Why our screens make us less happy | Adam Alter

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Selda Yener

So, a few years ago I heard an interesting rumor.

Birkaç yıl önce ilginç bir söylenti kulağıma geldi.

Apparently, the head of a large pet food company

Bir hayvan yemi şirketinin yetkilisi

would go into the annual shareholder's meeting

bir kutu köpek yemi ile yıllık genel kurul toplantısına

with can of dog food.

gider ve

And he would eat the can of dog food.

getirdiği mamayı yermiş.

And this was his way of convincing them that if it was good enough for him,

Bu, onun diğerlerini ikna etme yoluymuş, çünkü yemek kendisine iyi gelirse

it was good enough for their pets.

hayvanlarına da iyi gelecektir.

This strategy is now known as "dogfooding,"

Bu strateji artık "dogfooding" (ürününü kullanarak tanıtma)

and it's a common strategy in the business world.

olarak bilinen ve iş dünyasında yaygın bir strateji.

It doesn't mean everyone goes in and eats dog food,

Herkes gitsin köpek yemi yesin demek değil

but businesspeople will use their own products

ama iş dünyası insanları kendi ürünlerini,

to demonstrate that they feel --

ürünlerine olan güvenlerini

that they're confident in them.

göstermek için kullanıyor demek bu.

Now, this is a widespread practice,

Günümüzde yaygın bir uygulamadır.

but I think what's really interesting is when you find exceptions

Gerçekten ilginç olduğunu düşündüğüm şey ise

to this rule,

istisnalarla karşılaşmak;

when you find cases of businesses or people in businesses

yani kendi ürünlerini kullanmayan

who don't use their own products.

iş dünyası insanları ve şirketleriyle.

Turns out there's one industry where this happens in a common way,

Görünen o ki özellikle bir endüstri alanında bu çok sık,

in a pretty regular way,

oldukça düzenli oluyor,

and that is the screen-based tech industry.

ekran merkezli teknoloji sanayiinde yani.

So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad,

2010 yılında Steve Jobs iPad'i çıkarttığında

described the iPad as a device that was "extraordinary."

onu ''olağanüstü'' bir cihaz olarak tanıttı.

"The best browsing experience you've ever had;

''Görmüş olduğunuz en iyi internette gezinme deneyimi;

way better than a laptop, way better than a smartphone.

dizüstünden çok daha iyi, akıllı telefondan çok daha iyi.

It's an incredible experience."

İnanılmaz bir deneyim.''

A couple of months later, he was approached by a journalist

Birkaç ay sonra, kendisini New York Times'tan

from the New York Times,

bir gazeteci arar.

and they had a long phone call.

Uzun bir telefon görüşmesi yaparlar.

At the end of the call,

Konuşmanın sonunda,

the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball.

gazeteci kolay gibi görünen bir soru ortaya atıverir.

He said to him, "Your kids must love the iPad."

''Çocuklarınız iPad'e bayılıyor olmalı.'' der.

There's an obvious answer to this,

Buna verilecek cevap bellidir,

but what Jobs said really staggered the journalist.

fakat Jobs'un cevabı gazeteciyi hayrete düşürür.

He was very surprised,

Bayağı şaşırmıştır.

because he said, "They haven't used it.

Çünkü Jobs, ''Çocuklarım hiç kullanmadı.

We limit how much technology our kids use at home."

''Onların evde kullandığı teknolojiyi sınırlıyoruz.'' demiştir.

This is a very common thing in the tech world.

Teknoloji dünyasında bu çok yaygın.

In fact, there's a school quite near Silicon Valley

Hatta Silikon Vadisi yakınında

called the Waldorf School of the Peninsula,

Yarımada'ya ait Waldorf Okulu adlı bir okul var,

and they don't introduce screens until the eighth grade.

burada sekizinci sınıfa kadar ekran kullanmıyorlar.

What's really interesting about the school

Okulun en ilginç yanı ise

is that 75 percent of the kids who go there

bu okula giden çocukların %75'inin ebeveyninin

have parents who are high-level Silicon Valley tech execs.

