Why humans run the world | Yuval Noah Harari | TED

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

Seventy-thousand years ago, our ancestors were insignificant animals.

۷۰ هزار سال پیش، اجداد ما حیواناتی عادی بودند.

The most important thing to know about prehistoric humans

مهمترین چیزی که باید درباره انسان‎های ماقبل تاریخ دانست

is that they were unimportant.

این است که آنها بی‌اهمیت بودند.

Their impact on the world was not much greater than that of jellyfish

تاثیر آنها بر جهان بیشتر از عروس دریایی

or fireflies or woodpeckers.

کرم شب تاب یا دارکوب نبود.

Today, in contrast, we control this planet.

اما در مقابل، امروز ما این سیاره را کنترل می‎کنیم

And the question is:

و پرسش این است که:‌

How did we come from there to here?

چگونه از آنجا به اینجا رسیدیم؟

How did we turn ourselves from insignificant apes,

ما چگونه، ازکَپی‎های بی اهمیت

minding their own business in a corner of Africa,

که در گوشه‎ای از آفریقا سرگرم کار خود بودند،

into the rulers of planet Earth?

به حاکمان کره زمین تبدیل شدیم؟

Usually, we look for the difference between us and all the other animals

معمولا به دنبال تفاوت‎های میان خودمان و سایر حیوانات

on the individual level.

در سطوح فردی هستیم.

We want to believe -- I want to believe --

می‎خواهیم مطمئن شویم-- من می‎خواهم مطمئن شوم--

that there is something special about me,

که ویژگی خاصی درباره من وجود دارد،

about my body, about my brain,

درباره بدن من، درباره مغز من،

that makes me so superior to a dog or a pig, or a chimpanzee.

که من را از یک سگ، یک خوک یا یک شامپانزه بسیار برتر می‎کند.

But the truth is that, on the individual level,

اما واقعیت این است که، در سطح فردی،

I'm embarrassingly similar to a chimpanzee.

من به شکل شرم‌ آوری شبیه به یک شامپانزه هستم.

And if you take me and a chimpanzee and put us together on some lonely island,

و اگر من و یک شامپانزه را با هم در یک جزیره متروکه بگذارید،

and we had to struggle for survival to see who survives better,

و ما مجبور شویم برای بقا تلاش کنیم تا ببینیم کدامیک بهتر عمل می‎کنیم،

I would definitely place my bet on the chimpanzee, not on myself.

من قطعا روی شامپانزه شرط بندی می کنم، نه روی خودم.

And this is not something wrong with me personally.

و این به معنی وجود مشکلی درباره شخصیت من نیست،

I guess if they took almost any one of you, and placed you alone

فکر می‎کنم اگر هرکدام از شما هم که تنها

with a chimpanzee on some island,

با یک شامپانزه در جزیره‎ای متروک قرار بگیرید

the chimpanzee would do much better.

شامپانزه بسیار بهتر عمل خواهد کرد.

The real difference between humans and all other animals

تفاوت اصلی میان انسان‎ها و دیگر حیوانات

is not on the individual level;

در سطح فردی نیست،

it's on the collective level.

بلکه در سطح جمعی است.

Humans control the planet because they are the only animals

انسان‎ها به این دلیل بر این سیاره حکمرانی می‎کنند که تنها حیواناتی هستند

that can cooperate both flexibly and in very large numbers.

که می‎توانند به شکل انعطاف پذیر و در اجتماع‎های پرتعداد با هم تعامل کنند.

Now, there are other animals --

البته، حیوانات دیگری هم هستند --

like the social insects, the bees, the ants --

مثل حشرات اجتماعی، زنبورها، مورچه‎ها--

that can cooperate in large numbers, but they don't do so flexibly.

که می توانند به شکل جمعی عمل کنند اما در این کار انعطاف زیادی ندارند.

Their cooperation is very rigid.

تشکیلات آنها بسیار چارچوب بندی شده است.

There is basically just one way in which a beehive can function.

در واقع، تنها یک راه برای فعالیت یک کندو وجود دارد.

