What are animals thinking and feeling? | Carl Safina

Translator: Hassan Motealleh Reviewer: soheila Jafari

Have you ever wondered what animals think and feel?

تا به حال شده به این فکر کنید که حیوانات چه فکر می‌کنند یا چه احساسی دارند؟

Let's start with a question:

بگذارید با یک سوال شروع کنیم:

Does my dog really love me, or does she just want a treat?

آیا سگ من واقعا مرا دوست دارد؟ یا اینکه فقط خوراکی می‌خواهد؟

Well, it's easy to see that our dog really loves us,

خب، به راحتی پیداست که سگ ما، واقعا ما را دوست دارد.

easy to see, right,

راحت پیداست، درسته؟،

what's going on in that fuzzy little head.

چیزی که در اون سر کوچک پر مو می‌گذرد.

What is going on?

[از قول سگ] «چه خبر شده؟»

Something's going on.

«یک خبرهایی هست...» (خنده‌ی حضار)

But why is the question always do they love us?

ولی چرا سوال همیشه این هست که: آیا آن‌ها دوستمان دارند؟

Why is it always about us?

چرا همیشه ماییم که مطرح هستیم؟

Why are we such narcissists?

چرا اینقدر خودمان را مهم می‌پنداریم و خود شیفته هستیم؟ (خنده‌ی حضار)

I found a different question to ask animals.

من سوال متفاوتی پیدا کردم که از حیوانات بپرسیم.

Who are you?

تو که هستی؟

There are capacities of the human mind

ذهن انسان استعداد‌ها و توانایی‌هایی دارد،

that we tend to think are capacities only of the human mind.

که معمولا فکر می‌کنیم فقط ذهن انسان است که این توانایی‌ها را دارد.

But is that true?

اما آیا این حقیقت دارد؟

What are other beings doing with those brains?

سایر موجودات با آن مغز‌ها چه می‌کنند؟

What are they thinking and feeling?

آن‌ها چه فکر می‌کنند و چه احساسی دارند؟

Is there a way to know?

راهی هست که این را دانست؟

I think there is a way in.

فکر می‌کنم راهی وجود دارد.

I think there are several ways in.

فکر می‌کنم چندین راه وجود دارد.

We can look at evolution, we can look at their brains

می‌توانیم تکامل را بررسی کنیم، می‌توانیم مغز آن‌ها را بررسی کنیم،

and we can watch what they do.

و می‌توانیم رفتار آن‌ها را مشاهده کنیم.

The first thing to remember is: our brain is inherited.

اولین چیزی که باید به خاطر داشته باشیم این است که مغز ما موروثی است.

The first neurons came from jellyfish.

اولین نورون‌ها از عروس دریایی آمده.

Jellyfish gave rise to the first chordates.

عروس دریایی اولین طناب‌داران را پدید آورد. [جانوران دارای طناب کوچک عصبی در پشت]

The first chordates gave rise to the first vertebrates.

اولین طناب‌داران، مهره‌داران اولیه را پدید آوردند.

The vertebrates came out of the sea,

مهره‌داران از دریا بیرون آمدند،

and here we are.

و رسیدیم به اینجا.

But it's still true that a neuron, a nerve cell, looks the same

اما این هنوز حقیقت دارد، که یک نورون، یک سلول عصبی، در یک خارچنگ

in a crayfish, a bird or you.

یک پرنده و یا در شما، یکسان به نظر می‌آید.

What does that say about the minds of crayfish?

این در مورد حواس و ادراک یک خارچنگ چه پیامی دارد؟

Can we tell anything about that?

آیا می‌توان چیزی در این باره گفت؟

Well, it turns out that if you give a crayfish

خب، در واقع اگر به یک خارچنگ

a lot of little tiny electric shocks

هر زمان که می‌خواهد از لانه‌اش بیرون بیاید

every time it tries to come out of its burrow,

تعداد زیادی شوک الکتریکی کوچک بدهید،

it will develop anxiety.

در او اضطراب پدید می‌آید.

If you give the crayfish the same drug

اگر به خارچنگ همان دارویی را بدهید

used to treat anxiety disorder in humans,

که برای درمان اضطراب در انسان استفاده می‌شود،

it relaxes and comes out and explores.

آرام می‌شود و بیرون می‌آید و گشت و گذار می‌کند.

How do we show how much we care about crayfish anxiety?

ما چطور نشان می‌دهیم که چقدر به اضطراب خارچنگ‌ها اهمیت می‌دهیم؟

Mostly, we boil them.

بیشتر می‌جوشانیمشان.

