Connected, but alone? | Sherry Turkle

شری ترکل:‌[ با یکدیگر] در ارتباط، اما تنها؟

Translator: Bidel Akbari Reviewer: soheila Jafari

Just a moment ago,

همین چند لحظه پیش،

my daughter Rebecca texted me for good luck.

ربکا دخترم برای من پیامک آرزوی موفقیت فرستاد.

Her text said,

در پیامک‌اش نوشته بود،

"Mom, you will rock."

"مامان غوغا خواهی کرد."

I love this.

من عاشق این هستم.

Getting that text

گرفتن اون پیامک مثل

was like getting a hug.

در آغوش کشیده شدن بود.

And so there you have it.

بنابراین شما موضوع رو متوجه شدید.

I embody

من تناقض اصلی

the central paradox.

رو مجسم میکنم.

I'm a woman

من یک زن هستم

who loves getting texts

که عاشق گرفتن پیامک هستم

who's going to tell you

و میخوام به شما بگم

that too many of them can be a problem.

که گرفتن پیامک به تعداد زیاد میتونه نشونه یک مشکل باشه.

Actually that reminder of my daughter

در واقع یادآوری خاطره دخترم

brings me to the beginning of my story.

من رو به اول داستانی که میخوام براتون بگم میبره.

1996, when I gave my first TEDTalk,

در سال ۱۹۹۶، وقتی من برای اولین بار در TED سخنرانی کردم،

Rebecca was five years old

ربکا پنج ساله بود

and she was sitting right there

و همونجا روی

in the front row.

ردیف اول نشسته بود.

I had just written a book

من به تازگی یک کتاب نوشته بودم

that celebrated our life on the internet

که زندگی کردن ما بر روی اینترنت رو جشن میگرفت

and I was about to be on the cover

و قرار بود که عکس من

of Wired magazine.

روی جلد مجله ویرد چاپ بشه.

In those heady days,

در اون روزهای شلوغ و بی پروا،

we were experimenting

ما در حال تجربه کردن

with chat rooms and online virtual communities.

اتاق‌های گفتگو و انجمن‌های مجازی آنلاین بودیم.

We were exploring different aspects of ourselves.

ما در حال تجربه کردن جنبه‌های مختلفی از خودمان بودیم.

And then we unplugged.

بعدش ما دیگه دوشاخه‌ها رو از پریز جدا کردیم.

I was excited.

من خیلی هیجان زده شده بودم.

And, as a psychologist, what excited me most

و به عنوان یک روانشناس، چیزی که از همه بیشتر من رو هیجان زده میکرد

was the idea

این ایده بود

that we would use what we learned in the virtual world

که ما میتوانیم چیزهایی که در دنیای مجازی درباره خودمان،

about ourselves, about our identity,

درباره هویت‌مان یاد گرفته‌ایم،

to live better lives in the real world.

برای بهتر زندگی کردن در دنیای حقیقی استفاده کنیم.

Now fast-forward to 2012.

خب حالا با سرعت به سال ۲۰۱۲ میرسیم.

I'm back here on the TED stage again.

من به روی صحنه تد بازگشته‌ام.

My daughter's 20. She's a college student.

دخترم ۲۰ ساله است. او یک شاگرد کالج است.

She sleeps with her cellphone,

او همراه با موبایلش میخوابد،

so do I.

همینطور که من اینکار را میکنم.

And I've just written a new book,

و من به تازگی یک کتاب جدید نوشته‌ام،

but this time it's not one

ولی ایندفعه کتابی نیست

that will get me on the cover

که مجله ویرد بخاطرش

of Wired magazine.

عکس من رو روی جلدش بزنه.

So what happened?

خب مگه چی شده؟

I'm still excited by technology,

تکنولوژی هنوز من رو هیجان زده میکنه،

but I believe,

ولی معتقدم،

and I'm here to make the case,

و به اینجا اومدم که راجع به این موضوع صحبت کنم،

that we're letting it take us places

که ما داریم [به تکنولوژی] اجازه میدهیم که ما رو به جاهایی ببره

that we don't want to go.

که ما دوست نداریم بریم.

Over the past 15 years,

در طول ۱۵ سال گذشته،

I've studied technologies of mobile communication

من درباره ارتباطات بوسیله دستگاه‌های قابل حمل مطالعه کردم

and I've interviewed hundreds and hundreds of people,

و من با صدها و صدها نفر از افراد

young and old,

درباره زندگی آنلاین آنها مصاحبه کردم،

about their plugged in lives.

پیر و جوان.

