Why our screens make us less happy | Adam Alter

Translator: Morteza Haghani Reviewer: Amin Alaee

So, a few years ago I heard an interesting rumor.

چند سال قبل شایعه جالبی شنیدم.

Apparently, the head of a large pet food company

ظاهرا رئیس یک کارخانه‌ی بزرگ غذای حیوانات

would go into the annual shareholder's meeting

با یک قوطی غذای سگ به همایش سالیانه‌ی

with can of dog food.

سهامداران می‌ره.

And he would eat the can of dog food.

و اون غذای سگ رو می‌خوره.

And this was his way of convincing them that if it was good enough for him,

این روشی بودکه راضی‌شون کنه چیزی که به اندازه کافی برای اون خوبه

it was good enough for their pets.

برای حیوونای اونا هم خوبه.

This strategy is now known as "dogfooding,"

این استراتژی به نام "غذای سگ" شناخته می‌شه

and it's a common strategy in the business world.

و یک استراتژی معمول در دنیای کسب‌ و کاره.

It doesn't mean everyone goes in and eats dog food,

معنیش نیست همه می‌رن و غذای سگ رو می‌خورن،

but businesspeople will use their own products

یعنی صاحبان کسب‌وکار از محصولات خودشون

to demonstrate that they feel --

استفاده می‌کنن که نشون بدن

that they're confident in them.

بهشون مطمئن هستن.

Now, this is a widespread practice,

این روزا این روش شایعی هست،

but I think what's really interesting is when you find exceptions

ولی من گمان می‌کنم وقتی خلاف این قانون رو

to this rule,

پیدا کنین خیلی جالبه،

when you find cases of businesses or people in businesses

وقتی مواردی رو می‌بینین که صاحبان کسب‌ و کار

who don't use their own products.

از محصولات خودشون استفاده نمی‌کنن.

Turns out there's one industry where this happens in a common way,

مشخص شده که یک صنعت هست که این موضوع شایع هست،

in a pretty regular way,

به صورت کاملا عادی،

and that is the screen-based tech industry.

صنایع تکنولوژی وابسته به صفحه نمایش.

So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad,

در سال ۲۰۱۰، استیو جابز، هنگام عرضه آیپد،

described the iPad as a device that was "extraordinary."

گفت این دستگاهی «شگفت‌انگیزه.»

"The best browsing experience you've ever had;

«بهترین تجربه مرور وب که تا حالا داشتین؛

way better than a laptop, way better than a smartphone.

خیلی بهتر از لپتاپ، خیلی بهتر از تلفن هوشمند.

It's an incredible experience."

یک تجربه‌ی باور نکردنیه.»

A couple of months later, he was approached by a journalist

چند ماه بعد یه روزنامه‌نگار رفت سراغش

from the New York Times,

از نیویورک تایمز،

and they had a long phone call.

و یه تماس تلفنی طولانی داشتن.

At the end of the call,

در پایان مکالمه،

the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball.

روزنامه‌نگار سوالی پرسید که جوابش ساده به نظر میومد.

He said to him, "Your kids must love the iPad."

بهش گفت، «بچه‌هات باید شیفته‌ آیپد باشن.»

There's an obvious answer to this,

به نظر میاد جوابش کاملا روشنه،

but what Jobs said really staggered the journalist.

ولی جواب جابز روزنامه‌نگار رو کاملا گیج کرد.

He was very surprised,

اون خیلی شوکه شده بود،

because he said, "They haven't used it.

برای اینکه گفت، «ازش استفاده نکردن.

We limit how much technology our kids use at home."

ما میزان استفاده از فناوری رو برای بچه‌هامون محدود کردیم.»

This is a very common thing in the tech world.

تو دنیای فناوری این چیز شایعی هست.

In fact, there's a school quite near Silicon Valley

در واقع یک مدرسه نزدیک سیلیکون‌ولی هست

called the Waldorf School of the Peninsula,

به نام مدرسه‌ی والدورف پنینسولا،

and they don't introduce screens until the eighth grade.

که تا کلاس دوم متوسطه صفحه‌نمایش رو استفاده نمی‌کنن.

What's really interesting about the school

چیزی که درباره‌ی این مدرسه خیلی جالبه

is that 75 percent of the kids who go there

اینه که ۷۵ درصد بچه‌هایی که اونجا میرن

have parents who are high-level Silicon Valley tech execs.

