The world needs all kinds of minds | Temple Grandin

تمپل گرندین: دنیا به انواع ذهن‌ها نیاز دارد

Translator: Vida Talebian Reviewer: Ardeshir Tayebi

I think I'll start out and just talk a little bit

به نظرم از اینجا شروع کنم که کمی توضیح بدم

اوتیسم دقیقا چیست.

about what exactly autism is.

Autism is a very big continuum

اوتیسم زنجیره‌ای بسیار بزرگ است،

that goes from very severe -- the child remains nonverbal --

از خیلی شدید --کودکی که گنگ می‌ماند-- شروع شده

all the way up to brilliant scientists and engineers.

تا به دانشمندان و مهندسان خیلی باهوش می‌رسد.

And I actually feel at home here,

درحقیقت من اینجا را خانه خودم حس می‌کنم،

because there's a lot of autism genetics here.

چون ژن‌های اوتیسم زیادی اینجا هست.

(Laughter)

شما نمی‌توانید اصلاٌ نداشته باشید...

You wouldn't have any --

(تشویق)

(Applause)

It's a continuum of traits.

اوتیسم یک سلسله از ویژگی‌هاست.

When does a nerd turn into Asperger, which is just mild autism?

چه زمانی یکی از حالت جان‌کندن به یک

آسپرگر تبدیل می شود، که اوتیسم خوشخیم است؟

I mean, Einstein and Mozart and Tesla would all be probably diagnosed

منظورم این است که، انیشتین و موتزارت

و تسلا همه احتمالاٌ

as autistic spectrum today.

ازمنظر امروزی می‌توانستند یک اوتیسمی تشخیص داده‌شوند.

And one of the things that is really going to concern me

و یکی از چیزهایی که من را واقعاٌ دلواپس می‌کند این است که

بگذارید این بچه‌ها فردی بشوند که می‌خواهند

is getting these kids to be the ones

that are going to invent the next energy things

--انرژی‌های بعدی را بسازند،

می‌دانید، همانی که بیل گیتس صبح درموردش صحبت کرد.

that Bill Gates talked about this morning.

OK, now, if you want to understand autism: animals.

خوب. حالا اگر می‌خواهید

اوتیسم را بفهمید، حیوانات.

I want to talk to you now about different ways of thinking.

می‌خواهم باشما درمورد روش‌های مختلف فکر کردن صحبت کنم.

You have to get away from verbal language.

شما باید از زبان گفتاری دور شوید.

I think in pictures. I don't think in language.

من با تصاویر فکر می‌کنم،

با زبان فکر نمی‌کنم.

Now, the thing about the autistic mind is it attends to details.

اکنون، چیزی که درمورد ذهن اوتیسمی مطرح است

این است که به جزئیات توجه می‌کند.

This is a test where you either have to pick out the big letters

خوب، این تستی‌ست که شما باید

حروف بزرگ یا کوچک را جدا کنید،

or the little letters,

and the autistic mind picks out the little letters more quickly.

ذهن اوتیسمی

حروف کوچک را خیلی سریعتر جدا می‌کند.

And the thing is, the normal brain ignores the details.

و نکته اینجاست که، ذهن عادی جزئیات را نادیده می‌گیرد.

Well, if you're building a bridge, details are pretty important

خوب، اگر شما دارید یک پل می‌سازید، جزئیات خیلی مهم می‌شوند،

چون اگر آنها را درنظر نگیرید، پل سقوط می‌کند.

because it'll fall down if you ignore the details.

و یکی از بزرگترین نگرانی‌های من با خیلی از سیاست‌های امروزی

And one of my big concerns with a lot of policy things today

این است که، همه چیز دارد خیلی انتزاعی و خلاصه می‌شود.

is things are getting too abstract.

People are getting away from doing hands-on stuff.

مردم دارند از انجام دادن

کارهای دستی فاصله می‌گیرند.

I'm really concerned that a lot of the schools

من واقعاٌ نگران هستم که خیلی از مدرسه‌ها دارند کنار می‌روند

have taken out the hands-on classes, because art, and classes like that --

کلاس‌های کاردستی،

چون هنر و کلاس‌های مانند آن،

those are the classes where I excelled.

کلاس‌هایی بودند که من در آنها سرآمد بودم.

In my work with cattle,

درکار من با دام،

I noticed a lot of little things that most people don't notice

من متوجه موارد کوچک زیادی شدم که بیشتر افراد به آنها توجه نمی‌کردند

would make the cattle balk.

و باعث می‌شد دام همیشه امتتناع ورزد. برای مثال،

For example, this flag waving right in front of the veterinary facility.

این پرچم درست مقابل وسایل دامپزشکی تکان می‌خورد.

This feed yard was going to tear down their whole veterinary facility;

این محوطه غذاخوری همه امکانات دامپزشکی را به هم می‌ریخت؛

all they needed to do was move the flag.

فقط لازم بود این پرچم را جابجا کنند.

Rapid movement, contrast.

حرکت سریع، مغایرت دارد.

In the early '70s when I started, I got right down in the chutes

در اویل دهه هفتاد وقتی کارم را شروع کردم،

در راهروهای مسیر دام پایین راه می‌رفتم تا ببینم دامها چه می‌بینند.

to see what cattle were seeing.

People thought that was crazy.

مردم فکر می‌کردند این احمقانه است. یک کت روی حصار می‌تواند آنها را سرکش کند،

A coat on a fence would make them balk, shadows would make them balk,

سایه‌ها همین‌طور، یک شلنگ روی زمین، ...

a hose on the floor -- people weren't noticing these things.

مردم به این چیزها توجه نمی‌کردند

A chain hanging down ...

-- یک زنجیر آویزان شده

And that's shown very, very nicely in the movie.

و این درفیلم بسیار زیبا نشان داده‌شد.

In fact, I loved the movie, how they duplicated all my projects.

درواقع، من عاشق این فیلم شدم، که چطور آنها

نسخه‌ای از همه پروژه‌های من ساختند. این قسمتش تک بود.

