Connected, but alone? | Sherry Turkle

Sherry Turkle: İletişim içerisinde, ama yalnız mıyız?

Çeviri: Diba Szamosi Gözden geçirme: Meric Aydonat

Just a moment ago,

Biraz önce,

my daughter Rebecca texted me for good luck.

kızım Rebecca bana iyi şanslar mesajı attı.

Her text said,

Mesajında,

"Mom, you will rock."

"Anneciğim ortalığı yıkacaksın." demiş.

I love this.

Bunu seviyorum.

Getting that text

Bu mesajı almak

was like getting a hug.

bana sarılmış olması gibi.

And so there you have it.

Ve işte gördünüz.

I embody

Merkezi bir

the central paradox.

ikilemi taşıyorum.

I'm a woman

Ben, mesajların

who loves getting texts

çok fazlasının sorun yarattığını

who's going to tell you

size anlatan ama

that too many of them can be a problem.

onları seven bir kadınım.

Actually that reminder of my daughter

Aslında kızımın bu mesajı

brings me to the beginning of my story.

hikayemin başlangıcını hatırlatıyor.

1996, when I gave my first TEDTalk,

1996'da, ilk TED konuşmamı yaparken,

Rebecca was five years old

Rebecca 5 yaşındaydı

and she was sitting right there

ve tam şurada oturuyordu,

in the front row.

şu ön sırada.

I had just written a book

O zaman internetin hayatımıza

that celebrated our life on the internet

girişini kutlayan bir kitap yazmıştım

and I was about to be on the cover

ve Wired dergisinde kapak

of Wired magazine.

olmak üzereydim.

In those heady days,

O günlerde,

we were experimenting

sohbet odaları ve çevrim içi

with chat rooms and online virtual communities.

sanal iletişim yollarıyla tanışıyorduk.

We were exploring different aspects of ourselves.

Kendimizin farklı yanlarını keşfediyorduk.

And then we unplugged.

Ve sonra kablolardan kurtulduk.

I was excited.

Bundan etkilenmiştim.

And, as a psychologist, what excited me most

Ve bir psikolog olarak beni en çok etkileyen

was the idea

şu fikirdi:

that we would use what we learned in the virtual world

bu sanal alemde kendimizle, kimliklerimizle ilgili

about ourselves, about our identity,

öğrendiklerimizi, gerçek hayatta

to live better lives in the real world.

daha iyi yaşamak için kullanabiliyorduk.

Now fast-forward to 2012.

Şimdi 2012'ye gelelim.

I'm back here on the TED stage again.

Yeniden TED sahnesindeyim.

My daughter's 20. She's a college student.

Kızım 20 yaşında. Üniversiteye gidiyor.

She sleeps with her cellphone,

Cep telefonuyla uyuyor,

so do I.

ben de öyle.

And I've just written a new book,

Ve yeni bir kitap yazdım,

but this time it's not one

ama bu seferki beni

that will get me on the cover

Wired dergisinin kapağına

of Wired magazine.

taşımayacak.

So what happened?

Peki ne oldu?

I'm still excited by technology,

Hala teknolojiyle ilgili heyecanlıyım,

but I believe,

ama inandığım

and I'm here to make the case,

ve burada anlatacağım şey şu:

that we're letting it take us places

teknolojinin bizi istemediğimiz yere

that we don't want to go.

götürmesine izin veriyoruz.

Over the past 15 years,

Geçen 15 yıl içinde,

I've studied technologies of mobile communication

mobil iletişim teknolojilerini inceledim

and I've interviewed hundreds and hundreds of people,

ve yüzlerce insanla görüştüm,

young and old,

genç ve yaşlı,

about their plugged in lives.

çevrim içi hayatlarıyla ilgili.

And what I've found

Ve şunu anladım:

is that our little devices,

bizim küçük araçlarımız,

those little devices in our pockets,

cebimizdeki küçük araçlar,

are so psychologically powerful

psikolojik olarak o kadar güçlü ki

that they don't only change what we do,

sadece yaptıklarımızı değiştirmekle kalmıyor,

they change who we are.

kim olduğumuzu da değiştiriyor.

