Neil Pasricha: The 3 A's of awesome

Translator: Pavithra Solai Jawahar Reviewer: Tharique Azeez

So the Awesome story:

இதோ ஒரு அற்புதமான கதை:

It begins about 40 years ago,

நாற்பது வருடங்களுக்கு முன் இந்தக் கதை தொடங்கியது,

when my mom and my dad came to Canada.

என் அம்மாவும் அப்பாவும் கனடா வந்த போது.

My mom left Nairobi, Kenya.

என்னுடைய அம்மா கென்யாவில் உள்ள நைரோபியை விட்டு வந்தார்.

My dad left a small village outside of Amritsar, India.

என்னுடைய அப்பா இந்தியாவில் உள்ள அம்ரிட்ஸர் அருகே உள்ள, ஒரு குக்கிராமத்தை விட்டு வந்தார்.

And they got here in the late 1960s.

1960-களின் பிற்பகுதியில், இங்கு வந்தடைந்தனர்.

They settled in a shady suburb about an hour east of Toronto,

டொரோண்டோவிலிருந்து ஒரு மணி நேரம் கிழக்கேயுள்ள, அவ்வளவு பாதுகாப்பு இல்லாத ஓர் புறநகரில் தங்கினர்.

and they settled into a new life.

அவர்கள் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை தொடங்கினர்.

They saw their first dentist,

அவர்கள் தங்களின் முதல் பல் மருத்துவரை சந்தித்தனர்,

they ate their first hamburger,

அவர்கள் தங்களின் முதல் ஹம்பர்கரை உண்டனர்,

and they had their first kids.

மற்றும் அவர்கள் தங்களின் முதல் குழந்தைகளைப் பெற்றனர்.

My sister and I

என்னுடைய தங்கையும், நானும்

grew up here,

இங்கு தான் வளர்ந்தோம்.

and we had quiet, happy childhoods.

எங்களுடைய குழந்தைப் பருவம், அமைதியாகவும் சந்தோஷமாகவும் கழிந்தது.

We had close family,

எங்களுக்கு என்று ஒரு நெருக்கமான குடும்பம்,

good friends, a quiet street.

நல்ல நண்பர்கள் மற்றும் ஒரு அமைதியான தெரு இருந்தது.

We grew up taking for granted

நாங்கள் வளரும் போது, தாராளமாக எடுத்துக்கொண்டோம்

a lot of the things that my parents couldn't take for granted

பலவற்றை; அவை எங்களின் பெற்றோர்களால் தாளாரமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியாதவை.

when they grew up --

நாங்கள் வளரும் போது --

things like power always on

மின்சாரம் தடையின்றி எப்பொழுதும் இருந்தது

in our houses,

எங்கள் வீடுகளில்.

things like schools across the street

தெரு எதிரே பள்ளிகளும்

and hospitals down the road

நடக்கும் தூரத்தில் மருத்துவமனைகளும்

and popsicles in the backyard.

வீட்டின் கொல்லைப்புறத்தில் அழகிய பூக்களும் இருந்தன.

We grew up, and we grew older.

நாங்கள் வளர்ந்தோம், பெரியவர்கள் ஆனோம்.

I went to high school.

நான் மேல்நிலை பள்ளிக்கு சென்றேன்.

I graduated.

நான் பட்டதாரியானேன்.

I moved out of the house, I got a job,

வீட்டிலிருந்து வெளியேறி, ஒரு வேலை வாங்கிக் கொண்டேன்.

I found a girl, I settled down --

ஒரு பெண்ணை சந்தித்தேன், வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொண்டேன் --

and I realize it sounds like a bad sitcom or a Cat Stevens' song --

எனக்கு தெரியும், இது ஒரு கெட்ட தொடர்கதை போல, ஒரு கேட் ஸ்டீவென்ஸின் பாடல் போல தோன்றுகிறது என்று.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

but life was pretty good.

ஆனால் வாழ்க்கை நன்றாக தான் இருந்தது.

Life was pretty good.

வாழ்க்கை மிகவும் நன்றாக இருந்தது.

2006 was a great year.

2006 ஒரு சிறந்த வருடமாக இருந்தது.

Under clear blue skies in July in the wine region of Ontario,

திராட்சை மதுவுக்கு பெயர் போன ஆண்டாரியோவில், நீல வானுக்கு கீழே , ஜூலை மாதத்தில்

I got married,

எனக்கு திருமணம் நடந்தது,

surrounded by 150 family and friends.

150 உற்றார் உறவினர் மற்றும் நண்பர்கள் மத்தியில்.

2007 was a great year.

2007 ஒரு சிறந்த வருடமாக இருந்தது.

I graduated from school,

நான் பட்டதாரியானேன் பின்னர்,

and I went on a road trip with two of my closest friends.

என்னுடைய நெருங்கிய நண்பர்கள் இருவருடன், சுற்றுப் பயணம் மேற்கொண்டேன்.

Here's a picture of me and my friend, Chris,

இதோ, நானும் என் நண்பன், கிரிஸ் இருக்கும் ஒரு புகைப்படம்.

on the coast of the Pacific Ocean.

பசிபிக் மகாசமுத்திரத்தின் கரையில் எடுக்கப்பட்டது.

We actually saw seals out of our car window,

கடல்நாய்களை பார்த்தோம், எங்களின் காரின் ஜன்னல் வழியே.

and we pulled over to take a quick picture of them

நிறுத்திவிட்டு, விரைந்து ஒரு புகைப்படம் எடுத்தோம்.

and then blocked them with our giant heads.

ஆனால், எங்களின் பெரிய தலைகள், அவைகளை மறைத்துவிட்டது.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

So you can't actually see them,

அதனால் நீங்கள் அவைகளை பார்க்க இயலாது.

but it was breathtaking,

ஆனால் அது மிகவும் அழகாக இருந்தது,

believe me.

நம்புங்கள்!

(Laughter)

(சிரிப்பு)

2008 and 2009 were a little tougher.

2008 மற்றும் 2009 கொஞ்சம் கடினமாக இருந்தது.

I know that they were tougher for a lot of people,

நான் அறிவேன், அவ்வருடங்கள் நிறைய மக்களுக்கு கடினமாக தான் இருந்தது

not just me.

எனக்கு மட்டும் அல்ல.

First of all, the news was so heavy.

முதலில், அந்த செய்தி மிகவும் கனமாக இருந்தது.

