Connected, but alone? | Sherry Turkle

Translator: Pim Arkkarayut Reviewer: Bank Light

Just a moment ago,

เมื่อไม่นานมานี้

my daughter Rebecca texted me for good luck.

ลูกสาวของฉัน รีเบคก้าส่งข้อความอวยพรมาหาฉัน

Her text said,

ข้อความของเธอมีอยู่ว่า

"Mom, you will rock."

"คุณแม่คะ คุณแม่จะทำได้เจ๋งไปเลยค่ะ

I love this.

ฉันชอบมันมาก

Getting that text

การได้รับข้อความนั้น

was like getting a hug.

เหมือนได้รับการกอดจากลูกสาว

And so there you have it.

และคุณก็ได้รับมัน

I embody

ชั้นทำการสำรวจ

the central paradox.

สิ่งที่ผิดสังเกต

I'm a woman

ชั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

who loves getting texts

ที่ชอบการได้รับความข้อความจากคนอื่นๆ

who's going to tell you

ที่จะบอกพวกคุณว่า

that too many of them can be a problem.

การได้รับข้อความมากมายก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

Actually that reminder of my daughter

ที่จริงแล้วข้อความที่ชั้นได้รับจากลูกสาว

brings me to the beginning of my story.

เป็นที่มาของเรื่องที่ชั้นจะพูดในวันนี้

1996, when I gave my first TEDTalk,

ในปี ค.ศ. 1996 ครั้งแรกที่ชั้นมาพูดใน TEDTalk

Rebecca was five years old

รีเบคก้าอายุ 5 ขวบ

and she was sitting right there

และเธอเคยนั่งอยู่ตรงนี้

in the front row.

แถวหน้าสุด

I had just written a book

ฉันเพิ่งจะเขียนหนังสือ

that celebrated our life on the internet

ที่ยกย่องชีวิตในอินเตอร์เนตของพวกเรา

and I was about to be on the cover

และฉันกำลังจะไปอยู่บนปก

of Wired magazine.

นิตยสาร Wired

In those heady days,

ในวันที่สับสนวุ่นวายนั้น

we were experimenting

พวกเราก็ทำการทดลอง

with chat rooms and online virtual communities.

ในห้องสนทนาและสังคมออนไลน์

We were exploring different aspects of ourselves.

พวกเรากำลังสำรวจอีกด้านหนึ่งของตัวเรา

And then we unplugged.

แล้วเราเหมือนโดนตัดขาด

I was excited.

ชั้นตื่นเต้นมาก

And, as a psychologist, what excited me most

และในฐานะนักจิตวิทยา สิ่งที่ทำให้ชั้นตื่นเต้นมากที่สุด

was the idea

คือ ความคิด

that we would use what we learned in the virtual world

ว่าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในโลกออนไลน์

about ourselves, about our identity,

เกี่ยวกับกับตัวเรา เอกลักษณ์ของเรา

to live better lives in the real world.

เพื่อจะใช้ชีวิตได้ดีขึ้นในโลกของความเป็นจริง

Now fast-forward to 2012.

มาถึงตอนนี้ปี ค.ศ. 2012

I'm back here on the TED stage again.

ชั้นกลับมายืนที่นี่บนเวที TED อีกครั้ง

My daughter's 20. She's a college student.

ลูกสาวชั้นอายุ 20 ตอนนี้เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย

She sleeps with her cellphone,

เธอเข้านอนกับโทรศัพท์มือถือของเธอ

so do I.

ชั้นก็เช่นเดียวกัน

And I've just written a new book,

และชั้นเพิ่งเขียนหนังสือเล่มใหม่

but this time it's not one

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่หนังสือที่

that will get me on the cover

จะทำให้ชั้นไปอยู่บนปก

of Wired magazine.

นิตยสาร Wired

So what happened?

ถามว่า เกิดอะไรขึ้น?

I'm still excited by technology,

ชั้นยังคงตื่นเต้นกับเทคโนโลยี

but I believe,

แต่ชั้นเชื่อ

and I'm here to make the case,

และมาอยู่ที่นี่เพื่อจะบอกว่า

that we're letting it take us places

เทคโนโลยีกำลังจะนำพวกเราไปยังที่

that we don't want to go.

ที่พวกเราไม่ได้อยากจะไป

Over the past 15 years,

ในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา

I've studied technologies of mobile communication

ชั้นได้ทำการศึกษาเทคโนโลยีของการสื่อสารผ่านทางมือถือ

and I've interviewed hundreds and hundreds of people,

ชั้นสัมภาษณ์และพูดคุยกับคนมากมาย

young and old,

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่

about their plugged in lives.

เกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา

And what I've found

และสิ่งที่ชั้นค้นพบ

is that our little devices,

คือว่าอุปกรณ์เล็กๆ

those little devices in our pockets,

อุปกรณ์ชิ้นเล็กในกระเป๋าของพวกเรานั้น

are so psychologically powerful

มีอิทธิพลทางจิตวิทยาอย่างมาก

that they don't only change what we do,

โทรศัพท์มือถือไม่ได้เพียงแค่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เราทำ

they change who we are.

แต่เปลี่ยนตัวตนของเราด้วย

Some of the things we do now with our devices

บางอย่างที่เราทำตอนนี้

are things that, only a few years ago,

คืออะไรที่ ถ้าเป็นเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมา

we would have found odd

พวกเราคงคิดว่าเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด

or disturbing,

หรือ น่ารำคาญ

but they've quickly come to seem familiar,

แต่ตอนนี้ทุกอย่างคล้ายคลึงกันไปหมด

just how we do things.

แค่วิธีปฏิบัติ

So just to take some quick examples:

ชั้นขอยกตัวอย่างง่ายๆ

People text or do email

หลายคนส่งข้อความหรืออีเมลล์

during corporate board meetings.

ในการประชุมสำคัญ

They text and shop and go on Facebook

หลายคนส่งข้อความ ซื้อสินค้า หรือเล่นเฟซบุ้ค

during classes, during presentations,

ในห้องเรียน ระหว่างการนำเสนองผลงาน

actually during all meetings.

จริงๆ แล้วในทุกๆ การประชุม

People talk to me about the important new skill

หลายคนคุยกับชั้นเรื่องทักษะสำคัญ

of making eye contact

ในการสบตา มองตาผู้อื่น

while you're texting.

ขณะที่คุณส่งข้อความหาคนอื่น

(Laughter)

(หัวเราะ)

People explain to me

หลายคนอธิบายให้ชั้นฟังว่า

that it's hard, but that it can be done.

เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่เราสามารถทำได้

Parents text and do email

พ่อแม่ส่งข้อความและอีเมลล์

at breakfast and at dinner

ระหว่างอาหารเช้า และอาหารเย็น

while their children complain

ขณะที่เด็กๆ บ่น

about not having their parents' full attention.

ว่าไม่ได้รับความสนใจอย่างเต็มที่จากพ่อแม่

But then these same children

แต่เด็กกลุ่มเดียวกันนี้

deny each other their full attention.

ก็ไม่ได้สนใจซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่

This is a recent shot

ภาพนี้ถูกถ่ายไม่นานมานี้

of my daughter and her friends

เป็นภาพของลูกสาวชั้นและเพื่อนๆ ของเธอ

being together

ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

while not being together.

แต่เหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกัน

And we even text at funerals.

และเราส่งข้อความที่แม้กระทั่งในงานศพ

I study this.

ชั้นศึกษาพฤติกรรมเหล่านี้

We remove ourselves

และพบว่าเราดึงตัวเองออกมา

from our grief or from our revery

จากความเศร้า หรือจากโลกส่วนตัวของเรา

and we go into our phones.

และพวกเราเข้าไปหาโทรศัพท์

Why does this matter?

ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นประเด็นขึ้นมา?

It matters to me

เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญสำหรับชั้น

because I think we're setting ourselves up for trouble --

เพราะชั้นคิดว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องแย่ๆ

trouble certainly

แน่นอน

in how we relate to each other,

ในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเราและคนอื่น

but also trouble

และในเรื่อง

in how we relate to ourselves

ของความสัมพันธ์กับตัวเอง

and our capacity for self-reflection.

กับความสามารถในการเข้าในตัวเอง

We're getting used to a new way

พวกเรากำลังชินกับวิถีใหม่

of being alone together.

ที่จะอยู่อย่างตัวคนเดียวด้วยกัน

People want to be with each other,

พวกเราอยากจะอยู่ด้วยกัน

but also elsewhere --

แต่ก็อยากไปอยู่ที่อื่นด้วย

connected to all the different places they want to be.

ไปอยู่ในหลายๆ ที่ที่อยากไปอยู่

People want to customize their lives.

คนเราอยากจะปรับแต่งชีวิตตัวเอง

They want to go in and out of all the places they are

อยากจะไป อยากจะเข้าไปอยู่และออกจากที่ๆตนอยู่

because the thing that matters most to them

เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเค้า

is control over where they put their attention.

คือการควบคุมสิ่งที่สนใจ

So you want to go to that board meeting,

ดังนั้น เมื่อคุณอยากจะเข้าไปประชุม

but you only want to pay attention

แต่คุณต้องการเพียงแค่ให้ความสนใจ

to the bits that interest you.

เฉพาะส่วนที่คุณสนใจ

And some people think that's a good thing.

และบางคนคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ดี

But you can end up

แต่คุณอาจจะลงเอยด้วยการ

hiding from each other,

หลบกันไปหลบกันมา

even as we're all constantly connected to each other.

