How I Teach Kids to Love Science | Cesar Harada | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

When I was a kid, my parents would tell me,

وقتی بچه بودم، والدینم به من می‎گفتند،

"You can make a mess, but you have to clean up after yourself."

«می‎تونی همه جا رو به گند بکشی، اما بعدش باید خودت همه رو تمیز کنی.»

So freedom came with responsibility.

پس آزادی با مسئولیت آمد.

But my imagination would take me to all these wonderful places,

اما تخیل من با همه این مکانهای فوق العاده آمد،

where everything was possible.

جایی که همه چیز محتمل بود.

So I grew up in a bubble of innocence --

پس در حبابی از معصومیت رشد کردم--

or a bubble of ignorance, I should say,

یا باید بگویم حبابی از غفلت،

because adults would lie to us to protect us from the ugly truth.

چون بزرگسالان برای محافظت از ما علیه حقیقت‌های زشت، دروغ می‎گویند.

And growing up, I found out that adults make a mess,

و هنگام بزرگ شدن، فهمیدم که بزرگترها هم گند می‎زنند،

and they're not very good at cleaning up after themselves.

و خودشان هم در تمیزکاری بعدش خیلی خوب نیستند.

Fast forward, I am an adult now,

بگذریم، الان بزرگسالم،

and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School.

و در مردسه هاربور هنگ کنگ اختراع و دانش شهروندی تدریس می‎کنم.

And it doesn't take too long

و خیلی طول نمی‎کشد

before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash.

تا دانش‎آموزانم در ساحل قدم بزنند و روی کوپه‎های آشغال سکندری بخورند.

So as good citizens, we clean up the beaches --

پس شهروندان عزیز، ما ساحل ها را تمیز می‎کنیم--

and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.

و خیر، او الکل نمی‎نوشه و اگر این کار را می‎کند، من بهش ندادم.

(Laughter)

(خنده)

And so it's sad to say,

و تاسف‎آور است بگویم

but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them.

که در بیش از ۸۰ درصد اقیانوسها پلاستیک هست.

It's a horrifying fact.

واقعیتی هولناک.

And in past decades,

در دهه‎های گذشته،

we've been taking those big ships out and those big nets,

کشتی‎های بزرگ و تورهای بزرگ را می‎گرفتیم

and we collect those plastic bits that we look at under a microscope,

و تکه‎های پلاستیک را جمع کرده و زیر میکروسکوپ می‎گذاریم،

and we sort them,

و آنها را گروه بندی می‎کنیم،

and then we put this data onto a map.

و بعد داده‎ها را روی نقشه می‎گذاریم.

But that takes forever, it's very expensive,

اما این کار تا ابد طول می‎کشد، خیلی گران است،

and so it's quite risky to take those big boats out.

و خب بیرون آوردن قایقهای بزرگ نسبتا ریسکی است.

So with my students, ages six to 15,

پس بهمراه دانش‎آموزانم که بین سنین ۶ تا ۱۵ هستند،

we've been dreaming of inventing a better way.

رویای اختراع روش بهتری را داریم.

So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop.

پس کلاس درس کوچکمان را تبدیل به کارگاه کردیم.

And so we started building this small workbench,

و شروع به ساختن این میز کار کوچک کردیم،

with different heights, so even really short kids can participate.

در ارتفاعات مختلف، تا حتی بچه‎های واقعا قد کوتاه هم مشارکت کنند.

And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.

و بگذارید این را به شما بگم که بچه‎ها با ابزار نیرو عالی و ایمن کار می‎کنند.

(Laughter)

(خنده)

Not really.

نه واقعا.

And so, back to plastic.

و خب برگردیم سراغ پلاستیک.

We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean,

این پلاستیکها را جمع می‎کنیم و آنها را به اندازه‎ای خرد می‎کنیم که دراقیانوس هست،

which is very small because it breaks down.

که خیلی کوچک است چون می‎شکند.

And so this is how we work.

و خب این نحوه کار ماست.

I let the imaginations of my students run wild.

اجازه می‎دهم که قوه تخیل شاگردانم تا حد ممکن پیش روی کند.

And my job is to try to collect the best of each kid's idea

و شغل من تلاش برای گردآوری بهترین ایده هر کودک است

and try to combine it into something that hopefully would work.

و تلاش برای ترکیب کردن آن با چیزی که امیدواریم کار کند.

And so we have agreed that instead of collecting plastic bits,

و خب موافقت کرده‎ایم که عوض جمع‎آوری تکه‎های پلاستیک

we are going to collect only the data.

تنها داده‎ها را جمع کنیم.

So we're going to get an image of the plastic with a robot --

پس با استفاده از رباط از آن پلاستیکها عکس می‎گیریم--

so robots, kids get very excited.

خب رباتها بچه‎ها را خیلی هیجانزده می‎کنند.