That's the geek side.

نقاشی‌های من هم در فیلم ستاره شدند.

My drawings got to star in the movie, too.

And, actually, it's called "Temple Grandin,"

در حقیقت اسم فیلم رو "تمپل گرندین" گذاشتند،

not "Thinking in Pictures."

نه "تصویری فکرکردن"

So what is thinking in pictures?

خوب تصویری فکرکردن چیست؟ دقیقاٌ فیلم‌هایی

It's literally movies in your head.

در مغز شماست.

My mind works like Google for images.

ذهن من مثل گوگل ایمج(جستجوی تصاویر) کار می‌کند.

اکنون ببینید وقتی من یک کودک جوان بودم نمی‌دانستم که فکرکردن من متفاوته.

When I was a young kid, I didn't know my thinking was different.

من تصور می‌کردم همه تصویری فکر می‌کنند.

I thought everybody thought in pictures.

و وقتی که کتابم، "تصویری فکرکردن" را تمام کردم،

Then when I did my book, "Thinking in Pictures,"

شروع کردم به مصاحبه با افراد درمورد روش فکرکردن آنها.

I started interviewing people about how they think.

And I was shocked to find out that my thinking was quite different.

من شوکه شدم وقتی فهمیدم

فکرمن کاملاٌ متفاوت بوده. درست مثل اینکه من بگم

Like if I say, "Think about a church steeple,"

"به ساختمان یک کلیسا فکر کنید"

most people get this sort of generalized generic one.

بیشتر افراد به این نوع شکل عمومی فکر می‌کنند.

Now, maybe that's not true in this room,

درحالی‌که ممکنه در این جمع درست نباشه،

but it's going to be true in a lot of different places.

ولی اغلب درسته.

I see only specific pictures.

من فقط تصاویر خاصی می‌بینم.

They flash up into my memory, just like Google for pictures.

اینها در حافظه من برق می‌زنند، درست مثل گوگل تصاویر.

And in the movie, they've got a great scene in there,

و درفیلم، صحنه‌ای بسیارعالی ساختند،

جایی که کلمه "کفش" می‌آمد، و همه انواع کفش‌های دهه ۵۰ و ۶۰

where the word "shoe" is said, and a whole bunch of '50s and '60s shoes

pop into my imagination.

از خیال من می‌گذشت.

OK, there's my childhood church; that's specific.

خوب این کلیسای بچگی‌های منه،

خیلی خاصه. تعدادی دیگر هم هست، فورت کولینز.

There's some more, Fort Collins.

OK, how about famous ones?

معروف‌ها چطور؟

And they just kind of come up, kind of like this.

و اینها فقط چندمورد هستند که می‌آیند، مثل این یکی.

Just really quickly, like Google for pictures.

خیلی سریع، مانند گوگل تصاویر.

And they come up one at a time,

و در یک لحظه همه می‌آیند،

and then I think, "OK, well, maybe we can have it snow,

و من فکر می‌کنم، "خب ممکنه برفی باشه،

or we can have a thunderstorm,"

یا شاید طوفان داشته‌باشیم،..."

and I can hold it there and turn them into videos.

و من می‌تونم آنجا نگهش دارم و آنها را به فیلم تبدیل کنم.

Now, visual thinking was a tremendous asset

خوب، تصویری فکرکردن یک دارایی فوق‌العاده

in my work designing cattle-handling facilities.

در کار طراحی تجهیزات دامداری بود.

And I've worked really hard on improving how cattle are treated

و من برای بهترکردن

رفتار گاو در کشتارگاه خیلی سخت کار کردم.

at the slaughter plant.

من نمی‌خوام به همه اسلایدهای کشتارگاه بروم.

I'm not going to go into any gucky slaughter slides.

I've got that stuff up on YouTube, if you want to look at it.

آن قسمت‌ها را در یوتیوب گذاشته‌ام، اگر می‌خواهید آنجا ببینید.

اما، یکی از مواردی که می‌توانستم در کار طراحی‌ام اجرا کنم

(Laughter)

But one of the things that I was able to do in my design work

این بود که بتوانم

is I could test-run a piece of equipment in my mind,

قسمتی از وسیله را درذهنم تست کنم،

just like a virtual reality computer system.

درست مثل یک سیستم کامپیوتری واقعیت مجازی.

And this is an aerial view of a recreation of one of my projects

این یک منظره هوایی

از بازسازی یکی از پروژه‌های منه که در فیلم آمده‌بود.

that was used in the movie.

That was like just so super cool.

این یکی خیلی جالب بود.

And there were a lot of, kind of, Asperger types and autism types

و تعداد زیادی انواع آسپرگر

و اوتیسم اونجا بودند و درفیلم هم کار می‌کردند.

working out there on the movie set, too.

(خنده)

(Laughter)

But one of the things that really worries me is:

اما یکی از چیزهایی که من را خیلی نگران می‌کند

اینه که، الان بچه‌های کوچک مثل آنها کجایند؟

Where's the younger version of those kids going today?

They're not ending up in Silicon Valley,

آنها به سیلیکون‌ولی که به آن تعلق دارند، نمی‌رسند.

where they belong.

(خنده)

(Laughter)

(Applause)

(تشویق)

One of the things I learned very early on because I wasn't that social,

چیزی که همان اوایل یادگرفتم را بگم، به‌خاطراینکه آنچنان اجتماعی نبودم،

is I had to sell my work, and not myself.

مجبور بودم کارم را بفروشم و نه اینکه خودم کارکنم.

And the way I sold livestock jobs is I showed off my drawings,

و روشی که من کار دام‌ها را فروختم

این بود که من نقاشی‌هایم را نشان می‌دادم، تصاویر را نشان می‌دادم.

I showed off pictures of things.

Another thing that helped me as a little kid

مورد دیگری که دربچگی به من کمک کرد،

is, boy, in the '50s, you were taught manners.

