Use art to turn the world inside out | JR

آرزوی جِی آر، برنده ی جایزه ی TED: هنر را برای تغییر دنیا به کار ببرید

Translator: Shahryar Zareparvar Reviewer: zahra soleimanian

Two weeks ago I was in my studio in Paris,

دو هفته پیش من در استودیو خودم در پاریس بودم

and the phone rang and I heard,

و تلفن زنگ زد و گفت:

"Hey, JR,

"هی! جی آر،

you won the TED Prize 2011.

تو جایزه تد 2011 رو بردی.

You have to make a wish to save the world."

تو باید یک يك آرزو براى نجات جهان بكنى."

I was lost.

من گیج شده بودم.

I mean, I can't save the world. Nobody can.

من نمی تونستم دنیا رو نجات بدم , هیچ کس نمی تونه.

The world is fucked up.

دنیا به گند کشیده شده.

Come on, you have dictators ruling the world,

کوتاه بیا، دیکتاتورها دارند جهان رو اداره می کنند،

population is growing by millions,

جمعیت داره میلیونی رشد می کنه،

there's no more fish in the sea,

دیگه هیچ ماهی اى تو دريا نيست،

the North Pole is melting

قطب شمال داره آب می شه،

and as the last TED Prize winner said,

و همانطور كه برنده جايزه سال قبل هم گفت،

we're all becoming fat.

همه ما داریم چاق میشیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Except maybe French people.

البته شاید به جز مردم فرانسه.

Whatever.

حالا هر چى.

So I called back

خوب من دوباره زنگ زدم

and I told her,

و به او گفتم:

"Look, Amy,

"ببین، امى

tell the TED guys I just won't show up.

به همكارات در تد بگو که من نمیام.

I can't do anything to save the world."

من برای نجات جهان كارى نمی تونم بکنم.

She said, "Hey, JR,

او گفت: "هی، جی آر

your wish is not to save the world, but to change the world."

آرزوى تو براى نجات دنيا نيست، بلكه براى تغيير اونه."

"Oh, all right."

"اوه، بسيار خوب."

(Laughter)

( خنده حضار )

"That's cool."

"اين خوبه"

I mean, technology, politics, business

منظورم اینه که تکنولوژی، سیاست، كسب و كار

do change the world --

دنيا رو تغيير مى دهند--

not always in a good way, but they do.

البته هميشه اين تغيير مطلوب نيست، اما در هر صورت تغيير مى دهند.

What about art?

در مورد هنر چطور؟

Could art change the world?

آیا هنر می تونه دنیا رو تغییر بده؟

I started when I was 15 years old.

من از وقتی که 15 ساله بودم کارم رو شروع کردم.

And at that time, I was not thinking about changing the world.

و آن زمان، من درباره تغییر دادن جهان فکر نمی کردم؛

I was doing graffiti --

من ديوارنگارى مى كردم--

writing my name everywhere,

همه جا اسم خودم رو می نوشتم،

using the city as a canvas.

از شهر به عنوان بوم نقاشی استفاده می کردم.

I was going in the tunnels of Paris,

اين كار رو در تونلهای پاریس انجام مى دادم،

on the rooftops with my friends.

با دوستانم بر روی پشت بامها می رفتم.

Each trip was an excursion,

هربار که می رفتیم مثل یک گردش بود،

was an adventure.

مثل یک ماجراجویی بود.

It was like leaving our mark on society,

مثل این بود كه داريم نشان خودمان رو در جامعه به جا مي گذاشتيم،

to say, "I was here," on the top of a building.

تا بر روی بام یک ساختمان بگم: "من اينجا بودم."

So when I found a cheap camera on the subway,

بنابراين وقتى يك دوربين ارزان قيمت رو در مترو پيدا كردم

I started documenting those adventures with my friends

شروع به ثبت اون ماجراجویی ها با دوستانم کردم

and gave them back as photocopies --

و آنها رو به صورت فوتوکپی کوچک بهشان برمی گردوندم--

really small photos just that size.

عکس های خیلی کوچک به اين اندازه.

That's how, at 17 years old,

در سن ١٧ سالگى، به اين شكل

I started pasting them.

شروع به چسباندن اونها كردم.

And I did my first "expo de rue,"

و برای اولین بار یک expo de rue رو راه انداختم،

which means sidewalk gallery.

که به معنی گالری در کنار خیابان هست.

And I framed it with color

و قاب اون رو با رنگ درست مى كردم

so you would not confuse it with advertising.

تا با تبليغات اشتباه گرفته نشه.

I mean, the city's the best gallery I could imagine.

منظورم اینه که شهر، بهترین گالری بود که می تونستم تصورش رو بکنم.

I would never have to make a book and then present it to a gallery

هرگز نیاز نبود تا یک کتاب درست کنم و بعد اون رو به يك گالرى ارائه بدم

and let them decide

و منتظر تصميم اونها باشم

if my work was nice enough to show it to people.

که ایا کار من خوب هست که بشه اون رو برای نمایش عموم گذاشت.

I would control it directly with the public

خودم به طور مستقیم در خيابان کارها رو با جامعه

in the streets.

كنترل مى كردم.

So that's Paris.

خوب اينجا پاریسه.

I would change --

من عنوان نمايشگاه رو

depending on the places I would go --

با توجه به مكانى كه مى خواستم برم

the title of the exhibition.

تغيير مى دادم.

That's on the Champs-Elysees.

اين در خیابان شانزلیزه است.

I was quite proud of that one.

من واقعا به اين یکی افتخار مى كنم.

Because I was just 18

آخه فقط 18 سال داشتم

and I was just up there on the top of the Champs-Elysees.

