This is what it's like to go undercover in North Korea | Suki Kim

Translator: Wisawaporn Jakkoljan Reviewer: Vera Chicharito

In 2011, during the final six months of Kim Jong-Il's life,

เมื่อ ปี ค.ศ. 2011 หกเดือนสุดท้าย ในชีวิตของประธานาธิบดีคิมจองอิล

ฉันใช้ชีวิตภายใต้การควบคุมดูแล ของเกาหลีเหนือ

I lived undercover in North Korea.

I was born and raised in South Korea, their enemy.

ฉันเกิดและเติบโตที่เกาหลีใต้ ศัตรูแห่งหนึ่งของเกาหลีเหนือ

และใช้ชีวิตที่สหรัฐอเมริกา ศัตรูอีกแห่งของที่นี่

I live in America, their other enemy.

Since 2002, I had visited North Korea a few times.

ฉันเคยไปเกาหลีเหนืออยู่สองสามครั้ง นับแต่ปี ค.ศ. 2002

And I had come to realize that to write about it with any meaning,

และเริ่มรู้สึกอยากบอกเล่าเรื่องราว ของเกาหลีเหนือในแง่มุมใดแง่มุมหนึ่ง

or to understand the place beyond the regime's propaganda,

อยากเข้าใจอะไรที่มากกว่า การโฆษณาชวนเชื่อของรัฐ

the only option was total immersion.

มีเพียงหนทางเดียว คือการใช้ชีวิตที่นั่น

ฉันเลยสมัครเป็นครู และหมอสอนศาสนา

So I posed as a teacher and a missionary

at an all-male university in Pyongyang.

ที่มหาวิทยาลัยชายล้วน ในกรุงพยองยาง (Pyongyang)

The Pyongyang University of Science and Technology

มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีแห่งพยองยาง

ก่อตั้งโดยคริสตจักรอีวานเจลิคัล ผู้ให้ความร่วมมือกับรัฐบาลเผด็จการ

was founded by Evangelical Christians who cooperate with the regime

to educate the sons of the North Korean elite,

เพื่อสอนเหล่ากุลบุตร ที่เกิดในชนชั้นนำของเกาหลีเหนือ

without proselytizing, which is a capital crime there.

โดยมิได้ชักชวนให้เปลี่ยนศาสนา ซึ่งเป็น อาชญากรรมร้ายแรงมีโทษประหารที่นั่น

The students were 270 young men, expected to be the future leaders

มีนักศึกษาเป็นชายหนุ่มจำนวน 270 คน ที่ถูกคาดหมายว่าจะได้เป็นผู้นำในอนาคต

of the most isolated and brutal dictatorship in existence.

ของรัฐเผด็จการเบ็ดเสร็จสุดโหด และแยกตัวที่ยังหลงเหลืออยู่บนโลก

When I arrived, they became my students.

เมื่อฉันไปถึง พวกเขาทุกคนก็คือลูกศิษย์ของฉัน

2011 was a special year,

ปี ค.ศ. 2011 เป็นปีที่พิเศษ

marking the 100th anniversary of the birth of North Korea's original Great Leader,

เนื่องในวาระครบรอบ 100 ปี ชาตกาล ของปฐมผู้นำสูงสุดเกาหลีเหนือ

Kim Il-Sung.

คิมอิลซ็อง

To celebrate the occasion, the regime shut down all universities,

เพื่อเฉลิมฉลองวาระพิเศษนี้ รัฐบาลประกาศ งดการเรียนการสอนในชั้นมหาวิทยาลัย

and sent students off to the fields

และส่งนักศึกษาไปเดินสวนสนาม

to build the DPRK's much-heralded ideal

เพื่อประกาศศักดาแนวคิดอุดมคติของ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี

as the world's most powerful and prosperous nation.

ในฐานะที่เป็นชาติทรงอำนาจ และมั่งคั่งที่สุดชาติหนึ่งของโลก

My students were the only ones spared from that fate.

แต่ลูกศิษย์ของฉัน รอดพ้นจากการสวนสนามนั้นมาได้

North Korea is a gulag posing as a nation.

