Barry Schwartz: Our loss of wisdom

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Bank Light

In his inaugural address,

ในสุนทรพจน์พิธีเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี

Barack Obama appealed to each of us to give our best

บารัค โอบามาเรียกร้องให้พวกเราทุกคน พยายามอย่างเต็มที่

as we try to extricate ourselves from this current financial crisis.

เพื่อนำพาประเทศให้หลุดพ้น จากวิกฤตทางการเงินในปัจจุบัน

But what did he appeal to?

ท่านขอให้เราทำอะไรล่ะครับ?

He did not, happily, follow in the footsteps of his predecessor,

เป็นที่น่ายินดีว่า ท่านไม่ได้เดินรอยตามผู้นำคนก่อนหน้า

and tell us to just go shopping.

และบอกเราให้แค่ไปจับจ่ายซื้อของ

Nor did he tell us, "Trust us. Trust your country.

ท่านไม่ได้ขอให้เรา “เชื่อมั่นในรัฐบาล เชื่อมั่นในประเทศของเรา

Invest, invest, invest."

แล้วลงทุน ลงทุน และลงทุนต่อไป”

Instead, what he told us was to put aside childish things.

แต่ท่านขอให้พวกเราเลิกนิสัยเด็กๆ

And he appealed to virtue.

แล้วหันมายึดถือคุณธรรม

Virtue is an old-fashioned word.

คุณธรรมนี่เป็นคำโบราณนะครับ

It seems a little out of place in a cutting-edge environment like this one.

มันอาจจะฟังดูเหมือน เป็นคำที่ตกยุคไปแล้วในสมัยนี้

And besides, some of you might be wondering,

และพวกคุณบางคนก็อาจสงสัยว่า

what the hell does it mean?

จริงๆ แล้วมันหมายความว่าอะไรกันแน่?

Let me begin with an example.

ผมขอเริ่มต้นด้วยตัวอย่างแล้วกันครับ

This is the job description of a hospital janitor

นี่คือรายการหน้าที่รับผิดชอบ ของภารโรงในโรงพยาบาล

that is scrolling up on the screen.

ที่กำลังเลื่อนขึ้นมาอยู่บนจอ

And all of the items on it are unremarkable.

ทุกข้อในรายการนี้ ไม่มีข้อไหนดูแปลกประหลาด

They're the things you would expect:

มีแต่สิ่งที่คุณคาดเดาได้ เช่น

ถูพื้น กวาดพื้น เอาขยะไปทิ้ง เอาของมาเติม

mop the floors, sweep them, empty the trash, restock the cabinets.

It may be a little surprising how many things there are,

คุณอาจจะแปลกใจเล็กน้อย ว่าทำไมรายการมันเยอะนัก

but it's not surprising what they are.

แต่คงไม่แปลกใจเลยว่าแต่ละรายการคืออะไรบ้าง

But the one thing I want you to notice about them is this:

แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมอยากให้คุณสังเกต คือ

even though this is a very long list,

ถึงแม้ว่ารายการของสิ่งที่ ภารโรงต้องทำนี้จะยาวมาก

there isn't a single thing on it that involves other human beings.

แต่ไม่มีข้อไหนเลยที่พูดถึงมนุษย์คนอื่น

Not one.

ไม่มีเลยสักข้อเดียว

The janitor's job could just as well be done in a mortuary as in a hospital.

งานของภารโรงในโรงพยาบาล ก็เหมือนงานที่ทำในป่าช้าดีๆ นี่เอง

And yet, when some psychologists interviewed hospital janitors

แต่เมื่อนักจิตวิทยาไปสัมภาษณ์ ภารโรงในโรงพยาบาล

to get a sense of what they thought their jobs were like,

เพื่อเรียนรู้ว่าพวกเขา คิดอย่างไรกับงานของเขา

they encountered Mike,

นักจิตวิทยาก็ได้พบกับไมค์

ซึ่งเล่าให้พวกเขาฟังว่า เขาหยุดถูพื้น

who told them about how he stopped mopping the floor

ตอนที่คุณโจนส์ลุกจากเตียง ขึ้นออกมายืดเส้นยืดสาย

because Mr. Jones was out of his bed getting a little exercise,

trying to build up his strength, walking slowly up and down the hall.

เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น ด้วยการเดินไปมาช้าๆ ในโถงของโรงพยาบาล

And Charlene told them about how she ignored her supervisor's admonition

และชาร์ลีนซึ่งเล่าถึงเหตุการณ์ ที่เธอไม่ใส่ใจคำตักเตือนจากหัวหน้า

and didn't vacuum the visitor's lounge

โดยไม่ยอมดูดฝุ่นห้องนั่งเล่นของญาติผู้ป่วย

because there were some family members who were there all day, every day

เพราะมีญาติผู้ป่วยบางคน ซึ่งรออยู่ในห้องนั้นทั้งวัน ทุกวัน

who, at this moment, happened to be taking a nap.

และบังเอิญขณะนั้นกำลังหลับอยู่

And then there was Luke,

แล้วก็มีลูค

who washed the floor in a comatose young man's room twice

ซึ่งถูพื้นในห้องของเด็กหนุ่ม ที่นอนป่วยไม่ได้สติคนหนึ่งซ้ำสองรอบ

because the man's father, who had been keeping a vigil for six months,

เพราะพ่อของเด็กหนุ่มคนนั้น ซึ่งมาเฝ้าไข้อยู่ตลอดหกเดือน

didn't see Luke do it the first time,

ไม่เห็นตอนที่ลูคทำความสะอาดไปรอบแรก

พ่อผู้ป่วยเขาเลยโกรธ

and his father was angry.

And behavior like this from janitors, from technicians, from nurses

พฤติกรรมเหล่านี้ จากภารโรง ช่างเทคนิค พยาบาล

และถ้าโชคดี บางครั้งก็อาจจะได้เห็นจากหมอ

and, if we're lucky now and then, from doctors,

มันไม่ได้แค่ทำให้ผู้คนรู้สึกดีขึ้นนิดๆ หน่อยๆ

doesn't just make people feel a little better,

แต่มันช่วยยกระดับคุณภาพการบริการผู้ป่วย

it actually improves the quality of patient care

และทำให้โรงพยาบาล ดำเนินงานไปได้ด้วยดีเลยทีเดียว

and enables hospitals to run well.

