Kiran Bedi: How I remade one of India's toughest prisons

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: zahra soleimanian

Now I'm going to give you a story.

میخواهم برایتان یک داستان بگویم.

It's an Indian story about an Indian woman and her journey.

یک داستان هندی است درباره یک زن هندی و سیر او.

Let me begin with my parents.

بگذارید تا با والدینم شروع کنم.

I'm a product of this

من محصول این پدرو مادر رویایی هستم.

visionary mother and father.

من محصول این پدرو مادر رویایی هستم.

Many years ago, when I was born in the '50s --

سالها پیش که من در دهه ی پنچاه بدنیا آمدم --

'50s and '60s

در هند، دهه های پنجا و شصت،به دختران تعلق نداشتند.

didn't belong to girls in India.

در هند، دهه های پنجا و شصت،به دختران تعلق نداشتند.

They belonged to boys.

به پسران تعلق داشتند.به پسرانی که تاجر بودند

They belonged to boys who would join business

به پسران تعلق داشتند.به پسرانی که تاجر بودند

and inherit business from parents,

و تجارت را از والدینشان ارث میگرفتند.

and girls would be dolled up to get married.

و دختران را عروسکوار آماده ی ازدواج میکردند.

My family, in my city,

خانواده من، در شهرمان --

and almost in the country, was unique.

حتی در تمام کشور -- بی نظیر بود.

We were four of us, not one,

چهار تا فرزند بودیم،

and fortunately no boys.

خوشبختانه بدون هیچ پسری.

We were four girls and no boys.

چهار تا دختر بودیم و هیچ پسر.

And my parents were part

والدینم هر دو عضو خانواده ی مالک بودند.

of a landed property family.

والدینم هر دو عضو خانواده ی مالک بودند.

My father defied his own grandfather,

پدرم با پدربزرگ خویش بسختی مخالفت میکرد

almost to the point of disinheritance,

حتی بحد محروميت ازارث،

because he decided to educate

چون تصمیم گرفته بود که دخترانش دانش آموزند.

all four of us.

چون تصمیم گرفته بود که دخترانش دانش آموزند.

He sent us to one of the best schools in the city

او ما را به یکی از بهترین مدارس شهر فرستاد

and gave us the best education.

و بهترین دانش را برای ما فراهم کرد.

As I've said, when we're born, we don't choose our parents,

همانطوری که گفتم: وقتی که ما بدنیا میاییم، والدین خود را انتخاب نمیکنیم.

and when we go to school, we don't choose our school.

و وقتی که به مدرسه میرویم، مدارس خود را انتخاب نمیکنیم.

Children don't choose a school.

بچه ها مدرسه را انتخاب نمیکنند،

They just get the school which parents choose for them.

فقط به مدرسه ای که والدینشان انتخاب کرده اند میروند.

So this is the foundation time which I got.

همچنین پایه ای را در کودکی دریافت کردم.

I grew up like this, and so did my other three sisters.

من به این صورت بزرگ شدم، و همینطور هر سه خواهرانم.

And my father used to say at that time,

پدرم در آن زمانها میگفت:

"I'm going to spread all my four daughters in four corners of the world."

"هر چهار دخترم را در چهار گوشه ی دنیا پخش خواهم کرد."

I don't know if he really meant [that], but it happened.

نمیدانم که آیا قصدش دقیقا آن بود یا نه، ولی بهمان طریق اتفاق افتاد.

I'm the only one who's left in India.

من تنها خواهری هستم که در هند ماند.

One is a British, another is an American

یکی از آنها بریتانیایی است، دیگری آمریکایی

and the third is a Canadian.

و سومی کانادایی.

So we are four of us in four corners of the world.

ما چهار نفریم در چهار گوشه دنیا.

And since I said they're my role models,

چون والدینم الگوی من بودند،

I followed two things which my father and mother gave me.

دو تا از پیشنهادهایشان را پیروی کردم.

One, they said, "Life is on an incline.

یکی از آنها این بود: "زندگی یک سرازیری است؛

You either go up,

یا در حال بالا رفتن خواهی بود،

or you come down."

و یا در حال پایین رفتن."

And the second thing, which has stayed with me,

و دومین، پیشنهادی است که هنوز با من مانده است،

which became my philosophy of life,

و فلسفه زندگیم شده است،

which made all the difference,

و اینکه تمام تفاوتها را بوجود آورد،

is: 100 things happen in your life, good or bad.

