Il,

Op alle muren prijkten de portretten van Kim Il-Sung en Kim Jong-Il,

like everywhere else in North Korea.

net als overal in Noord-Korea.

We were never allowed to discuss the outside world.

Praten over de buitenwereld was verboden.

As students of science and technology, many of them were computer majors

Als studenten wetenschap en techniek, hadden velen computers als hoofdvak

but they did not know the existence of the Internet.

maar ze wisten niet van het bestaan van het internet.

They had never heard of Mark Zuckerberg or Steve Jobs.

Ze hadden nog nooit gehoord van Mark Zuckerberg of Steve Jobs.

Facebook, Twitter -- none of those things would have meant a thing.

Facebook, Twitter -- die dingen hadden geen enkele betekenis voor hen.

And I could not tell them.

En ik kon hen niets vertellen.

I went there looking for truth.

Ik ging erheen op zoek naar waarheid.

Maar waar moet je beginnen als de ideologie van een hele natie,

But where do you even start when an entire nation's ideology,

my students' day-to-day realities,

de alledaagse realiteit van mijn studenten

and even my own position at the universities,

en zelfs mijn eigen positie aan de universiteit,

were all built on lies?

allemaal berusten op leugens?

I started with a game.

Ik begon met een spelletje.

We played "Truth and Lie."

We speelden 'waarheid en leugen'.

A volunteer would write a sentence on the chalkboard,

Iemand schreef een zin op het bord

and the other students had to guess

en de andere studenten moesten raden

whether it was a truth or a lie.

of het waar was of niet.

Once a student wrote, "I visited China last year on vacation,"

Een student schreef: "Vorig jaar ging ik op vakantie naar China."

and everyone shouted, "Lie!"

Waarop iedereen riep: "Leugen!"

Iedereen wist dat dit onmogelijk was.

They all knew this wasn't possible.

Virtually no North Korean is allowed to leave the country.

Vrijwel geen enkele Noord-Koreaan mag het land verlaten.

Even traveling within their own country requires a travel pass.

Zelfs voor reizen in eigen land is een reispas nodig.

I had hoped that this game would reveal some truth about my students,

Ik had gehoopt dat dit spel wat zou onthullen over mijn studenten,

because they lie so often and so easily,

want ze logen zo vaak en zo makkelijk,

whether about the mythical accomplishments of their Great Leader,

zij het over de mythische wapenfeiten van hun Grote Leider

or the strange claim that they cloned a rabbit as fifth graders.

of de vreemde bewering

dat ze in de vijfde klas een konijn hadden gekloond.

The difference between truth and lies seemed at times hazy to them.

Het verschil tussen waarheid en leugen leek soms wazig te zijn voor hen.

It took me a while to understand the different types of lies;

Na een tijdje begreep ik dat er verschillende soorten leugens waren:

they lie to shield their system from the world,

ze logen om hun systeem te beschermen tegen de buitenwereld,

or they were taught lies, and were just regurgitating them.

of ze hadden leugens geleerd, die ze enkel herhaalden.

Or, at moments, they lied out of habit.

Soms logen ze uit gewoonte.

But if all they have ever known were lies,

Maar als alles wat ze weten is gebaseerd op leugens,

how could we expect them to be otherwise?

hoe kunnen we dan van hen iets anders verwachten?

Next, I tried to teach them essay writing.

Vervolgens probeerde ik hen opstellen te leren schrijven.

But that turned out to be nearly impossible.

Dat bleek echter nagenoeg onmogelijk.

Essays are about coming up with one's own thesis,

Opstellen vereisen het hebben van een eigen these,

and making an evidence-based argument to prove it.

die je daarna feitelijk onderbouwt.

These students, however, were simply told what to think,

Deze studenten was echter altijd verteld wat ze moesten denken,

and they obeyed.

en zij gehoorzaamden.

In their world, critical thinking was not allowed.

In hun wereld was kritisch denken niet toegestaan.

I also gave them the weekly assignment of writing a personal letter,

Ook gaf ik hen de opdracht om wekelijks een persoonlijke brief te schrijven,

to anybody.

aan wie dan ook.