(Laughter)

(خنده)

Octopuses use tools, as well as do most apes

اختاپوس‌ها از آلات و وسایل استفاده می‌کنند همچنان که اکثر بوزینه‌ها می‌کنند.

and they recognize human faces.

و آن‌ها چهره‌ی انسان‌ها را تشخیص می‌دهند.

How do we celebrate the ape-like intelligence of this invertebrate?

ما چطور از هوش بوزینه مانند این بی‌مهره تجلیل می‌کنیم؟

Mostly boiled.

بیشتر جوشانده می‌شوند.

If a grouper chases a fish into a crevice in the coral,

اگر یک ماهی هامور، یک ماهی را تا شکاف داخل یک مرجان تعقیب کند،

it will sometimes go to where it knows a moray eel is sleeping

آن ماهی گاهی وقت‌ها به جایی می‌رود که می‌داند یک مارماهی خوابیده است.

and it will signal to the moray, "Follow me,"

و به مارماهی اشاره می‌کند که، «دنبالم بیا»

and the moray will understand that signal.

و مارماهی این اشاره را می‌فهمد،

The moray may go into the crevice and get the fish,

مارماهی ممکن است به داخل مرجان برود و ماهی را بگیرد،

but the fish may bolt and the grouper may get it.

اما ماهی ممکن است فرار کند و هامور بتواند آن را بگیرد.

This is an ancient partnership that we have just recently found out about.

این یک شراکت دیرینه است که ما به تازگی در مورد آن مطلع شده‌ایم.

How do we celebrate that ancient partnership?

ما چطور قدردان این شراکت دیرینه هستیم؟

Mostly fried.

بیشتر با سرخ کردن.

A pattern is emerging and it says a lot more about us

الگویی در حال پدیدار شدن است، و این الگو بیشتر در مورد ماست

than it does about them.

تا آنها.

Sea otters use tools

سمورهای دریایی از ابزار‌ استفاده می‌کنند

and they take time away from what they're doing

و آن‌ها دست از کاری که در حال انجام آن هستند می‌کشند

to show their babies what to do, which is called teaching.

تا به بچه‌هایشان نشان دهند چکار کنند، که به این کار گفته می‌شود: تعلیم.

Chimpanzees don't teach.

شامپانزه‌ها آموزش نمی‌دهند.

Killer whales teach and killer whales share food.

نهنگ‌های قاتل آموزش می‌دهند، و غذایشان را تقسیم می‌کنند.

When evolution makes something new,

وقتی تکامل چیز جدیدی می‌سازد،

it uses the parts it has in stock, off the shelf,

از چیزهایی که آماده دارد استفاده می‌کند، چیزهای در دسترس،

before it fabricates a new twist.

قبل از اینکه یک تغییر یا رشد جدید ایجاد کند.

And our brain has come to us

و مغز ما از طریق

through the enormity of the deep sweep of time.

وسعت و ژرفای عظیم زمان به ما رسیده است.

If you look at the human brain compared to a chimpanzee brain,

اگر به مغز انسان در مقایسه با مغز یک شامپانزه نگاهی بیاندازید،

what you see is we have basically a very big chimpanzee brain.

چیزی که میبینید این است که ما در واقع یک مغز بزرگ شامپانزه‌ای داریم.

It's a good thing ours is bigger, because we're also really insecure.

خوب است که مغز ما بزرگتر است، چون ما اعتماد به نفس کمی هم داریم.

(Laughter)

(خنده)

But, uh oh, there's a dolphin,

اما، دلفین هم هست،

a bigger brain with more convolutions.

یک مغز بزرگتر، با شکاف‌ها و پیچیدگی بیشتر.

OK, maybe you're saying, all right, well, we see brains,

خب، شاید بگویید، «باشه، خب ما مغز‌ها رو می‌بینیم،

but what does that have to say about minds?

ولی این چه ربطی به قدرت تفکر دارد؟»

Well, we can see the working of the mind

خب، ما می‌توانیم عملکرد ذهن را

in the logic of behaviors.

در منطق رفتار‌ها ببینیم.

So these elephants, you can see,

پس، در مورد این فیل‌ها، می‌توانید به وضوح ببینید

obviously, they are resting.

که در حال استراحت هستند.

They have found a patch of shade under the palm trees

آن‌ها سایه‌ای زیر درختان نخل پیدا کرده‌اند

under which to let their babies sleep,

که بتوانند بچه‌هایشان را زیر آن بخوابانند،

while they doze but remain vigilant.

در حالی که خودشان با حفظ هوشیاری چرت می‌زنند.