ومن اون بالا بودم بر بالای شانزلیزه.

Then when the photo left,

خوب وقتی که عکس ها برداشته شد

the frame was still there.

هنور قابش اونجا باقى مونده.

(Laughter)

(خنده حضار)

November 2005:

نوامبر 2005:

the streets are burning.

خیابانها در آتش مى سوزند.

A large wave of riots

موج عظیمی از شورشى ها

had broken into the first projects of Paris.

در خیبابان های پاریس به راه افتاد.

Everyone was glued to the TV,

همه به تلویزیون خيره بودند،

watching disturbing, frightening images

و صحنه های آزاردهنده و ترسناک را

taken from the edge of the neighborhood.

كه از گوشه و كنار محله ها گرفته شده بود تماشا میکردند.

I mean, these kids, without control,

یعنی این بچه ها، بدون کنترل

throwing Molotov cocktails,

كوكتل مولوتف پرتاب می کردند

attacking the cops and the firemen,

به پلیس ها و اتشنشانها حمله می کردند

looting everything they could in the shops.

هر چى كه می تونستند از فروشگاه ها غارت می کردند.

These were criminals, thugs, dangerous,

اینها آدم هاى مجرم، کلاه بردار و خطرناک بودند كه

destroying their own environment.

منطقه خودشون رو می گرفتند.

And then I saw it -- could it be possible? --

و بعد من این رو دیدم -- آیا چنين چيزى ممکن است؟--

my photo on a wall

عکس من روی یک دیوار

revealed by a burning car --

با یک ماشین در حال سوختن به نمایش درآمده بود--

a pasting I'd done a year earlier --

عكسى که یک سال جلوتر چسبانده بودم--

an illegal one -- still there.

یکی از (پوسترهای) غیر قانونی-- هنوز اونجا بود.

I mean, these were the faces of my friends.

منظورم اینه که, این صورت دوستان من بود.

I know those guys.

اون افراد رو می شناختم.

All of them are not angels,

هيچ كدام از اونا فرشته نبودند،

but they're not monsters either.

ولی هیولا هم نبودند.

So it was kind of weird to see

در نتیجه یک جورهایی عجیب بود که

those images and those eyes stare back at me through a television.

اون تصاویر رو ببینی و اون چشمهایی که از تلویزیون به من زل زده بودند.

So I went back there

در نتیجه من اونجا برگشتم

with a 28 mm lens.

با یک لنز 28 میلیمتری.

It was the only one I had at that time.

این تنها چیزی بود که اون زمان داشتم.

But with that lens,

ولی با اون لنز

you have to be as close as 10 inches from the person.

شما باید تا فاصله ١٠ اینچی از فرد می ایستادى.

So you can do it only with their trust.

در نتیجه فقط در صورتی می توانستی این کار را بکنی که اعتمادشون رو جلب کنی.

So I took full portraits of people from Le Bosquet.

بعد من چند تا تصویر از مردم Le Bosquet گرفتم.

They were making scary faces

آنها از خودشون شکلک در می آوردن

to play the caricature of themselves.

تا کاریکاتور خودشون رو بسازند.

And then I pasted huge posters everywhere

و بعد من پوسترهای بزرگ اونها رو همه جا چسبوندم

in the bourgeois area of Paris

در مناطق طبقه متوسط در پاریس

with the name, age, even building number

همراه با اسم سن و حتی شماره ساختمان این افراد.

of these guys.

همراه با اسم سن و حتی شماره ساختمان این افراد.

A year later,

یک سال بعد

the exhibition was displayed in front of the city hall of Paris.

نمایشگاه در جلوی تالار شهر پاریس برگزار شد

And we go from thug images,

و عكس هاى گرفته شده توسط ما

who've been stolen and distorted by the media,

همونایی که توسط رسانه ها دزدیده و دستکاری شده بودند

who's now proudly taking over his own image.

همون (افراد) با افتخار کنار عکسشاون ایستاده بودند.

That's where I realized

اینجا بود که من به قدرت

the power of paper and glue.

چسب و کاغذ پی بردم.

So could art change the world?

خوب آیا هنر می تونه دنیا رو تغییر بده؟

A year later,

یک سال بعد

I was listening to all the noise

من هياهوى خاورميانه رو

about the Middle East conflict.

دنبال مى كردم.

I mean, at that time, trust me,

در اون زمان، باور كنيد

they were only referring to the Israeli and Palestinian conflict.

آنها فقط به درگیری اسرائیل و فلسطین اشاره می کردند.

So with my friend Marco,

در نتیجه من و دوستم مارکو تصمیم گرفیم که به اونجا بریم

we decided to go there

در نتیجه من و دوستم مارکو تصمیم گرفیم که به اونجا بریم

and see who are the real Palestinians and who are the real Israelis.

و ببینیم که فلسطینی های واقعی کی هستند و اسرائیلی های واقعی کی هستند؟

Are they so different?

آیا خیلی با هم متفاوتند؟

When we got there, we just went in the street,

وقتی به اونجا رسیدیم , به خیابون ها رفتیم

started talking with people everywhere,

و همه جا شروع به گفتگو با مردم کردیم

and we realized that things were a bit different

و متوجه شديم كه اوضاع يك مقدار تفاوت داره با

from the rhetoric we heard in the media.

اون بيانيه هايى كه در رسانه ها مى شنيديم.

So we decided to take portraits

در نتیجه ما تصمیم گرفتیم که تصاویری از فلسطینی ها و اسرائیلی هايى تهیه کنیم

of Palestinians and Israelis

در نتیجه ما تصمیم گرفتیم که تصاویری از فلسطینی ها و اسرائیلی هايى تهیه کنیم

doing the same jobs --

که شغل یکسانی دارند--

taxi-driver, lawyer, cooks.

