Neil Pasricha: The 3 A's of awesome

Translator: Paravee Asava-Anan Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

So the Awesome story:

เรื่องที่ว่าด้วยความยอดเยี่ยมนั้น

It begins about 40 years ago,

ได้เริ่มขึ้นเมื่อสี่สิบปีก่อนหน้านี้

when my mom and my dad came to Canada.

เมื่อครั้งที่พ่อแม่ของผมย้ายมาอยู่ที่แคนาดา

My mom left Nairobi, Kenya.

แม่ของผมลาจากบ้านเกิด เมือง ในโรบิ ประเทศเคนย่า

My dad left a small village outside of Amritsar, India.

พ่อของผมย้ายมาจากหมูบ้านเล็กๆนอกเมือง อัมริทสาร์ ประเทศอินเดีย

And they got here in the late 1960s.

และพวกเขามาถึงที่นี่ในช่วงท้ายของยุค 1960

They settled in a shady suburb about an hour east of Toronto,

พวกเขาลงหลักปักฐาน ณ ชานเมืองที่ห่างจากโตรอนโต ทางทิศตะวันออกไปประมาณ1ชั่วโมง

and they settled into a new life.

และก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่

They saw their first dentist,

พวกเขาได้พบทันตแพทย์เป็นครั้งแรก

they ate their first hamburger,

ได้ทานแฮมเบอร์เกอร์เป็นครั้งแรก

and they had their first kids.

และมีลูกๆเป็นครั้งแรก

My sister and I

พี่สาว และผม

grew up here,

เติบโตที่นั่น

and we had quiet, happy childhoods.

เราก็มีชีวิตในวัยเด็กที่สงบ และมีความสุข

We had close family,

เรามีครอบครัวที่ใกล้ชิดกัน

good friends, a quiet street.

เพื่อนที่ดี และซอยถนนที่สงบเงียบ

We grew up taking for granted

เราเติบโตขึ้นโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่า

a lot of the things that my parents couldn't take for granted

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พ่อแม่ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่า จะมีสิ่งเหล่านี้

when they grew up --

เมื่อครั้งที่พวกท่านเติบโตขึ้นมา

things like power always on

สิ่งเช่นว่า การไฟฟ้าที่มีให้ใช้ได้ตลอดเวลา

in our houses,

ในบ้านของเราทุกคน

things like schools across the street

หรือโรงเรียนในระเเวกบ้าน

and hospitals down the road

โรงพยาบาลที่อยู่สุดถนน

and popsicles in the backyard.

ไอติมหวานเย็นในสวนหลังบ้าน

We grew up, and we grew older.

เราเติบโตขึ้น และมีอายุเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

I went to high school.

ผมไปโรงเรียนมัธยม

I graduated.

แล้วผมก็เรียนจบ

I moved out of the house, I got a job,

ย้ายออกจากบ้าน, ได้งานทำ

I found a girl, I settled down --

ผมได้พบหญิงสาว, ตั้งหลักแหล่ง

and I realize it sounds like a bad sitcom or a Cat Stevens' song --

และผมก็รู้สึกว่านี่มันทำท่าจะกลายเป็นซิตคอมแย่ๆเรื่องนึง หรือไม่ก็เพลงของ แคท สตีเฟ่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

but life was pretty good.

อย่างไรก็ตาม ชีวิตดำเนินมาได้ด้วยดี

Life was pretty good.

ชีวิตดำเนินมาได้ด้วยดี

2006 was a great year.

ปี 2006 เป็นปีที่ดีมาก

Under clear blue skies in July in the wine region of Ontario,

ภายใต้ท้องฟ้าสีครามในเดือนกรกฏาคม ณ เขตแห่งไวน์ของออนทาริโอ

I got married,

ผมแต่งงาน

surrounded by 150 family and friends.

มีแขกร่วมงานที่เป็นทั้งครอบครัว ญาติและเพื่อนๆกว่า 150 คน

2007 was a great year.

ปี 2007 เป็นปีที่ดีมาก

I graduated from school,

ผมสำเร็จการศึกษา

and I went on a road trip with two of my closest friends.

และออกท่องเที่ยวไปกับเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมอีกสองคน

Here's a picture of me and my friend, Chris,

นี่ครับ คือภาพของงผมและเพื่อนที่ชื่อคริส

on the coast of the Pacific Ocean.

บนชายฝั่งของทะเลแปซิฟิก

We actually saw seals out of our car window,

พวกเรามองเห็นแมวน้ำจากทางหน้าต่างรถของเรา

and we pulled over to take a quick picture of them

และก็เลยตัดสินใจออกไปถ่ายรูปกับมันสักหน่อย

and then blocked them with our giant heads.

แล้วก็บังเจ้าแมวน้ำด้วยหัวใหญ่ๆของเราทั้งคู่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So you can't actually see them,

ดังนั้น คุณก็เลยไม่สามารถเห็นพวกมันได้

but it was breathtaking,

แต่มันเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากเลยทีเดียว

believe me.

เชื่อผมเถอะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

2008 and 2009 were a little tougher.

ปี 2008 และ 2009 นั้นมันยากขึ้นนิดหน่อย

I know that they were tougher for a lot of people,

ผมรู้ว่าสำหรับหลายๆคนแล้ว มันยากกว่านั้นมาก

not just me.

ไม่ใช่แค่กับผมเพียงคนเดียว

First of all, the news was so heavy.

