Why our screens make us less happy | Adam Alter

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

So, a few years ago I heard an interesting rumor.

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က စိတ်ဝင်စားစရာ ကောလဟလတစ်ခု ကြားခဲ့တယ်။

Apparently, the head of a large pet food company

သိရတာ အိမ်မွေးတိရိစ္ဆာန်အစာ ကုမ္ပဏီကြီးရဲ့ ဦးစီးဟာ

would go into the annual shareholder's meeting

အစုရှင်တွေရဲ့ နှစ်ပတ်လည် အစည်းအဝေးကို

with can of dog food.

ခွေးစာဘူးနဲ့ တက်ခဲ့မယ်။

And he would eat the can of dog food.

ပြီးတော့ ခွေးစာဘူးကို သူစားခဲ့မယ်ပေါ့။

And this was his way of convincing them that if it was good enough for him,

ဒါက သူ့အတွက် ကောင်းတယ်ဆို သူတို့ရဲ့ အိမ်မွေးတိရိစ္ဆာန်တွေအတွက်

it was good enough for their pets.

ကောင်းတယ်လို့ သိမ်းသွင်းတဲ့နည်းပါ။

This strategy is now known as "dogfooding,"

ဒီနည်းဗျူဟာကို "ခွေးစာစားခြင်း"လို့ အခုသိကြပြီး

and it's a common strategy in the business world.

စီးပွားရေးလောကမှာ တွေ့နေကျ နည်းဗျူဟာတစ်ခုပါ။

It doesn't mean everyone goes in and eats dog food,

လူတိုင်း ဝင်ပြီး ခွေးစာစားတယ်လို့ မဆိုလိုပေမဲ့

but businesspeople will use their own products

စီးပွားရေးသမားတွေဟာ ထုတ်ကုန်တေွကို ယုံကြည်တာ

to demonstrate that they feel --

ပြသဖို့ သူတို့ ကိုယ်ပိုင်

that they're confident in them.

ထုတ်ကုန်တွေကို သုံးကြလိမ့်မယ်။

Now, this is a widespread practice,

အခု ဒါက ကျယ်ပြန့်တဲ့ အလေ့အထတစ်ခုဆိုပေမဲ့

but I think what's really interesting is when you find exceptions

တကယ် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလို့ ထင်မိတာက ဒီစည်းမျဉ်းရဲ့

to this rule,

ခြွင်းချက်တွေတွေ့တဲ့အခါ

when you find cases of businesses or people in businesses

ကိုယ်ပိုင် ထုတ်ကုန်တွေကိုမသုံးကြတဲ့ လုပ်ငန်းတွေ (သို့)

who don't use their own products.

ဒီထဲကလူတွေရဲ့ ကိစ္စတွေတွေ့တော့ပါ။

Turns out there's one industry where this happens in a common way,

ဖြစ်သွားတာက တွေ့နေကျ ပုံစံ၊ အတော် ပုံမှန်ဖြစ်တဲ့နည်းတစ်ခုမှာ

in a pretty regular way,

ဒီလိုဖြစ်တဲ့ လုပ်ငန်းက

and that is the screen-based tech industry.

ဖန်သားပြင် အခြေပြု နည်းပညာ လုပ်ငန်းပါ။

So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad,

ဒါနဲ့ ၂၀၁၀ မှာ Steve Jobs က iPad ကို ဖြန့်ချီနေတုန်းက

described the iPad as a device that was "extraordinary."

iPad ကို "ထူးခြားတဲ့’’ ကိရိယာလို့ ဖော်ပြခဲ့တယ်။

"The best browsing experience you've ever had;

​"သင်ရဖူးခဲ့တာရဲ့ အကောင်းဆုံး ရှာဖွေခြင်း အတွေ့အကြုံ"

way better than a laptop, way better than a smartphone.

လက်ပ်တော့ထက် ပိုကောင်းတာ စမတ်ဖုန်းထက် ပိုကောင်းတာ၊

It's an incredible experience."

မယုံနိုင်စရာ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါ။"

A couple of months later, he was approached by a journalist

တစ်လ၊ နှစ်လကြာတော့ New York Times မှ သတင်းစာသမားက

from the New York Times,

သူ့ကို ချဉ်းကပ်ခဲ့ကာ

and they had a long phone call.