Silikon Vadisi'nin üst düzey teknoloji uzmanları olmasıdır.

So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising,

Bunu ilk duyduğumda çok ilginç ve şaşırtıcı geldi,

and it pushed me to consider what screens were doing to me

sonra ekranların bana, aileme ve sevdiklerime

and to my family and the people I loved,

ve hatta tüm insanlara neler yaptığını

and to people at large.

düşünmeye başladım.

So for the last five years,

O yüzden son beş yıldır

as a professor of business and psychology,

bir işletme ve psikoloji profesörü olarak

I've been studying the effect of screens on our lives.

ekranların hayatımızdaki etkisi üzerine çalışıyorum.

And I want to start by just focusing on how much time they take from us,

Öncelikle ne kadar zamanımızı aldıklarını anlatarak başlamak istiyorum,

and then we can talk about what that time looks like.

sonra da zaman kavramı hakkında konuşabiliriz.

What I'm showing you here is the average 24-hour workday

Burada gördüğünüz, 24 saatlik ortalama bir iş günü,

at three different points in history:

3 farklı dönemi gösteriyor:

2007 -- 10 years ago --

2007; 10 yıl öncesi,

2015

2015

and then data that I collected, actually, only last week.

ve topladığım veriler, tam olarak sadece geçen haftaya ait.

And a lot of things haven't changed

Aslında çoğu şey

all that much.

pek de değişmemiş gibi.

We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day;

Günde ortalama 7,5 - 8 saat uyuyoruz;

some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much.

bazı insanlar bunun biraz düştüğünü söylese de pek değişmedi.

We work eight-and-a-half to nine hours a day.

Günde 8,5 - 9 saat çalışıyoruz.

We engage in survival activities --

Yaşamsal faaliyetler içine giriyoruz;

these are things like eating and bathing and looking after kids --

yemek yemek, banyo yapmak ve çocuklara bakmak gibi,

about three hours a day.

günde 3 saat kadar.

That leaves this white space.

Geriye bu beyaz boşluk kalıyor.

That's our personal time.

İşte bu bizim kişisel zamanımız.

That space is incredibly important to us.

Bu boşluk bizim için çok önemli.

That's the space where we do things that make us individuals.

Bizi birey yapan işler yaptığımız zaman dilimi bu.

That's where hobbies happen, where we have close relationships,

Hobilerimiz, yakın ilişkilerimiz,

where we really think about our lives, where we get creative,

hayata dair düşüncelerimiz ve yaratıcılığımız,

where we zoom back and try to work out

geçmişe dair bakışımız,

whether our lives have been meaningful.

hayata anlam yükleyişimiz burada oluyor.

We get some of that from work as well,

Bunu biraz iş hayatından da alıyoruz

but when people look back on their lives

ama insanlar geriye dönüp baktıklarında

and wonder what their lives have been like

ve hayatlarının sonunda hayatlarının

at the end of their lives,

neye benzediğine dair

you look at the last things they say --

söyledikleri son şeylere bakıyorsunuz.

they are talking about those moments that happen in that white personal space.

İşte şu beyaz kişisel zaman diliminde o anlara dair konuşuyorlar.

So it's sacred; it's important to us.

Bizim için adeta kutsal ve önemli alan.

Now, what I'm going to do is show you

Şimdi size zaman içerisinde bu boşluğun

how much of that space is taken up by screens across time.

ne kadarının ekranlar tarafından işgal edildiğini göstereceğim.

In 2007,

2007 yılında,

this much.

işte bu kadar.

That was the year that Apple introduced the first iPhone.

Bu Apple'ın iPhone'u çıkarttığı yıl.

Eight years later,

Sekiz yıl sonra,

this much.

işte bu kadar.

Now, this much.

Şimdi ise bu kadar.

That's how much time we spend of that free time in front of our screens.

Bu boş zamanın ne kadarını ekranlarımızın başında harcadığımıza bakın.

This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens.