It's still heavy now, and it was heavy before that,

இப்போவும் கனமாக தான் உள்ளது, ஆனால் இதை விட கனமாக இருந்தது அப்போது.

but when you flipped open a newspaper, when you turned on the TV,

செய்தித்தாள் புரட்டிய போது, தொலைக்காட்சி பார்த்த போது,

it was about ice caps melting,

நீங்கள் பார்த்தது; உருகிக்கொண்டிருந்த பனிக்கட்டிகள்,

wars going on around the world,

உலகம் சுற்றிலும் நடந்து கொண்டிருந்த போர்கள்,

earthquakes, hurricanes

பூகம்பங்கள், சூறாவளிகள்

and an economy that was wobbling on the brink of collapse,

மற்றும் நிலைகுலையும் நிலைமையில் இருந்த ஒரு பொருளாதாரம்.

and then eventually did collapse,

இறுதியில் அந்த பொருளாதாரம் இடிந்தே விழுந்தது.

and so many of us losing our homes,

அதனால், நம் மக்கள் பல பேர் வீடுகளை இழந்தோம்,

or our jobs,

நம் வேலைகளை இழந்தோம்,

or our retirements,

நம் ஓய்வூதியங்களை இழந்தோம்,

or our livelihoods.

நம் வயிற்றுப் பிழைப்பை இழந்தோம்.

2008, 2009 were heavy years for me for another reason, too.

2008 , 2009 எனக்கு மிகவும் கடினமான வருடங்களாக இருந்தன, மற்றொரு காரணத்துக்காக.

I was going through a lot of personal problems at the time.

அந்நேரம், என் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில், நிறைய பிரச்சனைகளைச் சந்தித்தேன்.

My marriage wasn't going well,

என் திருமண வாழ்க்கை சீராகச் செல்லவில்லை,

and we just were growing further and further apart.

எங்களுக்குள் இருந்த விரிசல்கள் விரிந்துக் கொண்டேயிருந்தது.

One day my wife came home from work

ஒரு நாள், என் மனைவி, வீட்டுக்கு வந்தாள் வேலையிலிருந்து.

and summoned the courage, through a lot of tears,

தைரியம் வரவழைத்து, அழுகை உடன்,

to have a very honest conversation.

என்னிடம் ஒரு நேர்மையான உரையாடல் கொண்டாள்.

And she said, "I don't love you anymore,"

"நான் உன்னை விரும்பவில்லை", என்று அவள் சொன்னாள்.

and it was one of the most painful things I'd ever heard

நான் கேட்டதில், என்னை மிகவும் வேதனைப்படுத்திய விஷயங்களில், இதுவும் ஒன்று.

and certainly the most heartbreaking thing I'd ever heard,

நான் கேட்டதில், என் மனதை மிகவும் வருத்தியது, இது தான்.

until only a month later,

ஆனால், ஒரு மாதம் கழித்து,

when I heard something even more heartbreaking.

அதை விட துயரமான விஷயம் ஒன்றை நான் சந்தித்தேன்.

My friend Chris, who I just showed you a picture of,

என் நண்பன் கிரிஸ், என்னுடைய புகைப்படத்தில் நான் காட்டியவன்,

had been battling mental illness for some time.

கொஞ்சம் காலமாக, மன நோயுடன் போராடிக்கொண்டிருந்தான்.

And for those of you

உங்களில் உள்ளவர்கள்,

whose lives have been touched by mental illness,

மன நோயால், உங்களின் வாழ்க்கையில் எவரும் ஒரு வகையில், பாதிக்கப்படிருந்தால்,

you know how challenging it can be.

அது மிகவும் கடினமான சவால் என்று நீங்கள் அறிவீர்கள்.

I spoke to him on the phone at 10:30 p.m.

நான் அவனிடம் இரவு 10.30 மணியளவில் தொலைபேசியில் பேசினேன்,

on a Sunday night.

ஞாயிறுக்கிழமையன்று.

We talked about the TV show we watched that evening.

நாங்கள் அன்று மாலை பார்த்த ஒரு தொலைகாட்சி நிகழ்ச்சிப் பற்றிப் பேசினோம்.

And Monday morning, I found out that he disappeared.

திங்களன்று காலையில், அவன் மறைந்துவிட்டான் என்று தெரிய வந்தது.

Very sadly, he took his own life.

அவன் தன் உயிரையே எடுத்துக்கொண்டான். எனக்கு மிகவும் வேதனையாக இருந்தது.

And it was a really heavy time.

அந்த நேரம் மிகவும் கனமாக இருந்தது.

And as these dark clouds were circling me,

என்னை சுற்றி கறுப்பு மேகங்கள் சுழன்று கொண்டிருந்தது.

and I was finding it really, really difficult

எனக்கு மிக மிக கடினமாக இருந்தது,

to think of anything good,

ஏதேனும், நல்லவற்றை சிந்திக்க.

I said to myself that I really needed a way

நான் எனக்கே சொல்லிக்கொண்டேன், எனக்கு ஒரு வழி வேண்டும்,

to focus on the positive somehow.

எப்படியாவது நல்லதையே சிந்திக்க ஒரு வழி வேண்டும் என்று.

So I came home from work one night,

ஓர் இரவு, வேலை முடித்து விட்டு வீடு திரும்பினேன்.

and I logged onto the computer,

என்னுடைய கணினி முன் அமர்ந்தேன்.

and I started up a tiny website

ஒரு சிறிய இணையதளம் ஒன்றை ஆரம்பித்தேன்.

called 1000awesomethings.com.

1000awesomethings.com என்று பெயரிட்டேன்.

I was trying to remind myself

நான் எனக்கே ஞாபகப்படுத்திக்கொண்டேன்,

of the simple, universal, little pleasures that we all love,

சாதாரண, எங்கும் உள்ள, சின்ன சின்ன சந்தோஷங்களை, நாம் விரும்பும் சந்தோஷங்களை.

but we just don't talk about enough --

ஆனால் அதை பற்றி நாம் அதிகம் பேசுவதில்லை --

things like waiters and waitresses

உணவகங்களில் மேசைப் பணியாளர்

who bring you free refills without asking,

நாம் கேட்காமலேயே, நமக்கு உணவு பரிமாறும் போது,

being the first table to get called up

முதலாவது பந்தியில் அமர, நம்மை

to the dinner buffet at a wedding,

ஒரு திருமண நிகழ்ச்சில் அழைக்கும் போது,

wearing warm underwear from just out of the dryer,

சலவை உலர்த்தியிலிருந்து வந்த சுத்தமான இதமான உள்ளாடை அணியும் போது,

or when cashiers open up a new check-out lane at the grocery store

அல்லது காய்கறிக் கடையில், பணம் செலுத்தும் இடத்தில், ஒரு புதிய வரிசை திறக்கும் போது

and you get to be first in line --

நீங்கள் முதலாவதாக வரிசையில் இருந்தால் --

even if you were last at the other line, swoop right in there.