သူတို့ ဖုန်းအကြာကြီး ပြောခဲ့တယ်

At the end of the call,

ဖုန်းပြောတဲ့အဆုံးမှာ

the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball.

သတင်းစာသမားက ဘောလုံးပျော့လိုမျိုး မေးခွန်းတစ်ခု ပစ်မေးလိုက်တယ်။

He said to him, "Your kids must love the iPad."

သူပြောတာက "မင်းတို့ကလေးတွေ iPad ကို ချစ်ရမှာပေါ့ကွ"တဲ့။

There's an obvious answer to this,

ဒီအတွက် သိသာတဲ့ အဖြေရှိပါတယ်။

but what Jobs said really staggered the journalist.

ဒါပေမဲ့ Jobs ပြောတာက သတင်းစာသမားကို အံဩစေခဲ့တယ်။

He was very surprised,

သူအရမ်း အံ့ဩသွားတယ်။

because he said, "They haven't used it.

အကြောင်းက သူပြောတာက "သူတို့ ဒါကို မသုံးဖူးဘူး၊

We limit how much technology our kids use at home."

အိမ်မှာ ကလေးတွေသုံးတဲ့ နည်းပညာ ပမာဏကို ငါတို့ ကန့်သတ်တယ်။"

This is a very common thing in the tech world.

ဒါက နည်းပညာလောကမှာ တွေ့နေကျပါ။

In fact, there's a school quite near Silicon Valley

တကယ်က Silicon Valley နဲ့ အတော်နီးနီးလေးက

called the Waldorf School of the Peninsula,

Peninsula က Waldorf School ဆိုတဲ့ ကျောင်းရှိပြီး

and they don't introduce screens until the eighth grade.

အဌမတန်းမှပဲ ဖန်ပြင်တွေကို မိတ်ဆက်ပေးတယ်။

What's really interesting about the school

ဒီကျောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဝင်စားစရာက

is that 75 percent of the kids who go there

ဒီမှာတက်တဲ့ ကလေးတွေရဲ ၇၅% ရဲ့ မိဘတွေဟာ

have parents who are high-level Silicon Valley tech execs.

Silicon Valley ရဲ့ အလုပ်အမှုဆောင်အဆင့် တွေဖြစ်တာပါ။

So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising,

ကျွန်တော် ဒီအကြောင်းကြားတော့ ဒါစိတ်ဝင်စားစရာ၊ အံ့ဩစရာလို့ တွေးမိပြီး

and it pushed me to consider what screens were doing to me

ဖန်သားပြင်တွေက ကျွန်တော်၊ ကိုယ့် မိသားစု၊ ကိုယ်ချစ်တဲ့လူတွေနဲ့

and to my family and the people I loved,

များပြားတဲ့ လူတွေကို ကို ဘာလုပ်နေလဲဆိုတာ

and to people at large.

စဉ်းစားဖို့ တွန်းပို့တယ်။

So for the last five years,

ဒါနဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လုံးလုံး

as a professor of business and psychology,

စီးပွားရေးနဲ့ စိတ်ပညာ ပါမောက္ခအနေနဲ့

I've been studying the effect of screens on our lives.

ဘဝအပေါ် ဖန်သားပြင်တွေရဲ့ သက်ရောက်မှုတွေကို လေ့လာနေခဲ့တယ်။

And I want to start by just focusing on how much time they take from us,

ကျွန်တော်တို့ဆီက အချိန်ဘယ်လောက် ယူတယ်ဆိုတာကို အာရုံစိုက်တာနဲ့ပဲ စချင်တယ်၊

and then we can talk about what that time looks like.

ဒီနောက် အချိန်က ဘယ်လိုဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောနိုင်တာပေါ့။

What I'm showing you here is the average 24-hour workday

ဒီမှာ ပြနေတာက သမိုင်းထဲက မတူညီတဲ့ အမှတ် သုံးခုက

at three different points in history:

ပျမ်းမျှ ၂၄ နာရီ အလုပ်လုပ်ရက်ပါ။

2007 -- 10 years ago --

၂၀၀၇ ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်

2015

၂၀၁၅

and then data that I collected, actually, only last week.

ပြီးတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ကပဲ ကောက်ယူခဲ့တဲ့ ဒေတာပါ။

And a lot of things haven't changed

အားလုံး အဲဒီလောက်ကြီး အများကြီး

all that much.

ပြောင်းလဲမသွားခဲ့ပါဘူး။

We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day;

တစ်ရက် ခုနှစ်နာရီခွဲက ရှစ်နာရီလောက် အကြမ်းဖျင်း အိပ်ကြတယ်၊

some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much.

နည်းနည်း ကျသွားတယ်လို့ တစ်ချို့ပြောပေမဲ့ အများကြီး မပြောင်းလဲပါဘူး။

We work eight-and-a-half to nine hours a day.

တစ်ရက်ကို ရှစ်နာရီကနေ ကိုးနာရီ အလုပ်လုပ်တယ်။

We engage in survival activities --

အသက်ဆက်ရေး လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာ ပါတယ်၊

these are things like eating and bathing and looking after kids --

စားတာ၊ ရေချိုးတာ၊ ကလေးတွေကို စောင့်ရှောက်တာတို့မှာ

about three hours a day.

တစ်ရက် သုံးနာရီလောက်ပေါ့

That leaves this white space.

ဒါက ဒီအဖြူကွက်လပ် ကျန်နေတယ်၊

That's our personal time.

ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်ပိုင်အချိန်ပါ။

That space is incredibly important to us.

ဒီကွက်လပ်က ကျွန်တော်တို့အတွက် မယုံနိုင်အောင် အရေးပါတယ်။

That's the space where we do things that make us individuals.

ဒါက ကျွန်တော်တို့ကို သီးခြားဖြစ်စေတဲ့ လုပ်ရာ ကွက်လပ်ပါ၊

That's where hobbies happen, where we have close relationships,

ဒါက ဝါသနာတွေ ဖြစ်ပေါ်ရာ၊ ရင်းနှီးတဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေရှိရာ၊

where we really think about our lives, where we get creative,

ကိုယ့်ဘဝအကြောင်း တွေးမိရာ၊ ဖန်တီးမှုဖြစ်စေရာ၊

where we zoom back and try to work out

ကိုယ့်ဘဝ အဓိပ္ပါယ်ရှိ၊မရှိ အနီးကပ်

whether our lives have been meaningful.

ပြန်ဆွဲပြီး ဖြေရှင်းဖို့ကြိုးစားရာပါ။

We get some of that from work as well,

ဒါတစ်ချို့ကို အလုပ်ကနေလည်းရပေမဲ့

but when people look back on their lives

လူတွေ သူတို့ဘဝတွေကို ပြန်ကြည့်တဲ့အခါ

and wonder what their lives have been like

သူတို့ ဘဝအဆုံးမှာ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့ပါလားလို

at the end of their lives,

အံ့ဩကြတယ်၊

you look at the last things they say --

သူတို့ ပြောတဲ့ နောက်ဆုံးအရာတွေ ကြည့်တယ်

they are talking about those moments that happen in that white personal space.

သူတို့က ဒီကိုယ်ပိုင် အဖြူရောင်ကွက်လပ်မှာ ဖြစ်ပျက်တဲ့ ကာလတွေကို ပြောနေတယ်။

So it's sacred; it's important to us.

ဒီတော့ အလေးထားအပ်ရာ၊ အရေးကြီးပါတယ်။

Now, what I'm going to do is show you

ကဲ အခုပြသမှာက ကာလအသီးသီးမှာ

how much of that space is taken up by screens across time.

ဖန်သားပြင်တွေကနေ ယူသွားတဲ့ ဒီနေရာလပ်က ဘယ်လောက်ရှိတာကိုပါ။

In 2007,

၂၀၀၇ ခုနှစ်မှာ

this much.

ဒီလောက်များပါတယ်။

That was the year that Apple introduced the first iPhone.

ဒါက Apple ကနေပြီး iPhone ကို မိတ်ဆက်တဲ့နှစ်ပါ။

Eight years later,

နောက်ရှစ်နှစ်အကြာမှာ

this much.

