This is what it's like to go undercover in North Korea | Suki Kim

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

In 2011, during the final six months of Kim Jong-Il's life,

در سال ۲۰۱۱، طی شش ماه آخر زندگی کیم جونگ ایل،

I lived undercover in North Korea.

من به طور مخفیانه در کره ی شمالی زندگی می کردم.

I was born and raised in South Korea, their enemy.

من در کره ی جنوبی، دشمن اونها، متولد و بزرگ شدم.

I live in America, their other enemy.

در آمریکا زندگی می کنم، دشمن دیگه ی اونها.

Since 2002, I had visited North Korea a few times.

از سال ۲۰۰۲، یکی دو بار به کره ی شمالی رفتم.

And I had come to realize that to write about it with any meaning,

و به این نتیجه رسیدم که برای نوشتن درباره ش با هر منظوری،

or to understand the place beyond the regime's propaganda,

یا فهمیدن درباره ش فراتر از تبلیغات رژیم،

the only option was total immersion.

تنها راه اینه که کاملاً در اون غوطه ور بشم.

So I posed as a teacher and a missionary

پس به عنوان یه معلم و مبلغ خودمو معرفی کردم

at an all-male university in Pyongyang.

به یه آموزشگاه پسرانه در پیونگ یانگ.

The Pyongyang University of Science and Technology

آموزشگاه علم و فناوری پیونگ یانگ

was founded by Evangelical Christians who cooperate with the regime

توسط مسیحیان انجیلی که با رژیم همکاری می کنن تأسیس شده

to educate the sons of the North Korean elite,

تا پسران خانواده های نخبه کره ی شمالی رو آموزش بدن،

without proselytizing, which is a capital crime there.

بدون تبلیغ مذهب که اونجا مجازاتش اعدامه.

The students were 270 young men, expected to be the future leaders

دانش آموزها ۲۷۰ مرد جوان بودن، که انتظار می رفت رهبران آینده ی

of the most isolated and brutal dictatorship in existence.

منزوی ترین و بی رحم ترین دیکتاتوری در جهان بشن.

When I arrived, they became my students.

وقتی رفتم اونا دانش آموزهای من شدند.

2011 was a special year,

سال ۲۰۱۱ سال خاصی بود،

marking the 100th anniversary of the birth of North Korea's original Great Leader,

یکصدمین سالگرد تولد رهبر کبیر کره ی شمالی،

Kim Il-Sung.

کیم ایل سونگ.

To celebrate the occasion, the regime shut down all universities,

رژیم، برای برگزاری جشن، همه ی آموزشگاهها رو تعطیل کرد،

and sent students off to the fields

و دانش آموزها رو برای تعطیلات به مزارع فرستاد

to build the DPRK's much-heralded ideal

تا ایده الهای جمهوری دموکراتیک خلق کره که همیشه اعلام میشه

as the world's most powerful and prosperous nation.

به عنوان قدرتمندترین و موفق ترین ملت جهان تحقق پیدا کنه.

My students were the only ones spared from that fate.

دانش آموزان من تنها کسانی بودن که از اون سرنوشت مستثنی شدن.

North Korea is a gulag posing as a nation.

کره ی شمالی یه گولاگ (اردوگاه‌ کار اجباری) است که خودشو به عنوان یه ملت معرفی می کنه.

Everything there is about the Great Leader.

همه چیز اونجا به رهبر بزرگ ربط داره.

Every book, every newspaper article, every song, every TV program --

هر کتاب، هر مطلب روزنامه، هر ترانه، هر برنامه تلویزیون--

there is just one subject.

فقط یه موضوع وجود داره.

The flowers are named after him,

گلها رو به اسم اون صدا میزنن،

the mountains are carved with his slogans.

حرفهاشو روی کوهها کنده کاری می کنن.

Every citizen wears the badge of the Great Leader at all times.

همه شهروندان مدام نشان رهبر بزرگ رو روی لباسشون دارن.

Even their calendar system begins with the birth of Kim Il-Sung.

حتی سیستم تقویم اونها با تولد کیم ایل سونگ شروع میشه.

The school was a heavily guarded prison, posing as a campus.

مدرسه یه زندان به شدت محافظت شده شبیه یه اردوگاه بود.

Teachers could only leave on group outings accompanied by an official minder.

معلمین فقط میتونستن به صورت گروهی همراه یه مأمور رسمی از مدرسه خارج بشن.

Even then, our trips were limited to sanctioned national monuments

حتی در اون صورت هم جاهایی که می تونستیم بریم محدود به مکانهای ملی و مصوّبی بود که اونجا

celebrating the Great Leader.

جشن رهبر بزرگ برگزار می شد.

دانش آموزها اجازه نداشتن آموزشگاه رو ترک کنن،

The students were not allowed to leave the campus,

or communicate with their parents.

