Why our screens make us less happy | Adam Alter

Translator: Patipat Sathaporn Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

So, a few years ago I heard an interesting rumor.

เมื่อหลายปีก่อนผมได้ฟัง เรื่องตลกที่น่าสนใจเรื่องหนึ่ง

Apparently, the head of a large pet food company

มีหัวหน้าบริษัทอาหารสัตว์แห่งหนึ่ง

would go into the annual shareholder's meeting

เขาเข้าที่ประชุมประจำปีของผู้ถือหุ้น

with can of dog food.

พร้อมกับกระป๋องอาหารสุนัข

And he would eat the can of dog food.

แล้วเขาก็กินอาหารสุนัขนั้นจนหมดกระป๋อง

And this was his way of convincing them that if it was good enough for him,

นี่เป็นการโน้มน้าวใจให้เห็นว่า ถ้าสินค้านี้ดีพอสำหรับเขาเอง

it was good enough for their pets.

มันก็ดีพอสำหรับสัตว์เลี้ยง ของพวกเขา

This strategy is now known as "dogfooding,"

กลยุทธ์นี้รู้จักกันในชื่อ "กินอาหารสุนัขตัวเอง"

and it's a common strategy in the business world.

และมันก็เป็นกลยุทธ์ธุรกิจที่เจอได้ทั่วไป

It doesn't mean everyone goes in and eats dog food,

ไม่ได้หมายความว่าทุกคน ต้องไปกินอาหารสุนัขนะครับ

but businesspeople will use their own products

แต่นักธุรกิจจะใช้ผลิตภัณฑ์ตัวเอง

to demonstrate that they feel --

เพื่อแสดงให้เห็นว่า พวกเขารู้สึก

that they're confident in them.

มั่นใจในสินค้าของตัวเอง

Now, this is a widespread practice,

ตอนนี้มันก็เป็นหลักปฏิบัติอย่างกว้างขวาง

but I think what's really interesting is when you find exceptions

แต่ผมคิดว่าที่น่าสนจริง ๆ คือ เมื่อคุณเจอข้อยกเว้น

to this rule,

ต่อกฎนี้

when you find cases of businesses or people in businesses

เมื่อคุณเจอกรณีที่ธุรกิจหรือคนในวงธุรกิจ

who don't use their own products.

ที่ไม่ใช้ผลิตภัณฑ์ของตัวเอง

Turns out there's one industry where this happens in a common way,

ปรากฏว่ามีอุตสาหกรรมหนึ่ง ที่เรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดา

in a pretty regular way,

ปกติธรรมดามากจริง ๆ

and that is the screen-based tech industry.

และนั่นก็คืออุตสาหกรรมเทคโนโลยี ที่ทำงานด้วยหน้าจอ

So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad,

ในปี 2010 สตีฟ จ็อบส์ เปิดตัว iPad

described the iPad as a device that was "extraordinary."

เขาอธิบายว่ามันเป็นอุปกรณ์ ที่ "พิเศษเหนือธรรมดา"

"The best browsing experience you've ever had;

"ประสบการณ์ดีที่สุดใน การท่องอินเตอร์เน็ตที่คุณเคยมี

way better than a laptop, way better than a smartphone.

ทางเลือกที่ดีกว่าแล็ปท็อป ทางเลือกที่ดีกว่าสมาร์ทโฟน

It's an incredible experience."

มันเป็นประสบการณ์อันเหลือเชื่อ"

A couple of months later, he was approached by a journalist

ไม่กี่เดือนต่อมา เขาก็ถูกสัมภาษณ์โดยนักข่าว

from the New York Times,

จากนิวยอร์กไทมส์

and they had a long phone call.

พวกเขาคุยโทรศัพท์กันอย่างยืดยาว

At the end of the call,

ในช่วงท้ายของการสนทนา

the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball.

นักข่าวตั้งคำถามที่ดูเบา แต่หนักหน่วง

He said to him, "Your kids must love the iPad."

เขาถามว่า "ลูก ๆ ของคุณจะต้องรัก iPad แน่ ๆ เลย"

There's an obvious answer to this,

คำตอบมันน่าจะชัดอยู่แล้ว

but what Jobs said really staggered the journalist.

แต่สิ่งที่จ็อบส์ตอบมาทำให้ นักข่าวคนนั้นซวนเซไปเลย

He was very surprised,

เขาประหลาดใจมาก ๆ

because he said, "They haven't used it.