ဒီလောက်များပါတယ်။

Now, this much.

အခု ဒီလောက်ပါ။

That's how much time we spend of that free time in front of our screens.

ဒါက ဖန်သားပြင်တွေရှေ့မှာ ကျွန်တော်တို့ သုံးကြတဲ့ အားလပ်ချိန်ပမာဏပါ။

This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens.

ဒီအဝါရောင်ဧရိယာ၊ ဒီငွေရောင်မျှင်မျှင်လေးက အံ့ဖွယ်ဖြစ်ပေါ်ရာပါ။

That's where your humanity lives.

ဒါက သင့်ရဲ့ လူသားဆန်တဲ့ ဘဝတွေပါ။

And right now, it's in a very small box.

အခုတော့ ဒါက အရမ်းသေးတဲ့ အကွက်ထဲမှာပါ။

So what do we do about this?

ဒီတော့ ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာလုပ်ကြလဲ။

Well, the first question is:

ကဲ ပထမ မေးခွန်းက

What does that red space look like?

ဒီအနီရောင်ကွက်လပ်က ဘာနဲ့တူလဲ။

Now, of course, screens are miraculous

ကဲ တကယ်တော့ ဖန်သားပြင်တွေဟာ နည်းလမ်းများစွာမှာ

in a lot of ways.

အံ့ဖွယ်ရာပါ။

I live in New York,

ကျွန်တော် New York မှာနေတာ

a lot of my family lives in Australia,

မိသားစုဝင်အများအပြားက Australia မှာနေပြီး

and I have a one-year-old son.

ကျွန်တော့မှာ တစ်နှစ်သားရှိတယ်

The way I've been able to introduce them to him is with screens.

သူတို့ကို သူနဲ့မတ်ဆက်ပေးဖို့ နည်းလမ်းက ဖန်သားပြင်တွေနဲ့ပါ။

I couldn't have done that 15 or 20 years ago

လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်၊ နှစ် ၂၀ ကဆို ဒီအတိုင်း

in quite the same way.

လုပ်နိုင်စရာမရှိဘူး။

So there's a lot of good that comes from them.

ဒီတော့ ဒါတွေကလာတဲ့ ကောင်းတာတွေ အများကြီးပါ။

One thing you can do is ask yourself:

သင်လုပ်နိုင်တာက သင့်ကိုယ်သင်မေးတာပါ။

What goes on during that time?

ဒီအချိန်အတွင်း ဘာတွေဆက်ဖြစ်နေလဲ။

How enriching are the apps that we're using?

သုံးနေတဲ့ အက်ပ်တွေဟာ ဘယ်လိုတန်ဖိုးတက်စေလို့လဲ။

And some are enriching.

တချို့က တန်ဖိုးတက်စေပါတယ်။

If you stop people while they're using them and say,

ဒါတွေသုံးနေတဲ့ လူတွေကို ရပ်ခိုင်းပြီး

"Tell us how you feel right now,"

"အခု ဘယ်လိုခံစားရလဲ" လို့မေးရင်

they say they feel pretty good about these apps --

ဒီ အက်ပ်တွေက အတော်လေးကောင်းတယ်လို့ သူတို့ပြောကြတယ်၊

those that focus on relaxation, exercise, weather, reading,

အပန်းဖြေမှု၊ လေ့ကျင့်ခန်း၊ မိုးလေဝသ၊ စာဖတ်ခြင်းတွေ၊ ပညာရေးနဲ့

education and health.

ကျန်းမာရေးကို အလေးပေးတာတွေပေါ့။

They spend an average of nine minutes a day on each of these.

ဒါတွေ တစ်ခုစီအပေါ်မှာ တစ်နေ့ ပျှမ်းမျှ ကိုးမိနစ် အချိန်ကုန်ခံတယ်။

These apps make them much less happy.

ဒါတွေက သူတို့ကို ပျော်ရွှင်မှု နည်းအောင်လုပ်တယ်။

About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?"

လူတွေတစ်ဝက်လောက်ကို ကြားဖြတ်ပြီး "ဘယ်လို ခံစားရလဲ" မေးရင်

say they don't feel good about using them.