Some of the things we do now with our devices

Şu anda araçlarımızla yaptığımız şeyleri

are things that, only a few years ago,

birkaç yıl önce yapacak olsaydık

we would have found odd

tuhaf ve rahatsız edici

or disturbing,

bulurduk,

but they've quickly come to seem familiar,

ama kısa sürede alıştık ve artık

just how we do things.

yaptığımız şey bu.

So just to take some quick examples:

Hemen bazı örneklere bakalım:

People text or do email

İnsanlar yönetim kurulu toplantılarında

during corporate board meetings.

mesaj ya da e-mail yazıyorlar.

They text and shop and go on Facebook

Ders esnasında, sunum sırasında

during classes, during presentations,

hatta her çeşit toplantıda mesajlaşıyor,

actually during all meetings.

alışveriş yapıyor ya da Facebook'a giriyorlar.

People talk to me about the important new skill

İnsanlar bana yeni bir önemli yetenekten bahseder oldu:

of making eye contact

mesajlaşırken

while you're texting.

göz teması kurmak.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

People explain to me

İnsanlar bunun zor olduğunu

that it's hard, but that it can be done.

ama imkansız olmadığını anlatıyor.

Parents text and do email

Ebeveynler sofrada

at breakfast and at dinner

mesajlaşıyor ya da e-posta yazıyor

while their children complain

ve çocuklar anne-babaları tüm dikkatlerini

about not having their parents' full attention.

kendilerine vermediklerinden şikayet ediyorlar.

But then these same children

Ama sonra aynı çocuklar

deny each other their full attention.

birbirlerine de tüm dikkatlerini vermiyorlar.

This is a recent shot

Bu fotoğraf

of my daughter and her friends

kızım ve arkadaşlarının

being together

birlikteyken

while not being together.

birlikte olmayışlarının bir karesi.

And we even text at funerals.

Ve cenazelerde bile mesaj yazıyoruz.

I study this.

Şunu inceledim.

We remove ourselves

Kendimizi acılarımızdan

from our grief or from our revery

ve derin düşüncelerimizden çekip

and we go into our phones.

telefonlarımıza dalıyoruz.

Why does this matter?

Buradaki sorun ne?

It matters to me

Bence sorun var

because I think we're setting ourselves up for trouble --

çünkü kendimizi bir probleme sürüklüyoruz --

trouble certainly

birbirimizle nasıl

in how we relate to each other,

ilişki kuracağımızla ilgili bir probleme,

but also trouble

ve ayrıca

in how we relate to ourselves

kendimizle kuracağımız ilişki

and our capacity for self-reflection.

ve kendimizi yansıtma kapasitemizle ilgili bir problem.

We're getting used to a new way

Beraberken yalnız olmanın

of being alone together.

bu yeni yoluna alışıyoruz.

People want to be with each other,

İnsanlar hem beraber olmak,

but also elsewhere --

hem de başka yerde olmak istiyor --

connected to all the different places they want to be.

olmak istedikleri tüm farklı yerlerle irtibat kurmak istiyor.

People want to customize their lives.

İnsanlar hayatlarını uyarlamak istiyor.

They want to go in and out of all the places they are

Oldukları her yere girip çıkmak istiyor

because the thing that matters most to them

çünkü kendileri için mühim olan

is control over where they put their attention.

dikkatlerini verdikleri yeri kontrol edebilmek.

So you want to go to that board meeting,

Yani o kurul toplantısına gitmek istiyorsunuz,

but you only want to pay attention

ama sadece sizi ilgilendiren yere

to the bits that interest you.

dikkatinizi vermek istiyorsunuz.

And some people think that's a good thing.

Ve bazı insanlar bunun iyi bir şey olduğunu düşünüyor.

But you can end up

Ama bunun sonunda

hiding from each other,

devamlı bağlantıda olsak bile

even as we're all constantly connected to each other.

kendimizi birbirimizden saklanırken bulabiliriz.

