How to gain control of your free time | Laura Vanderkam | TED

Translator: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Negar Niazi Reviewer: Saeid Saadat Talab

When people find out I write about time management,

وقتی مردم مطلع می‌شوند که درباره مدیریت زمان نوشته‌ام

they assume two things.

دو چیز را فرض می‌کنند

One is that I'm always on time,

یکی اینکه من همیشه سر وقت هستم،

and I'm not.

که نیستم.

I have four small children,

من چهار فرزند کوچک دارم،

and I would like to blame them for my occasional tardiness,

و دوست دارم اون‌ها را برای تاخیر گاه به گاهم سرزنش کنم،

but sometimes it's just not their fault.

ولی بعضی وقت‌ها واقعا تقصیر اون‌ها نیست.

I was once late to my own speech on time management.

یکبار به سخرانی‌ام که درباره‌ی مدیریت زمان بود دیر رسیدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We all had to just take a moment together and savor that irony.

ما باید لحظه‌ای فکر کنیم و کنایه این رو بفهمیم.

The second thing they assume is that I have lots of tips and tricks

مورد دوم اینه که فکر می‌کنند من کلی نکته و ترفند

for saving bits of time here and there.

برای ذخیره‌‌ی زمان از این‌طرف و اون‌طرف دارم.

Sometimes I'll hear from magazines that are doing a story along these lines,

بعضی وقت‌ها از مجله‌ها می‌شنوم که گزارشی درباره این موضوع‌ها نوشته‌اند،

generally on how to help their readers find an extra hour in the day.

درباره‌ی چگونگی کمک به خوانندگان‌شان برای یافتن یک ساعت وفت بیشتر در روز.

And the idea is that we'll shave bits of time off everyday activities,

و ایده این است که ما مقداری از زمان فعالیت‌های روزانه کم می‌کنیم

add it up,

و روی هم

and we'll have time for the good stuff.

زمان برای کارهای خوب خواهیم داشت

I question the entire premise of this piece, but I'm always interested

من کل نظریه‌ی این گزارش را به چالش می‌کشم اما همیشه علاقه‌مند به

in hearing what they've come up with before they call me.

شنیدن نظرشان قبل از اینکه با من تماس بگیرند، هستم.

Some of my favorites:

برخی موارد محبوب من:

doing errands where you only have to make right-hand turns --

زمانی که باید به سمت راست بپیچید فرمان را پجرخانید--

(Laughter)

(خنده حضار)

Being extremely judicious in microwave usage:

در استفاده مایکرویو بسیار معقول باشید:

it says three to three-and-a-half minutes on the package,

در روی چعبه آن نوشته، سه تا سه و نیم دقیقه،

we're totally getting in on the bottom side of that.

ما داریم نهایت استفاده را از نوشته زیر جعبه می‌بریم

And my personal favorite, which makes sense on some level,

و جالب‌ترین از نظر من -که تا حدودی معقول هم هست- می‌گه

is to DVR your favorite shows so you can fast-forward through the commercials.

برنامه‌های مورد علاقتون رو ضبط کنید اونوقت می‌تونید تبلیغ‌ها رو سریع رد کنید.

That way, you save eight minutes every half hour,

این‌طوری شما در هر نیم ساعت هشت دقیقه ذخیره می‌کنید،

so in the course of two hours of watching TV,

بنابراین در یک دوره تلویزیون دیدن دو ساعته،

you find 32 minutes to exercise.

۳۲ دقیقه برای ورزش پیدا می‌کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Which is true.

که خب درست هم هست.

You know another way to find 32 minutes to exercise?

می‌دونید یه راه دیگه برای پیدا کردن ۳۲ دقیقه چیه؟

Don't watch two hours of TV a day, right?

هر روز دو ساعت تلویزیون نبینید، درسته؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Anyway, the idea is we'll save bits of time here and there, add it up,

به هر حال، ایده اینه که ما از این طرف و اون طرف وقت ذخیره می‌کنیم، و روی هم رفته،

we will finally get to everything we want to do.

درآخر به همه کارهایی که می‌خواهیم انجام بدیم می‌رسیم

But after studying how successful people spend their time

اما بعد از بررسی گذران وقت افراد موفق

and looking at their schedules hour by hour,

و برنامه‌ی آن‌ها را ساعت به ساعت دیدن،

I think this idea has it completely backward.

به نظرم این ایده برعکس برداشت شده.

We don't build the lives we want by saving time.