ဒါတွေသုံးရတာ မကောင်းဘူးလို့ ပြောကြတယ်။

What's interesting about these --

ဒါတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဝင်စားစရာက

dating, social networking, gaming,

ချိန်းဆို၊ လူမှုကွန်ရက်၊ ဂိမ်းကစား၊

entertainment, news, web browsing --

ဖျော်ဖြေရေး၊ သတင်း၊ ဝက်ရှာဖွေခြင်း အက်ပ်တွေမှာ

people spend 27 minutes a day on each of these.

တစ်ခုချင်းကို တစ်နေ့ကို ၂၇ မိနစ် အချိန်ကုန်ခံသူတွေပါ။

We're spending three times longer on the apps that don't make us happy.

ကိုယ့်ကို မပျော်အောင်လုပ်တဲ့ အက်ပ်တွေမှာ အချိန် သုံးဆ ပိုကုန်ကြတယ်။

That doesn't seem very wise.

ဒါက သိပ်ဉာဏ်မရှိရာကျပါတယ်။

One of the reasons we spend so much time on these apps

ဒီအက်ပ်တွေမှာ ဒီလောက်အချိန်အများကြီး ကုန်တဲ့အကြောင်းက

that make us unhappy

ကိုယ့်ကို မပျော်စေတာ​က

is they rob us of stopping cues.

ရပ်ဖို့ အချက်ပြတာတွေကို လုယူတာပါ

Stopping cues were everywhere in the 20th century.

၂၀ ရာစုမှာ ရပ်တဲ့အချက်ပြမှုတွေ နေရာတိုင်းမှာပါ။

They were baked into everything we did.

ကိုယ် လုပ်ခဲ့တာတိုင်းမှာ ထည့်ဖုတ်ထားတယ်။

A stopping cue is basically a signal that it's time to move on,

ရပ်တဲ့အချက်ပြမှုက အခြေခံအားဖြင့် ဆက်လုပ်ဖို့

to do something new, to do something different.

အသစ်တစ်ခု၊ မတူတာတစ်ခုခု လုပ်ဖို့အချက်ပြတာပါ။

And -- think about newspapers; eventually you get to the end,

သတင်းစာတွေအကြောင်း တွေးကြည့်ပါ၊ နောက်ဆုံးမှာ အဆုံးသတ်ရောက်လာတယ်၊

you fold the newspaper away, you put it aside.

သတင်းစာကို ခေါက်ထားပြီး ဘေးဖယ်ထားလိုက်တယ်။

The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter,

မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ စာအုပ်တွေလည်း အတူတူပဲ၊ နောက်ဆုံးအခန်းရောက်လာတယ်၊

prompts you to consider whether you want to continue.

ဆက်ဖတ်ချင်လားလို့ စဉ်းစားဖို့ သင့်ကို စေ့ဆော်တယ်။

You watched a show on TV, eventually the show would end,

တီဗီမှာ ပြပွဲတစ်ပွဲကြည့်တယ်၊ နောက်ဆုံး ပြပွဲပြီးသွားမယ်

and then you'd have a week until the next one came.

နောက်တစ်ပွဲမလာမချင်း တစ်ပတ် သင့်မှာ ရှိမယ်။

There were stopping cues everywhere.

ရပ်တဲ့ အချက်ပြမှုတွေ နေရာတိုင်းမှာပါ

But the way we consume media today is such that there are no stopping cues.

ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ မီဒီယာကို သုံးစွဲကြပုံက ရပ်တဲ့အချက်ပြမှုတွေ မရှိသလိုဖြစ်နေတယ်။

The news feed just rolls on,

သတင်းစီးဝင်မှုက လှိမ့်ဝင်လာပြီး

and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram,

အရာတိုင်းဟာ မကုန်နိုင်အောင်ပဲလေ၊ Twitter Facebook Instagram

email, text messaging, the news.

အီးမေးလ်၊ စာတိုပို့ခြင်း၊ သတင်းတွေ၊

And when you do check all sorts of other sources,

အြခားရင်းမြစ်အစုံစုံကို စစ်တဲ့အခါ

you can just keep going on and on and on.