یا با والدین خود تماس بگیرن.

Their days were meticulously mapped out, and any free time they had

برنامه روزانه به دقت مشخص شده بود، و هر وقت آزادی که داشتن

was devoted to honoring their Great Leader.

به بزرگداشت رهبر بزرگ صرف می شد.

Lesson plans had to meet the approval of North Korean staff,

طرح درسها باید به تأیید کارمندان کره ی شمالی می رسید،

every class was recorded and reported on, every room was bugged,

همه ی کلاسها ضبط و گزارش می شد، همه ی اتاقها با دوربین تحت نظر بود،

and every conversation, overheard.

و همه ی مکالمات شنود می شد.

Every blank space was covered with the portraits of Kim Il-Sung and Kim Jong-Il,

همه ی فضاهای خالی با تصاویر کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل پوشانده شده بود،

like everywhere else in North Korea.

مثل همه ی جاهای دیگه در کره ی شمالی.

هرگز اجازه نداشتیم درباره ی دنیای خارج بحث کنیم.

We were never allowed to discuss the outside world.

As students of science and technology, many of them were computer majors

خیلی از اونا به عنوان محصّل علم و فناوری مدرک رایانه داشتن

but they did not know the existence of the Internet.

اما از وجود اینترنت خبر نداشتن.

They had never heard of Mark Zuckerberg or Steve Jobs.

هرگز چیزی درباره ی مارک زوکربرگ یا استیو جابز نشنیده بودن.

Facebook, Twitter -- none of those things would have meant a thing.

فیسبوک، توئیتر-- هیچ کدوم مفهومی نداشت.

And I could not tell them.

و من نمی تونستم بهشون بگم.

I went there looking for truth.

اونجا به دنبال حقیقت رفتم.

But where do you even start when an entire nation's ideology,

اما چجوری میشه این کار رو حتی شروع کرد، در جایی که تمام ایدئولوژی یک ملت،

my students' day-to-day realities,

واقعیتهای روزمره دانش آموزانم،

and even my own position at the universities,

و حتی جایگاه خودم در دانشگاه

were all built on lies?

همه بر اساس دروغ باشه؟

با یه بازی شروع کردم.

I started with a game.

We played "Truth and Lie."

بازی "راست و دروغ."

A volunteer would write a sentence on the chalkboard,

یه داوطلب باید یه جمله روی تخته می نوشت،

and the other students had to guess

و بقیه باید حدس میزدن

whether it was a truth or a lie.

راسته یا دروغه.

Once a student wrote, "I visited China last year on vacation,"

یه بار یکی نوشت، "من پارسال تعطیلات رفتم چین،"

and everyone shouted, "Lie!"

و همه داد زدن، "دروغ!"

They all knew this wasn't possible.

همه میدونستن این ممکن نبود.

Virtually no North Korean is allowed to leave the country.

تقریباً هیچ یک از اهالی کره ی شمالی حق ترک کشور رو ندارن.

Even traveling within their own country requires a travel pass.

حتی برای سفر در داخل کشور خودشون نیاز به پاسپورت داشتن.

I had hoped that this game would reveal some truth about my students,

امیدوار بودم این بازی بتونه بعضی واقعیتها رو درباره ی دانشجوهام مشخص کنه،

because they lie so often and so easily,

چون بیشتر مواقع به راحتی دروغ میگن،

whether about the mythical accomplishments of their Great Leader,

چه درباره ی موفقیتهای افسانه ای رهبر بزرگشون،

or the strange claim that they cloned a rabbit as fifth graders.

و چه این ادعای عجیب که در کلاس پنجم یه خرگوش رو شبیه سازی کرده بودن.

The difference between truth and lies seemed at times hazy to them.

گاهی تفاوت بین واقعیت و دروغ براشون واضح نبود.

It took me a while to understand the different types of lies;

مدتی طول کشید تا انواع مختلف دروغ رو بفهمم؛

they lie to shield their system from the world,

اونا برای محافظت از سیستم خودشون در مقابل جهان دروغ میگن،

or they were taught lies, and were just regurgitating them.

یا اینکه دروغ ها رو از بقیه یاد گرفتن و صرفاً برگشت میدن.

Or, at moments, they lied out of habit.

یا گاهی از روی عادت دروغ میگن.

But if all they have ever known were lies,

اما اگه همه ی چیزهایی که میدونن دروغ باشه،

how could we expect them to be otherwise?

چطور میتونیم انتظار داشته باشیم طور دیگه ای باشن؟

Next, I tried to teach them essay writing.

بعد تلاش کردم بهشون مقاله نویسی یاد بدم.

But that turned out to be nearly impossible.

اما معلوم شد اون کار تقریباً غیرممکنه.

Essays are about coming up with one's own thesis,

مقاله یعنی هر کس باید نظر خودشو بگه،

and making an evidence-based argument to prove it.

