Why open a school? To close a prison | Nadia Lopez

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

When I opened Mott Hall Bridges Academy in 2010,

Mott Hall Bridges Academy ကို ၂၀၁၀ မှာ ဖွင့်တော့

ကျွန်မ ရည်မှန်းချက်က ရိုးရိုးလေးပါ၊

my goal was simple:

open a school to close a prison.

ထောင်ကို ပိတ်ဖို့ ကျောင်းကို ဖွင့်ဖို့ပါ။

Now to some, this was an audacious goal,

တစ်ချို့တွေအတွက်တော့ ဒါဟာ ရဲတင်းတဲ့ ရည်မှန်းချက်ပါ။

because our school is located in the Brownsville section of Brooklyn --

အကြောင်းက ကျွန်မတို့ကျောင်းဟာ Brooklyn အပိုင်း Brownsville

one of the most underserved and violent neighborhoods

New York City အားလုံးမှာ ဝန်ဆောင်မှု ချို့ငဲ့ပြီး အကြမ်းတမ်းဆုံး

in all of New York City.

ဝန်းကျင်တွေထဲက တစ်ခုမှာ တည်ရှိတာကြောင့်ပါ၊

ဆင်းရဲမှုနှုန်းမြင့်မားတဲ့ မြို့ပြကျောင်းအတော်များများလိုပဲ

Like many urban schools with high poverty rates,

we face numerous challenges,

များပြားတဲ့ စိန်ခေါ်မှုတွေကို ရင်ဆိုင်ရတယ်၊

ဥပမာ နွမ်းပါးတဲ့ ရပ်ရွာရဲ့ ရှုပ်ထွေးမှုတွေ၊

like finding teachers who can empathize

with the complexities of a disadvantaged community,

နည်းပညာအတွက် ရံပုံငွေ မရှိတဲ့ မိဘဆိုင်ရာ ပါဝင်မှုနိမ့်တဲ့

အနီးအနား လူဆိုးဂိုဏ်းတွေက လေးတန်းလောက်ကကို

lack of funding for technology,

low parental involvement

ကလေးတွေ စုစောင်းတာကို

and neighborhood gangs that recruit children as early as fourth grade.

မျှဝေခံစားနိုင်တဲ့ ဆရာတွေရှာဖို့ပါ။

So here I was,

ဒါနဲ့ ကျွန်မ ဒီမှာရှိခဲ့တယ်၊

the founding principal of a middle school that was a district public school,

ခရိုင် အများပိုင်ကျောင်းတစ်ကျာင်းဖြစ်တဲ့ အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ တည်ထောင်သူဖြစ်ပြီး

and I only had 45 kids to start.

အစမှာ ကလေး ၄၅ ယောက်ပဲရှိပါတယ်။

သူတို့ထဲက ၃၀ ရာနှုန်းဟာ အထူးလိုအပ်သူတွေပါ၊

Thirty percent of them had special needs.

Eighty-six percent of them were below grade level

ရှစ်ဆယ့်ခြောက်ရာနှုန်းက အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ သင်္ချာမှာ

in English and in math.

အတန်းအဆင့်အောက်မှာရှိတယ်။

And 100 percent were living below the poverty level.

ရာနှုန်းပြည့်က ဆင်းရဲမှုအဆင့်အောက်မှာ နေထိုင်နေတာပါ။

If our children are not in our classrooms,

ကျွန်မတို့ကလေးတွေ စာသင်ခန်းတွေမှာ မရှိဘူးဆိုရင်

how will they learn?

သူတို့ ဘယ်လိုသင်ယူကြမလဲ။

And if they're not learning,

စာမသင်ကြဘူးဆိုရင်

where would they end up?

သူတို့ ဘယ်မှာအဆုံးသတ်သွားမလဲ။

It was evident when I would ask my 13-year-old,

ဒါက ကျွန်မရဲ့ ၁၃ နှစ်ကလေးကို မေးဖြစ်မယ့် သက်သေခံပါ။

"Young man,

"ကောင်လေးရေ၊

where do you see yourself in five years?"