ถึงแม้ว่าเราจะติดต่อกันอยู่เสมอ

A 50-year-old business man

นักธุรกิจอายุ 50 คนหนึ่ง

lamented to me

บ่นกับชั้นว่า

that he feels he doesn't have colleagues anymore at work.

ผมรู้สึกว่าผมไม่มีเพื่อนร่วมงานเลยซักคนที่ทำงาน

When he goes to work, he doesn't stop by to talk to anybody,

เมื่อผู้ชายคนนี้ไปทำงาน

he doesn't call.

เขาไม่เคยโทรศัพท์ไปหาใคร

And he says he doesn't want to interrupt his colleagues

และเขาบอกว่าเขาไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมงามของเขา

because, he says, "They're too busy on their email."

เพราะ เขาบอกว่า "พวกเค้ายุ่งกับการตอบอีเมลล์ของตน"

But then he stops himself

แต่เมื่อเขาหยุดตัวเอง

and he says, "You know, I'm not telling you the truth.

และเขาบอกว่า "คุณรู้มั๊ย ผมไม่ได้พูดความจริง"

I'm the one who doesn't want to be interrupted.

"จริงๆ แล้วผมคือคนที่ไม่อยากโดนกวน"

I think I should want to,

"ผมคิดว่าผมควรจะอยาก"

but actually I'd rather just do things on my Blackberry."

"แต่จริงๆ แล้วผมอยากจะใช้แบล็คเบอร์รี่ของผมมากว่า"

Across the generations,

ในแต่ละยุคสมัย

I see that people can't get enough of each other,

ชั้นเห็นว่าคนหลายๆ คนจะไม่เบื่อกัน

if and only if

ถ้าเพียงแต่

they can have each other at a distance,

พวกเค้าสามารถอยู่ด้วยกันอย่างห่างๆ

in amounts they can control.

ในระยะที่สามารถควบคุมได้

I call it the Goldilocks effect:

ชั้นเรียกสิ่งนี้ว่า "ปรากฏการณ์ Goldilocks"

not too close, not too far,

คือ ไม่ใกล้เกินไป ไม่ไกลเกินไป

just right.

พอดีๆ

But what might feel just right

แต่สิ่งที่อาจจะรู้สึกว่าเหมาะ

for that middle-aged executive

สำหรับนักธุรกิจวัยกลางคน

can be a problem for an adolescent

อาจจะเป็นปัญหาสำหรับเด็กรุ่นใหม่

who needs to develop face-to-face relationships.

ที่จำเป็นจะต้องเรียนรู้การสร้างความสัมพันธ์กันต่อหน้า

An 18-year-old boy

เด็กผู้ชายอายุ 18

who uses texting for almost everything

ที่ใช้การส่งข้อความสำหรับเกือบทุกอย่างในชีวิตเขา

says to me wistfully,

บอกกับชั้นอย่างฉลาดว่า

"Someday, someday,

"ซักวัน ซักวันหนึ่ง"

but certainly not now,

"แต่ยังไม่ใช่ในวันนี้"

I'd like to learn how to have a conversation."

"ผมอยากจะเรียนรู้วิธีการสนทนา"

When I ask people

เมื่อชั้นถามคนอื่นๆ

"What's wrong with having a conversation?"

"การพูดคุยกับคนอื่นไม่ดีตรงไหนหรือ?"

People say, "I'll tell you what's wrong with having a conversation.

คนอื่นบอกว่า "ความจริงก็คือการสนทนา"

It takes place in real time

"จะเกิดขึ้นในเวลาจริงๆ"

and you can't control what you're going to say."

"และคุณไม่สามารถควบคุมว่าจะพูดอะไรได้"

So that's the bottom line.

และนั่นคือข้อสรุป

Texting, email, posting,

การส่งข้อความ อีเมลล์ เขียนความเห็น

all of these things

ทั้งหมดนี้

let us present the self as we want to be.

ทำให้เราแสดงออกในสิ่งที่เราอยากจะเป็น

We get to edit,

พวกเราสามารถแก้ไขได้

and that means we get to delete,

และนั่นก็หมายความว่าเราลบมันได้

and that means we get to retouch,

และหมายความว่าเราสามารถปรับปรุงมันได้

the face, the voice,

หน้าตา เสียง

the flesh, the body --

ผิว ร่างกาย

not too little, not too much,

ไม่น้อยเกินไป ไม่เยอะเกินไป

just right.

พอดีๆ

Human relationships

ความสัมพันธ์ของมนุษย์

are rich and they're messy

ซับซ้อนและสับสน

and they're demanding.

และพวกเราเอาแต่ใจตัวเอง

And we clean them up with technology.

และพวกเราเปลี่ยนแปลงมันด้วยเทคโนโลยี

And when we do,

และเมื่อพวกเราทำ

one of the things that can happen

สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น

is that we sacrifice conversation

คือพวกเราสนทนา

for mere connection.