ทีนี้ แน่ละ ภารโรงทุกคน ไม่ได้เป็นเหมือนตัวอย่างที่ผมเล่าให้ฟัง

Now, not all janitors are like this, of course.

But the ones who are think that these sorts of human interactions

แต่คนที่เป็นอย่างนี้ เขาคิดว่าการปฎิบัติต่อคนอื่น

ด้วยความเมตตา เอาใจใส่ดูแล และเห็นอกเห็นใจ

involving kindness, care and empathy

เป็นหัวใจสำคัญของงาน

are an essential part of the job.

แต่รายการหน้าที่รับผิดชอบของภารโรงนั้น ไม่มีคำที่เกี่ยวกับมนุษย์คนอื่นแม้แต่คำเดียว

And yet their job description contains not one word about other human beings.

These janitors have the moral will to do right by other people.

ภารโรงเหล่านี้มีเจตจำนงทางคุณธรรม ที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องกับผู้อื่น

And beyond this, they have the moral skill to figure out what "doing right" means.

และก็มีทักษะทางคุณธรรมที่จะตีความว่า การ “ทำสิ่งที่ถูกต้อง” นั้น ทำอย่างไร

"Practical wisdom," Aristotle told us,

อริสโทเทิลกล่าวไว้ว่า "ปัญญาปฏิบัติ"

ประกอบด้วยเจตจำนง และทักษะทางคุณธรรม

"is the combination of moral will and moral skill."

A wise person knows when and how to make the exception to every rule,

ผู้มีปัญญารู้ว่าควรจะยกเว้น กฎระเบียบทุกๆ ข้อ เมื่อไหร่ และอย่างไร

as the janitors knew when to ignore the job duties in the service of other objectives.

เหมือนภารโรงที่รู้จักละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์อื่น

A wise person knows how to improvise,

ผู้มีปัญญารู้จักพลิกแพลงอย่างเหมาะสม

as Luke did when he re-washed the floor.

เหมือนที่ลูคยอมถูพื้นซ้ำสองรอบ

Real-world problems are often ambiguous and ill-defined

ปัญหาที่เราเจอในโลกความเป็นจริง มักจะคลุมเครือและจับประเด็นได้ยาก

and the context is always changing.

และบริบทต่างๆ ก็เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

A wise person is like a jazz musician --

ผู้มีปัญญาก็เหมือนนักดนตรีแจ๊ส

using the notes on the page, but dancing around them,

ดูโน้ตเพลงบนหน้ากระดาษ แต่ก็นำมาพลิกแพลง

inventing combinations that are appropriate for the situation and the people at hand.

สร้างส่วนผสมทางดนตรีขึ้นมาใหม่ ให้เหมาะกับสถานการณ์และผู้คนรอบข้าง

A wise person knows how to use these moral skills

ผู้มีปัญญารู้ว่าจะประยุกต์ใช้ ทักษะทางคุณธรรมอย่างไร

in the service of the right aims.

เพื่อบรรลุเป้าหมายที่ถูกต้อง

To serve other people, not to manipulate other people.

เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น ไม่ใช่เพื่อหลอกลวงหรือปั่นหัวผู้อื่น

And finally, perhaps most important,

ประการสุดท้าย และน่าจะเป็นประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ

a wise person is made, not born.

คนมีปัญญาเกิดจากการสั่งสม ไม่ได้ติดตัวมาแต่เกิด

Wisdom depends on experience,

ปัญญาเกิดจากการบ่มเพาะผ่านประสบการณ์

and not just any experience.

และไม่ใช่ประสบการณ์ใดๆ ก็ได้

You need the time to get to know the people that you're serving.

คุณต้องการเวลาเพื่อเรียนรู้ ทำความเข้าใจคนที่คุณให้บริการ

You need permission to be allowed to improvise,

คุณต้องได้รับอนุญาตให้พลิกแพลง

try new things, occasionally to fail and to learn from your failures.

ให้ลองสิ่งใหม่ๆ ให้ล้มเหลวได้เป็นบางครั้ง และเรียนรู้จากความล้มเหลวของตัวเอง

And you need to be mentored by wise teachers.

และคุณต้องได้รับการชี้แนะ จากครูที่เป็นผู้มีปัญญาด้วย

When you ask the janitors who behaved like the ones I described

ถ้าคุณถามภารโรง ที่มีพฤติกรรมแบบที่ผมเล่าให้ฟัง

how hard it is to learn to do their job,

ว่าการเรียนรู้ที่จะทำงานของเขานั้น มันยากแค่ไหน

they tell you that it takes lots of experience.

เขาจะตอบคุณว่า มันต้องอาศัยประสบการณ์อย่างมาก

And they don't mean it takes lots of experience to learn how to mop floors and empty trash cans.

เขาไม่ได้หมายความว่าต้องอาศัยประสบการณ์ เพื่อเรียนรู้วิธีถูพี้นและเอาขยะไปทิ้ง

It takes lots of experience to learn how to care for people.

แต่หมายความว่าต้องอาศัยประสบการณ์อย่างมาก ในการเรียนรู้วิธีดูแลเอาใจใส่ผู้คน

At TED, brilliance is rampant.

อย่างที่ TED นี่ เราเห็นความฉลาดเต็มไปหมด

It's scary.

เยอะมากจนน่ากลัว

The good news is you don't need to be brilliant to be wise.

ข่าวดีคือ คุณไม่จำเป็นต้องฉลาดถึงจะมีปัญญาได้

The bad news is that without wisdom,

แต่ข่าวร้ายก็คือ ถ้าขาดปัญญา

brilliance isn't enough.

ความฉลาดอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ

It's as likely to get you and other people into trouble as anything else.