A 50-year-old business man

50 yaşında bir iş adamı

lamented to me

artık iş yerinde

that he feels he doesn't have colleagues anymore at work.

iş arkadaşları yokmuş gibi hissettiğinden yakındı.

When he goes to work, he doesn't stop by to talk to anybody,

İşe gittiğinde durup da kimseyle konuşmuyor,

he doesn't call.

kimseyi aramıyor.

And he says he doesn't want to interrupt his colleagues

Dediğine göre iş arkadaşlarını rahatsız etmek istemiyor.

because, he says, "They're too busy on their email."

çünkü dediğine göre: "E-postalarıyla çok meşguller."

But then he stops himself

Ama sonra kendini durdurup

and he says, "You know, I'm not telling you the truth.

dedi ki, "Biliyor musun, sana doğruyu söylemiyorum.

I'm the one who doesn't want to be interrupted.

Asıl rahatsız edilmek istemeyen benim.

I think I should want to,

Sanırım istemem gerek

but actually I'd rather just do things on my Blackberry."

ama aslında Blackberry'mle meşgul olmayı tercih ediyorum."

Across the generations,

Nesillerdir insanların

I see that people can't get enough of each other,

birbirine yeterince doyamadığını görüyorum,

if and only if

sadece ve sadece

they can have each other at a distance,

birbirlerine belli mesafede ulaşabiliyorlar,

in amounts they can control.

kontrol edebildikleri miktarlarda.

I call it the Goldilocks effect:

Ben buna Goldilocks etkisi diyorum:

not too close, not too far,

ne çok yakın ne çok uzak,

just right.

tam ayarında.

But what might feel just right

Ama orta yaşlı bir yöneticiye göre

for that middle-aged executive

ayarında olan miktar

can be a problem for an adolescent

yüz yüze ilişkilerini geliştirmesi gereken

who needs to develop face-to-face relationships.

bir ergen için sorun yaratabilir.

An 18-year-old boy

Kısa mesajı her şey için kullanan

who uses texting for almost everything

18 yaşında bir genç, bana

says to me wistfully,

efkarlı bir şekilde şöyle dedi:

"Someday, someday,

"Bir gün, bir gün,

but certainly not now,

ama kesinlikle şimdi değil,

I'd like to learn how to have a conversation."

nasıl sohbet edileceğini öğrenmek isterim."

When I ask people

İnsanlara şunu sorduğumda:

"What's wrong with having a conversation?"

"Birileriyle sohbet etmenin nesi yanlış?"

People say, "I'll tell you what's wrong with having a conversation.

Cevap şu oluyor: "Sohbet etmekteki sorunu söyleyeyim.

It takes place in real time

Gerçek zamanda oluyor

and you can't control what you're going to say."

ve söyleyeceğin şeyi kontrol edemiyorsun."

So that's the bottom line.

İşte bu da son nokta.

Texting, email, posting,

Mesajlar, e-posta, iletiler,

all of these things

bunların hepsi

let us present the self as we want to be.

olmak istediğimiz kişiyi sunmamıza müsade ediyor.

We get to edit,

Düzenleme yapabiliyoruz,

and that means we get to delete,

ve bu silebileceğimiz anlamına da geliyor,

and that means we get to retouch,

ve bu da yüzümüzü, sesimizi,

the face, the voice,

vücudumuzu rötuşlayabileceğimiz

the flesh, the body --

anlamına geliyor --

not too little, not too much,

ne çok az, ne çok fazla,

just right.

tam ayarında.

Human relationships

İnsan ilişkileri

are rich and they're messy

çok zengin olduğu gibi dağınık

and they're demanding.

ve talepkar.

And we clean them up with technology.

Biz de tüm bunları teknolojiyle temizliyoruz.

And when we do,

Ve bunu yaptığımızda

one of the things that can happen

ortaya çıkan şeylerden biri

is that we sacrifice conversation

sohbet etmeyi sade bir bağlantıya

for mere connection.

kurban etmemiz oluyor.