เพื่อการสร้างความสัมพันธ์เท่านั้น

We short-change ourselves.

พวกเราเปลี่ยนตัวเอง

And over time,

และเมื่อเวลาผ่านไป

we seem to forget this,

ทุกคนดูเหมือนว่าจะลืมไป

or we seem to stop caring.

หรือเลิกสนใจ

I was caught off guard

ชั้นรู้สึกตกใจ

when Stephen Colbert

เมื่อ สตีเฟน คอลเบิร์ต

asked me a profound question,

ถามคำถามชั้นข้อนึง

a profound question.

เป็นคำถามที่ลึกซึ้ง

He said, "Don't all those little tweets,

เขาบอกว่า "คุณไม่คิดว่าหรือว่า สิ่งที่ทวีต"

don't all those little sips

"สิ่งเล็กๆ พวกนี้"

of online communication,

"ในการสนทนาออนไลน์"

add up to one big gulp

"จะรวมกันเป็นหนึ่งความคิดใหญ่"

of real conversation?"

"ของการสนทนาจริงๆ?"

My answer was no,

คำตอบของชั้นคือ ไม่

they don't add up.

สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถนำมารวมกัน

Connecting in sips may work

การเชื่อมต่อกันอาจจะทำได้

for gathering discrete bits of information,

การเชื่อมต่อของข้อความเล็กๆ

they may work for saying, "I'm thinking about you,"

ที่อาจจะสื่อถึงว่า "ฉันคิดถึงคุณ"

or even for saying, "I love you," --

หรือแม้กระทั่งว่า "ฉันรักคุณ"

I mean, look at how I felt

ชั้นหมายถึง เช่นลองดูว่าชั้นรู้สึกอย่างไร

when I got that text from my daughter --

เมื่อได้รับข้อความจากลูกสาวของชั้น

but they don't really work

แต่มันไม่ได้ทำให้

for learning about each other,

เราเรียนรู้เกี่ยวกับกันและกัน

for really coming to know and understand each other.

เข้าใจกัน

And we use conversations with each other

และเราใช้การสนทนากับผู้อื่น

to learn how to have conversations

เพื่อเรียนรู้วิธีการสนทนา

with ourselves.

กับตัวเอง

So a flight from conversation

การโต้เถียงครั้งนึง

can really matter

มีผลมาก

because it can compromise

เพราะมันทำให้เกิดการประนีประนอม

our capacity for self-reflection.

ความสามารถในการเข้าใจตัวตนของตัวเอง

For kids growing up,

สำหรับเด็กที่จะโตเป้นผู้ใหญ่

that skill is the bedrock of development.

สิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการพัฒนาตัวเอง

Over and over I hear,

หลายๆ ครั้งที่ชั้นได้ยินว่า

"I would rather text than talk."

"ผมอยากจะส่งข้อความมากว่าคุย"

And what I'm seeing

และสิ่งที่ชั้นเห็นคือ

is that people get so used to being short-changed

คนเราเคยชินกับการเปลี่ยนบทสนทนา

out of real conversation,

ของบทสนทนาในชีวิตจริง

so used to getting by with less,

เคยชินกับการได้รับข้อมูลที่น้อยลง

that they've become almost willing

ซึ่งทำให้พวกเขากลายเป็นว่าเกือบจะเต็มใจ

to dispense with people altogether.

ที่จะตัดขาดจากผู้อื่นด้วย

So for example,

ตัวอย่างเช่น

many people share with me this wish,

หลายๆ คนเห็นด้วยกับชั้นว่า

that some day a more advanced version of Siri,

ซักวันหนึ่งการพัฒนาไปมากของ Siri

the digital assistant on Apple's iPhone,

เลขาดิจิตอลส่วนตัวบน ไอโฟน จากแอปเปิ้ล

will be more like a best friend,

จะกลายเป็นเหมือนกับเพื่อนที่ดีที่สุด

someone who will listen

เพื่อนที่จะรับฟัง

when others won't.

เมื่อคนอื่นไม่ฟัง

I believe this wish

ชั้นเชื่อว่า สิ่งนี้

reflects a painful truth

สะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่โหดร้าย

that I've learned in the past 15 years.

ที่ชั้นเรียนรู้ว่าในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา

That feeling that no one is listening to me

ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟังฉัน

is very important

สำคัญมาก

in our relationships with technology.

ในความสัมพันธ์ของเรากับเทคโนโลยี

That's why it's so appealing

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้

to have a Facebook page

การมีเฟซบุ้คเป็นสิ่งที่น่าสนใจ

or a Twitter feed --

หรือทวิตเตอร์

so many automatic listeners.