เพราะจ็อบส์ตอบว่า "พวกเขาไม่ได้ใช้มันเลย

We limit how much technology our kids use at home."

เราจำกัดว่าเด็ก ๆ จะใช้เทคโนโลยี ได้มากแค่ไหนเมื่ออยู่บ้าน"

This is a very common thing in the tech world.

นี่เป็นเรื่องปกติธรรมดามาก ในโลกเทคโนโลยี

In fact, there's a school quite near Silicon Valley

ในความเป็นจริงคือมีโรงเรียน ใกล้ ๆ ซิลิคอนวัลเลย์

called the Waldorf School of the Peninsula,

ชื่อว่า โรงเรียนวอลดอร์ฟ แห่งเพนินซูลา

and they don't introduce screens until the eighth grade.

พวกเขาไม่ให้เด็ก ๆ ใช้ อุปกรณ์ที่มีหน้าจอจนกว่าจะเกรดแปด

What's really interesting about the school

เรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับโรงเรียนนั้นก็คือ

is that 75 percent of the kids who go there

กว่า 75% ของเด็กที่เรียนที่นั่น

have parents who are high-level Silicon Valley tech execs.

มีพ่อแม่เป็นผู้บริหารระดับสูง ของซิลิคอน วัลเลย์

So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising,

เมื่อผมได้ฟังเรื่องนี้ ผมก็คิดว่ามันทั้งน่าสนและน่าประหลาดใจ

and it pushed me to consider what screens were doing to me

และก็ทำให้ผมคิดทบทวนว่า หน้าจอสี่เหลี่ยมนี่กำลังทำอะไรกับผม

and to my family and the people I loved,

กับครอบครัวและคนที่ผมรัก

and to people at large.

และต่อคนอื่นทั่วไป

So for the last five years,

ดังนั้นในช่วงห้าปีที่ผ่านมา

as a professor of business and psychology,

ในฐานะอาจารย์ด้านธุรกิจและจิตวิทยา

I've been studying the effect of screens on our lives.

ผมจึงศึกษาถึงผลกระทบของ หน้าจอที่มีต่อชีวิตเรา

And I want to start by just focusing on how much time they take from us,

ผมจะเริ่มที่ว่ามันพรากเวลาจากเราไปเท่าไร

and then we can talk about what that time looks like.

และเราค่อยมาคุยกันว่า ช่วงเวลานั้นมันเป็นอะไรยังไง

What I'm showing you here is the average 24-hour workday

ที่ผมให้ทุกคนดูอยู่คือ 24 ชั่วโมงของวันธรรมดาโดยเฉลี่ย

at three different points in history:

ในสามช่วงเวลาของประวัติศาสตร์

2007 -- 10 years ago --

ปี 2007 เมื่อสิบปีที่แล้ว

2015

ปี 2015

and then data that I collected, actually, only last week.

และข้อมูลที่จริง ๆ แล้วผมเพิ่งเก็บ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง

And a lot of things haven't changed

หลาย ๆ อย่างไม่ได้เปลี่ยนไป

all that much.

มากเท่าไรนัก

We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day;

เราหลับประมาณเจ็ดชั่วโมงครึ่งถึง แปดชั่วโมงต่อวัน

some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much.

บางคนบอกว่ามันลดลงนิดหน่อย แต่ก็นั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากนัก

We work eight-and-a-half to nine hours a day.

เราทำงานแปดชั่วโมงครึ่งถึง เก้าชั่วโมงต่อวัน

We engage in survival activities --

เราทำกิจการเพื่อการดำรงชีพ

these are things like eating and bathing and looking after kids --

อย่างเช่น กินข้าว อาบน้ำ เลี้ยงลูก

about three hours a day.

ประมาณสามชั่วโมงต่อวัน

That leaves this white space.

มีพื้นที่สีขาวเหลืออยู่ตรงนี้

That's our personal time.

นั่นคือเวลาส่วนตัว

That space is incredibly important to us.

พื้นที่ตรงนั้นสำคัญกับเราอย่างยิ่ง

That's the space where we do things that make us individuals.