อย่างแรกที่สุดคือ ข่าวส่วนมากทำให้น่าหนักใจ

It's still heavy now, and it was heavy before that,

มันยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่จนกระทั่งปัจจุบัน และก่อนหน้านั้น

but when you flipped open a newspaper, when you turned on the TV,

เมื่อคุณเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ หรือเปิดโทรทัศน์

it was about ice caps melting,

มันมีเรื่องราวเกี่ยวกับน้ำแข็งขั้วโลกละลาย

wars going on around the world,

สงครามที่เกิดขึ้นในที่ต่างๆ

earthquakes, hurricanes

แผ่นดินไหว, พายุเฮอร์ริเคน

and an economy that was wobbling on the brink of collapse,

สถานการณ์เศรษฐกิจที่โคลงเคลง และดูท่าจะแย่

and then eventually did collapse,

แล้วมันก็ล่มจริงๆ

and so many of us losing our homes,

ผลที่ตามมาก็ทำให้หลายๆคนเสียบ้าน

or our jobs,

หรือ ถูกปลดออกจากงาน

or our retirements,

และ การปลดเกษียร

or our livelihoods.

หรือ เส้นทางการดำรงชีพของเรา

2008, 2009 were heavy years for me for another reason, too.

ปี 2008 และ 2009 ยังเป็นปีที่แย่มากสำหรับผมเพราะอีกเหตุผลหนึ่งด้วย

I was going through a lot of personal problems at the time.

ในตอนนั้นผมต้องผ่านมรสุมแห่งชีวิต

My marriage wasn't going well,

ชีวิตแต่งงานของผมไม่ราบรื่นนัก

and we just were growing further and further apart.

พวกเรามีระยะห่างต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ

One day my wife came home from work

วันหนึ่ง ภรรยาของผมกลับมาถึงบ้าน

and summoned the courage, through a lot of tears,

เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี พร้อมน้ำตา

to have a very honest conversation.

เพื่อที่จะคุยกับผมอย่างตรงไปตรงมา

And she said, "I don't love you anymore,"

และเธอพูดว่า "ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"

and it was one of the most painful things I'd ever heard

นั่นเป็นสิ่งที่ฟังแล้วทำให้ผมเจ็บปวดที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินมา

and certainly the most heartbreaking thing I'd ever heard,

และแน่นอนที่สุดมันทำให้ผมใจสลาย

until only a month later,

เพียงแค่หนึ่งเดือนหลังจากนั้น

when I heard something even more heartbreaking.

ผมได้ยินเรื่องที่ทำให้ผมต้องใจสลายมากขึ้นไปอีก

My friend Chris, who I just showed you a picture of,

คริส เพื่อนของผมซึ่งอยู่ในรูปที่ผมพึ่งให้คุณดูไปเมื่อครู่นี้

had been battling mental illness for some time.

ได้ต่อสู้กับโรคทางด้านสุขภาพจิตมาระยะหนึ่งแล้ว

And for those of you

และสำหรับคุณที่เคย

whose lives have been touched by mental illness,

เคยได้ผ่านประสบการณ์ด้านนี้มาบ้าง

you know how challenging it can be.

คุณจะรู้ได้เลยว่ามันเป็นสิ่งที่ท้าทายขนาดไหน

I spoke to him on the phone at 10:30 p.m.

ผมคุยโทรศัพท์กับคริสตอนสี่ทุ่มครึ่ง

on a Sunday night.

ในคืนวันอาทิตย์

We talked about the TV show we watched that evening.

เราคุยกันเรื่องรายการโทรทัศน์ที่เราดูกันตอนค่ำวันนั้น

And Monday morning, I found out that he disappeared.

วันจันทร์ตอนเช้า ผมพบว่าคริสหายไป

Very sadly, he took his own life.

มันน่าเศร้ามากที่คริสตัดสินใจปลิดชีพตัวเอง

And it was a really heavy time.

และมันเป็นช่วงเวลาที่ยากมากๆสำหรับผม

And as these dark clouds were circling me,

ราวกับว่ามีแต่เมฆดำลอยวน และปกคลุมอยู่รอบตัวผม

and I was finding it really, really difficult

ผมพบว่ามันเป็นสิ่งที่ยากอย่างมาก ยากมากๆ

to think of anything good,

ที่จะคิดถึงสิ่งดีๆ

I said to myself that I really needed a way

ผมบอกกับตัวเองว่า ผมต้องหาทาง

to focus on the positive somehow.

ที่จะให้ความสนใจกับสิ่งที่เป็นบวก ด้วยวิธิใดวิธีหนึ่ง

So I came home from work one night,

คืนวันหนึ่ง ผมกลับมาถึงบ้าน

and I logged onto the computer,

ผมเปิดคอมพิวเตอร์

and I started up a tiny website

และได้เริ่มสร้างเว็ปไซต์เล็กๆ

called 1000awesomethings.com.

ที่เรียกว่า 1000awesomethings.com

I was trying to remind myself

ผมพยายามที่จะเตือนตัวเองถึง

of the simple, universal, little pleasures that we all love,

สิ่งง่ายๆ ทั่วๆไป ความพอใจเล็กๆน้อยๆกับทุกสิ่งที่เรารัก

but we just don't talk about enough --

แต่ไม่ได้พูดถึงเท่าไหรนัก

things like waiters and waitresses

อย่างเช่นเวลาที่พนักงานในร้านอาหาร

who bring you free refills without asking,

มาเติมน้ำให้คุณโดยที่คุณยังไม่ได้ขอ

being the first table to get called up

เป็นโต๊ะแรกที่ถูกเรียก

to the dinner buffet at a wedding,

ให้ไปร่วมสังสรรค์ในงานแต่งงาน

wearing warm underwear from just out of the dryer,

ใส่กางเกงในอุ่นๆ ที่พึ่งจะเอาออกมาจากเครื่องอบผ้า

or when cashiers open up a new check-out lane at the grocery store

หรือตอนที่คุณกำลังต่อแถวจ่ายเงินที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วมีช่องจ่ายเงินเปิดเพิ่มขึ้น

and you get to be first in line --

แล้วคุณได้เข้าไปจ่ายเงินเป็นคนแรก

even if you were last at the other line, swoop right in there.

ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วคุณเป็นคนสุดท้ายในอีกช่องนะฮะ โฉบเข้าไปเลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And slowly over time,

เมื่อเวลาผ่านไป

I started putting myself in a better mood.

ผมเริ่มที่จะเห็นตัวเองอารมณ์ดีขึ้น

I mean, 50,000 blogs

ผมหมายถึง มันมี 50,000 บล๊อค

are started a day,

เกิดใหม่ขึ้นทุกวัน

and so my blog was just one of those 50,000.

ดั้งนั้นบล๊อกของผมก็เป็นเพียงหนึ่งให้ห้าหมื่นบล๊อกเท่านั้นเอง

And nobody read it except for my mom.

ไม่มีใครอ่านหรอกฮะ นอกจากแม่ของผม

Although I should say that my traffic did skyrocket

ถึงแม้มันพอจะที่จะพูดได้ว่า สถิติการเข้าชมในหน้าของผมพุ่งกระฉูด

and go up by 100 percent

จนไปถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์

when she forwarded it to my dad.

ในตอนที่แม่ได้ส่งต่อหน้าบล๊อกนั้นให้พ่อของผมอ่าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then I got excited

ผมตื่นเต้น

when it started getting tens of hits,

พอเห็นว่ามีคนเข้ามาอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ

and then I started getting excited when it started getting dozens

และยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เมื่อมันไปถึงหลายสิบครั้ง

and then hundreds and then thousands

แล้วเพิ่มขึ้นไปเป็นร้อย เป็นพันครั้งการเข้าชม

and then millions.

แล้วก็เป็นล้านๆครั้ง

It started getting bigger and bigger and bigger.

มันได้เติบโตขึ้นเรื่อยๆ และขยายเป็นวงกว้างออกไป

And then I got a phone call,

ต่อจากนั้น ผมก็ได้รับโทรศัพท์

and the voice at the other end of the line said,

เสียงจากอีกฝั่งของสายพูดว่า

"You've just won the Best Blog In the World award."

"คุณพึ่งได้รับรางวัลบล๊อกที่ดีที่สุดในโลก"

I was like, that sounds totally fake.

ผมรู้สึกว่า นั่นมันฟังดูไม่มีความน่าเชื่อถือเอาเสียเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

Which African country do you want me to wire all my money to?

คุณจะให้ผมโอนเงินไปที่ประเทศไหนในแอฟริกาเหรอครับ?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But it turns out, I jumped on a plane,

แต่กลับกลายเป็นว่า ผมกระโดดขึ้นเครื่องบินไป

and I ended up walking a red carpet

และไปเดินอยู่บนพรมแดง

between Sarah Silverman and Jimmy Fallon and Martha Stewart.

ระหว่าง ซาร่าห์ ซิลเว่อร์เเมน, จิมมี่ ฟัลลอน และ มาร์ธ่า สจ๊วต

And I went onstage to accept a Webby award for Best Blog.

แล้วผมก็ได้ขึ้นไปรับรางวัล เว็บบี้ สำหรับ บล๊อกดีเด่น

And the surprise

และความน่าประหลาดใจ

and just the amazement of that

และความมหัศจรรย์ของเหตุการณ์นั้น

was only overshadowed by my return to Toronto,

ถูกบดบังรัศมีไปเมื่อตอนที่ผลกลับมาถึงโตรอนโต

when, in my inbox,

เมื่อในกล่องข้อความขาเข้าของผม

10 literary agents were waiting for me

มีสิบเอเจนซี่กำลังรอผมอยู่

to talk about putting this into a book.

ที่จะคุยกับผมถึงการที่จะตีพิมพ์บล๊อกของผมเป็นหนังสือ

Flash-forward to the next year

ในปีต่อมา

and "The Book of Awesome" has now been

"หนังสือ แห่งความยอดเยี่ยม" ก็ได้เป็น

number one on the bestseller list for 20 straight weeks.

หนังสือที่ขายดีที่สุดเป็นอันดับหนึ่งติดต่อกันนานถึง ยี่สิบอาทิตย์

(Applause)

(ปรบมือ)

But look, I said I wanted to do three things with you today.

แต่เดี๋ยวก่อน ผมบอกว่าวันนี้ผมอยากจะนำเสนอสามสิ่งกับคุณ

I said I wanted to tell you the Awesome story,

ผมอยากจะเล่าเรื่องที่ยอดเยี่ยมให้คุณฟัง

I wanted to share with you the three As of Awesome,

ผมอยากที่จะแบ่งปันสามสิ่งของความยอดเยี่ยม

and I wanted to leave you with a closing thought.

และ ผมอยากที่จะทิ้งท้ายด้วยความคิดที่คุณสามารถนำไปคิดต่อได้

So let's talk about those three As.

ถ้าอย่างนั้น เรามาพูดถึงเจ้าสามสิ่งแห่งความยอดเยี่ยมนี้เลยนะครับ

Over the last few years,

ในหลายปีที่ผ่านมา

I haven't had that much time to really think.

ผมไม่ค่อยมีเวลาที่จะมานั่งไตร่ตรองเท่าไรนัก

But lately I have had the opportunity to take a step back

แต่ช่วงหลังมานี้ผมมีโอกาสสำหรับการถอยหลังกลับมาสักก้าว

and ask myself: "What is it over the last few years

แล้วถามตัวเองว่า อะไรกันในหลายปีที่ผ่านมา

that helped me grow my website,

ที่ได้ช่วยทำให้ผมตั้งใจสร้างเว็บไซต์นั้น

but also grow myself?"

และยังช่วยให้ "ผม" เติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอีกด้วย

And I've summarized those things, for me personally,

ผมได้สรุปเรื่องราวต่างๆ เป็นการส่วนตัว

as three As.