มีคนมารับฟังหลายๆ คน

And the feeling that no one is listening to me

และความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟัง

make us want to spend time

ทำให้พวกเราอยากจะใช้เวลา

with machines that seem to care about us.

กับอุปกรณ์เครื่องมือเหล่านี้ที่ดูเหมือนว่าจะสนใจเรา

We're developing robots,

พวกเราพัฒนาหุ่นยนต์

they call them sociable robots,

เรียกพวกมันว่า หุ่นยนต์สังคม

that are specifically designed to be companions --

ที่ถูกออกแบบมาให้เป็นเพื่อน

to the elderly,

สำหรับผู้สูงอายุ

to our children,

เด็ก

to us.

และพวกเรา

Have we so lost confidence

เกิดอะไรขึ้น? พวกเราสูญเสียความมั่นใจ

that we will be there for each other?

ว่าเราอยู่เพื่อกันและกัน?

During my research

ระหว่างการศึกษาของดิฉัน

I worked in nursing homes,

ชั้นทำงานที่สถานพยาบาล

and I brought in these sociable robots

และชั้นนำหุ่นยนต์ที่ว่า

that were designed to give the elderly

ออกแบบมาเพื่อผู้สูงอายุ

the feeling that they were understood.

เพื่อให้ความสำคัญว่าพวกเขามีคนที่เข้าใจ

And one day I came in

และวันหนึ่งชั้นได้เข้าไป

and a woman who had lost a child

ได้ทราบว่าผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งจะสูญเสียลูก

was talking to a robot

กำลังคุยกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง

in the shape of a baby seal.

ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนเด็ก

It seemed to be looking in her eyes.

ที่สบตาเธอ

It seemed to be following the conversation.

แสดงเหมือนว่าเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

It comforted her.

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

And many people found this amazing.

หลายๆ คนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีมาก

But that woman was trying to make sense of her life

แต่ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะทำความเข้าใจชีวิตของเธอ

with a machine that had no experience

กับหุ่นยนต์ที่ไม่มีประสบการณ์

of the arc of a human life.

ชีวิตเหมือนกับมนุษย์

That robot put on a great show.

หุ่นยนต์ตัวนั้นแสดงได้เก่งมาก

And we're vulnerable.

และพวกเราอ่อนแอ

People experience pretend empathy

เราพบเจอกับการแสดงความสงสารเข้าอกเข้าใจอย่างเสแสร้ง

as though it were the real thing.

ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง

So during that moment

ดังนั้นในขณะนั้น

when that woman

เมื่อผู้หญิงคนนั้น

was experiencing that pretend empathy,

พบเจอกับการแสดงความสงสารเช่นนั้น

I was thinking, "That robot can't empathize.

ชั้นคิดในใจว่า "หุ่นยนต์ไม่สงสารใครหรอก"

It doesn't face death.

มันไม่ตาย

It doesn't know life."

มันไม่รู้จักชีวิต

And as that woman took comfort

และขณะที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับการปลอบใจ

in her robot companion,

จากหุ่นยนต์ของเธอ

I didn't find it amazing;

ชั้นไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ายินดี

I found it one of the most wrenching, complicated moments

ชั้นคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้า และสับสนมากครั้งหนึ่งในชีวิต

in my 15 years of work.

การทำงาน 15 ปีของชั้น

But when I stepped back,

แต่เมื่อชั้นกลับไปคิด

I felt myself

ชั้นรู้สึกว่าตัวเอง

at the cold, hard center

เป็นจุดยืนที่เยือกเย็นและเข้มแข็ง

of a perfect storm.

ของพายุที่ยิ่งใหญ่

We expect more from technology

พวกเราคาดหวังจากเทคโนโลยีมากขึ้น

and less from each other.

และน้อยลงจากกันและกัน

And I ask myself,

และชั้นถามตัวเองว่า

"Why have things come to this?"

"ทำไมทุกอย่างถึงกลายมาเป็นแบบนี้?"

And I believe it's because

และชั้นเชื่อว่ามันเป็นเพราะว่า

technology appeals to us most

เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด

where we are most vulnerable.

เมื่อพวกเราอ่อนแอที่สุด

And we are vulnerable.

และเมื่อเราอ่อนแอ

We're lonely,

พวกเราจะเหงา

but we're afraid of intimacy.

แต่พวกเรากลัวที่จะเปิดเผยและความใกล้ชิด

And so from social networks to sociable robots,

ดังนั้นจากสังคมออนไลน์ไปถึงหุ่นยนต์สังคม

we're designing technologies

พวกเราออกแบบเทคโนโลยี

that will give us the illusion of companionship

ที่จะสร้างเพื่อนในจินตนาการ

without the demands of friendship.

ที่ไม่มีความต้องการอะไรตอบแทน

We turn to technology to help us feel connected

พวกเราเปลี่ยนให้เทคโนโลยีช่วยเราติดต่อกับผู้อื่น

in ways we can comfortably control.

