Why open a school? To close a prison | Nadia Lopez

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

When I opened Mott Hall Bridges Academy in 2010,

وقتی که من مدرسه ی «موت هال بری» را در سال ۲۰۱۰ تاسیس کردم

my goal was simple:

هدف من ساده بود:

open a school to close a prison.

بازگشایی یک مدرسه برای بستن یک زندان بود.

Now to some, this was an audacious goal,

حالا به نظر بعضی ها، این یک هدف جسورانه بوده،

because our school is located in the Brownsville section of Brooklyn --

چرا که مدرسه‌ی ما در بخش برونزویل ِ بروکلین واقع شده

one of the most underserved and violent neighborhoods

یکی از محروم‌ترین و خشونت‌بارترین شهرها در مجاورات

in all of New York City.

در شهر نیویورک.

Like many urban schools with high poverty rates,

مثل خیلی از مدرسه‌های شهری با میزان فقر بالا

we face numerous challenges,

ما متوجه چالش‌های فراوانی شدیم،

like finding teachers who can empathize

مثل پیدا کردن معلمی که بتواند همدرد باشد

with the complexities of a disadvantaged community,

با پیچیدگی‌های یک جامعه‌ی محروم،

lack of funding for technology,

فقدان منابع مالی برای تکنولوژی،

low parental involvement

مشارکت اندک والدین

and neighborhood gangs that recruit children as early as fourth grade.

و باندهای منطقه‌ای که کودکان را به محض رسیدن به کلاس چهارم به کار می‌گرفتند.

So here I was,

بنابراین اینجا بودم،

the founding principal of a middle school that was a district public school,

مدیر موءسس مدرسه راهنمایی که که یک مدرسه عمومی منطقه‌ای بود

and I only had 45 kids to start.

و من فقط ۴۵ کودک برای شروع داشتم.

Thirty percent of them had special needs.

۳۰٪ آنها نیازهای ویژه داشتند

Eighty-six percent of them were below grade level

۸۵٪ آنها زیر سطح قابل قبول بودند

in English and in math.

در انگلیسی و ریاضیات.

And 100 percent were living below the poverty level.

و ۱۰۰٪ آنها زیر خط فقر زندگی میکردند.

If our children are not in our classrooms,

اگر بچه‌های ما در کلاسهای درس ما نیستند،

how will they learn?

چگونه یاد خواهند گرفت؟

And if they're not learning,

و اگر که آنها یاد نمی‌گیرند

where would they end up?

سرانجامشان به کجا خواهد کشید؟

It was evident when I would ask my 13-year-old,

این وقتی مشهود شد که از پسر ۱۳ ساله‌ام پرسیدم.

"Young man,

«مرد جوان

where do you see yourself in five years?"

خودت را در پنج سال آینده کجا می‌بینی؟»

And his response:

و جوابش این بود:

"I don't know if I'm gonna live that long."

«مطمئن نیستم که اینقدر طولانی زنده بمانم.»

Or to have a young woman say to me

یا زن جوانی که به من می‌گوید

that she had a lifelong goal of working in a fast-food restaurant.

که هدف بلند مدت زندگی‌اش کار کردن در یک فست فود بوده است.

To me, this was unacceptable.

برای من، این غیر قابل قبول بود

It was also evident that they had no idea

همچنین مشهود بود که آنها هیچ ایده ای نداشتند

that there was a landscape of opportunity

که چشم اندازی از موفقیت وجود دارد

that existed beyond their neighborhood.

و در همین حوالی آنها وجود داشته است.

We call our students "scholars," because they're lifelong learners.

ما دانش آموزانمان را " عالمان" نامیدیم چراکه آنها تمام عمر در حال یادگیری هستند.

And the skills that they learn today

و مهارتهایی که آنها امروز یاد گرفتند

will prepare them for college and career readiness.

آنها را برای دانشگاه و شغلشان آماده خواهد کرد.

I chose the royal colors of purple and black,

من رنگ اشرافی بنفش و مشکی را انتخاب کردم

because I want them to be reminded that they are descendants of greatness,

چراکه می‌خواستم یاداوری شوند که آنها نسل عظمت هستند،

and that through education,

و در خلال تحصیل،

they are future engineers,

آنها مهندسین آینده خواهند شد،

scientists,

دانشمندان،

entrepreneurs

کارآفرینان،

and even leaders who can and will take over this world.

و حتی رهبرانی که می‌توانند و خواهند توانست بر این جهان فائق آیند.

To date,

تا به امروز

we have had three graduating classes,

ما سه کلاس فارغ التحصیل داریم،

at a 98 --

در ۹۸...

(Applause)

(تشویق حضار)

At a 98-percent graduation rate.

با نرخ فارغ التحصیلی ۹۸٪.

This is nearly 200 children,

این تقریبن شامل ۲۰۰ کودک است،

who are now going to some of the most competitive high schools

کسانی که در حال ورود به رقابت خیزترین دبیرستانها هستند

in New York City.

در شهر نیویورک.

(Applause)

(تشویق حضار)

It was a cold day in January

یه روز سرد ژانویه بود

when my scholar, Vidal Chastanet, met Brandon Stanton,

وقتی که یکی از دانش پژوهان من ، ویدال چستَنِد ، با براندون استنتون دیدار کرد،

the founder of the popular blog "Humans of New York."