And if there's a new opportunity or a new danger,

و اگر موقعیت و یا خطر جدیدی در برابر کندو قرار بگیرد،

the bees cannot reinvent the social system overnight.

زنبورها نمی‎توانند ساختار اجتماعی‎شان را یک شب از نو بسازند.

They cannot, for example, execute the queen

مثلا، نمی‎توانند ملکه را اعدام کنند

and establish a republic of bees,

و جمهوری خلق زنبورها،

or a communist dictatorship of worker bees.

و یا دیکتاتوری کمونیستی زنبورهای کارگر را ایجاد کنند.

Other animals, like the social mammals --

دیگر حیوانات، مانند پستانداران اجتماعی--

the wolves, the elephants, the dolphins, the chimpanzees --

گرگ‎ها، فیل‎ها، دلفین‎ها، شامپانزه‎ها--

they can cooperate much more flexibly,

می‎توانند با انعطاف بسیار بالاتری عمل کنند

but they do so only in small numbers,

اما تنها در تعداد اندک چنین عمل می‎کنند،

because cooperation among chimpanzees

زیرا تعامل میان شامپانزه‎ها

is based on intimate knowledge, one of the other.

تنها براساس اطلاعات شخصی متقابل شکل می‎گیرد.

I'm a chimpanzee and you're a chimpanzee,

اگر من یک شامپانزه هستم و شما یک شامپانزه هستید،

and I want to cooperate with you.

و من می‎خواهم با شما همکاری کنم،

I need to know you personally.

پس نیاز دارم که شخصا شما را بشناسم.

What kind of chimpanzee are you?

چه جور شامپانزه‎ای هستی؟

Are you a nice chimpanzee?

شامپانزه‎ی خوبی هستی؟

Are you an evil chimpanzee?

شامپانزه‎ی بدی هستی؟

Are you trustworthy?

قابل اعتماد هستی؟

If I don't know you, how can I cooperate with you?

اگر شما را نشناسم، چطور می‎توانم با شما همکاری کنم؟

The only animal that can combine the two abilities together

تنها حیواناتی که می‎توانند این دو قابلیت را با هم ترکیب کنند

and cooperate both flexibly and still do so in very large numbers

و در تعداد زیاد به صورت انعطاف پذیر عمل کنند،

is us, Homo sapiens.

ما هستیم، انسان خردمند.

One versus one, or even 10 versus 10,

در شرایط تک به تک یا حتی ده به ده،

chimpanzees might be better than us.

شاید شامپانزه‎ها بهتر از ما باشند.

But, if you pit 1,000 humans against 1,000 chimpanzees,

اما اگر ۱٫۰۰۰ انسان را در برابر ۱٫۰۰۰ شامپانزه قرار دهیم،

the humans will win easily, for the simple reason

به این دلیل ساده که هزار شامپانزه به هیچ وجه نمی‎توانند با هم همکاری کنند،

that a thousand chimpanzees cannot cooperate at all.

انسانها به سادگی برنده می‎شوند.

And if you now try to cram 100,000 chimpanzees

و اگر سعی کنید که ۱۰۰٫۰۰۰ شامپانزه را در

into Oxford Street, or into Wembley Stadium,

خیابان آکسفورد یا استادیوم ویمبلی،

or Tienanmen Square or the Vatican,

یا میدان تیان آن من یا واتیکان قرار دهید،

you will get chaos, complete chaos.

چیزی جز آشفتگی نصیبتان نخواهد شد، هرج و مرج کامل.

Just imagine Wembley Stadium with 100,000 chimpanzees.

فقط استادیم ویمبلی را با ۱۰۰٫۰۰۰ شامپانزه تصور کنید.

Complete madness.

دیوانگی محض.

In contrast, humans normally gather there in tens of thousands,

در مقابل، ده‎ها هزار انسان در آنجا کنار هم جمع می‎شوند

and what we get is not chaos, usually.

و چیزی که می‎بینیم، معمولا، آشوب نیست.

What we get is extremely sophisticated and effective networks of cooperation.