พื้นที่ตรงนั้นเป็นที่ที่ทำให้เรา เป็นตัวของตัวเอง

That's where hobbies happen, where we have close relationships,

เป็นเวลาของงานอดิเรก การสานสัมพันธ์

where we really think about our lives, where we get creative,

ไว้ใช้ขบคิดเกี่ยวชีวิต หรือไว้ใช้คิดสร้างสรรค์อะไรใหม่ ๆ

where we zoom back and try to work out

ที่ใช้ย้อนกลับมามองตัวเอง

whether our lives have been meaningful.

ว่าชีวิตนี้มีความหมายแล้วหรือยัง

We get some of that from work as well,

เราได้บางสิ่งนี้จากการทำงานได้เช่นกัน

but when people look back on their lives

แต่เมื่อคนเรามองย้อนกลับไปดูชีวิต

and wonder what their lives have been like

และสงสัยขึ้นมาว่าชีวิตของเรานั้น

at the end of their lives,

จะเป็นยังไงในตอนสุดท้าย

you look at the last things they say --

ลองดูสิ่งสุดท้ายที่พวกเขากล่าว

they are talking about those moments that happen in that white personal space.

พวกเขากำลังคุยถึงช่วงเวลาตรงนั้น ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ส่วนตัวสีขาวนั่น

So it's sacred; it's important to us.

มันจึงศักดิ์สิทธิ์ มีความสำคัญต่อเรา

Now, what I'm going to do is show you

คราวนี้สิ่งที่ผมจะให้ทุกคนดู คือ

how much of that space is taken up by screens across time.

เราหมดเวลาตรงนั้นไปกับ หน้าจอสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นี้ไปเท่าไร

In 2007,

ปี 2007

this much.

หมดไปเท่านี้ครับ

That was the year that Apple introduced the first iPhone.

นั่นคือปีที่ Apple เปิดตัว iPhone เครื่องแรก

Eight years later,

แปดปีต่อมา

this much.

เป็นเท่านี้ครับ

Now, this much.

และมากเท่านี้ในปัจจุบัน

That's how much time we spend of that free time in front of our screens.

ที่เห็นกันคือระยะเวลาที่ เวลาว่างของเราหมดไปกับหน้าจอ

This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens.

พื้นที่สีเหลืองนี้ ตรงเส้นบางๆ นี้ คือจุดที่สิ่งพิเศษเกิดขึ้นครับ

That's where your humanity lives.

นั่นคือที่ของความเป็นมนุษย์ของคุณ

And right now, it's in a very small box.

และตอนนี้มันเหลือน้อยแค่นี้เอง

So what do we do about this?

แล้วเราจะทำอะไรกับเรื่องนี้ได้บ้าง

Well, the first question is:

คำถามแรกเลยก็คือ

What does that red space look like?

พื้นที่สีแดงนั้นเป็นยังไง

Now, of course, screens are miraculous

แน่นนอนว่าตอนนี้หน้าจอเป็นสิ่งมหัศจรรย์

in a lot of ways.

สำหรับหลาย ๆ อย่าง

I live in New York,

ผมอยู่ที่นิวยอร์ก

a lot of my family lives in Australia,

แต่ครอบครัวผมอยู่ที่ออสเตรเลีย

and I have a one-year-old son.

และผมมีลูกชายวัยหนึ่งขวบคนนึง

The way I've been able to introduce them to him is with screens.

ผมคุยกับเขาได้ผ่านจอ

I couldn't have done that 15 or 20 years ago

ผมทำแบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ 15 หรือ 20 ปีก่อน

in quite the same way.

ด้วยวิธีการแบบนี้

So there's a lot of good that comes from them.

นั่นคือเรื่องดีมาก ๆ ที่มากับมัน

One thing you can do is ask yourself:

อีกสิ่งหนึ่งที่คุณทำได้คือถามตัวเองว่า

What goes on during that time?

เกิดอะไรขึ้นบ้างในช่วงเวลานั้น

How enriching are the apps that we're using?

แล้วแอพฯ ที่เราใช้ล่ะให้ประโยชน์ มากน้อยแค่ไหน

And some are enriching.

บางอย่างใช้แล้วดีจริง ๆ

If you stop people while they're using them and say,

ถ้าคุณลองไปขัดจังหวะคนกำลังเล่นแอพฯ แล้วถามว่า

"Tell us how you feel right now,"

บอกเราหน่อยสิ ตอนนี้รู้สึกยังไง

they say they feel pretty good about these apps --

เขาก็จะตอบว่าก็รู้สึกดีกับแอพฯ พวกนี้

those that focus on relaxation, exercise, weather, reading,

นี่คือกลุ่มที่เน้นการผ่อนคลาย การออกกำลัง อากาศ การอ่านหนังสือ

education and health.