And what I've found

و فهمیدم

is that our little devices,

که این دستگاه‌های کوچک ما،

those little devices in our pockets,

که در جیب‌هایمان داریم،

are so psychologically powerful

از نظر روانی انقدر قدرتمند هستند

that they don't only change what we do,

که نه تنها کارهایی که میکنیم را تغییر میدهند،

they change who we are.

بلکه خود ما را هم تغییر میدهند.

Some of the things we do now with our devices

بعضی از کارهایی که ما با دستگاه‌هایمان میکنیم

are things that, only a few years ago,

کارهایی هستند که فقط همین چند سال پیش،

we would have found odd

به نظر ما عجیب و غریب

or disturbing,

یا ناراحت کننده به نظر میرسیدند.

but they've quickly come to seem familiar,

ولی اونها خیلی سریع برای ما آشنا شدند،

just how we do things.

فقط کارهایی که انجام میدهیم.

So just to take some quick examples:

خب فقط برای اینکه چند مثال بزنم:

People text or do email

برخی از افراد در طول زمان جلسه هیات مدیره

during corporate board meetings.

پیامک یا ایمیل میفرستند.

They text and shop and go on Facebook

آنها درطول کلاس یا زمان ارائه مطلبی

during classes, during presentations,

پیامک میفرستند یا خرید آنلاین میکنند و به فیس‌بوک میروند،

actually during all meetings.

در واقع در طول هر نوع جلسه ای اینکار را میکنند.

People talk to me about the important new skill

بعضی از مردم با من درباره این تخصص جدید

of making eye contact

که برقراری رابطه بصری

while you're texting.

در حین فرستادن پیامک است صحبت میکنند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

People explain to me

اونها برای من توضیح میدهند

that it's hard, but that it can be done.

که این، کار سختیه، ولی میشه انجامش داد.

Parents text and do email

پدر و مادرها درطول صرف صبحانه و شام

at breakfast and at dinner

پیامک و ایمیل میفرستند

while their children complain

درحالیکه فرزندانشان

about not having their parents' full attention.

از اینکه حواس والدین آنها کاملا به آنها نیست شکایت دارند.

But then these same children

ولی همین بچه‌ها

deny each other their full attention.

همه حواس‌شان رو به همدیگر نمیدهند.

This is a recent shot

این یک عکس جدید

of my daughter and her friends

از دختر من و دوستانشه

being together

وقتی که با هم هستند

while not being together.

در حالیکه با هم نیستند.

And we even text at funerals.

حتی ما در مراسم به خاک سپاری هم پیامک میفرستیم و دریافت میکنیم.

I study this.

من درباره این تحقیق کردم.

We remove ourselves

ما خودمون رو

from our grief or from our revery

از غم و غصه یا از خیال‌های خودمون جدا میکنیم

and we go into our phones.

و به داخل تلفن‌هایمان میرویم.

Why does this matter?

چرا این مهمه؟

It matters to me

این برای من مهمه

because I think we're setting ourselves up for trouble --

چون من فکر میکنم که داریم برای خودمون دردسر درست میکنیم --

trouble certainly

یه دردسر واقعی

in how we relate to each other,

در نحوه ارتباط برقرار کردنمون با همدیگه،

but also trouble

همچنین دردسری

in how we relate to ourselves

در نحوه ارتباط برقرار کردن با خودمون

and our capacity for self-reflection.

و ظرفیتمون برای انعکاس و بازتاب خودمون.

We're getting used to a new way

ما داریم به روشی جدید

of being alone together.

برای تنها بودن در حین اینکه با همدیگه هستیم عادت میکنیم.

People want to be with each other,

آدمها دوست دارن که با همدیگه باشن،

but also elsewhere --

ولی همچنین [دوست دارن] جاهای دیگری باشن --

connected to all the different places they want to be.

متصل به جاهای مختلفی که میخوان اونجا باشن.

People want to customize their lives.

آدمها میخوان زندگی شون رو به نحوی که دوست دارن تغییر بدهند.

They want to go in and out of all the places they are

اونها میخوان به همه جاهایی که هستن داخل بشن و از همه جاهایی که هستند خارج بشوند

because the thing that matters most to them

چون چیزی که برای خیلی از اونها مهمه

is control over where they put their attention.

اینه که بتونن روی جایی که حواسشون رو بهش میدن کنترل داشته باشن.

So you want to go to that board meeting,

بنابراین طرف میخواد به جلسه هیات مدیره بره،

but you only want to pay attention

ولی فقط میخواد به قسمت‌هایی توجه کنه

to the bits that interest you.

که براش جالبه.

And some people think that's a good thing.

و بعضی‌ها فکر میکنن که اون چیز خوبیه.

But you can end up

ولی ممکنه نتیجه طوری بشه

hiding from each other,

که از دید همدیگه کنار برویم،

even as we're all constantly connected to each other.