We short-change ourselves.

Kendimizle ilgili eksik bilgiler veriyoruz.

And over time,

Ve zamanla,

we seem to forget this,

bunu unutmuş gibi görünüyoruz,

or we seem to stop caring.

ya da umursamaktan vazgeçmiş gibi.

I was caught off guard

Stephen Colbert bana

when Stephen Colbert

şu derin soruyu sorduğunda

asked me a profound question,

hazırlıksız yakalanmıştım,

a profound question.

çok temel bir soru.

He said, "Don't all those little tweets,

Demişti ki," Bu küçük tweetlerin hepsi

don't all those little sips

çevrim içi iletişimin

of online communication,

bu küçük yudumları,

add up to one big gulp

bir araya geldiğinde

of real conversation?"

gerçek bir sohbeti oluşturmuyor mu?"

My answer was no,

Cevabım hayırdı,

they don't add up.

birleşmiyorlar.

Connecting in sips may work

Yudumları birleştirmek

for gathering discrete bits of information,

işe yarar miktarda bilgi oluşturmaya yarar,

they may work for saying, "I'm thinking about you,"

yani "Seni düşünüyorum." demeye yarayabilir

or even for saying, "I love you," --

hatta "Seni seviyorum." bile olabilir --

I mean, look at how I felt

Yani kızımdan aldığım mesajla

when I got that text from my daughter --

nasıl hissettiğime bir bakın --

but they don't really work

ama birbiriniz hakkında bir şeyler

for learning about each other,

öğrenmek için gerçekten işe yaramazlar,

for really coming to know and understand each other.

birbirinizi tanımak ve anlamak için yetmezler.

And we use conversations with each other

Ve birbirimizle sohbet ederken

to learn how to have conversations

aslında birbirimizle nasıl sohbet edebileceğimizi

with ourselves.

öğreniyoruz.

So a flight from conversation

Yani gerçek bir sohbet kurmak

can really matter

çok önemlidir,

because it can compromise

çünkü bu bizim kendimizi yansıtma

our capacity for self-reflection.

yeteneğimizi geliştirmeye yarar.

For kids growing up,

Büyüyen çocuklar için,

that skill is the bedrock of development.

bu yetenek gelişimin temelidir.

Over and over I hear,

Hep duyuyorum:

"I would rather text than talk."

"Konuşmaktansa mesaj atarım."

And what I'm seeing

Ve şunu görüyorum:

is that people get so used to being short-changed

insanlar gerçek sohbetler dışında kendileriyle ilgili

out of real conversation,

eksik bilgi vermeye ve

so used to getting by with less,

daha azıyla idare etmeye öyle alışmışlar ki

that they've become almost willing

neredeyse diğer insanlar olmadan da

to dispense with people altogether.

yaşayabilmek için istekli hale gelmişler.

So for example,

Mesela,

many people share with me this wish,

çoğu insan bana şöyle bir dileğinı anlattı,

that some day a more advanced version of Siri,

Apple iPhone'un dijital asistanı Siri'nin

the digital assistant on Apple's iPhone,

bir gün daha gelişmiş bir versiyonunun çıkıp

will be more like a best friend,

başkaları dinlemezken dinleyen

someone who will listen

en iyi arkadaşımızmış gibi

when others won't.

olmasını istiyorlar.

I believe this wish

Böylesi bir dileğin

reflects a painful truth

son 15 yılda öğrenmiş olduğum

that I've learned in the past 15 years.

çok acı bir gerçeği yansıttığına inanıyorum.

That feeling that no one is listening to me

Kimsenin bizi dinlemediği hissinin

is very important

teknolojiyle aramızdaki

in our relationships with technology.

ilişkide çok önemli bir rolü var.

That's why it's so appealing

Bu yüzden bir Facebook sayfasına

to have a Facebook page

ya da bir Twitter hesabına sahip olmak

or a Twitter feed --

çekici geliyor --

so many automatic listeners.

onlarca otomatik dinleyici.