இல்லையென்றால் நீங்கள் வேறு வரிசையில் கடைசியாக இருந்தபோதும், சடார் என்று முன் வரிசையில் வந்து நின்றால்!

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And slowly over time,

காலப்போக்கில்,

I started putting myself in a better mood.

நான் என்னையே ஒரு நல்ல மனநிலையில் ஆட்படுத்திக்கொண்டேன்.

I mean, 50,000 blogs

50,000 வலைப்பதிவுகள்

are started a day,

ஒரு நாளில் தொடங்கப்படுகின்றன.

and so my blog was just one of those 50,000.

என்னுடைய வலைப்பதிவு, அந்த 50,000 வலைப்பதிவுகள் ஒன்று.

And nobody read it except for my mom.

என்னுடைய அம்மா தவிர வேறு யாரும், அதை படித்ததில்லை.

Although I should say that my traffic did skyrocket

ஆனால் என்னுடைய வலைப்பதிவின் வருகை கணக்கு, வானைத் தொட்டது,

and go up by 100 percent

ஒரு 100 சதகிவிதம் உயர்ந்தது,

when she forwarded it to my dad.

என்னுடைய அம்மா என் அப்பாவிடம் காட்டியபோது.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And then I got excited

அதுக்கு பிறகு, நான் உற்சாகம் ஆனேன்,

when it started getting tens of hits,

பத்துகணக்கில் மக்கள் வருகை தந்தபோது.

and then I started getting excited when it started getting dozens

மிகவும் உற்சாகமாக தொடங்கினேன், டசன் கணக்கில் மக்கள் வருகை தந்த போது,

and then hundreds and then thousands

பின்னர் நுற்றுக்கணக்கில், ஆயிரக்கணக்கில்,

and then millions.

கோடிக்கணக்கில் மக்கள் வருகை தந்த போது.

It started getting bigger and bigger and bigger.

அது மிக மிக பெரிதாக உருவாகத் தொடங்கியது.

And then I got a phone call,

அப்போது, எனக்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது,

and the voice at the other end of the line said,

மறுமுனையில் பேசிய குரல் என்னிடம் கூறியது,

"You've just won the Best Blog In the World award."

"நீங்கள் உலகின் மிகச் சிறந்த வலைப்பதிவு விருது பெற்றிருக்கிறீர்கள்."

I was like, that sounds totally fake.

நானோ, இது போலித்தனமாக உள்ளதே என்று நினைத்தேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

Which African country do you want me to wire all my money to?

எந்த ஆப்ரிக்கா நாட்டுக்கு என்னுடைய எல்லா பணத்தையும், அனுப்ப வேண்டும்?

(Laughter)

(சிரிப்பு)

But it turns out, I jumped on a plane,

ஆனால், ஒரு விமானத்தில் சென்று,

and I ended up walking a red carpet

செங்கம்பளத்தில், நடக்க நேரிட்டது

between Sarah Silverman and Jimmy Fallon and Martha Stewart.

சாரா சில்வேர்மன் மற்றும் ஜிம்மி பால்லோன் மற்றும் மார்த்தா ஸ்டேவர்டின் மத்தியில்.

And I went onstage to accept a Webby award for Best Blog.

நான் மேடை ஏறி, சிறந்த வலைப்பதிவுக்கான வேப்பி விருதைப் பெற்றேன்.

And the surprise

அந்தத் திகைப்பும்,

and just the amazement of that

அந்த நிகழ்ச்சி தந்த பேராச்சரியமும்

was only overshadowed by my return to Toronto,

சற்று மங்கி போனது, நான் டொரோண்டோ திரும்பி,

when, in my inbox,

என்னுடைய மின்னஞ்சல் பார்த்த போது,

10 literary agents were waiting for me

10 இலக்கியக் கழகத்தை சார்ந்த முகவர்கள், எனக்காக காத்திருந்தன,

to talk about putting this into a book.

என்னுடைய வலைப்பதிவை ஒரு புத்தகமாக்க.

Flash-forward to the next year

ஒரு வருடம் பின்னே,

and "The Book of Awesome" has now been

"தி புக் ஒப் ஆவ்சொம்" வெளிவந்தது

number one on the bestseller list for 20 straight weeks.

தொடர்ந்து 20 வாரங்களுக்கு, சிறந்த விற்பனையாகும் புத்தகங்களின் பட்டியலில் முதன் இடத்தை பிடித்தது.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

But look, I said I wanted to do three things with you today.

சரி, நான் உங்களிடம் முன்று விடயங்களை இன்று பேச விரும்பினேன்.

I said I wanted to tell you the Awesome story,

நான் உங்களிடம் அற்புதமான கதையை சொல்லப் போவதாக சொல்லியிருந்தேன்,

I wanted to share with you the three As of Awesome,

மற்றும் அற்புதத்தின் மூன்று அம்சங்களை பகிர்ந்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன்.

and I wanted to leave you with a closing thought.

இந்த உரை நிறைவடையும் முன்பு ஒரு நிறைவான எண்ணத்துடன் உங்களை விட்டுச் செல்ல விரும்புகிறேன்.

So let's talk about those three As.

சரி, நாம் அந்த மூன்று அம்சங்களைப் பற்றிப் பேசுவோம்.

Over the last few years,

கடந்த சில வருடங்களாக,

I haven't had that much time to really think.

எனக்கு சிந்திக்க, உண்மையாக சிந்திக்க, நேரம் கிடைக்கவில்லை.

But lately I have had the opportunity to take a step back

ஆனால், சமீப காலமாக, ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்துள்ளது எனக்கு. ஒரு படி பின்னே சென்று

and ask myself: "What is it over the last few years

நான் எனக்கே சவால் விட: கடந்த சில வருடங்களில், எவை

that helped me grow my website,

என்னுடைய இணையத்தளத்தை மட்டும் அல்லாமல்

but also grow myself?"

என்னையும் வளர உதவி செய்தன?

And I've summarized those things, for me personally,

எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில், அவைகளை தொகுத்துள்ளேன்,

as three As.

மூன்று அம்சங்களாக.

They are Attitude, Awareness

அவை மனப்பாங்கு, விழிப்புணர்வு

and Authenticity.

மற்றும் நம்பகத்தன்மை.

I'd love to just talk about each one briefly.

ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் சுருக்கமாகப் பேசப் போகிறேன்.

So Attitude:

முதலில், மனப்பாங்கு:

Look, we're all going to get lumps,

நாம் அனைவரும் தொண்டை அடைக்கும் துன்பங்களை எதிர்கொண்டுள்ளோம்.

and we're all going to get bumps.

நாம் அனைவரும் காயங்களை எதிர்கொண்டுள்ளோம்.

