Barry Schwartz: Our loss of wisdom

باري شوارتز در باب فقدان خرد

Translator: Ebrahim Kamalizadeh Reviewer: Morteza Yazdani

In his inaugural address,

در خطابه مربوط به آغاز كارش

Barack Obama appealed to each of us to give our best

باراك اوباما از همه ما خواست نهايت تلاش خود را بكار گيريم

as we try to extricate ourselves from this current financial crisis.

تا خود را از بحران اقتصادي موجود خلاص كنيم.

But what did he appeal to?

اما او چه تقاضايي دارد؟

He did not, happily, follow in the footsteps of his predecessor,

خوشبختانه او پيرو خط مشي پيشينيان خود نيست،

and tell us to just go shopping.

كه فقط بگويد خوش باشيد و تفريح كنيد.

Nor did he tell us, "Trust us. Trust your country.

همچنين نگفت كه: "به ما اعتماد كنيد. به كشورتان اعتماد كنيد.

Invest, invest, invest."

سرمايه گذاري كنيد، سرمايه گذاري، سرمايه گذاري."

Instead, what he told us was to put aside childish things.

در عوض از ما خواست كه رفتارهاي كودكانه خود را كنار بگذاريم.

And he appealed to virtue.

و پاكدامني پيشه كنيم.

Virtue is an old-fashioned word.

پاكدامني واژه ايست كهن.

It seems a little out of place in a cutting-edge environment like this one.

به نظر كمي نابجاست كه در محيط متجدد و حساسي مثل اين، سخني از آن به ميان بياوريم.

And besides, some of you might be wondering,

به علاوه، ممكن است برخي ازشما بپرسيد،

what the hell does it mean?

اين ها يعني چه؟

Let me begin with an example.

اجازه دهيد با يك مثال آغاز كنم.

This is the job description of a hospital janitor

اين توصيف شغل يك سرايدار بيمارستان است

that is scrolling up on the screen.

كه در حال حركت روي صفحه است.

And all of the items on it are unremarkable.

تمامي موارد آن عادي هستند.

They're the things you would expect:

كارهايي هستند كه انتظارشان را داريد:

mop the floors, sweep them, empty the trash, restock the cabinets.

تي كشيدن كف ساختمان، جارو كردن، خالي كردن زباله دان، دوباره پركردن كابينت ها.

It may be a little surprising how many things there are,

شايد تعداد آنها اندكي حيرت آور باشد،

but it's not surprising what they are.

اما چيستي آن ها حيرت آور نيست.

But the one thing I want you to notice about them is this:

اما نكته اي كه مي خواهم توجه شما را بدان جلب كنم اين است:

even though this is a very long list,

گرچه اين ليست بسيار بلند بالاست،

there isn't a single thing on it that involves other human beings.

حتي يك مورد واحد هم در آن نيست كه ديگر انسان ها را در بر بگيرد.

Not one.

حتي يكي.

The janitor's job could just as well be done in a mortuary as in a hospital.

همچون بيمارستان، كار يك سرايدار در مرده شوي خانه نيز قابل انجام است.

And yet, when some psychologists interviewed hospital janitors

با اين حال، هنگامي كه چند روانشناس با سرايداران بيمارستان مصاحبه كردند

to get a sense of what they thought their jobs were like,

تا نظرشان را در مورد شغلشان جويا شوند،

they encountered Mike,

با مايك روبرو شدند،

who told them about how he stopped mopping the floor

كه به آنها گفت چگونه دست از تي كشيدن برداشته

because Mr. Jones was out of his bed getting a little exercise,

چون آقاي جونز از تخت خود بلند شده بوده و نرمش مي كرده،

trying to build up his strength, walking slowly up and down the hall.

و با آهسته قدم زدن در طول سالن، سعي مي كرده تجديد قوا كند.

And Charlene told them about how she ignored her supervisor's admonition

و شارلين به آنها گفت كه چگونه تذكر سرپرست را ناديده گرفته بوده

and didn't vacuum the visitor's lounge

و محل استراحت عيادت كنندگان بيماران را با جارو برقي تميز نكرده بوده

because there were some family members who were there all day, every day

چون خانواده هايي همه روز و همه وقت آنجا بودند

who, at this moment, happened to be taking a nap.

كه اتفاقا در همين لحظه در حال چرت زدن بودند.

And then there was Luke,

و اينك لوك،

who washed the floor in a comatose young man's room twice

كه روزي دو باركف اتاق مرد جوانِ در اغمايي را تميز مي كرده

because the man's father, who had been keeping a vigil for six months,

چون پدر آن جوانِ در اغما كه شش ماه تمام شب زنده داري مي كرده

didn't see Luke do it the first time,

بار اولي كه لوك اين كار را انجام مي داده متوجه نمي شده

and his father was angry.