چیزی که می‎بینیم، شبکه‎های بسیار پیچیده و موثر همکاری است.

All the huge achievements of humankind throughout history,

هیچ یک از دستآوردهای عظیم بشر در طول تاریخ

whether it's building the pyramids or flying to the moon,

از ساختن اهرام گرفته تا سفر به ماه،

have been based not on individual abilities,

بر اساس توانایی‎های فردی میسر نشده است،

but on this ability to cooperate flexibly in large numbers.

بلکه با توانایی همکاری انعطاف پذیر انسانها در اجتماع به دست آمده‎اند.

Think even about this very talk that I'm giving now:

حتی درباره سخنرانی که همین الان من در حال ارائه آن هستم فکر کنید:

I'm standing here in front of an audience of about 300 or 400 people,

من در مقابل ۳۰۰ یا ۴۰۰ نفر ایستاده‎ام،

most of you are complete strangers to me.

که بیشتر آنها برای من کاملا غریبه هستند.

Similarly, I don't really know all the people who have organized

همین طور، شناختی از اکثر کسانی که این رویداد را برنامه ریزی کرده

and worked on this event.

و بر روی آن کار کرده‎اند، ندارم.

I don't know the pilot and the crew members of the plane

من، خلبان و خدمه هواپیمایی را هم

that brought me over here, yesterday, to London.

که دیروز مرا به اینجا، به لندن، رساند نمی‎شناختم.

I don't know the people who invented and manufactured

من کسانی که این میکروفون و دوربینهایی که درحال ضبط صحبت‎های من هستند را

this microphone and these cameras, which are recording what I'm saying.

اختراع کرده و ساخته‎اند را نمی‎شناسم.

I don't know the people who wrote all the books and articles

نویسندگان همه این کتابهایی که برای آماده کردن مطالبم

that I read in preparation for this talk.

مطالعه کرده‎ام را نمی‎شناسم.

And I certainly don't know all the people

و البته هیچ یک از کسانی که این سخنرانی را از طریق اینترنت

who might be watching this talk over the Internet,

جایی در بوینس آیرس یا دهلی نو خواهند دید،

somewhere in Buenos Aires or in New Delhi.

را نمی‎شناسم.

Nevertheless, even though we don't know each other,

به هرحال، هرچند که ما یکدیگر را نمی‎شناسیم

we can work together to create this global exchange of ideas.

می‎توانیم برای ایجاد این تبادل جهانی ایده‎ها، با هم همکاری کنیم.

This is something chimpanzees cannot do.

این یکی از کارهایی است که شامپانزه‎ها قادر به انجام آن نیستند.

They communicate, of course,

البته آنها با هم ارتباط برقرار می‎کنند،

but you will never catch a chimpanzee traveling to some distant chimpanzee band

اما شما هیچ گاه یک شامپانزه را نمی‎بینید

to give them a talk about bananas or about elephants,

که برای ارائه مطالبی درباره موزها یا فیل‎ها یا هر موضوع دیگری

or anything else that might interest chimpanzees.

در یک کنفرانس شامپانزه‎ای، به دوردست‎ها سفر کند.

Now cooperation is, of course, not always nice;

البته ارتباط و تعامل همیشه خوب نیست،

all the horrible things humans have been doing throughout history --

تمام کارهای پلیدی که انسانها در طول تاریخ انجام داده‎اند--

and we have been doing some very horrible things --

و کارهای بسیار بدی انجام داده‎ایم--

all those things are also based on large-scale cooperation.

تمام آنها به خاطر ارتباطات گسترده بوده است.

Prisons are a system of cooperation;

زندان‎ها یک نمونه از سیستمهای تعاملی هستند

slaughterhouses are a system of cooperation;

کشتارگاهها نمونه‎ای از سیستمهای همکاری هستند.

concentration camps are a system of cooperation.

کمپ‎های بازپروری نمونه‎ای از سیستم همکاری هستند.

Chimpanzees don't have slaughterhouses and prisons and concentration camps.