و برای ثابت کردنش با آوردن دلیل و مدرک بحث کنه.

These students, however, were simply told what to think,

اما به این دانش آموزان به سادگی گفته می شد چجوری فکر کنن،

and they obeyed.

و اونا اطاعت میکردن.

In their world, critical thinking was not allowed.

در دنیای اونها، تفکر انتقادی مجاز نبود.

I also gave them the weekly assignment of writing a personal letter,

همچنین بهشون تکلیف هفتگی دادم تا یه نامه شخصی بنویسن،

to anybody.

به هر کس.

It took a long time, but eventually some of them began to write

خیلی طول کشید، اما بالاخره بعضی از اونا شروع کردن به نوشتن

to their mothers, their friends, their girlfriends.

به مادرشون، به دوستهاشون، دوست دخترهاشون.

Although those were just homework,

با اینکه اون نامه ها فقط یه تکلیف بودن،

and would never reach their intended recipients,

و هرگز به دست گیرنده ی مورد نظرشون نمی رسیدن،

my students slowly began to reveal their true feelings in them.

دانش آموزام کم کم شروع کردن به نشون دادن احساسات واقعی شون در اون نامه ها.

They wrote that they were fed up with the sameness of everything.

اونها نوشتن که یاد گرفتن همه چیز مثل همه.

They were worried about their future.

درباره ی آینده شون نگران بودن.

In those letters, they rarely ever mentioned their Great Leader.

در اون نامه ها، به ندرت به رهبر بزرگشون حتی اشاره ای می کردن.

همه ی وقتمو با این مردان جوان می گذروندم.

I was spending all of my time with these young men.

We all ate meals together, played basketball together.

همه ی ما با هم غذا میخوردیم، با هم بسکتبال بازی میکردیم.

I often called them gentlemen, which made them giggle.

گاهی اونها رو آقا صدا میزدم، که باعث می شد بخندن.

They blushed at the mention of girls.

هنگام اشاره به دخترها سرخ می شدن.

And I came to adore them.

و من به آنها احترام میذاشتم.

And watching them open up even in the tiniest of ways,

و وقتی می دیدم حتی با ظریف ترین روش واکنش نشون میدن،

was deeply moving.

به شدت تحت تأثیر قرار میگرفتم.

But something also felt wrong.

اما یه چیزی درست نبود.

During those months of living in their world,

طی اون ماهها که در دنیای اونها زندگی می کردم،

I often wondered if the truth would, in fact, improve their lives.

گاهی شک میکردم که واقعیت بتونه زندگی اونها رو بهتر کنه.

I wanted so much to tell them the truth,

به شدت دلم میخواست واقعیت رو به اونها بگم،

of their country and of the outside world,

درباره ی کشورشون، درباره ی جهان خارج،

where Arab youth were turning their rotten regime inside out,

جایی که جوانهای عرب رژیم های فاسد خودشون رو سرنگون کردن،

using the power of social media,

به کمک قدرت رسانه های اجتماعی،

where everyone except them was connected through the world wide web,

جایی که همه بجز اونها به وسیله ی شبکه جهانی اینترنت به هم متصل میشن،

which wasn't worldwide after all.

که البته جهانی نیست.

But for them, the truth was dangerous.

اما برای اونها، واقعیت خطرناک بود.

By encouraging them to run after it, I was putting them at risk --

من با تشویق اونها به یافتن حقیقت، اونها رو به خطر مینداختم--

of persecution,

خطر اذیت و آزار،

of heartbreak.

خطر دل شکستگی.

When you're not allowed to express anything in the open,

وقتی اجازه ندارین چیزی رو آشکار کنین،

you become good at reading what is unspoken.

در تشخیص چیزی که مخفی کنن خبره میشین.

In one of their personal letters to me, a student wrote that he understood

یه دانش آموز در یکی از نامه های شخصی خودش به من، نوشت که میفهمه

why I always called them gentlemen.

چرا همیشه اونها رو آقا صدا میزنم.

It was because I was wishing them to be gentle in life, he said.

گفت دلیلش اینه که دلم میخواد اونها در زندگی مهربان باشن.

On my last day in December of 2011,

روز آخرم در دسامبر ۲۰۱۱،

the day Kim Jong-Il's death was announced,

روزی که مرگ کیم جونگ ایل اعلام شد،

their world shattered.

دنیای اونها در هم شکست.

I had to leave without a proper goodbye.

مجبور بودم بدون خداحافظی مناسب ترکشون کنم.

But I think they knew how sad I was for them.

اما فکر کنم میدونستن چقدر براشون غصه خوردم.

Once, toward the end of my stay, a student said to me,

یه بار، در اواخر اقامتم، یه دانش آموز گفت،

"Professor, we never think of you as being different from us.