ในแบบที่เราสามารถควบคุมได้

But we're not so comfortable.

แต่เราก็ยังไม่รู้สึกพอดี

We are not so much in control.

พวกเราไม่ได้ควบคุมมัน

These days, those phones in our pockets

ทุกวันนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าเรา

are changing our minds and hearts

กำลังเปลี่ยนความคิดและจิตใจของเรา

because they offer us

เพราะมันสร้าง

three gratifying fantasies.

สิ่งที่ดึงดูดใจ 3 อย่างคือ

One, that we can put our attention

1. พวกเราสามารถสนใจ

wherever we want it to be;

ในเรื่องหรืออะไรที่เราต้องการได้

two, that we will always be heard;

2. พวกเราจะมีที่รับฟังเสมอ

and three, that we will never have to be alone.

และ 3 พวกเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว

And that third idea,

และสำหรับข้อ 3

that we will never have to be alone,

ที่ว่าเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว

is central to changing our psyches.

คือจุดที่จะเปลี่ยนความคิดของเรา

Because the moment that people are alone,

เพราะเมื่อเราอยู่คนเดียว

even for a few seconds,

ถึงแม้จะเป็นเวลาไม่กี่วินาที

they become anxious, they panic, they fidget,

เราจะกังวล ตื่นกลัว และทำอะไรไม่ถูก

they reach for a device.

เราจะหันไปหาโทรศัพท์ของเรา

Just think of people at a checkout line

ลองคิดถึงคนที่รอคิวจ่ายเงิน

or at a red light.

หรือรอไฟแดง

Being alone feels like a problem that needs to be solved.

การอยู่คนเดียวดูเหมือนเป็นปัญหาใหญ่ที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข

And so people try to solve it by connecting.

ดังนั้นหลายๆ คนจึงตัดสินใจแก้ปัญหาโดยการติดต่อกับคนอื่น

But here, connection

แต่ในที่นี้ ความสัมพันธ์กับคนอื่น

is more like a symptom than a cure.

เหมือนเป็นแสดงออก มากกว่าการแก้ไข

It expresses, but it doesn't solve,

มันมองเห็นได้ แต่ไม่ได้แก้

an underlying problem.

ปัญหาจริงๆ ที่เกิดขึ้น

But more than a symptom,

แต่เป็นเหมือนกับการแสดงออกอย่างนึง

constant connection is changing

การติดต่อสร้างความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป

the way people think of themselves.

วิธีที่เราคิดถึงตัวเอง

It's shaping a new way of being.

มันเปลี่ยนวิถีการดำรงชีวิต

The best way to describe it is,

การอธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุดคือ

I share therefore I am.

"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์" - I share therefore I am

We use technology to define ourselves

พวกเราใช้เทคโนโลยีในการนิยามตัวตนของเรา

by sharing our thoughts and feelings

โดนการแสดงความคิดเห็น ความรู้สึก

even as we're having them.

เหมือนว่าเราคิดอย่างนั้นจริงๆ

So before it was:

ดังนั้น ก่อนหน้านี้เป็น:

I have a feeling,

ฉันมีความรู้สึก

I want to make a call.

ฉันอยากจะโทรศัพท์

Now it's: I want to have a feeling,

ตอนนี้ กลายเป็นว่า: ฉันอยากจะมีความรู้สึก

I need to send a text.

ฉันจำเป็นจะต้องส่งข้อความ

The problem with this new regime

ปัญหาของวิถี

of "I share therefore I am"

"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์"

is that, if we don't have connection,

คือ ถ้าพวกเราไม่มีเครือข่าย

we don't feel like ourselves.

พวกเรารู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง

We almost don't feel ourselves.

เรารู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีตัวตน

So what do we do? We connect more and more.

แล้วพวกเราทำอย่างไร? พวกเรา

But in the process,

แต่ไม่ระหว่างนั้น

we set ourselves up to be isolated.

พวกเราเหมือนกับสร้างตัวเองให้อยู่ตัวคนเดียว

How do you get from connection to isolation?

แล้วเราจะสร้างเครือข่ายจากการอยู่คนเดียวได้อย่างไร?

You end up isolated

คุณอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง

if you don't cultivate the capacity for solitude,

เมื่อคุณไม่สามารถเพิ่มความสามารถในการอยู่กับตัวเอง

the ability to be separate,

ความสามารถที่จะแยกตัวเอง

to gather yourself.

เพื่ออยู่กับตัวเอง

Solitude is where you find yourself

การอยู่คนเดียวคือการทำให้คุณสามารถค้นหาตัวเอง

so that you can reach out to other people

เพื่อให้คุณสามารถก้าวออกไปหาคนอื่น

and form real attachments.