بنابراين از دست او عصباني مي شده.

And behavior like this from janitors, from technicians, from nurses

رفتاري مثل اين از جانب سرايداران، تكنيسين ها، پرستاران

and, if we're lucky now and then, from doctors,

و اگر خوش شانس باشيم گاهي اوقات از جانب پزشكان،

doesn't just make people feel a little better,

باعث نمي شود كه حال افراد رو به بهبودي رود

it actually improves the quality of patient care

بلكه در واقع كيفيت مراقبت از بيماران را ارتقاء مي دهد

and enables hospitals to run well.

و بيمارستان ها را قادر مي سازد تا خوب اداره شوند.

Now, not all janitors are like this, of course.

البته تمامي سرايداران اينگونه نيستند.

But the ones who are think that these sorts of human interactions

اما آنهايي كه اين گونه هستند تصور مي كنند كه اين گونه تعاملات انساني،

involving kindness, care and empathy

كه شامل مهرباني، مراقبت و همدلي است،

are an essential part of the job.

جزئي ضروري از كار به حساب مي آيند.

And yet their job description contains not one word about other human beings.

با اين حال، در توصيف شغل آنها، حتي يك كلمه هم در ارتباط با ديگر انسان ها يافت نمي شود.

These janitors have the moral will to do right by other people.

اين سرايداران، نيت اخلاقي انجام كار درست براي ديگر افراد را دارا مي باشند.

And beyond this, they have the moral skill to figure out what "doing right" means.

علاوه بر اين، آنها مهارت اخلاقي براي تشخيص اين كه "عمل درست" چيست، را دارا مي باشند.

"Practical wisdom," Aristotle told us,

ارسطو مي گويد: "حكمت عملي

"is the combination of moral will and moral skill."

تركيبي از نيت و مهارت اخلاقي است."

A wise person knows when and how to make the exception to every rule,

انسان خردمند مي داند چه وقت و چگونه براي هر قانون استثنا قائل شود،

as the janitors knew when to ignore the job duties in the service of other objectives.

همانگونه كه سرايداران مي دانستند چه هنگام به خاطر اهدافي ديگر كار خود را ناديده بگيرند.

A wise person knows how to improvise,

انسان خردمند مي داند كه چگونه بالبداهه خلق كند،

as Luke did when he re-washed the floor.

مانند لوك، با شستن دوباره كف اتاق.

Real-world problems are often ambiguous and ill-defined

مسائل دنياي واقعي، اغلب مبهم و درست تعريف نشده اند

and the context is always changing.

و مفاهيم آنها دائما در حال تغيير و تحول است.

A wise person is like a jazz musician --

انسان خردمند همچون يك نوازنده سبك جاز است --

using the notes on the page, but dancing around them,

كه از نُت هاي صفحه بهره مي گيرد اما در واقع فقط درحواشي آنها پرسه ميزند،

inventing combinations that are appropriate for the situation and the people at hand.

و دست به ابداع تركيباتي ميزند كه مناسب موقعيت و افراد حاضر باشند.

A wise person knows how to use these moral skills

انسان خردمند ميداند كه چگونه از اين مهارتهاي اخلاقي

in the service of the right aims.

در راستاي اهداف درست خويش استفاده كند.

To serve other people, not to manipulate other people.

تا به ديگران خدمت كند نه اينكه آنها را فريب دهد.

And finally, perhaps most important,

و در نهايت شايد بتوان گفت مهمترين آنها كه:

a wise person is made, not born.

انسان‌ِ خردمند، زاده نمي شود بلكه ساخته مي شود.

Wisdom depends on experience,

خرد وابسته به تجربه است،

and not just any experience.

البته نه هر تجربه اي.

You need the time to get to know the people that you're serving.

براي آشنايي با افرادي كه به آنها خدمت مي كنيد نيازمند زمان هستيد.

You need permission to be allowed to improvise,

براي بالبداهه ساختن و

try new things, occasionally to fail and to learn from your failures.

امتحان كردن راههاي جديد (تا گهگاه شكست بخوريد و از آنها درس عبرت بگيريد) نيازمند دريافت مجوز هستيد.

And you need to be mentored by wise teachers.

و نيازمند ارشاد مربياني باخرد هستيد.

When you ask the janitors who behaved like the ones I described

وقتي از سرايداراني كه معرفي كردم مي پرسيد

how hard it is to learn to do their job,

كه يادگيري شغل آنها چقدردشوار است

they tell you that it takes lots of experience.

مي گويند: اين كار مستلزم بدست آوردن تجربه زيادي است.

And they don't mean it takes lots of experience to learn how to mop floors and empty trash cans.

منظور آنها اين نيست كه يادگيري تي كشيدن و خالي كردن زباله دان مستلزم كسب تجربه زيادي است.