None of us can predict the future, but we do know one thing about it

யாராலும் எதிர்காலத்தை கணிக்க முடியாது, ஆனால் நாம் அனைவரும் ஒன்றை அறிவோம்.

and that's that it ain't gonna go according to plan.

எதுவும் நாம் நினைத்தது போல நடக்காது.

We will all have high highs

நாம் பெரும் வெற்றியைச் சந்தித்து இருக்கிறோம்.

and big days and proud moments

முக்கியமான நாட்களை, பெருமை கொண்ட கணங்களை பார்த்திருக்கிறோம்.

of smiles on graduation stages,

பட்டதாரியான போது உதிர்த்த புன்னகை.

father-daughter dances at weddings

கல்யாணங்களில் அப்பாவும் மகளும் ஆடிய நடனம்.

and healthy babies screeching in the delivery room,

பிரசவ அறையில், செழிப்பான குழந்தைகள் வீரிட்டு அழுத சத்தம்.

but between those high highs,

ஆனால் இந்த சந்தோஷங்களின் இடையில்,

we may also have some lumps and some bumps too.

நாம் சில துன்பங்களும் காயங்களும் பெற்றிருப்போம்.

It's sad, and it's not pleasant to talk about,

அது சோகமானது. அதனை பற்றி பேசுவது இனிமையானதல்ல.

but your husband might leave you,

உங்களின் கணவர் உங்களை விட்டு போகலாம்.

your girlfriend could cheat,

உங்களின் காதலி உங்களை ஏமாற்றிவிடலாம்.

your headaches might be more serious than you thought,

உங்களின் தலை வலி, தாங்கள் நினைத்ததை விட ஆபத்தாக இருக்கலாம்.

or your dog could get hit by a car on the street.

இல்லையென்றால், தங்களின் நாய் தெருவில் ஒரு வாகனம் இடித்து இறந்துவிடலாம்.

It's not a happy thought,

இது ஒரு சந்தோஷமான எண்ணம் கிடையாது.

but your kids could get mixed up in gangs

ஆனால் தங்களின் குழந்தைகள் ரௌடி கும்பலிடம் சேர்ந்து விடலாம்.

or bad scenes.

தப்பான நேரங்களில் மாட்டிக்கொள்ளலாம்.

Your mom could get cancer,

தங்களின் அம்மாவுக்கு புற்று நோய் வரலாம்.

your dad could get mean.

தங்களின் அப்பா எப்போதும் எரிச்சலுடன் இருக்கலாம்.

And there are times in life

வாழ்க்கை, சில தருணங்களில்

when you will be tossed in the well, too,

உங்களை ஒரு பாழ்கிணற்றில் தள்ளிவிடும்.

with twists in your stomach and with holes in your heart,

உங்களின் வயிறு பிரட்டும். உங்களின் இதயத்தில் ஓட்டைகள் உண்டாகும்.

and when that bad news washes over you,

அந்த கெட்ட செய்தி நம்மை தாக்கிய பிறகு,

and when that pain sponges and soaks in,

வலி நம்மில் ஊறிவிட்ட பிறகு,

I just really hope you feel

நான் உணர்கிறேன், நீங்கள் இதை உணருவீர்கள் என்று

like you've always got two choices.

உங்களுக்கு இரு வழிகள் மட்டும் இருப்பது போல.

One, you can swirl and twirl

ஒன்று, நீங்கள் அதில் தத்தி தடுமாறி, வீழ்ந்து,

and gloom and doom forever,

என்றென்றைக்கும் என மூழ்கிப் போவது.

or two, you can grieve

இரண்டாவது வழி, நீங்கள் வருத்தப்பட்ட பிறகு,

and then face the future

எதிர்காலத்தை நீங்கள் எதிர்கொள்வது,

with newly sober eyes.

ஒரு புதிய, நிதானமான பார்வையுடன்.

Having a great attitude is about choosing option number two,

இரண்டாவது வழியை தேர்ந்தெடுப்பது, ஒரு சிறந்த மனப்பாங்கைக் குறிக்கும்.

and choosing, no matter how difficult it is,

எவ்வளவு கடினமாக இருப்பினும் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்,

no matter what pain hits you,

எவ்வளவு வலி நம்மை தாக்கினாலும்,

choosing to move forward and move on

முன்னே செல்ல, அதை கடந்து செல்ல முனைய வேண்டும்.

and take baby steps into the future.

குழந்தை எடுக்கும் சிறு காலடிகள் போல, நடக்க வேண்டும் எதிர்காலத்தை நோக்கி.

The second "A" is Awareness.

இரண்டாவது அம்சம், விழிப்புணர்வு.

I love hanging out with three year-olds.

நான் மூன்று வயது சிறுவர்களுடன் பொழுதைக் களிக்க விரும்புவேன்.

I love the way that they see the world,

அவர்கள், உலகைப் பார்க்கும் முறை, எனக்கும் மிகவும் பிடிக்கும்,

because they're seeing the world for the first time.

ஏனென்றால், அவர்கள் உலகத்தை முதன் முறையாக பார்க்கின்றனர்.

I love the way that they can stare at a bug crossing the sidewalk.

அவர்கள் ஒரு பூச்சி நடைப்பாதையில் செல்வதை முறைத்து முறைத்து பார்க்கும் விதம் எனக்குப் பிடிக்கும்.

I love the way that they'll stare slack-jawed

வாயை திறந்துக் கொன்டு அவர்கள் வேடிக்கை பார்க்கும் விதம் எனக்கு பிடிக்கும்,

at their first baseball game

அவர்கள் தங்களின் முதல் பேஸ்பால் விளையாட்டைப் பார்க்கும் போது.

with wide eyes and a mitt on their hand,

பரந்து விரிந்த கண்களுடன், கையுறை அணிந்து கொன்டு,

soaking in the crack of the bat and the crunch of the peanuts

மட்டை பந்தை அடிக்கும் சத்தத்தையும், கடலை உண்ணும் சத்தத்தையும்,

and the smell of the hotdogs.

ஹாட்டாக்சின் வாசனையும் அவர்கள் கவனிப்பார்கள்.

I love the way that they'll spend hours picking dandelions in the backyard

கொல்லைப்புறத்தில், அவர்கள் மணிக்கணக்காக பூக்கள் பறிக்கும் விதம் எனக்கு பிடிக்கும்.

and putting them into a nice centerpiece

அவற்றை கொன்டு, அழகிய மலர்கொத்து செய்து,

for Thanksgiving dinner.

அதை 'நன்றி நவிலுதல்' விருந்துக்கான அலங்காரங்களில் வைப்பார்கள்.