دردهه ۵۰ تو آداب یاد می‌دادی.--

You were taught you can't pull the merchandise off the shelves

یاد می‌دادی که نمی‌توانی کالا را از قفسه مغازه‌ها برداری

و دور بیندازی.

in the store and throw it around.

وقتی که بچه‌ها در کلاس سوم چهارم هستند،

When kids get to be in third or fourth grade,

you might see that this kid's going to be a visual thinker,

شما ممکنه ببینید که این بچه‌ها تصویری فکرمی‌کنند،

drawing in perspective.

پرسپکتیو می‌کشند. من بازهم

Now, I want to emphasize

تأکید می‌کنم که همه بچه‌های اوتیسمی

that not every autistic kid is going to be a visual thinker.

قرار نیست تصویری فکرکنند.

Now, I had this brain scan done several years ago,

-من این اسکن مغزی رو چندسال پیش گرفتم،

and I used to joke around about having a gigantic Internet trunk line

و عادت داشتم همه جا درباره‌اش جوک بگم

که سیم‌کشی اینترنت بزرگی

going deep into my visual cortex.

در کورتکس بینایی‌ام دارم.

This is tensor imaging.

این تصویربرداری تانسور است.

And my great big Internet trunk line is twice as big as the control's.

و این خطوط اینترنت عظیم من

دوبرابر بزرگتر از کنترل‌هایش است.

The red lines there are me,

خطوط قرمز من هستم،

and the blue lines are the sex and age-matched control.

و آبی‌ها -تطبیق با کنترل جنسیت و سن هستند.

And there I got a gigantic one,

من خیلی بزرگش رو دارم،

and the control over there, the blue one, has got a really small one.

و کنترل آنجاست، آبیه،

واقعاٌ کوچکه.

And some of the research now is showing

برخی از تحقیقات امروزه نشان می‌دهند

that people on the spectrum actually think with the primary visual cortex.

که مردم برای بینایی، با کورتکس اصلی بینایی فکرمی‌کنند.

Now, the thing is, the visual thinker is just one kind of mind.

درحالی‌که این تنها شکل فکرکردن، برای افرادی‌ست که تصویری فکر می‌کنند.

You see, the autistic mind tends to be a specialist mind --

می‌بینید که ذهن اوتیسمی گرایش دارد که ذهنی متخصص شود،

good at one thing, bad at something else.

در یک چیز خوب باشد، در چیز دیگری بد.

And where I was bad was algebra.

چیزی که من درش بد بودم جبر بود. و هرگز

And I was never allowed to take geometry or trig.

اجازه نداشتم هندسه یا مثلثات بردارم.

Gigantic mistake.

اشتباه بزرگ: من بچه‌های زیادی را می‌بینم که نیاز دارند جبر را کناربگذارند،

I'm finding a lot of kids who need to skip algebra,

go right to geometry and trig.

و مستقیم سراغ هندسه و مثلثات بروند.

Now, another kind of mind is the pattern thinker.

یک نوع دیگر از ذهن‌ها تفکر الگویی ست.

More abstract.

انتزاعی‌تر است. اینها مهندس‌های شما هستند،

These are your engineers, your computer programmers.

برنامه‌نویس‌ها.

This is pattern thinking.

خوب این یک ذهن الگویی است. آن آخوندک

That praying mantis is made from a single sheet of paper --

از یک تکه کاغذ درست شده،

no scotch tape, no cuts.

بدون چسب‌نواری، یا برش.

And there in the background is the pattern for folding it.

و در زمینه، الگوی تا کردنش هست.

Here are the types of thinking:

اینها انواع فکرکردن هستند:

photo-realistic visual thinkers, like me;

فکرکردن با تصاویر واقعی، مثل من؛

pattern thinkers, music and math minds.

تفکر الگویی، ذهن‌های موسیقایی و ریاضی.

Some of these oftentimes have problems with reading.

بعضی از اینها اغلب اوقات درخواندن مشکل دارند.

You also will see these kind of problems with kids that are dyslexic.

این قبیل مشکلات را

در بچه های نارساخوان هم می‌بینید.

You'll see these different kinds of minds.

این انواع مختلف ذهن را می‌بینید.

And then there's a verbal mind, they know every fact about everything.

و سپس یک ذهن زبانی داریم، که حقیقت همه چیز را می‌دانند.

حال موضوع دیگر حساسیت است.

Now, another thing is the sensory issues.

من واقعاٌ نگران بودم که باید این وسیله را روی صورتم بگذارم.

I was really concerned about having to wear this gadget on my face.

And I came in half an hour beforehand

نیم‌ساعت زودتر آمدم

so I could have it put on and kind of get used to it,

که بتوانم این را بگذارم تا هرجورشده بهش عادت کنم،

and they got it bent so it's not hitting my chin.

و این رو خم کردند تا به چانه‌ام نخوره.

But sensory is an issue.

اما حساسیت یک مسئله است. بعضی بچه‌ها با لامپ‌های فلوئورسنت اذیت می‌شوند؛

Some kids are bothered by fluorescent lights;

others have problems with sound sensitivity.

برخی با حساسیت به صدا مشکل دارند.

You know, it's going to be variable.

می‌دونید، اینها همه متغیرند.

Now, visual thinking gave me a whole lot of insight

تصویری فکرکردن به من یک دید کلی

into the animal mind.

از ذهن حیوانات داده.

Because think about it: an animal is a sensory-based thinker,

بهش فکرکنید، یک حیوان براساس حواسش فکرمی‌کند،

not verbal -- thinks in pictures, thinks in sounds, thinks in smells.

نه زبانش – با تصاویر فکرمی‌کند،

با صداها، با بوها.

Think about how much information there is on the local fire hydrant.

می‌دونید چقدر اطلاعات در کنار شیرآتش‌نشانی محله هست.

He knows who's been there --

او می‌داند چه‌کسانی، کِی آنجا بوده‌اند.

(Laughter)

When they were there.

آشنا بوده‌اند یا غریبه؟ کسی بوده که بتواند جفتش شود؟

Are they friend or foe? Is there anybody he can go mate with?