And the feeling that no one is listening to me

Ve kimsenin bizi dinlemediği hissi

make us want to spend time

bizi umursuyormuş gibi görünen

with machines that seem to care about us.

mekinelerle daha çok zaman geçirmemize sebep oluyor.

We're developing robots,

Yeni robotlar geliştiriyoruz,

they call them sociable robots,

sosyal robotlar deniyor,

that are specifically designed to be companions --

arkadaş olmak için özellikle geliştirilmiş robotlar --

to the elderly,

yaşlılar için,

to our children,

çocuklarımız için,

to us.

bizim için.

Have we so lost confidence

Birbirimize destek olacağımızla

that we will be there for each other?

ilgili inancı bu kadar mı yitirdik?

During my research

Araştırmam sırasında

I worked in nursing homes,

huzurevlerinde çalıştım,

and I brought in these sociable robots

ve yaşlılara, anlaşıldıkları hissini

that were designed to give the elderly

yaşatmak için tasarlanan

the feeling that they were understood.

bu sosyal robotlardan götürdüm.

And one day I came in

Ve bir gün oraya gittiğimde

and a woman who had lost a child

çocuğunu kaybetmiş bir kadın

was talking to a robot

yavru fok balığı şeklindeki

in the shape of a baby seal.

bir robotla konuşuyordu.

It seemed to be looking in her eyes.

Robot kadının gözlerinin içine bakıyormuş gibi görünüyordu.

It seemed to be following the conversation.

Kadının anlattıklarını anlıyormuş gibiydi.

It comforted her.

Bu onu rahatlatıyordu.

And many people found this amazing.

Ve bir çok insan bunu büyüleyici buldu.

But that woman was trying to make sense of her life

Ama o kadın, insan hayatında

with a machine that had no experience

hiçbir deneyimi olmayan bir makineyle

of the arc of a human life.

hayatına anlam katmaya çalışıyordu.

That robot put on a great show.

O robot harika bir gösteri sergiledi.

And we're vulnerable.

Ve biz çok savunmasızız.

People experience pretend empathy

İnsanlar gerçek olmayan empatiyle

as though it were the real thing.

çoğu kez karşılaşırlar.

So during that moment

O sırada,

when that woman

o kadın gerçek olmayan

was experiencing that pretend empathy,

empatiyle karşı karşıyayken,

I was thinking, "That robot can't empathize.

ben "Bu robot empati kuramaz." diye düşünüyordum

It doesn't face death.

"Ölümle yüzleşemez.

It doesn't know life."

Hayatın ne olduğunu bile bilmiyor."

And as that woman took comfort

Ve o kadın robot arkadaşından

in her robot companion,

destek alırken,

I didn't find it amazing;

bunu büyüleyici bulmadım;

I found it one of the most wrenching, complicated moments

Bence bu benim 15 yıllık çalışmalarımın içinde en karmaşık

in my 15 years of work.

en iç burkan anlardan biriydi.

But when I stepped back,

Ama geriye çekilince,

I felt myself

kendimi

at the cold, hard center

büyük bir fırtınanın

of a perfect storm.

soğuk merkezinde hissettim.

We expect more from technology

Teknolojiden çok fazla şey beklerken

and less from each other.

birbirimizden beklentilerimiz azalmış.

And I ask myself,

Ve kendime şunu sordum,

"Why have things come to this?"

"Her şey buraya nasıl geldi?"

And I believe it's because

Ve bence bunun nedeni

technology appeals to us most

teknolojinin bize en savunmasız

where we are most vulnerable.

yanlarımızdan hitap edebilmesi.

And we are vulnerable.

Ve biz savunmasızız.

We're lonely,

Yalnızız.

but we're afraid of intimacy.

Ama yakınlıktan korkuyoruz.

And so from social networks to sociable robots,

Ve bu yüzden sosyal ağlardan sosyal robotlara kadar,

we're designing technologies

arkadaşlığın talepkarlığı olmadan

that will give us the illusion of companionship

bize eşlik edildiği illüzyonunu yaratacak

without the demands of friendship.

teknolojiler geliştiriyoruz.

