Beautiful new words to describe obscure emotions | John Koenig

Translator: Mahdieh Hadian Rasanani Reviewer: Nima Pourreza

Today I want to talk about the meaning of words,

امروز میخواهم درباره معنی کلمات صحبت کنم.

how we define them

چگونه تعریفشان میکنیم

and how they, almost as revenge,

و چگونه انها، تقریبا مثل یک عکس العمل،

define us.

ما را تعریف میکنند.

The English language is a magnificent sponge.

زبان انگلیسی، مثل یک اسفنجِ عالی است.

I love the English language. I'm glad that I speak it.

من عاشق زبان انگلیسی ام و خوشحالم که به انگلیسی حرف میزنم.

But for all that, it has a lot of holes.

با این وجود، نقطه ضعف‌های بسیاری وجود دارد.

In Greek, there's a word, "lachesism"

در یونانی، کلمه ای هست، "لاکسیزم"

which is the hunger for disaster.

به معنی "میل شدید به فاجعه".

You know, when you see a thunderstorm on the horizon

میدونید، وقتی شما یک توقان در افق می‌بینید

and you just find yourself rooting for the storm.

و بعد شما خودتان را پشتیبان طوقان می‌یابید

In Mandarin, they have a word "yù yī" --

در "ماندرین" کلمه ای دارند "یو یی" --

I'm not pronouncing that correctly --

که من آن را درست تلفظ نمی‌کنم --

which means the longing to feel intensely again

که به‌ معنی "دوباره، اشتیاق به احساس شدید به

the way you did when you were a kid.

روشی که شما در دوران کودکی انجام می دادید، است."

In Polish, they have a word "jouska"

در لهستانی کلمه ای هست، "ژوسکا"

which is the kind of hypothetical conversation

که به معنی گونه ای از گفتگو فرضی است

that you compulsively play out in your head.

که شما در سر خود به صورت ناخودآگاه آن‌ها را به وجود می‌آورید.

And finally, in German, of course in German,

و در نهایت، در آلمانی، البته که آلمانی،

they have a word called "zielschmerz"

کلمه ای دارند "زِیل اِشمِرتز"

which is the dread of getting what you want.

که به معنی، "وحشت از به دست آوردن چیزیست که میخواهید."

(Laughter)

(خنده حضار)

Finally fulfilling a lifelong dream.

در نهایت برای به‌پایان رساندن یک رویایی طولانی.

I'm German myself, so I know exactly what that feels like.

من خودم آلمانی هستم، پس دقیق می‌دانم که چه حسی دارد.

Now, I'm not sure if I would use any of these words

حالا، مطمئن نیستم که کدام یک از این کلمات را استفاده کنم

as I go about my day,

در مواجهه با روزم،

but I'm really glad they exist.

ولی واقعا خوشحالم که وجود دارند.

But the only reason they exist is because I made them up.

ولی تمام دلیلی که وجود دارند این است که من آنها را از خودم درآوردم.

I am the author of "The Dictionary of Obscure Sorrows,"

من نویسنده "لغت نامه غم‌های مبهم" هستم.

which I've been writing for the last seven years.

که در هفت سال گذشته آن را می‌نوشته ام.

And the whole mission of the project

و تمام هدف پروژه این است که

is to find holes in the language of emotion

حفره های زبانی برای بیان احساسات را پیدا کند

و تلاش کند که آن ایرادات را برطرف نماید.

and try to fill them

so that we have a way of talking about all those human peccadilloes

که ما راهی برای صحبت درباره تمام آن لغزش های انسانی داشته باشیم.

and quirks of the human condition

و خصوصیات عجیب‌ وغریب وضعیت انسانی

that we all feel but may not think to talk about

که همه حس می‌کنیم، اما شاید نخواهیم درباره اش صحبت کنیم

because we don't have the words to do it.

چون کلمات (مناسب) را نداریم که (درباره شان) صحبت کنیم.

And about halfway through this project,

و تقریبا در اواسط پروژه بودیم که،

I defined "sonder,"

من کلمه "ساندر" را تعریف کردم،

the idea that we all think of ourselves as the main character

این ایده که ما همه فکر می‌کنیم که خودمان نقش اصلی هستیم،

and everyone else is just extras.

و بقیه فقط (چیزهایی) اضافه هستند.

But in reality, we're all the main character,

و در حقیقت، ما همه شخصیت اصلی هستیم.

and you yourself are an extra in someone else's story.

و خود شما یک شخص اضافه در داستان شخص دیگری هستید.

And so as soon as I published that,

و به محض اینکه من آن‌ را منتشر کردم،

I got a lot of response from people

پاسخ های زیادی از مردم دریافت کردم

saying, "Thank you for giving voice to something I had felt all my life

که می‌گفتند: "ممنونم که به چیزی که تمام عمرم حس می‌کردم ولی

but there was no word for that."