Bu sarı alan, bu ince şerit mucizenin olduğu yer.

That's where your humanity lives.

Benliğiniz işte bu kısımda.

And right now, it's in a very small box.

Şimdi ise küçücük bir kutunun içinde.

So what do we do about this?

Peki bu konuda ne yapacağız?

Well, the first question is:

İlk sorum şu:

What does that red space look like?

Kırmızı alan nasıl görünüyor?

Now, of course, screens are miraculous

Ekranlar elbette ki pek çok açıdan

in a lot of ways.

mucizevi şeyler.

I live in New York,

Ben New York'ta yaşıyorum,

a lot of my family lives in Australia,

ailemin çoğu Avustralya'da,

and I have a one-year-old son.

bir yaşında da bir oğlum var.

The way I've been able to introduce them to him is with screens.

Onları oğluma ekran yardımıyla tanıtabiliyorum.

I couldn't have done that 15 or 20 years ago

Bunu 15-20 yıl önce böyle

in quite the same way.

yapamazdınız.

So there's a lot of good that comes from them.

Yani pek çok artısı var.

One thing you can do is ask yourself:

Kendinize şu soruyu sorabilirsiniz:

What goes on during that time?

Bu sürede neler oluyor?

How enriching are the apps that we're using?

Kullandığımız uygulamalar bize ne katıyor?

And some are enriching.

Katkı sağlayanları var.

If you stop people while they're using them and say,

Bu uygulamaları kullanırken insanları durdurup

"Tell us how you feel right now,"

o an ne hissettiklerini sorsanız

they say they feel pretty good about these apps --

bu uygulamaların oldukça keyif verdiğini söylerler;

those that focus on relaxation, exercise, weather, reading,

şu dinlenme, egzersiz, hava, okuma, eğitim ve sağlıkla ilgili

education and health.

olanlar.

They spend an average of nine minutes a day on each of these.

Bunların her biri için günde ortalama 9 dakika harcıyorlar.

These apps make them much less happy.

Bu uygulamalar onları daha az mutlu ediyor.

About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?"

Diğer yarısını durdurup ne hissettiklerini sorduğunuzda

say they don't feel good about using them.

bunları kullanmaktan keyif almadığını söyler.

What's interesting about these --

İşin ilginç yanı,

dating, social networking, gaming,

flört, sosyal ağ, oyun, eğlence,

entertainment, news, web browsing --

haberler ve internette gezinme gibi

people spend 27 minutes a day on each of these.

şeylerin her birine insanlar günde 27 dakika harcıyor.

We're spending three times longer on the apps that don't make us happy.

Bizi mutlu etmeyen uygulamalara üç kat daha fazla zaman harcıyoruz.

That doesn't seem very wise.

Pek akıllıca görünmüyor.

One of the reasons we spend so much time on these apps

Bizi mutsuz eden uygulamalara bu kadar zaman harcamamızın

that make us unhappy

sebeplerinden biri

is they rob us of stopping cues.

durma güdümüzü elimizden almaları.

Stopping cues were everywhere in the 20th century.

Durma güdüsü 20. yüzyılda her yerdeydi.

They were baked into everything we did.

Yaptığımız her şeyde vardı.

A stopping cue is basically a signal that it's time to move on,

Durma güdüsü hayata devam etmek için bir işarettir,

to do something new, to do something different.

yeni bir şey yapmak, farklı bir şey yapmak için.

And -- think about newspapers; eventually you get to the end,

Gazeteleri bir düşünün; sonuna gelirsiniz,

you fold the newspaper away, you put it aside.

gazeteyi katlar ve yerine koyarsınız.

The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter,

Dergiler ve kitaplar için de aynı, bir bölümün sonuna gelirsiniz,

prompts you to consider whether you want to continue.

devam edip etmemek için bir an düşünürsünüz.

You watched a show on TV, eventually the show would end,

Televizyonda dizi izlersiniz, sona erer

and then you'd have a week until the next one came.

ve yeni bölüm için bir hafta beklersiniz.