เกาหลีเหนือ คือค่ายใช้แรงงานนรก ในคราบประเทศชาติ

ทุกอย่างที่นั่นล้วนเป็นไปเพื่อท่านผู้นำ

Everything there is about the Great Leader.

Every book, every newspaper article, every song, every TV program --

หนังสือทุกเล่ม บทความหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เพลงทุกเพลง รายการโทรทัศน์ทุกรายการ

there is just one subject.

มีอยู่แค่หัวข้อเดียว

The flowers are named after him,

ดอกไม้ก็ถูกตั้งชื่อ ตามท่านประธานาธิบดี

the mountains are carved with his slogans.

ภูเขาถูกเสลาสลักไปด้วยคติพจน์ ของท่านผู้นำ

Every citizen wears the badge of the Great Leader at all times.

ประชาชนติดเข็มกลัดของท่านผู้นำ เอาไว้อยู่ตลอดเวลา

Even their calendar system begins with the birth of Kim Il-Sung.

กระทั่งระบบปฏิทินก็ยังนับวันเริ่มต้น จากวันเกิดของคิมอิลซ็อง

The school was a heavily guarded prison, posing as a campus.

โรงเรียน คือคุกที่มีการคุมขังแน่นหนา ในคราบของสถานศึกษา

Teachers could only leave on group outings accompanied by an official minder.

ครูสามารถออกไปแค่เที่ยวเป็นกลุ่มเท่านั้น โดยมีทหารคุ้มกันคอยติดตามตัวอยู่

Even then, our trips were limited to sanctioned national monuments

ถึงอย่างนั้น การออกเดินทางของเรา ก็ถูกจำกัดแค่ไปอนุสรณ์สถานแห่งชาติ

celebrating the Great Leader.

เพื่อเป็นการให้เกียรติแด่ท่านผู้นำสูงสุด

The students were not allowed to leave the campus,

นักศึกษาถูกจำกัดให้อยู่แต่ในสถานศึกษา

or communicate with their parents.

และห้ามติดต่อกับผู้ปกครองโดยเด็ดขาด

Their days were meticulously mapped out, and any free time they had

ตารางสอนถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี และทุก ๆ ยามว่างที่มี

was devoted to honoring their Great Leader.

ถูกอุทิศให้แด่การเชิดชูท่านผู้นำสูงสุด

Lesson plans had to meet the approval of North Korean staff,

บทเรียนต่าง ๆ ต้องผ่านการเห็นชอบ อนุมัติจากเจ้าหน้าที่รัฐเกาหลีเหนือ

every class was recorded and reported on, every room was bugged,

ทุกคาบเรียนถูกบันทึกและส่งรายงานขึ้นไป ห้องเรียนทุกห้องถูกสอดแนม

and every conversation, overheard.

และมีการดักฟังทุกการสนทนา

Every blank space was covered with the portraits of Kim Il-Sung and Kim Jong-Il,

ทุกเนื้อที่ว่างในโรงเรียนถูกทาบทับด้วยภาพ คิมอิลซ็อง และคิมจองอิล

like everywhere else in North Korea.

เช่นเดียวกับที่อื่น ทุกหนทุกแห่งในเกาหลีเหนือ

เราไม่เคยได้รับอนุญาต ให้พูดถึงโลกภายนอก

We were never allowed to discuss the outside world.

As students of science and technology, many of them were computer majors

ในฐานะนักศึกษาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ซึ่งส่วนมากอยู่สาขาเอกคอมพิวเตอร์

แต่พวกเขากลับไม่รู้จัก การมีอยู่ของอินเตอร์เน็ต

but they did not know the existence of the Internet.

They had never heard of Mark Zuckerberg or Steve Jobs.

ไม่เคยได้ยินชื่อ มาร์ค ซัคเกอร์เบิร์ก หรือ สตีฟ จ๊อบส์

Facebook, Twitter -- none of those things would have meant a thing.

เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไม่มีสักคำเดียว ที่มีความหมายสำหรับพวกเขา

And I could not tell them.