There's a ton of information on that fire hydrant.

چند تُن اطلاعات در آن شیرآتش‌نشانی هست.

It's all very detailed information.

همه اطلاعات خیلی جزئی هستند،

And looking at these kind of details gave me a lot of insight into animals.

و نگاه‌کردن به این جزئیات

دید خوبی از حیوانات به من داده‌است.

Now, the animal mind, and also my mind,

خوب، ذهن حیوانات و همین‌طور ذهن من،

puts sensory-based information into categories.

اطلاعات حسی را

طبقه‌بندی می‌کند.

Man on a horse,

مردی روی اسب

and a man on the ground --

و مردی روی زمین،

that is viewed as two totally different things.

این دو کاملاً متفاوت دیده می‌شوند.

You could have a horse that's been abused by a rider.

شما می‌تونید یک اسب داشته‌باشید که سوارکارش اذیتش می‌کرده.

They'll be absolutely fine with the veterinarian

اونها با یک دامپزشک

and with the horseshoer, but you can't ride him.

و نعل‌ساز کاملاٌ خوب هستند، ولی نمی‌توانید سوارش شوید.

You have another horse, where maybe the horseshoer beat him up,

اسب دیگری دارید، که شاید نعل‌ساز اورا زده‌باشد،

and he'll be terrible for anything on the ground with the veterinarian,

و او با هرکاری روی زمین

با دامپزشک وحشتناک است، ولی می‌توانید سوارش شوید.

but a person can ride him.

گاوها همین‌طور هستند.

Cattle are the same way.

Man on a horse, a man on foot -- they're two different things.

مردِ روی اسب،

مردی روی پا؛ آنها دوچیز متفاوتند.

You see, it's a different picture.

می‌بینید، دوتصویر متفاوت هستند.

See, I want you to think about just how specific this is.

می‌خوام به این فکرکنید که این چقدر خاص است.

Now, this ability to put information into categories,

حالا، این توانایی که اطلاعات را در طبقه‌بندی قرارمی‌دهد،

I find a lot of people are not very good at this.

من افراد زیادی رو دیدم که در این کار خوب نیستند.

When I'm out troubleshooting equipment

وقتی من درحال عیب‌یابی یک وسیله

or problems with something in a plant,

یا مشکلی در یک کارخانه هستم،

they don't seem to be able to figure out:

آنها به نظر می‌رسد که اصلاً متوجه نیستند، "آیا مسئله من آموزش افراد است؟

"Do I have a training-people issue?

Or do I have something wrong with the equipment?"

یا این تجهیزات اشکالی دارند؟"

In other words, categorize equipment problem from a people problem.

به‌عبارت دیگر، طبقه‌بندی مشکل تجهیزات

از مشکل افراد.

I find a lot of people have difficulty doing that.

فهمیده‌ام که افراد زیادی همین مشکل را دارند.

Now, let's say I figure out it's an equipment problem.

خوب، بگذارید بگیم که این مشکل تجهیزات است.

Is it a minor problem, with something simple I can fix?

مشکلی فرعی‌ست، که با کاری ساده می‌توانم حلش کنم؟

یا طراحی کلی سیستم اشتباه بوده؟

Or is the whole design of the system wrong?

People have a hard time figuring that out.

افراد به شدت زمان می‌گذارند تا این را بفهمند.

Let's just look at something like, you know,

بیایید فقط به یک چیز نگاه کنیم، مثلاٌ

solving problems with making airlines safer.

با امن‌تر کردن خطوط هوایی، مشکلات را حل می‌کنیم.

Yeah, I'm a million-mile flier.

آره، من میلیون‌ها مایل در پرواز بودم.

I do lots and lots of flying,

خیلی زیاد پرواز می‌کنم،

and if I was at the FAA,

و اگر در FAA باشم،

what would I be doing a lot of direct observation of?

چیزی که بیشتر می‌خواهم مستقیم تماشا کنم چیه؟

It would be their airplane tails.

این دم هواپیماها ست.

You know, five fatal wrecks in the last 20 years,

می‌دونید در پنج خرابی مهلک بیست سال گذشته،

the tail either came off,

دم هم پایین می‌آید، هم همه چیز داخلش را

or steering stuff inside the tail broke in some way.

به هرشکلی شده نابود می‌کند.

It's tails, pure and simple.

این دم‌ها هستند، خیلی ساده.

And when the pilots walk around the plane, guess what?

و وقتی که خلبان‌ها دورهواپیما می‌گردند، حدس می‌زنید چی می‌شه؟ آنها

They can't see that stuff inside the tail.

نمی‌تونند آن چیزهای داخل دم را ببینند.

Now as I think about that,

می‌دونید، حالا که من بهش فکر می‌کنم،

I'm pulling up all of that specific information.

همه آن اطلاعات خاص را دارم به ذهنم می‌آورم.

It's specific.

این خاص ست. ببینید فکرمن پایین به بالاست(باتم-آپ)

See, my thinking's bottom-up.

I take all the little pieces and I put the pieces together like a puzzle.

من همه تکه‌های کوچک را برمی‌دارم و مثل یک پازل کنارهم می‌گذارم.

Now, here is a horse that was deathly afraid of black cowboy hats.

خوب، این اسبی بود که درحدمرگ

از کلاه کابوی مشکی می‌ترسید.

He'd been abused by somebody with a black cowboy hat.

یک نفر با کلاه کابوی مشکی آزارش داده بود.

White cowboy hats, that was absolutely fine.

کلاه کابوی سفید، کاملاً برایش خوب بود.

Now, the thing is, the world is going to need

حالا می‌بینید دنیا نیازمند

all of the different kinds of minds to work together.

همه انواع مختلف ذهن‌هاست

تا باهم کار کنند.

We've got to work on developing all these different kinds of minds.

ما باید برای پیشرفت همه انواع ذهن ها کارکنیم.