راننده تاکسى , وکیل , آشپز.

Asked them to make a face as a sign of commitment.

و از اونا خواستیم که ژستى بگيرند كه بيانگر تعهد باشه.

Not a smile -- that really doesn't tell

بدون هیچ لبخندی-- که در حقیقت نشون نمیده که کی هستی و چه حسی داری.

about who you are and what you feel.

بدون هیچ لبخندی-- که در حقیقت نشون نمیده که کی هستی و چه حسی داری.

They all accepted

همه اونا قبول کردند

to be pasted next to the other.

تا عکسشون در کنار هم چسبانده بشه.

I decided to paste

من تصمیم گرفتم که در 8 شهر اسرائیلی و فلسطینی اونها رو بچسبونم

in eight Israeli and Palestinian cities

من تصمیم گرفتم که در 8 شهر اسرائیلی و فلسطینی اونها رو بچسبونم

and on both sides of the wall.

و در هر دو طرف دیوار.

We launched the biggest illegal art exhibition ever.

ما بزرگترین نمایشگاه هنری غیرقانونی تاكنون رو راه انداختیم.

We called the project Face 2 Face.

ما اسم این پروژه رو چهره به چهره گذاشتیم.

The experts said, "No way.

متخصصین مى گفتند: "امكان نداره

The people will not accept.

مردم این را قبول نمی کنند.

The army will shoot you, and Hamas will kidnap you."

ارتش به شما تیراندازى می كنه و حماس شما رو گروگان مى گيره.

We said, "Okay, let's try and push as far as we can."

ما گفتیم: "خوب، بیایم سعی کنیم و تا اوجا که می تونیم جلو بریم.

I love the way that people will ask me,

من عاشق اين سوال مردم بودم كه مى پرسيدند

"How big will my photo be?"

"عکس من چقدر بزرگ خواهد بود؟"

"It will be as big as your house."

"به اندازه خونه شما بزرگ خواهد بود."

When we did the wall, we did the Palestinian side.

وقتى كه ديوار رو انجام مى داديم، طرف فلسطينى رو كار كرديم.

So we arrived with just our ladders

بنابراين فقط نردبان با خودمون آورديم

and we realized that they were not high enough.

بعد فهميديم كه اونها به اندازه كافى بلند نيستند.

And so Palestinians guys say,

و بعد افراد فلسطینی گفتند

"Calm down. No wait. I'm going to find you a solution."

"آروم باش. معطل نشو. من یک راه حل برای شما پیدا می کنم."

So he went to the Church of Nativity

او به کلیسای محل تولد عیسی رفت

and brought back an old ladder

و یک نردبان با خودش آورد

that was so old that it could have seen Jesus being born.

که آنقدر کهنه بود که احتمالا تولد عیسی رو هم دیده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

We did Face 2 Face with only six friends,

ما پروژه چهره تو چهره رو فقط با 6 دوست

two ladders, two brushes,

دو نردبان , دو برس

a rented car, a camera

یک ماشین اجاره ای , یک دوربین

and 20,000 square feet of paper.

و بیست هزار فوت مربع از کاغذ

We had all sorts of help

ما هر نوع كمكى از انواع آدم ها

from all walks of life.

با زندگى هاى متفاوت مى گرفتيم.

Okay, for example, that's Palestine.

خب، به عنوان مثال، اینجا فلسطینه.

We're in Ramallah right now.

ما اينجا در رام الله هستیم.

We're pasting portraits --

و داریم تصاویر رو می چسبانیم--

so both portraits in the streets in a crowded market.

خب هر دو صحنه در خيابان با يك بازار شلوغ هست.

People come around us and start asking,

مردم دور و بر ما مى آمدند و مى پرسيدند:

"What are you doing here?"

"شما دارید اینجا چه کار می کنید؟"

"Oh, we're actually doing an art project

"اوه ما در حقیقت در حال انجام یک پروژه هنری هستیم

and we are pasting an Israeli and a Palestinian doing the same job.

و عکسهای يك اسرائیلی و یک فلسطینینی که شغل مشابه دارند رو کنار هم قرار میدیم.

And those ones are actually two taxi-drivers."

و اينها كه مىبينيد در حقیقت دو نفرراننده تاکسی هستند."

And then there was always a silence.

و بعد از اون همیشه یک سکوت بود.

"You mean you're pasting an Israeli face --

منظورت این است که داری یک صورت اسرائیلی می چسبانی--

doing a face -- right here?"

و اون صورت رو اینجا می زنی؟"

"Well, yeah, yeah, that's part of the project."

"خوب، آره آره، این بخشى از پروژه هست.

And I would always leave that moment,

و در این موقع من همیشه ترک می کردم،

and we would ask them,

و ازشون می پرسیدم

"So can you tell me who is who?"

"حالا می تونید به من بگید كدوم يكى كيه؟"

And most of them couldn't say.

و اکثرشون نمی تونستن تشخيص بدن.

(Applause)

"تشویق"

We even pasted on Israeli military towers,

ما حتی روى برجهای ارتش اسرائيل هم می چسباندیم،

and nothing happened.

و هيچ اتفاقى نيفتاد.

When you paste an image, it's just paper and glue.

وقتی یک عکس رو می چسبونید، تنها عکس و چسبه.

People can tear it, tag on it, or even pee on it --

مردم می تونند پاره اش کنند، روش علامت بزنند، یا حتی روش ادرار کنند--

some are a bit high for that, I agree --

البته موافقم، بعضی از اونها ارتفاعش یکم زیاده برای این کار--

but the people in the street,

ولی مردم در خیابون

they are the curator.