حتی وقتی که همه ما مدام با همدیگه در ارتباط هستیم.

A 50-year-old business man

یک مرد تاجر ۵۰ ساله

lamented to me

تاسف میخورد

that he feels he doesn't have colleagues anymore at work.

که حس میکنه که توی محل کارش دیگه همکار نداره.

When he goes to work, he doesn't stop by to talk to anybody,

وقتی که او سر کار میره، جایی توقف نمیکنه که با کسی صحبت کنه،

he doesn't call.

به کسی تلفن نمیزنه.

And he says he doesn't want to interrupt his colleagues

و میگفت که نمیخواد در کار همکارانش وقفه‌ای بوجود بیاره

because, he says, "They're too busy on their email."

چون او میگفت، "اونها خیلی با ایمیل خودشون مشغول هستند."

But then he stops himself

بعدش او مکث کرد

and he says, "You know, I'm not telling you the truth.

و گفت، "میدونی، من حقیقت رو به شما نگفتم.

I'm the one who doesn't want to be interrupted.

من خودم دوست ندارم کسی مزاحم کارم بشه.

I think I should want to,

فکر میکنم باید بخوام،

but actually I'd rather just do things on my Blackberry."

ولی واقعا ترجیح میدم که کارهایم رو روی گوشی موبایلم انجام بدم."

Across the generations,

من مشاهده میکنم که در طول نسل‌های مختلف،

I see that people can't get enough of each other,

آدم‌ها از همدیگه سیر نمیشن،

if and only if

فقط و تنها در صورتیکه

they can have each other at a distance,

بتونن از دور با همدیگه باشن،

in amounts they can control.

به اندازه‌ای که بتونن روش کنترل داشته باشن.

I call it the Goldilocks effect:

من بهش میگم اثر 'گلدی‌لاک':

not too close, not too far,

نه خیلی نزدیک، نه خیلی دور،

just right.

کاملا به اندازه.

But what might feel just right

ولی اندازه‌ای که ممکنه برای یک فرد اجرایی میانسال

for that middle-aged executive

درست به نظر برسه

can be a problem for an adolescent

ممکنه برای تازه بالغی

who needs to develop face-to-face relationships.

که نیاز به توسعه ارتباط‌های چهره به چهره داره، مشکل درست کنه.

An 18-year-old boy

یک پسر ۱۸ ساله

who uses texting for almost everything

که تقریبا برای هرچیزی از پیامک استفاده میکنه

says to me wistfully,

مشتاقانه به من میگه،

"Someday, someday,

"یه روز، یه روز،

but certainly not now,

ولی مطمئنا نه امروز،

I'd like to learn how to have a conversation."

دوست خواهم داشت که یاد بگیرم که چطوری [با دیگران] گفتگو کنم."

When I ask people

وقتی از افراد میپرسم

"What's wrong with having a conversation?"

"گفتگو کردن چه اشکالی داره؟"

People say, "I'll tell you what's wrong with having a conversation.

جواب میدن، "بهت میگم گفتگو کردن چه اشکالی داره.

It takes place in real time

گفتگو کردن در زمان واقعی اتفاق میافته

and you can't control what you're going to say."

و چیزی رو که میخوای بگی رو نمیتونی کنترل کنی."

So that's the bottom line.

نکته اصلی اینجاست.

Texting, email, posting,

استفاده از پیامک، ایمیل، نوشتن [در فضای مجازی]،

all of these things

همه اینها

let us present the self as we want to be.

به ما اجازه میدهند که خودمون رو طوری که دلمون میخواد معرفی کنیم.

We get to edit,

ما میتونیم در صورتمون، در صدامون، در بدن و هیکلمون تغییرات بدیم،

and that means we get to delete,

میتونیم چیزی رو حذف کنیم،

and that means we get to retouch,

و اون به این معنیه که ما میتونیم اون رو رتوش کنیم--

the face, the voice,

صورت، صدا،

the flesh, the body --

تَن و بدنمون رو -

not too little, not too much,

نه خیلی کم، نه خیلی زیاد،

just right.

دقیقا به اندازه.

Human relationships

رابطه‌های انسانی

are rich and they're messy

غنی و آشفته هستند

and they're demanding.

و آنها نیازهای زیادی دارند [که باید ارضا شوند].

And we clean them up with technology.

و ما آنها را با [استفاده از] تکنولوژی تمیز و تصفیه میکنیم.

And when we do,

و کاری که ما میکنیم،

one of the things that can happen

یکی از چیزهایی که میتونه اتفاق بیافته

is that we sacrifice conversation

اینه که ما گفتگو رو

for mere connection.