There were stopping cues everywhere.

Bu durma güdüleri her yerdeydi.

But the way we consume media today is such that there are no stopping cues.

Bugün ise medyayı tüketme şeklimizde hiçbir durma güdüsü yok.

The news feed just rolls on,

Haber bandı bitmek bilmiyor,

and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram,

hiçbir şeyin sonu yok: Twitter, Facebook, Instagram,

email, text messaging, the news.

e-posta, mesajlaşma, haberler.

And when you do check all sorts of other sources,

Diğer kaynakları da kontrol edecek olsanız

you can just keep going on and on and on.

öylece devam edebilirsiniz.

So, we can get a cue about what to do from Western Europe,

Ne yapacağımız hakkında Batı Avrupa'yı örnek alabiliriz,

where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace.

iş yeri için çok sayıda güzel fikirler var.

Here's one example. This is a Dutch design firm.

Bir örnek: Bu Hollandalı bir tasarım firması.

And what they've done is rigged the desks to the ceiling.

Yaptıkları şey masaları tavana doğru kaydırmak.

And at 6pm every day,

Her gün akşam saat 6'da,

it doesn't matter who you're emailing or what you're doing,

kime e-posta gönderdiğiniz veya ne yaptığınızın önemi yok,

the desks rise to the ceiling.

masalar tavana doğru yükseliyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

(Applause)

(Alkışlar)

Four days a week, the space turns into a yoga studio,

Haftada dört gün, boş alan yoga stüdyosuna çevriliyor,

one day a week, into a dance club.

haftada bir gün ise dans kulübüne.

It's really up to you which ones you stick around for.

Hangisine katılmak istediğiniz tamamen size kalmış.

But this is a great stopping rule,

Bu gerçekten harika bir durdurucu kural,

because it means at the end of the day,

çünkü günün sonunda

everything stops, there's no way to work.

her şey duruyor, çalışmak mümkün değil.

At Daimler, the German car company, they've got another great strategy.

Alman araba şirketi firması Daimler'de başka bir harika strateji var.

When you go on vacation,

Tatile çıktığınızda,

instead of saying, "This person's on vacation,

''Bu kişi şu an tatilde,

they'll get back to you eventually,"

mutlaka size geri döneceklerdir.'' yerine

they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email.

''Bu kişi tatilde, o yüzden e-postanızı sildik.

This person will never see the email you just sent."

Bu kişi e-postanızı hiçbir zaman görmeyecek.'' diyorlar.

(Laughter)

(Kahkahalar)

"You can email back in a couple of weeks,

''İki hafta içinde yeniden e-posta gönderebilir

or you can email someone else."

veya başka biriyle görüşebilirsiniz.''

(Laughter)

(Kahkahalar)

And so --

Yani...

(Applause)

(Alkışlar)

You can imagine what that's like.

Nasıl olduğunu hayal edebilirsiniz.

You go on vacation, and you're actually on vacation.

Tatile gidersiniz ve gerçekten tatilde olursunuz.

The people who work at this company feel

Bu şirketin çalışanları

that they actually get a break from work.

izinde olduklarını gerçekten hissediyorlar.

But of course, that doesn't tell us much

Fakat bu evde, kendi hayatımızda

about what we should do at home in our own lives,

ne yapmamız gerektiğine dair çok şey anlatmıyor.

so I want to make some suggestions.

Ben de bir kaç öneri sunayım.

It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone.

Saat 5 ve 6 arasında telefonumu kullanmayacağım demek çok zor değil.

The problem is, 5 and 6pm looks different on different days.

Sorun şu ki saat 5 ve 6 arası farklı günlerde farklı görünüyor.

I think a far better strategy is to say,

Daha iyi bir strateji şunu demektir:

I do certain things every day,

Her gün belli işler yapıyorum,

there are certain occasions that happen every day,

her gün olan belli durumlar var,

like eating dinner.

yemek yemek gibi.