متصدی اونها هستند.

The rain and the wind will take them off anyway.

باران و باد در هر صورت آنها را از جا می کند.

They are not meant to stay.

قرار نیست که همیشه اونجا بمانند.

But exactly four years after,

ولی دقیقا چهار سال بعد

the photos, most of them are still there.

عکس ها، بیشترشان همان جا مانده اند.

Face 2 Face demonstrated

پروژه چهره به چهره به ما نشون داد

that what we thought impossible was possible --

که چیزی که غیرممکن به نظر میرسید عملا ممکن بود--

and, you know what, even easy.

و می دونید چیه، خیلی هم راحت بود.

We didn't push the limit;

ما از حد و مرز نگذشتیم،

we just showed that they were further than anyone thought.

فقط نشان دادیم که از آنچه هرکس فکرش را می کرد جلوتر رفتیم.

In the Middle East, I experienced my work

در خاور میانه، من کارم را در جاهایی ارائه کردم

in places without [many] museums.

که موزه زیادی نداشتند.

So the reactions in the street

خب این رویکرد من در خیابون

were kind of interesting.

یک جورهایی جالب بود.

So I decided to go further in this direction

در نتیجه تصمیم گرفتم که در همین مسیر به جلو بروم

and go in places where there were zero museums.

و به مکان هایی بروم که هیچی موزه نداشتند.

When you go in these developing societies,

وقتی به این جامعه های در حال توسعه می روید

women are the pillars of their community,

زنها رکن اصلی اجتماعشان هستند

but the men are still the ones holding the streets.

ولی هنوز این مردها هستند که خیابون ها رو در دست دارند.

So we were inspired to create a project

در نتیجه ما ترغیب شدیم که یک پروژه رو کلید بزنیم

where men will pay tribute to women

که در اون مردها با چسباندن عکس های زنها

by posting their photos.

به دیوار از اونها ستایش می کنند.

I called that project Women Are Heroes.

من اسم این پروژه رو گذاشتم: زنها قهرمانند.

When I listened to all the stories

وقتی که به همه داستانها گوش دادم

everywhere I went on the continents,

هرجا که در قاره ها رفتم

I couldn't always understand

هیچ وقت نمی تونستم شرایط پیچیده ی

the complicated circumstances of their conflict.

ناشی از مناقشات رو بفهمم،

I just observed.

فقط ناظر بودم.

Sometimes there was no words,

بعضی وقتها هیچ واژه ای نبود

no sentence, just tears.

هیچ جمله ای نبود، فقط اشک بود.

I just took their pictures

من فقط از آنها عکس می گرفتم

and pasted them.

و اونها رو می چسبوندم.

Women Are Heroes took me around the world.

پروژه زنها قهرمانند من را به دور دنیا کشاند.

Most of the places I went to,

بیشتر جاهایی که رفتم

I decided to go there

به این دلیل تصمیم گرفتم برم

because I've heard about it through the media.

چون از طریق رسانه ها راجع به اونها شنیده بودم.

So for example, in June 2008,

مثلا در ژوئن 2008،

I was watching TV in Paris,

در پاریس مشغول تماشای تلویزیون بودم

and then I heard about this terrible thing

و بعد در مورد اتفاق مهیبی که

that happened in Rio de Janeiro --

در ریو دوژانیرو رخ داد شنیدم.

the first favela of Brazil named Providencia.

اولین حلبی نشین برزیل به نام پرویدنسیا.

Three kids -- that was three students --

سه کودک که همه دانش آموز بودند

were [detained] by the army

توسط ارتش دستگیر شدند

because they were not carrying their papers.

به این علت که مدارکشون همراهشون نبوده.

And the army took them,

و ارتش آنها را دستگیر کرد

and instead of bringing them to the police station,

و به جای این که آنها را به ایستگاه پلیس تحویل دهد

they brought them to an enemy favela

اونها رو به حلبی نشین دشمن اینها تحویل داد

where they get chopped into pieces.

که اونجا این بچه ها رو تیکه تیکه کردند.

I was shocked.

من شکه شدم.

All Brazil was shocked.

همه برزیل شکه بودند.

I heard it was one of the most violent favelas,

شنیدم که یکی از وحشیانه ترین حلبی آبادها بوده است

because the largest drug cartel controls it.

چون بزرگترین کارتل مواد مخدر اونجا رو کنترل می کرد.

So I decided to go there.

در نتیجه تصمیم گرفتم به اونجا برم.

When I arrived --

وقتی رسیدم--

I mean, I didn't have any contact with any NGO.

با هیچ سازمان مردم نهادی (NGO) هماهنگ نکرده بودم.

There was none in place -- no association, no NGOs, nothing --

هیچ کس اونجا نبود-- هیچ آژانس توریستی، هیچ سازمان مردم نهادی، هیچی--

no eyewitnesses.

هیچ ناظری اونجا نبود.

So we just walked around,

خب ما اونجا گشتیم

and we met a woman,

و یک خانم را دیدم

and I showed her my book.

و کتابم را به او نشان دادم.

And she said, "You know what?

و او گفت: "می دونی چیه؟

We're hungry for culture.

ما تشنه فرهنگیم.

We need culture out there."

ما به فرهنگ نیاز داریم."

So I went out and I started with the kids.

من رفتم و از بچه ها شروع کردم.

I just took a few photos of the kids,

من فقط چند تا عکس از بچه ها گرفتم

and the next day I came with the posters and we pasted them.