It took a long time, but eventually some of them began to write

Het duurde een poos, maar uiteindelijk begonnen sommigen te schrijven

to their mothers, their friends, their girlfriends.

aan hun moeder, hun vrienden, hun vriendinnen.

Although those were just homework,

Hoewel dit slechts huiswerk was,

and would never reach their intended recipients,

en de brieven hun geadresseerde nooit zouden bereiken,

my students slowly began to reveal their true feelings in them.

begonnen mijn studenten hierin langzaamaan hun ware gevoelens te tonen.

They wrote that they were fed up with the sameness of everything.

Ze schreven dat ze de uniformiteit van alles zat waren.

They were worried about their future.

Ze maakten zich zorgen over hun toekomst.

In those letters, they rarely ever mentioned their Great Leader.

In deze brieven werd hun Grote Leider slechts zelden genoemd.

I was spending all of my time with these young men.

Ik bracht al mijn tijd met deze jonge mannen door.

We all ate meals together, played basketball together.

We aten onze maaltijden gezamenlijk, speelden samen basketbal.

I often called them gentlemen, which made them giggle.

Ik noemde hen vaak 'gentlemen' (heren), wat hen deed giechelen.

They blushed at the mention of girls.

Ze bloosden wanneer het gesprek op meisjes kwam.

And I came to adore them.

En ik viel als een blok voor hen.

And watching them open up even in the tiniest of ways,

Te zien hoe ze opbloeiden, al was het nog zo voorzichtig,

was deeply moving.

was diep ontroerend.

But something also felt wrong.

Maar er voelde ook iets verkeerd.

During those months of living in their world,

Gedurende de maanden die ik in hun wereld doorbracht,

I often wondered if the truth would, in fact, improve their lives.

vroeg ik me vaak af of de waarheid hun leven wel zou verbeteren.

I wanted so much to tell them the truth,

Ik wilde hun de waarheid zo graag vertellen,

of their country and of the outside world,

van hun land... en van de buitenwereld,

where Arab youth were turning their rotten regime inside out,

waar Arabische jongeren hun verrotte regimes binnenstebuiten keerden

using the power of social media,

met behulp van sociale media.

where everyone except them was connected through the world wide web,

Waar iedereen behalve zij verbonden was via het World Wide Web

which wasn't worldwide after all.

dat toch niet zo wereldwijd bleek te zijn.

But for them, the truth was dangerous.

Maar voor hen was de waarheid gevaarlijk.

By encouraging them to run after it, I was putting them at risk --

Mijn aanmoediging haar na te jagen hield risico's voor hen in,

of persecution,

van vervolging,

of heartbreak.

van een gebroken hart.

When you're not allowed to express anything in the open,

Als je niets openlijk mag uiten,

you become good at reading what is unspoken.

zie je het ongesprokene steeds duidelijker.

In one of their personal letters to me, a student wrote that he understood

In een van hun persoonlijke brieven aan mij, schreef een student

dat hij begreep waarom ik hen altijd 'gentlemen' noemde.

why I always called them gentlemen.

It was because I was wishing them to be gentle in life, he said.

Hij zei: u wil graag dat wij gentle (vriendelijk) zijn in het leven.

On my last day in December of 2011,

Op mijn laatste dag, in december 2011,

the day Kim Jong-Il's death was announced,

de dag dat Kim Jong-Il's dood bekend werd gemaakt,

their world shattered.

viel hun wereld in duigen.

I had to leave without a proper goodbye.

Ik moest vertrekken zonder echt afscheid te kunnen nemen,

But I think they knew how sad I was for them.

maar ik denk dat ze wisten hoe verdrietig ik voor hen was.

Once, toward the end of my stay, a student said to me,

Tegen het einde van mijn verblijf zei een student mij:

"Professor, we never think of you as being different from us.

"Professor, wij zien u nooit als anders dan wij.

Our circumstances are different, but you're the same as us.

Onze omstandigheden zijn anders, maar u bent hetzelfde als wij.

We want you to know that we truly think of you as being the same."

Ik wil dat u weet dat wij u werkelijk zien

als een van ons."