And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping."

و کار بعدی که انجام می‎دهیم-- چیزی که آن را « نمونه گیری اولیه سریع» می‎نامیم.

We are so rapid at prototyping

در نمونه گیری اولیه خیلی سریع هستیم

that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.

طوریکه موقع برش زدن آن ناهار هنوز در ظرف ناهار است.

(Laughter)

(خنده)

And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures

و ما وب‎کم‎ها و چراغهای رو میزی را توی ابزار لوله کشی تعبیه می‎کنیم

and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water

و آنها را در یک ربات شناوری قرار می‎دهیم که به آرامی توی آب

and through the plastic that we have there --

و پلاستیکی حرکت کرده که در آنجا داریم--

and this is the image that we get in the robot.

و این تصویری است که در ربات داریم.

So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor,

خب ما شاهد این هستیم که تکه‎های پلاستیک به کندی از طریق حسگر شناورند،

and the computer on board will process this image,

و کامپیوتر روی بُرد تصویر را پردازش کرده

and measure the size of each particle,

و اندازه هر ذره را می‎گیرد،

so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.

تا برآورد تقریبی از میزان پلاستیک موجود در آب داشته باشیم.

So we documented this invention step by step

پس این اختراع را قدم به قدم ثبت می‎کنیم

on a website for inventors called Instructables,

روی وب سایت به اسم Instructables برای مخترعان می‎گذاریم

in the hope that somebody would make it even better.

به امید این که کسی کار بهتری روی آنها انجام دهد.

What was really cool about this project was that the students saw a local problem,

نکته واقعا جالب درباره این پروژه این بود که دانش‎اموزها شاهد یک مشکل بومی بودند،

and boom -- they are trying to immediately address it.

و فورا برای حلش دست بکار شدند.

[I can investigate my local problem]

[می‎توانم روی مشکل بومی‎ام تحقیق کنم.]

But my students in Hong Kong are hyperconnected kids.

اما شاگردانم در هنگ کنگ بچه‎های هستند که به همه ابزار ارتباطی دسترسی دارند.

And they watch the news, they watch the Internet,

و اخبار را می‎بیند و اینترنت را نگاه می‎کنند،

and they came across this image.

و به این تصویر رسیدند.

This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed,

بچه احتمالا کمتر از ۱۰ ساله‎ای که دست خالی لکه نفتی را در

in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh.

سونداربانس بنگلادش تمیز می‎کند که بزرگترین جنگل حرای جهان است.

So they were very shocked,

خب ما واقعا شوکه شدیم،

because this is the water they drink, this is the water they bathe in,

این همان آبی هستی که آنها می‎نوشند و در آن استحمام می‎کنند،

this is the water they fish in -- this is the place where they live.

این ابی که آنها در آن ماهی می‏‎گیرند-- جایی که در آن زندگی می‎کنند.

And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown,

و همچنین می‎توانید ببینید که آب قهوه‎ای است، گل قهوه‎ای و نفت هم قهوه‎ای است،

so when everything is mixed up,

پس وقتی همه چیز با هم ترکیب می‎شود،

it's really hard to see what's in the water.

دیدن آنچه در آب است واقعا دشوار می‎شود.

But, there's a technology that's rather simple,

اما فناوری هست که نسبتا ساده است،

that's called spectrometry,

به اسم اسپکترومتری

that allows you see what's in the water.

که شما را قادر به دیدن آنچه در آب است می‎کند.

So we built a rough prototype of a spectrometer,

پس ما یک نمونه اولیه تقریبی از اسپکترومتر ساختیم،

and you can shine light through different substances

و می‎توانیم از طریق مواد مختلفی که طیف‎های مختلف تولید می‎کنند

that produce different spectrums,

نور بتابیم تا بتوانیم

so that can help you identify what's in the water.

آنچه توی آب هست را تشخیص دهیم.

So we packed this prototype of a sensor,

پس این نمونه اولیه از حسگر را بسته بندی کردیم

and we shipped it to Bangladesh.

و به بنگلادش پست کردیم.

So what was cool about this project

پس آنچه درباره این پروژه باحال بود

was that beyond addressing a local problem,

ورای سروکار داشتن با یک مشکل بومی بود،

or looking at a local problem,

یا بررسی یک مشکل بومی،

my students used their empathy and their sense of being creative

شاگردانم از همدلی و حس خلاقیت خود برای کمک از راه دور

to help, remotely, other kids.

به دیگر کودکان استفاده کردند.

[I can investigate a remote problem]

[می‎توانم روی مشکل از راه دور تحقیق کنم.]

So I was very compelled by doing the second experiments,

پس واقعا مجبور شدم دومین سری از آزمایشات را انجام دهم

and I wanted to take it even further --

و می‎خواستم حتی کمی هم پا فراتر بذارم--

maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.