ออกมาเป็น "สามสิ่ง" ดังต่อไปนี้

They are Attitude, Awareness

ทัศนะคติ, ความตระหนัก

and Authenticity.

และ ความเป็นของแท้ ลักษณะที่เป็นจริง

I'd love to just talk about each one briefly.

ผมขอที่จะพูดถึงแต่ละหัวข้ออย่างคร่าวๆนะครับ

So Attitude:

เริ่มกันที่สิ่งแรก ทัศนะคติ

Look, we're all going to get lumps,

ดูสิครับ พวกเราทุกคนต้องเจออะไรบางอย่างที่ทำให้เราต้องอดทน อดกลั้น

and we're all going to get bumps.

และเราก็จะต้องเจอกับเส้นทางที่มีอุปสรรค์ อาจทำให้ต้องล้มลง

None of us can predict the future, but we do know one thing about it

ไม่มีใครสามารถบอกอนาคตได้ แต่เราทุกคนรู้อยู่หนึ่งอย่างเกี่ยวกับมัน

and that's that it ain't gonna go according to plan.

นั่นก็คือ มันจะไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้

We will all have high highs

เราจะพบกับความสำเร็จ

and big days and proud moments

วันที่มีความสำคัญ และช่วงเวลาที่น่าภูมิใจ

of smiles on graduation stages,

รอยยิ้มบนเวทีที่ขึ้นไปรับปริญญาบัตร

father-daughter dances at weddings

พ่อลูกเต้นรำด้วยกันในงานแต่งงาน

and healthy babies screeching in the delivery room,

และลูกตัวน้อยที่แข็งแรง

but between those high highs,

แต่ระหว่างช่วงเวลาแห่งความสำเร็จและ ความสุขนั้น

we may also have some lumps and some bumps too.

เราอาจจะต้องพบกับความอัดอั้น หรือสิ่งอื่นๆที่เข้ามาปะทะด้วยเช่นกัน

It's sad, and it's not pleasant to talk about,

มันน่าเศร้า และมันไม่ค่อยสนุกนักที่จะพูดถึง

but your husband might leave you,

แต่สามีอาจทิ้งคุณ

your girlfriend could cheat,

แฟนสาวอาจนอกใจคุณ

your headaches might be more serious than you thought,

สิ่งที่ทำให้คุณปวดหัวอาจจะหนักหนาสาหัสกว่าที่คุณเคยคิดไว้

or your dog could get hit by a car on the street.

สุนัขของคุณอาจถูกรถชน

It's not a happy thought,

มันไม่ใช่ความคิดที่จะทำให้มีความสุข

but your kids could get mixed up in gangs

แต่ลูกๆของคุณอาจจะเข้าไปร่วมอยู่ในแก๊งบางอย่าง

or bad scenes.

หรือสถานการณ์แย่ๆ

Your mom could get cancer,

แม่ของคุณอาจเป็นมะเร็ง

your dad could get mean.

พ่อของคุณอาจจะใจร้ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

And there are times in life

และมันก็ยังมีบางช่วงเวลาในชีวิต

when you will be tossed in the well, too,

ที่จะโยนคุณลงไปอยู่ที่ก้นเหว

with twists in your stomach and with holes in your heart,

พร้อมกับอาการมวลในท้อง และบาดแผลในใจคุณ

and when that bad news washes over you,

ในเวลาที่ข่าวร้ายเหล่านั้นประดังเข้ามาหาคุณ

and when that pain sponges and soaks in,

และเมื่อความเจ็บปวดทิ่มแทงคุณ

I just really hope you feel

ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า คุณจะรู้สึก

like you've always got two choices.

ว่าคุณมีสองทางเลือกเสมอ

One, you can swirl and twirl

ทางเลือกเเรก คุณหมุนไปอย่างเคว้งคว้าง

and gloom and doom forever,

และกลายเป็นคนหดหู่ไปตลอดกาล

or two, you can grieve

หรือ ทางเลือกที่สอง คุณเศร้า คุณเป็นทุกข์

and then face the future

แล้วจากนั้น เลือกที่จะมองไปข้างหน้า

with newly sober eyes.

ด้วยสายตาที่สร่างจากความเศร้าหมอง

Having a great attitude is about choosing option number two,

พร้อมกับทัศนะคติที่เยี่ยมยอด นั่นคือการเลือกทางเลือกที่สอง

and choosing, no matter how difficult it is,

การเลือกนี้ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม

no matter what pain hits you,

ไม่ว่าด้วยความเจ็บปวดอะไรที่ประดังเข้าใส่คุณ

choosing to move forward and move on

เลือกที่จะก้าวต่อไป

and take baby steps into the future.

จากการก้าวเล็กๆไปสู่อนาคตนะครับ

The second "A" is Awareness.

สิ่งที่สองคือ การตระหนักรู้

I love hanging out with three year-olds.

ผมชอบมากเลยที่จะไปอยู่กับพวกเด็กๆสามขวบนะครับ

I love the way that they see the world,

ผมชอบวิธีที่เด็กๆเหล่านั้นมองเห็นโลกรอบๆตัวพวกเขา

because they're seeing the world for the first time.

นั่นเพราะว่า พวกเขาเห็นอะไรต่อมิอะไรเป็นครั้งแรกในชีวิต

I love the way that they can stare at a bug crossing the sidewalk.

ผมชอบเวลาที่พวกเขาสามารถจ้องมองแมลงที่เดินอยู่บนทางเท้าข้างๆ

I love the way that they'll stare slack-jawed

ผมชอบเวลาที่พวกเขาทึ่งจนอ้าปากค้าง

at their first baseball game

เมื่อตอนที่ดูเบสบอลเป็นครั้งแรก

with wide eyes and a mitt on their hand,

พร้อมกับสาตาที่เบิกกว้าง และนวมใส่มือที่พวกเข้าใส่เอาไว้

soaking in the crack of the bat and the crunch of the peanuts

สนุกสนานไปกับเกม และเสียงหวดลูกเบสบอล เสียงของถั่วกรอบๆ

and the smell of the hotdogs.