We turn to technology to help us feel connected

Biz teknolojiyi rahatlıkla kontrol edebileceğimiz

in ways we can comfortably control.

yollarla bağlantıda olmak için kullanıyoruz.

But we're not so comfortable.

Ama o kadar da rahat değiliz.

We are not so much in control.

O kadar kontrolümüz de yok.

These days, those phones in our pockets

Bugünlerde, ceplerimizdeki o telefonlar

are changing our minds and hearts

akıllarımızı ve kalplerimizi değiştiriyor

because they offer us

çünkü bize

three gratifying fantasies.

üç tatmin edici hayali sunuyor.

One, that we can put our attention

Bir, dikkatimizi nereye istersek

wherever we want it to be;

oraya verebiliriz;

two, that we will always be heard;

iki, her zaman bir dinleyen bulabiliriz;

and three, that we will never have to be alone.

ve üç, asla yalnız olmayacağız.

And that third idea,

Ve bu üçüncü fikir,

that we will never have to be alone,

asla yalnız olmayacağımız fikri,

is central to changing our psyches.

ruhlarımızı değiştirmemiz için yeterli.

Because the moment that people are alone,

Çünkü insanlar yalnız kaldıklarında,

even for a few seconds,

birkaç saniye bile olsa,

they become anxious, they panic, they fidget,

endişeleniyorlar, panikliyorlar ve huzursuzlanıyorlar,

they reach for a device.

bir araç aramaya başlıyorlar.

Just think of people at a checkout line

Çıkış kuyruğundaki ya da kırmızı ışıkta bekleyen

or at a red light.

insanlara bir bakın.

Being alone feels like a problem that needs to be solved.

Yalnız kalmak çözülmesi gereken bir problem gibi.

And so people try to solve it by connecting.

Ve insanlar da bağlanarak çözüme ulaşmaya çalışıyorlar.

But here, connection

Ama burada, bağlantı

is more like a symptom than a cure.

tedaviden çok bir belirti gibi.

It expresses, but it doesn't solve,

Asıl problemi anlatıyor ama

an underlying problem.

çözmüyor.

But more than a symptom,

Ama belirtiden daha çok,

constant connection is changing

devamlı bağlantı insanların

the way people think of themselves.

kendileri hakkında düşüncelerini değiştiriyor.

It's shaping a new way of being.

Yeni bir varoluşu şekillendiriyor.

The best way to describe it is,

Bunu tanımlayacak en iyi söz ise

I share therefore I am.

paylaşıyorum öyleyse varım.

We use technology to define ourselves

Teknolojiyi, fikirlerimizi ve duygularımızı

by sharing our thoughts and feelings

düşünürken bile paylaşarak

even as we're having them.

kendimizi tanımlamak için kullanıyoruz.

So before it was:

Önceleri şöyleydi:

I have a feeling,

Birşey hissediyorum,

I want to make a call.

telefon edeceğim.

Now it's: I want to have a feeling,

Şimdi ise: Birşeyler hissetmek istiyorum,

I need to send a text.

bir mesaj atmam gerek.

The problem with this new regime

Bu yeni "Paylaşıyorum öyleyse varım"

of "I share therefore I am"

rejimindeki sorun

is that, if we don't have connection,

bağlantımız olmadan

we don't feel like ourselves.

kendimiz gibi hissetmiyor oluşumuz.

We almost don't feel ourselves.

Neredeyse kendimizi hissetmiyoruz.

So what do we do? We connect more and more.

Sonra ne yapıyoruz? Daha fazla bağlanıyoruz.

But in the process,

Ama bu süreç içinde,

we set ourselves up to be isolated.

kendimizi yalıtılmış olmaya hazırlıyoruz.

How do you get from connection to isolation?

Bağlantıda olmaktan yalıtılmış olmaya nasıl geçersiniz?

You end up isolated

Eğer yalnız olma kapasitenizi

if you don't cultivate the capacity for solitude,

ayrı kalma ve kendinizi toparlama yeteneğinizi

the ability to be separate,

geliştirmezseniz

to gather yourself.

yalıtılmış olursunuz.