قربانی ارتباط داشتن محض میکنیم.

We short-change ourselves.

ما با خودمون صادقانه و منصفانه برخورد نمیکنیم.

And over time,

و در طول زمان،

we seem to forget this,

به نظر میرسه که این رو فراموش میکنیم،

or we seem to stop caring.

یا به نظر میرسه که دیگه برامون مهم نیست.

I was caught off guard

وقتی که 'استفان کولبرت'

when Stephen Colbert

از من یک سوال عمیق پرسید

asked me a profound question,

من آمادگی پاسخ دادن به آن را نداشتم،

a profound question.

یک سوال عمیق و ژرف.

He said, "Don't all those little tweets,

او گفت، "آیا همه اون توییت‌ها(قطعه‌های کوچک نوشتاری در فضای مجازی)،

don't all those little sips

آیا همه اون جرعه‌های کوچک

of online communication,

از ارتباطات آنلاین،

add up to one big gulp

با همدیگه جمع نمیشوند

of real conversation?"

و یک گفتگوی واقعی رو بوجود نمیارن؟"

My answer was no,

جواب من 'نه' بود،

they don't add up.

اونها با همدیگه جمع نمیشوند.

Connecting in sips may work

ارتباط برقرار کردن با قطعه‌های کوچک

for gathering discrete bits of information,

برای جمع‌آوری اطلاعات خاصی امکان پذیره،

they may work for saying, "I'm thinking about you,"

اونها ممکنه برای گفتن، "توی فکرتم،" کارایی داشته باشن،

or even for saying, "I love you," --

یا حتی برای گفتن "عاشقتم،" --

I mean, look at how I felt

ببینید من چه حسی بهم دست داد

when I got that text from my daughter --

وقتی که اون پیامک رو از دخترم گرفتم --

but they don't really work

ولی اونها وقتی که میخوایم درباره همیدگه بدونیم

for learning about each other,

کارایی ندارن،

for really coming to know and understand each other.

برای اینکه واقعا بتونیم همیدگه رو بشناسیم و درک کنیم کارایی ندارن.

And we use conversations with each other

و ما از گفتگو کردن با همدیگر

to learn how to have conversations

برای اینکه یاد بگیریم که چطور با خودمون گفتگو کنیم

with ourselves.

استفاده میکنیم.

So a flight from conversation

بنابراین گذشتن از گفتگو

can really matter

میتونه مساله بزرگی باشه

because it can compromise

چون میتونه ظرفیت ما

our capacity for self-reflection.

برای انعکاس و ارائه خودمون رو کمتر کنه.

For kids growing up,

و آن مهارتیست که پایه و اساس رشد

that skill is the bedrock of development.

برای کودکان در حال بزرگ شدن است.

Over and over I hear,

من همش [از دیگران] میشنوم که

"I would rather text than talk."

"من ترجیح میدم بجای صحبت کردن پیامک بفرستم."

And what I'm seeing

و دارم میبینم

is that people get so used to being short-changed

اینه که افراد دارن در مورد گفتگوهای واقعی،

out of real conversation,

به 'کمتر از حد لیاقتشون' عادت میکنن،

so used to getting by with less,

خیلی به کم عادت کردن

that they've become almost willing

که تقریبا میخوان

to dispense with people altogether.

کاملا آدم‌ها رو بیخیال بشن.

So for example,

خب، برای مثال،

many people share with me this wish,

خیلی از مردم این آرزوشون رو با من در میان میگذارند،

that some day a more advanced version of Siri,

که یه روزی یه نسخه خیلی پیشرفته‌تری از 'سیری'،

the digital assistant on Apple's iPhone,

که دستیار مجازی بر روی گوشی‌های آیفون شرکت اپل است،

will be more like a best friend,

بیشتر شبیه به یک دوست خیلی خوب بشه،

someone who will listen

کسی که وقتی دیگران به حرف‌های ما گوش نمیدن

when others won't.

به حرفای ما گوش بده.

I believe this wish

من معتقدم که این آرزو

reflects a painful truth

یک حقیقت دردناک رو منعکس میکنه

that I've learned in the past 15 years.

که من اون رو در طول ۱۵ سال گذشته فهمیدم.

That feeling that no one is listening to me

که حس اینکه کسی به حرف‌های من گوش نمیده

is very important

در رابطه ما با تکنولوژی

in our relationships with technology.

خیلی مهمه.

That's why it's so appealing

برای همینه که داشتن یه صفحه

to have a Facebook page

توی 'فیس‌بوک' یا 'توییتر'

or a Twitter feed --

خیلی جذابه --

so many automatic listeners.