"استاد، هرگز فکر نمی کردیم با ما فرق داشته باشی.

Our circumstances are different, but you're the same as us.

شرایط ما فرق می کنه، اما شما مثل مایی.

We want you to know that we truly think of you as being the same."

میخوایم بدونی که فکر می کنیم واقعاً مثل ما هستی."

Today, if I could respond to my students with a letter of my own,

امروز، اگه میتونستم جواب دانش آموزهامو، با یه نامه بدم،

which is of course impossible,

که البته غیرممکنه،

I would tell them this:

به اونها میگفتم:

"My dear gentlemen,

"آقایان عزیزم،

It's been a bit over three years since I last saw you.

کمی بیشتر از سه سال از آخرین باری که دیدمتون گذشته.

And now, you must be 22 -- maybe even as old as 23.

و حالا، باید ۲۲-- یا حتی ۲۳ ساله شده باشین.

At our final class, I asked you if there was anything you wanted.

در جلسه ی آخر، ازتون پرسیدم چه آرزویی دارین.

The only wish you expressed, the only thing you ever asked of me

تنها آرزویی که گفتین، تنها چیزی که از من خواستین

in all those months we spent together,

در تمام اون ماههایی که با هم گذروندیم،

was for me to speak to you in Korean.

این بود که با شما کره ای صحبت کنم

Just once.

فقط یه بار.

I was there to teach you English;

من اونجا بودم تا به شما انگلیسی یاد بدم؛

you knew it wasn't allowed.

میدونستین که این کار ممنوع بود.

But I understood then, you wanted to share that bond of our mother tongue.

اما بعدش فهمیدم، شما می خواستین پیوند زبان مادری رو با من شریک بشین.

I called you my gentlemen,

به شما گفتم آقایان من،

but I don't know if being gentle in Kim Jong-Un's merciless North Korea

اما نمیدونم مهربان بودن در کره ی شمالیِ نامهربان کیم جونگ اون

is a good thing.

چیز خوبی باشه.

I don't want you to lead a revolution --

نمیخوام انقلاب کنین--

let some other young person do it.

بذارین یه جوون دیگه این کارو بکنه.

The rest of the world might casually encourage or even expect

بقیه ی جهان ممکنه تصادفاً شما رو تشویق کنه یا حتی از شما

some sort of North Korean Spring,

یه جور بهار کره شمالی رو انتظار داشته باشه،

but I don't want you to do anything risky,

اما من از شما هیچ کار خطرناکی نمیخوام،

because I know in your world, someone is always watching.

چون میدونم در دنیای شما، همیشه یه نفر مراقبه.

I don't want to imagine what might happen to you.

نمیخوام تصور کنم چه اتفاقی ممکنه براتون بیفته.

If my attempts to reach you have inspired something new in you,

اگه تلاش من برای رسیدن به شما باعث تغییر جدیدی در شما شده باشه،

I would rather you forget me.

ترجیح میدم فراموشم کنین.

Become soldiers of your Great Leader, and live long, safe lives.

سرباز رهبر بزرگتون بشین، و زندگی سالم و طولانی داشته باشین.

You once asked me if I thought your city of Pyongyang was beautiful,

یه بار ازم پرسیدین فکر میکنم شهر پیونگ یانگ شما زیباست،

and I could not answer truthfully then.

و من اون موقع نتونستم واقعیت رو بگم.

But I know why you asked.

اما میدونم چرا پرسیدین.

I know that it was important for you to hear that I, your teacher,

میدونم که براتون مهم بود بشنوین که من، معلم شما،

the one who has seen the world that you are forbidden from,

کسی که دنیایی رو دیده که شما از دیدنش منع شدین،

declare your city as the most beautiful.

اعلام کنم که شهر شما زیباترین شهر دنیاست.

I know hearing that would make your lives there a bit more bearable,

میدونم شنیدن این حرف میتونه زندگی رو در اونجا براتون کمی قابل تحمل تر کنه،

but no, I don't find your capital beautiful.

اما نه، پایتخت شما رو زیبا ندیدم.

Not because it's monotone and concrete,

نه به این دلیل که یکنواخت و بی احساسه،

but because of what it symbolizes:

بلکه چون نماد یه چیزه:

a monster that feeds off the rest of the country,

هیولایی که داره بقیه ی کشور رو می خوره،

where citizens are soldiers and slaves.

جایی که شهروندان سرباز و برده هستن.

All I see there is darkness.

همه ی چیزی که اونجا دیدم تاریکی بود.

But it's your home, so I cannot hate it.

اما اونجا خونه ی شماست، پس نمیتونم ازش متنفر باشم.

And I hope instead that you, my lovely young gentlemen,

و در عوض امیدوارم شما، آقایان جوان و دوست داشتنی من،

will one day help make it beautiful.

یه روز کمک کنین تا زیبا بشه.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)