پایه گذار وبلاگ مردمی«انسانیت در نیویورک» " Humans of New York"

Brandon shared the story of a young man from Brownsville

براندون داستان مرد جوانی از برانزویل را مطرح کرد

who had witnessed violence firsthand,

که شاهد خشونت‌های درجه اولی بود،

by witnessing a man being thrown off of a roof.

او شاهد پرتاب شدن مردی از بام بوده است.

Yet he can still be influenced by a principal

او هنوز هم می‌تواند تحت تاثیر مدیر مدرسه‌ای باشد

who had opened up a school that believes in all children.

که مدرسه ای را تاسیس کرد که به همه کودکان باور داشت.

Vidal embodies the story of so many of our underprivileged children

ویدال مظهر داستان بسیاری از کودکان تنگدست است

who are struggling to survive,

که برای بقا می‌جنگند،

which is why we must make education a priority.

این همان دلیلی است که ما باید تحصیلات را در اولویت قرار دهیم.

Brandon's post created a global sensation

مطلب براندون یک احساس جهانی ایجاد کرد

that touched the lives of millions.

که زندگی میلیونها نفر را تحت تاثیر قرار داد.

This resulted in 1.4 million dollars being raised

نتیجه اش این بود که ۱/۴ میلیون دلار برای دانش پژوهانی

for our scholars to attend field trips to colleges and universities,

که در هر رشته ایدر دانشگاه و کالجها حاضر میشوند پول جمع شد؛

Summer STEAM programs,

برنامه های تابستانی STEAM

as well as college scholarships.

و همچنین بورس‌های تحصیلی.

You need to understand

شما باید متوجه باشید

that when 200 young people from Brownsville visited Harvard,

که وقتی ۲۰۰ نفر از جوانان براونزویل از هاروارد بازدید کردند

they now understood

تازه فهمیدند

that a college of their choice was a real possibility.

که کالجهای انتخابی آنها یک امکان واقعی است.

And the impossibilities that had been imposed upon them

ونشدنی‌های تو زندگیشان که از سوی

by a disadvantaged community

محرومیت‌های جامعه بوجود آمده بود

were replaced by hope and purpose.

حالا با امید و هدف جایگیزین شده است.

The revolution in education is happening in our schools,

انقلابی در تحصیل در مدرسه‌های ما به وجود آمد،

with adults who provide love,

توسط افراد بالغی که عشق را،

structure,

ساختار را،

support

حمایت را

and knowledge.

و دانش را بوجود می‌اورند.

These are the things that inspire children.

این‌ها چیزهاییست که الهام بخش کودکان است.

But it is not an easy task.

اما وظیفه ی آسانی نیست

And there are high demands

و تقاضاهای بالایی وجود دارد

within an education system that is not perfect.

درحالیکه سیستم آموزشی عالی نیست.

But I have a dynamic group of educators

اما من گروه پویایی از فرهیختگانی دارم

who collaborate as a team to determine what is the best curriculum.

که به عنوان تیم گرد هم آمدند تا بهترین برنامه آموزشی را تعریف کنند.

They take time beyond their school day,

آنها بعد از مدرسه وقت می‌گذارند،

and come in on weekends

و تعطیلات آخر هفته را می‌آیند

and even use their own money to often provide resources

و حتی از پولهای خود هزینه می‌کنند تا غالب منابع لازم را فراهم آورند

when we do not have it.

وقتی که ما این را نداریم.

And as the principal,

و به عنوان یک مدیر مدرسه،

I have to inspect what I expect.

باید به چیزی که انتظار داشتم رسیدگی می‌کردم.

So I show up in classes

بنابراین به کلاسها سرکشی کردم

and I conduct observations to give feedback,

و نظارتها رو هدایت می‌کردم تا به بازخورد بگیرم

because I want my teachers to be just as successful

چراکه می‌خواستم معلمان من به اندازه‌ای موفق باشند که

as the name Mott Hall Bridges Academy.

آکادمی موت هال بریج موفق است.

And I give them access to me every single day,

و من به آنها راه دسترسی همه روزه به خودم را دادم

which is why they all have my personal cell number,

به همین دلیل است که همگی آنها شماره موبایل من را دارند،

including my scholars and those who graduated --

همه دانش پزوهان و همه ی فارغ التحصیلان--

which is probably why I get phone calls and text messages

و احتمالن به همین دلیل است که من تماس و پیام دارم

at three o'clock in the morning.

در ساعت ۳ صبح.

(Laughter)

(خنده حضار)

But we are all connected to succeed,

اما همه ما برای موفقیت به هم متصل شدیم،

and good leaders do this.

و یک رهبر موفق همین کار را می‌کند.

آیندگان فردا در کلاسهای ما نشسته‌اند.

Tomorrow's future is sitting in our classrooms.

And they are our responsibility.

و این مسئولیت ماست.

That means everyone in here,

منظورم همه افراد حاضر در اینجاست،

and those who are watching the screen.

و همه کسانی که این ویدیو را تماشا می‌کنند.

We must believe in their brilliance,

ما باید به درخشندگی آنها باور داشته باشیم،

and remind them by teaching them

و با آنها با آموزش یاداوری کنیم

that there indeed is power in education.

که در واقع قدرت در آموزش و پرورش است.

متشکرم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)