I love the way that they see the world,

அவர்கள் உலகத்தை பார்க்கும் விதம் எனக்கு பிடிக்கும்.

because they're seeing the world

ஏனென்றால், அவர்கள் உலகத்தை பார்க்கின்றனர்

for the first time.

முதன் முறையாக.

Having a sense of awareness

விழிப்புணர்வு கொள்வது என்பது,

is just about embracing your inner three year-old.

உங்களின் உள்ளே உள்ள மூன்று வயது சிறுவனை தழுவிக்கொள்வது என்பதாகும்.

Because you all used to be three years old.

ஏனென்றால், நீங்கள் அனைவரும் மூன்று வயது குழந்தைகளாக இருந்திருப்பீர்கள்.

That three-year-old boy is still part of you.

அந்த மூன்று வயது சிறுவன் இன்னும் தங்களின் ஒரு பகுதியாக உள்ளான்.

That three-year-old girl is still part of you.

அந்த மூன்று வயது சிறுமி இன்னும் தங்களின் ஒரு பகுதியாக உள்ளாள்.

They're in there.

அவர்கள் உள்ளே உள்ளனர்.

And being aware is just about remembering

விழிப்புணர்வுடன் இருப்பது என்பது, ஞாபகம் கொள்வது ஆகும்.

that you saw everything you've seen

நீங்கள் பார்க்கும் அனைத்தும், நீங்கள் பார்த்திருக்கிரீர்கள்

for the first time once, too.

ஒரு முறை, முதல் தடவையாக, என்று ஞாபகம் கொள்வது.

So there was a time when it was your first time ever

தருணங்கள் இருக்கின்றன. நீங்கள் முதன் முறையாக

hitting a string of green lights on the way home from work.

வேலையிலிருந்து வீடு செல்லும் வழியில், பச்சை விளக்குகள் மட்டும் எரிய தடையின்றி சென்ற போது.

There was the first time you walked by the open door of a bakery

நீங்கள் முதன் முறையாக, இனிப்பகம் உள்ளே நடந்து சென்று,

and smelt the bakery air,

அந்த வாசனையை நுகர்ந்த போது.

or the first time you pulled a 20-dollar bill out of your old jacket pocket

இல்லை என்றால், எதிர்பாரா விதமாக தங்களின் பழைய சட்டைப்பையிலிருந்து, ஒரு இருபது ரூபாய் எடுத்து,

and said, "Found money."

"அட, இங்கே காசு இருக்கிறதே!" என்று சொன்ன போது.

The last "A" is Authenticity.

மூன்றாவது அம்சம், நம்பகத்தன்மையாகும்.

And for this one, I want to tell you a quick story.

இதற்கு விரைவாக, ஒரு சின்ன கதையை சொல்ல போகிறேன்.

Let's go all the way back to 1932

நாம் 1932 க்கு செல்லலாம்.

when, on a peanut farm in Georgia,

ஜோர்ஜியாவில் ஒரு கடலைப் பண்ணையில்,

a little baby boy named Roosevelt Grier was born.

ரூஸ்வெல்ட் க்ரியர், என்ற பெயர் கொண்ட ஒரு பையன் பிறந்தான்.

Roosevelt Grier, or Rosey Grier, as people used to call him,

ரூஸ்வெல்ட் க்ரியர் அல்லது ரோசே க்ரியர் என்று அழைக்கப்பட்ட அவன்,

grew up and grew into

வளர்ந்து, பெரியவனான்

a 300-pound, six-foot-five linebacker in the NFL.

ஒரு 150 கீலோகிராம் எடை கொண்ட ஆறு அடி ஐந்தங்குல உயரமுடைய விளையாட்டு வீரனாய்.

He's number 76 in the picture.

புகைப்படத்தில், 76 எண் கொண்ட சட்டையை அணிந்துருப்பவர் அவர்.

Here he is pictured with the "fearsome foursome."

அவர், "பயமுறுத்தும் நால்வர்" உடன் நின்றுக்கொண்டிருக்கிறார்.

These were four guys on the L.A. Rams in the 1960s

1960 களில், லாஸ் ஏன்ஜல்ஸ் ராம்ஸ் அணியை சேர்ந்த, இந்த நான்கு பேரை,

you did not want to go up against.

எதிர்த்து விளையாட தயங்குவார்கள்.

They were tough football players doing what they love,

இவர்கள் ஆக்ரோஷமான கால்பந்து வீரர்கள். அவர்களுக்கு பிடித்ததை செய்தவர்கள்.

which was crushing skulls

அதாவது, பிறரின் மண்டையை உடைப்பது.

and separating shoulders on the football field.

இல்லையென்றால், தோள்பட்டையை பிரித்து எடுப்பது, கால்பந்து களத்தில்.

But Rosey Grier also had

ஆனால், ரோசே க்ரியருக்கு

another passion.

மற்றொன்று பேரார்வம் இருந்தது.

In his deeply authentic self,

அவர் தனது, ஆழ்ந்த உண்மையான சுயமாக இருந்த போது,

he also loved needlepoint. (Laughter)

அவர் பூத்தையல் செய்வதை விரும்பினார். (சிரிப்பு)

He loved knitting.

அவருக்கு பின்னல் வேலை மிகவும் பிடித்து இருந்தது.

He said that it calmed him down, it relaxed him,

அது அவருக்கு நிதானமும், அமைதியும் அளித்ததாக கூறினார்.

it took away his fear of flying and helped him meet chicks.

அது அவரின் விமானத்தில் பறக்கும் பயத்தை போக்கியது என்றும், பெண்களை சந்திக்க உதவியதும் என்றும்,

That's what he said.

அவர் கூறினார்.

I mean, he loved it so much that, after he retired from the NFL,

அவருக்கு பின்னுவது, மிகவும் பிடித்து இருந்தது, அவர் என்.எப்.எல் அணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றபின்,

he started joining clubs.

அவர் அதற்கான சங்கங்களில் சேர்ந்தார்.

And he even put out a book

அவர் ஒரு புத்தகத்தையும் எழுதினார்.

called "Rosey Grier's Needlepoint for Men."

அதன் பெயர் "ரோசே கிரியரின், ஆண்களுக்கான தையல் புத்தகம்".

(Laughter)

(சிரிப்பு)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

It's a great cover.

அந்த புத்தகத்தின் அட்டை, பிரமாதமாக இருந்தது.

If you notice, he's actually needlepointing his own face.

நீங்கள் கவனித்தீர்கள் என்றால், அவர் தனது முகத்தையே பூத்தையல் செய்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And so what I love about this story

இந்த கதையில் எனக்கு பிடித்தது என்னவென்றால்,

is that Rosey Grier

ரோசே கிரியர்,

is just such an authentic person,

உண்மையாகவே ஒரு நம்பகத்தனமான மனிதர்.

and that's what authenticity is all about.