چون در اونها بطور اتوماتیک شنونده‌های زیادی وجود خواهد داشت.

And the feeling that no one is listening to me

و این حس که هیچکس به حرفای من گوش نمیده

make us want to spend time

ما رو وادار به استفاده از دستگاه‌هایی میکنه

with machines that seem to care about us.

که به نظر میرسه ما براشون مهم هستیم.

We're developing robots,

ما در حال توسعه ربات‌هایی هستیم،

they call them sociable robots,

بهشون میگن 'ربات‌های قابل معاشرت'،

that are specifically designed to be companions --

که بطور خاصی برای اینکه همدم باشند طراحی شده‌ اند --

to the elderly,

همراه و همدمی برای سالخوردگان،

to our children,

برای کودکان ما،

to us.

و خود ما.

Have we so lost confidence

آیا اعتماد به دستگیری از همدیگه

that we will be there for each other?

در هنگام مشکلات رو تا این حد از دست دادیم؟

During my research

من در طول تحقیقم

I worked in nursing homes,

در خانه‌های سالمندان کار میکردم،

and I brought in these sociable robots

و من این 'ربات‌های با قابلیت معاشرت' رو با خودم به اونجا بردم

that were designed to give the elderly

که برای دادن حس درک شدن

the feeling that they were understood.

به سالمندان طراحی شده بودند.

And one day I came in

و یه روز به اونجا رفتم

and a woman who had lost a child

و دیدم که یک خانم که بچه‌اش رو از دست داده بود

was talking to a robot

داشت با یه ربات

in the shape of a baby seal.

که بشکل یک فک دریایی طراحی شده بود حرف میزد.

It seemed to be looking in her eyes.

به نظر میرسید که اون داره توی چشم‌های اون خانم نگاه میکرد.

It seemed to be following the conversation.

به نظر میرسید که داره به حرفاش گوش میده.

It comforted her.

براش مایه تسلی بود.

And many people found this amazing.

و این برای خیلی‌ها شگفت انگیزه.

But that woman was trying to make sense of her life

ولی اون خانم داشت سعی میکرد زندگیش رو با دستگاهی معنی دار کنه

with a machine that had no experience

که هیچ تجربه‌ای

of the arc of a human life.

از زندگی انسانی نداشته.

That robot put on a great show.

اون ربات میتونه خیلی خوب فیلم بازی کنه.

And we're vulnerable.

و ما آسیب پذیر هستیم.

People experience pretend empathy

افراد ادای دلسوزی در آوردن رو

as though it were the real thing.

بصورتی تجربه میکنند که انگار واقعی است.

So during that moment

وقتیکه اون خانم

when that woman

در حال تجربه

was experiencing that pretend empathy,

'ادای دلسوزی' بود،

I was thinking, "That robot can't empathize.

من داشتم فکر میکردم، "اون ربات نمیتونه دلسوزی کنه.

It doesn't face death.

اون با مرگ مقابله نمیکنه.

It doesn't know life."

اون زندگی رو نمیشناسه."

And as that woman took comfort

و همینطور که اون خانم داشت با ربات همدمش

in her robot companion,

به آسایش و راحتی میرسید،

I didn't find it amazing;

اون اصلا صحنه شگفت انگیزی برای من نبود;

I found it one of the most wrenching, complicated moments

برای من یکی از فریبانه ترین، پیچیده ترین لحظات کاری من

in my 15 years of work.

در طول ۱۵ سال بود.

But when I stepped back,

ولی وقتی چند قدم به قبل برگشتم،

I felt myself

حس کردم که

at the cold, hard center

در سردترین و مرکز یک توفان شدید

of a perfect storm.

حس کردم که در سردترین و مرکز یک توفان شدید قرار دارم.

We expect more from technology

ما از تکنولوژی انتظار بیشتری داریم

and less from each other.

و از همدیگه انتظار کمتری داریم.

And I ask myself,

و من از خودم میپرسم،

"Why have things come to this?"

"چرا اینطوری شده؟"

And I believe it's because

و من معتقدم بخاطر اینه

technology appeals to us most

که تکنولوژی در جاهایی که بیشترین آسیب‌پذیری رو داریم،

where we are most vulnerable.

بیشترین خوشایندی رو برای ما داره.

And we are vulnerable.

و ما آسیب‌پذیر هستیم.

We're lonely,

ما تنها هستیم،

but we're afraid of intimacy.

ولی از صمیمی شدن میترسیم.

And so from social networks to sociable robots,

پس از 'شبکه‌‌های اجتماعی' تا 'ربات‌های قابل معاشرت'،

we're designing technologies

ما در حال طراحی تکنولوژی‌هایی هستیم

that will give us the illusion of companionship

که به ما خیال باطل داشتن همدم را میدهند

without the demands of friendship.