သင်ဟာ ဆက်ကာ၊ဆက်ကာ သွားနိုင်တာပဲ။

So, we can get a cue about what to do from Western Europe,

ဒီတော့ အနောက်ဥရောပကနေ ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာ အချက်ပြမှုရနိုင်တယ်။

where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace.

အဲဒီမှာ အလုပ်ခွင်ထဲက အတော်များတဲ့ စိတ်ကူးကောင်းတွေ သူတို့မှာ ရှိပုံရတယ်

Here's one example. This is a Dutch design firm.

ဟောဒီမှာ နမူနာတစ်ခုပါ။ ဒါ ဒတ်ခ်ျဒီဇိုင်းကုမ္ပဏီပါ

And what they've done is rigged the desks to the ceiling.

သူတို့လုပ်ခဲ့တာက မျက်နှာကြက်ထိ ဆင်ထားတဲ့ စာရေးခုံတွေပါ

And at 6pm every day,

နေ့စဉ် ညနေ ၆ နာရီမှာပါ၊

it doesn't matter who you're emailing or what you're doing,

သင် ဘယ်သူ့ကို အီးမေလ်ပို့နေနေ၊ ဘာလုပ်နေနေပါ၊

the desks rise to the ceiling.

ခုံတွေက မျက်နှာကြက်ထိ မြင့်တယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

Four days a week, the space turns into a yoga studio,

တစ်ပတ်ကို လေးရက်၊ ကွက်လပ်ဟာ ယောဂအခန်းအဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်၊

one day a week, into a dance club.

တစ်ပတ်တစ်ရက် အကအသင်းဖြစ်သွားတယ်။

It's really up to you which ones you stick around for.

ဘယ်ဟာကို စွဲလုပ်တာက သင့်အပေါ်မူတည်ပါတယ်။

But this is a great stopping rule,

ဒါပေမဲ့ ရပ်တဲ့စည်းမျဉ်းကောင်းပါ။

because it means at the end of the day,

အကြောင်းက ဒါက အဆုံးမှာ အရာရာ ရပ်သွားတယ်။

everything stops, there's no way to work.

အလုပ်လုပ်ဖို့ မရှိလို့ ဆိုလိုတာကြောင့်ပါ။

At Daimler, the German car company, they've got another great strategy.

Daimler ဂျာမန် ကားကုမ္ပဏီမှာ နောက်ထပ် ပြောင်မြောက်တဲ့ နည်းဗျူဟာရှိတယ်။

When you go on vacation,

အားလပ်ရက်ခရီးထွက်တဲ့အခါ

instead of saying, "This person's on vacation,

"ဒီလူ အားလပ်ရက်ခရီး ထွက်နေတယ်၊ နောက်ဆုံး

they'll get back to you eventually,"

သင့်ဆီ စာပြန်လာမယ်"လို့ ပြောမယ့်အစား

they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email.

ပြောတာက "ဒီလူက အနားယူနေတယ်၊ ဒါ​ကြောင့် သင့်အီးမေးလ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီ၊

This person will never see the email you just sent."

ဒီလူ သင်ပို့တဲ့ အီးမေးလ်ကို ဘယ်တော့မှ မတွေ့တော့ဘူး"

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

"You can email back in a couple of weeks,

"တစ်ပတ်နှစ်ပတ်အတွင်း သင်အီးမေးလ် ပြန်ပို့နိုင်တယ်၊

or you can email someone else."

(သို့) အခြားလူဆီ ပို့နိုင်တယ်"

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And so --

ဒီလိုနဲ့

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

You can imagine what that's like.

ဘယ်လိုဆိုတာ စိတ်ကူးကြည့်နိုင်တယ်။

You go on vacation, and you're actually on vacation.

သင် အားလပ်ရက်ခရီးထွက်နေတယ်၊ တကယ် အားလပ်ရက်ခရီးမှာပါ။

The people who work at this company feel

ဒီကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ လူတွေဟာ တကယ်ပဲ

that they actually get a break from work.