ما زندگی‌ای که می‌خواهیم را با ذخیره کردن وقت نمی‌سازیم

We build the lives we want,

ما زندگی‌ای که می‌خواهیم را می‌سازیم

and then time saves itself.

و بعد زمان خودش را ذخیره می‌کند.

Here's what I mean.

منظورم رو این‌طور بگم

I recently did a time diary project

اخیرا یک پروژه‌ی برنامه‌ریزی انجام دادم

looking at 1,001 days in the lives of extremely busy women.

که بررسی ۱۰۰۱ روز از زندگی زنان بسیار پرمشغله بود.

They had demanding jobs, sometimes their own businesses,

آن‌ها مشاغل بسیار سختی داشتند، گاهی تجارت خودشان بود،

kids to care for, maybe parents to care for,

رسیدگی به فرزندانشان، شاید هم پدر و مادرشان

community commitments --

و تعهدات اجتماعی--

busy, busy people.

افرادی بسیار پرمشغله.

I had them keep track of their time for a week

از آن‌ها خواستم برای یک هفته زمان کارهای‌شان را بنویسند

so I could add up how much they worked and slept,

تا بتوانم مقدارساعات خواب و کارشان به‌دست آورم،

and I interviewed them about their strategies, for my book.

و با آن‌ها برای کتابم درباره‌ی استراتژی‌های‌شان مصاحبه کردم.

One of the women whose time log I studied

یکی از خانم‌ها که برنامه‌‌اش را بررسی کردم

goes out on a Wednesday night for something.

چهارشنبه شب برای کاری بیرون می‌رود.

She comes home to find that her water heater has broken,

برمی‌گردد و می‌بینه که آبگرمکن خانه‌اش خراب شده،

and there is now water all over her basement.

و حالا آب همه‌جای زیرزمین را پر کرده.

If you've ever had anything like this happen to you,

اگر شما تا حالا تجربه‌ای مشابه داشته‌اید،

you know it is a hugely damaging, frightening, sopping mess.

می‌دانید که موقعیتی بسیار خسارت آور، ترسناک و آشفته است.

So she's dealing with the immediate aftermath that night,

پس اون داره با عواقب بعد از خرابی همون شب سر و کله می‌زنه،

next day she's got plumbers coming in,

روز بعد لوله‌کش‌ها رو داره

day after that, professional cleaning crew dealing with the ruined carpet.

و روز بعدش تمیزکاران باتجربه برای حل مشکل فرش‌های خراب شده.

All this is being recorded on her time log.

و همه این‌ها در برنامه‌اش ثبت شده

Winds up taking seven hours of her week.

منتهی می‌شود به گرفتن هفت ساعت از هفته‌اش.

Seven hours.

هفت ساعت.

That's like finding an extra hour in the day.

این مثل یک ساعت اضافه در هر روز می‌شود.

But I'm sure if you had asked her at the start of the week,

اما من مطمئنم اگر اول هفته از او می‌پرسیدید،

"Could you find seven hours to train for a triathlon?"

«هفت ساعت وقت اضافه دارید که برای مسابقه سه گانه آموزش ببینید؟»

"Could you find seven hours to mentor seven worthy people?"

«هفت ساعت وقت اضافه دارید که مربی هفت فرد با استعداد شوید؟»

I'm sure she would've said what most of us would've said,

مطمئنم جواب او جوابی بود که خیلی از ما می‌گفتیم.

which is, "No -- can't you see how busy I am?"

که همان «نه! نمی‌تونی ببینی چقدر سرم شلوغه؟» هست.

Yet when she had to find seven hours

اما وقتی مجبور شد هفت ساعت پیدا کند

because there is water all over her basement,

چون آب زیرزمین را پر کرده،

she found seven hours.

او هفت ساعت را پیدا می‌کند.

And what this shows us is that time is highly elastic.

و این به ما نشان می‌دهد که چقدر زمان انعطاف‌پذیر است.

We cannot make more time,

ما نمی‌توانیم زمان بیشتری درست کنیم،

but time will stretch to accommodate what we choose to put into it.

اما زمان توسعه می‌یابد تا مناسب آنچه انتخاب می‌کنیم تا در آن بگذاریم بشود.

And so the key to time management

و بنابراین کلید مدیریت زمان این است که

is treating our priorities

برخوردمان با اولویت‌هایمان

as the equivalent of that broken water heater.

درست مثل همان آبگرمکن خراب باشد.