احتمالا با خطاب قرار دادن یک مشکل دشوارتر، که تعلق خاطرهم به آن داشتم.

So I'm half Japanese and half French,

خب من نیمه ژاپنی، نیمه فرانسوی هستم،

and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan.

و احتمالا بخاطر داشته باشید که در ۲۰۱۱ زلزله عظیمی در ژاپن رخ داد.

It was so violent that it triggered several giant waves --

چنان مهیب بود بود که چندین موج غول پیکر را به وجود دارد--

they are called tsunami --

که سونامی نام دارند--

and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan.

آن سونامی‎ها شهرهای زیادی را ساحل شرقی ژاپن نابود کردند .

More than 14,000 people died in an instant.

بیش از۱۴٫۰۰۰ نفر در یک لحظه کشته شدند.

Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima,

و نیروگاه هسته‎ای فوکوشیما نیز آسیب دید،

the nuclear power plant just by the water.

نیروگاه هسته‎ای که درست بغل آب بود.

And today, I read the reports

و امروز، گزارشها را می‎خوانم

and an average of 300 tons

متوسط ۳۰۰ تن از نیروگاه هسته‎ای

are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean.

به داخل اقیانوس آرام نشت می‎کند.

And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137.

و امروز کل اقیانوس آرام بقایای آلودگی ۱۳۷ سیزمی (واحد آلودگی اتمی) دارد.

If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere.

اگر در کرانه غربی بیرون بروید، قادر به اندازه‎گیری فوکوشیما در همه جا خواهید بود.

But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity

اگر به نقشه نگاه کنید، بنظر می‎رسد که بیشتر رادیو اکتیو

has been washed away from the Japanese coast,

از ساحل ژاپنی شسته شده،

and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue.

و بیشتر آن الان--- بنظر می‎رسد که الان امن باشد، آبی است.

Well, reality is a bit more complicated than this.

خب واقعیت کمی پیچیده‎تر از این است.

So I've been going to Fukushima every year since the accident,

از زمان این حادثه هر سال به فوکوشیما می‎روم،

and I measure independently and with other scientists,

و بطور مستقل و همراه با دیگران دانشمندان آن را اندازه گیری می‎کنم،

on land, in the river --

در خشکی، در رودخانه--

and this time we wanted to take the kids.

و این بار می‎خواستیم بچه‎‎ها را ببریم.

So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.

خب البته بچه‎ها را نبردیم، والدینشان اجازه این کار را ندادند.

(Laughter)

(خنده)

But every night we would report to "Mission Control" --

اما هر شب به اتاق «کنترل ماموریت» گزارش می‎دادیم--

different masks they're wearing.

آنها ماسکهای مختلف می‎زدند.

It could look like they didn't take the work seriously, but they really did

امکان داشت بنظر برسد که آنها کار را جدی نمی‎گرفتند، اما اینطور نبود.

because they're going to have to live with radioactivity their whole life.

چون قرار است تا آخرعمرشان با رادیواکتیو زندگی کنند.

And so what we did with them

و خب کاری که با آنها کردیم

is that we'd discuss the data we collected that day,

این بود که داده‌های گرد آورده شده آن روز را با آنها به بحث بگذاریم

and talk about where we should be going next --

و درباره جایی که فردا باید می‌رفتیم صحبت کنیم--

strategy, itinerary, etc...

استراتژی، برنامه سفر و غیره…

And to do this, we built a very rough topographical map

و براى انجام اين كار، نقشه بسيار اوليه دقيقى از

of the region around the nuclear power plant.

ناحيه پيرامون نيروگاه هسته‌ای ساختیم.

And so we built the elevation map,

و بعد نقشه فرازه‎نما را ساختیم،

we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity,

رنگدانه‎ها را به نمایندگی از داده‎های بی‎درنگ پاشیدیم،

and we sprayed water to simulate the rainfall.

و آب را به شبیه سازی بارش باران اسپری کردیم.

And with this we could see that the radioactive dust

و با این قادر به دیدن غبار رادیواکتیوی بودیم

was washing from the top of the mountain into the river system,

که از نوک کوه به سیستم رودخانه شسته می‎شد،

and leaking into the ocean.

و به اقیانوس نشت می‎کرد.

So it was a rough estimate.

خب یک برآورد تقریبی بود.

But with this in mind, we organized this expedition,

در حالی که این را بخاطر داشتیم شروع به سازماندهی این ماموریت کردیم،

which was the closest civilians have been to the nuclear power plant.

که نزدیکترین فاصله‎ای بود که شهروندان به نیروگاه هسته‎ای داشتند.

We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant,

ما در فاصله ۱/۵ کیلومتری از نیروگاه هسته‎ای سوار قایق هستیم

and with the help of the local fisherman,

و ماهیگیران بومی کمک ما می‎کنند،

we are collecting sediment from the seabed

رسوبها را از بستر دریا با

with a custom sediment sampler we've invented and built.