شامپانزه‎ها کشتارگاه و زندان و کمپ بازپروری ندارند.

Now suppose I've managed to convince you perhaps that yes,

حال در نظر بگیرید که شاید من توانسته‎ام شما را قانع کنم که بله،

we control the world because we can cooperate flexibly in large numbers.

ما بر جهان حکومت می‎کنیم چون می‎توانیم در تعداد بالا با انعطاف با هم تعامل کنیم.

The next question that immediately arises

سوال بعدی که بلافاصله در ذهن یک

in the mind of an inquisitive listener is:

شنونده کنجکاو مطرح می‎شود، این است که:

How, exactly, do we do it?

ما دقیقا چگونه این کار را انجام می‎دهیم؟

What enables us alone, of all the animals, to cooperate in such a way?

چه چیزی تنها ما را، از میان تمام حیوانات، قادر می‎سازد که اینگونه رفتار کنیم؟

The answer is our imagination.

پاسخ قوه تخیل ما است.

We can cooperate flexibly with countless numbers of strangers,

به این دلیل می‎توانیم با انعطاف با تعداد بی شماری از غریبه‎ها تعامل کنیم

because we alone, of all the animals on the planet,

که تنها ما، از میان تمام موجودات روی زمین،

can create and believe fictions, fictional stories.

می‎توانیم تخیلات را بسازیم و داستانهای تخیلی را باور کنیم.

And as long as everybody believes in the same fiction,

و تا زمانی که همه به تخیلی واحد ایمان داشته باشیم

everybody obeys and follows the same rules,

همه از قوانین، هنجارها و ارزشهای واحدی

the same norms, the same values.

پیروی و اطاعت می‎کنیم.

All other animals use their communication system

همه موجودات دیگر از سیستمهای ارتباطی خود

only to describe reality.

برای توصیف واقعیت استفاده می‎کنند.

A chimpanzee may say, "Look! There's a lion, let's run away!"

یک شامپانزه ممکن است بگوید "نگاه کن! یه شیر اونجاست، باید بزنیم به چاک!"

Or, "Look! There's a banana tree over there! Let's go and get bananas!"

یا "نگاه کن! یه درخت موز اونجاست! بریم چند تا موز بخوریم!"

Humans, in contrast, use their language not merely to describe reality,

در مقابل انسانها از زبان خود تنها برای بیان واقعیات استفاده نمی‎کنند،

but also to create new realities, fictional realities.

بلکه از آن برای توصیف واقعیات جدید یا واقعیات تخیلی هم استفاده می‎کنند.

A human can say, "Look, there is a god above the clouds!

یک انسان ممکن است بگوید "نگاه کن، خدایی در آن سوی ابرهاست!

And if you don't do what I tell you to do,

و اگر آنچه من به تو می‎گویم را انجام ندهی،

when you die, God will punish you and send you to hell."

پس از مرگ او تو را مجازات خواهد کرد و تو را به جهنم خواهد فرستاد."

And if you all believe this story that I've invented,

و اگر تمام شما داستانی را که من همین الان ساختم باور کنید،

then you will follow the same norms and laws and values,

آنگاه همه شما از هنجارها، قوانین و ارزشهای یکسانی پیروی خواهید کرد،

and you can cooperate.

و می‎توانید با هم تعامل کنید.

This is something only humans can do.

این کاری است که تنها انسانها قادر به انجام آن هستند.

You can never convince a chimpanzee to give you a banana

هیچگاه نمی‎توانید با این حرف که "...پس از مرگ به بهشت شامپانزه‎ها رهسپار خواهی بود"

by promising him, "... after you die, you'll go to chimpanzee heaven ..."

یک شامپانزه را متقاعد کنید که موزش را به شما بدهد.

(Laughter)

(خنده)

"... and you'll receive lots and lots of bananas for your good deeds.

"...و به پاس اعمال نیکت، هزاران هزار موز به تو اعطا خواهد شد.

So now give me this banana."

پس این موز را به من بده."

No chimpanzee will ever believe such a story.