Today, if I could respond to my students with a letter of my own,

Als ik vandaag een antwoord kon sturen aan mijn studenten,

which is of course impossible,

wat uiteraard onmogelijk is,

I would tell them this:

zou ik hun dit vertellen:

"My dear gentlemen,

"Mijn lieve gentlemen,

Het is ruim 3 jaar geleden dat ik jullie voor het laatst zag.

It's been a bit over three years since I last saw you.

And now, you must be 22 -- maybe even as old as 23.

Jullie moeten nu 22 -- misschien zelfs 23 jaar oud zijn.

At our final class, I asked you if there was anything you wanted.

Tijdens onze laatste les vroeg ik jullie wat jullie graag zouden willen.

The only wish you expressed, the only thing you ever asked of me

De enige wens die jullie uitten, het enige wat jullie ooit van me vroegen

in all those months we spent together,

in al die maanden samen,

was for me to speak to you in Korean.

was dat ik Koreaans tegen jullie zou spreken.

Voor één keertje.

Just once.

I was there to teach you English;

Ik was daar om jullie Engels te leren;

you knew it wasn't allowed.

jullie wisten dat het niet mocht.

Maar ik begreep het:

But I understood then, you wanted to share that bond of our mother tongue.

jullie wilden de verbondenheid ervaren van onze moedertaal.

Ik noemde jullie 'mijn gentlemen',

I called you my gentlemen,

maar ik betwijfel dat vriendelijkheid je in Kim Jong-Un's meedogenloze Noord-Korea

but I don't know if being gentle in Kim Jong-Un's merciless North Korea

is a good thing.

veel goed zal doen.

I don't want you to lead a revolution --

Ik wil niet dat jullie een revolutie leiden --

let some other young person do it.

laat een ander dat maar doen.

The rest of the world might casually encourage or even expect

De rest van de wereld zou enige vorm van Noord-Koreaanse Lente

some sort of North Korean Spring,

wellicht aanmoedigen of zelfs verwachten,

but I don't want you to do anything risky,

maar ik wil niet dat jullie jezelf riskeren,

because I know in your world, someone is always watching.

want ik weet dat in jullie wereld er altijd iemand meekijkt.

Ik wil niet denken aan de mogelijke gevolgen.

I don't want to imagine what might happen to you.

Als mijn pogingen om jullie te bereiken iets nieuws in jullie heeft aangewakkerd,

If my attempts to reach you have inspired something new in you,

heb ik liever dat jullie me vergeten.

I would rather you forget me.

Become soldiers of your Great Leader, and live long, safe lives.

Leef lang en veilig, als soldaten van jullie Grote Leider.

You once asked me if I thought your city of Pyongyang was beautiful,

Jullie vroegen me ooit of ik jullie stad Pyongyang mooi vond

and I could not answer truthfully then.

en ik kon niet naar waarheid antwoorden.

But I know why you asked.

Maar ik wist waarom jullie het vroegen.

I know that it was important for you to hear that I, your teacher,

Ik weet dat het belangrijk voor jullie was te horen dat ik, jullie leraar,

the one who has seen the world that you are forbidden from,

degene die de wereld had gezien die voor jullie verboden is,

declare your city as the most beautiful.

jullie stad als de mooiste zou betitelen.

I know hearing that would make your lives there a bit more bearable,

Ik weet dat dit te horen, jullie levens daar wat dragelijker zou maken,

but no, I don't find your capital beautiful.

maar nee, ik vind jullie hoofdstad niet mooi.

Not because it's monotone and concrete,

Niet vanwege het monotone beton,

but because of what it symbolizes:

maar om wat ze symboliseert:

a monster that feeds off the rest of the country,

een monster dat teert op de rest van het land,

where citizens are soldiers and slaves.

waar burgers soldaten en slaven zijn.

All I see there is darkness.

Ik zie daar enkel duisternis.

But it's your home, so I cannot hate it.

Maar het is jullie thuis, dus haten kan ik het niet.

And I hope instead that you, my lovely young gentlemen,

En ik hoop dat jullie, mijn lieve jonge gentlemen,

will one day help make it beautiful.

het ooit mooi helpen maken."

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)