پدر و مادرشون مدیرای سطح بالای فناوری سیلیکون‌ولی‌ هستن

So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising,

وقتی اینو شنیدم فکر کردم چقدر جالب و عجیب،

and it pushed me to consider what screens were doing to me

و مشتاق شدم بدونم که صفحه‌نمایش با من و

and to my family and the people I loved,

خانواده و کسانی که دوستشون دارم،

and to people at large.

و کلا مردم چه کار می‌کنه.

So for the last five years,

بنابراین در ۵ سال گذشته،

as a professor of business and psychology,

به عنوان استاد کسب‌وکار و روانشناسی در حال

I've been studying the effect of screens on our lives.

مطالعه تاثیرات صفحه‌نمایش روی زندگی بودم.

And I want to start by just focusing on how much time they take from us,

می‌خوام با تمرکز روی اینکه چقدر از وقتمون رو می‌گیرن شروع کنم

and then we can talk about what that time looks like.

بعد میشه درباره‌ی اینکه اون زمان چه شکلیه صحبت کرد.

What I'm showing you here is the average 24-hour workday

چیزی که می‌بینین میانگین یه روز کاری ۲۴ ساعته‌ است

at three different points in history:

در سه نقطه از تاریخ:

2007 -- 10 years ago --

سال ۲۰۰۷ -- ۱۰ سال پیش --

2015

سال ۲۰۱۵

and then data that I collected, actually, only last week.

و داده‌هایی که من همین یک هفته پیش جمع‌آوری کردم.

And a lot of things haven't changed

خیلی چیزها تغییرات

all that much.

آنچنانی هم نکردن.

We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day;

نزدیک ۷٫۵ تا ۸ ساعت در شبانه‌روز می‌خوابیم؛

some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much.

بعضی از مردم میگن کمتر شده، ولی فرق زیادی نکرده.

We work eight-and-a-half to nine hours a day.

حدود ۸٫۵ تا ۹ ساعت در روز کار می‌کنیم.

We engage in survival activities --

فعالیت‌های لازم برا زنده موندن انجام

these are things like eating and bathing and looking after kids --

می‌دیم مثل خوردن، استحمام یا مراقبت کردن از بچه‌ها

about three hours a day.

حدود سه ساعت در روز.

That leaves this white space.

اون فضای سفید رنگ باقی می‌مونه.

That's our personal time.

اون زمان شخصی ماست.

That space is incredibly important to us.

زمانی که برامون بی‌نهایت مهمه.

That's the space where we do things that make us individuals.

زمانی که کارایی می‌کنیم که فردیت ما شکل می‌گیره.

That's where hobbies happen, where we have close relationships,

جایی است که به سرگرمی‌ها می‌رسیم، جایی که روابط نزدیکی داریم،

where we really think about our lives, where we get creative,

جایی که درباره زندگی‌ فکر می‌کنیم، که خلاقیت به خرج می‌دیم،

where we zoom back and try to work out

وقتی به عقب برمی‌گردیم برای فهمیدن

whether our lives have been meaningful.

اینکه آیا زندگی‌مون معنایی داشته یا نه.

We get some of that from work as well,

برخی از موارد رو از کارمون می‌فهمیم،

but when people look back on their lives

ولی وقتی مردم برمی‌گردن به زندگی‌شون

and wonder what their lives have been like

نگاه می‌کنن و از خودشون می‌پرسن که آخر راه

at the end of their lives,

زندگی‌شون چه شکلیه،

you look at the last things they say --

وقتی به آخرین چیزهایی که می‌گن دقت کنین

they are talking about those moments that happen in that white personal space.

درباره لحظاتی حرف می‌زنن که تو اون فضای شخصی سفید رنگه.

So it's sacred; it's important to us.

پس خیلی برامون مهم و مقدسه.

Now, what I'm going to do is show you

چیزی که الان می‌خوام نشونتون بدم

how much of that space is taken up by screens across time.

سهم صفحه‌نمایش‌ها از اون فضا در زمان‌های مختلفه.

In 2007,

در سال ۲۰۰۷،

this much.

اینقدر.

That was the year that Apple introduced the first iPhone.

سالیه که اپل اولین آیفونش رو معرفی کرد.

Eight years later,

هشت سال بعد،

this much.

اینقدر.

Now, this much.

الان اینقدر.

That's how much time we spend of that free time in front of our screens.

این مقدار زمانی از وقت آزادمونه که جلوی صفحه‌نمایش‌ها می‌گذرونیم.

This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens.

این منطقه زرد رنگ، این تیکه باریک جاییه که جادو اتفاق میفته.

That's where your humanity lives.

جایی که انسانیت توش زندگی می‌کنه.