هیچ شامپانزه‎ای این حرف را باور نخواهد کرد.

Only humans believe such stories,

تنها انسانها داستانهایی از این دست را باورمی‎کنند،

which is why we control the world,

و به همین دلیل است که ما بر جهان حکم می‎رانیم

whereas the chimpanzees are locked up in zoos and research laboratories.

درحالی که شامپانزه‏‎ها در باغ وحش‎ها و آزمایشگاههای تحقیقاتی نگهداری می‎شوند.

Now you may find it acceptable that yes,

حال، ممکن است این مسئله را قابل قبول بیابید که بله،

in the religious field, humans cooperate by believing in the same fictions.

در یک بستر مذهبی، انسانها با ایمان به تخیلات مشابه با هم تعامل دارند.

Millions of people come together to build a cathedral or a mosque

میلیونها انسان برای ساخت یک کلیسای جامع یا مسجد گرد هم می‎آیند

or fight in a crusade or a jihad, because they all believe in the same stories

یا در جنگهای صلیبی می‎جنگند یا جهاد می‎کنند، چون تمام آنها به داستانهای مشابه

about God and heaven and hell.

درباره خدا و بهشت و جهنم اعتقاد دارند.

But what I want to emphasize is that exactly the same mechanism

اما چیزی که من بر آن تاکید دارم این است که دقیقا ساز و کار مشابهی

underlies all other forms of mass-scale human cooperation,

نه تنها زمینه‎های مذهبی بلکه تمام اشکال تعاملات انسانی در ابعاد بزرگ را

not only in the religious field.

در بر می‎گیرد.

Take, for example, the legal field.

به عنوان مثال، زمینه قانونی را در نظر بگیرید.

Most legal systems today in the world are based on a belief in human rights.

امروزه اکثر سیستمهای قانون بر اساس باور به حقوق بشر تنظیم شده‎اند.

But what are human rights?

اما حقوق بشر چیست؟

Human rights, just like God and heaven, are just a story that we've invented.

حقوق بشر، درست مانند خدا و سرای باقی تنها داستانهایی ساخته دست ما هستند.

They are not an objective reality;

آنها واقعیات عینی نیستند؛

they are not some biological effect about homo sapiens.

آنها خصوصیات بیولوژیکی گونه انسان اندیشمند نیستند.

Take a human being, cut him open, look inside,

اگر یک انسان را بگیریم و از وسط به دو نیم کرده نگاهی به درون آن بیاندازیم،

you will find the heart, the kidneys, neurons, hormones, DNA,

قلب، کلیه‎ها، اعصاب، هورمون‎ها و دی ان ای او را خواهیم یافت

but you won't find any rights.

اما خبری از حقوق او نخواهد بود.

The only place you find rights are in the stories

تنها جایی که می‎توانیم حقوق بشر را بیابیم درون داستان‎هایی است

that we have invented and spread around over the last few centuries.

که ما ساخته‎ایم و در قرون اخیر به اشاعه آنها پرداخته‎ایم.

They may be very positive stories, very good stories,

ممکن است آنها داستانهایی بسیار مثبت باشند داستانهایی عالی،

but they're still just fictional stories that we've invented.

ولی در نهایت تنها داستانهای تخیلی هستند که ما ساخته‎ایم.

The same is true of the political field.

در زمینه سیاسی هم به همین شکل است.

The most important factors in modern politics are states and nations.

مهم‎ترین فاکتورهای سیاست مدرن دولت‎ها و ملت‎ها هستند.

But what are states and nations?

اما دولت‎ها و ملت‎ها چه هستند؟

They are not an objective reality.

آنها واقعیات عینی نیستند.

A mountain is an objective reality.

یک کوه، یک واقعیت عینی است.

You can see it, you can touch it, you can even smell it.

می‏‎توان آن را دید، لمس کرد و یا حتی آن را بویید.

But a nation or a state,

اما یک ملت یا یک دولت،

like Israel or Iran or France or Germany,

مانند اسرائیل، ایران، فرانسه یا آلمان،

this is just a story that we've invented

تنها داستانهایی هستند که ما ساخته‎ایم

and became extremely attached to.