و روز بعد با پوستر آمدم و اونها را چسباندم.

The day after, I came back and they were already scratched.

روز بعد که آمدم همه اش خط خطی شده بودند.

But that's okay.

ولی مهم نبود.

I wanted them to feel that this art belongs to them.

من می خواستم که احساس کنند که این هنر متعلق به خود اونهاست.

Then the next day, I held a meeting on the main square

روز بعد یک جلسه در میدان اصلی گذاشتم

and some women came.

و چند زن آمدند.

They were all linked to the three kids that got killed.

همه اونها به نوعی به این بچه که کشته شده بودند مرتبط بودند.

There was the mother, the grandmother, the best friend --

مادر اونها، مادربزرگشون، بهترین دوست هاشون.

they all wanted to shout the story.

همه اونها می خواستند این واقعه رو فریاد بزنند.

After that day,

بعد از آن روز

everyone in the favela gave me the green light.

همه در حلبی آباد به من چراغ سبز نشون دادند.

I took more photos, and we started the project.

عکس ها ی بیشتری گرفتم و پروژه را شروع کردم.

The drug lords were kind of worried

و اربابان مواد مخدر از این که ما در اون مکان

about us filming in the place,

داریم تصویر می گیریم یک جورهایی نگران بودند

so I told them, "You know what?

بنابراین به اونها گفتم: "می دونید چیه؟

I'm not interested in filming the violence and the weapons.

من به فیلمبرداری از وحشیگری و سلاح علاقه ندارم.

You see that enough in the media.

شما به اندازه کافی از اینها در رسانه ها می بینید.

What I want to show is the incredible life and energy.

چیزی رو که می خوام به تصویر بکشم یک زندگی محشر هست.

I've been seeing it around me the last few days."

و در حقیقت این را در چند روز اخیر در اطرافم دیدم."

So that's a really symbolic pasting,

بنابراین این چسباندن عکس ها خیلی نمادین شد

because that's the first one we did that you couldn't see from the city.

چون این اولین عکسی بود که می چسباندیم که از درون خود شهر دیده نمی شد.

And that's where the three kids got arrested,

و این یکی همون جایی است که سه کودک دستگیر شدند

and that's the grandmother of one of them.

و این شخص مادربزرگ یکی از اونهاست.

And on that stairs,

و بر روی اون پله ها

that's where the traffickers always stand

این جا جایی هست که قاچاقچی ها همیشه می ایستند

and there's a lot of exchange of fire.

و کلی گلوله رد و بدل می شه.

Everyone there understood the project.

اونجا همه این پروژه رو درک کردند.

And then we pasted everywhere -- the whole hill.

و بعد همه جا همه جا عکس چسباندیم-- کل صخره رو.

(Applause)

(تشویق)

What was interesting is that the media couldn't get in.

چیزی که جالب بود این بود که رسانه ها نمی تونستند اونجا بیان.

I mean, you should see that.

باید می دیدید.

They would have to film us from a really long distance by helicopter

اونها باید از فاصله خیلی دور با هلیکوپتر از ما فیلم می گرفتند

and then have a really long lens,

و لنزهای واقعا بزرگ داشتند

and we would see ourselves, on TV, pasting.

و ما خودمون رو در حال چسباندن از تلویزیون می دیدیم.

And they would put a number: "Please call this number

و بعد در زیر تصویر یک شماره تلفن می گذاشتند: "لطفا اگر می دانید در پرویدینچا چه می گذره با این شماره تماس بگیرید."

if you know what's going on in Providencia."

و بعد در زیر تصویر یک شماره تلفن می گذاشتند: "لطفا اگر می دانید در پرویدینسیا چه می گذره با این شماره تماس بگیرید."

We just did a project and then left

ما اونجا فقط یک پروژه انجام دادیم و رفتیم

so the media wouldn't know.

در نتیجه رسانه نمی دانست چه خبره.

So how can we know about the project?

خوب چگونه می توانستیم در رابطه با این پروژه اطلاعات کسب کنیم؟

So they had to go and find the women

بنابراین اونها باید می رفتند و اون زنها رو پیدا می کردند

and get an explanation from them.

و جریان رو از اونها می پرسیدند.

So you create a bridge between the media

در نتیجه با این کار پلی بین رسانه ها و

and the anonymous women.

مادران ناشناس برقرار شد.

We kept traveling.

ما به مسافرت ادامه دادیم.

We went to Africa, Sudan, Sierra Leone,

ما به آفریقا، سودان و سیرالئون،

Liberia, Kenya.

لیبی و کنیا رفتیم.

In war-torn places like Monrovia,

در مناطق جنگ زده مثل مونروویا

people come straight to you.

مردم مستقیم میان سراغ شما.

I mean, they want to know what you're up to.

یعنی، می خوان بدونند که چکار میکنید.

They kept asking me, "What is the purpose of your project?

همه اش از من می پرسیدند: "هدف پروژه شما چیست؟

Are you an NGO? Are you the media?"

آیا شما از ان.جی.او هستید؟ آیا از صدا و سیما هستید؟"

Art. Just doing art.

هنر , فقط کار هنری می کنیم!

Some people question, "Why is it in black and white?

بعضی از افراد می پرسیدند، "چرا این تصاویر سیاه و سفید است؟

Don't you have color in France?"

شما در فرانسه رنگ ندارید؟"

(Laughter)

(خنده حضار)

Or they tell you, "Are these people all dead?"

یا می پرسیدند، " ایا همه این افراد مرده اند؟"

Some who understood the project would explain it to others.

بعضی از افرادی که از پروژه سر در می آوردند برای بقیه توضیح می دادند.