နောက်ငါးနှစ်မှာ မင်းကိုယ်မင်း ဘယ်နေရာမှာ မြင်လဲကွ။"

And his response:

သူ့အဖြေက

"I don't know if I'm gonna live that long."

" အဲလောက်အကြာကြီး နေရ၊မရ ကျွန်တော်မသိဘူး"တဲ့၊

Or to have a young woman say to me

ဒါမှမဟုတ် မိန်ကလေးငယ်လေးက ကျွန်မကို

that she had a lifelong goal of working in a fast-food restaurant.

သူမမှာ အြမန် စာသောက်ဆိုင်မှာ အလုပ် လုပ်ဖို့ တစ်သက်တာ ရည်မှန်းချက်ရှိတယ်တဲ့။

To me, this was unacceptable.

ကျွန်မအတွက်တော့ ဒါက လက်မခံနိုင်စရာပါ။

It was also evident that they had no idea

ဒါက သူတို့ရဲ့ ဝန်းကျင်အလွန်မှာ တည်ရှိတဲ့

အခွင့်အလမ်းရဲ့ မြင်ကွင်းတစ်ခုရှိတာ

that there was a landscape of opportunity

that existed beyond their neighborhood.

သူတို့မသိတာကို သက်သေခံပါတယ်။

ကျောင်းသားတွေကို "ပညာရှင်တွေ"လို့ခေါ်တာက သူတို့ဟာ ရာသက်ပန် လေ့လာသူတွေမို့ပါ။

We call our students "scholars," because they're lifelong learners.

And the skills that they learn today

ယနေ့ သူတို့သင်ယူတဲ့ကျွမ်းကျင်မှုတွေဟာ

will prepare them for college and career readiness.

သူတို့အတွက် ကောလိပ်နဲ့ အလုပ်အကိုင် အသင့်ရှိဖို့ ပြင်ဆင်ပေးလိမ့်မယ်။

I chose the royal colors of purple and black,

ခရမ်းနဲ့ အနက် တော်ဝင်အရောင်တွေကို ရွေးချယ်တဲ့အကြောင်းက

because I want them to be reminded that they are descendants of greatness,

သူတို့ဟာ ကြီးမြတ်မှုကနေ ဆင်းသက်လာသူတွေ၊

and that through education,

ပညာရေးကနေ အနာဂတ် အင်ဂျင်နီယာတွေ၊

they are future engineers,

သိပ္ပံပညာရှင်တွေ၊ စွန့်ဦးထွင်တွေနဲ့

scientists,

ဒီကမ္ဘာကို

entrepreneurs

လွှဲပြောင်းယူနိုင်/မယ့်

ခေါင်းဆောင်တွေတောင်ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သတိပေးချင်လို့ပါ။

and even leaders who can and will take over this world.

To date,

မှတ်တမ်းပြုရရင်

we have had three graduating classes,

ကျွန်မတို့မှာ ကျောင်းဆင်းအတန်း သုံးတန်း ရှိပါပြီ။

at a 98 --

၉၈...မှာ

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

At a 98-percent graduation rate.

၉၈% ဘွဲ့ရနှုန်းနဲ့ပါ။

ဒါက ကလေး ၂၀၀ နီးပါး၊

This is nearly 200 children,

who are now going to some of the most competitive high schools

New York City ပြိုင်ဆိုင်မှု အရှိဆုံး ကျောင်းတွေကို

in New York City.

သွားတော့မယ့်သူတွေပါ။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

It was a cold day in January

ဒါက ဇန်နဝါရီလက အေးစက်တဲ့ နေ့တစ်နေ့မှာ

when my scholar, Vidal Chastanet, met Brandon Stanton,

ကျွန်မရဲ့ ပညာရှင် Vidal Chastanet ဟာ လူသိများတဲ့ ဘလော့ဖြစ်တဲ့

the founder of the popular blog "Humans of New York."