And one of the things that is driving me really crazy

و یکی از چیزهایی که من را دیوونه می‌کنه،

as I travel around and I do autism meetings,

درحین سفرهای من و جلسه‌های اوتیسمی که دارم

is I'm seeing a lot of smart, geeky, nerdy kids,

بچه‌های باهوش، تک و خاص زیادی می‌بینم،

and they just aren't very social,

که فقط اجتماعی نیستند،

and nobody's working on developing their interest

و هیچ‌کس برای پیشرفت آنها در چیزی که بهش علاقه دارند

مثل علوم کاری نمی‌کند.

in something like science.

And this brings up the whole thing of my science teacher.

و همه اینها، همه چیز معلم علومم را به یاد من می‌آورد.

My science teacher is shown absolutely beautifully in the movie.

معلم علوم من خیلی زیبا در فیلم نشان داده‌شد.

I was a goofball student when I was in high school.

من دانش‌آموزی کودن بودم. وقتی دبیرستان می‌رفتم

اصلاٌ به درس خواندن اهمیت نمی‌دادم،

I just didn't care at all about studying,

until I had Mr. Carlock's science class.

تازمانی که کلاس علوم آقای کارلاک را داشتم.

He was now Dr. Carlock in the movie.

که حالا دکتر کارلاک در فیلم بود.

And he got me challenged to figure out an optical illusion room.

او من رو به چالش‌کشید

تا آن اتاقک خطای‌دید را بفهمم.

This brings up the whole thing of you've got to show kids

این همه‌چیز را می‌رساند، که شما باید به بچه‌ها

interesting stuff.

چیزهای جذابی نشان دهید.

You know, one of the things that I think maybe TED ought to do

می‌دونید، یکی از کارهایی که فکرمی‌کنم شاید TED باید انجام‌دهد

is tell all the schools about all the great lectures that are on TED,

این‌ست که به تمام مدرسه‌ها درمورد همه سخنرانی‌های عالی روی TED اطلاع‌دهد،

و همه این چیزهایی که روی اینترنت هست

and there's all kinds of great stuff on the Internet

تا این بچه‌ها رو راه بیندازد.

to get these kids turned on.

چون من دارم این همه بچه‌های منحصربفرد و خاص را می‌بینم،

Because I'm seeing a lot of these geeky, nerdy kids,

and the teachers out in the Midwest and other parts of the country

و معلم‌هایی که آنجا (در میدوِست)، و بقیه جاهای کشور هستند،

when you get away from these tech areas,

وقتی از مناطق تکنولوژیک دور می‌شوید،

they don't know what to do with these kids.

آنها نمی‌دونند با این بچه‌ها چه‌کارکنند.

And they're not going down the right path.

و راه درستی نمی‌روند.

The thing is, you can make a mind

مسئله این‌ست که، شما می‌تونید ذهنی را

to be more of a thinking and cognitive mind,

که بیشتر برای یک نوع تفکر و شناخت باشد، بسازید،

or your mind can be wired to be more social.

یا اینکه ذهنتان باید برای اینکه بیشتر اجتماعی باشید، ساخته شود.

And what some of the research now has shown in autism

چیزی که الان تحقیقات در اوتیسم نشان می‌دهد

is there may by extra wiring back here in the really brilliant mind,

این‌ست که ممکنه در یک ذهن بااستعداد، جایی بیشتر

سیم‌کشی شده‌باشد، و مقداری از مدارهای اجتماعی را دراینجا ازدست بدهیم.

and we lose a few social circuits here.

این شبیه به یک معامله بین فکرکردن و اجتماعی‌بودن است.

It's kind of a trade-off between thinking and social.

And then you can get to the point where it's so severe,

و می‌تونید به جایی برسید که خیلی شدید بشه

you're going to have a person that's going to be non-verbal.

کسی رو داشته‌باشید که حرف نزند.

In the normal human mind,

در ذهن عادی انسان، زبان

language covers up the visual thinking we share with animals.

تفکرتصویری که با حیوانات مشترکا داریم، را پوشش می‌دهد.

This is the work of Dr. Bruce Miller.

این کار دکتر بروس میلر است.

او بیماران آلزایمری را بررسی‌کرده

He studied Alzheimer's patients that had frontal temporal lobe dementia.

که در نرمه جلویی گیجگاه زوال داشته‌اند.

And the dementia ate out the language parts of the brain.

این زوال قسمت‌های زبانی مغز را ازبین‌برده،

And then this artwork came out of somebody

و این اثرهنری کار یک نصب‌کننده سیستم‌های استریوی ماشین است.

who used to install stereos in cars.

Now, Van Gogh doesn't know anything about physics,

خوب، ون گوگ هیچی درمورد فیزیک نمی‌داند،

but I think it's very interesting that there was some work done

و به‌نظرم این خیلی جالبه

که کاری وجود‌دارد برای اینکه نشان‌دهد

to show that this eddy pattern in this painting

این طرح گردابی در این نقاشی

followed a statistical model of turbulence,

از یک مدل آماری از تلاطم پیروی می‌کند،

which brings up the whole interesting idea

و کل این ایده جذاب را به‌ارمغان آورده

of maybe some of this mathematical patterns is in our own head.

که شاید برخی ازین الگوهای ریاضی

در مغزمان وجوددارند.

And the Wolfram stuff --

و کارهای ولفرام -من داشتم

I was taking notes and writing down all the search words I could use,

نوت‌برداری می‌کردم و همه کلمه‌های جستجو

که می‌توانم استفاده‌کنم را می‌نوشتم،

because I think that's going to go on in my autism lectures.

-چون فکرمی‌کنم این در سخنرانی‌های اوتیسم من پیش خواهندرفت.

We've got to show these kids interesting stuff.

ما باید به این بچه‌ها چیزهای جذابی نشان دهیم.

And they've taken out the auto-shop class

و انها کلاس اتوشاپ(طراحی ماشین) را می‌گیرند

and the drafting class and the art class.

و کلاس طراحی و هنر.

I mean, art was my best subject in school.

برای من هنر بهترین موضوع در مدرسه بود.