และฉันก็ไม่สามารถบอกอะไร ให้พวกเขารับรู้ได้เลย

I went there looking for truth.

ฉันมาเพื่อตามหาความจริง

แต่จะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ ในเมื่อแนวคิดอุดมคติของชาติ

But where do you even start when an entire nation's ideology,

my students' day-to-day realities,

ชีวิตจริงของนักศึกษาวันต่อวัน

and even my own position at the universities,

หรือแม้แต่สถานภาพของฉันเอง ในมหาวิทยาลัย

were all built on lies?

สร้างขึ้นจากคำโกหกหมดทุกอย่าง

I started with a game.

ฉันเริ่มจากการเล่นเกม

We played "Truth and Lie."

เราเล่น "จริงหรือหลอก"

A volunteer would write a sentence on the chalkboard,

โดยเลือกอาสาสมัครสักคน มาเขียนหนึ่งประโยคบนกระดาน

and the other students had to guess

แล้วให้นักศึกษาคนอื่นเดา

ว่าเป็นเรื่องจริงหรือโกหก

whether it was a truth or a lie.

ครั้งหนึ่ง ลูกศิษย์ของฉันเขียนว่า "เมื่อปิดเทอมปีที่แล้ว ฉันไปเที่ยวประเทศจีนมา"

Once a student wrote, "I visited China last year on vacation,"

and everyone shouted, "Lie!"

แล้วทุกคนก็ตะโกนออกมาว่า "หลอก!"

พวกเขารู้กันหมดว่ามันเป็นไปไม่ได้

They all knew this wasn't possible.

Virtually no North Korean is allowed to leave the country.

แทบไม่มีคนเกาหลีเหนือคนใด ได้รับอนุญาตให้ออกนอกประเทศ

Even traveling within their own country requires a travel pass.

แม้แต่การเดินทางภายในประเทศตัวเอง ก็ยังต้องใช้หนังสือผ่านแดน

I had hoped that this game would reveal some truth about my students,

ฉันได้แต่หวังว่าเกมนี้จะเปิดเผยความจริง บางอย่างของลูกศิษย์ตัวเองได้

because they lie so often and so easily,

เพราะพวกเขาโกหกบ่อยมากเหลือเกิน และโกหกได้หน้าตาเฉย

whether about the mythical accomplishments of their Great Leader,

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความสำเร็จระดับตำนาน ของท่านผู้นำสูงสุด

or the strange claim that they cloned a rabbit as fifth graders.

หรือคำกล่าวอ้างพิลึก ๆ ที่ว่า พวกเขาเคยโคลนนิ่งกระต่ายตอนอยู่ชั้นป. 5

The difference between truth and lies seemed at times hazy to them.

ความแตกต่างระหว่างความจริงกับคำโกหก ดูเหมือนจะยังพร่ามัวสำหรับพวกเขาในเวลานั้น

It took me a while to understand the different types of lies;

ฉันต้องใช้เวลาสักพัก ในการทำความเข้าใจคำโกหกในแบบต่าง ๆ

they lie to shield their system from the world,

พวกเขาโกหกเพื่อปกป้อง ระบบของตนจากโลกภายนอก

or they were taught lies, and were just regurgitating them.

หรือถูกสอนสั่งฝังหัวด้วยคำโกหก แล้วก็แค่จำไปโดยไม่คิด

Or, at moments, they lied out of habit.

หรือทุกเมื่อเชื่อวัน พวกเขาโกหกกันจนเป็นนิสัย

But if all they have ever known were lies,

แต่ถ้าทั้งหมดที่พวกเขารู้มา เป็นเรื่องโกหก

how could we expect them to be otherwise?

เราจะคาดหวังอะไร ในตัวพวกเขาได้อีก

Next, I tried to teach them essay writing.

หลังจากนั้น ฉันก็สอนการเขียนเรียงความ

But that turned out to be nearly impossible.

แต่นั่นกลับกลายเป็นว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้

Essays are about coming up with one's own thesis,

เรียงความต้องเริ่มด้วย ข้อปัญหาของเรื่อง

and making an evidence-based argument to prove it.