کلمه ای برای توصیفش نبود، اسم دادی."

So it made them feel less alone.

پس این کلمه کمک کرد که کمتر احساس تنهایی کنند.

That's the power of words,

این قدرت کلمات است،

to make us feel less alone.

که کاری کند کمتر احساس تنهایی کنیم.

And it was not long after that

و زمان زیادی بعد آن نبود

that I started to notice sonder

که من فهمیدم "ساندر"

being used earnestly in conversations online,

در گفتگوهای آنلاین (این کلمه) بصورت جدی استفاده میشود.

and not long after I actually noticed it,

و مدت کمی بعد از آن بود که عملاً فهمیدم،

I caught it next to me in an actual conversation in person.

کنار خودم در یک گفتگو واقعی از شخصی شنیدم.

There is no stranger feeling than making up a word

هیچ احساسی عجیب تر از این نیست که کلمه ای را بسازید

and then seeing it take on a mind of its own.

و ببینیدش که در ذهن شخص دیگری برای خودش باشد.

I don't have a word for that yet, but I will.

هنوز کلمه ای برای آن ندارم، ولی پیدا میکنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm working on it.

دارم رویش کار میکنم.

I started to think about what makes words real,

شروع کردم به فکر کردن که چه چیز کلمه را واقعی می‌کند،

because a lot of people ask me,

چون افراد بسیاری از من می‌پرسند،

the most common thing I got from people is,

معمول‌ترین چیزی که از مردم گرفتم این بود،

"Well, are these words made up? I don't really understand."

"خب،این کلمات من درآوردی است؟ من واقعا نمیفهمم."

And I didn't really know what to tell them

و من واقعا نمیدونم که چی باید بگویم.

because once sonder started to take off,

وقتیکه "ساندر" شروع به استفاده شدن کرد،

who am I to say what words are real and what aren't.

من کی هستم که بگویم چه کلماتی واقعی هستند و کدام نیستند.

And so I sort of felt like Steve Jobs, who described his epiphany

و من احساسی مانند استیو جابز داشتم که ظهورش را اینگونه توصیف کرد

as when he realized that most of us, as we go through the day,

وقتی فهمید که بیشتر ما، در طول روز،

we just try to avoid bouncing against the walls too much

فقط تلاش میکنیم که زیاد انرژی نگذاریم

and just sort of get on with things.

و فقط یک جوری با چیزها کنار بیاییم.

But once you realize that people --

ولی یک دفعه شما میفهمید که آن آدم ها

that this world was built by people no smarter than you,

که این دنیا به دست آدم های باهوش تر از شما ساخته نشده،

then you can reach out and touch those walls

میتوانید موانع رو رد کنید و بهشان دست بزنید

and even put your hand through them

حتا دستای خودتان را ورا آن بگذارید

and realize that you have the power to change it.

و بفهمید که شما قدرت تغییر آن را دارید.

And when people ask me, "Are these words real?"

و وقتی مردم از من میپرسند، "آیا این کلمات واقعی هستند؟"

I had a variety of answers that I tried out.

من جواب های مختلفی دارم که امتحانشان کردم.

Some of them made sense. Some of them didn't.

بعضی معنی دارند. بعضی نه.

But one of them I tried out was,

اما یکی که امتحان کردم این بود:

"Well, a word is real if you want it to be real."

"خب،کلمه واقعی است وقتی که ما بخواهیم وافعی باشد."

The way that this path is real because people wanted it to be there.

همانطورکه این مسیر واقعی است چون مردم میخواهند آنجا باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

It happens on college campuses all the time.

در دانشکده ها همیشه اتفاق می افتد.

It's called a "desire path."

به آن "راه مقصود" میگویند.

(Laughter)

(خنده حضار)

But then I decided, what people are really asking

اما بعد تصمیم گرفتم، آنچه که مردم واقعا میپرسند

when they're asking if a word is real, they're really asking,

وقتی که از واقعی بودن یک کلمه میپرسند، در اصل دارند میپرسند،

"Well, how many brains will this give me access to?"

"خب،به چه تعداد ذهن به وسیله این میتوانم دسترسی پیدا کنم؟"

Because I think that's a lot of how we look at language.

چون فکر میکنم این دید بسیاری از ما به زبان است.

A word is essentially a key

کلمه اساسا یک کلید است

that gets us into certain people's heads.

که ما را به ذهن افراد خاصی میبرد.

And if it gets us into one brain,

و اگر ما را به یک ذهن ببرد،

it's not really worth it,

واقعا ارزش ندارد،

not really worth knowing.

ارزش دانستن ندارد.

Two brains, eh, it depends on who it is.

دو ذهن، بستگی دارد که چه‌کسی باشند.

A million brains, OK, now we're talking.

یک میلیون ذهن، خب الان داریم صحبت میکنیم.