มันมีโอกาสที่จะสร้างปัญหาให้คุณ และคนอื่นไม่แพ้สิ่งอื่นๆ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, I hope that we all know this.

ทีนี้ ผมหวังว่าเราทุกคน เข้าใจเรื่องนี้แล้วนะครับ

There's a sense in which it's obvious,

ผมรู้สึกว่ามันชัดเจนแล้วละ

and yet, let me tell you a little story.

แต่ขอให้ผมเล่าเรื่องสั้นๆ ให้คุณฟังอีกสักเรื่องหนึ่ง

It's a story about lemonade.

เรื่องนี้เกี่ยวกับน้ำมะนาวครับ

A dad and his seven-year-old son were watching a Detroit Tigers game at the ballpark.

คุณพ่อกับลูกชายอายุ 11 ขวบกำลังดูการแข่งขัน ของทีมดีทรอยต์ ไทเกอร์สอยู่ในสนามเบสบอล

His son asked him for some lemonade

ลูกชายบอกพ่อว่าอยากดื่มน้ำมะนาว

and Dad went to the concession stand to buy it.

พ่อจึงเดินไปซื้อให้ที่ซุ้มขายน้ำ

All they had was Mike's Hard Lemonade,

ปรากฏว่ามีน้ำมะนาวขายอยู่ยี่ห้อเดียว คือ ยี่ห้อไมค์ ฮาร์ด

which was five percent alcohol.

ซึ่งมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ห้าเปอร์เซ็นต์

Dad, being an academic, had no idea that Mike's Hard Lemonade contained alcohol.

คุณพ่อคนนี้เป็นคุณครูซึ่งไม่รู้เลยจริงๆ ว่าน้ำมะนาวไมค์ ฮาร์ดมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่

So he brought it back.

เขาจึงซื้อกลับมาให้ลูกชายดื่ม

ลูกชายของเขาก็ดื่ม แล้วพนักงานรักษาความปลอดภัยก็เห็นเข้า

And the kid was drinking it, and a security guard spotted it,

จึงแจ้งตำรวจ ตำรวจก็โทรเรียกรถพยาบาล

and called the police, who called an ambulance

ซึ่งรีบบึ่งมาที่สนามเบสบอล คว้าตัวเด็กชายไปโรงพยาบาล

that rushed to the ballpark, whisked the kid to the hospital.

เจ้าหน้าที่ในห้องฉุกเฉินตรวจจนแน่ใจว่า เด็กไม่มีแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดแล้ว

The emergency room ascertained that the kid had no alcohol in his blood.

And they were ready to let the kid go.

จึงยอมปล่อยให้เด็กกลับบ้านได้

But not so fast.

แต่เด็กก็ไม่ได้กลับบ้านเร็วขนาดนั้น

องค์การพิทักษ์สวัสดิภาพเด็กเมืองเวย์นเคาน์ตี้ บอกว่าไม่ให้กลับ

The Wayne County Child Welfare Protection Agency said no.

And the child was sent to a foster home for three days.

เด็กถูกส่งไปพักที่สถานรับเลี้ยงเด็กเป็นเวลาสามวัน

At that point, can the child go home?

มาถึงตรงนี้แล้วเด็กกลับบ้านได้หรือยัง

Well, a judge said yes, but only if the dad leaves the house and checks into a motel.

อืม ผู้พิพากษาบอกว่าได้ แต่พ่อของเด็ก ต้องย้ายออกจากบ้าน ไปพักที่โรงแรม

After two weeks, I'm happy to report,

เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ ผมดีใจที่จะบอกคุณว่า

ครอบครัวนี้ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว

the family was reunited.

แต่เจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ เจ้าหน้าที่หน่วยรถพยาบาล

But the welfare workers and the ambulance people

and the judge all said the same thing:

และผู้พิพากษาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"We hate to do it but we have to follow procedure."

“เราไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เราต้องทำตามกระบวนการ”

How do things like this happen?

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

Scott Simon, who told this story on NPR,

สก็อต ไซมอน คนที่เล่าเรื่องนี้ออกอากาศ ทางสถานีวิทยุ เอ็น พี อาร์

said, "Rules and procedures may be dumb,

บอกว่า “บางทีกฎระเบียบ และกระบวนการอาจจะดูไร้สาระ

แต่มันช่วยให้คุณไม่ต้องคิด”

but they spare you from thinking."

และจะว่ากันอย่างยุติธรรม กฎระเบียบนั้นถูกประกาศใช้

And, to be fair, rules are often imposed

because previous officials have been lax

ก็เพราะเจ้าหน้าที่คนก่อนๆ ทำงานหละหลวม

และปล่อยให้เด็กคนหนึ่งกลับบ้าน ไปอยู่กับผู้ปกครองที่ทารุณ

and they let a child go back to an abusive household.

ซึ่งก็เข้าใจได้

Fair enough.

When things go wrong, as of course they do,

เมื่อมีอะไรผิดพลาด ซึ่งต้องมีอยู่แล้วเป็นธรรมดา

we reach for two tools to try to fix them.

เรามักพยายามแก้ไข โดยหยิบเครื่องมือสองชนิดมาใช้

One tool we reach for is rules.

เครื่องมืออย่างหนึ่งที่เรานำมาใช้ ก็คือกฎระเบียบ

Better ones, more of them.

ออกกฎให้ดีขึ้น มากขึ้น

The second tool we reach for is incentives.

เครื่องมืออย่างที่สองที่เราใช้ ก็คือรางวัลจูงใจ

Better ones, more of them.

ให้รางวัลที่ดีขึ้น มากขึ้น

What else, after all, is there?

แล้วเรามีเครื่องมืออื่นบ้างไหมครับ

We can certainly see this in response to the current financial crisis.

เราจะเห็นได้ชัดเจน จากวิธีการแก้ปัญหาวิกฤตการเงินในปัจจุบัน

Regulate, regulate, regulate.

วางระเบียบ วางระเบียบ และวางระเบียบ

แก้ไขระบบการจูงใจ แก้ไขระบบการจูงใจ และแก้ไขระบบการจูงใจ

Fix the incentives, fix the incentives, fix the incentives ...