และสร้างความสัมพันธ์จริงๆ ขึ้น

When we don't have the capacity for solitude,

เมื่อเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้

we turn to other people in order to feel less anxious

เราเข้าไปหาคนอื่นเพื่อจะรู้สึกกังวลน้อยลง

or in order to feel alive.

หรือเพื่อจะทำให้เรารู้สึกมีค่า

When this happens,

และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น

we're not able to appreciate who they are.

เราจะไม่สามารถทราบซึ้งคุณค่าของพวกเขาได้

It's as though we're using them

และถึงแม้อาจดูเหมือนว่าเราใช้พวกเขา

as spare parts

แค่ส่วนเล็กๆ

to support our fragile sense of self.

ในการสนับสนุนส่วนที่อ่อนแอของเรา

We slip into thinking that always being connected

เราหลงไปคิดว่า การติดต่อกับคนอื่นตลอดเวลา

is going to make us feel less alone.

จะทำให้เรารู้สึกเหงาน้อยลง

But we're at risk,

แต่เราอยู่ในจุดที่เสี่ยง

because actually it's the opposite that's true.

เพราะในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่

If we're not able to be alone,

ถ้าเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้

we're going to be more lonely.

เราจะเหงามากขึ้น

And if we don't teach our children to be alone,

และถ้าเราไม่สอนให้ลูกหลานอยู่คนเดียว

they're only going to know

พวกเขาจะเรียนรู้

how to be lonely.

วิธีการอยู่คนเดียว

When I spoke at TED in 1996,

เมื่อชั้นพูดที่ TED ในปี ค.ศ. 1996

reporting on my studies

เพื่อรายการผลการศึกษา

of the early virtual communities,

ของชุมชนเครือข่ายในยุคเบี้ยงต้น

I said, "Those who make the most

ชั้นได้พูดได้ "คนที่ใช้ชีวิต

of their lives on the screen

"หน้าจอคอมพิวเตอร์เยอะที่สุด"

come to it in a spirit of self-reflection."

"อยู่ในจุดที่เข้าใจเปิดเผยตัวตน"

And that's what I'm calling for here, now:

และสิ่งที่ชั้นอยากให้ทุกคนรู้ในตอนนี้คือ

reflection and, more than that, a conversation

การเปิดเผย และยิ่งไปกว่านั้น การสนทนา

about where our current use of technology

เกี่ยวกับวิธึการใช้เทคโนโลยีของพวกเราในปัจจุบัน

may be taking us,

อาจจะนำเราไปสู่

what it might be costing us.

สิ่งที่จะสร้างปัญหาให้กับเรา

We're smitten with technology.

พวกเรายอมแพ้ให้กับเทคโนโลยี

And we're afraid, like young lovers,

และพวกเรากลัว เหมือนกับคู่รักคู่ใหม่

that too much talking might spoil the romance.

ที่กลัวว่าการพูดคุยเยอะเกินไปจะทำให้ความโรแมนติกของคู่รักลดลง

But it's time to talk.

แต่มันถึงเวลาที่จะคุยกันแล้ว

We grew up with digital technology

พวกเราเติบโตมาด้วยเทคโนโลยีดิจิตอล

and so we see it as all grown up.

และเราเห็นมันเติบโตขึ้น

But it's not, it's early days.

แต่มันไม่ใช่ มันเป็นแค่จุดเริ่มต้น

There's plenty of time

ตอนนี้ยังมีเวลาอีกเยอะ

for us to reconsider how we use it,

ที่พวกเราจะคิดกันใหม่ว่าจะใช้มันอย่างไร

how we build it.

จะสร้างมันอย่างไร

I'm not suggesting

ชั้นไม่ได้มาเพื่อบอก

that we turn away from our devices,

ให้เราเลิกใช้อุปกรณ์สื่อสารต่างๆ

just that we develop a more self-aware relationship

แค่เราควรสร้างความสัมพันธ์ที่เราเข้าถึงมากกว่าเดิม

with them, with each other

กับเทคโนโลยี ซึ่งกันและกัน

and with ourselves.

และกับตัวเราเอง

I see some first steps.

ชั้นเห็นจุดเริ่มต้นหลายๆ จุด

Start thinking of solitude

การเริ่มต้นคิดว่าความสันโดษ

as a good thing.

เป็นสิ่งที่ดี

Make room for it.

เพื่อช่องว่างให้กับมัน

Find ways to demonstrate this

หาวิธีที่แสดงออก

as a value to your children.

สร้างให้เป็นคุณค่ากับลูกหลานของคุณ

Create sacred spaces at home --

สร้างพื้นที่สำคัญที่บ้าน

the kitchen, the dining room --

ในครัว ในห้องรับประทานอาหาร

and reclaim them for conversation.

และเริ่มต้นบทสนทนา

Do the same thing at work.