We make perfect sense of that image

ما از این تصویر برداشت کاملا قابل درکی داریم،

just as they make perfect sense of what they're doing

درست همانطور که آن‌ها خیلی خوب نسبت به کاری که می‌کنند آگاه هستند.

because under the arc of the same sun on the same plains,

چرا که زیر پرتو یک خوشید، در یک سرزمین،

listening to the howls of the same dangers,

و درحالی که زوزه‌های یک خطر مشترک را می‌شنیدیم،

they became who they are and we became who we are.

آن‌ها، آن شدند که هستند، و ما این شدیم که هستیم.

We've been neighbors for a very long time.

ما و آن‌ها خیلی وقت است که همسایه‌ایم.

No one would mistake these elephants as being relaxed.

هیچکس این فیل‌ها را اشتباها در حال آرامش فرض نمی‌کند.

They're obviously very concerned about something.

واضح است که آن‌ها در مورد چیزی نگرانی زیادی دارند.

What are they concerned about?

آن‌ها از بابت چه چیزی نگران هستند؟

It turns out that if you record the voices of tourists

در واقع اگر شما صدای توریست‌ها را ضبط کنید

and you play that recording from a speaker hidden in bushes,

و آن صدای ضبط شده را از یک بلندگوی مخفی شده در بوته‌ها پخش کنید،

elephants will ignore it, because tourists never bother elephants.

فیل‌ها آن را نادیده می‌گیرند، چون توریست‌ها هیچگاه مزاحمشان نمی‌شوند.

But if you record the voices of herders

اما اگر صدای گله‌دارانی را ضبط کنید که با خود چوب دارند

who carry spears and often hurt elephants in confrontations at water holes,

و اغلب در صورت مواجهه با فیل‌ها در کنار آبگیرها، به آنها آسیب می‌رسانند،

the elephants will bunch up and run away from the hidden speaker.

فیل‌ها جمع شده و از بلندگوی مخفی فرار می‌کنند.

Not only do elephants know that there are humans,

نه تنها فیل‌ها میدانند که انسان‌ها وجود دارند،

they know that there are different kinds of humans,

بلکه میدانند که انواع مختلفی از انسان وجود دارد.

and that some are OK and some are dangerous.

و اینکه برخی بی‌آزار و خوبند، و برخی خطرناک.

They have been watching us for much longer than we have been watching them.

آن‌ها خیلی بیشتر از آنکه ما آن‌ها را زیر نظر داشته‌ایم، زیر نظرمان داشته‌اند.

They know us better than we know them.

شناخت آن‌ها از ما بهتر از شناخت ما از آن‌هاست.

We have the same imperatives:

ما و آن‌ها نیاز‌های اساسی یکسانی داریم:

take care of our babies, find food, try to stay alive.

مراقبت از کودکانمان، پیدا کردن غذا، تلاش برای زنده ماندن.

Whether we're outfitted for hiking in the hills of Africa

چه برای پیاده‌روی بر تپه‌های آفریقا لباس پوشیده و آماده باشیم،

or outfitted for diving under the sea, we are basically the same.

یا برای غواصی زیر دریا، ما و آن‌ها اساسا مانند هم هستیم.

We are kin under the skin.

ما در باطن همانند هم هستیم.

The elephant has the same skeleton,

فیل همان استخوان‌بندی را دارد،

the killer whale has the same skeleton,

نهنگ قاتل همان استخوان‌بندی را دارد،

as do we.

که ما داریم.

We see helping where help is needed.

در جایی که کمک نیاز باشد، شاهد کمک کردن هستیم،

We see curiosity in the young.

در جوان‌ترها کنجکاوی می‌بینیم.

We see the bonds of family connections.

تعهد را در روابط خانوادگی می‌بینیم.

We recognize affection.

مهر و علاقه را تشخیص می‌دهیم.

Courtship is courtship.

معاشقه همان معاشقه است.

And then we ask, "Are they conscious?"

و بعد میپرسیم: «آیا آن‌ها هوشیارند؟»

When you get general anesthesia, it makes you unconscious,

وقتی بیهوشی عمومی روی شما اعمال می‌شود، شما را ناهشیار می‌کند.

which means you have no sensation of anything.

که به این معنی است که شما هیچ احساس و درکی از چیزی ندارید.

Consciousness is simply the thing that feels like something.

هوشیاری همان چیزیست که واقعا حس می‌شود.

If you see, if you hear, if you feel, if you're aware of anything,

اگر می‌بینید، می‌شنوید، حس می‌کنید، و اگر نسبت به چیزی آگاهی دارید،

you are conscious, and they are conscious.