และต้องมี การให้เหตุผลเชิงประจักษ์มาพิสูจน์

ถึงอย่างไร นักศึกษาพวกนี้ก็ถูกสอน ว่าต้องคิดอะไรอยู่ดี

These students, however, were simply told what to think,

and they obeyed.

และพวกเขาก็เชื่อตามนั้น

In their world, critical thinking was not allowed.

ในโลกของเขา การคิดเชิงวิพากษ์ เป็นสิ่งต้องห้าม

I also gave them the weekly assignment of writing a personal letter,

ฉันยังมอบหมายงานให้เขียน จดหมายส่วนตัวสัปดาห์ละหนึ่งฉบับ

to anybody.

ถึงใครก็ได้

It took a long time, but eventually some of them began to write

ใช้เวลานานสักหน่อย แต่สุดท้าย พวกเขาบางคนก็เริ่มเขียน

to their mothers, their friends, their girlfriends.

ถึงแม่ของเขา เพื่อนของเขา คนรักของเขา

Although those were just homework,

แม้มันจะเป็นแค่การบ้าน

and would never reach their intended recipients,

และไม่เคยไปถึงมือผู้รับ ตามที่พวกเขาตั้งใจไว้ได้

ลูกศิษย์ของฉันก็ค่อย ๆ เผย ความรู้สึกที่แท้จริงออกมาทีละน้อย

my students slowly began to reveal their true feelings in them.

They wrote that they were fed up with the sameness of everything.

ว่าพวกเขาเบื่อหน่ายเต็มทน กับความซ้ำซากไปหมดทุกอย่าง

They were worried about their future.

พวกเขาเป็นห่วงถึงอนาคตของตน

In those letters, they rarely ever mentioned their Great Leader.

ในจดหมาย พวกเขาไม่ค่อยกล่าวถึง ท่านผู้นำมากเท่าไรนัก

I was spending all of my time with these young men.

ฉันใช้เวลาทั้งหมดที่มี กับชายหนุ่มเหล่านี้

We all ate meals together, played basketball together.

เรากินข้าว เล่นบาสเกตบอลด้วยกัน

I often called them gentlemen, which made them giggle.

ฉันชอบเรียกเขาว่า คุณสุภาพบุรุษ ซึ่งทำให้พวกเขาขำเสมอ

They blushed at the mention of girls.

พวกเขาจะเขินแก้มแดงระเรื่อ เมื่อพูดถึงเรื่องสาว ๆ

And I came to adore them.

แล้วฉันก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับพวกเขา

And watching them open up even in the tiniest of ways,

การเฝ้ามองพวกเขา เปิดใจออกดูผ่านช่องเล็ก ๆ

was deeply moving.

ทำให้ฉันหวั่นไหวอย่างลึกซึ้ง

But something also felt wrong.

แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

During those months of living in their world,

ช่วงเวลาเป็นเดือน ๆ ที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกของพวกเขา

I often wondered if the truth would, in fact, improve their lives.

ฉันมักสงสัยว่า ความจริงจะพัฒนาชีวิต ของพวกเขาได้ไหม ซึ่งจริง ๆ แล้วก็ทำได้

I wanted so much to tell them the truth,

ฉันอยากจะบอกความจริง แก่เขาเหลือเกิน

of their country and of the outside world,

ทั้งเรื่องประเทศ ของเขาและโลกภายนอก

where Arab youth were turning their rotten regime inside out,

ที่ที่เยาวชนอาหรับได้สาวไส้ความฟอนเฟะ ของระบอบการปกครองของพวกเขาออกมา

using the power of social media,

โดยใช้พลังจากสื่อสังคมออนไลน์

ที่ที่ทุกคนยกเว้นที่นี่เชื่อมต่อกัน ผ่านเวิลด์ไวด์เว็บ

where everyone except them was connected through the world wide web,

which wasn't worldwide after all.

ซึ่งไม่ได้ "ทั่วโลก" อย่างที่ว่าเลย

But for them, the truth was dangerous.

