Bassam Tariq: The beauty and diversity of Muslim life

بسام طریق: زیبایی و تنوع زندگی مسلمانان

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I'm a blogger, a filmmaker and a butcher,

من یک وبلاگ نویس، فیلمساز و قصاب هستم،

and I'll explain how these identities come together.

و توضیح خواهم داد که چگونه این هویتها دور هم گرد آمدند.

It started four years ago,

از چهار سال پیش شروع شد،

when a friend and I opened our first Ramadan fast

هنگامی که من و دوستم اولین روز ماه رمضان را

at one of the busiest mosques in New York City.

در یکی از شلوغ ترین مساجد نیویورک افطار کردیم.

Crowds of men with beards and skullcaps were swarming the streets.

جمعیت مردان ریش دار کلاه بر سر که در خیابان موج می زدند.

It was an FBI agent's wet dream. (Laughter)

شاید کابوس یک ماموراف بی ای باشد. ( خنده تماشاگران)

But being a part of this community, we knew how welcoming this space was.

اما بعنوان عضوی از این جامعه، ما می دانستیم که چقدر این فضا پذیرای ماست

For years, I'd seen photos of this space being documented

برای سالها، دیده بودم که تصویری از این مکان

as a lifeless and cold monolith,

به عنوان جایی سرد و بدون روح ثبت شده بود که

much like the stereotypical image painted of the American Muslim experience.

بیشتر شبیه به تصاویر کلیشه ای نقاشی ازمسلمان آمریکایی بودند.

Frustrated by this myopic view,

و از این دید کوتاه نظرانه بسیار نا امید بودم.

my friend and I had this crazy idea:

من و دوستم یک فکر احمقانه کردیم:

Let's break our fast at a different mosque in a different state

بگذار هرشب ماه رمضان را در

each night of Ramadan

یک مسجد و ایالت مختلف افطار کنیم

and share those stories on a blog.

و داستان آن را در وبلاگمان بنویسیم.

We called it "30 Mosques in 30 Days,"

و اسم آن را گذاشتیم " سی مسجد و سی روز"

and we drove to all the 50 states

و ما به همه پنجاه ایالت سفر کردیم

and shared stories from over 100 vastly different Muslim communities,

و داستان بیش از پیش از ۱۰۰ جامعه مختلف مسلمانان را به اشتراک گزاردیم،

ranging from the Cambodian refugees in the L.A. projects

اعم از پروژه پناهندگان کامبوجی در لس آنجلس

to the black Sufis living in the woods of South Carolina.

تا صوفیان سیاه پوستی که در جنگل های کارولینا جنوبی زندگی می کنند.

What emerged was a beautiful and complicated portrait of America.

آنچه بدست آمد تصویر زیبا و پیچیده ای از آمریکا بود.

The media coverage forced local journalists

پوشش خبری باعث شد که خبرنگاران محلی

to revisit their Muslim communities,

از جوامع مسلمانان بازدید دوباره ای داشته باشند،

but what was really exciting was seeing people from around the world

اما آنچه که واقعا هیجان انگیز بود دیدن مردمی از سراسر جهان بود

being inspired to take their own 30-mosque journey.

که الهام گرفتند تا سفر ۳۰ مسجد خودشان را انجام دهند.

There were even these two NFL athletes

همچنین دو ورزشکار راگبی از حضور خود

who took a sabbatical from the league to do so.

از بازی روز شنبه در لیگ گذشتند تا اینکار را بکنند.

And as 30 Mosques was blossoming around the world,

و به همین ترتیب ۳۰ مسجد در سراسر دنیا گسترش یافت،

I was actually stuck in Pakistan working on a film.

من در واقع در پاکستان روی یک فیلم کار می کردم.

My codirector, Omar, and I were at a breaking point with many of our friends

همکارم عمر و من همراه با تعدادی از دوستانمان در نقطه عطف کاری مان درباره

on how to position the film.

اینکه چگونه فیلم را ارائه دهیم بودیم.

The movie is called "These Birds Walk,"

نام فیلم" این پرندگان راه می روند" بود

and it is about wayward street kids

و درباره کودکان خیره سر خیابانی بود

who are struggling to find some semblance of family.

که درایجاد ارتباط با خانواده هایشان مشکل دارند.

We focus on the complexities of youth and family discord,

ما روی پیچیدگی اختلافات بین نوجوانان و خانواده هایشان تمرکز کرده بودیم،

but our friends kept on nudging us to comment on drones and target killings

اما دوستان مان دائما از ما میخواستند که مضامینیدر رابطه با پهپادها و قتل های هدفمند در فیلم بگنجانیم

to make the film "more relevant,"

تا فیلم "جذاب تر" شود،

essentially reducing these people who have entrusted us with their stories

اساسا برای حذف افرادی که با نماد های سیاسی

into sociopolitical symbols.

موضوعات شان را به ما ارائه داده بودند.

Of course, we didn't listen to them,

البته، به آنها نوجه نکردیم،

and instead, we championed the tender gestures of love

و در عوض، ما از رفتار مهربانانه عشق

and headlong flashes of youth.

و درخشش بی پروای جوانی در این فیلم دفاع کردیم.