بدون اینکه از ما انتظار دوستی داشته باشند.

We turn to technology to help us feel connected

ما به تکنولوژی رو می‌آوریم که به ما احساس در ارتباط بودن با دیگران

in ways we can comfortably control.

را بصورتی به ما بدهد که ما بتوانیم آنرا براحتی کنترل کنیم.

But we're not so comfortable.

ولی ما خیلی هم راحت نیستیم.

We are not so much in control.

کنترل آنها خیلی هم دست ما نیست.

These days, those phones in our pockets

امروزه، اون تلفن‌هایی که در جیب‌های ماست

are changing our minds and hearts

دارن ذهن و قلب‌های ما رو تغییر میدن

because they offer us

چون اونها برای ما سه ت وهم راضی کننده فراهم میکنند.

three gratifying fantasies.

چون اونها برای ما سه توهم راضی کننده فراهم میکنند.

One, that we can put our attention

اول اینکه، ما میتوانیم حواسمون رو

wherever we want it to be;

به جایی بدیم که دلمون میخواد;

two, that we will always be heard;

دوم اینکه، همیشه صدامون شنیده میشه;

and three, that we will never have to be alone.

و سوم اینکه هیچوقت لازم نیست تنها بمونیم.

And that third idea,

و اون ایده سوم،‌

that we will never have to be alone,

که هیچوقت لازم نیست تنها بمونیم،

is central to changing our psyches.

در تغییرات روح و روان ما نقش اصلی رو داره.

Because the moment that people are alone,

چون لحظه‌ای که افراد تنها میشن،

even for a few seconds,

حتی برای چند ثانیه،

they become anxious, they panic, they fidget,

دلواپس میشن، ترس ورشون میداره و بی‌قرار میشن،

they reach for a device.

میرن که یه وسیله بردارن.

Just think of people at a checkout line

فقط کافیه به افرادی که توی صف یا پشت چراغ قرمز هستن

or at a red light.

فکر کنید.

Being alone feels like a problem that needs to be solved.

تنهایی مثل مشکلی حس میشه که باید حلش کرد.

And so people try to solve it by connecting.

و بنابراین افراد سعی میکنن با در ارتباط بودن اون رو حل کنند.

But here, connection

ولی در اینجا، اتصال

is more like a symptom than a cure.

بیشتر شبیه به علائم مریضیه تا یه علاج درد.

It expresses, but it doesn't solve,

اون یک مشکل درونی رو ابراز میکنه

an underlying problem.

ولی اون رو حل نمیکنه.

But more than a symptom,

ولی فراتر از یه علامت مریضی،

constant connection is changing

ارتباط دائمی، فکری که افراد

the way people think of themselves.

راجع به خودشون میکنند رو عوض میکنه.

It's shaping a new way of being.

اون داره روش و نوع جدیدی از بودن رو شکل میده.

The best way to describe it is,

بهترین راه برای تعریفش اینه،

I share therefore I am.

من به اشتراک میگذارم پس هستم.

We use technology to define ourselves

ما از تکنولوژی برای معنی کردن خودمون استفاده میکنیم

by sharing our thoughts and feelings

با استفاده از به اشتراک گذاشتن تفکرات و احساساتمون

even as we're having them.

حتی وقتی که دارای اونها هستیم.

So before it was:

خب قدیما اینطوری بود:

I have a feeling,

من یه حسی دارم،

I want to make a call.

میخوام یه تلفن بزنم.

Now it's: I want to have a feeling,

الان اینطوری شده: من میخوام یه حسی داشته باشم،

I need to send a text.

من باید یه پیامک بفرستم.

The problem with this new regime

مشکل روش جدید

of "I share therefore I am"

"به اشتراک میگذارم پس هستم"

is that, if we don't have connection,

اینه که اگر ارتباط ما قطع بشه،

we don't feel like ourselves.

ما شبیه خودمون نیستیم.

We almost don't feel ourselves.

تقریبا دیگه اصلا خودمون رو حس نمیکنیم.

So what do we do? We connect more and more.

خب ما چیکار میکنیم؟ ما بیشتر و بیشتر مرتبط میشویم.

But in the process,

ولی در این فرایند،

we set ourselves up to be isolated.

ما خودمون رو به انزوا میکشونیم.

How do you get from connection to isolation?

چگونه کسی از مرتبط بودن به انزوا کشیده میشه؟

You end up isolated

شخص اگر ظرفیت تنهایی و خلوت رو

if you don't cultivate the capacity for solitude,

برای خودش رشد نده به انزوا کشیده میشه،

the ability to be separate,

توان جدا بودن

to gather yourself.