இது தான் நம்பகத்தன்மை என்பது.

It's just about being you and being cool with that.

நீங்கள் நீங்களாக இருந்து, நீங்கள் அதை இயல்பாக கொள்வது.

And I think when you're authentic,

நீங்கள் உண்மையாக நம்பகத்தன்மையுடன் இருந்தால்,

you end up following your heart,

நீங்கள் உங்களின் இதயம் சொல்வதை கேட்பீர்கள்.

and you put yourself in places

உங்களை இடங்களுக்கு நீங்களே கொண்டு செல்வீர்கள் மற்றும்

and situations and in conversations

சூழ்நிலைகளை உருவாக்கிக் கொள்வீர்கள் மற்றும் உரையாடல்கள் கொள்வீர்கள்,

that you love and that you enjoy.

உங்களுக்கு மகிழ்ச்சி தரும் வகையில், நீங்கள் விரும்பும் வகையில்.

You meet people that you like talking to.

நீங்கள் பேச விரும்பும் மக்களை சந்திப்பீர்கள்.

You go places you've dreamt about.

நீங்கள் கனவு கண்ட இடங்களுக்கு செல்வீர்கள்.

And you end you end up following your heart

உங்கள் இதயம் சொல்வதை பின்பற்றுவீர்கள்

and feeling very fulfilled.

மன நிறைவுடன்.

So those are the three A's.

இவை தான் அற்புதத்தின் மூன்று அம்சங்கள்.

For the closing thought, I want to take you all the way back

இந்த உரை நிறைவடையும் முன்பு, நான் உங்களை மீண்டும் அழைத்து செல்ல விரும்புகிறேன்,

to my parents coming to Canada.

என் பெற்றோர் கனடா வந்த காலத்திற்கு.

I don't know what it would feel like

எனக்கு தெரியவில்லை, எப்படி அவர்கள் உணர்ந்தார்கள் என்று,

coming to a new country when you're in your mid-20s.

அவர்களின் இருபதுகளில் ஒரு புதிய நாட்டிற்கு வந்த போது.

I don't know, because I never did it,

எனக்கு தெரியவில்லை, ஏனென்றால் நான் அதைச் செய்ததில்லை.

but I would imagine that it would take a great attitude.

ஆனால், என்னால் கற்பனை செய்ய முடிகிறது. அதைச் செய்ய ஒரு சிறந்த மனப்பாங்கு தேவைப்படும்.

I would imagine that you'd have to be pretty aware of your surroundings

என்னால் கற்பனை செய்ய முடிகிறது. உங்களைச் சுற்றியுள்ள விஷயங்களைப் பற்றி நீங்கள் அறிய வேண்டும்,

and appreciating the small wonders

சின்னச் சின்ன அதிசயங்களைக் கண்டு மகிழ வேண்டும்,

that you're starting to see in your new world.

உங்களின் புதிய உலகத்தை நீங்கள் பார்க்கும் போது.

And I think you'd have to be really authentic,

நீங்கள் நம்பகத்தன்மை உடையவராக இருக்க வேண்டும்.

you'd have to be really true to yourself

நீங்கள், உங்களுக்கு உண்மையானவராக இருக்க வேண்டும்,

in order to get through what you're being exposed to.

இதை அனைத்தையும் அனுபவிக்க.

I'd like to pause my TEDTalk

என்னுடைய TEDTalk யில் ஒரு இடைவேளை

for about 10 seconds right now,

விட விரும்புகிறேன், இப்போது 10 விநாடிகளுக்கு.

because you don't get many opportunities in life to do something like this,

ஏனென்றால், உங்களின் வாழ்க்கையில், இது போன்ற வாய்ப்புகள் கிடைப்பதில்லை, இதைச் செய்வதற்கு.

and my parents are sitting in the front row.

என்னுடைய தாய் தந்தை, முதல் வரிசையில் அமர்ந்துள்ளனர்.

So I wanted to ask them to, if they don't mind, stand up.

அவர்களை, எழுந்து நிற்கும்படி, கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

And I just wanted to say thank you to you guys.

அவர்களுக்கு என் நன்றிகளை, நான் அர்ப்பணிக்கிறேன்!

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

When I was growing up, my dad used to love telling the story

நான் வளரும் போது, என்னுடைய அப்பா எனக்கு ஒரு கதை சொல்ல விரும்புவார்.

of his first day in Canada.

கனடாவில், அவர் வந்து இறங்கிய முதல் நாளின் கதை.

And it's a great story, because what happened was

அது ஒரு சிறப்பான கதை, ஏனென்றால்

he got off the plane at the Toronto airport,

அவர் விமானத்தில் டொரோண்டோ விமான நிலையத்தை வந்து அடைந்த போது,

and he was welcomed by a non-profit group,

அவரை வரவேத்தது, ஒரு லாப-நோக்கமற்ற குழு.

which I'm sure someone in this room runs.

அக்குழு, நிச்சயமாக, இந்த அறையில் உள்ள யாரோ ஒருத்தரால் நடத்தப்படுகிறது, என்று நான் நம்புகிறேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And this non-profit group had a big welcoming lunch

இந்த லாப-நோக்கமற்ற குழு, ஒரு பெரிய வரவேற்பு விருந்து தந்தார்கள்,

for all the new immigrants to Canada.

கனடாவிற்கு புதிதாக குடியேறுபவர்களுக்கு.

And my dad says he got off the plane and he went to this lunch

என் அப்பா சொன்னார், அவர் விமானத்தைவிட்டு இறங்கி, இந்த விருந்துக்கு சென்றார்.

and there was this huge spread.

அங்கு, வகை வகையான உணவு இருந்தது.

There was bread, there was those little, mini dill pickles,

ரொட்டி இருந்தது. சின்ன சின்ன, சிறிய வெங்காய ஊறுகாய்கள் இருந்தன.

there was olives, those little white onions.

ஆலிவ்கள் இருந்தன. சின்ன வெள்ளை வெங்காயங்கள் இருந்தன.

There was rolled up turkey cold cuts,

சுற்றிவைக்கப்பட்ட, வான்கோழி குளிர் வெட்டுக்கள் இருந்தன.

rolled up ham cold cuts, rolled up roast beef cold cuts

சுற்றிவைக்கப்பட்ட, பன்றிக் கறி மற்றும் மாட்டிறைச்சி, குளிர் வெட்டுக்கள் இருந்தன.

and little cubes of cheese.

சிறிய பாலாடைக்கட்டிகள் இருந்தன.

There was tuna salad sandwiches and egg salad sandwiches

சூரை மீன் கொண்ட அடுக்கு ரொட்டிகள், முட்டை அடுக்கு ரொட்டிகள் மற்றும்

and salmon salad sandwiches.