و به شدت وابسته و دلبسته آنها شده‎ایم.

The same is true of the economic field.

در زمینه اقتصاد هم چنین است.

The most important actors today in the global economy

امروزه مهمترین بازیگران در اقتصاد جهانی

are companies and corporations.

شرکت‎ها و موسسات هستند.

Many of you today, perhaps, work for a corporation,

احتمالا بسیاری از شما در یک موسسه مانند

like Google or Toyota or McDonald's.

گوگل، تویوتا یا مک دونالدز کار می‎کنید.

What exactly are these things?

این نام‎ها دقیقا چه هستند؟

They are what lawyers call legal fictions.

اینها چیزهایی هستند که وکلا آنها را تخیلات قانونی می‎نامند.

They are stories invented and maintained

آنها داستانهایی هستند که

by the powerful wizards we call lawyers.

جادوگران پرقدرتی به نام وکلا آنها را ساخته و نگه داشته‎اند.

(Laughter)

(خنده)

And what do corporations do all day?

و موسسات در طول روز چه کار می‎کنند؟

Mostly, they try to make money.

بیشتر اوقات به پول در آوردن مشغولند.

Yet, what is money?

اما، پول چیست؟

Again, money is not an objective reality; it has no objective value.

دوباره، پول هم یک واقعیت عینی نیست؛ و هیچ ارزش عینی ندارد.

Take this green piece of paper, the dollar bill.

این تکه کاغذ سبز را بردارید، اسکناس دلار.

Look at it -- it has no value.

به آن نگاه کنید--هیچ ارزشی ندارد.

You cannot eat it, you cannot drink it,

نمی‎توان آن را خورد، نمی‎توان آن را نوشید

you cannot wear it.

نمی‎توان آن را پوشید.

But then came along these master storytellers --

اما ناگهان این قصه گویان برجسته از راه می‎رسند--

the big bankers,

بانکداران بزرگ،

the finance ministers,

وزرای اقتصاد،

the prime ministers --

نخست وزیران--

and they tell us a very convincing story:

و یک داستان کاملا متقاعد کننده برایمان تعریف می‎کنند:

"Look, you see this green piece of paper?

"ببین، این تکه کاغذ سبز را می‎بینی؟

It is actually worth 10 bananas."

این در واقع ۱۰ موز می‎ارزد."

And if I believe it, and you believe it,

و اگر من آن را باور کنم، و شما آن را باور کنید،

and everybody believes it,

و همه آن را باور کنند،

it actually works.

عملا نتیجه خواهد داد.

I can take this worthless piece of paper,

آن وقت می‎توانم این تکه کاغذ بی‎ارزش را

go to the supermarket,

به سوپرمارکت ببرم،

give it to a complete stranger whom I've never met before,

آن را به یک غریبه که تا به حال ندیده‎ام بدهم

and get, in exchange, real bananas which I can actually eat.

و در ازای آن موزهای واقعی بگیرم، که واقعا قابل خوردن هستند.

This is something amazing.

این مسئله واقعا هیجان انگیز است.

You could never do it with chimpanzees.

هیچ وقت نمی‎توان با شامپانزه‎ها همچین کاری کرد.

Chimpanzees trade, of course:

البته شامپانزه‎ها تبادل کالا می‎کنند:

"Yes, you give me a coconut, I'll give you a banana."

"بله اگر تو یک نارگیل به من بدهی، من یک موز به تو می‎دهم."

That can work.

این جواب می‎دهد.

But, you give me a worthless piece of paper

اما تو این تکه کاغذ بی‎ارزش را به من می‎دهی

and you except me to give you a banana?

و توقع داری که من یک موز به تو بدهم؟

No way!

به هیچ وجه!

What do you think I am, a human?

تو درباره من چه فکری کردی، من آدمم؟

(Laughter)

(خنده)

Money, in fact, is the most successful story

پول، در واقع، موفق ترین داستانی است

ever invented and told by humans,

که توسط انسانها ساخته و پرداخته شده است.

because it is the only story everybody believes.