Sometimes I'll be alone,

Bazen yalnız olacağım,

sometimes with other people,

bazen de başkalarıyla,

sometimes in a restaurant,

bazen restoranda,

sometimes at home,

bazen evde,

but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table.

ama benimsediğim ilke şu: Yemekte asla telefon olmayacak.

It's far away,

Telefon uzak,

as far away as possible.

mümkün olduğu kadar uzak olmalı.

Because we're really bad at resisting temptation.

Çünkü karşı koyma konusunda oldukça kötüyüz.

But when you have a stopping cue that, every time dinner begins,

Yemek başladığında, o durma güdüsü geldiğinde,

my phone goes far away,

telefon uzaklara gidecek

you avoid temptation all together.

ve o cezbedicilikten sakınacaksınız.

At first, it hurts.

İlk başta zor olacak.

I had massive FOMO.

FOMO (geri kalma korkusu) geçirdim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I struggled.

Mücadele ettim.

But what happens is, you get used to it.

Zamanla alışıyorsunuz ama.

You overcome the withdrawal the same way you would from a drug,

Bir ilacı bıraktığınızda olduğu gibi gerileme duygusunu aşıyorsunuz.

and what happens is, life becomes more colorful, richer,

Sonra hayat daha renkli ve zengin, çok daha ilginç oluyor,

more interesting --

you have better conversations.

daha güzel sohbetler gerçekleşiyor.

You really connect with the people who are there with you.

Orada sizinle olan insanlarla daha güzel bağ kuruyorsunuz.

I think it's a fantastic strategy,

Bu bence harika bir strateji,

and we know it works, because when people do this --

işe yaradığını da biliyoruz çünkü insanlar bunu yaptığında

and I've tracked a lot of people who have tried this --

-bunu deneyen çok insan izledim,

it expands.

bu yayılıyor.

They feel so good about it,

Çok iyi hissediyorlar,

they start doing it for the first hour of the day in the morning.

sabahın ilk saatinde yapmaya başlıyorlar.

They start putting their phones on airplane mode on the weekend.

Haftasonları telefonlarını uçak moduna alıyorlar.

That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone.

Bu şekilde telefonunuz sadece bir fotoğraf makinesi oluyor.

It's a really powerful idea,

Etkili bir fikir gerçekten,

and we know people feel much better about their lives when they do this.

Bunu yapan insanlar hayattan daha fazla zevk alıyor.

So what's the take home here?

Peki buradan alınacak ders ne?

Screens are miraculous; I've already said that,

Ekranlar mucizevi; bunu söylemiştim zaten,

and I feel that it's true.

doğru olduğunu biliyorum.

But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road,

Ancak onu kullanış şeklimiz çok uzun bir yolda çok hızlı araba sürmek gibi,

and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor,

arabanın içindesiniz gaz pedalına sonuna kadar basıyorsunuz,

it's kind of hard to reach the brake pedal.

frene basmak zor olacaktır.

You've got a choice.

Seçim yapabilirsiniz.

You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes

İsterseniz harika okyanus manzaralarının yanından geçebilirsiniz,

and take snaps out the window -- that's the easy thing to do --

veya camdan fotoğraf çekebilirsiniz, - bu kolay olan yol -

or you can go out of your way to move the car to the side of the road,

veya kenara çekilip frene basar,

to push that brake pedal,

arabayı durdurur,

to get out,

dışarı çıkar,

take off your shoes and socks,

ayakkabı ve çoraplarınızı çıkarıp

take a couple of steps onto the sand,

kumda birkaç adım atar,

feel what the sand feels like under your feet,

ayaklarınızın altındaki kumu hissedersiniz,

walk to the ocean,

okyanusa doğru yürür,

and let the ocean lap at your ankles.

dalganın bileklerinize çarpmasına izin verirsiniz.

Your life will be richer and more meaningful

Hayatınız daha zengin ve anlamlı olacaktır,

because you breathe in that experience,

çünkü bu tecrübeyi yaşıyorsunuz,

and because you've left your phone in the car.

çünkü telefonunuzu arabada bırakmıştınız.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)