It takes lots of experience to learn how to care for people.

بلكه يادگيري چگونه اهميت دادن به ديگران است كه كسب تجربه زيادي را مي طلبد.

At TED, brilliance is rampant.

در TED، استعداد و زيركي فراوان يافت مي شود.

It's scary.

و اين وحشتناك است.

The good news is you don't need to be brilliant to be wise.

خوشبختانه براي خردمند بودن نيازي به مستعد بودن نيست.

The bad news is that without wisdom,

از طرف ديگر، بدون خرد

brilliance isn't enough.

استعداد، كافي نيست.

It's as likely to get you and other people into trouble as anything else.

و در نهايت احتمال اين مي رود كه خود و ديگران را به درد سر بياندازيد.

(Applause)

(تشويق)

Now, I hope that we all know this.

اميدوارم كه همه ما اين را بدانيم.

There's a sense in which it's obvious,

مفهومي وجود دارد كه كاملا آشكار است،

and yet, let me tell you a little story.

و حال، داستاني كوتاه برايتان تعريف مي كنم.

It's a story about lemonade.

داستاني درباره ليموناد

A dad and his seven-year-old son were watching a Detroit Tigers game at the ballpark.

پدري با پسر هفت ساله اش، مشغول تماشاي بازي تيم بيسبالِ دترويت تايگرز در استاديوم بودند.

His son asked him for some lemonade

پسر از پدرش ليموناد خواست

and Dad went to the concession stand to buy it.

و پدر به دكه استاديوم رفت تا يك بطري بخرد.

All they had was Mike's Hard Lemonade,

تنها برند موجود، ليموناد مايك بود

which was five percent alcohol.

كه پنج درصد هم الكل داشت.

Dad, being an academic, had no idea that Mike's Hard Lemonade contained alcohol.

پدر كه از قضا فردي فرهيخته نيز بود، روحش هم از الكلي بودن اين نوع ليموناد بي اطلاع بود.

So he brought it back.

آن را خريد و بازگشت.

And the kid was drinking it, and a security guard spotted it,

كودك در حال نوشيدن بود كه ناگهان يكي از گاردهاي امنيتي متوجه شد

and called the police, who called an ambulance

و پليس را خبر كرد. پليس هم با اورژانس تماس گرفت

that rushed to the ballpark, whisked the kid to the hospital.

و همگي سريعا به استاديوم آمدند و كودك را به بيمارستان منتقل كردند.

The emergency room ascertained that the kid had no alcohol in his blood.

در اورژانس بيمارستان، كاشف به عمل آمد كه هيچ الكلي در خون كودك وجود ندارد.

And they were ready to let the kid go.

و در نهايت كودك را مرخص كردند.

But not so fast.

اما نه خيلي سريع.

The Wayne County Child Welfare Protection Agency said no.

آژانس مراقبت و رفاه كودكان وين كونتي، اجازه اين كار را نداد

And the child was sent to a foster home for three days.

و كودك به مدت سه روز به يك پرورشگاه فرستاده شد.

At that point, can the child go home?

با اين وضعيت، آيا كودك مي تواند به خانه اش برگردد؟

Well, a judge said yes, but only if the dad leaves the house and checks into a motel.

قاضي گفت آري، تنها در صورتي كه پدر خانه را ترك و در يك متل زندگي كند.

After two weeks, I'm happy to report,

خوشبختانه پس از دو هفته،

the family was reunited.

اين خانواده دوباره به هم پيوست.

But the welfare workers and the ambulance people

با اين حال كارگران رفاهي، اورژانسي ها

and the judge all said the same thing:

و قاضي، همگي به اتفاق اذعان داشتند كه:

"We hate to do it but we have to follow procedure."

"راضي به انجام اين كار نيستيم اما مجبوريم از قوانين پيروي كنيم."

How do things like this happen?

مواردي از قبيل اين، چگونه رخ مي دهند؟

Scott Simon, who told this story on NPR,

اسكات سايمون كه اين داستان را در NPR (شبكه ملي راديو آمريكا) نقل كرد،

said, "Rules and procedures may be dumb,

گفت: "قوانين و آيين ها ممكن است واقعا احمقانه باشند،

but they spare you from thinking."

اما شما را از فكر كردن خلاص مي كنند."

And, to be fair, rules are often imposed

و اگر منصفانه قضاوت كنيم، قوانين اغلب تحميل مي شوند

because previous officials have been lax

زيرا مقامات رسمي پيشين، سهل انگار بوده اند

and they let a child go back to an abusive household.

كه اجاز داده اند كودك به خانواده اي سوء استفاده گر باز گردد.

Fair enough.

منصفانه است.