شما هوشیارید، و آن‌ها هم هوشیارند.

Some people say

بعضی‌ می‌گویند

well, there are certain things that make humans humans,

«خب، چیز‌های بخصوصی هستند که انسان‌ها را انسان می‌کند،

and one of those things is empathy.

و یکی از آن چیزها همدلی است.»

Empathy is the mind's ability to match moods with your companions.

همدلی، قابلیت ذهن است برای تطبیق دادن حالت روحی با معاشران و همراهانتان.

It's a very useful thing.

که چیز واقعا مفیدی است.

If your companions start to move quickly,

اگر همراهان شما شروع به سریع حرکت کردن کنند،

you have to feel like you need to hurry up.

باید حس کنید که: «باید عجله کنی،

We're all in a hurry now.

الان همه عجله داریم.»

The oldest form of empathy is contagious fear.

قدیمی‌ترین نوع همدلی، ترس مسری است.

If your companions suddenly startle and fly away,

اگر همراهان شما ناگهان از جا بپرند و پرواز کنند،

it does not work very well for you to say,

خیلی نتیجه‌ی خوبی برای شما ندارد اگر بگویید:

"Jeez, I wonder why everybody just left."

«اوه! نمیدانم چرا همه یکدفعه رفتند؟»

(Laughter)

(خنده)

Empathy is old, but empathy, like everything else in life,

همدلی قدیمی است، اما همدلی، مانند تمام چیزهای دیگر در زندگی،

comes on a sliding scale and has its elaboration.

دارای درجات متفاوتی است و جزئیات خودش را دارد.

So there's basic empathy: you feel sad, it makes me sad.

همدلی پایه را داریم: شما احساس ناراحتی می‌کنید، [و] این من را ناراحت می‌کند.

I see you happy, it makes me happy.

من خوشحال می‌بینمتان، این خوشحالم می‌کند.

Then there's something that I call sympathy,

بعد چیزی هست که من آنرا همدردی می‌نامم،

a little more removed:

که حس نزدیکی کمتری در آن است.

"I'm sorry to hear that your grandmother has just passed away.

«از شنیدن اینکه مادربزرگ شما به تازگی درگذشته متأثر شدم.»

I don't feel that same grief, but I get it; I know what you feel

من به اندازه‌ی شما اندوهگین نیستم، اما درک می‌کنم، می‌دانم چه حسی دارید

and it concerns me."

و این برایم اهمیت دارد.

And then if we're motivated to act on sympathy,

و اگر ما به اقدام از سر همدردی برانگیخته شویم،

I call that compassion.

من آن را دلسوزی می‌گویم.

Far from being the thing that makes us human,

جدای از اینکه همدلی چیزی باشد که ما را انسان می‌کند،

human empathy is far from perfect.

همدلی انسان، ناقص و با عیب است.

We round up empathic creatures, we kill them and we eat them.

حیوانات بیچاره و حساس را به دام می‌اندازیم، می‌کشیم و می‌خوریم.

Now, maybe you say OK, well, those are different species.

شاید شما بگویید که خیلی خوب، آن‌ها از گونه‌های دیگری هستند.

That's just predation, and humans are predators.

این کار فقط شکار کردن است، و انسان‌ها شکارچی هستند.

But we don't treat our own kind too well either.

اما ما با همنوعان خودمان هم خیلی خوب رفتار نمی‌کنیم.

People who seem to know only one thing about animal behavior

افرادی که به نظر می‌آید تنها یک چیز در مورد رفتار حیوانات می‌دانند،

know that you must never attribute human thoughts and emotions

میدانند که اصلا نباید افکار و احساسات انسانی را

to other species.

به دیگر گونه‌ها نسبت داد.

Well, I think that's silly,

خب، من فکر می‌کنم این احمقانه است.

because attributing human thoughts and emotions to other species

چرا که نسبت دادن افکار و احساسات انسانی به سایر گونه‌ها

is the best first guess about what they're doing and how they're feeling,

بهترین گمانه زنی اولیه در مورد این است که آن‌ها چه می‌کنند و چه حسی دارند.

because their brains are basically the same as ours.

چون مغز آن‌ها در اصل همانند مغز ماست.

They have the same structures.

آن‌ها همان ساختار ما را دارند.

The same hormones that create mood and motivation in us

همان هورمون‌هایی که حس و حال و انگیزه را در ما ایجاد می‌کنند،

are in those brains as well.

در مغز آن‌ها هم وجود دارد.