We've got to think about all these different kinds of minds,

ما باید به انواع مختلف ذهن‌ها فکرکنیم،

و ما باید حتماٌ با این نوع ذهن‌ها کارکنیم،

and we've got to absolutely work with these kind of minds,

because we absolutely are going to need

چون ما حتماٌ به

these kinds of people in the future.

این‌گونه افراد در آینده نیازداریم.

And let's talk about jobs.

و بیایید درمورد شغل‌ها صحبت کنیم.

OK, my science teacher got me studying,

خوب، معلم علومم باعث شد من درس‌بخوانم

because I was a goofball that didn't want to study.

چون من یک کودن بودم که نمی‌خواستم درس بخوانم.

But you know what? I was getting work experience.

ولی می‌دونید چیه؟ من داشتم تجربه کار کسب می‌کردم.

I'm seeing too many of these smart kids who haven't learned basic things,

من خیلی ازین بچه‌های باهوش را می‌بینم که چیزهای ابتدایی را یادنگرفته‌اند،

مثلاٌ چطور سروقت باشند.

like how to be on time -- I was taught that when I was eight years old.

به من وقتی هشت ساله بودم یاددادند.

می‌دونید، چطور غذاخوردن در مهمانی یکشنبه پدربزرگ را

How to have table manners at granny's Sunday party.

وقتی که خیلی کوچک بودم، به من یاداده بودند.

I was taught that when I was very, very young.

And when I was 13, I had a job at a dressmaker's shop sewing clothes.

وقتی که من سیزده ساله بودم، در یک مغازه لباس‌دوزی شغلی داشتم

لباس‌ می‌دوختم.

I did internships in college,

در کالج کارآموزی رفتم،

I was building things,

چیزهایی می‌ساختم،

and I also had to learn how to do assignments.

و همین‌طور باید یادمی‌گرفتم که چطور تکلیف انجام‌دهم.

You know, all I wanted to do was draw pictures of horses when I was little.

می‌دونید، وقتی که کوچک بودم من فقط می‌خواستم عکس اسب بکشم.

My mother said, "Well let's do a picture of something else."

مادرم می‌گفت، "خوب بیا چیز دیگری بکشیم."

آنها باید یادبگیرند که چطور کار دیگری بکنند.

They've got to learn how to do something else.

بگذارید بگوییم بچه روی لگو متمرکز شده.

Let's say the kid is fixated on Legos.

بیایید او را به ساختن چیزهای متفاوت سوق‌دهیم.

Let's get him working on building different things.

The thing about the autistic mind is it tends to be fixated.

چیزی که درمورد ذهن اوتیسمی مطرح‌ست،

گرایش آن به متمرکزشدن است.

Like if the kid loves race cars, let's use race cars for math.

مثل اینکه اگر بچه‌ای عاشق ماشین مسابقه‌ای باشد،

بیایید از ماشین مسابقه‌ای در ریاضی استفاده‌کنیم.

Let's figure out how long it takes a race car to go a certain distance.

مثلا چقدر طول می‌کشد که یک ماشین‌مسابقه مسافت مشخصی را برود.

In other words, use that fixation

به‌عبارت‌دیگر، از آن عشق زیاد استفاده‌کنید

in order to motivate that kid, that's one of the things we need to do.

برای اینکه بچه را باانگیزه کنید، این یکی از چیزهایی‌ست که ما نیازداریم انجام دهیم.

I really get fed up when the teachers,

من واقعاٌ رنجیده می‌شوم وقتی که آنها، همان معلم‌ها

especially when you get away from this part of the country,

به‌خصوص وقتی ازین مناطق کشور دور می‌شوید،

they don't know what to do with these smart kids.

آنها نمی‌دانند با این بچه‌های باهوش چه‌کارکنند.

این من را خیلی دیوانه می‌کند.

It just drives me crazy.

What can visual thinkers do when they grow up?

کسانی که تصویری فکرمی‌کنند وقتی بزرگ شوند چه‌کارهایی می‌توانند انجام دهند؟

They can do graphic design, all kinds of stuff with computers,

آنها می‌توانند طراحی گرافیکی کنند، همه کارهایی که با کامپیوتر می‌کنند،

photography, industrial design.

عکاسی، طراحی صنعتی.

The pattern thinkers -- they're the ones that are going to be your mathematicians,

افراد با فکرهای الگویی، کسانی هستند که

ریاضیدان‌ها، مهندس‌های کامپیوتر،

your software engineers, your computer programmers,

و برنامه‌نویس‌های شما می‌شوند، و همه این نوع شغل‌ها.

all of those kinds of jobs.

And then you've got the word minds; they make great journalists,

و سپس شما ذهن‌های کلامی را دارید. آنها روزنامه‌نگاران خیلی خوب،

and they also make really, really good stage actors.

و بازیگران واقعاٌ خوبی می‌شوند.

Because the thing about being autistic is,

چون درمورد یک اوتیسمی این مطرح‌ست که

I had to learn social skills like being in a play.

من باید مهارت‌های اجتماعی یادبگیرم تا بتوانم دریک نمایش باشم.

You just kind of ... you just have to learn it.

درست مثل این‌که، باید این را یادبگیری.

And we need to be working with these students.

و ما نیازداریم با این دانش‌آموزان کارکنیم.

And this brings up mentors.

و این معلم‌های خصوصی را مطرح می‌کند.

You know, my science teacher was not an accredited teacher.

می‌دونید، معلم علوم من یک معلم معروف و معتبر نبود.

He was a NASA space scientist.

او یک دانشمندفضایی ناسا بود.

Some states now are getting it to where, if you have a degree in biology

بعضی ایالت‌ها الان به‌جایی رسیده‌اند که

اگر مدرک زیست‌شناسی یا شیمی داشته‌باشید،

or in chemistry,

you can come into the school and teach biology or chemistry.

می‌توانید وارد مدرسه شوید و زیست‌شناسی یا شیمی درس‌بدهید.

We need to be doing that.