และกลิ่นหอมๆของฮ๊อตดอก

I love the way that they'll spend hours picking dandelions in the backyard

ผมชอบเวลาที่พวกเขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ ไปกับการเก็บดอกแดนดีไลอ้อนที่สวนหลังบ้าน

and putting them into a nice centerpiece

แล้วเอามันจัดเรียงกันสวยๆ

for Thanksgiving dinner.

สำหรับวันขอบคุณพระเจ้า

I love the way that they see the world,

ผมชอบวิธีที่พวกเขามองโลกใบนี้

because they're seeing the world

เพราะพวกเขากำลังเห็นโลก

for the first time.

เป็นครั้งแรก

Having a sense of awareness

การมีความตระหนักรู้

is just about embracing your inner three year-old.

ก็คือการนำเด็กสามขวบในตัวคุณออกมาเป็นส่วนหนึ่งของคุณในปัจจุบัน

Because you all used to be three years old.

พวกเราทุกคนเคยเป็นเด็กสามขวบมาก่อนนะครับ

That three-year-old boy is still part of you.

หนุ่มน้อยสามขวบคนนั้น ก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของคุณ

That three-year-old girl is still part of you.

สาวน้อยสามขวบคนนั้น ก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของคุณ

They're in there.

พวกเขายังอยู่ตรงนั้นครับ

And being aware is just about remembering

และการตระหนักรู้ ก็เป็นแค่เพียงการที่ได้นึกถึง

that you saw everything you've seen

ว่าคุณเคยเห็นสิ่งเหล่านั้นมาแล้ว

for the first time once, too.

เป็นครั้งแรกเช่นกัน

So there was a time when it was your first time ever

ดังนั้นมันมีครั้งแรก ที่มันเป็นครั้งแรกของคุณจริงๆ

hitting a string of green lights on the way home from work.

ที่คุณขับรถเจอไฟเขียวผ่านตลอดจนถึงบ้าน จากที่ทำงานของคุณ

There was the first time you walked by the open door of a bakery

มันมีครั้งแรกที่คุณเดินผ่านประตูเข้าร้านขายขนมปัง

and smelt the bakery air,

แล้วได้กลิ่นหอมฟุ้งของขนมปังที่อบมาใหม่ๆ

or the first time you pulled a 20-dollar bill out of your old jacket pocket

หรือ ครั้งแรกที่คุณดึงแบงค์ใบละยี่สิบออกมาจากเสื้อคลุมตัวเก่า

and said, "Found money."

แล้วอุทานออกมาว่า "เจอตัง" ด้วย

The last "A" is Authenticity.

สิ่งสุดท้ายนั้นก็คือ ความแท้จริง

And for this one, I want to tell you a quick story.

และสำหรับสิ่งนี้ ผมอยากจะเล่าเรื่องสั้นๆให้คุณฟังเรื่องนึงนะครับ

Let's go all the way back to 1932

เรามาย้อนกลับไปเมื่อปี ค.ศ. 1932

when, on a peanut farm in Georgia,

ในครั้งนั้น ณ ไร่ถั่วลิสง ที่ประเทศจอร์เจีย

a little baby boy named Roosevelt Grier was born.

เด็กชายตัวน้อยที่ชื่อ รูสเวลท์ เกลีย ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก

Roosevelt Grier, or Rosey Grier, as people used to call him,

รูสเวลท์ เกลีย หรือ รอเซ่ย์ เกลีย ที่คนเคยเรียกเขา

grew up and grew into

เติบโตขึ้น และ โตขึ้นมาเป็น

a 300-pound, six-foot-five linebacker in the NFL.

ผู้เล่น เอ็นเอฟแอล ที่สูงหกฟุต และหนักสามร้อยปอนด์

He's number 76 in the picture.

เค้าคือ หมายเลข 76 ในรูปนะครับ

Here he is pictured with the "fearsome foursome."

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งรูป

These were four guys on the L.A. Rams in the 1960s

พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ในแอลเอ แรมส์ ในช่วงปี 1960

you did not want to go up against.

คุณไม่อยากมีเรื่องกับพวกเขาหรอกนะฮะ

They were tough football players doing what they love,

พวกเขาเป็นนักอเมริกันฟุตบอล ที่ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก

which was crushing skulls

ซึ่งก็คือ การบดขยี้กะโหลก

and separating shoulders on the football field.

และทำหัวไหล่หลุดบนสนามแข่ง

But Rosey Grier also had

แต่ รูสเวลท์ เกลีย ก็ยังมี

another passion.

ความหลงไหลอีกอย่าง

In his deeply authentic self,

ในตัวเขา ที่เป็นตัวเองอย่างแท้จริงนั้น

he also loved needlepoint. (Laughter)

เขาชอบปลายเข็มครับ

He loved knitting.

เขาชอบการเย็บปักถักร้อย

He said that it calmed him down, it relaxed him,

เขาบอกว่ามันทำให้เขาใจเย็น และผ่อนคลาย

it took away his fear of flying and helped him meet chicks.

มันช่วยทำให้เขาหายกลัวการขึ้นเครื่องบิน และยังช่วยให้เขาพบสาวๆอีกต่างหาก

That's what he said.

นั่นคือสิ่งที่เขาบอกมานะครับ

I mean, he loved it so much that, after he retired from the NFL,

ผมหมายถึง เขาชอบมันมาก มากจนถึงขนาดที่ว่า เมื่อเขาไม่ได้เล่นให้กับเอ็นเอฟแอลเเล้วนั้น

he started joining clubs.