The truth is that neither rules nor incentives

แต่ความจริงก็คือ ทั้งกฎระเบียบและสิ่งจูงใจ

are enough to do the job.

ไม่เพียงพอที่จะแก้ปัญหาได้

How could you even write a rule that got the janitors to do what they did?

คุณจะเขียนกฎระเบียบที่กำกับให้ภารโรง ทำสิ่งที่ภารโรงตัวอย่างเหล่านั้นทำได้อย่างไร

And would you pay them a bonus for being empathic?

คุณจะจ่ายโบนัส เพื่อให้เขาเห็นอกเห็นใจคนอื่นได้ไหม?

It's preposterous on its face.

มันคงดูประหลาดมาก

And what happens is that as we turn increasingly to rules,

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เมื่อเราหันไปพึ่งพากฎระเบียบมากขึ้นเรื่อยๆ

rules and incentives may make things better in the short run,

กฎระเบียบและสิ่งจูงใจ อาจทำให้สิ่งต่างๆ ดีขึ้นในระยะสั้น

but they create a downward spiral

แต่มันสร้างวังวน

that makes them worse in the long run.

ที่ทำให้ปัญหาแย่ลงในระยะยาว

Moral skill is chipped away by an over-reliance on rules

ทักษะทางคุณธรรมถูกบั่นทอน เพราะการพึ่งพากฎระเบียบมากเกินไป

that deprives us of the opportunity

ทำให้เราขาดโอกาส

to improvise and learn from our improvisations.

ที่จะพลิกแพลงอย่างเหมาะสม และเรียนรู้จากการพลิกแพลงของเรา

And moral will is undermined

ส่วนเจตจำนงทางคุณธรรมก็ลดถอยลง

by an incessant appeal to incentives

เพราะเรามัวแต่ใช้สิ่งจูงใจ

ซึ่งทำลายความปรารถนาที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องของเรา

that destroy our desire to do the right thing.

And without intending it,

และโดยไม่ได้ตั้งใจ

by appealing to rules and incentives,

การพึ่งพากฎระเบียบและสิ่งจูงใจมากๆ

ก็พาเราเข้าสู่การทำสงครามกับปัญญา

we are engaging in a war on wisdom.

Let me just give you a few examples,

ผมขอยกตัวอย่างอีกสองสามเรื่อง

เรื่องแรกเกี่ยวกับกฎระเบียบ และผลกระทบของมันต่อทักษะทางคุณธรรม

first of rules and the war on moral skill.

เรื่องน้ำมะนาวนั่นก็เป็นตัวอย่างอันหนึ่ง

The lemonade story is one.

Second, no doubt more familiar to you,

เรื่องที่สอง ซึ่งคุณน่าจะคุ้นเคยกันมากกว่า

is the nature of modern American education:

คือเรื่องการศึกษายุคใหม่ของอเมริกา

scripted, lock-step curricula.

ที่มีหลักสูตรเป็นขั้นตอนตายตัว

Here's an example from Chicago kindergarten.

มาดูตัวอย่างจากโรงเรียนอนุบาลในรัฐชิคาโกกัน

Reading and enjoying literature

การอ่านและเพลิดเพลินไปกับวรรณกรรม

and words that begin with 'B.'

และคำที่ขึ้นต้นด้วยตัวอักษร 'บี'

การอาบน้ำ: จัดให้นักเรียนนั่งลงบนพรม

"The Bath:" Assemble students on a rug

เตือนนักเรียนถึงอันตรายของน้ำร้อน

and give students a warning about the dangers of hot water.

พูดข้อความ 75 ข้อความตามบท เพื่อสอนเรื่องราวในหนังสือภาพ 25 หน้านี้

Say 75 items in this script to teach a 25-page picture book.

All over Chicago in every kindergarten class in the city,

ในชั้นเรียนอนุบาลทุกโรงเรียนทั่วทั้งชิคาโก

every teacher is saying the same words in the same way on the same day.

คุณครูทุกคนพูดประโยคเดียวกัน ด้วยวิธีเดียวกัน ในวันเดียวกัน

We know why these scripts are there.

พวกเราต่างก็รู้กันดีว่า ทำไมจึงต้องมีบทที่ตายตัวเหล่านี้

We don't trust the judgment of teachers enough

เพราะเราไม่ไว้วางใจ วิจารณญาณของครูเหล่านี้มากพอ

to let them loose on their own.

ที่จะปล่อยให้เขาสอนไปตามวิถีทางของเขาเอง

บทที่ตายตัวเหล่านี้ก็เหมือนประกันวินาศภัย

Scripts like these are insurance policies against disaster.

And they prevent disaster.

และมันก็ป้องกันวินาศภัยได้จริงๆ

But what they assure in its place is mediocrity.

แต่สิ่งที่มันสร้างขึ้นมาแทนที่ คือ คุณภาพแค่ระดับดาดๆ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Don't get me wrong. We need rules!

อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ เรายังจำเป็นต้องมีกฎระเบียบ

Jazz musicians need some notes --

ถึงยังไงนักดนตรีแจ๊สก็ต้องมีโน้ต

most of them need some notes on the page.

ส่วนใหญ่เขาต้องมีโน้ตอยู่บ้าง

We need more rules for the bankers, God knows.

แน่นอน เราต้องมีกฎระเบียบ สำหรับนายธนาคารมากขึ้น

But too many rules prevent accomplished jazz musicians

แต่การมีกฎระเบียบมากเกินไป ทำให้นักดนตรีแจ๊สฝีมือดี

from improvising.

ไม่สามารถเล่นพลิกแพลงด้นสดได้

And as a result, they lose their gifts,

ผลก็คือ เขาสูญเสียพรสวรรค์

หรือแย่ยิ่งกว่านั้น เขาอาจเลิกเล่นดนตรีไปเลย

or worse, they stop playing altogether.

ทีนี้ การให้สิ่งจูงใจล่ะ เป็นอย่างไร

Now, how about incentives?