برای جمع و جود کردن خودش.

Solitude is where you find yourself

تنهایی جایی است که شخص خودش رو پیدا میکنه

so that you can reach out to other people

که بتونه به افراد دیگه بپیونده

and form real attachments.

و وابستگی‌های واقعی بسازه.

When we don't have the capacity for solitude,

وقتی ما ظرفیت تنها بودن رو نداشته باشیم،

we turn to other people in order to feel less anxious

ما برای اینکه دلواپس نباشیم یا برای اینکه حس زنده بودن کنیم،

or in order to feel alive.

به سمت افراد دیگه میریم.

When this happens,

وقتی که این اتفاق میافته،

we're not able to appreciate who they are.

نمیتونیم قدر اون چیزی که اونها هستند رو بفهمیم و درک کنیم.

It's as though we're using them

انگار که ما داریم از اونها

as spare parts

به عنوان چیزهایی

to support our fragile sense of self.

برای پشتیبانی از حس شکننده خودمون استفاده میکنیم.

We slip into thinking that always being connected

ما به سمتی میریم که فکر کنیم همیشه در ارتباط بودن

is going to make us feel less alone.

باعث میشه که حس تنهایی کمتری کنیم.

But we're at risk,

ولی ما در خطریم،

because actually it's the opposite that's true.

چون عکس این مطلبه که واقعیت داره.

If we're not able to be alone,

اگر ما قادر به تنها بودن نباشیم،

we're going to be more lonely.

تنهاتر خواهیم بود.

And if we don't teach our children to be alone,

و اگر به کودکانمون تنها بودن رو یاد ندیم،

they're only going to know

اونها فقط تنها بودن

how to be lonely.

رو یاد خواهند گرفت.

When I spoke at TED in 1996,

وقتی من در سال ۱۹۹۶ در TED

reporting on my studies

درباره تحقیقاتم راجع به

of the early virtual communities,

'اجتماعات مجازی' اولیه صحبت کردم،

I said, "Those who make the most

گفتم، "اونهایی که پشت صفحه نمایش

of their lives on the screen

بیشرین استفاده را از زندگی‌شون میکنند

come to it in a spirit of self-reflection."

به روح ابراز وجود میرسند."

And that's what I'm calling for here, now:

و اون چیزیه که اینجا راجع بهش صحبت میکنم، حالا:

reflection and, more than that, a conversation

ابراز وجود و چیزی بالاتر از آن، یک گفتگو

about where our current use of technology

راجع به اینکه روش فعلی استفاده ما از تکنولوژی

may be taking us,

ممکنه ما رو به جایی برسونه

what it might be costing us.

که ممکنه برامون گرون تموم بشه.

We're smitten with technology.

ما ضربه محکمی از تکنولوژی خورده‌ایم.

And we're afraid, like young lovers,

و ما مثل عاشق معشوق‌های جوان میترسیم

that too much talking might spoil the romance.

که زیاد صحبت کردن ممکنه عشقمون رو لوث و بی‌معنی کنه.

But it's time to talk.

ولی وقت صحبت کردنه.

We grew up with digital technology

ما با تکنولوژی دیجیتالی بزرگ شدیم

and so we see it as all grown up.

و جوری میبینیمش که انگار اون هم بزرگ شده.

But it's not, it's early days.

ولی اینطور نیست، روزهای اولیه‌اش رو پشت سر میزاره.

There's plenty of time

زمان زیادی برای ما وجود داره

for us to reconsider how we use it,

که دوباره در نظر بگیریم که چطور ازش استفاده کنیم،

how we build it.

[و] چطور بسازیمش.

I'm not suggesting

من نمیگم

that we turn away from our devices,

که ما از دستگاه‌هامون روی برگردونیم،

just that we develop a more self-aware relationship

فقط میگم که رابطه‌ای مبتنی بر شناخت فردی بالاتری

with them, with each other

با اونها برقرار کنیم،

and with ourselves.

و با همدیگه.

I see some first steps.

من چند قدم اولیه در نظر دارم.

Start thinking of solitude

به 'تنهایی'

as a good thing.

به عنوان چیز خوبی فکر کنیم.

Make room for it.

براش یه جایی در نظر بگیریم.

Find ways to demonstrate this

یه راه‌ هایی پیدا کنیم

as a value to your children.

که اون رو به عنوان یک ارزش برای بچه‌هامون معرفی کنیم.

Create sacred spaces at home --

فضاهای خاصی رو داخل خونه ایجاد کنیم --

the kitchen, the dining room --

آشپزخانه، اتاق غذاخوری --

and reclaim them for conversation.