ทำเช่นเดียวกันในที่ทำงาน

At work, we're so busy communicating

ที่ทำงาน เราอาจจะยุ่งติดต่อกับคนมากมาย

that we often don't have time to think,

หลายๆ ครั้งเราไม่มีเวลาที่ตะคิด

we don't have time to talk,

ไม่มีเวลาจะพูดคุย

about the things that really matter.

เกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญจริงๆ

Change that.

เปลี่ยนสิ่งนั้นเถอะค่ะ

Most important, we all really need to listen to each other,

สิ่งที่สำคัญที่สุด พวกเราจะต้องตั้งใจฟังซึ่งกันและกัน

including to the boring bits.

รวมไปถึงเรื่องที่น่าเบื่อ

Because it's when we stumble

เพราะเมื่อเราไม่เย่อหยิ่ง

or hesitate or lose our words

หรือลังเล หรือหลง

that we reveal ourselves to each other.

ไปกับสิ่งที่เราเปิดเผยต่อกัน

Technology is making a bid

เทคโนโลยีกำลังท้าทาย

to redefine human connection --

ในการเปลี่ยนนิยามความสัมพันธ์ของมนุษย์

how we care for each other,

วิถีที่เราดูแลซึ่งกันและกัน

how we care for ourselves --

วิถีที่เราดูแลตัวเอง

but it's also giving us the opportunity

แต่เทคโนโลยีก็ให้โอกาสเรา

to affirm our values

ที่จะยืนยันความมีคุณค่า

and our direction.

และทิศทางการใช้ชีวิตของเรา

I'm optimistic.

ชั้นมองโลกในแง่ดี

We have everything we need to start.

พวกเรามีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเริ่มต้น

We have each other.

พวกเรามีกันและกัน

And we have the greatest chance of success

พวกเรามีโอกาสจะสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่

if we recognize our vulnerability.

ถ้าเราตระหนักถึงความอ่อนแอของเรา

That we listen

ถ้าเราตั้งใจฟัง

when technology says

เมื่อเทคโนโลยีบอกว่า

it will take something complicated

จะใช้สิ่งที่ซับซ้อน

and promises something simpler.

และตอบแทนด้วยสิ่งที่ง่ายๆ

So in my work,

ดังนั้นในงานของชั้น

I hear that life is hard,

ชั้นได้ยินว่า ชีวิตนั้นยาก

relationships are filled with risk.

ความสัมพันธ์เต็มไปด้วยความเสี่ยง

And then there's technology --

และเมื่อมีเทคโนโลยี

simpler, hopeful,

ง่ายกว่า มีความหวัง

optimistic, ever-young.

ดูดี และไม่เสื่อมอายุ

It's like calling in the cavalry.

มันเหมือนเป็นการเรียกกองทหารม้า

An ad campaign promises

แคมเปญโฆษณาสัญญาว่า

that online and with avatars,

"ออนไลน์และอวตาร์ (สัญลักษณ์ออนไลน์)"

you can "Finally, love your friends

ในที่สุด คุณก็สามารถ รักเพื่อน

love your body, love your life,

รักร่างกายของคุณ รักชีวิตตัวเอง

online and with avatars."

ออนไลน์และอวตาร

We're drawn to virtual romance,

พวกเราถูกดึงดูดให้เข้าไปอยู่ในความโรแมนติกออนไลน์

to computer games that seem like worlds,

ในคอมพิวเตอร์เกมที่เป็นเหมือนอีกโลก

to the idea that robots, robots,

ในความคิดที่ว่า หุ่นยนต์

will someday be our true companions.

จะกลายมาเป็นเพื่อนที่แท้จริงของเราสักวันหนึ่ง

We spend an evening on the social network

พวกเราใช้เวลาตอนเย็นในสังคมออนไลน์

instead of going to the pub with friends.

แทนที่จะไปผับกับเพื่อนฝูง

But our fantasies of substitution

แต่ความสวยหรูของสิ่งที่มาแทน

have cost us.

นั้นส่งผล

Now we all need to focus

ตอนนี้พวกเราจะต้องโฟกัส

on the many, many ways

ในหลายๆ วิธี

technology can lead us back

ที่เทคโนโลยีจะสามารถนำพวกเรากลับไป

to our real lives, our own bodies,

ยังชีวิตจริง ตัวตนจริง

our own communities,

สังคมจริงๆ

our own politics,

การเมืองของเรา

our own planet.

โลกของเรา

They need us.

พวกเขาต้องการเรา

Let's talk about

เรามาคุยกันถึง

how we can use digital technology,

ว่าเราจะสามารถใช้เทคโนโลยี

the technology of our dreams,

เทคโนโลยีของความฝันของเรา

to make this life

เพื่อสร้างชีวิต

the life we can love.

ชีวิตที่เรารัก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)