มันดูเป็นวิธีที่ฉลาดกว่านะครับ

They seem cleverer.

ถ้าคุณมีเหตุผลหนึ่งข้อที่จะทำอะไรสักอย่าง

If you have one reason for doing something

แล้วผมเพิ่มเหตุผลข้อที่สองให้ว่า ทำไมคุณจึงควรทำสิ่งนั้น

and I give you a second reason for doing the same thing,

it seems only logical that two reasons are better than one

ตามตรรกะ เหตุผลสองข้อ ก็ย่อมดีกว่าข้อเดียวใช่ไหมครับ

and you're more likely to do it.

และก็น่าจะทำให้คุณอยากทำสิ่งนั้นมากขึ้น

Right?

ถูกไหมครับ

แต่ว่า มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไป

Well, not always.

บางครั้งเหตุผลสองข้อ สำหรับการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอาจขัดแย้งกัน

Sometimes two reasons to do the same thing seem to compete with one another

instead of complimenting,

แทนที่จะส่งเสริมซึ่งกันและกัน

and they make people less likely to do it.

แล้วกลับไปลดแนวโน้มที่เราจะทำสิ่งนั้น

I'll just give you one example because time is racing.

ผมจะยกตัวอย่างอีกเรื่องเดียว เพราะเวลาใกล้หมดแล้ว

In Switzerland, back about 15 years ago,

เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ในประเทศสวิสเซอร์แลนด์

they were trying to decide where to site nuclear waste dumps.

มีการพิจารณาว่า จะสร้างโรงกำจัดขยะนิวเคลียร์ที่ไหนดี

ตอนนั้นจะมีการลงประชามติระดับชาติ

There was going to be a national referendum.

นักจิตวิทยากลุ่มหนึ่งได้ออกไปสำรวจความเห็น ประชาชนที่รู้ข้อมูลเรื่องนี้อย่างดีแล้ว

Some psychologists went around and polled citizens who were very well informed.

And they said, "Would you be willing to have a nuclear waste dump in your community?"

โดยถามว่า “คุณยอมให้มีโรงกำจัดขยะนิวเคลียร์ อยู่ในชุมชนของคุณหรือไม่”

Astonishingly, 50 percent of the citizens said yes.

ไม่น่าเชื่อครับ ประชาชนร้อยละ 50 บอกว่ายอม

They knew it was dangerous.

เขารู้ว่ามันอันตราย

They thought it would reduce their property values.

และจะทำให้มูลค่าบ้านและที่ดินของเขาตกต่ำลง

But it had to go somewhere

แต่ประเทศก็จำเป็นต้องสร้าง โรงกำจัดขยะนิวเคลียร์ขึ้น ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง

and they had responsibilities as citizens.

และพวกเขาก็มีความรับผิดชอบ ในฐานะพลเมืองของประเทศ

The psychologists asked other people a slightly different question.

นักจิตวิทยาถามประชาชนอีกกลุ่มหนึ่ง ด้วยคำถามที่ต่างไปเล็กน้อย

They said, "If we paid you six weeks' salary every year

ว่า "ถ้ารัฐจ่ายค่าตอบแทนให้คุณหกสัปดาห์ทุกๆ ปี

would you be willing to have a nuclear waste dump in your community?"

คุณจะยอมให้มีโรงกำจัดขยะนิวเคลียร์ อยู่ในชุมชนของคุณหรือไม่?"

Two reasons. It's my responsibility and I'm getting paid.

เขามีเหตุผลสองข้อนะครับ คือ มันเป็น ความรับผิดชอบของฉันและฉันได้รับค่าตอบแทน

Instead of 50 percent saying yes,

แทนที่จำนวนคนตอบว่ายอมจะเป็นร้อยละ 50

25 percent said yes.

มีแค่ร้อยละ 25 เท่านั้นที่ตอบว่ายอม

What happens is that

ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะ

เหตุผลข้อสองซึ่งเป็นการเสนอสิ่งจูงใจ

the second this introduction of incentive gets us

ทำให้แทนที่เราจะถามตัวเองว่า “ความรับผิดชอบของฉันคืออะไร?”

so that instead of asking, "What is my responsibility?"

all we ask is, "What serves my interests?"

เรากลับถามตัวเองว่า “ฉันจะได้ผลประโยชน์อะไร?”

When incentives don't work,

เมื่อสิ่งจูงใจใช้ไม่ได้ผล

when CEOs ignore the long-term health of their companies

และเมื่อผู้บริหารไม่สนใจ ความเข้มแข็งของบริษัทในระยะยาว

in pursuit of short-term gains that will lead to massive bonuses,

เอาแต่มุ่งแสวงหาผลประโยชน์ระยะสั้น ที่จะนำไปสู่โบนัสก้อนใหญ่

the response is always the same.

ผลก็จะเป็นเหมือนเดิมเสมอ นั่นคือ

Get smarter incentives.

เราต้องหาสิ่งจูงใจที่ดีและแยบยลกว่าเดิมอีก

The truth is that there are no incentives that you can devise

แต่ความจริงก็คือ ไม่มีสิ่งจูงใจใดๆ ที่คุณสร้างขึ้น

that are ever going to be smart enough.

แล้วจะแยบยลเพียงพอได้ตลอดไป

Any incentive system can be subverted by bad will.

ระบบการจูงใจใดๆ ก็ตาม อาจถูกทำลายด้วยเจตจำนงแง่ลบดังที่กล่าวมา

We need incentives. People have to make a living.

พวกเราทุกคนต้องการสิ่งจูงใจ คนเราต้องทำมาหากิน

But excessive reliance on incentives

แต่การพึ่งพาสิ่งจูงใจมากเกินไป

demoralizes professional activity

ทำลายความภาคภูมิใจ ในการทำงานอย่างมืออาชีพ

in two senses of that word.

ในสองแง่ คือ

It causes people who engage in that activity to lose morale

มันทำให้คนที่ทำงานนั้น หมดขวัญกำลังใจในการทำงาน

and it causes the activity itself to lose morality.