အလုပ်ကနေ အနားရတယ်လို့ ခံစားရတယ်။

But of course, that doesn't tell us much

ဒါပေမဲ့ တကယ်က ဒါက ကိုယ်ပိုင်ဘဝမှာ

about what we should do at home in our own lives,

အိမ်မှာ ဘာလုပ်သင့်တဲ့အကြောင်း သိပ်မပြောပြတော့

so I want to make some suggestions.

အကြံပေးချင်ပါတယ်။

It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone.

ပြောဖို့ လွယ်ပါတယ်။ ညနေ ၅ နာရီနဲ့ ၆ နာရီကြား ဖုန်းမသုံးတော့ဘူးလို့ပါ။

The problem is, 5 and 6pm looks different on different days.

ပြဿနာက ညနေ ၅ နာရီ၊ ၆ နာရီဟာ နေ့အမျိုးမျိုးမှာ အမျိုးမျိုးဖြစ်နေပုံရတာ။

I think a far better strategy is to say,

ပြောဖို့ ပိုကောင်းတဲ့ နည်းဗျူဟာလို့ထင်တာက

I do certain things every day,

တစ်ချို့ကို နေ့တိုင်းလုပ်တယ်၊

there are certain occasions that happen every day,

နေ့စဉ်ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတရားတစ်ချို့ပါ၊

like eating dinner.

ဥပမာ ညစာစားတာပေါ့။

Sometimes I'll be alone,

တစ်ခါတစ်လေ တစ်ယောက်တည်း

sometimes with other people,

တစ်ခါတစ်လေတော့ အခြားသူတွေနဲ့၊

sometimes in a restaurant,

တစ်ခါတစ်လေ စားသောက်ဆိုင်၊

sometimes at home,

တစ်ခါတစ်လေ အိမ်မှာပေါ့၊

but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table.

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ကျင့်သုံးတဲ့နည်းက ဖုန်းကို စားပွဲမှာ ဘယ်တော့မှမသုံးဘူး။

It's far away,

အဝေးမှာ၊

as far away as possible.

ဖြစ်နိုင်မျှ အဝေးမှာပါ။

Because we're really bad at resisting temptation.

ဆွဲဆောင်မှုကို ခုခံရာမှာ အတော်ညံ့လို့ပါ။

But when you have a stopping cue that, every time dinner begins,

ဒါပေမဲ့ ရပ်တဲ့အချက်ပြမှုရတဲ့ခါ ညစာ စစားတိုင်း

my phone goes far away,

ဖုန်းက အဝေးရောက်နေတယ်၊

you avoid temptation all together.

ဆွဲဆောင်မှုကို တစ်ပါတည်း ရှောင်တာပါ

At first, it hurts.

အစမှာတော့ နာကျင်တာပေါ့၊

I had massive FOMO.

ပွဲကောင်းတွေလွဲပြီလို့ပေါ့။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I struggled.

ကျွန်တော် ရုန်းကန်ခဲ့တယ်

But what happens is, you get used to it.

ဒါပေမဲ့ ကြုံရတာက၊ သင် ကျင့်သားရသွားတယ်၊

You overcome the withdrawal the same way you would from a drug,

မူယစ်ဆေးဖြတ်တာလိုအလားတူ သင်ကျော်လွှားတာပါ။

and what happens is, life becomes more colorful, richer,

ကြုံရတာက ဘဝဟာ ပိုပြီး အရောင်စုံ၊ ပိုကြွယ်ဝ၊

more interesting --

ပိုစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာ

you have better conversations.

စကားပြောဆိုတာတွေပိုကောင်းလာတာပါ။

You really connect with the people who are there with you.

သင်ဟာ တကယ်ပဲ သင်နဲ့အတူရှိနေကြတဲ့ လူတွေနဲ့ဆက်သွယ်တာပါ၊

I think it's a fantastic strategy,

စိတ်ဝင်စားစရာနည်းဗျူဟာ လို့ထင်ပြီး

and we know it works, because when people do this --

ဒါ အလုပ်ဖြစ်တာသိတယ်၊ အကြောင်းက လူတွေဒါကို လုပ်တဲ့အခါ

and I've tracked a lot of people who have tried this --

စမ်းလုပ်ခဲ့ကြတဲ့ လူအတော်များများကို ခြေရာခံကြည့်တော့

it expands.