แต่สำหรับพวกเขานั้น ความจริงคือสิ่งอันตราย

By encouraging them to run after it, I was putting them at risk --

การส่งเสริมให้พวกเขาไล่ตามความจริง ทำให้พวกเขาต้องเสี่ยงต่อสิ่งต่าง ๆ

of persecution,

ทั้งการถูกกลั่นแกล้ง

of heartbreak.

และหัวใจสลาย

When you're not allowed to express anything in the open,

เมื่อคุณไม่ได้รับอนุญาต ให้แสดงความคิดเห็นอย่างเปิดเผย

you become good at reading what is unspoken.

คุณจะกลายเป็นคนที่อ่านเก่ง เพราะมันไม่ต้องพูดออกมา

In one of their personal letters to me, a student wrote that he understood

ในจดหมายส่วนตัวถึงฉันฉบับหนึ่ง ลูกศิษย์คนหนึ่งเขียนว่าเขาเข้าใจแล้ว

why I always called them gentlemen.

ว่าทำไมฉันถึงชอบเรียกพวกเขาว่า "คุณสุภาพบุรุษ"

It was because I was wishing them to be gentle in life, he said.

เขาบอกว่า เป็นเพราะฉันปรารถนา ให้พวกเขาเป็นคนอ่อนโยนไปชั่วชีวิต

On my last day in December of 2011,

วันสุดท้ายของฉัน เมื่อเดือนธันวาคม ปี ค.ศ. 2011

the day Kim Jong-Il's death was announced,

วันที่ประกาศ การอสัญกรรมของคิมจองอิล

their world shattered.

โลกของพวกเขาก็พลันดับสูญ

I had to leave without a proper goodbye.

ฉันต้องรีบจากไปโดยไม่ได้บอกลา

But I think they knew how sad I was for them.

แต่ฉันว่าพวกเขาต้องรู้ ว่าฉันเสียใจแทนพวกเขาเพียงใด

Once, toward the end of my stay, a student said to me,

ครั้งหนึ่ง ในช่วงสุดท้ายที่ฉันอยู่ที่นั่น ลูกศิษย์ของฉันพูดว่า

"Professor, we never think of you as being different from us.

"อาจารย์ครับ พวกเราไม่เคยเห็น อาจารย์เป็นใครอื่นนอกไปจากเราเลย

Our circumstances are different, but you're the same as us.

สถานการณ์ของเรานั้นอาจแตกต่างกัน แต่อาจารย์ก็คือพวกเดียวกันกับเรา

We want you to know that we truly think of you as being the same."

อยากให้รู้ไว้ว่า เราเห็นอาจารย์ เป็นหนึ่งเดียวกันกับเราจริง ๆ"

Today, if I could respond to my students with a letter of my own,

หากฉันจะตอบลูกศิษย์ทั้งหลาย ด้วยจดหมายที่เขียนขึ้นเองได้

which is of course impossible,

ซึ่งเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

I would tell them this:

วันนี้ ฉันอยากจะบอกว่า

"My dear gentlemen,

"คุณสุภาพบุรุษที่รักของฉัน

It's been a bit over three years since I last saw you.

เวลาล่วงเลยมาสามปีนิด ๆ แล้ว นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน

And now, you must be 22 -- maybe even as old as 23.

ตอนนี้พวกคุณคงอายุ 22 ปี หรืออาจจะ 23 ปี

At our final class, I asked you if there was anything you wanted.

ในคาบสุดท้าย ที่ฉันถามพวกคุณว่า มีสิ่งใดที่คุณต้องการบ้างไหม

The only wish you expressed, the only thing you ever asked of me

ความปรารถนาเดียว สิ่งเดียวที่ พวกคุณเคยเอ่ยปากขอจากฉัน

in all those months we spent together,

ในช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน

was for me to speak to you in Korean.

คือขอให้ฉันพูดเป็นภาษาเกาหลี

สักครั้งหนึ่ง

Just once.

ฉันไปที่นั่น เพื่อสอนภาษาอังกฤษให้คุณ

I was there to teach you English;

you knew it wasn't allowed.