การศึกษา และสุขภาพ

They spend an average of nine minutes a day on each of these.

พวกเขาใช้แอพฯ กลุ่มนี้เฉลี่ย 9 นาที ต่อวัน

These apps make them much less happy.

แอพฯ พวกนี้ทำให้เรามีความสุขน้อยลง

About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?"

เกือบครึ่งของทุกคน เมื่อคุณไปขัดจังหวะ และถามว่า คุณรู้สึกไงบ้าง

say they don't feel good about using them.

เขาจะบอกว่าแอพฯ นี้ เล่นแล้วรู้สึกไม่ค่อยดี

What's interesting about these --

ที่น่าสนใจของแอพฯ กลุ่มนี้ก็คือ

dating, social networking, gaming,

แอพฯ นัดเดท โซเชียลเน็ตเวิร์ค เกม

entertainment, news, web browsing --

ความบันเทิง ข่าว ส่องเว็บ

people spend 27 minutes a day on each of these.

ผู้คนใช้เวลากับแอพพวกนี้ถึง  27 นาทีต่อวัน

We're spending three times longer on the apps that don't make us happy.

เราใช้เวลามากกว่าถึง 3 เท่า กับแอพที่ทำให้เราไม่มีความสุข

That doesn't seem very wise.

นั่นดูไม่ฉลาดเท่าไรเลย

One of the reasons we spend so much time on these apps

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราหมดเวลาไปเยอะ กับแอพฯ พวกนั้น

that make us unhappy

ที่ทำให้เราไม่มีความสุข

is they rob us of stopping cues.

ก็คือมันขโมยจุดเตือนให้หยุดไป

Stopping cues were everywhere in the 20th century.

จุดเตือนให้หยุดมีอยู่ทุกหนแห่ง ในศตวรรษที่ 20

They were baked into everything we did.

มันซ่อนอยู่ในทุกเรื่องที่เราทำ

A stopping cue is basically a signal that it's time to move on,

จุดเตือนให้หยุดเป็นสัญญาณเตือนกับเรา ว่าได้เวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว

to do something new, to do something different.

ไปทำอะไรใหม่ ๆ ทำอะไรที่ต่างจากที่ทำอยู่

And -- think about newspapers; eventually you get to the end,

ลองนึกถึงหนังสือพิมพ์ ที่สุดท้ายแล้วเราก็จะอ่านถึงหน้าสุดท้าย

you fold the newspaper away, you put it aside.

และเราก็จะพับ และโยนมันไปไว้ข้าง ๆ

The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter,

เหมือนกันกับนิตยสาร หนังสือ ที่คุณก็จะอ่านไปถึงตอนจบของบท

prompts you to consider whether you want to continue.

ทำให้คุณได้หยุดคิดว่าจะทำอะไรต่อไป

You watched a show on TV, eventually the show would end,

หรือถ้าดูรายการทีวี เดี๋ยวรายการมันก็จบ

and then you'd have a week until the next one came.

และคุณต้องรอไปอีกหนึ่งสัปดาห์ จนกว่าตอนใหม่จะมา

There were stopping cues everywhere.

มีจุดเตือนให้หยุดทุกที่เลย

But the way we consume media today is such that there are no stopping cues.

แต่วิธีการเสพสื่อทุกวันนี้เป็นแบบที่ ไม่มีจุดเตือนให้หยุด

The news feed just rolls on,

ฝีดข่าวมันเลื่อนไปได้เรื่อย ๆ

and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram,

และทุกสิ่งไม่มีตอนจบ ทั้ง  twitter Facebook instagram

email, text messaging, the news.

อีเมล์ ข้อความสั้น หรือข่าว

And when you do check all sorts of other sources,

พอคุณเช็คจากทุกแหล่งข่าวแล้ว

you can just keep going on and on and on.

คุณก็ยังไปต่อได้อีกเรื่อย ๆ

So, we can get a cue about what to do from Western Europe,

เราอาจจะไปขอยืมจุดหยุดแบบที่ ทำกันในยุโรปตะวันตก

where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace.

ที่นั่นดูเหมือนจะมีไอเดียดี ๆ พวกนี้เยอะ ในที่ทำงาน

Here's one example. This is a Dutch design firm.