เขาเริ่มเข้าร่วมในชมรม

And he even put out a book

และถึงกับเขียนหนังสือออกมา

called "Rosey Grier's Needlepoint for Men."

ที่มีชื่อว่า "รูสเวลท์ เกลีย การเย็บปักถักร้อย สำหรับผู้ชาย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

It's a great cover.

ปกสวยมากเลยนะฮะ

If you notice, he's actually needlepointing his own face.

ถ้าคุณสังเกตเห็น เค้าปักเป็นรูปหน้าตัวเองออกมาเลยล่ะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so what I love about this story

สิ่งที่ทำให้ผมชอบเรื่องราวนี้ก็คือ

is that Rosey Grier

รูสเวลท์ เกลีย

is just such an authentic person,

เป็นคนที่ เป็นตัวของตัวเองอย่างสัตย์จริง

and that's what authenticity is all about.

และนั่นคือความหมายของ สิ่งที่สาม "ความแท้จริง" ที่ผมพูดถึง

It's just about being you and being cool with that.

มันคือการที่คุณเป็นตัวของคุณเอง และรู้สึกดีไปกับมัน

And I think when you're authentic,

และผมคิดว่า เวลาที่คุณเป็นตัวของตัวเอง

you end up following your heart,

คุณจะทำให้สิ่งที่ตัวเองรักอย่างแท้จริง

and you put yourself in places

และเลือกที่จะไปอยู่ในที่

and situations and in conversations

ในเหตการณ์ ในวงสนทนา

that you love and that you enjoy.

ที่คุณรัก และมีความสุขไปกับมัน

You meet people that you like talking to.

คุณเจอผู้คนที่คุณชอบที่จะคุยด้วย

You go places you've dreamt about.

คุณไปในที่ๆฝันเอาไว้ว่าจะต้องไป

And you end you end up following your heart

และคุณได้ทำตามสิ่งที่ใจของคุณเรียกร้อง

and feeling very fulfilled.

แล้วรู้สึกอิ่มเอมอย่างแท้จริง

So those are the three A's.

ทั้งหมดนั่นก็คือสามสิ่งที่ผมพูดถึงครับ

For the closing thought, I want to take you all the way back

สำหรับความคิดทิ้งท้าย ที่ผมอยากมอบให้คุณนั้น

to my parents coming to Canada.

สำหรับคุณพ่อคุณแม่ของผมที่มาแคนาดา

I don't know what it would feel like

ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันรู้สึกอย่างไร

coming to a new country when you're in your mid-20s.

กับการที่ย้ายมาอยู่ในอีกประเทศตอนช่วงอายุยี่สิบกว่าๆ

I don't know, because I never did it,

ผมไม่รู้ เพราะผมไม่เคยได้ลองทำเลยครับ

but I would imagine that it would take a great attitude.

แต่ผมคิดว่า การกระทำในครั้งนั้น มันต้องมาพร้อมกับทัศนะคติที่ยอดเยี่ยม

I would imagine that you'd have to be pretty aware of your surroundings

ผมคิดว่า ท่านคงจะต้องตระหนักรู้ถึงสิ่งรอบๆตัว และสภาพแวดล้อมต่างๆ

and appreciating the small wonders

และ เห็นคุณค่าของความรู้สึกพิศวงเล็กๆน้อยๆ

that you're starting to see in your new world.

ที่ได้เห็นโลกใบใหม่

And I think you'd have to be really authentic,

และผมยังคิดอีกว่า พวกท่านเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง

you'd have to be really true to yourself

พ่อและแม่คงต้องซื่อสัตย์กับตัวเองเป็นอย่างมาก

in order to get through what you're being exposed to.

ในการที่จะฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านต้องผ่าน ต้องเจอมา

I'd like to pause my TEDTalk

ผมขอหยุดการบรรยายของผม

for about 10 seconds right now,

สักประมาณสิบวินาทีในตอนนี้นะครับ

because you don't get many opportunities in life to do something like this,

เพราะคงจะหาโอกาศแบบนี้ได้ไม่ง่ายนัก ที่จะทำอะไรแบบนี้ครับ

and my parents are sitting in the front row.

คุณพ่อคุณแม่ของผม นั่งอยู่ที่แถวหน้าสุดนี้

So I wanted to ask them to, if they don't mind, stand up.

ผมอยากที่จะขอให้พวกท่าน ว่าไม่ติดขัดอะไรนะครับ ให้ช่วยลุกขึ้นยืนด้วยครับ

And I just wanted to say thank you to you guys.

ผมแค่อยากจะขอบคุณพ่อกับแม่ครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

When I was growing up, my dad used to love telling the story

ในระหว่างที่ผมเติบโตขึ้น พ่อของผมชอบเล่าเรื่องราว

of his first day in Canada.

ของวันแรกที่ท่านมาถึงแดนาดาให้ผมฟัง

And it's a great story, because what happened was

มันเป็นเรื่องที่เยี่ยมมากเลยครับ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นคือ

he got off the plane at the Toronto airport,

พ่อลงมาจากเครื่องบิน ที่สนามบินโตรอนโต

and he was welcomed by a non-profit group,

และได้รับการต้อนรับจากกลุ่มไม่หวังผลกำไร (เอ็นจีโอ)

which I'm sure someone in this room runs.

ซึ่งผมมั่นใจว่าใครบางคนที่ห้องสัมมนานี้เป็นส่วนหนึ่งด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this non-profit group had a big welcoming lunch

มีการเลี้ยงอาหารกลางวันเป็นการต้อนรับ

for all the new immigrants to Canada.

สำหรับผู้ที่พึ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ในแคนาดา

And my dad says he got off the plane and he went to this lunch

พ่อผมเล่าว่าพอลงจากเครื่องก็ได้ไปรับประทานอาหารเที่ยงที่ว่ามานั่นล่ะครับ

and there was this huge spread.