To get at this,

برای فهم این مطلب

I like to use language from one of the busiest people I ever interviewed.

می‌خواهم حرف یکی از مشغول‌ترین خانم‌هایی که تاحالا مصاحبه کردم را بگویم.

By busy, I mean she was running a small business

منظورم از مشغول‌ترین مدیریت تجارتی کوچک،

with 12 people on the payroll,

با ۱۲ کارمند حقوق بگیر،

she had six children in her spare time.

و نگهداری شش بچه در وقت آزادش است.

I was getting in touch with her to set up an interview

می‌خواستم باهاش تماس بگیرم تا ترتیب مصاحبه‌ای درباره

on how she "had it all" -- that phrase.

چگونه او به «همه چیز رسیده» - این جمله تکراری- بدهم

I remember it was a Thursday morning,

یادم می‌آید صبح سه شنبه بود.

and she was not available to speak with me.

و اون نبودش که با من صحبت کنه.

Of course, right?

البته که نبودش، درسته؟

But the reason she was unavailable to speak with me

اما دلیل اینکه نبود تا با من صحبت کنه

is that she was out for a hike,

این بود که رفته بود پیاده‌روی،

because it was a beautiful spring morning,

چون صبح بهاری زیبایی بود

and she wanted to go for a hike.

و می‌خواسته که به پیاده‌روی برود.

So of course this makes me even more intrigued,

خب البته این بیشتر منو کنجکاو می‌کنه

and when I finally do catch up with her, she explains it like this.

و وقتی در آخر بهش دسترسی پیدا می‌کنم این‌طور بهم توضیح می‌ده.

She says, "Listen Laura, everything I do,

اون می‌گه: « گوش‌کن لورا،هر کاری که می‌‌‌کنم،

every minute I spend, is my choice."

هر دقیقه‌ای که می‌گذرانم، انتخاب خودمه.»

And rather than say,

و به جای این‌که بگوید،

"I don't have time to do x, y or z,"

«من وقت انجام یک‌سری کارها را ندارم.»

she'd say, "I don't do x, y or z because it's not a priority."

اون گفت:« من یک‌سری کارها را انجام نمی‌دم چون در اولویت نیستند.»

"I don't have time," often means "It's not a priority."

«من وقت ندارم» معمولا یعنی «این کار در اولویت نیست.»

If you think about it, that's really more accurate language.

اگه بهش فکر کنید، این گفتار دقیق‌تری است.

I could tell you I don't have time to dust my blinds,

می‌تونم به شما بگم که وقت ندارم پرده‌هامو گردگیری کنم،

but that's not true.

اما این درست نیست.

If you offered to pay me $100,000 to dust my blinds,

اگر پیشنهاد صدهزار دلاری به من می‌دادید تا گردگیری کنم

I would get to it pretty quickly.

من خیلی سریع اینکار رو می‌کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Since that is not going to happen,

از آنجایی که این اتفاق نمی‌افته

I can acknowledge this is not a matter of lacking time;

من تصدیق می‌کنم که این موضوع کمبود وقت نیست؛

it's that I don't want to do it.

اینه که نمی‌خوام این کارو بکنم.

Using this language reminds us that time is a choice.

استفاده از این گفتار یادآور این است که زمان یک انتخاب است.

And granted,

و اعطا شده

there may be horrible consequences for making different choices,

ممکن است عواقب ناگواری برای انتخاب‌های متفاوتی که می‌کنیم باشه،

I will give you that.

این رو قبول دارم.

But we are smart people,

اما ما مردم باهوشی هستیم،

and certainly over the long run,

و قطعا در دراز مدت

we have the power to fill our lives

این قدرت را داریم که زندگی‌مان را پر از

with the things that deserve to be there.

چیزهایی بکنیم که لیاقت حضور در آن را دارند.

So how do we do that?

پس چگونه این کار را می‌کنیم؟

How do we treat our priorities

چگونه ما با اولویت‌ها

as the equivalent of that broken water heater?

مثل همان آبگرمکن خراب رفتار کنیم؟

Well, first we need to figure out what they are.

خب، اول باید بفهمیم اولویت‌های‌مان چه هستند.

I want to give you two strategies for thinking about this.

من به شما دو استراتژی برای فکر کردن دراین‌باره می‌گویم.

The first, on the professional side:

اول، جنبه حرفه‌ای:

I'm sure many people coming up to the end of the year

من مطمئنم خیلی از مردم با آمدن آخر سال

are giving or getting annual performance reviews.