It is not scientific to say that they are hungry when they're hunting

منطقی نیست که بگوییم آن‌ها گرسنه‌اند وقتی که شکار می‌کنند،

and they're tired when their tongues are hanging out,

و خسته هستند وقتی که زبانشان آویزان است،

and then say when they're playing with their children

و بعد بگوییم که وقتی آن‌ها با بچه‌هایشان بازی می‌کنند

and acting joyful and happy,

و شاد و خوشحال رفتار می‌کنند،

we have no idea if they can possibly be experiencing anything.

هیچ ایده‌ای نداریم که آن‌ها در حال تجربه‌ی چیز خاصی هستند یا نه.

That is not scientific.

این منطقی و علمی نیست.

So OK, so a reporter said to me,

گزارشگری به من گفت که

"Maybe, but how do you really know that other animals can think and feel?"

«شاید، اما شما چطور مطمئن می‌شوید که سایر حیوانات می‌توانند فکر و احساس کنند؟»

And I started to rifle through all the hundreds

و من شروع کردم به گشتن در بین همه‌ی صدها

of scientific references that I put in my book

منابع علمی که در کتابم ارائه کرده بودم،

and I realized that the answer was right in the room with me.

و پی بردم که جواب همانجا در اتاق و درکنار من بود.

When my dog gets off the rug and comes over to me --

وقتی سگ من از روی فرش بلند می‌شود و به سوی من می‌آید،

not to the couch, to me --

نه به سوی مبل، به سوی من،

and she rolls over on her back and exposes her belly,

و به پشت می‌چرخد و شکمش را نمایان می‌کند،

she has had the thought, "I would like my belly rubbed.

این فکر را داشته که: «دلم می‌خواهد شکمم مالیده شود،

I know that I can go over to Carl,

میدانم که اگر به طرف کارل بروم،

he will understand what I'm asking.

او می‌فهمد که من چه تقاضایی دارم.

I know I can trust him because we're family.

می‌دانم که می‌توانم به او اعتماد کنم چرا که ما خانواده‌ایم.

He'll get the job done, and it will feel good."

او این کار را انجام خواهد داد، و کِیف هم خواهد داد.»

(Laughter)

(خنده)

She has thought and she has felt,

او، هم فکر و هم احساس کرد.

and it's really not more complicated than that.

و قضیه واقعا از این پیچیده‌تر نیست.

But we see other animals and we say, "Oh look, killer whales,

اما ما سایر حیوانات را میبینیم و می‌گوییم: «اوه ببین، نهنگ‌های قاتل،

wolves, elephants:

گرگ‌ها، فیل‌ها،

that's not how they see it."

این‌ها قضیه را اینطور نمیبینند.»

That tall-finned male is L41.

«اون نهنگ نر بلند قد ، ال ۴۱ نام دارد.

He's 38 years old.

و ۳۸ ساله است .»

The female right on his left side is L22.

ماده‌ای که در سمت چپ اوست، ال ۲۲ نام دارد.

She's 44.

او ۴۴ ساله است.

They've known each other for decades.

آن‌ها دهه‌هاست که یکدیگر را می‌شناسند.

They know exactly who they are.

آن‌ها درست می‌دانند که هستند.

They know who their friends are.

میدانند دوستانشان که هستند.

They know who their rivals are.

میدانند رقبایشان که هستند.

Their life follows the arc of a career.

زندگی‌شان مسیری داشته و قدمتی پیدا کرده.

They know where they are all the time.

آن‌ها همواره می‌دانند کجایند.

This is an elephant named Philo.

این فیلی است به نام فایلو.

He was a young male.

یک نر جوان است.

This is him four days later.

این چهار روز بعد اوست.

Humans not only can feel grief, we create an awful lot of it.

انسان‌ها نه تنها ناراحتی را حس می‌کنند، بلکه ما مسیب مقدار زیادی از آن هستیم.

We want to carve their teeth.

ما می‌خواهیم عاج آن‌ها را تراش دهیم.

Why can't we wait for them to die?

چرا منتظر نمی‌شویم که خودشان بمیرند؟

Elephants once ranged from the shores of the Mediterranean Sea

فیل‌ها زمانی از سواحل دریای مدیترانه وجود داشتند،

all the way down to the Cape of Good Hope.

تا دماغه‌ی گود هوپ [در جنوب غرب آفریقا].

In 1980, there were vast strongholds of elephant range

در سال ۱۹۸۰، پناهگاه وسیعی برای دسته‌ی فیل‌ها

in Central and Eastern Africa.

در آفریقای مرکزی و شرقی بود.

And now their range is shattered into little shards.