ما نیازداریم که این کاررا بکنیم.

Because what I'm observing is,

زیرا چیزی که من مشاهده‌می‌کنم این‌ست که

the good teachers, for a lot of these kids,

معلم‌های خوب، برای خیلی ازین بچه‌ها

are out in the community colleges.

خارج کالج‌ها هستند،

But we need to be getting some of these good teachers

ولی ما باید بعضی ازاین معلم‌های خوب را به دبیرستان‌ها بیاوریم.

into the high schools.

مورد دیگری که می‌تواند بسیارموفق شود، این‌که

Another thing that can be very, very, very successful is:

عده زیادی هستند که شاید از کارکردن در صنعت نرم‌افزاری

there's a lot of people that may have retired

from working in the software industry,

بازنشست شده‌باشند، و آنها می‌توانند به بچه‌هایتان درس بدهند.

and they can teach your kid.

و مهم نیست اگر چیزی که درس می‌دهند قدیمی‌ست،

And it doesn't matter if what they teach them is old,

because what you're doing is you're lighting the spark.

چون کاری که شما دارید می‌کنید روشن‌کردن جرقه‌هاست.

You're getting that kid turned on.

شما دارید بچه را راه می‌اندازید.

And you get him turned on, then you'll learn all the new stuff.

و اورا راه می‌اندازید، سپس خودش همه چیزهای جدید را یادمی‌گیرد.

Mentors are just essential.

فقط معلم‌های خصوصی ضروری هستند.

I cannot emphasize enough what my science teacher did for me.

من نمی‌تونم به‌اندازه کافی تأکید کنم

که معلم علومم چقدر برای من کارکرد.

And we've got to mentor them, hire them.

و ما آنها را به‌عنوان معلم خصوصی استخدام می‌کنیم.

And if you bring them in for internships in your companies,

و اگر شما آنها را برای کارآموزی به شرکت خود آوردید،

چیزی که درباره ذهن اوتیسمی و آسپرگری هست،

the thing about the autism, Asperger-y kind of mind,

you've got to give them a specific task.

اینکه شما باید به آنها یک وظیفه مشخص بدهید. نه اینکه فقط بگویید، "نرم‌افزار جدید طراحی کن."

Don't just say, "Design new software."

شما باید به آنها اختصاصی‌تر، بگویید:

You've got to tell them something more specific:

"خوب، ما داریم یک نرم‌افزار برای تلفن طراحی می‌کنیم

"We're designing software for a phone

and it has to do some specific thing,

باید کار خاصی بکند.

and it can only use so much memory."

و فقط می‌تواند حافظه زیادی استفاده کند."

That's the kind of specificity you need.

این نوعی از اختصاصی‌بودن است که لازم دارید.

Well, that's the end of my talk.

خوب، این پایان صحبت‌های من بود.

And I just want to thank everybody for coming.

فقط می‌خواهم از همه کسانی که آمده‌اند تشکرکنم.

It was great to be here.

اینجا بودن عالی بود.

(Applause)

(تشویق)

(Applause ends)

اوه، ازمن سؤالی دارید؟ باشه.

Oh -- you have a question for me? OK.

(Applause)

(تشویق)

کریس اندرسون: خیلی متشکرم.

Chris Anderson: Thank you so much for that.

You know, you once wrote -- I like this quote:

می‌دونید، یک بار نوشتید، این نقل‌قول را دوست دارم

"If by some magic, autism had been eradicated from the face of the Earth,

"اگر با جادویی، اوتیسم

ازروی زمین ریشه‌کن می‌شد،

then men would still be socializing in front of a wood fire

آدم‌ها هنوز داشتند جلوی یک آتش

at the entrance to a cave."

در ورودی یک غار اجتماعی می‌شدند."

(Laughter)

Temple Grandin: Because who do you think made the first stone spear?

تمپل گرندین: چون فکرمی‌کنید چه کسی اولین نیزه سنگی را درست کرد؟

یک آسپرگری. و اگر شما بخواهید از تمام ژن‌های اوتیسم خلاص شوید

It was the Asperger guy,

and if you were to get rid of all the autism genetics,

دیگر سیلیکون‌ولی نخواهدبود،

there'd be no more Silicon Valley, and the energy crisis would not be solved.

و بحران انرژی حل نمی‌شود.

(تشویق)

(Applause)

CA: I want to ask you a couple other questions,

کریس: پس می‌خوام چندتا سؤال دیگر ازت بپرسم،

و اگر هرکدام را احساس کردی نامناسبه،

and if any of these feel inappropriate, it's OK just to say, "Next question."

مشکلی نیست که فقط بگی "سؤال بعدی."

But if there is someone here who has an autistic child,

ولی اگر کسی اینجا باشه

که بچه‌ای اوتیسمی داره،

or knows an autistic child and feels kind of cut off from them,

یا بچه‌ای اوتیسمی را می‌شناسه

و به شکلی احساس می‌کنن ازش بریدن،

what advice would you give them?

چه توصیه‌ای به آنها داری؟

TG: Well, first of all, we've got to look at age.

تمپل: خوب، اول ازهمه، باید سنش را ببینی.

اگر بچه دو-سه یا چهار ساله دارید

If you have a two, three or four-year-old, no speech, no social interaction,

نه حرفی، نه ارتباط اجتماعی،

I can't emphasize enough: Don't wait.

من نمی‌دونم چقدر تأکیدکنم:

صبر نکنید، حداقل ۲۰ ساعت درهفته تدریس فردی لازمه.

You need at least 20 hours a week of one-to-one teaching.

The thing is, autism comes in different degrees.

می‌دونید، اوتیسم با درجات مختلفی می‌آید.

About half of the people on the spectrum are not going to learn to talk,

قراره که نصف افرادی که در طیف هستند

صحبت کردن یادنگیرند، و آنها قرار نیست کارکنند

and they won't be working in Silicon Valley.

سیلیکون‌ولی، جای معقولی برای آنها نیست که بروند.