عملکرد سالانه‌ی‌شان بررسی می‌شود یا بررسی می‌کنند.

You look back over your successes over the year,

شما به موفقیت‌های‌تان در طول یک سال نگاه می‌کنید،

your "opportunities for growth."

«فرصت‌های پیشرفت»

And this serves its purpose,

و این کار به دلیلی انجام می‌شود،

but I find it's more effective to do this looking forward.

اما به نظرم این نگاه به آینده بسیار مفیدتر است.

So I want you to pretend it's the end of next year.

ازتون می‌خوام فرض کنید آخر سال آینده است.

You're giving yourself a performance review,

شما دارید یک بررسی عملکرد از خودتان می‌گیرید،

and it has been an absolutely amazing year for you professionally.

و برای شما از نظر حرفه‌ای سالی کاملا شگفت انگیز بوده.

What three to five things did you do that made it so amazing?

سه چهار مورد که انجام دادید و و باعث این شگفتی شد چه بوده؟

So you can write next year's performance review now.

پس شما می‌تونید بررسی عملکرد سال آینده را الان بنویسید.

And you can do this for your personal life, too.

و می‌تونید این کار رو برای زندگی شخصی خود بکنید.

I'm sure many of you, like me, come December,

مطمئنم خیلی از شما مثل من در ماه دسامبر

get cards that contain these folded up sheets of colored paper,

کارت‌هایی می‌گیرید که حاوی کاغذ رنگی‌هایی هستند،

on which is written what is known as the family holiday letter.

که روش چیزهایی معروف به نامه تعطیلات خانوادگی نوشته شده

(Laughter)

(خنده حضار)

Bit of a wretched genre of literature, really,

کمی مثل سبک ادبیات تلخ، در واقع،

going on about how amazing everyone in the household is,

درباره‌ی این‌که چقدر همه‌ی اعضا خونه عالی هستند،

or even more scintillating,

یا حتی کمی درخشان‌تر

how busy everyone in the household is.

اینکه چقدر همه توی خونه سرشون شلوغه.

But these letters serve a purpose,

اما این نامه‌ها هدفی دارند،

which is that they tell your friends and family

و اینه که به دوستان و خانوادتون بگه

what you did in your personal life that mattered to you over the year.

شما در زندگی شخصی‌تون در طی یک سال چکار کردید که براتون مهم بوده.

So this year's kind of done,

امسال که یه جورایی تموم شده،

but I want you to pretend it's the end of next year,

ولی می‌خوام فرض کنید پایان سال آینده است،

and it has been an absolutely amazing year

و سال کاملا عالی هم برای

for you and the people you care about.

شما و افرادی که براتون مهم‌اند بوده.

What three to five things did you do that made it so amazing?

سه تا پنج کاری که کردید که سال شما را عالی کرد چه بود؟

So you can write next year's family holiday letter now.

پس نامه تعطیلات خانوادگی سال دیگه را می‌تونید الان بنویسید.

Don't send it.

یه وقت نفرستیدش.

(Laughter)

(خنده حضار)

Please, don't send it.

لطفا نفرستیدش.

But you can write it.

اما می‌تونید بنویسیدش.

And now, between the performance review and the family holiday letter,

و حالا، بین بررسی عملکرد سالانه و نامه تعطیلات خانوادگی

we have a list of six to ten goals we can work on in the next year.

لیستی از۶-۱۰ تا از اهداف رو داریم که می‌تونیم سال آینده روش کار کنیم.

And now we need to break these down into doable steps.

حالا باید این‌ها را به قدم‌های عملی تقسیم کنیم.

So maybe you want to write a family history.

شاید می‌خواهید تاریخ‌چه خانوادگی‌تان را بنویسید.

First, you can read some other family histories,

اول، می‌تونید تاریخ‌چه خانوادگی دیگران را بخونید

get a sense for the style.

که سبک نوشتار دست‌تون بیاد.

Then maybe think about the questions you want to ask your relatives,

بعد فکرکردن به سوال‌هایی که می‌خواهید از بستگان‌تون بپرسید

set up appointments to interview them.

و برای مصاحبه قرار ملاقات بذارید.

Or maybe you want to run a 5K.

یا شاید شرکت درمسابقه دو

So you need to find a race and sign up, figure out a training plan,

پس باید محلش رو پیدا کنید، ثبت نام کنید و برنامه ورزشی هم بنویسید.

and dig those shoes out of the back of the closet.