و الان دسته‌ی آن‌ها به قسمت‌های کوچکی تقسیم شده.

This is the geography of an animal that we are driving to extinction,

این جغرافیا‌ی زیست‌محیطی یک حیوان است که ما به سمت نابودی و انقراض می‌کشانیم.

a fellow being, the most magnificent creature on land.

یک موجود زنده همانند ما و با صفات مشترک، و بزرگترین موجود روی خشکی.

Of course, we take much better care of our wildlife in the United States.

البته که ما توجه بیشتری به حیات وحش خودمان در ایالات متحده داریم.

In Yellowstone National Park, we killed every single wolf.

در پارک ملی یلو استون، تک تک گرگ‌ها را کشتیم.

We killed every single wolf south of the Canadian border, actually.

در واقع تمام گرگ‌های شمال مرز کانادا را کشتیم.

But in the park, park rangers did that in the 1920s,

ولی در پارک، محیط‌بانان این کار را در دهه‌ی ۱۹۲۰ انجام دادند.

and then 60 years later they had to bring them back,

و ۶۰ سال بعد، مجبور شدند آن‌ها را برگردانند،

because the elk numbers had gotten out of control.

چون جمعیت گوزن‌های شمالی از کنترل خارج شده بود.

And then people came.

و بعد آدم‌ها آمدند،

People came by the thousands to see the wolves,

هزاران نفر آمدند، تا گرگ‌ها را ببینند،

the most accessibly visible wolves in the world.

در دسترس‌ترین گرگ‌های دنیا.

And I went there and I watched this incredible family of wolves.

و من به آنجا رفتم و این خانواده‌ی عالی گرگ‌ها را مشاهده کردم،

A pack is a family.

هر دسته یک خانواده است.

It has some breeding adults and the young of several generations.

که چند بالغ تولیدمثل کننده و جوان‌هایی از چند نسل را در خود دارد.

And I watched the most famous, most stable pack in Yellowstone National Park.

و من مشهور‌ترین و با ثبات‌ترین دسته در پارک ملی یلو استون را مشاهده و بررسی کردم.

And then, when they wandered just outside the border,

و بعد، وقتی آن‌ها درست خارج از محدوده پرسه می‌زدند،

two of their adults were killed,

دوتا از بالغانشان کشته شدند،

including the mother,

شامل مادر خانواده،

which we sometimes call the alpha female.

که بعضی وقت‌ها او را ماده‌ی برتر گروه میگفتیم.

The rest of the family immediately descended into sibling rivalry.

باقی اعضای خانواده سریعا به رقابت برادر و خواهری روی آوردند.

Sisters kicked out other sisters.

خواهر‌ها دیگر خواهرها را طرد کردند.

That one on the left tried for days to rejoin her family.

آن یکی سمت چپ روز‌ها تلاش کرد که به خانواده‌اش بازگردد.

They wouldn't let her because they were jealous of her.

آن‌ها به او اجازه نمی‌دادند، چرا که نسبت به او حسادت می‌کردند.

She was getting too much attention from two new males,

او زیادی توجه دو نر گروه را به خود جلب کرده بود.

and she was the precocious one.

و او باهوش و با استعدادترین بود.

That was too much for them.

و این برای آنها خیلی سنگین بود.

She wound up wandering outside the park and getting shot.

او در نهایت مشغول پرسه‌زنی در خارج پارک بود که کشته شد.

The alpha male wound up being ejected from his own family.

نر غالب گروه به جایی رسید که از خانواده‌ی خودش بیرون رانده شد.

As winter was coming in,

وقتی که زمستان هم نزدیک بود،

he lost his territory, his hunting support,

او قلمرو خودش را، همراهانش در شکار،

the members of his family and his mate.

اعضای خانواده‌ و جفت خود را از دست داد.

We cause so much pain to them.

ما این همه رنج به آن‌ها تحمیل می‌کنیم.

The mystery is, why don't they hurt us more than they do?

معما اینجاست، چرا آن‌ها بیش از این که هست به ما آسیب نمی‌رسانند؟

This whale had just finished eating part of a grey whale

این نهنگ به تازگی خوردن قسمتی از یک نهنگ خاکستری را

with his companions who had killed that whale.

با همراهانش که آن را کشته بودند به اتمام رسانده.

Those people in the boat had nothing at all to fear.

آن افراد داخل قایق، اصلا دلیلی برای ترسیدن نداشتند.

This whale is T20.

این نهنگ، تی۲۰ است.

He had just finished tearing a seal into three pieces with two companions.

او به تازگی با دوتا از همراهانش یک خوک دریایی را سه تکه کرده است.