چون تنها داستانی است که همه آن را باور دارند.

Not everybody believes in God,

نه تنها کسانی که به خدا اعتقاد دارند،

not everybody believes in human rights,

نه تنها کسانی که به حقوق بشر معتقدند،

not everybody believes in nationalism,

نه تنها کسانی که به ناسیونالیزم باوردارند،

but everybody believes in money, and in the dollar bill.

بلکه همه و همه به پول اعتقاد دارند و البته اسکناس دلار.

Take, even, Osama Bin Laden.

به طور مثال، اسامه بن لادن.

He hated American politics and American religion

او از سیاست‎های آمریکایی و دین آمریکایی

and American culture,

و فرهنگ آمریکایی بیزار بود،

but he had no objection to American dollars.

ولی هیچ مخالفتی با دلارهای آمریکایی نداشت.

He was quite fond of them, actually.

در واقع، او شیفته آنها بود.

(Laughter)

(خنده)

To conclude, then:

بنابراین:

We humans control the world because we live in a dual reality.

ما انسانها به این دلیل حاکمان زمین هستیم که در یک واقعیت دوگانه زندگی می‎کنیم.

All other animals live in an objective reality.

تمامی موجودات دیگر در یک واقعیت عینی به سر می‎برند.

Their reality consists of objective entities,

واقعیت آنها شامل اشیاء عینی است،

like rivers and trees and lions and elephants.

مانند رودها، درختان، شیرها و فیل‎ها.

We humans, we also live in an objective reality.

ما انسان‎ها هم در یک واقعیت عینی زندگی می‎کنیم

In our world, too, there are rivers and trees and lions and elephants.

در دنیای ما هم رودها، درختان، شیرها و فیل‎ها وجود دارند.

But over the centuries,

اما در طول قرن‎ها،

we have constructed on top of this objective reality

ما بر روی این واقعیت عینی

a second layer of fictional reality,

لایه‎ای ثانوی از واقعیت خیالی ساخته‎ایم،

a reality made of fictional entities,

واقعیتی ساخته از نهادهای خیالی،

like nations, like gods, like money, like corporations.

مانند ملت‎ها، خدایان، پول و موسسات.

And what is amazing is that as history unfolded,

و نکته جالب آن است که با گذشت زمان در طول تاریخ

this fictional reality became more and more powerful

این واقعیت خیالی بیشتر و بیشتر قدرت گرفت

so that today, the most powerful forces in the world

و در نتیجه آن، امروزه قدرتمندترین نیروها در جهان

are these fictional entities.

همین نهادهای خیالی هستند.

Today, the very survival of rivers and trees and lions and elephants

امروزه نجات رودخانه‎ها، درختان، شیرها و فیل‎ها

depends on the decisions and wishes of fictional entities,

به تصمیمات و آرزوهای همین نهادهای خیالی

like the United States, like Google, like the World Bank --

مثل ایالات متحده، گوگل و بانک جهانی، بستگی دارد.

entities that exist only in our own imagination.

نهادهایی که تنها در خیالات ما وجود دارند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Bruno Giussani: Yuval, you have a new book out.

برونو جیوسانی: یووال، تو یک کتاب جدید چاپ کردی.

After Sapiens, you wrote another one,

بعد از "خردمندان"، تو یک کتاب دیگه نوشتی

and it's out in Hebrew, but not yet translated into ...

که به عبری به چاپ رسیده، اما هنوز به انگلیسی ...

Yuval Noah Harari: I'm working on the translation as we speak.

یووال نواه حراری: در حال حاضر در حال کار روی ترجمه هستم.

BG: In the book, if I understand it correctly,

ب.ج: در این کتاب، اگر درست متوجه شده باشم،

you argue that the amazing breakthroughs that we are experiencing right now

تو ادعا می‎کنی که پیشرفتهای شگرفی که در حال حاضر شاهد آنها هستیم،

not only will potentially make our lives better,

نه تنها به شکل بالقوه زندگی ما را بهبود می‎بخشند،

but they will create -- and I quote you --

بلکه آنها--از خودت نقل قول می‎کنم--

"... new classes and new class struggles, just as the industrial revolution did."