நன்னீர் மீன் கொண்ட அடுக்கு ரொட்டிகள் ஆகியவை இருந்தன.

There was lasagna, there was casseroles,

லாசக்னியா மற்றும் காசெரோல்கள் இருந்தன.

there was brownies, there was butter tarts,

பிரௌனி இருந்தன. வெண்ணெயால் ஆன புளிப்பு பண்டங்கள் இருந்தன.

and there was pies, lots and lots of pies.

மற்றும் பழக் கேக்குகள் இருந்தன. இன்னும் பல பல பண்டங்கள் இருந்தன.

And when my dad tells the story, he says,

என்னுடைய அப்பா இந்த கதை சொல்லும் போது, அவர் சொல்லுவார்,

"The craziest thing was, I'd never seen any of that before, except bread.

"இதில் அதிசயமான விஷயம் என்னவென்றால், நான் இவற்றில் ரொட்டியைத் தவிர வேறு எதையும் பார்த்ததே இல்லை,"

(Laughter)

(சிரிப்பு)

I didn't know what was meat, what was vegetarian.

இதில் எது மாமிச உணவு, எது சைவ உணவு என்று தெரியவில்லை எனக்கு.

I was eating olives with pie.

நான் ஆளிவ்களை உண்டேன், பதார்த்தத்துடன்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

I just couldn't believe how many things you can get here."

இவ்ளோ பொருள்கள் இங்கு கிடைக்கும் என்று என்னால் நம்ப முடியவில்லை!"

(Laughter)

(சிரிப்பு)

When I was five years old,

நான் ஐந்து வயது இருக்கும் போது,

my dad used to take me grocery shopping,

என்னுடைய அப்பா என்னை காய்கறி வாங்குவதற்கு கூட்டிச் செல்வார்.

and he would stare in wonder

அங்கு அவர் வியப்புடன்,

at the little stickers that are on the fruits and vegetables.

பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள் மேல் ஒட்டப்பட்டுள்ள சிறிய தாள்களை பார்ப்பார்.

He would say, "Look, can you believe they have a mango here from Mexico?

அவர் சொல்லுவார், "பார், உன்னால் நம்ப முடிகிறதா, இந்த மாம்பழம் மெக்ஸிகோ இருந்து வருகிறது?

They've got an apple here from South Africa.

இந்த ஆப்பிள் பழம், தென் ஆப்ரிக்காவிலிருந்து வந்துள்ளது.

Can you believe they've got a date from Morocco?"

இந்த பேரிச்சம்பழம், மொரோக்கோ இருந்து வந்துள்ளது?"

He's like, "Do you know where Morocco even is?"

பின்னர் அவர் கேட்பார், "மொரோக்கோ எங்கே உள்ளது என்று உனக்குத் தெரியுமா?"

And I'd say, "I'm five. I don't even know where I am.

அதற்கு நான் சொல்லுவேன், "எனக்கு ஐந்து வயது ஆகிறது. நான் எங்கே இருக்கிறேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை

Is this A&P?"

இது அ அண்டு பி கடையா?"

And he'd say, "I don't know where Morocco is either, but let's find out."

அவர் பதில் அளிப்பார், "எனக்கும் மொரோக்கோ எங்கே உள்ளது என்று தெரியவில்லை, ஆனால் நாம் அதை கண்டு அறிவோம்!"

And so we'd buy the date, and we'd go home.

அந்த பேரிச்சம்பழம் வாங்கிக் கொண்டு, வீடு திரும்புவோம்.

And we'd actually take an atlas off the shelf,

தேசப்படப் புத்தகத்தை அலமாரியிலிருந்து எடுத்து,

and we'd flip through until we found this mysterious country.

அந்த மர்ம தேசம் எங்கே உள்ளது என்று நாங்கள் பக்கங்களை திருப்பிப் பாப்போம்.

And when we did, my dad would say,

அதை செய்யும் போது, அப்பா சொல்லுவார்,

"Can you believe someone climbed a tree over there,

"உன்னால் நம்ப முடிகிறதா, யாரோ ஒருவர் அங்கே ஒரு மரம் ஏறி,

picked this thing off it, put it in a truck,

இந்த பழத்தை பறித்து, ஒரு வாகனத்தில் அதை எடுத்துக் கொண்டு ,

drove it all the way to the docks

துறைமுகத்துக்கு ஓட்டிச் சென்றுள்ளார்.

and then sailed it all the way

பின்னர் அது ஒரு கப்பலில், இவ்வளவு தூரம்,

across the Atlantic Ocean

அட்லாண்டிக் மகாசமுத்திரத்தைக் கடந்து,

and then put it in another truck

இங்கு வந்து அடைந்துள்ளது. பின்னர், ஒரு வாகனத்தில் ஏற்றி

and drove that all the way to a tiny grocery store just outside our house,

நம் வீட்டு அருகிலுள்ள, இந்த சின்ன காய்கறி கடையை வந்து அடைந்து,

so they could sell it to us for 25 cents?"

25 சதத்திற்கு நம்மிடம் விலை போனது?"

And I'd say, "I don't believe that."

நான் சொல்லுவேன், "என்னால் இதை நம்ப முடியவில்லை."

And he's like, "I don't believe it either.

அவர் சொல்லுவார், "என்னால் கூட இதை நம்ப முடியவில்லை.

Things are amazing. There's just so many things to be happy about."

எவ்வளவு அற்புதமாக உள்ளது. நம்மைச் சந்தோஷப்படுத்த எத்தனையோ விஷயங்கள் உள்ளன!"

When I stop to think about it, he's absolutely right.

நான் கொஞ்சம் நிறுத்தி யோசிக்கும் போது, அவர் சொன்னது எவ்வளவு உண்மை என்று எனக்கு புரிகிறது.

There are so many things to be happy about.

எத்தனையோ விஷயங்கள் நம்மை சந்தோஷப்படுத்துகின்றன.

We are the only species

இனங்களில், நம்முடைய இனம் தான்

on the only life-giving rock

இந்த உயிர் அளிக்கும் பாறையின் மீது,

in the entire universe that we've ever seen,

இந்த பிரபஞ்சத்தில், நாம் அறிந்த அளவிற்கு,

capable of experiencing

அனுபவிக்கும் திறனை கொண்டுள்ளது.

so many of these things.

இவை அனைத்தையும் அனுபவிக்கும் திறனை கொண்டுள்ளது.

I mean, we're the only ones with architecture and agriculture.

நாம் மட்டும் தான், விவசாயம் மற்றும் கட்டிடக்கலை அறிந்தவர்கள்.

We're the only ones with jewelry and democracy.