มันน่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว

There was bread, there was those little, mini dill pickles,

มีขนมปัง แล้วก็ผักชีลาวดองเล็กจิ๋ว

there was olives, those little white onions.

มีผลมะกอก แล้วก็หอมใหญ่สีขาวๆนั่น

There was rolled up turkey cold cuts,

แล้วยังมีไก่งวง

rolled up ham cold cuts, rolled up roast beef cold cuts

แฮม แล้วก็เนื้อย่าง

and little cubes of cheese.

ชีสที่หั่นเอาไว้เป็นลูกเต๋าชิ้นน้อย

There was tuna salad sandwiches and egg salad sandwiches

แซนวิชสลัดทูน่า แล้วก็แซนวิชสลัดไข่

and salmon salad sandwiches.

แซนวิชสลัดแซลม่อน

There was lasagna, there was casseroles,

มี ลาซานย่า ชามเล็กๆสำหรับอบอาหาร

there was brownies, there was butter tarts,

บราวน์นี่ ทาร์ตเนยสด

and there was pies, lots and lots of pies.

พาย มีพายเยอะเเยะจริงๆฮะ

And when my dad tells the story, he says,

และในเวลาที่พ่อผมเล่าเรื่องนี้ ท่านจะพูดว่า

"The craziest thing was, I'd never seen any of that before, except bread.

สิ่งที่บ้าที่สุดคือ พ่อผมไม่เคยเห็นอะไรบนโต๊ะนั่นมาก่อนเลย...นอกจาก ขนมปัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I didn't know what was meat, what was vegetarian.

พ่อไม่รู้ว่าเมนูไหนทำจากเนื้อ เมนูไหนทำจากผัก

I was eating olives with pie.

ในตอนนั้นพ่อกิน พายกับมะกอกฮะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I just couldn't believe how many things you can get here."

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะสามารถหาอะไรได้มากมายเหลือเกินที่นี่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

When I was five years old,

ในตอนที่ผมอายุห้าขวบ

my dad used to take me grocery shopping,

พ่อเคยพาผมไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

and he would stare in wonder

แล้วพ่อก็จะจ้องมองด้วยความพิศวง

at the little stickers that are on the fruits and vegetables.

ไปยังสติ๊กเกอร์ที่ติดอยู่บนผลไม้

He would say, "Look, can you believe they have a mango here from Mexico?

พ่อจะพูดว่า "ดูนี่สิ ลูกเชื่อมั๊ยว่าเค้ามีมะม่วงจากแมกซิโกด้วย?"

They've got an apple here from South Africa.

แล้วยังมีแอปเปิ้ลจากแอฟริกา

Can you believe they've got a date from Morocco?"

เชื่อมั๊ยว่าเค้ามีผลอินทผลัมจากโมร็อคโคด้วยนะ

He's like, "Do you know where Morocco even is?"

พ่อก็พูดต่อไปว่า "ลูกรู้ไหมว่าโมร็อคโคอยู่ตรงไหน?"

And I'd say, "I'm five. I don't even know where I am.

ผมก็ตอบไปว่า "ผมห้าขวบนะฮะ ผมยังไม่รู้เลยล่ะว่าผมอยู่ไหนตอนนี้"

Is this A&P?"

นี่คือ เอ แอนด์ พี รึเปล่าฮะ

And he'd say, "I don't know where Morocco is either, but let's find out."

พ่อตอบกลับมาว่า "พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโมร็อคโคอยู่ตรงไหน แต่เราไปหาคำตอบกันเถอะ"

And so we'd buy the date, and we'd go home.

เราซื้อผลอินทผลัม และกลับบ้าน

And we'd actually take an atlas off the shelf,

พวกเราไปหยิบสมุดแผนที่ออกมาจากชั้นวางหนังสือ

and we'd flip through until we found this mysterious country.

แล้วก็เปิดมันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอโมร็อคโคในที่สุด

And when we did, my dad would say,

พอเราหาเจอ พ่อก็พูดว่า

"Can you believe someone climbed a tree over there,

"ลูกเชื่อมั๊ยว่ามีใครบางคนปีนต้นไม้อยู่ที่นั่น"

picked this thing off it, put it in a truck,

"เด็ดเจ้าลูกนี้ออกมาจากต้น แล้วใส่รถบรรทุก"

drove it all the way to the docks

"ขับรถบรรทุกนั่นไปที่ท่าเรือ"

and then sailed it all the way

"แล้วเดินเรือมา"

across the Atlantic Ocean

"ผ่านมหาสมุทรแอตเเลนติก"

and then put it in another truck

"แล้วบรรจุเจ้าผลอินทผลัมเหล่านี้ลงไปบนรถบรรทุกอีกคัน"

and drove that all the way to a tiny grocery store just outside our house,

"ขับเรื่อยมาจนถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแห่งนี้ ใกล้ๆบ้านเรานี่"

so they could sell it to us for 25 cents?"

"แล้วขายให้กับเราในราคายี่สิบห้าเซ็นต์?"

And I'd say, "I don't believe that."

แล้วผมก็จะพูดว่า "ผมไม่เชื่อฮะ"

And he's like, "I don't believe it either.

แล้วพ่อก็จะพูดด้วยว่า "พ่อก็ไม่เชื่อเหมือนกัน"

Things are amazing. There's just so many things to be happy about."

มันเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ มันมีเรื่องราวอยู่มากมายเหลือเกินที่เราสามารถมีความสุขไปกับมันได้

When I stop to think about it, he's absolutely right.

เมื่อผมลองคิดดู พ่อพูดถูกมากเลยครับ

There are so many things to be happy about.