The seal weighed about as much as the people in the boat.

خوک دریایی تقریبا به اندازه‌ی افراد داخل قایق وزن داشت.

They had nothing to fear.

آن‌ها از چیزی ترس نداشتند.

They eat seals.

آن‌ها خوک‌های دریایی را می‌خورند.

Why don't they eat us?

چرا آن‌ها ما را نمی‌خورند؟

Why can we trust them around our toddlers?

چرا ما می‌توانیم در نزدیکی کودکانمان به آن‌ها اعتماد کنیم؟

Why is it that killer whales have returned to researchers lost in thick fog

چرا نهنگ‌های قاتل به سوی محققان گمشده در مه غلیظ بازگشته‌اند،

and led them miles until the fog parted

و آن‌ها را کیلومترها راهنمایی کرده‌اند تا مه از بین رفته،

and the researchers' home was right there on the shoreline?

و اقامت‌گاه محققان درست همانجا در نزدیکی ساحل بوده؟

And that's happened more than one time.

و این اتفاق بیش از یک بار رخ داده.

In the Bahamas, there's a woman named Denise Herzing,

در جزایر باهاما، خانمی است به نام دنیز هرزینگ،

and she studies spotted dolphins and they know her.

و او دلفین‌های خالدار را مطالعه می‌کند و آن‌ها او را می‌شناسند.

She knows them very well. She knows who they all are.

او آن‌ها را به خوبی می‌شناسد. همه‌ی آن‌ها را می‌شناسد.

They know her. They recognize the research boat.

آن‌ها او و قایق تحقیقاتی را تشخیص می‌دهند.

When she shows up, it's a big happy reunion.

وقتی او می‌آید، تجدید دیدار شاد و بزرگی است.

Except, one time showed up and they didn't want to come near the boat,

اما یک بار او آمد، و آن‌ها نخواستند به قایق نزدیک شوند.

and that was really strange.

و این واقعا عجیب بود.

And they couldn't figure out what was going on

و آن‌ها نتوانستند بفهمند چه شده،

until somebody came out on deck

تا زمانی که کسی روی عرشه آمد

and announced that one of the people onboard had died

و اعلام کرد که یکی از افراد داخل کشتی

during a nap in his bunk.

در حال چرت زدن در تختش مرده.

How could dolphins know that one of the human hearts

دلفین‌ها چطور می‌توانستند بفهمند که یکی از قلب‌های انسان‌ها

had just stopped?

دیگر نمی‌تپد؟

Why would they care?

چرا برایشان اهمیت داشته؟

And why would it spook them?

و چرا باید آن‌ها را بترساند؟

These mysterious things just hint at all of the things that are going on

این چیز‌های رمزآلود اشاره به تمام آن چیز‌هایی دارند

in the minds that are with us on Earth

که در اذهانی که با ما روی زمین وجود دارند میگذرد.

that we almost never think about at all.

که ما تقریبا اصلا به آن‌ها فکر نمی‌کنیم.

At an aquarium in South Africa

در یک آکواریوم واقع در آفریقای جنوبی

was a little baby bottle-nosed dolphin named Dolly.

یک بچه دلفین پوزه‌بطری بود به نام دالی.

She was nursing, and one day a keeper took a cigarette break

او داشت شیر می‌خورد که روزی، یکی از مراقبان برای سیگار کشیدن دست از کار کشید

and he was looking into the window into their pool, smoking.

و داشت از پنجره به داخل مخزن آن‌ها نگاه میکرد و سیگار می‌کشید.

Dolly came over and looked at him,

دالی آمد و به او نگاه کرد،

went back to her mother, nursed for a minute or two,

برگشت به مادرش، برای یکی دو دقیقه شیر مکید،

came back to the window

برگشت کنار پنجره

and released a cloud of milk that enveloped her head like smoke.

و ابری از شیر پخش کرد که مانند دود سرش را در بر گرفت.

Somehow, this baby bottle-nosed dolphin

به نحوی، این بچه دلفین پوزه‌بطری

got the idea of using milk to represent smoke.

این ایده را پیدا کرد که از شیر برای نمایش دادن دود استفاده کند.

When human beings use one thing to represent another,

وقتی انسان‌ها از چیزی استفاده می‌کنند تا چیز دیگری را نشان دهند،

we call that art.

این را هنر می‌گوییم.

(Laughter)

(خنده)

The things that make us human

چیزهایی که ما را انسان می‌کند،

are not the things that we think make us human.

آن‌هایی نیست که فکر می‌کنیم ما را انسان می‌کند.