Solitude is where you find yourself

Yalnızlık kendinizi bulacağınız yerdir,

so that you can reach out to other people

böylece diğer insanlara ulaşabilir

and form real attachments.

ve gerçek bağlantılar kurarsınız.

When we don't have the capacity for solitude,

Yalnızlık için yeterli kapasitemiz yoksa,

we turn to other people in order to feel less anxious

endişemizi azaltmak ve hayatta olduğumuzu

or in order to feel alive.

hissetmek için diğer insanlara yöneliriz.

When this happens,

Bu olduğunda,

we're not able to appreciate who they are.

onların kim oldukları önemsizleşir.

It's as though we're using them

Onları, kendi kişiliğimizin

as spare parts

kırılgan yanlarını

to support our fragile sense of self.

desteklemek için kullanıyor oluruz.

We slip into thinking that always being connected

Bir şekilde devamlı bağlantıda olmanın bizi

is going to make us feel less alone.

daha az yalnız hissettireceğini sanıyoruz.

But we're at risk,

Ama bu bir risk,

because actually it's the opposite that's true.

çünkü aslında gerçek olan bunun tam tersi.

If we're not able to be alone,

Eğer yalnız olma yeteneğimiz yoksa,

we're going to be more lonely.

daha çok yalnız kalmaya mahkumuz.

And if we don't teach our children to be alone,

Ve eğer çocuklarımıza yalnız olmayı öğretmezsek,

they're only going to know

sadece nasıl yalnız kalınacağını

how to be lonely.

bilecekler.

When I spoke at TED in 1996,

1996'da TED konuşmamda,

reporting on my studies

ilk sanal topluluklarla ilgili

of the early virtual communities,

çalışmalarımdan bahsederken,

I said, "Those who make the most

şöyle demiştim: "Hayatlarının

of their lives on the screen

çoğunu ekranlarda geçirenler

come to it in a spirit of self-reflection."

kendini yansıtma ruhuna ulaşmış olacaktır.".

And that's what I'm calling for here, now:

Ve şu anda burada söyleyeceğim şey şu:

reflection and, more than that, a conversation

yansıma ve bunun ötesinde,

about where our current use of technology

bugünkü teknoloji kullanımının bizi götürdüğü yerle ilgili

may be taking us,

bir sohbet,

what it might be costing us.

bize neye mal olursa olsun.

We're smitten with technology.

Teknolojiye vurulmuş durumdayız.

And we're afraid, like young lovers,

Ve genç aşıklar gibi korkuyoruz,

that too much talking might spoil the romance.

ya çok muhabbet tez ayrılık getirirse diye.

But it's time to talk.

Ama artık konuşma zamanı.

We grew up with digital technology

Biz teknolojiyle büyüdük

and so we see it as all grown up.

bu yüzden onun da artık büyüdüğünü sanıyoruz.

But it's not, it's early days.

Ama değil, daha bu onun ilk günleri.

There's plenty of time

Onu nasıl kullanacağımızı

for us to reconsider how we use it,

ve nasıl kuracağımızı düşünmek için

how we build it.

çok zamanımız var.

I'm not suggesting

Tüm aletlerimizi kapatalım

that we turn away from our devices,

gibi bir öneride bulunmuyorum,

just that we develop a more self-aware relationship

sadece onlarla, birbirimizle ve kendimizle

with them, with each other

daha bilinçli bir ilişki kuralım

and with ourselves.

diyorum.

I see some first steps.

Atılacak ilk adımlar şöyle olmalı.

Start thinking of solitude

Yalnızlığın iyi birşey olduğunu

as a good thing.

görmeye başlayın.

Make room for it.

Ona yer açın.

Find ways to demonstrate this

Bunun bir değer olduğunu

as a value to your children.

çocuklarınıza göstermenin bir yolunu bulun.