"Humans of New York" ကိုတည်ထောင်သူ Brandon Stanton ကို ဆုံတဲ့အခါပါ။

Brandon ကနေ Brownsville က လူတစ်ယောက်ကို ခေါင်မိုးကနေ ပစ်ချတာကို မြင်ရတဲ့

Brandon shared the story of a young man from Brownsville

အကြမ်းဖက်မှုကို ကိုယ်တိုင် တွေ့လိုက်ရသူ

who had witnessed violence firsthand,

by witnessing a man being thrown off of a roof.

လူငယ်တစ်ဦးရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို မျှဝေလိုက်တယ်။

Yet he can still be influenced by a principal

ရှိသေးတာက ကလေးအားလုံးကို ယုံကြည်မှုပေးတဲ့ ကျောင်းတစ်ကျောင်း ဖွင့်ခဲ့သူ

who had opened up a school that believes in all children.

ကျောင်းအုပ်တစ်ဦးရဲ့ ဩဇာလွမ်းတာ သူခံရနိုင်သေးတယ်။

Vidal embodies the story of so many of our underprivileged children

Vidal ဟာ အသက်ဆက်ဖို့ ရုန်းကန်နေသူ နွမ်းပါးတဲ့ ကျွန်မတို့ကလေး အများအပြားရဲ့

အဖြစ်ကို သရုပ်ထင်စေတယ်။

who are struggling to survive,

which is why we must make education a priority.

ဒါကြောင့်ပဲ ပညာရေးကို ကျွန်မတို့ ဦးစားပေးရမှာဖြစ်ပါတယ်။

Brandon's post created a global sensation

Brandon ရဲ့ ပို့စ်ဟာ လူသန်းပေါင်းများစွာရဲ့ ဘဝတွေကို ထိစေတဲ့

that touched the lives of millions.

ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ်ခဲ့တယ်။

This resulted in 1.4 million dollars being raised

ဒါက ကောလိပ်တွေ၊ တက္ကသိုလ်တွေဆီ ကွင်းဆင်းလေ့လာရေးတွေ တက်ဖို့

for our scholars to attend field trips to colleges and universities,

ကျွန်မတို့ ပညာရှင်တွေအတွက် ဒေါ်လာ ၁.၄ သန်း မတည်တဲ့ အကျိုးဆက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။

Summer STEAM အစီအစဉ်တွေပါ

Summer STEAM programs,

as well as college scholarships.

ကောလိပ် ပညာသင်ဆုတွေလည်းပါပါတယ်။

You need to understand

သင်တို့ နားလည်ဖို့လိုတာက

that when 200 young people from Brownsville visited Harvard,

Brownsville က လူငယ် ၂၀၀ Harvard ကို သွားလည်တဲ့အခါ

they now understood

သူတို့စိတ်ကြိုက် ကောလိပ်တစ်ခုဆိုတာ

တကယ့် ဖြစ်နိုင်ခြေဆိုတာ သူတို့ အခု နားလည်ခဲ့တာကိုပါ။

that a college of their choice was a real possibility.

And the impossibilities that had been imposed upon them

နွမ်းပါးတဲ့ ရပ်ရွာတစ်ခုကနေ သူတို့အပေါ် ပြဌာန်းထားခဲ့တဲ့

by a disadvantaged community

ဖြစ်နိုင်ခြေမရှိတာတွေဟာ

were replaced by hope and purpose.

မျှော်လင့်ချက်၊ ရည်ရွယ်ချက်တို့နဲ့ အစားထိုးခဲ့ပါတယ်။

The revolution in education is happening in our schools,

ပညာရေး တော်လှန်ရေးက ကျွန်မတို့ကျောင်းတွေမှာ ဖြစ်ပေါ်နေပါတယ်။

with adults who provide love,

ချစ်ခင်မှု၊ တည်ဆောက်မှု၊ ပံ့ပိုးမှု

structure,

အသိသုတ

support

ထောက်ပံ့တဲ့

လူကြီးတွေနဲ့ပါ။

and knowledge.

These are the things that inspire children.