و آن این بود: در زندگیت، صدها چیزهای خوب یا بد اتفاق خواهند افتاد.

Out of 100, 90 are your creation.

از صدتا، نودتا از آنها آفرینش خودت است.

They're good. They're your creation. Enjoy it.

اگر خوبند، آفرینش خودت است. از آنها لذت ببر.

If they're bad, they're your creation. Learn from it.

اگر بدند، آفرینش خودت هستند. از آنها عبرت گیر.

Ten are nature-sent over which you can't do a thing.

ده تا از آنها بلایای طبیعی هستند و تو در موردشان هیچ کاری نمیتوانی بکنی.

It's like a death of a relative,

مانند مرگ یک فامیل،

or a cyclone, or a hurricane, or an earthquake.

یا یک طوفان موسمی، یا یک گردباد و یا یک زلزله.

You can't do a thing about it.

از تو هیچ کاری بر نمیاید.

You've got to just respond to the situation.

صرفا باید به آن وضعیت واکنش نشان دهی.

But that response comes out of those 90 points.

ولی آن واکنش از بین آن نود امتیاز جداست.

Since I'm a product of this philosophy,

از آنجایی که من محصول این فلسفه هستم،

of 90/10,

اولا، فلسفه ۹۰/۱۰،ثانیا، زندگی یک سرازیری است،

and secondly, "life on an incline,"

اولا، فلسفه ۹۰/۱۰،ثانیا، زندگی یک سرازیری است،

that's the way I grew up

من به این طریق بزرگ شده ام --

to be valuing what I got.

یاد گرفتم که قدر چیزهایم را بدانم.

I'm a product of opportunities,

من محصول فرصتهای زندگی هستم،

rare opportunities in the '50s and the '60s,

فرصتهای کمیابی که در دهه های پنجاه و شصت،

which girls didn't get,

دختران فاقد آنها بودند.

and I was conscious of the fact that what my parents were giving me

و من خوب هواسم بود که چیزهایی را که والدینم بمن میدادند

was something unique.

چیزهای بی نظیری بودند.

Because all of my best school friends were getting dolled up

چون تمام دوستانم در مدرسه مشغول تدارکات

to get married with a lot of dowry,

ازدواج بودند با جهیزیه های بسیار،

and here I was with a tennis racket and going to school

و من در عوض با راکت تنیس به مدرسه میرفتم

and doing all kinds of extracurricular activities.

و مشغول فعاليت هاي همه جوره فوق برنامه اي دانش آموزی بودم.

I thought I must tell you this.

دیدم که مهم است تا اینها را با شما در میان بگذارم.

Why I said this, is the background.

اینها را عنوان پیش زمینه برایتان شرح داده ام.

This is what comes next.

سپس، این اتفاق افتاد.

I joined the Indian Police Service as a tough woman,

بعنوان یک زن خشن به شغل پلیس هند پیوستم،

a woman with indefatigable stamina,

زنی با طاقت و استقامتی خستگی ناپذیر،

because I used to run for my tennis titles, etc.

چون همیشه بدنبال جایزه های تنیس بودم و غیره.

But I joined the Indian Police Service,

ولی به پلیس هند پیوستم.

and then it was a new pattern of policing.

و بعد با یک روش جدید پلیس بودن برخورد کردم.

For me the policing stood for power to correct,

برای من پلیس بودن بمعنی قدرت و نفوذ برای اصلاح کردن،

power to prevent and power to detect.

پیشگیری، و رد یابی بود.

This is something like a new definition ever given in policing in India --

این یک معنی بسیار جدیدی است که هرگز به پلیس بودن در هند داده نشده بود --

the power to prevent.

قدرت برای پیشگیری.

Because normally it was always said, power to detect, and that's it,

چون معمولا بعنوان قدرت برای ردیابی شناخته میشد و بس،

or power to punish.

یا قدرت برای مجازات کردن.

But I decided no, it's a power to prevent,

من تصمیم گرفتم که نه، این قدرتی است برای پیشگیری،

because that's what I learned when I was growing up.

چون من اینرا از بچگی یاد گرفتم:

How do I prevent the 10 and never make it more than 10?