Create sacred spaces at home --

Evinizde sakin alanlar yaratın --

the kitchen, the dining room --

mutfak, yemek odası --

and reclaim them for conversation.

ve buraları sohbet alanı olarak düzenleyin.

Do the same thing at work.

İş yerinde de aynı şeyi yapın.

At work, we're so busy communicating

İş yerinde, o kadar internete gömülüyüz ki

that we often don't have time to think,

düşünmeye zamanımız yok,

we don't have time to talk,

gerçekten mühim şeyleri

about the things that really matter.

konuşmaya zamanımız yok.

Change that.

Bunu değiştirin.

Most important, we all really need to listen to each other,

En önemlisi, gerçekten birbirimizi dinlememiz gerek,

including to the boring bits.

sıkıcı şeyler de dahil.

Because it's when we stumble

Çünkü tökezlediğimiz,

or hesitate or lose our words

duraksadığımız ya da sözlerimizi bulamadığımız

that we reveal ourselves to each other.

anlar aslında kendimizi gerçekten gösterdiğimiz anlardır.

Technology is making a bid

Teknolojinin insan iletişimini

to redefine human connection --

değiştirmek için bir teklifi var --

how we care for each other,

birbirimizi ve kendimizi

how we care for ourselves --

nasıl umursadığımızı da --

but it's also giving us the opportunity

ama aynı zamanda bize değerlerimizi

to affirm our values

ve yönümüzü belirlemek için

and our direction.

fırsatlar sunuyor.

I'm optimistic.

Ben iyimserim.

We have everything we need to start.

Başlamak için her şeye sahibiz.

We have each other.

Birbirimize sahibiz.

And we have the greatest chance of success

Ve eğer hassasiyetlerimizi bilirsek

if we recognize our vulnerability.

kazanma şansımız çok yükselir.

That we listen

Teknoloji bize

when technology says

daha karmaşık şeyler gerektiğini

it will take something complicated

söyleyip, daha basit

and promises something simpler.

şeyler vaat ettiğinde dinliyoruz.

So in my work,

Çalışmamda,

I hear that life is hard,

hayatın zor, ilişkilerin riskli

relationships are filled with risk.

olduğunu çok duydum.

And then there's technology --

Ve sonra teknoloji var --

simpler, hopeful,

basit, umut dolu,

optimistic, ever-young.

iyimser, hep genç.

It's like calling in the cavalry.

Kurtarıcıyı çağırmak gibi birşey.

An ad campaign promises

Bir reklam kampanyası

that online and with avatars,

profil resminizle çevrim içi olduğunuzda

you can "Finally, love your friends

"Sonunda, arkadaşlarınızı,

love your body, love your life,

vücudunuzu, hayatınızı sevebilirsiniz."

online and with avatars."

diyor.

We're drawn to virtual romance,

Sanal romantizme sürükleniyoruz,

to computer games that seem like worlds,

dünyalara benzeyen bilgisayar oyunlarına,

to the idea that robots, robots,

robotların bir gün gerçek arkadaşlarımız

will someday be our true companions.

olacağı fikrine sürükleniyoruz.

We spend an evening on the social network

Arkadaşlarla bara gitmek yerine

instead of going to the pub with friends.

akşamımızı sosyal ağlarda geçiriyoruz.

But our fantasies of substitution

Ama yer değiştirme hayallerimiz

have cost us.

bize pahalıya patladı.

Now we all need to focus

Şimdi teknolojinin

on the many, many ways

bizi gerçek hayatlarımıza

technology can lead us back

kendi vücutlarımıza

to our real lives, our own bodies,

kendi toplumumuza, politikamıza

our own communities,

kendi gezegenimize

our own politics,

geri götürmesi için

our own planet.

gerekli yollara odaklanmalıyız.

They need us.

Bize ihtiyaçları var.

Let's talk about

Artık dijital teknolojinin,

how we can use digital technology,

hayallerimizdeki teknolojinin

the technology of our dreams,

bu hayatı nasıl sevdiğimiz hayata

to make this life

dönüştüreceğini

the life we can love.

konuşalım.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)