நாம் மட்டும் தான், நகை மற்றும் ஜனநாயகத்தை உருவாக்கியவர்கள்.

We've got airplanes, highway lanes,

நம்மிடம் விமானங்கள் உள்ளன. நெடுஞ்சாலைகள் உள்ளன.

interior design and horoscope signs.

ஜாதிடம் மற்றும் உட்புற வடுவமைப்புக் கலை அறிந்தவர்கள்.

We've got fashion magazines, house party scenes.

நம்மிடம் ஃபேஷன் வார இதழ்கள், விளையாட்டு பொம்மைகள் உள்ளன.

You can watch a horror movie with monsters.

நீங்கள் ஒரு பேய் படத்தை, ராட்ஷசகர்களுடன் பார்க்கலாம்.

You can go to a concert and hear guitars jamming.

ஒரு கச்சேரிக்கு சென்று, வீணை வாசிப்பதை ரசிக்கலாம்.

We've got books, buffets and radio waves,

நாம் புத்தகங்கள், விருந்துகள், வானொலி பெட்டிகள்,

wedding brides and rollercoaster rides.

மணமகள்கள் மற்றும் கேளிக்கை சவாரிகள் என்பனவற்றைக் கொண்டுள்ளோம்.

You can sleep in clean sheets.

நாம் சுத்தமான படுக்கையில் படுக்கலாம்.

You can go to the movies and get good seats.

படங்கள் பார்க்க செல்லலாம். நல்ல இருக்கையில் அமர்ந்துக் கொண்டு படங்களைப் பார்க்கலாம்.

You can smell bakery air, walk around with rain hair,

நாம் இனிப்பகம் சென்று, அங்குள்ள வாசனையில் தொலைந்து போகலாம், மழையில் நனைந்து கொண்டே நடந்து செல்லலாம்,

pop bubble wrap or take an illegal nap.

பிளாஸ்டிக் பைகளை உடைக்கலாம், வேலை செய்யும் போது யாரும் அறியாமல் உறங்கலாம்.

We've got all that,

நாம் இவை அனைத்தையும் கொண்டுள்ளோம்,

but we've only got 100 years to enjoy it.

ஆனால் 100 வருடங்கள் தான் உள்ளன இவை அனைத்தையும் ரசித்து மகிழ.

And that's the sad part.

அது தான் சோகமான விஷயம் ஆகும்.

The cashiers at your grocery store,

காய்கறி கடையில் வேலை செய்யும் காசாளர்,

the foreman at your plant,

உங்களின் தொழிற்சாலையில் உள்ள மேலதிகாரி,

the guy tailgating you home on the highway,

உங்களை நெடுஞ்சாலையில் பின் தொடர்ந்து வருபவர்,

the telemarketer calling you during dinner,

உங்களை இரவு உணவு அறுந்தும் போது தொலைபேசியில் அழைக்கும் விற்பனையாளர்

every teacher you've ever had,

உங்களுக்கு சொல்லி தந்த ஒவ்வொரு வாத்தியாரும்,

everyone that's ever woken up beside you,

காலையில் உங்கள் பக்கத்தில் எழுந்த ஒவ்வொருத்தரும்,

every politician in every country,

ஒவ்வொரு நாட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு அரசியல்வாதியும்,

every actor in every movie,

ஒவ்வொரு படத்தில் நடித்த ஒவ்வொரு நடிகரும்,

every single person in your family, everyone you love,

உங்கள் குடும்பத்தில் உள்ள ஒவ்வொருவரும், நீங்கள் அன்புகொள்ளும் ஒவ்வொருவரும்,

everyone in this room and you

இந்த அறையில் உள்ள ஒவ்வொருவரும், நீங்களும்

will be dead in a hundred years.

இன்னும் ஒரு நூற்றாண்டுக்கு பிறகு இறந்து போயிருப்பீர்கள்.

Life is so great that we only get such a short time

வாழ்க்கை அற்புதமானது. ஆனால் சிறிய காலம் தான் உள்ளது

to experience and enjoy

அதை அனுபவித்து ரசித்து மகிழ.

all those tiny little moments that make it so sweet.

நம் வாழ்க்கையை அழகுபடுத்துவது, அந்த சின்னச் சின்ன தருணங்கள்.

And that moment is right now,

அந்த தருணம் தான், இந்த கணம்.

and those moments are counting down,

அந்த தருணங்கள் குறைந்து கொண்டே வருகின்றன.

and those moments are always, always, always fleeting.

அந்த கணங்கள் மிக மிக மிக வேகமாக பறந்து சென்றுக் கொண்டு இருக்கின்றன.

You will never be as young as you are right now.

நீங்கள் இப்பொழுது இக்கணம், இருக்கும் இளமையுடன் என்றும் இருக்க போவதில்லை.

And that's why I believe that if you live your life

அதனால் தான் நான் நம்புகிறேன், நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையை

with a great attitude,

ஒரு சிறந்த மனப்பாங்குடன் வாழ வேண்டும்.

choosing to move forward and move on

கடந்து முன்னே செல்ல முனைய வேண்டும்,

whenever life deals you a blow,

நம் வாழ்க்கையில் நாம் அடி வாங்கும் போது.

living with a sense of awareness of the world around you,

நம்மை சுற்றியுள்ள உலகத்தை பற்றி நாம் விழிப்புணர்வுடன் இருக்க வேண்டும்.

embracing your inner three year-old

உங்களில் உள்ள மூன்று வயது சிறுவனைத் தழுவிக்கொண்டு,

and seeing the tiny joys that make life so sweet

நம் வாழ்க்கையை இனிதாக்கும் அந்த சின்ன சின்ன சந்தோஷங்களை பார்த்து அனுபவிக்க வேண்டும்.

and being authentic to yourself,

உங்களுக்கு நீங்களே உண்மையானவராக இருக்க வேண்டும்.

being you and being cool with that,

நீங்கள் நீங்களாகவிருந்து, நீங்கள் அதை இயல்பாகக் கொள்ள வேண்டும்.

letting your heart lead you and putting yourself in experiences that satisfy you,

உங்களின் இதயம் உங்களை வழிகாட்ட அனுமதிக்க வேண்டும். உங்களை திருப்திப்படுத்தும் அனுபவங்களை நீங்கள் செய்ய வேண்டும்.

then I think you'll live a life

அப்போது, நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையை வாழ்வீர்கள்.

that is rich and is satisfying,

ஒரு திருப்திகரமான, செழிப்பான வாழ்க்கையை வாழ்வீர்கள்.

and I think you'll live a life that is truly awesome.

அதுவோர் அற்புதமான வாழ்க்கையாக இருக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன்.

Thank you.

நன்றி!