And so a real word is one that gets you access to as many brains as you can.

و خب کلمه واقعی آنیست که به تعداد زیادی از ذهن‌ها به وسیله‌اش دسترسی پیدا کنید.

That's what makes it worth knowing.

این چیزیست که آن را برای دانستن ارزشمند میکند.

Incidentally, the realest word of all by this measure is this.

واقعی ترین کلمه با تعریف فوق این است:

[O.K.]

[اُکِی]

That's it.

این است.

The realest word we have.

واقعی‌ترین کلمه ای که داریم.

That is the closest thing we have to a master key.

این نزدیک ترین چیزی است که به شاه کلید داریم.

That's the most commonly understood word in the world,

این معمول ترین کلمه‌ای است که در دنیا فهمیده میشود،

no matter where you are.

مهم نیست کجا باشید.

The problem with that is,

مشکل آن این است،

no one seems to know what those two letters stand for.

که به نظر میرسد هیچکس نداند، که این دوحرف نشانه چیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Which is kind of weird, right?

که عجیب است،درسته؟

I mean, it could be a misspelling of "all correct," I guess,

حدس میزنم ممکنه نوشتار غلطی از"all correct" باشد

or "old kinderhook."

یا "old kinderhook"

No one really seems to know, but the fact that it doesn't matter

هیچکس به نظر نمی‌آید بداند، اما حقیقت اینکه، مهم نیست

says something about how we add meaning to words.

درمورد چگونگی معنی دادن کلمات، صحبت بکنیم.

The meaning is not in the words themselves.

معنی در خود کلمات نیست.

We're the ones that pour ourselves into it.

ما خودمان به آنها معنی می‌دهیم.

And I think, when we're all searching for meaning in our lives,

و فکر میکنم، وقتی که دنبال معنی در زندگیمان هستیم،

and searching for the meaning of life,

و دنبال معنی زندگی،

I think words have something to do with that.

فکر میکنم کلمات به آن مربوط هستند.

And I think if you're looking for the meaning of something,

و فکر میکنم اگر دنبال معنی چیزی هستید،

the dictionary is a decent place to start.

لغت نامه جای مناسبی برای شروع است.

It brings a sense of order

ایجاد حس نظم میکند

to a very chaotic universe.

در کائنات بی نظم.

Our view of things is so limited

دید ما به چیزها بسیار محدود است

that we have to come up with patterns and shorthands

پس باید از طرح‌ها و کوتاه نویسی کمک بگیریم

and try to figure out a way to interpret it

و تلاش کنیم تا راهی برای تفسیر آن پیدا کنیم.

and be able to get on with our day.

و بتوانیم در روزمان پیشرفت کنیم.

We need words to contain us, to define ourselves.

ما کلماتی را نیاز داریم که ما را در برگیرند، تا خودمان را شرح دهیم.

I think a lot of us feel boxed in

و فکر میکنم بسیاری از ما گیر کرده‌ایم

by how we use these words.

در شیوه استفاده از این کلمات.

We forget that words are made up.

ما فراموش کردیم که کلمات ساخته شده اند.

It's not just my words. All words are made up,

فقط کلمات من نه، همه کلمات ساخته شده اند،

but not all of them mean something.

ولی همه معنی نمی‌دهند.

We're all just sort of trapped in our own lexicons

ما به گونه ای در واژگان‌مان گیر افتاده‌ایم

that don't necessarily correlate with people who aren't already like us,

آن الزاما ما را با افرادی که شبیه ما نیستند، مرتبط نمیکند.

and so I think I feel us drifting apart a little more every year,

و خب فکر میکنم که ما داریم از هم دور میشویم هرسال بیشتر (از سال قبل) ،

the more seriously we take words.

هرچقدر که کلمات را بیشتر جدی بگیریم.

Because remember, words are not real.

چون یادتان باشد، کلمات واقعی نیستند.

They don't have meaning. We do.

آنها معنی ندارند، ما داریم.

And I'd like to leave you with a reading

و میخواهم با خواندن نوشته‌ای سخنرانی را به‌پایان برسانم

from one of my favorite philosophers,

از یکی از فیلسوف‌های محبوبم،

Bill Watterson, who created "Calvin and Hobbes."

بیل واترسن که "(کمیک های داستانی) کالوین و هابز" را ساخته است

He said,

او گفت،

"Creating a life that reflects your values and satisfies your soul

ساختن زندگی ای که ارزش های شما را انعکاس دهد و روحتان را راضی کند

is a rare achievement.

یک دستاورد نادری است.

To invent your own life's meaning

اختراع معنی زندگی برای خودتان

is not easy,

آسان نیست،

but it is still allowed,

ولی هنوز اجازه داده شده،

and I think you'll be happier for the trouble."

و فکر میکنم با این مشکل خوشحال‌تر خواهید بود"

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)