من چطوری میتوانم مانع آن 10٪ بشوم و نگذارم که بیش ازآن بشوند؟

So this was how it came into my service,

پس به این ترتیب این ایده وارد خدمت کردن من شد،

and it was different from the men.

که با روش مردها خیلی تفاوت داشت.

I didn't want to make it different from the men, but it was different,

قصدم این نبود که با طریق مردها فرق داشته باشد، ولی تفاوت داشت،

because this was the way I was different.

چون من از این وجه با بقیه تفاوت داشتم.

And I redefined policing concepts in India.

من عقیده های پلیسی را در هند دوباره تعریف کردم.

I'm going to take you on two journeys,

من شما را به دو سیر خواهم برد،سیر پلیسی و سیرزنداني من.

my policing journey and my prison journey.

من شما را به دو سیر خواهم برد،سیر پلیسی و سیرزنداني من.

What you see, if you see the title

اینرا که میبینید، اگر بتوانید عنوانش را بخوانید

called "PM's car held."

نوشته شده: "ماشین نخست وزير توقیف شد."

This was the first time a prime minister of India

این اولین باری بود که یک نخست وزیر هند

was given a parking ticket.

برای پارک کردن جریمه شده بود.

(Laughter)

(خنده)

That's the first time in India,

اولین باری بود در هند،

and I can tell you, that's the last time you're hearing about it.

و بشما خواهم گفت که آخرین بار نیز میباشد.

It'll never happen again in India,

این هرگز در هند دوباره اتفاق نخواهد افتاد،

because now it was once and forever.

چون یک اتفاق یکباره بود.

And the rule was, because I was sensitive,

چون من حساس بودم،

I was compassionate, I was very sensitive to injustice,

دلسوز و شفیق بودم، به بی عدالتی و ستم خیلی حساس بودم،

and I was very pro-justice.

و خیلی طرفدار عدالت بودم.

That's the reason, as a woman, I joined the Indian Police Service.

به این دلیل بود که بعنوان یک زن به پلیس هند پیوستم.

I had other options, but I didn't choose them.

فرصتها و اختیارهای بسیاری داشتم، ولی آنها را انتخاب نکردم.

So I'm going to move on.

خب، سریعتر بیان میکنم.

This is about tough policing, equal policing.

این درباره پاسبانی خشن و پاسبانی برابری است.

Now I was known as "here's a woman that's not going to listen."

من بعنوان زنی که به حرفهای دیگران گوش نمیدهد، معروف بودم.

So I was sent to all indiscriminate postings,

بنابراین، مرا به ماموريتهای ناشي از عدم تبعيض واگذار میکردند،

postings which others would say no.

ماموریتهایی که بقیه رد میکردند.

I now went to a prison assignment as a police officer.

مرا بعنوان یک افسر پلیس به یک ماموریت زندانی فرستادند.

Normally police officers don't want to do prison.

معمولا افسر پلیسها، دوست ندارند در زندانها کار کنند.

They sent me to prison to lock me up,

مرا به زندان فرستادند تا از دستم خلاص شوند،

thinking, "Now there will be no cars

فکر کردند که در آنجا ماشینی و

and no VIPs to be given tickets to.

آدمهای مهمی برای جریمه کردن نخواهند بود.

Let's lock her up."

گفتند بیایید حبسش کنیم.

Here I got a prison assignment.

در اینجا من یک ماموریت زندانی دریافت کردم.

This was a prison assignment which was one big den of criminals.

این ماموریتی بود در میان یک کمینگاه جنایتکارها.

Obviously, it was.

بطور آشکار همین هم بود.

But 10,000 men,

ولی ده هزار زندانی،

of which only 400 were women -- 10,000 --

که فقط چهارصد نفر از آنها زن بودند -- ده هزار --

9,000 plus about 600

نه هزار بعلاوه شصد،مرد بودند،

were men.

نه هزار بعلاوه شصد،مرد بودند،

Terrorists, rapists,

تروریست، مرتكبان زناي بعنف، دزدها، اوباشها --

burglars, gangsters --

تروریست، مرتكبان زناي بعنف، دزدها، اوباشها --

some of them I'd sent to jail

بعضی از آنها را خودم وقتی که پلیس بودم

as a police officer outside.

به زندان فرستاده بودم.

And then how did I deal with them?

خوب چطوری با این وضعیت مواجه شدم.

The first day when I went in,

اولین روزی که به آنجا رفتم،

I didn't know how to look at them.