คุณรู้ดีแก่ใจ ว่าสิ่งนี้ไม่ได้รับอนุญาต

แต่แล้วฉันก็เข้าใจว่า คุณอยากจะ เชื่อมโยงความสัมพันธ์ภาษาแม่ของเรา

But I understood then, you wanted to share that bond of our mother tongue.

ฉันเรียกคุณว่า คุณสุภาพบุรุษ

I called you my gentlemen,

but I don't know if being gentle in Kim Jong-Un's merciless North Korea

แต่ฉันไม่รู้ว่าการทำตัวสุภาพใน ประเทศอันโหดร้ายของคิมจองอึน

is a good thing.

จะเป็นเรื่องดีหรือเปล่า

I don't want you to lead a revolution --

ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณนำการปฏิวัติ

ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนหนุ่มคนอื่นเถอะ

let some other young person do it.

ทั่วทั้งโลกคงจะช่วยกันสนับสนุน หรือแม้กระทั่งอยากจะเห็น

The rest of the world might casually encourage or even expect

some sort of North Korean Spring,

วันฟ้าใหม่ของเกาหลีเหนือ

but I don't want you to do anything risky,

แต่ฉันไม่อยากให้คุณ ทำอะไรที่สุ่มเสี่ยง

because I know in your world, someone is always watching.

เพราะฉันรู้ว่าในโลกของคุณ จะมีคนคอยเฝ้าจับตาดูอยู่เสมอ

ฉันไม่อยากจินตนาการเลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณบ้าง

I don't want to imagine what might happen to you.

If my attempts to reach you have inspired something new in you,

หากความพยายามในการไปหาคุณของฉัน จะสร้างแรงบันดาลใจใหม่ ๆ ขึ้นในตัวคุณ

I would rather you forget me.

ให้คุณลืมฉันเสียยังจะดีกว่า

Become soldiers of your Great Leader, and live long, safe lives.

ไปเป็นทหารของผู้นำสูงสุด และมีชีวิตที่ยืนยาว ปลอดภัย

You once asked me if I thought your city of Pyongyang was beautiful,

ครั้งหนึ่ง คุณเคยถามฉันว่า "คิดว่ากรุงพยองยางสวยไหม"

แล้วฉันไม่สามารถตอบจากใจได้

and I could not answer truthfully then.

But I know why you asked.

แต่ฉันรู้ดีว่าทำไมคุณถึงถาม

I know that it was important for you to hear that I, your teacher,

ฉันรู้ว่ามันสำคัญสำหรับคุณ ที่จะได้ยินว่าฉัน ครูของคุณ

คนที่เห็นโลก ซึ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับคุณ

the one who has seen the world that you are forbidden from,

declare your city as the most beautiful.

บอกว่าเมืองของคุณนั้นสวยที่สุด

I know hearing that would make your lives there a bit more bearable,

ฉันรู้ว่าการได้ยินเช่นนั้น จะทำให้คุณทนมีชีวิตอยู่ที่นั่นต่อไปได้

but no, I don't find your capital beautiful.

แต่เปล่าเลย ฉันไม่เห็นว่าเมืองคุณจะสวยตรงไหน

Not because it's monotone and concrete,

ไม่ใช่เพราะว่ามันมีแต่คอนกรีต และเฉดสีเดียว

but because of what it symbolizes:

แต่เพราะมันเป็น ตัวแทนสัญลักษณ์ที่สื่อถึง

a monster that feeds off the rest of the country,

ปิศาจที่กอบโกยผลประโยชน์ ของประเทศ

where citizens are soldiers and slaves.

ที่ที่ประชาชนคือทหารกับทาส

All I see there is darkness.

ฉันมองเห็นแต่ความมืดมน

But it's your home, so I cannot hate it.

แต่มันคือบ้านของคุณ ฉันจึงไม่อาจเกลียดมันได้

And I hope instead that you, my lovely young gentlemen,

และหวังเพียงว่า คุณ คุณสุภาพบุรุษผู้น่ารักของฉัน

will one day help make it beautiful.

จะช่วยให้มันงดงามขึ้นมาได้ ในสักวันหนึ่ง"

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)