นี่เป็นตัวอย่างหนึ่ง บริษัทออกแบบจากเนเธอแลนด์

And what they've done is rigged the desks to the ceiling.

ที่พวกเขาทำคือโยงโต๊ะทำงานเข้ากับเพดาน

And at 6pm every day,

และทุกวันตอน 6 โมงเย็น

it doesn't matter who you're emailing or what you're doing,

ไม่ว่าคุณกำลังตอบอีเมล์หรือทำอะไรก็ตาม

the desks rise to the ceiling.

โต๊ะทำงานจะถูกยกขึ้นไปติดเพดาน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Four days a week, the space turns into a yoga studio,

4 วันในสัปดาห์ พื้นที่ตรงนี้จะเปลี่ยนเป็น สตูดิโอโยคะ

one day a week, into a dance club.

1 วันจะเปลี่ยนเป็นคลับเต้นรำ

It's really up to you which ones you stick around for.

ขึ้นอยู่กับว่าช่วงนั้นคุณกำลังชอบอะไรกัน

But this is a great stopping rule,

นี่เป็นกฎการหยุดที่เยี่ยมไปเลย

because it means at the end of the day,

เพราะหมายความว่า เมื่อหมดวัน

everything stops, there's no way to work.

ทุกอย่างต้องหยุด ห้ามทำงานอีกต่อไป

At Daimler, the German car company, they've got another great strategy.

บริษัท Diamler ผู้ผลิตรถยนต์ที่เยอรมนี พวกเขามีกลยุทธ์ที่เยี่ยมพอ ๆ กัน

When you go on vacation,

เมื่อคุณพักผ่อนวันหยุด

instead of saying, "This person's on vacation,

แทนที่จะบอกว่า "คนนี้อยู่ระหว่างลาพักผ่อน

they'll get back to you eventually,"

พวกเขาจะกลับมาพบคุณในภายหลัง"

they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email.

พวกเขากลับพูดว่า "บุคคลนี้กำลังลาพัก ดังนั้นเราจะลบอีเมล์ของคุณทิ้ง"

This person will never see the email you just sent."

"เขาจะไม่เห็นอีเมล์ที่คุณส่งมา"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"You can email back in a couple of weeks,

"คุณจะตอบอีเมล์กลับในอีกสองสามสัปดาห์

or you can email someone else."

หรือจะเมล์ไปหาคนอื่นแทนก็ได้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so --

ดังนั้นแล้ว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

You can imagine what that's like.

คุณนึกออกเลยล่ะสิว่ามันเป็นยังไง

You go on vacation, and you're actually on vacation.

ได้หยุดพักผ่อนที่เป็นการหยุดจริงๆ

The people who work at this company feel

คนทำงานที่บริษัทนี้รู้สึกว่า

that they actually get a break from work.

พวกเขาได้พักจากงานอย่างแท้จริง

But of course, that doesn't tell us much

แน่นอนว่า นี่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

about what we should do at home in our own lives,

เรื่องที่ว่าเราจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่บ้าน

so I want to make some suggestions.

ดังนั้นผมจะให้คำแนะนำคร่าว ๆ

It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone.

การพูดว่าช่วง 5 ถึง 6 โมงเย็น ผมจะไม่ใช้โทรศัพท์ เป็นเรื่องง่าย

The problem is, 5 and 6pm looks different on different days.

ปัญหาคือ 5-6โมงเย็น แต่ละวันไม่เหมือนกัน

I think a far better strategy is to say,

ผมว่าทางที่ดีกว่าควรจะเป็นว่า

I do certain things every day,

ทุก ๆ วันผมทำหลายอย่างเลยครับ

there are certain occasions that happen every day,

มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้น

like eating dinner.

เช่น ทานอาหารเย็น

Sometimes I'll be alone,

บางครั้งก็อยู่คนเดียว

sometimes with other people,

บางครั้งก็กับคนอื่น

sometimes in a restaurant,

บางทีก็ที่ร้านอาหาร

sometimes at home,

บ้างก็ที่บ้าน

but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table.

แต่กฎที่ผมตั้งขึ้นมาคือ ผมจะไม่ใช้มือถือบนโต๊ะอาหาร

It's far away,

เอาไปไว้ให้ไกล

as far away as possible.

ไกลเท่าที่จะไกลได้

Because we're really bad at resisting temptation.