نمیدانستم چطوری به آنها نگاه کنم.

And I said, "Do you pray?" When I looked at the group, I said, "Do you pray?"

گفتم: "آیا دعا میکنید؟" وقتی که به گروه نگاه کردم گفتم: "آیا دعا میکنید؟"

They saw me as a young, short woman wearing a pathan suit.

آنها مرا بعنوان یک زن جوان و کوتاه قد که یک لباس قهوه‌اي‌ پوشیده بود میدیدند.

I said, "Do you pray?"

گفتم: "شما دعا میکنید؟" و آنها هیچ جوابی ندادند.

And they didn't say anything.

گفتم: "شما دعا میکنید؟" و آنها هیچ جوابی ندادند.

I said, "Do you pray? Do you want to pray?"

گفتم: "شما دعا میکنید؟ میخواهید دعا کنید؟"

They said, "Yes." I said, "All right, let's pray."

گفتند: "بله." گفتم: "باشد، بیایید و دعا کنیم."

I prayed for them, and things started to change.

برای آنها دعا کردم و همه چیز شروع کرد به تغییر کردند.

This is a visual of education inside the prison.

این تصویریست از آموزش و پرورش در درون یک زندان.

Friends, this has never happened,

دوستان عزیز، این هیچوقت در قبل اتفاق نیافتاده است،

where everybody in the prison studies.

که در زندان همگی مشغول درس خواندن باشند.

I started this with community support.

من اینرا با حمایت انجمن شروع کردم.

Government had no budget.

دولت هیچ بودجه ای نداشت.

It was one of the finest, largest volunteerism

این یکی از بهترین و بزرگترین عملکرد داوطلبی بود

in any prison in the world.

که هیچ زندانی در دنیا ندیده بود.

This was initiated in Delhi prison.

این در زندان شهر دهلی بنیاد نهاده شد.

You see one sample

شما یک نمونه از اینکه

of a prisoner teaching a class.

یک زندانی در کلاس تدریس میکند را میبینید.

These are hundreds of classes.

اینها صدها کلاس هستند.

Nine to eleven, every prisoner went into the education program --

از ساعت نُه تا یازده صبح، همه زندانیان به این برنامه های آموزشی میرفتند --

the same den in which they thought

همان کمینگاهی که فکر میکردند میتوانند مرا

they would put me behind the bar and things would be forgotten.

پشت میله هایش حبس کنند و فراموشم کنند.

We converted this into an ashram --

ما اینجا را تبدیل به یک جایگاه مذهبی کردیم --

from a prison to an ashram through education.

آنرا بوسیله آموزش و پرورش از یک زندان به یک جایگاه مذهبی تبدیل کردیم.

I think that's the bigger change.

بنظرم آن یک تغییر عظیمی است.

It was the beginning of a change.

آن، آغاز یک تغییرات عمده بود.

Teachers were prisoners. Teachers were volunteers.

معلمها زندانی بودند. معلمها داوطلب بودند.

Books came from donated schoolbooks.

کتابها از کتابهای خیریه مدرسه بما بخشیده شدند.

Stationery was donated.

لوازم‌ التحرير به صورت خیریه بما داده شد.

Everything was donated,

همه چیز به صورت خیریه داده شد.

because there was no budget of education for the prison.

چون هیچ بودجه آموزش و پروشی برای زندان وجود نداشت.

Now if I'd not done that,

حال اگر من این کار را انجام نمیدادم،

it would have been a hellhole.

تبدیل به یک مکان تحمل ناپذیری میشد.

That's the second landmark.

و آن دومین واقعه برجسته است.

I want to show you some moments of history in my journey,

میخواهم لحظات پیشینه از سیرم را به شما نشان دهم،

which probably you would never ever get to see anywhere in the world.

که محتملا هرگز نمیتوانید هیچ جای دنیا همچنین چیزی را مشاهده کنید.

One, the numbers you'll never get to see.

اولا، رقمهایی را که هرگز نخواهید دید.

Secondly, this concept.

ثانیا، این عقیده.

This was a meditation program inside the prison

این یک برنامه مراقبه و مدیتیشن در داخل زندانی بود

of over 1,000 prisoners.

با بیش از یک هزار زندانی.

One thousand prisoners who sat in meditation.

یک هزار زندانی که در حال مراقبه و تمرکز مینشستند.