That would not be a reasonable thing for them to do.

ولی بعد شما بچه‌هایی باهوش و خاص دارید

But then you get these smart, geeky kids with a touch of autism,

که ذره‌ای اوتیسم دارند،

and that's where you've got to get them turned on

و این جایی‌ست که باید آنهارا راه بیندازید

with doing interesting things.

با انجام‌دادن کارهای جذاب.

I got social interaction through shared interests --

من روابط اجتماعی را در مشارکت علائق یادگرفتم.

I rode horses with other kids, I made model rockets with other kids,

من با بچه‌های دیگر سوارکاری می‌کردم، با بچه‌ها مدل موشک می‌ساختم،

did electronics lab with other kids.

آزمایشگاه الکترونیک رفتم با بچه‌های دیگر،

And in the '60s, it was gluing mirrors onto a rubber membrane on a speaker

و در دهه ۶۰ کارم چسباندن آینه‌ها

روی یک غشای‌لاستیکی بود، روی یک بلندگو تا یک نمایش نور بسازیم.

to make a light show.

That was, like, we considered that super cool.

به‌نظرما اون کار خیلی باحال بود.

(Laughter)

کریس: این برای آنها غیرواقعی‌ست

CA: Is it unrealistic for them

to hope or think that that child loves them, as some might, as most, wish?

که امیدوار باشند یا فکرکنند که آن بچه

عاشق آنهاست، مثل بعضی‌ها که ممکنه باشند، مثل خیلی‌ها، امیدواریم؟

TG: Well, I tell you, that child will be loyal,

تمپل: بگذارید بهتون بگم، آن بچه وفادار خواهدبود،

and if your house is burning down, they're going to get you out of it.

و اگر خانه‌تان در آتش‌سوزی باشد، آنها شما را بیرون می‌آورند.

کریس: واو. پس بیشتر افراد، اگر ازآنها بپرسی

CA: Wow. So most people, if you ask them what they're most passionate about,

از چی بیشتر احساساتی می‌شوند، آنها می‌گویند مثلاٌ،

they'd say things like, "My kids" or "My lover."

"بچه‌هایم" یا "عشقم"

تو درمورد چه چیزی بیشترازهمه احساساتی می‌شوی؟

What are you most passionate about?

TG: I'm passionate about that the things I do

تمپل: من درمورد کارهایی که کرده‌ام احساساتی می‌شوم،

می‌روند تا دنیا را جایی بهتر کنند.

are going to make the world a better place.

وقتی که می‌بینم مادر یک بچه اوتیسمی می‌گوید،

When I have a mother of an autistic child say,

"بچه من کالج می‌رود به‌خاطر کتاب شما،

"My kid went to college because of your book

یا یکی از سخنرانی‌های شما،" این من را خوشحال می‌کند.

or one of your lectures,"

that makes me happy.

می‌دونید، کشتارگاه‌هایی که با آنها کار کردم،

You know, the slaughter plants I worked with in the '80s;

در دهه ۸۰؛ آنها کاملاٌ افتضاح بودند.

they were absolutely awful.

I developed a really simple scoring system for slaughter plants,

من یک سیستم امتیازی واقعاٌ ساده برای کشتارگاه‌ها ساختم

where you just measure outcomes:

که شما درآن فقط خروجی‌ها را می‌شمارید: چند دام افتادند؟

How many cattle fell down?

چند دام را سیخونک زدند؟

How many got poked with the prodder?

How many cattle are mooing their heads off?

چند گاو دارند ماما می‌کنند؟

و این خیلی‌خیلی ساده‌ست.

And it's very, very simple.

You directly observe a few simple things.

شما فقط چیزهای ساده‌ای را مستقیماٌ مشاهده می‌کنید.

It's worked really well.

این واقعاٌ خوب کار می‌کرد. من رضایت دارم از

I get satisfaction out of seeing stuff

دیدن چیزهایی که تغییری واقعی

that makes real change in the real world.

در دنیای واقعی بوجودمی‌آورند. ما تغییرات خیلی بیشتری نیازداریم،

We need a lot more of that, and a lot less abstract stuff.

و خیلی کمتر به چیزهای انتزاعی(که ازدنیای واقعی بدورند).

CA: Totally.

(تشویق)

(Applause)

CA: When we were talking on the phone, one of the things you said

کریس: وقتی که داشتیم پشت تلفن حرف می‌زدیم، یکی از چیزهایی که گفتی

واقعاٌ مرا متعجب کرد، اینکه گفتی

that really astonished me

was that one thing you were passionate about was server farms.

تو درمورد خوشه‌های‌سرور اشتیاق داری. درموردش بهمون بگو.

Tell me about that.

تمپل: دلیل اینکه من وقتی درباره آنها خواندم واقعاٌ هیجان‌زده شدم اینه که

TG: Well, the reason why I got really excited when I read about that,

اینها محتوی دانش هستند.

it contains knowledge.

It's libraries.

کتابخانه‌هایی هستند.

And to me, knowledge is something that is extremely valuable.

و برای من، دانش چیزی

فوق‌العاده باارزش است. پس شاید، بیش از ۱۰ سال قبل

So, maybe over 10 years ago now, our library got flooded.

کتابخانه ما را سیل برد.

This is before the Internet got really big.

و این قبل از این بود که اینترنت انقدر بزرگ شود.

And I was really upset about all the books being wrecked,

و من واقعاٌ ناراحت بودم که همه کتاب‌ها غرق شدند،

چون این دانش بود که ازبین رفته‌بود.

because it was knowledge being destroyed.

و یا مراکز داده

And server farms, or data centers, are great libraries of knowledge.

کتابخانه‌های بزرگی از دانش هستند.

CA: Temple, can I just say,

کریس: تمپل، خیلی از آمدنت به TED لذت بردیم.

it's an absolute delight to have you at TED.

تمپل: خیلی ازشما متشکرم. خیلی ممنون.

Thank you so much.

TG: Well, thank you so much. Thank you.

(تشویق)

(Applause)