And to a man who did not understand, I heard someone say,

و یک بار شنیدم که یکی به یک مردی که سر در نمی آورد توضیح داد:

"You know, you've been here for a few hours

"می دونی، چند ساعت هست که اینجا هستی

trying to understand, discussing with your fellows.

و سعی می کنی که متوجه بشی و با دوستانت صحبت می کنی.

During that time, you haven't thought about

در این حین، راجع به غذایی که

what you're going to eat tomorrow.

فردا قراره میل کنی فکر نکردی.

This is art."

هنر همینه."

I think it's people's curiosity

من فکر می کنم

that motivates them

این کنجکاوی مردم هست که

to come into the projects.

اونها رو ترغیب می کنه که سراغ این پروژه ها بیان.

And then it becomes more.

و بعد این رغبت بیشتر می شه.

It becomes a desire, a need, an armor.

یک خواسته میشه، یک نیاز.

On this bridge that's in Monrovia,

روی این پل که در مونرویا هست

ex-rebel soldiers helped us pasting a portrait

یک سرباز انقلابی سابق به ما کمک کرد تا تصویر یک زن

of a woman that might have been raped during the war.

که احتمالا در زمان جنگ مورد تجاوز قرار گرفته رو بچسبانیم.

Women are always the first ones targeted

زنان همیشه اولین اهدافی هستند

during conflict.

که در زمان درگیری مورد هدف قرار می گیرند.

This is Kibera, Kenya,

این در کیبرا، در کشور کنیا هست

one of the largest slums of Africa.

یکی از بزرگترین زاغه نشین ها در آفریقا.

You might have seen images about the post-election violence

شاید تصاویر خشونتی که بعد از انتخابات

that happened there in 2008.

در سال 2008 رخ داد رو دیده باشید.

This time we covered the roofs of the houses,

این بار ما بر روی سقف های خانه ها چسباندیم

but we didn't use paper,

ولی از کاغذ استفاده نکردیم

because paper doesn't prevent the rain

چون کاغذ مانع نفوذ آب باران

from leaking inside the house --

به داخل ساختمان نیست--

vinyl does.

ولی وینیل (نوعی پلاستیک) مثل ایزوگام هست.

Then art becomes useful.

هنر به طرزی مفید در می آید.

So the people kept it.

بنابراین مردم ازش مراقبت می کنند.

You know what I love is, for example, when you see the biggest eye there,

می دونید چیزی که دوست دارم اینه که مثلا، اون چشم بزرگ که اونجا می بینید

there are so [many] houses inside.

تعداد زیادی خانه در زیر آن هست.

And I went there a few months ago --

و چند ماه قبل رفتم اونجا--

photos are still there -- and it was missing a piece of the eye.

عکس ها هنوز اونجا بود-- ولی یک تکه از چشم نبود.

So I asked the people what happened.

من ازشون پرسیدم چه اتفاقی افتاده.

"Oh, that guy just moved."

"اوه، صاحب اون خانه نقل مکان کرده."

(Laughter)

(خنده حضار)

When the roofs were covered, a woman said as a joke,

وقتی که سقف ها رو پوشاندیم، یک خانم به شوخی می گفت

"Now God can see me."

"حالا خداوند من رو می بینه."

When you look at Kibera now,

حالا وقتی شما به کیبرا نگاه کنید،

they look back.

اون هم به شما نگاه می کنه.

Okay, India.

خب، هند.

Before I start that, just so you know,

قبل از این که توضیح بدم، بهتره بدونید

each time we go to a place, we don't have authorization,

اولین باری که هر جا می رفتم، کسی از آژانس مسافرتی نداشتیم،

so we set up like commandos --

بنابراین مثل کماندوها می رفتیم--

we're a group of friends who arrive there,

ما چند تا دوست بودیم که می رفتیم اونجا

and we try to paste on the walls.

و تلاش می کردیم تا عکس روی دیوار بچسبانیم.

But there are places where you just can't paste on a wall.

ولی جاهایی هست که اصلا نمی تونید روی دیوار بچسبانید.

In India it was just impossible to paste.

در هند چسباندن غیر ممکن بود.

I heard culturally and because of the law,

من شنیدم که به خاطر مسائل فرهنگی و نیز قانون

they would just arrest us at the first pasting.

به محض این که شروع کنیم به چسباندن دستگیر می شیم.

So we decided to paste white,

بنابراین شروع کردیم به چسباندن

white on the walls.

کاغذ سفید روی دیوارها.

So imagine white guys pasting white papers.

خب تصور کنید که سفید پوست ها داشتند کاغذ سفید روی دیوار می چسباندند.

So people would come to us and ask us,

مردم می آمدند سراغ ما و می پرسیدند

"Hey, what are you up to?"

"هی، دارید چکار می کنید؟"

"Oh, you know, we're just doing art." "Art?"

"اوه، می دونید، داریم کار هنری می کنیم." "هنر؟"

Of course, they were confused.

البته که گیج شده بودند.

But you know how India has a lot of dust in the streets,

ولی می دونید که در خیابان های هند کلی گرد و غبار هست

and the more dust you would have

و هر چه بیشتر غبار

going up in the air,

در هوا پراکنده بشه

on the white paper you can almost see,

تصویر روی کاغذ سفید نمایان می شه

but there is this sticky part

چون قسمت هایی از کاغذ چسبناکه

like when you reverse a sticker.

مثل پشت برچسب.

So the more dust you have, the more it will reveal the photo.

بنابراین هر چه بیشتر غبار باشه، عکس بیشتر نمایان می شه.