มันมีเรื่องราวอยู่มากมายเหลือเกินที่เราสามารถมีความสุขไปกับมันได้

We are the only species

พวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตจำพวกเดียว

on the only life-giving rock

บนโลกใบนี้

in the entire universe that we've ever seen,

ในจักรวาลนี้ เท่าที่เราเคยเห็น

capable of experiencing

มีความสามารถที่จะประสบกับ

so many of these things.

สิ่งหลายๆสิ่งนั้น

I mean, we're the only ones with architecture and agriculture.

ผมหมายถึง เราเป็นพวกเดียวที่มีสถาปัตยกรรม การเกษตร

We're the only ones with jewelry and democracy.

เครื่องเพชร เครื่องประดับ ประชาธิปไตย

We've got airplanes, highway lanes,

เรามีเครื่องบิน ทางด่วน

interior design and horoscope signs.

การออกแบบตกแต่งภายใน สัญลักษณ์ดวงชะตาราศี

We've got fashion magazines, house party scenes.

นิตยสารแฟชั่น งานปาร์ตี้สังสรรค์ต่างๆ

You can watch a horror movie with monsters.

คุณสามารถดูหนังสยองขวัญที่มีสัตว์ประหลาด

You can go to a concert and hear guitars jamming.

คุณสามารถไปดูคอนเสิร์ทและได้ยินเสียงกีต้าร์

We've got books, buffets and radio waves,

เรามีหนังสือ บุฟเฟ่ท์ คลื่นวิทยุ

wedding brides and rollercoaster rides.

เจ้าสาว และเครื่องเล่นรถไฟเหาะตีลังกา

You can sleep in clean sheets.

คุณนอนในที่นอนสะอาดๆ

You can go to the movies and get good seats.

คุณสามารถไปดูหนัง และได้ที่นั่งดีๆ

You can smell bakery air, walk around with rain hair,

คุณสามารถได้กลิ่นขนมปังอบใหม่ๆ

pop bubble wrap or take an illegal nap.

หรือแม้กระทั่งแอบนอนหลับ

We've got all that,

เรามีทุกสิ่งทุกอย่าง

but we've only got 100 years to enjoy it.

แต่เรามีเพียงหนึ่งร้อยปีที่จะได้อยู่ที่จะได้เพลิดเพลินไปกับสิ่งเหล่านั้น

And that's the sad part.

และนั่นเป็นส่วนที่น่าเศร้า

The cashiers at your grocery store,

พนักงานเก็บเงินที่ร้านสะดวกซื้อ

the foreman at your plant,

หัวหน้าคนงานที่โรงงาน

the guy tailgating you home on the highway,

คนที่ขับรถจี้หลังคนมาบนทางด่วน

the telemarketer calling you during dinner,

คนที่โทรมาพยายามจะขายของทางโทรศัพท์หลังมื้ออาหารค่ำของคุณ

every teacher you've ever had,

คุณครูทุกท่านที่เคยสอนคุณมา

everyone that's ever woken up beside you,

ทุกๆคนที่เคยตื่นมาข้างๆคุณ

every politician in every country,

นักการเมืองทุกคนในทุกประเทศ

every actor in every movie,

นักแสดงทุกคนในหนังทุกเรื่อง

every single person in your family, everyone you love,

ทุกๆคนในครอบครัวคุณ ทุกๆคนที่คุณรัก

everyone in this room and you

ทุกๆคนในห้องนี้ และคุณ

will be dead in a hundred years.

จะจากโลกนี้ไปภายในเวลาหนึ่งร้อยปี

Life is so great that we only get such a short time

ชีวิตมันช่างแสนมีคุณค่าและเราก็ได้เวลามาอย่างจำกัด

to experience and enjoy

ที่จะได้อยู่ ได้มีประสบการณ์ และได้เพลิดเพลิน

all those tiny little moments that make it so sweet.

กับช่วงเวลาเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ชีวิตให้เเสนหวาน

And that moment is right now,

ช่วงเวลาเหล่านั้นคือตอนนี้

and those moments are counting down,

และมันก็กำลังนับถอยหลังลงไปเรื่อยๆ

and those moments are always, always, always fleeting.

และช่วงเวลาเหล่านั้นมันกำลังเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว

You will never be as young as you are right now.

คุณไม่มีวันอ่อนวัยเท่ากับตัวคุณเองในชั่วขณะนี้

And that's why I believe that if you live your life

และนั่นทำให้ผมเชื่อว่า ถ้าคุณใช้ชีวิตของคุณ

with a great attitude,

ด้วยทัศนะคติที่ดีเลิศ

choosing to move forward and move on

เลือกที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า

whenever life deals you a blow,

ไม่ว่าชีวิตจะหยิบยื่นอะไรให้คุณ

living with a sense of awareness of the world around you,

อยู่ไปพร้อมกับการตระหนักรู้ถึงสิ่งรอบตัวคุณ

embracing your inner three year-old

อยู่ไปพร้อมกับเด็กวัยสามขวบที่ซ่อนอยู่ในตัวคุณ

and seeing the tiny joys that make life so sweet

มองเห็นความสุขเล็กๆที่ทำให้ชีวิตช่างหอมหวาน

and being authentic to yourself,

เป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณ

being you and being cool with that,

และมีความสุขอย่างแท้จริง

letting your heart lead you and putting yourself in experiences that satisfy you,

ปล่อยให้จิตใจพาคุณไปพบกับประสบการณ์ที่จะทำให้คุณพึงพอใจ

then I think you'll live a life

เช่นนั้นเเล้ว ผมคิดว่า คุณได้ใช้ชีวิต

that is rich and is satisfying,

อย่างมั่งคั่ง และน่าพึงพอใจ

and I think you'll live a life that is truly awesome.

และผมคิดว่า นั่นคุณได้ใช้ชีวิตอย่างยอดเยี่ยมที่สุด

Thank you.

ขอบคุณครับ