This was one of the most courageous steps

این یکی از دلیرانه ترین قدمهایی بود

I took as a prison governor.

که بعنوان یک فرماندار زندان برداشته ام.

And this is what transformed.

و این همه چیز را تشکیل شکل داد.

You want to know more about this,

اگر میخواهید بیشتر در مورد این بدانید،

go and see this film, "Doing Time, Doing Vipassana."

بروید و فیلم "Doing Time Doing Vipassana" را ببینید.

You will hear about it, and you will love it.

در موردش خواهید شنید و از آن بسیار لذت خواهید برد.

And write to me on KiranBedi.com,

و درباره اش با من بوسیله KiranBedi.com تماس بگیرید،

and I'll respond to you.

و من پاسختان را خواهم داد.

Let me show you the next slide.

بگذارید عکس بعدی را بشما نشان دهم.

I took the same concept of mindfulness,

من همان عقیده ی "تمرکز روی زمان حال" را در بر گرفتم.

because, why did I bring meditation into the Indian prison?

چرا من مدیتیشن را وارد زندان هند کردم؟

Because crime is a product of a distorted mind.

چون جنایت محصول افکار کج و پیچیده است.

It was distortion of mind which needed to be addressed to control.

این کنترل کردن اعوجاج افکار بود که مورد توجه بود،

Not by preaching, not by telling,

نه بتوسط موعظه کردن یا نصیحت کردن،

not by reading, but by addressing your mind.

نه بتوسط خواندن، بلکه بتوسط توجه داشتن به افکار.

I took the same thing to the police,

من همین عقیده را نیز به اشخاص پلیس دادم،

because police, equally, were prisoners of their minds,

زیرا پلیسها نیز بهمان مقدار زنداني افکارشان بودند،

and they felt as if it was "we" and "they,"

و حس میکردند که تفاوتی است بین ما و آنها،

and that the people don't cooperate.

و اینکه مردم قادربه همیاری و همکاری نیستند.

This worked.

این کار موفقی بود.

This is a feedback box called a petition box.

این یک صندوق بازخورد است بنام صندوق دادخواست.

This is a concept which I introduced

این ایده ای بود که من معرفی کردم

to listen to complaints, listen to grievances.

تا به شکایتها و دادخواهیها توجه کنیم.

This was a magic box.

این یک صندوق جادو بود.یک صندوق حساس.

This was a sensitive box.

این یک صندوق جادو بود.یک صندوق حساس.

This is how a prisoner drew how they felt about the prison.

این نقاشي یک زنداني است که احساس خود را بعنوان یک زندانی نشان میدهد.

If you see somebody in the blue --

اگر شما شخصی را با لباس آبی رنگ میبینید --

yeah, this guy --

بله، این شخص --

he was a prisoner, and he was a teacher.

او یک زندانی بود و همچنین یک معلم.

And you see, everybody's busy. There was no time to waste.

میبینید که همه مشغول هستند؛ وقتی برای تلف کردن نبود.

Let me wrap it up.

بگذارین با خلاصه کردن خاتمه دهم.

I'm currently into movements,

من در حال حاضر علاقمند جنبشها هستم،

movements of education

جنبشهای آموزش و پرورش،کودکان نادار و محتاج،

of the under-served children,

جنبشهای آموزش و پرورش،کودکان نادار و محتاج،

which is thousands -- India is all about thousands.

که هزارانند - همه چیز در هند به هزاران شمرده میشود.

Secondly is about the anti-corruption movement in India.

ثانیا، جنبش ضد فساد هند.

That's a big way

این یک جنبش مهمی است،ما بعنوان یک گروه عملی،

we, as a small group of activists,

این یک جنبش مهمی است،ما بعنوان یک گروه عملی،

have drafted an ombudsman bill for the government of India.

یک برنامه حسابرس برای دولت هند طرح داده ایم.

Friends, you will hear a lot about it.

دوستان عزیز، در موردش بسیار خواهید شنید.

That's the movement at the moment I'm driving,

این جنبشی است که من در حال حاظر رهبری میکنم،

and that's the movement and ambition of my life.

و این جنبش و آرزوي بزرگ زندگي من است.

Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you. Thank you very much. Thank you.

متشکرم. بسیار متشکرم.

Thank you. Thank you. Thank you.

متشکرم.