และทำให้งานนั้นขาดความชอบธรรมในตัวมันเอง

Barack Obama said, before he was inaugurated,

บารัค โอบามากล่าว ก่อนที่จะสาบานตนเข้ารับตำแหน่งว่า

"We must ask not just 'Is it profitable?' but 'Is it right?'"

“เราต้องไม่ตั้งคำถามแค่ว่า 'มันจะได้กำไรไหม?' แต่ต้องถามด้วยว่า 'มันถูกต้องไหม?'”

And when professions are demoralized,

เมื่อความเชื่อมั่น และภาคภูมิใจในวิชาชีพถูกทำลายไป

everyone in them becomes dependent on -- addicted to -- incentives

ทุกคนที่อยู่ในวิชาชีพเหล่านั้น ก็จะหันมาพึ่งพิง หรือเสพติดสิ่งจูงใจ

and they stop asking "Is it right?"

แล้วก็เลิกถามว่า “มันถูกต้องไหม”

We see this in medicine.

เราเห็นปรากฏการณ์นี้แล้วในวงการแพทย์

("Although it's nothing serious, let's keep an eye on it to make sure it doesn't turn into a major lawsuit.")

(“ไม่มีอะไรร้ายแรง แต่ก็น่าจะเฝ้าดูอาการไปก่อน ให้แน่ใจว่าจะไม่เกิดเรื่องฟ้องร้องใหญ่โตนะครับ”)

และแน่นอน เราเห็นปรากฎการณ์นี้ในวงการธุรกิจด้วย

And we certainly see it in the world of business.

("In order to remain competitive in today's marketplace, I'm afraid we're going to have to replace you with a sleezeball.")

("เพื่อให้เราสามารถแข่งขันในตลาดปัจจุบัน ผมว่า เราต้องรับคนไร้คุณธรรมมาทำงานแทนคุณแล้วล่ะ")

("I sold my soul for about a tenth of what the damn things are going for now.")

("โธ่เอ๊ย ผมขายวิญญาณของผมไป ในราคาแค่หนึ่งในสิบของที่เขาขายกันวันนี้เอง")

It is obvious that this is not the way people want to do their work.

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากทำงานตามวิถีทางแบบนี้

So what can we do?

ถ้าอย่างนั้นเราทำอะไรได้บ้างล่ะ

A few sources of hope:

เรายังพอมีหวังอยู่ครับ

เราต้องพยายามรื้อฟื้น คุณธรรมในการทำงานขึ้นมา

we ought to try to re-moralize work.

One way not to do it: teach more ethics courses.

วิธีหนึ่งที่ไม่ควรทำเลยก็คือ เปิดสอนวิชาจริยธรรมให้มากขึ้น

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

There is no better way to show people that you're not serious

ไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้คนรู้สึกว่า คุณไม่เห็นความสำคัญของจริยธรรม

than to tie up everything you have to say about ethics

ได้ดีไปกว่าการรวมเอาทุกอย่าง ที่คุณอยากบอกเกี่ยวกับเรื่องจริยธรรม

into a little package with a bow and consign it to the margins as an ethics course.

ใส่ห่อเล็กๆ ติดโบว์ แล้วก็ผลักมัน ไปอยู่ชายขอบในรูปของวิชาจริยธรรม

What to do instead?

แล้วเราควรทำยังไงล่ะครับ

One: Celebrate moral exemplars.

ข้อหนึ่ง เราต้องยกย่องชื่นชมต้นแบบทางคุณธรรม

Acknowledge, when you go to law school,

ยอมรับว่า ตอนที่คุณเลือกเรียนกฎหมาย

that a little voice is whispering in your ear

มีเสียงเล็กๆ กระซิบข้างหูคุณ

about Atticus Finch.

เกี่ยวกับแอตติคัส ฟินช์ (ทนายความผู้มีคุณธรรม ในนิยายเรื่อง To Kill A Mocking Bird)

ไม่มีเด็กสิบขวบคนไหนฝันอยากเรียนกฎหมาย เพราะอยากทำเรื่องควบรวมกิจการบริษัทหรอกครับ

No 10-year-old goes to law school to do mergers and acquisitions.

People are inspired by moral heroes.

คนเราล้วนได้รับแรงบันดาลใจ จากวีรบุรุษที่มีคุณธรรม

But we learn that with sophistication

แต่เมื่อเราโตขึ้น มีความคิดซับซ้อนมากขึ้น

comes the understanding that you can't acknowledge that you have moral heroes.

เราก็เกิดความคิดว่า เราไม่สามารถพูดได้ว่าเราทำอะไรตามวีรบุรุษ

Well, acknowledge them.

ยอมรับเถอะครับ

Be proud that you have them.

จงภูมิใจที่มีพวกเขาเป็นต้นแบบ

Celebrate them.

ยกย่องชื่นชมเขา

และเรียกร้องให้คนที่สอนคุณ เชิดชูวีรบุรุษ ที่เป็นต้นแบบทางคุณธรรมของเขาด้วย

And demand that the people who teach you acknowledge them and celebrate them too.

That's one thing we can do.

นั่นคือสิ่งหนึ่งที่เราทำได้

I don't know how many of you remember this:

ผมไม่ทราบว่ามีพวกคุณกี่คน ที่จำเรื่องต่อไปนี้ได้

another moral hero, 15 years ago, Aaron Feuerstein,

เมื่อ 15 ปีก่อน เรามีแบบอย่างทางคุณธรรม อีกคนหนึ่ง คือแอรอน ฟอเออร์สตีน

who was the head of Malden Mills in Massachusetts --

เจ้าของโรงงานทอผ้ามัลเดนในรัฐแมสซาจูเซตส์

they made Polartec --

ผู้ผลิตผ้าโพลาร์เทค

โรงงานของเขาถูกไฟไหม้

The factory burned down.

เขามีพนักงานตั้งสามพันคน แต่เขา ไม่เลิกจ้างพนักงานแม้แต่คนเดียว

3,000 employees. He kept every one of them on the payroll.