So we could just walk in the street during the next days

بنابراین ما برای چند روز بعد فقط در خیابان ها راه می رفتیم

and the photos would get revealed by themselves.

و عکس ها خودشان نمایان می شدند.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

So we didn't get caught this time.

بنابراین این دفعه دستگیر نشدیم.

Each project -- that's a film

هر پروژه، این فیلمی هست

from Women Are Heroes.

از پروژه زنان قهرمانند.

(Music)

(موسیقی)

Okay.

بسیار خب.

For each project we do

برای هر پروژه ما

a film.

یک فیلم ساختیم.

And most of what you see -- that's a trailer from "Women Are Heroes" --

و بیشتر آنچه رو که می بینید، این تبلیغ فیلم "زنان قهرمانند" هست--

its images, photography,

هر چه می بینید تصاویر، عکس ها

taken one after the other.

همه پشت سر هم گرفته شده اند.

And the photos kept traveling even without us.

و عکس ها حتی بدون ما هم در حرکت بودند.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

Hopefully, you'll see the film,

امیدوارم فیلم رو ببینید

and you'll understand the scope of the project

و ابعاد این پروژه رو متوجه بشید

and what the people felt when they saw those photos.

و حس مردم زمانی که این عکس ها رو دیدند رو درک کنید.

Because that's a big part of it. There's layers behind each photo.

چون این قسمت عظیمش بود. پشت هر عکس چندین لایه هست.

Behind each image is a story.

پشت هر عکس یک داستان هست.

Women Are Heroes created a new dynamic

پروژه زنان قهرمانند یک پویایی رو

in each of the communities,

در هر اجتماعی به وجود آورد

and the women kept that dynamic after we left.

و زنان این پویایی رو بعد از این که ما رفتیم حفظ کردند.

For example, we did books -- not for sale --

به عنوان مثال، ما کتاب چاپ کردیم-- نه برای فروش--

that all the community would get.

که تمام افراد جامعه می گرفتند.

But to get it, they would have to [get] it signed by one of the women.

ولی برای این که کتاب بگیرند، باید یکی از خانم ها اونها رو امضا می کرد.

We did that in most of the places.

ما این کار رو در اکثر جاها انجام دادیم.

We go back regularly.

ما به طور منظم به این مکان ها برمی گردیم.

And so in Providencia, for example, in the favela,

و در پرویدنسیا مثلا، در حلبی نشین

we have a cultural center running there.

ما اونجا یک مرکز کنترل راه انداختیم.

In Kibera, each year we cover more roofs.

در کیبرا، هر سال سقف های بیشتری رو می پوشانیم.

Because of course, when we left, the people who were just at the edge of the project

چون طبیعی هست که وقتی ترک می کردیم، مردمی که در مرز پروژه بودند

said, "Hey, what about my roof?"

می گفتند: "هی، پس سقف من چی؟"

So we decided to come the year after

پس تصمیم می گرفتیم که سال بعد برگردیم

and keep doing the project.

و پروژه رو ادامه بدیم.

A really important point for me

یک نکته مهم برای من این بود

is that I don't use any brand or corporate sponsors.

که از هیچ مارک یا شرکتی به عنوان اسپانسر استفاده نکردم.

So I have no responsibility

بنابراین هیچ مسئولیتی نسبت به کسی ندارم

to anyone but myself

به جز به خودم

and the subjects.

و سوژه هام.

(Applause)

(تشویق)

And that is for me

و این برای من

one of the more important things in the work.

یکی از مهم ترین چیزها در کار هست.

I think, today,

به گمان من، امروزه

as important as the result is the way you do things.

شیوه انجام کار به اندازه نتیجه اش اهمیت داره.

And that has always been a central part of the work.

و این همیشه قسمتی از خود کار بوده.

And what's interesting is that fine line that I have

و نکته ی جالب همین خط واضحی هست که من

with images and advertising.

بین تصاویر و تبلیغات قائل هستم.

We just did some pasting in Los Angeles

ما در هفته های گذشته یک مقدار عکس را

on another project in the last weeks.

در لس آنجلس در قالب یک پروژه ی دیگه چسباندیم.

And I was even invited to cover the MOCA museum.

حتی ازم دعوت شد که در موزه MOCA هم بچسبانم.

But yesterday the city called them and said,

ولی دیروز شهرداری با اونا تماس گرفت و گفت

"Look, you're going to have to tear it down.

"ببینید، ما باید اینها رو جمع کنیم.

Because this can be taken for advertising,

چون ممکنه به عنوان تبلیغ تلقی بشه

and because of the law,

و بنا به قانون

it has to be taken down."

باید جمعشون کنیم."

But tell me, advertising for what?

ولی یکی به من بگه، تبلیغِ چی؟

The people I photograph

افرادی که ازشون عکس می گرفتم

were proud to participate in the project

افتخار می کردند که در این پروژه شرکت می کردند

and to have their photo in the community.

و عکسشون در محله قرار می گرفت.

But they asked me for a promise basically.

ولی اونا اساسا از من یک قول می گرفتند.

They asked me, "Please, make our story travel with you."

اونا ازم می خواستند: "لطفا، سرگذشت و قصه ی ما رو هم با خودت به جاهای مختلف ببر."

So I did. That's Paris.

منم همین کار رو کردم. اینجا در پاریسه.

That's Rio.

این ریودو ژانیرو هست.

In each place, we built exhibitions with a story, and the story traveled.

هر مکان، ما نمایشگاهی با ماجراهای اونها برپا می کردیم، و این طوری ماجرای اونها به همه جا می رفت.

You understand the full scope of the project.

می تونید وسعت این پروژه رو درک کنید.

That's London.

این لندن هست.

New York.