And right now, it's in a very small box.

و در حال حاضر، بخش خیلی کوچکیه.

So what do we do about this?

خب درباره‌ش چی کار کنیم؟

Well, the first question is:

خوب، سوال اول اینه که:

What does that red space look like?

اون فضای قرمز رنگ چطوری به نظر میاد؟

Now, of course, screens are miraculous

البته که صفحه‌نمایش‌ها در موارد زیادی

in a lot of ways.

معجزه‌آسا هستن.

I live in New York,

من تو نیویورک زندگی می‌کنم

a lot of my family lives in Australia,

و خیلی از اعضای خانواده‌م تو استرالیا،

and I have a one-year-old son.

و یه پسر ۹ ساله دارم.

The way I've been able to introduce them to him is with screens.

به کمک صفحه‌نمایش‌ها توانستم اونها رو به پسرم معرفی کنم

I couldn't have done that 15 or 20 years ago

۱۵ یا ۲۰ سال پیش نمی‌شد کاری شبیه

in quite the same way.

به این رو انجام بدم.

So there's a lot of good that comes from them.

پس چیزای خیلی خوبی هم ازشون در میاد.

One thing you can do is ask yourself:

می‌تونین از خودتون بپرسین:

What goes on during that time?

تو اون زمان چه اتفاقاتی میوفته؟

How enriching are the apps that we're using?

برنامه‌هایی که استفاده می‌کنیم چقدر برامون خوبن؟

And some are enriching.

یه سری‌هاشون مفیدن.

If you stop people while they're using them and say,

اگه از مردم وقتی ازشون استفاده می‌کنن بپرسین

"Tell us how you feel right now,"

«بگین همین الان چه احساسی دارین،»

they say they feel pretty good about these apps --

میگن درباره این برنامه‌ها احساس خوبی دارن --

those that focus on relaxation, exercise, weather, reading,

اونایی که درباره‌ی تمدد اعصاب، ورزش، آب و هوا، خواندن،

education and health.

آموزش یا تندرستی هستن.

They spend an average of nine minutes a day on each of these.

به طور میانگین ۹ دقیقه در روز از هر کدام این‌ها استفاده می‌کنند.

These apps make them much less happy.

این برنامه‌ها خیلی کمتر اونارو شاد می‌کنن.

About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?"

حدود نیمی از مردم وقتی حین استفاده یه دفعه ازشون می‌پرسی چه احساسی داری؟»

say they don't feel good about using them.

میگن احساس خوبی درباره استفاده از اونا ندارن

What's interesting about these --

چیزی که در این باره جالبه --

dating, social networking, gaming,

دوست‌یابی، شبکه‌های اجتماعی، بازی،

entertainment, news, web browsing --

سرگرمی، اخبار، مرور وب --

people spend 27 minutes a day on each of these.

مردم روزی ۲۷ دقیقه به هر کدومشون اختصاص می‌دن.

We're spending three times longer on the apps that don't make us happy.

ما سه برابر وقت صرف برنامه‌هایی می‌کنیم که شادمون نمی‌کنن.

That doesn't seem very wise.

خیلی عاقلانه به نظر نمیاد.

One of the reasons we spend so much time on these apps

یکی از دلایلی که وقت زیادی صرف این برنامه‌ها می‌کنیم

that make us unhappy

که ناراحتمون می‌کنن اینه

is they rob us of stopping cues.

که «نشانه توقف» رو از ما می‌دزدن

Stopping cues were everywhere in the 20th century.

در قرن بیستم نشانه‌های توقف همه‌جا بودن.

They were baked into everything we did.

با هر کاری که می‌کردیم عجین شده بودن.

A stopping cue is basically a signal that it's time to move on,

نشانه توقف اساسا علامتی هست که می‌گه زمان جلو رفتنه،

to do something new, to do something different.

کار جدیدی انجام دادن، کار متفاوتی کردن.

And -- think about newspapers; eventually you get to the end,

به روزنامه‌ها فکر کنین؛ یه جایی به آخرش می‌رسیدین،

you fold the newspaper away, you put it aside.

روزنامه رو تا می‌کردین، می‌ذاشتینش کنار.

The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter,

همینطور مجله‌ها، کتاب‌ها -- وقتی به پایان یک بخش می‌رسیدین،

prompts you to consider whether you want to continue.

ازتون می‌پرسید که آیا می‌خواین ادامه بدین یا نه.

You watched a show on TV, eventually the show would end,

یه نمایش تلویزیونی تماشا می‌کردین، بالاخره تموم می‌شد،

and then you'd have a week until the next one came.