اون کفش‌های خاک خورده رو هم از ته کمد بکشید بیرون.

And then -- this is key --

و بعد-- این مهمه که--

we treat our priorities as the equivalent of that broken water heater,

وقتی با اولویت‌هامون مثل اون آبگرمکن خراب رفتار می‌کنیم که

by putting them into our schedules first.

اول از همه اونا رو در برنامه‌مون قرار بدیم.

We do this by thinking through our weeks before we are in them.

و این کارو از طریق فکر کردن به کل هفته قبل از شروع آن انجام می‌دیم.

I find a really good time to do this is Friday afternoons.

به نظرم زمان بسیار مناسب برای این کار عصر جمعه است.

Friday afternoon is what an economist might call

زمانی است که یک اقتصاددان ممکنه بهش زمان

a "low opportunity cost" time.

«هزینه فرصت کم» بگه.

Most of us are not sitting there on Friday afternoons saying,

بیشتر ما وقتی عصرجمعه بشه نمی‌گیم:

"I am excited to make progress

«من بسیار مشتاقم تا پیشرفتی به سمت

toward my personal and professional priorities

اولویت‌های شخصی و حرفه‌ایم داشته باشم

right now."

از همین الان»

(Laughter)

(خنده حضار)

But we are willing to think about what those should be.

اما مایل هستیم که به اینکه آنها چه باید باشند فکر کنیم.

So take a little bit of time Friday afternoon,

پس عصر جمعه کمی از وقت‌تون رو برای این بذارید که

make yourself a three-category priority list: career, relationships, self.

برای خودتون لیست اولویت سه بخشی درست کنید: شغل، روابط، خود.

Making a three-category list reminds us

ساخت لیست اولویت سه بخشی یادمان می‌آورد که

that there should be something in all three categories.

در هر دسته مواردی باید وجود داشته باشد.

Career, we think about;

شغل، همیشه بهش فکر می‌کنیم؛

relationships, self --

روابط و خودمان

not so much.

خیلی نه.

But anyway, just a short list,

اما در هر صورت؛ لیستی کوتاه،

two to three items in each.

دو تا سه مورد در هر کدام.

Then look out over the whole of the next week,

بعد نگاهی به کل هفته پیش رو بی‌اندازید

and see where you can plan them in.

و ببینید کجا می‌توانید قرارشان دهید.

Where you plan them in is up to you.

جای هر کدام دیگه بستگی به خودتون داره.

I know this is going to be more complicated for some people than others.

می‌دونم که برای برخی ممکن پیچیده‌تر از دیگران باشه.

I mean, some people's lives are just harder than others.

منظورم اینه که، زندگی بعضی سخت‌تر از دیگرانه.

It is not going to be easy to find time to take that poetry class

آسون نیست اگه بخواین اون کلاس شعر رو هم برید

if you are caring for multiple children on your own.

وقتی باید به تنهایی ازفرزندان‌تان مراقبت کنید.

I get that.

کاملا درک می‌کنم.

And I don't want to minimize anyone's struggle.

و قصد کوچک جلوه دادن مشکلات افراد رو ندارم.

But I do think that the numbers I am about to tell you are empowering.

اما به نظرم اعدادی که الان می‌خوام بگم نیروبخش هستند.

There are 168 hours in a week.

هر هفته ۱۶۸ ساعت است.

Twenty-four times seven is 168 hours.

۲۴ ضربدر ۷ میشه ۱۶۸.

That is a lot of time.

که این وقت زیادیه.

If you are working a full-time job, so 40 hours a week,

اگرکار تمام وقت دارید میشه ۴۰ ساعت در هفته

sleeping eight hours a night, so 56 hours a week --

۸ ساعت خواب میشه ۵۶ ساعت در هفته--

that leaves 72 hours for other things.

که در آخر ۷۲ ساعت برای کارهای دیگه داریم.

That is a lot of time.

این زمان زیادیه.

You say you're working 50 hours a week,

می‌گید ۵۰ ساعت در هفته کار می‌کنید

maybe a main job and a side hustle.

شاید کنار شغل اصلی‌تون شغل دیگری هم دارید

Well, that leaves 62 hours for other things.

خب باز هم ۶۲ ساعت وقت برای کارهای دیگه دارید.

You say you're working 60 hours.

می‌گید ۶۰ ساعت کار می‌کنید.

Well, that leaves 52 hours for other things.