اینجا نیو یورک.

And today, they are with you in Long Beach.

و امروز، اونها با شما اینجا در لانگ بیچ هستند.

All right, recently I started a public art project

بسیارخب، اخیرا من یک پروژه ی هنری رو کلید زدم

where I don't use my artwork anymore.

که دیگه از آثار هنری خودم استفاده نمی کنم.

I use Man Ray, Helen Levitt,

من از کارهای هنرمندان دیگه مثل

Giacomelli, other people's artwork.

من ری، هلن لویت، گیاکوملی استفاده می کنم.

It doesn't matter today if it's your photo or not.

دیگه امروزه مهم نیست که عکس مال خودت هست یا نه.

The importance is what you do

اهمیت در کاری هست که

with the images,

با عکس انجام می دهید

the statement it makes where it's pasted.

به بیانی هست که وقتی در جایی می چسبانیدش ابراز می کند.

So for example, I pasted the photo of the minaret

خب به عنوان مثال، من عکس مناره رو

in Switzerland

در سوئیس چسباندم

a few weeks after they voted the law forbidding minarets in the country.

چند هفته بعد از اینکه اونها به ممنوعیت مناره در کشورشون رای دادند.

(Applause)

(تشویق)

This image of three men wearing gas masks

عکس این سه مرد که ماسک گاز پوشیده اند

was taken in Chernobyl originally,

در اصل در چرنوبیل گرفته شده

and I pasted it in Southern Italy,

و من این رو در جنوب ایتالیا چسباندم

where the mafia sometimes bury the garbage under the ground.

جایی که مافیا گاهی اوقات زباله های اتمی رو در زیر زمین مدفون می کنه.

In some ways, art can change the world.

در برخی جهات، هنر دنیا رو عوض می کنه.

Art is not supposed to change the world,

هنر چنین رسالتی نداره که دنیا رو تغییر بده،

to change practical things,

که چیزهای عملی رو تغییر بده

but to change perceptions.

بلکه رسالت داره که برداشت ها رو عوض کنه.

Art can change

هنر می تونه طرز نگاه

the way we see the world.

ما به دنیا رو عوض کنه.

Art can create an analogy.

هنر می تونه قیاس به وجود بیاره.

Actually the fact that art cannot change things

در حقیقیت این واقعیت که هنر نمی تونه چیزها رو عوض کنه

makes it a neutral place

اون رو به یک مکان خنثی برای

for exchanges and discussions,

رد و بدل افکار و گفتگو تبدیل می کنه

and then enables you to change the world.

و سپس شما رو قادر می سازه تا دنیا رو تغییر بدهید.

When I do my work,

وقتی که من کارم رو انجام میدم

I have two kinds of reactions.

با دو نوع واکنش رو به رو می شم.

People say, "Oh, why don't you go in Iraq or Afghanistan.

مردمی میگن: "اوه، چرا نمی ری به عراق یا افغانستان.

They would be really useful."

اون جاها حسابی به کار تو میان."

Or, "How can we help?"

یا اینکه "من چطور می تونم کمک کنم."

I presume that you belong to the second category,

من فرض می کنم که شما به دسته دوم تعلق دارید

and that's good,

و این خوبه

because for that project,

چون برای اون پروژه

I'm going to ask you to take the photos

من از شما می خوام که شما عکس ها رو بگیرید

and paste them.

و خودتان هم بچسبانید.

So now my wish is:

خب حالا آرزوی من اینه:

(mock drum roll)

(صدای طبل با دهان)

(Laughter)

(خنده حضار)

I wish for you to stand up

من آرزو می کنم که شما هر چیزی رو که بهش اهمیت می دهید

for what you care about

با مشارکت در یک پروژه ی هنری جهانی

by participating in a global art project,

مورد حمایت قرار بدهید

and together we'll turn the world inside out.

و با همدیگه ما جهان رو از درون متحول می کنیم.

And this starts right now.

و این از همین الان شروع می شه.

Yes, everyone in the room.

بله، همه کسانی که در این سالن هستند.

Everyone watching.

هر کسی که داره ما رو می بینه.

I wanted that wish

من می خوام که اون آرزو

to actually start now.

از همین الان شروع بشه.

So a subject you're passionate about, a person who you want to tell their story

بنابراین با یک موضوع که بهش علاقه دارید، یا فردی که می خواهید سرگذشتش رو بیان کنید

or even your own photos --

یا حتی عکس های خودتان--

tell me what you stand for.

هر چیزی رو که بهش اهمیت می دهید.

Take the photos, the portraits,

عکس هایش رو بگیرید، تصاویر رو

upload it -- I'll give you all the details --

اونها رو آپلود کنید-- به شما جزئیاتش رو می دم--

and I'll send you back your poster. Join by groups

و من برای شما پوسترها رو می فرستم. به همراه چند گروه

and reveal things to the world.

و چیزهایی رو به جهانیان نشون می دیم.

The full data is on the website --

اطلاعات کامل در این وب سایت هست:

insideoutproject.net --

insideoutproject.net

that is launching today.

از همین امروز آغاز به کار می کنه.

What we see changes who we are.

اون چیزی که ما می بینیم، شخصیت ما رو تغییر می ده.

When we act together,

وقتی با هم عمل کنیم

the whole thing is much more than the sum of the parts.

کل کار بیشتر از جمع تک تک اجزا است.

So I hope that, together, we'll create something

پس من امیدوارم که با همدیگه، چیزی رو خلق کنیم

that the world will remember.

که دنیا با خاطر بسپاره.

And this starts right now and depends on you.

و این همین الان شروع میشه و به شما بستگی داره.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)