Why? Because it would have been a disaster for them

ทำไมน่ะหรือครับ ก็เพราะ มันจะเป็นหายนะกับชีวิตของคนงานและชุมชน

and for the community if he had let them go.

ถ้าเขาเลิกจ้างพนักงานเหล่านั้น

"Maybe on paper our company is worth less to Wall Street,

“บริษัทของเราอาจจะมีมูลค่าลดลงในตลาดหุ้น

but I can tell you it's worth more. We're doing fine."

แต่ผมบอกคุณได้เลยว่ามันมีคุณค่ามากขึ้น และกิจการของเราก็ไปได้สวย”

Just at this TED we heard talks from several moral heroes.

ที่ TED นี่เอง เราก็ได้ฟังวีรบุรุษ ที่เป็นต้นแบบทางคุณธรรมหลายคน

Two were particularly inspiring to me.

มีสองคนที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผมเป็นพิเศษ

One was Ray Anderson, who turned --

คนแรกคือเรย์ แอนเดอร์สันผู้เปลี่ยน--

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

-- turned, you know, a part of the evil empire

เปลี่ยนส่วนหนึ่ง ของอาณาจักรทางธุรกิจที่ชั่วร้าย

into a zero-footprint, or almost zero-footprint business.

ให้กลายเป็นธุรกิจที่ปลอด หรือเกือบจะปลอดมลภาวะ

Why? Because it was the right thing to do.

เขาทำไปทำไมเหรอครับ ก็เพราะมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและควรทำ

And a bonus he's discovering is

แล้วเขาก็พบว่ารางวัลที่เขาได้รับก็คือ

he's actually going to make even more money.

เขากำลังทำเงินได้มากกว่าเดิมเสียอีก

His employees are inspired by the effort.

พนักงานของเขาได้รับแรงบันดาลใจ จากความพยายามครั้งนี้

ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะ พวกเขามีความสุขที่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง

Why? Because there happy to be doing something that's the right thing to do.

Yesterday we heard Willie Smits talk about re-foresting in Indonesia.

เมื่อวานนี้เราก็ได้ฟังวิลลี่ สมิท พูดถึงการปลูกป่าในอินโดนีเซีย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

In many ways this is the perfect example.

นี่เป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมในหลายแง่

เพราะการทำสิ่งที่ถูก จะต้องมีความตั้งใจจริง

Because it took the will to do the right thing.

God knows it took a huge amount of technical skill.

พระเจ้ารู้ดีว่าการทำอย่างนี้ ต้องใช้ทักษะทางเทคนิคมหาศาล

I'm boggled at how much he and his associates needed to know

ผมนึกไม่ออกเลยว่าเขาจะต้องมีความรู้ ทางเทคนิคมากมายขนาดไหน

in order to plot this out.

ถึงจะวางแผนโครงการพวกนี้ได้

But most important to make it work --

แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้มันสำเร็จ

and he emphasized this --

ซึ่งพวกเขาก็ย้ำมาก

is that it took knowing the people in the communities.

คือคุณต้องรู้จักคนในชุมชน

Unless the people you're working with are behind you,

ถ้าผู้คนที่คุณทำงานด้วยไม่หนุนหลังคุณ

this will fail.

งานนี้ก็ล้มเหลว

ไม่มีสูตรสำเร็จว่าคุณต้องทำอย่างไร เพื่อให้คนอื่นสนับสนุนคุณ

And there isn't a formula to tell you how to get the people behind you,

because different people in different communities

เพราะคนต่างคน ในชุมชนที่ต่างกัน

organize their lives in different ways.

ก็จัดระเบียบชีวิตของเขา ในวิถีทางที่แตกต่างกัน

จะเห็นว่า เรามีคนที่น่ายกย่องมากมาย ทั้งที่ TED นี่ และที่อื่นๆ

So there's a lot here at TED, and at other places, to celebrate.

And you don't have to be a mega-hero.

และคุณก็ไม่ต้องเป็นอภิมหาวีรบุรุษ

ในโลกนี้มีวีรบุรุษธรรมดาสามัญอีกมาก

There are ordinary heroes.

Ordinary heroes like the janitors who are worth celebrating too.

อย่างเช่นบรรดาภารโรง ที่ควรได้รับการยกย่องเช่นกัน

As practitioners each and every one of us should strive

ในฐานะที่เป็นนักปฏิบัติ พวกเราทุกคนควรพยายาม

to be ordinary, if not extraordinary heroes.

เป็นวีรบุรุษธรรมดาสามัญให้ได้ แม้จะไม่ได้เป็นอภิมหาวีรบุรุษ

As heads of organizations,

ในฐานะผู้นำองค์กร

we should strive to create environments

เราควรพยายามสร้างสภาพแวดล้อม

that encourage and nurture both moral skill and moral will.

ที่ส่งเสริมและบ่มเพาะทั้งทักษะ และเจตจำนงทางคุณธรรม

Even the wisest and most well-meaning people

แม้แต่คนที่มีปัญญาและความตั้งใจดีมากที่สุด

will give up if they have to swim against the current

ก็ยังอาจยอมแพ้ถ้าเขาต้องว่ายน้ำทวนกระแส

in the organizations in which they work.

ในองค์กรที่เขาทำงาน

If you run an organization, you should be sure

ถ้าคุณบริหารองค์กร คุณต้องจัดการให้แน่ใจว่า

that none of the jobs -- none of the jobs --

งานทุกงาน ทุกงานเลยนะครับ

have job descriptions like the job descriptions of the janitors.

ไม่มีงานใดมีรายการหน้าที่รับผิดชอบ เหมือนของภารโรงเมื่อครู่นี้

Because the truth is that

เพราะที่จริงแล้ว

any work that you do that involves interaction with other people

งานใดๆ ที่มีการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

is moral work.

ย่อมต้องมีคุณธรรมเข้ามาเกี่ยวข้อง

And any moral work depends upon practical wisdom.

และงานใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับคุณธรรม ก็ต้องอาศัยปัญญาปฏิบัติ

And, perhaps most important,

และที่อาจจะสำคัญที่สุดนะครับ

as teachers, we should strive to be the ordinary heroes,

ในฐานะที่เป็นครู เราควรพยายามเป็นวีรบุรุษธรรมดาสามัญ

the moral exemplars, to the people we mentor.

เป็นแบบอย่างทางคุณธรรมให้ลูกศิษย์

And there are a few things that we have to remember as teachers.

และยังมีอีกสองสามอย่าง ที่เราต้องจำไว้ในฐานะที่เป็นครู

One is that we are always teaching.

อย่างแรกคือ เรากำลังสอนอยู่ตลอดเวลา

Someone is always watching.

มีคนมองเราอยู่ตลอดเวลา

The camera is always on.

มีกล้องจับภาพเราอยู่ตลอดเวลา

Bill Gates talked about the importance of education

บิล เกตส์พูดถึงความสำคัญของการศึกษา

and, in particular, the model that KIPP was providing:

และโดยเฉพาะต้นแบบที่ได้จากโครงการ KIPP

"Knowledge is power."

หรือโครงการ "ความรู้คืออำนาจ"

And he talked about a lot of the wonderful things

และเขาพูดถึงสิ่งดีๆ มากมาย

that KIPP is doing

ที่โครงการ KIPP กำลังทำ

เพื่อดึงเด็กๆ ในชุมชนแออัดเข้ามาเรียน แล้วส่งเสริมให้เขาเข้ามหาวิทยาลัย

to take inner-city kids and turn them in the direction of college.

แต่ผมอยากเน้นเรื่องหนึ่งที่ KIPP ทำอยู่

I want to focus on one particular thing KIPP is doing

ซึ่งบิลไม่ได้พูดถึง

that Bill didn't mention.

นั่นคือ ในที่สุด โครงการนี้ก็ได้ข้อสรุปว่า

That is that they have come to the realization

สิ่งสำคัญที่สุดสิ่งเดียวที่เด็กต้องเรียนรู้

that the single most important thing kids need to learn

คือลักษณะนิสัย

is character.

They need to learn to respect themselves.

เด็กๆ ต้องเรียนรู้ที่จะเคารพตัวเอง

They need to learn to respect their schoolmates.

ต้องเรียนรู้ที่จะเคารพเพื่อนร่วมโรงเรียน

They need to learn to respect their teachers.

และต้องเรียนรู้ที่จะเคารพครูบาอาจารย์

และที่สำคัญที่สุด เด็กๆ ต้องเรียนรู้ที่จะเคารพการเรียนรู้

And, most important, they need to learn to respect learning.

That's the principle objective.

นั่นเป็นวัตถุประสงค์หลัก

If you do that, the rest is just pretty much a coast downhill.

ถ้าคุณทำได้ตามนั้น เรื่องอื่นๆ ที่เหลือ ก็ง่ายเหมือนเส้นทางลงเนิน

And the teachers: the way you teach these things to the kids

และคุณครูทั้งหลายครับ วิธีที่คุณจะสอนสิ่งเหล่านี้ให้เด็กๆ ได้

is by having the teachers and all the other staff embody it every minute of every day.

ก็คือ คุณครูและเจ้าหน้าที่ทุกคนต้องแสดง สิ่งเหล่านี้ให้เด็กเห็นทุกๆ นาที ของทุกๆ วัน

Obama appealed to virtue.

โอบามาเรียกร้องให้เรามีคุณธรรม

And I think he was right.

และผมคิดว่าท่านคิดถูก

And the virtue I think we need above all others is practical wisdom,

และคุณธรรมที่เราต้องมีเหนือสิ่งอื่นใด คือปัญญาปฎิบัติ

because it's what allows other virtues -- honesty, kindness, courage and so on --

เพราะมันช่วยให้คนเราแสดงคุณธรรมอื่นๆ เช่น ความซื่อสัตย์ ความเมตตา ความกล้าหาญ

to be displayed at the right time and in the right way.

ออกมาได้อย่างถูกกาละเทศะและถูกวิธี

He also appealed to hope.

นอกจากนี้ โอบามายังเรียกร้อง ให้เรามีความหวังด้วย

Right again.

ซึ่งก็ถูกต้องอีกเช่นกัน

I think there is reason for hope.

ผมคิดว่ามันมีเหตุผลที่เราต้องมีความหวัง

I think people want to be allowed to be virtuous.

ผมคิดว่าคนเราล้วนอยากได้รับโอกาส ที่จะเป็นคนมีคุณธรรม

In many ways, it's what TED is all about.

จะว่าไป นี่ก็คือสิ่งที่เราทั้งหมดพูดกันใน TED

Wanting to do the right thing

นั่นคือความปรารถนาที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง

in the right way

ด้วยวิธีการที่ถูกต้อง

for the right reasons.

เพื่อเหตุผลที่ถูกต้อง

This kind of wisdom is within the grasp of each and every one of us

เราทุกๆ คนสามารถเข้าถึงปัญญาเช่นนี้ได้

if only we start paying attention.

ถ้าเพียงแค่เราจะเริ่มเอาใจใส่

Paying attention to what we do,

ใส่ใจในสิ่งที่เราทำ

to how we do it,

วิธีที่เราทำสิ่งนั้น

และที่น่าจะสำคัญที่สุด

and, perhaps most importantly,

ก็คือการจัดโครงสร้างขององค์กรที่เราทำงานอยู่

to the structure of the organizations within which we work,

เพื่อให้แน่ใจว่ามันส่งเสริมให้เราและคนอื่นๆ ได้พัฒนาปัญญา

so as to make sure that it enables us and other people to develop wisdom

ไม่ใช่ถูกกดไว้จนไม่มีโอกาสได้เติบโต

rather than having it suppressed.

ขอบคุณมากครับ

Thank you very much.

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: You have to go and stand out here a sec.

คริส แอนเดอร์สัน: เชิญออกมายืนตรงนี้สักครู่ครับ

Barry Schwartz: Thank you very much.

แบรี่ ชวาร์ต: ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)