و یه هفته وقت داشتین تا قسمت بعدی بیاد.

There were stopping cues everywhere.

همه جا نشانه‌های توقف وجود داشت.

But the way we consume media today is such that there are no stopping cues.

ولی این روزا جوری از رسانه استفاده می‌کنیم که انگار نشانه‌ی توقفی وجود نداره.

The news feed just rolls on,

خوراک خبری دائما ادامه داره،

and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram,

همه چیز بی‌انتهاست: توییتر، فیسبوک، اینستاگرام،

email, text messaging, the news.

پست الکترونیکی، پیامک، اخبار.

And when you do check all sorts of other sources,

وقتی همه‌ی انواع منابع رو بررسی کردین،

you can just keep going on and on and on.

باز می‌تونین ادامه بدین و ادامه بدین.

So, we can get a cue about what to do from Western Europe,

ما می‌تونیم «نشانه» رو از اروپای غربی که ایده‌های خوبی

where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace.

برای محل کار دارن یاد بگیریم.

Here's one example. This is a Dutch design firm.

اینم یه نمونه‌ش. این یه شرکت طراحی هلندیه.

And what they've done is rigged the desks to the ceiling.

کاری که کردن اینه که میزها روبا طناب به سقف وصل کردن.

And at 6pm every day,

و هر روز ساعت ۶ عصر،

it doesn't matter who you're emailing or what you're doing,

مهم نیست به کی ایمیل می‌زنین یا چه کاری انجام می‌دین،

the desks rise to the ceiling.

میزها به سمت سقف حرکت می‌کنن.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

Four days a week, the space turns into a yoga studio,

چهار روز در هفته، فضا به یک استودیوی یوگا تبدیل می‌شود،

one day a week, into a dance club.

یه روز در هفته، کلوپ رقص.

It's really up to you which ones you stick around for.

واقعا به انتخاب خودتون بستگی داره که چی دوست دارین.

But this is a great stopping rule,

ولی این یه قانون توقف بی‌نظیره،

because it means at the end of the day,

برای اینکه در پایان روز،

everything stops, there's no way to work.

همه‌چی متوقف می‌شه، اصلا نمی‌شه کار کرد.

At Daimler, the German car company, they've got another great strategy.

در دایملر، شرکت ماشین‌سازی آلمانی، یه استراتژی عالی دیگه دارن.

When you go on vacation,

وقتی به تعطیلات می‌رین،

instead of saying, "This person's on vacation,

جای اینکه بگن، «شخص به تعطیلات رفته،

they'll get back to you eventually,"

و با شما تماس خواهد گرفت،»

they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email.

میگن، «شخص به تعطیلات رفته، ما ایمیلتون رو پاک کردیم.

This person will never see the email you just sent."

اون هیچوقت ایمیلی که فرستادین رو نمی‌بینه.»

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

"You can email back in a couple of weeks,

«می‌تونین چند هفته دیگه ایمیل بفرستین،

or you can email someone else."

یا به یکی دیگه ایمیل بزنین.»

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

And so --

بنابراین --

(Applause)

(تشویق حضار)

You can imagine what that's like.

می‌تونین تصور کنین که چطوریه.

You go on vacation, and you're actually on vacation.

به تعطیلات می‌رین و واقعا به تعطیلات رفتین.

The people who work at this company feel

آدمایی که تو این شرکت کار می‌کنن احساس

that they actually get a break from work.

می‌کنن که واقعا مرخصی رفتن.

But of course, that doesn't tell us much

مشخصا این بهمون نمی‌گه که

about what we should do at home in our own lives,

با زندگی‌مون تو خونه چه کار کنیم،

so I want to make some suggestions.

پس می‌خوام یه سری پیشنهاد بدم.

It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone.

می‌تونین راحت بگین، بین ۵ و ۶ عصر، من از تلفنم استفاده نمی‌کنم.

The problem is, 5 and 6pm looks different on different days.

مشکلش اینه که، ۵ و ۶ عصر تو روزهای مختلف یکی نیستن.

I think a far better strategy is to say,

به نظرم استراتژی خیلی بهتر اینه که بگین،

I do certain things every day,

هر روز کارای مشخصی انجام می‌دم

there are certain occasions that happen every day,

هر روز موقعیت‌هایی پیش میاد،

like eating dinner.

مثل شام خوردن.

Sometimes I'll be alone,

یه زمان‌هایی تنهام،

sometimes with other people,

یه جاهایی با بقیه‌ام،

sometimes in a restaurant,

تو رستورانم،

sometimes at home,

یا تو خونه،

but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table.