เพราะเราต้านทานความอยากได้ไม่ดีเท่าไร

But when you have a stopping cue that, every time dinner begins,

แต่เมื่อมีจุดเตือนให้หยุด เช่นตอนเริ่มมื้อเย็น

my phone goes far away,

มือถือผมจะไปอยู่ไกลตัว

you avoid temptation all together.

ทำให้ลดความปรารถนาไว้ได้

At first, it hurts.

แรก ๆ ก็ทำใจลำบากหน่อย

I had massive FOMO.

ผมนี่กังวลสุด ๆ ไปเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I struggled.

ถึงขั้นต้องดิ้นรน

But what happens is, you get used to it.

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ คุณจะชินไปเอง

You overcome the withdrawal the same way you would from a drug,

เราเอาชนะอาการลงแดงได้ แบบเดียวกับการหยุดใช้ยา

and what happens is, life becomes more colorful, richer,

และสิ่งที่เกิดขึ้นอีกคือ ชีวิตมีสีสัน รุ่มรวย

more interesting --

และน่าสนใจมากขึ้น

you have better conversations.

คุณมีบทสนทนาที่ดีกว่าเดิม

You really connect with the people who are there with you.

คุณเชื่อมต่อกับผู้คนที่อยู่รอบตัวคุณ

I think it's a fantastic strategy,

ผมว่ามันเป็นกลยุทธ์ที่น่าอัศจรรย์

and we know it works, because when people do this --

และเรารู้ว่ามันได้ผล เพราะคนที่ทำเช่นนี้

and I've tracked a lot of people who have tried this --

ผมตามเก็บข้อมูลคนที่ทดลองจำนวนมาก

it expands.

มันขยายไปสู่เวลาอื่น

They feel so good about it,

พวกเขารู้สึกดีต่อเรื่องนี้

they start doing it for the first hour of the day in the morning.

พวกเขาเริ่มมันตั้งแต่ชั่วโมงแรกหลังตื่นนอน

They start putting their phones on airplane mode on the weekend.

พวกเขาเริ่มเปิดโหมดเครื่องบิน ในช่วงสุดสัปดาห์

That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone.

ทำแบบนี้ทำให้มือถือคุณยังใช้เป็นกล้องได้ แต่มันจะโทรเข้าโทรออกไม่ได้

It's a really powerful idea,

นี่เป็นความคิดที่มีพลังมาก

and we know people feel much better about their lives when they do this.

และรู้ว่าผู้คนรู้สึกดีขึ้นกับชีวิต เมื่อทำแบบนี้

So what's the take home here?

งั้นสิ่งที่จะได้ไปวันนี้คืออะไร

Screens are miraculous; I've already said that,

หน้าจอมันมหัศจรรย์ ผมบอกเรื่องนี้ไปแล้ว

and I feel that it's true.

ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องจริง

But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road,

แต่วิธีที่เราใช้มันนั้นเหมือนกับ ขับรถไปอย่างรวดเร็วบนถนนที่ยาวไกล

and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor,

และคุณอยู่บนรถที่คันเร่งเหยียบมิดติดพื้น

it's kind of hard to reach the brake pedal.

มันก็เลยยากที่จะไปแตะเบรก

You've got a choice.

คุณมีทางเลือก

You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes

คุณทำได้ทั้งร่อนถลาผ่านวิวทะเลอันสวยงาม

and take snaps out the window -- that's the easy thing to do --

แล้วถ่ายรูปผ่านหน้าต่าง มันง่ายจะตายไป

or you can go out of your way to move the car to the side of the road,

หรือคุณจะไปบนทางของตัวเอง เพื่อจะ

to push that brake pedal,

แตะเบรก

to get out,

เพื่อออกไปข้างนอก

take off your shoes and socks,

ถอดรองเท้า ถุงเท้า

take a couple of steps onto the sand,

ลองเดินไปบนเม็ดทราย

feel what the sand feels like under your feet,

สัมผัสความรู้สึกของทรายใต้ฝ่าเท้า

walk to the ocean,

เดินไปสู่น้ำทะเล

and let the ocean lap at your ankles.

ให้น้ำทะเลได้สาดซัดมาโดนคุณ

Your life will be richer and more meaningful

ชีวิตจะรุ่มรวยและมีคุณค่ายิ่งขึ้น

because you breathe in that experience,

เพราะคุณมีประสบการณ์นั้นด้วยตนเอง

and because you've left your phone in the car.

และเพราะคุณทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถด้วย

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)