"... طبقات جدید و منازعات طبقاتی جدیدی ایجاد می‎کنند، درست مثل انقلاب صنعتی".

Can you elaborate for us?

میشه برامون توضیح بدی؟

YNH: Yes. In the industrial revolution,

ی.ن.ح: بله، در انقلاب صنعتی،

we saw the creation of a new class of the urban proletariat.

شاهد ایجاد طبقه جدیدی از پرولتاریای شهری بودیم.

And much of the political and social history of the last 200 years involved

و با درگیر شدن هرچه بیشتر تاریخ سیاسی اجتماعی ۲۰۰ سال گذشته

what to do with this class, and the new problems and opportunities.

برای تصمیم گیری درباره این طبقه جدید، و مشکلات و موقعیتهای جدید.

Now, we see the creation of a new massive class of useless people.

اکنون ما شاهد ایجاد طبقه عظیم جدیدی از انسانهای بی‎فایده هستیم.

(Laughter)

(خنده)

As computers become better and better in more and more fields,

از آنجا که رایانه‎ها در زمینه‎های بیشتری پیشرفت کرده‎اند،

there is a distinct possibility that computers will out-perform us

به وضوح، احتمال ایفای نقش ما توسط آنها قابل رویت است

in most tasks and will make humans redundant.

و این مسئله انسانها را در بیشتر زمینه‎ها زائد و بی‎فایده خواهد کرد.

And then the big political and economic question

و بنابراین سوال سیاسی و اقتصادی

of the 21st century will be,

قرن ۲۱ام این خواهد بود که،

"What do we need humans for?",

"ما برای چه به انسانها نیاز داریم؟"،

or at least, "What do we need so many humans for?"

یا حداقل اینکه " این همه انسان را برای چه نیاز داریم؟"

BG: Do you have an answer in the book?

ب.ج: جوابی هم در کتابت داری؟

YNH: At present, the best guess we have is to keep them happy

ی.ن.ح: درحال حاضر، بهترین کار این که با

with drugs and computer games ...

مواد مخدر و بازیهای کامپیوتری خوشحال نگهشون داریم...

(Laughter)

(خنده)

but this doesn't sound like a very appealing future.

ولی این آینده‎ی زیاد خوشآیندی به نظر نمی‎رسد.

BG: Ok, so you're basically saying in the book and now,

ب.ج: پس در واقع تو در اینجا و در کتاب، بیان می‎کنی که،

that for all the discussion about the growing evidence

برای تصمیم گیری درباره تمام شواهد موجود

of significant economic inequality, we are just kind of at the beginning

یا نابرابری اقتصادی قابل توجه، ما تنها در آغاز

of the process?

فرآیند هستیم؟

YNH: Again, it's not a prophecy;

ی.ن.ح: دوباره، این یک پیش گویی نیست؛

it's seeing all kinds of possibilities before us.

این مشاهده تمام احتمالات پیش روی ما است.

One possibility is this creation of a new massive class of useless people.

یک احتمال، به وجود آمدن یک طبقه عظیم از انسانهای بی فایده است.

Another possibility is the division of humankind

احتمال دیگر، تقسیم بشریت

into different biological castes,

به گونه‎های بیولوژیکی مختلف است،

with the rich being upgraded into virtual gods,

با در نظر گرفتن ثروتمندان به عنوان خدایان مجازی،

and the poor being degraded to this level of useless people.

و مستمندان به عنوان انسانهای بی‎فایده.

BG: I feel there is another TED talk coming up in a year or two.

ب.ج: من فکر می‎کنم که یک بحث TED دیگر در یکی دوسال آینده خواهیم داشت.

Thank you, Yuval, for making the trip.

ممنون که به اینجا سفر کردی.

YNH: Thanks!

ی.ن.ح: متشکرم!

(Applause)

(تشویق)