ဒါက ကျယ်ပြန့်သွားတယ်။

They feel so good about it,

သူတို့ အတော်နေလို့ကောင်းတယ်

they start doing it for the first hour of the day in the morning.

ဒါကို မနက်ပိုင်း တစ်နေ့တာရဲ့ ပထမနာရီ စလုပ်ကြတယ်။

They start putting their phones on airplane mode on the weekend.

စနေ၊တနင်္ဂနွေမှာ သူတို့ဖုန်းတွေကို လေယာဉ်စနစ်စထားတယ်။

That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone.

ဒီနည်းက သင်ဖုန်းမှာ ကင်မရရှိသေးပေမဲ့ ဖုန်းတော့ မဟုတ်တော့ဘူး။

It's a really powerful idea,

ဒါဟာ တကယ် စွမ်းတဲ့စိတ်ကူးပါ။

and we know people feel much better about their lives when they do this.

ဒါကိုလုပ်တဲ့အခါ သူတို့ဘဝနဲ့ပတ်သက်ပြီး အများကြီး နေလို့ကောင်းကြတာ သိပါတယ်။

So what's the take home here?

ဒီတော့ ဒီကနေ မှတ်သားစရာက ဘာလဲ။

Screens are miraculous; I've already said that,

ဖန်ပြင်တွေဟာ အံ့ဖွယ်ရာပါ၊ ဒါကို ပြောပြီးပါပြီ၊

and I feel that it's true.

မှန်တယ်လို့ ခံစားမိပါတယ်။

But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road,

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ သုံးပုံက တကယ့်ကို မြန်ပြီး ရှည်တဲ့လမ်းထဲကို မောင်းနေပြီး

and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor,

လီဗာကို ကြမ်းပြင်မှာ နင်းထားတဲ့ ကားထဲမှာရှိတာမျိုးနဲ့ အရမ်းဆင်တယ်

it's kind of hard to reach the brake pedal.

ဘရိတ်ခြေနင်းဆီရောက်ဖို့ ခက်တာမျိုးပါ။

You've got a choice.

သင့်မှာ ရွေးချယ်မှုတစ်ခုရှိတယ်။

You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes

ပြောမယ်ဆို လှပတဲ့ သမုဒ္ဒရာရှုခင်းတွေကို စုန်မျှောကာ

and take snaps out the window -- that's the easy thing to do --

ပြတင်းပေါက်ကနေ လျှပ်တစ်ပြက် ဓာတ်ပုံရိုက်နိုင်တယ်၊ ဒါကအလွယ်လေးပါ၊

or you can go out of your way to move the car to the side of the road,

(သို့) လမ်းဘေးကို ကားကိုရွှေ့ဖို့ ဘရိတ်ခြေနင်းကို တွန်းဖို့

to push that brake pedal,

အပြင်ထွက်ဖို့

to get out,

တမင်ထွက်လိုက်လို့ရတယ်၊

take off your shoes and socks,

ဖိနပ်နဲ့ ခြေအိတ်တွေချွတ်ပါ

take a couple of steps onto the sand,

သဲပေါ်ကို ခြေတစ်လှမ်းနှစ်လှမ်းပါ

feel what the sand feels like under your feet,

ခြေဖဝါးအောက်က သဲဟာ ဘယ်လိုဆိုတာ ခံစားပါ

walk to the ocean,

သမုဒ္ဒရာဆီ လမ်းလျှောက်ပါ

and let the ocean lap at your ankles.

သမုဒ္ဒရာက သင့်ခြေချင်းဝတ်တွေကို ရိုက်ခတ်ပါစေ၊

Your life will be richer and more meaningful

သင့်ဘဝဟာ ပိုကြွယ်ဝပြီး ပိုအဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝလာမယ်

because you breathe in that experience,

အကြောင်းက ဒီအတွေ့အကြုံကို ရှုသွင်းလိုက်ပြီး

and because you've left your phone in the car.

ကားထဲမှာ သင့်ဖုန်းကျန်ခဲ့လို့ပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးပါ။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)