ဒါတွေက ကလေးတွေကို စေ့ဆော်ပေးတာတွေပါ။

But it is not an easy task.

ဒါပေမဲ့ လွယ်တဲ့အလုပ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။

And there are high demands

မပြည့်စုံတဲ့ ပညာရေးစနစ်တစ်ခုအတွင်းမှာ

within an education system that is not perfect.

မြင့်မားတဲ့ တောင်းဆိုချက်တွေရှိပါတယ်။

But I have a dynamic group of educators

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မမှာ အကောင်းဆုံး သင်ရိုးက ဘာဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ဖို့

who collaborate as a team to determine what is the best curriculum.

အသင်းတစ်သင်းလို ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်သူ တက်ကြွတဲ့ သင်ကြားပေးသူတစ်စုရှိတယ်။

They take time beyond their school day,

သူတို့ရဲ့ စာသင်ရက်ကိုကျော်ပြီး အချိန်ယူကာ

and come in on weekends

ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ လာကာ

and even use their own money to often provide resources

ကျွန်မတို့ ငွေမရှိတဲ့အခါ မကြာခဏ အရင်းအမြစ်တွေ ပံပိုးဖို့

when we do not have it.

ကိုယ်ပိုင်ငွေကိုတောင် သုံးကြတယ်။

And as the principal,

ကျောင်းအုပ်အနေနဲ့

I have to inspect what I expect.

ကျွန်မ မျှော်လင့်တာကို စစ်ဆေးဖို့လိုတယ်။

So I show up in classes

ဒီတော့ အတန်းတွေထဲ လာတယ်၊

and I conduct observations to give feedback,

တုံ့ပြန်ချက်ပေးဖို့ အကဲခတ်တာတွေ လုပ်တယ်၊

because I want my teachers to be just as successful

အကြောင်းက ကျွန်မရဲ့ ဆရာတွေကို Mott Hall Bridges Academy အမည်လိုပဲ

as the name Mott Hall Bridges Academy.

အောင်မြင်စေချင်တာကြောင့်ပါ။

And I give them access to me every single day,

သူတို့ကို ကျွန်မဆီ နေ့တိုင်း ဆက်သွယ်ခွင့် ပေးလိုက်တယ်၊

which is why they all have my personal cell number,

ဒါကြောင့် ကျွန်မကိုယ်ပိုင်ဖုန်းနံပါတ်၊ ကျွန်မရဲ့ ပညာရှင်တွေ၊

including my scholars and those who graduated --

ကျောင်းပြီးသွားသူတွေ အပါအဝင် သူတို့မှာရှိသွားတယ်၊

which is probably why I get phone calls and text messages

ဖြစ်လောက်တာက ဒါကြောင့်ပဲ မနက်သုံးနာရီမှာ ဖုန်းခေါ်တာတွေ၊

at three o'clock in the morning.

စာတိုတွေ ကျွန်မရတာပေါ့။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံး အောင်မြင်ဖို့ ဆက်သွယ်ထားပြီး

But we are all connected to succeed,

and good leaders do this.

ခေါင်းဆောင်ကောင်းတွေက ဒါကို လုပ်ပါတယ်။

Tomorrow's future is sitting in our classrooms.

မနက်ဖြန်ရဲ့ အနာဂတ်ဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ စာသင်ခန်းတွေထဲမှာ ထိုင်နေပါတယ်။

And they are our responsibility.

သူတို့ဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ တာဝန်ပါ။

That means everyone in here,

ဆိုလိုတာက ဒီမှာရှိသူတိုင်းနဲ့

and those who are watching the screen.

ဒီပိတ်ကားကို ကြည့်နေသူတေွပါ။

We must believe in their brilliance,

ကျွန်မတို့ သူတို့ရဲ့ ထက်မြက်မှုကို ယုံကြည်ပြီး

and remind them by teaching them

ပညာရေးမှာ တကယ့် အစွမ်းရှိတာကို

that there indeed is power in education.

သူတို့ကို သင်ကြားပေးရင်း သတိပေးရပါမယ်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

Thank you.

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)