نمونه‎بردار مخصوصی که اختراع کرده و ساخته بودیم جمع آوری می‎کنیم.

We pack the sediment into small bags,

رسوبها را توی کیسه‏‎های کوچک می‎گذاریم،

we then dispatch them to hundreds of small bags

و بعد آنها را توی این صدها کیسه کوچک تفکیک شده

that we send to different universities,

به دانشگاه‎های مختلف می‎فرستیم،

and we produce the map of the seabed radioactivity,

و نقشه‎ای از رادیواکتیو بستر دریا را تولید می‎کنیم،

especially in estuaries where the fish will reproduce,

به ویژه در مصب رودخانه‌ها که ماهیها تولید مثل می‎کنند،

and I will hope that we will have improved

و امیدوار خواهم بود که به بهبود ایمنی ماهیگیران بومی

the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.

و سوشی دلخواه‎تان کمکی کرده باشیم.

(Laughter)

(خنده)

You can see a progression here --

در اینجا شاهد پیشرفت هستید--

we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem.

از یک مشکل بومی به مشکل از راه دور و بعد مشکل جهانی رسیده‎ایم.

And it's been super exciting to work at these different scales,

و کار کردن با همه این مقیاسهای مختلف ابر هیجان‎انگیز است،

with also very simple, open-source technologies.

همراه با فناوریهای منبع آزاد بسیار ساده.

But at the same time, it's been increasingly frustrating

اما هم زمان، بشدت مایوس کننده نیز بوده

because we have only started to measure the damage that we have done.

چون تازه شروع به اندازه‎گیری به ضرر وارده شده کرده بودیم.

We haven't even started to try to solve the problems.

حتی شروع به حل مشکلات نکرده بودیم.

And so I wonder if we should just take a leap

و خب فکر کردم لازم است که قدمی بردارم

and try to invent better ways to do all these things.

و در جهت انجام همه این کارها راههای بهتری را اختراع کنم.

And so the classroom started to feel a little bit small,

و خب کلاس درس دیگر برایمان کوچک شده بود،

so we found an industrial site in Hong Kong,

پس سایت صنعتی را در هنگ کنگ پیدا کردیم،

and we turned it into the largest mega-space

و آن را تبدیل کردیم به بزرگترین فضای

focused on social and environmental impact.

متمرکز بر تاثیرات اجتماعی و محیطزیستی.

It's in central Hong Kong,

در مرکز هنگ گنگ است،

and it's a place we can work with wood, metal, chemistry,

و جایی است که می‌توانیم با چوب، فلز، شیمی،

a bit of biology, a bit of optics,

کمی زیست‎شناسی و کمی نورپردازی کار کنیم،

basically you can build pretty much everything there.

اساسا می‌توانید هر چه را بخواهید آنجا بسازید.

And its a place where adults and kids can play together.

و جایی است که بزرگسالان و کودکان با هم بازی می‌کنند.

It's a place where kids' dreams can come true,

جایی که رویاهای کودکان به حقیقت می‌پیوندد،

with the help of adults,

با همراهی بزرگسالان،

and where adults can be kids again.

و جایی که بزرگسالان دوباره می‌توانند کودک باشند.

Student: Acceleration! Acceleration!

دانش آموز: شتاب! شتاب!

Cesar Harada: We're asking questions such as,

سزار هاردا: روی پرسشهایی از قبیل

can we invent the future of mobility with renewable energy?

این که آیا قادریم آینده جابجایی را با انرژی تجدیدپذیر رقم بزنیم؟

For example.

براى مثال،

Or, can we help the mobility of the aging population

يا قادريم به جابجايى جمعيت در حال پير شدن

by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?

با تغيير صندليهاى چرخدار بسيار استاندارد به خودروهاى الكتريكى و با حال كنيم؟

So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies,

خب پلاستيك، نفت و راديواكتيو ميراثهاى واقعا هولناكى هستند،

but the very worst legacy that we can leave our children is lies.

اما بدترين ميراث كه براى فرزندانمان باقى مى‎گذاريم دروغ است.

We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth

ما ديگر قادر نيستم چتر حمايتى‎مان از بچه‎ها عليه حقيقت زشت را ارائه كنيم

because we need their imagination to invent the solutions.

چون به تخيل آنها براى اختراع راه حلها نياز داريم .

So citizen scientists, makers, dreamers --

پس دانشمندان شهروند، سازنده‎ها، روياپردازها--

we must prepare the next generation

بايد نسل بعدى را آماده كنيم

that cares about the environment and people,

كه درباره محيط و مردم اهميت مى‎دهد،

and that can actually do something about it.

و در واقع قادر است كارى برايش كند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)