و از اونها برای گفتگو و محاوره استفاده کنیم.

Do the same thing at work.

همین کار رو در محل کار انجام بدیم.

At work, we're so busy communicating

در محل کار، انقدر مشغول ارتباط برقرار کردن هستیم

that we often don't have time to think,

که اغلب برای اندیشیدن زمان نداریم،

we don't have time to talk,

برای صحبت کردن

about the things that really matter.

درباره چیزهایی که واقعا مهم هستند، وقت نداریم.

Change that.

این رو عوض کنید.

Most important, we all really need to listen to each other,

از همه مهم تر، ما همه‌مون نیاز به این داریم که به همدیگه گوش کنیم،

including to the boring bits.

این شامل قسمت‌های خسته کننده هم میشه.

Because it's when we stumble

چون وقتی که ما میلغزیم

or hesitate or lose our words

یا مردد هستیم یا حرفمون رو فراموش میکنیم

that we reveal ourselves to each other.

وقتی است که ما خودمون را به همدیگه نشون میدیم.

Technology is making a bid

تکنولوژی پیشنهاد میکنه

to redefine human connection --

که ارتباط انسانی رو دوباره تعریف و معنی کنه --

how we care for each other,

روشی که ما از همدیگه مراقبت میکنیم،

how we care for ourselves --

روشی که ما از خودمون مراقبت میکنیم --

but it's also giving us the opportunity

ولی همچنین به ما این فرصت رو میده

to affirm our values

که ارزش‌‌ها و جهت‌مون رو

and our direction.

اظهار کنیم.

I'm optimistic.

من خوشبین هستم.

We have everything we need to start.

ما هرچه برای شروع نیاز داریم را در اختیار داریم.

We have each other.

ما همدیگر رو داریم.

And we have the greatest chance of success

و ما بیشترین شانس موفقیت رو خواهیم داشت

if we recognize our vulnerability.

اگر آسیب‌پذیری خودمون رو بشناسیم.

That we listen

و گوش بدیم

when technology says

وقتی تکنولوژی میگه

it will take something complicated

یه چیز سخت رو میگیره

and promises something simpler.

و قول یه چیز ساده تر رو به ما میده.

So in my work,

من در حین تحقیقم [از مردم]

I hear that life is hard,

میشنوم که زندگی سخته،

relationships are filled with risk.

روابط انسانی پر از ریسکه.

And then there's technology --

و از این طرف تکنولوژیه --

simpler, hopeful,

ساده تر، پر امید تر،

optimistic, ever-young.

خوشبین، همیشه تر و تازه.

It's like calling in the cavalry.

انگار سواره نظام وارد شده.

An ad campaign promises

یک کمپین تبلیغاتی نوید میده

that online and with avatars,

که با آن‌لاین بودن و انتخاب یک آواتار،

you can "Finally, love your friends

میتوانید "بلاخره، دوستانتون رو دوست داشته باشید

love your body, love your life,

هیکلتون رو دوست داشته باشید، زندگی‌تون رو دوست داشته باشید،

online and with avatars."

آن‌لاین و همراه با یک آواتار."

We're drawn to virtual romance,

ما به سمت عشق مجازی کشیده شدیم،

to computer games that seem like worlds,

به بازیهای کامپیوتری‌ ای که شبیه به دنیا هستند،

to the idea that robots, robots,

به ایده‌ای که ربات‌ها، ربات‌ها،

will someday be our true companions.

یه روزی همدم‌های واقعی ما خواهند شد.

We spend an evening on the social network

ما بجای اینکه با دوستانمون بریم بیرون،

instead of going to the pub with friends.

عصرمون رو پشت یک شبکه اجتماعی میگذرونیم.

But our fantasies of substitution

ولی وهم و خیال تغییر

have cost us.

برامون گرون تموم شده.

Now we all need to focus

حالا همه ما باید مرکز توجهمون رو

on the many, many ways

بگذاریم بر روی راه‌های زیادی

technology can lead us back

که تکنولوژی میتونه ما رو با اونها

to our real lives, our own bodies,

به زندگی‌های واقعی خودمون، به بدن خودمون،

our own communities,

به اجتماعات خودمون،

our own politics,

به سیاست خودمون،

our own planet.

و به زمین خومون برگردونه.

They need us.

اونها به ما نیاز دارند.

Let's talk about

بیایید راجع به این صحبت کنیم

how we can use digital technology,

که چگونه میتونیم از تکنولوژی دیجیتالی،

the technology of our dreams,

تکنولوژی رویاهامون،

to make this life

برای اینکه این زندگی رو طوری بسازیم

the life we can love.

که دوستش داریم، استفاده کنیم.

Thank you.

از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)