خب باز هم ۵۲ ساعت وقت برای کارهای دیگه دارید.

You say you're working more than 60 hours.

می‌گید بیشتر از ۶۰ ساعت کار می‌کنید.

Well, are you sure?

نه دیگه، مطمئنید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

There was once a study comparing people's estimated work weeks

تحقیقی درباره مقایسه تخمین ساعات کار هفتگی افراد با

with time diaries.

برنامه‌ی روزانه اشان انجام شد.

They found that people claiming 75-plus-hour work weeks

آن‌ها پی بردند افرادی که مدعی بیش از ۷۵ ساعت کارهفتگی‌اند

were off by about 25 hours.

حدودا ۲۵ ساعت اختلاف وجود داشته.

(Laughter)

(خنده حضار)

You can guess in which direction, right?

دیگه خودتون کمتر یا بیشترش روحدس می‌زنید؟

Anyway, in 168 hours a week,

در هر صورت، ۱۶۸ ساعت در هفته

I think we can find time for what matters to you.

فکر کنم می‌تونید وقت برای چیزایی که براتون مهمه پیدا کنید.

If you want to spend more time with your kids,

اگر می‌خواهید وقت بیشتری با فرزندان‌تان بگذرانید،

you want to study more for a test you're taking,

می‌خواهید برای امتحانی که دارید بیشتر درس بخونید،

you want to exercise for three hours and volunteer for two,

می‌خواهید سه ساعت ورزش کنید و دو ساعت کار داوطلبانه بکنید،

you can.

شما می‌توانید.

And that's even if you're working way more than full-time hours.

و این در حالیست که اگرشما بیشتر از شغل تمام وقت کار می‌کنید.

So we have plenty of time, which is great,

پس ما زمان زیادی داریم، که عالیه،

because guess what?

حدس بزنید چرا؟

We don't even need that much time to do amazing things.

ما حتی این همه وقت را نیاز نداریم تا کارهای عجیب انجام بدیم.

But when most of us have bits of time, what do we do?

ولی وقتی بیشتر ما وقت اضافه میاریم،چیکار می‌کنیم؟

Pull out the phone, right?

موبایل‌مونو برمی‌داریم، درسته؟

Start deleting emails.

و فقط ایمیل پاک می‌کنیم.

Otherwise, we're puttering around the house

یا اینکه توی خونه همین‌طوری تاب می‌خوریم.

or watching TV.

یا تلویزیون می‌بینیم.

But small moments can have great power.

اما این لحظات می‌تونند پرقدرت باشند.

You can use your bits of time

می‌تونید از این وقت کم برای

for bits of joy.

کمی لذت بردن استفاده کنید.

Maybe it's choosing to read something wonderful on the bus

شاید انتخاب خوندن چیزی فوق‌العاده در اتوبوس باشه،

on the way to work.

وقتی دارین می‌رین سر کار.

I know when I had a job that required two bus rides

من خودم وقتی شغلی داشتم که باید هر روز سوار

and a subway ride every morning,

دوتا اتوبوس و مترو می‌شدم،

I used to go to the library on weekends to get stuff to read.

همیشه آخر هفته به کتابخونه می‌رفتم تا چیزایی برای خوندن بگیرم.

It made the whole experience almost, almost, enjoyable.

و این کل تجربه‌ی منو تقریبا، یه جورایی لذتبخش کرد.

Breaks at work can be used for meditating or praying.

می‌شه از زمان استراحت سر کار برای مراقبه یا دعا استفاده کرد.

If family dinner is out because of your crazy work schedule,

اگر به خاطر برنامه کاری شلوغ‌تان نمی‌توانید به شام خانوادگی برسید

maybe family breakfast could be a good substitute.

شاید صبحانه خانوادگی جایگزین خوبی باشه.

It's about looking at the whole of one's time

همه‌اش درباره نگاه به تمام وقتی است که یک نفر دارد و

and seeing where the good stuff can go.

ببینید کارهای خوب می‌توانند کجا قرار بگیرند

I truly believe this.

من عمیقا به این باور دارم.

There is time.

وقت هست.

Even if we are busy,

حتی اگر سرمان شلوغ باشد

we have time for what matters.

وقت برای آنچه مهم است داریم.

And when we focus on what matters,

و وقتی تمرکزمان روی آنچه مهم است، باشد

we can build the lives we want

می‌توانیم زندگی‌ای که می‌خواهیم را

in the time we've got.

در زمانی که داریم بسازیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)