What makes us human is that,

آن چیزی که ما را انسان می‌کند این است که،

of all these things that our minds and their minds have,

در مورد تمام چیز‌هایی که ذهن ما و ذهن آن‌ها دارد،

we are the most extreme.

ما بیشترین حد آن‌ها را داریم.

We are the most compassionate,

ما دلسوزترین،

most violent, most creative

خشن‌ترین، خلاق‌ترین

and most destructive animal that has ever been on this planet,

و خرابکارترین حیوانی هستیم که تاکنون بر روی این سیاره بوده.

and we are all of those things all jumbled up together.

و ما تمام آن چیز‌ها هستیم که در هم آمیخته شده‌اند.

But love is not the thing that makes us human.

اما دوست داشتن چیزی نیست که ما را انسان می‌کند.

It's not special to us.

این مخصوص ما نیست.

We are not the only ones who care about our mates.

ما تنها کسانی نیستیم که به همسرانمان توجه داریم.

We are not the only ones who care about our children.

ما تنها کسانی نیستیم که به بچه‌هایمان توجه داریم.

Albatrosses frequently fly six, sometimes ten thousand miles

آلباتراس‌ها معمولا ۱۰ و بعضی وقت‌ها ۱۵ هزار کیلومتر در طول چندین هفته

over several weeks to deliver one meal, one big meal,

پرواز می‌کنند تا یک وعده‌ی غذایی، یک وعده‌ی بزرگ

to their chick who is waiting for them.

به بچه‌شان برسانند که منتظرشان هست.

They nest on the most remote islands in the oceans of the world,

آن‌ها در دوردست‌ترین جزایر اقیانوس‌های جهان لانه می‌سازند.

and this is what it looks like.

و این وضعیت آنجاست.

Passing life from one generation to the next is the chain of being.

گذار زندگی از نسلی به نسل دیگر همان زنجیره‌ی وجود است.

If that stops, it all goes away.

اگر متوقف شود، همه‌اش نابود می‌شود.

If anything is sacred, that is, and into that sacred relationship

اگر هر چیزی محترم و مقدس است، این هم هست، و در این ارتباط محترم و مقدس

comes our plastic trash.

زباله‌های پلاستیکی ما جای می‌گیرد.

All of these birds have plastic in them now.

تمام این پرنده‌ها اکنون در بدنشان پلاستیک دارند.

This is an albatross six months old, ready to fledge --

این یک آلباتراس است، شش ماهه، آماده برای پرواز کردن

died, packed with red cigarette lighters.

مُرد، انباشته از فندک‌های قرمز.

This is not the relationship we are supposed to have

این رابطه‌ای نیست که قرار است

with the rest of the world.

ما با بقیه‌ی جهان داشته باشیم.

But we, who have named ourselves after our brains,

اما ما، که نام خودمان را از مغزمان گرفته‌ایم،

never think about the consequences.

هیچگاه درباره‌ی پی‌آمد‌ها فکر نمی‌کنیم.

When we welcome new human life into the world,

وقتی ما با شادمانی ورود زندگی انسانی جدید را به دنیا پذیرا میشویم،

we welcome our babies into the company of other creatures.

بچه‌هایمان را به همراهی دیگر مخلوقات تشویق می‌کنیم.

We paint animals on the walls.

حیوانات را بر دیوارها نقاشی می‌کنیم.

We don't paint cell phones.

تلفن‌های همراه نقاشی نمی‌کنیم،

We don't paint work cubicles.

اتاقک‌های کار را نقاشی نمی‌کنیم.

We paint animals to show them that we are not alone.

حیوانات را نقاشی می‌کنیم که به بچه‌ها نشان دهیم که ما تنها نیستیم.

We have company.

که همراه داریم.

And every one of those animals in every painting of Noah's ark,

و تک تک آن حیوانات در همه‌ی نقاشی‌های کشتی نوح،

deemed worthy of salvation is in mortal danger now,

که مستحق نجات فرض شدند، اکنون در خطر نابودی‌ هستند.

and their flood is us.

و طوفان نابود کننده‌ی آن‌ها ما هستیم.

So we started with a question:

خب با یک سوال شروع کردیم:

Do they love us?

آیا آن‌ها ما را دوست دارند؟

We're going to ask another question.

می‌خواهیم سوال دیگری بپریسم:

Are we capable of using what we have

آیا ما قادر به استفاده از چیزی که داریم هستیم؟

to care enough to simply let them continue?

که به اندازه‌ی کافی توجه و مراقبت کنیم و فقط بگذاریم ادامه دهند؟

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)