The agenda behind our cinematic immersion was only empathy,

در پس این فیلم هدف ما تنها غوطه ور شدن در همدلی بود،

an emotion that's largely deficient from films

احساس کمبود آن بطور گسترده ای در فیلم هایی

that come from our region of the world.

که در درباره دین ما در سراسر جهان تولید میشود وجود دارد.

And as "These Birds Walk" played at film festivals and theaters internationally,

و فیلم " این پرندگان راه می روند" در فستیوال و سینماهای بین المللی به نمایش درآمد،

I finally had my feet planted at home in New York,

عاقبت من به خانه ام در نیویورک برگشتم،

and with all the extra time and still no real money,

و با تمام وقت اضافی که داشتم و هنوز پولی کسب نکرده بودم،

my wife tasked me to cook more for us.

همسرم از من خواست که بیشتربرای خودمان اشپزی کنم.

And whenever I'd go to the local butcher to purchase some halal meat,

و هر گاه که به قصابی محله برای خرید گوشت حلال می رفتم

something felt off.

چیزی را احساس می کردم.

For those that don't know, halal is a term used for meat

برای کسانی که نمی دانند گوشت حلال چیست

that is raised and slaughtered humanely following very strict Islamic guidelines.

بگویم که این دستورالعمل های بسیار سخت اسلامی برای ذبح همراه با شفقت حیوانات است.

Unfortunately, the majority of halal meat in America

متاسفانه، بیشترین گوشت حلال در آمریکا

doesn't rise to the standard that my faith calls for.

با استانداردهای مذهب من مطابقت ندارد.

The more I learned about these unethical practices,

هر چه بیشتر در مورد این شیوه غیر اخلاقی یادگرفتم،

the more violated I felt,

بیشتر احساس بی رحمی کردم،

particularly because businesses from my own community

به ویژه به دلیل تجارت در جامعه که من به آن متعلق هستم

were the ones taking advantage of my orthodoxy.

آنها از مذهبی بودن من سوء استفاده می کردند.

So, with emotions running high, and absolutely no experience in butchery,

بنابراین، با احساسات بسیار زیادی که داشتم، و مطلقا هیچ تجربه ای در مورد قصابی نداشتم،

some friends and I opened a meat store

من و چند تا از دوستانم یک فروشگاه گوشت

in the heart of the East Village fashion district.

در قلب منطقه مُد East Village (روستای شرق ) باز کردیم.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

We call it Honest Chops,

ما نام آن را Honest Chops (گوشت صداقت ) گذاشتیم،

and we're reclaiming halal by sourcing organic, humanely raised animals,

و مدعی هستیم که گوشت حلال ارگانیک، که حیوان با شفقت پرورش داده شده را تامین کرده

and by making it accessible and affordable to working-class families.

و آنها را با قیمتی مناسب در دسترس خانواده های طبقه کارگر قرار می دهیم.

There's really nothing like it in America.

واقعا در آمریکا چیزی شبیه به این وجود ندارد.

The unbelievable part is actually that 90 percent of our in-store customers

بطور باورنکردنی ۹۰ درصد از مشتریان فروشگاه ما

are not even Muslim.

حتی مسلمان نیستند.

For many, it is their first time interacting with Islam

و برای خیلی از آنها، این اولین باری است که با مسلمانان

on such an intimate level.

در این سطح از صمیمیت تعامل می کنند.

So all these disparate projects -- (Laughter) --

خُب همه این پروژه ها متفاوت--( خنده تماشاگران)

are the result of a restlessness.

بی قرار و نا آرامی هستند.

They are a visceral response to the businesses and curators

آنها واکنشی درونی به تجارت و موزه دارانی هست

who work hard to oversimplify my beliefs and my community,

که به سختی تلاش می کنند تا اعتقادات و جامعه من را ساده انگاری کنند،

and the only way to beat their machine is to play by different rules.

و تنها راه مقابله با ماشین آنها بازی با قواعد متفاوت هست.

We must fight with an inventive approach.

ما باید با رویکردی که ایجاد شده بجنگیم.

With the trust, with the access, with the love that only we can bring,

با اعتماد، با در دسترس قراردادن ، با عشقی که ما تنها می توانیم بیاوریم،

we must unapologetically reclaim our beliefs

باید بدون هیچ عذری اعتقادات مان را

in every moving image, in every cut of meat,

در هر فیلم و هر برشی که به گوشت می زنیم باز پس بگیریم،

because if we whitewash our stories for the sake of mass appeal,

چرا که اگر ما به خاطر جلب رضایت جمعی موضوعات مان توجیه کنیم،

not only will we fail,

شکست خواهیم خورد،

but we will be trumped by those with more money and more resources

مغلوب آنهایی که با پول و منابع بیشتری

to tell our stories.

برای گفتن داستانهایشان دارند خواهیم شد.

But the call for creative courage is not for novelty or relevance.

اما این فراخوانی برای ایجاد خبر و یا ارتباطات نیست.

It is simply because our communities are so damn unique and so damn beautiful.

خیلی ساده زیرا جوامع ما بطور بسیار منحصر بفردی زیبا هستند.

They demand us to find uncompromising ways to be acknowledged and respected.

آنها خواهان آن هستند که ما شیوه قاطعی

Thank you.

برای تصدیق و تکریم بیابیم.

(Applause)

سپاسگزارم