ولی قانونی که من بهش عادت کردم اینه: هرگز سر میز از تلفنم استفاده نمی‌کنم.

It's far away,

خیلی دوره،

as far away as possible.

دورترین جای ممکن.

Because we're really bad at resisting temptation.

برای اینکه ما جلوی وسوسه نمی‌تونیم مقاومت کنیم.

But when you have a stopping cue that, every time dinner begins,

ولی اگه یه نشانه توقف داشته باشین که، هر وقت شام شروع شد، تلفنم

my phone goes far away,

یه جای خیلی دور میره،

you avoid temptation all together.

جلوی وسوسه رو کلا گرفتین.

At first, it hurts.

اولاش خیلی سخته،

I had massive FOMO.

من می‌ترسیدم موضوعی رو از دست بدم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

I struggled.

دست و پا زدم.

But what happens is, you get used to it.

ولی بالاخره بهش عادت می‌کنی.

You overcome the withdrawal the same way you would from a drug,

به مشکلات ترک کردن غلبه می‌کنی همانند مواد مخدر

and what happens is, life becomes more colorful, richer,

و اتفاقی که میوفته اینه که زندگی رنگین‌تر و غنی‌تر میشه،

more interesting --

جالب‌تر --

you have better conversations.

مکالمات بهتری خواهید داشت.

You really connect with the people who are there with you.

با افرادی که باهاتون هستن واقعا ارتباط برقرار می‌کنین.

I think it's a fantastic strategy,

به نظرم یه استراتژی خارق‌العاده‌س،

and we know it works, because when people do this --

می‌دونیم که جواب می‌ده، چون وقتی مردم این کارو می‌کنن

and I've tracked a lot of people who have tried this --

-- و من خیلی از مردم که اینو انجام دادن دنبال کردم --

it expands.

گسترش پیدا می‌کنه.

They feel so good about it,

اینقدر احساس خوبی بهش دارن،

they start doing it for the first hour of the day in the morning.

شروع می‌کنن به انجامش تو اولین ساعت صبح.

They start putting their phones on airplane mode on the weekend.

شروع می‌کنن تلفنشون رو آخر هفته‌ها از دسترس خارج می‌کنن.

That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone.

اینجوری تلفنتون دوربین می‌مونه، ولی تلفن نه.

It's a really powerful idea,

این یه ایده‌ی قدرتمنده،

and we know people feel much better about their lives when they do this.

ما می‌دونیم که مردم وقتی این کارو می‌کنن احساس خیلی بهتری به زندگی‌شون دارن.

So what's the take home here?

خوب از اینجا چی عایدمون شد؟

Screens are miraculous; I've already said that,

صفحه‌نمایش‌ها شگفت‌انگیزن؛ اینو قبلا هم گفتم،

and I feel that it's true.

و فکر می‌کنم حقیقت داره.

But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road,

ولی اینکه چطور استفاده کنیم خیلی شبیه رانندگی تو یه جاده سریع و طولانیه،

and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor,

و شما تو ماشینی هستین که پدال گازش به کف چسبیده،

it's kind of hard to reach the brake pedal.

یه جورایی سخته پاتون رو بذارین رو پدال ترمز.

You've got a choice.

انتخاب با شماست.

You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes

می‌تونین گذر کنین، مثلا از کنار مناظر زیبای اقیانوس

and take snaps out the window -- that's the easy thing to do --

و از پشت شیشه ازشون عکس بگیرین -- کار راحت --

or you can go out of your way to move the car to the side of the road,

یا می‌تونین از مسیر خارج شین و ماشین رو به کنار جاده هدایت کنین،

to push that brake pedal,

پدال ترمز رو فشار بدین،

to get out,

برین بیرون،

take off your shoes and socks,

کفش و جورابتون رو در بیارین،

take a couple of steps onto the sand,

چند قدمی داخل ماسه بردارین،

feel what the sand feels like under your feet,

ماسه رو زیر پاهاتون حس کنین،

walk to the ocean,

پا به اقیانوس بذارین،

and let the ocean lap at your ankles.

و بذارین آب اقیانوس به قوزک پاتون برسه.

Your life will be richer and more meaningful

زندگی‌تون غنی‌تر و بامعناتر می‌شه

because you breathe in that experience,

چون تو اون تجربه نفس می‌کشین،

and because you've left your phone in the car.

چون تلفنتون رو گذاشتین تو ماشین بمونه.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)