When things go wrong, as of course they do,

وقتي كه كارها مطابق ميلمان پيش نمي روند،

we reach for two tools to try to fix them.

دست به دامن دو ابزار براي حل مشكلات مي شويم.

One tool we reach for is rules.

يكي از اين ابزارها، قوانين هستند.

Better ones, more of them.

هر چه اين قوانين بهتر باشند، ابزار حل مشکل ما نيز کامل تر خواهد بود.

The second tool we reach for is incentives.

ابزار دومي كه از آن كمك مي گيريم، انگيزه ها هستند.

Better ones, more of them.

باز هم هر چه اين انگيزه ها بهتر باشند، ابزار حل مشکل ما نيز کامل تر خواهد بود.

What else, after all, is there?

در نهايت، چه چيز ديگري وجود دارد؟

We can certainly see this in response to the current financial crisis.

مطمئنا مي توانيم اين مسئله را در واكنش به بحران اقتصادي موجود مشاهده كنيم.

Regulate, regulate, regulate.

تعديل، تعديل، تعديل.

Fix the incentives, fix the incentives, fix the incentives ...

انگيزه ها را تصحيح، تصحيح، تصحيح كنيد.

The truth is that neither rules nor incentives

حقيقت اين است كه نه قوانين و نه انگيزه ها

are enough to do the job.

هيچ كدام براي انجام كار كافي نيستند.

How could you even write a rule that got the janitors to do what they did?

چگونه مي توانيد قانوني وضع كنيد كه سرايداران را ملزم سازد تا آنچه را كه بايد انجام شود، انجام دهند؟

And would you pay them a bonus for being empathic?

و آيا به خاطر حس همدرديشان، آنها را شايسته پاداش مي دانيد؟

It's preposterous on its face.

در ظاهر، نامعقول به نظر مي رسد.

And what happens is that as we turn increasingly to rules,

و آنچه اتفاق مي افتد اين است كه ما به شكل فزاينده اي به قوانين گرايش پيدا مي كنيم،

rules and incentives may make things better in the short run,

قوانين و انگيزه ها ممكن است در كوتاه مدت باعث پيشرفت شوند

but they create a downward spiral

اما در نهايت فنر رو به پاييني را ايجاد مي كنند

that makes them worse in the long run.

كه در بلند مدت باعث پسرفت مي شود.

Moral skill is chipped away by an over-reliance on rules

اعتماد بيش از اندازه به قوانين، باعث از بين رفتن مهارت اخلاقي مي شود

that deprives us of the opportunity

كه ما را از اين فرصت محروم مي سازد .

to improvise and learn from our improvisations.

تا بالبداهه بسازيم و از بالبداهه ساختنمان درس بگيريم

And moral will is undermined

و نيت اخلاقي تحليل مي رود

by an incessant appeal to incentives

با توسل بي پايان به انگيزه ها

that destroy our desire to do the right thing.

كه ميل به انجام كار درست را از بين مي برند.

And without intending it,

و بدون داشتن اين خيال،

by appealing to rules and incentives,

با توسل به قوانين و انگيزه ها

we are engaging in a war on wisdom.

درگير جنگي عليه خرد شده ايم.

Let me just give you a few examples,

اجازه دهيد چند مثال ديگر بزنم،

first of rules and the war on moral skill.

ابتدا از قوانين و جنگ با مهارت اخلاقي

The lemonade story is one.

داستان ليموناد يكي از آن ها است.

Second, no doubt more familiar to you,

دومي كه بدون شك مانوس تر و آشناتر با شما است

is the nature of modern American education:

ماهيت آموزش مدرن، در آمريكا است:

scripted, lock-step curricula.

روش تدريسي از پيش آماده شده و غير قابل انعطاف

Here's an example from Chicago kindergarten.

حال مثالي از مهد كودك شيكاگو مي زنم.

Reading and enjoying literature

خواندن و لذت بردن از ادبيات

and words that begin with 'B.'

و كلماتي كه با 'ب' آغاز مي شوند.

"The Bath:" Assemble students on a rug

حمام: دانش آموزان را روي يك فرش جمع كنيد

and give students a warning about the dangers of hot water.

و در مورد خطرات آب داغ به آنها هشدار دهيد.

Say 75 items in this script to teach a 25-page picture book.

75 آيتم در اين متن، براي تدريس يك كتاب مصور 25 صفحه اي وجود دارد.

All over Chicago in every kindergarten class in the city,

در سرتاسر شيكاگو و در تمامي كلاس هاي كودكستان هاي شهر

every teacher is saying the same words in the same way on the same day.

هر معلمي همان كلمات را به همان شكل و در همان روز به زبان مي آورد.

We know why these scripts are there.

مي دانيم چرا اين متون آنجا هستند.

We don't trust the judgment of teachers enough

ما آنقدر به قضاوت معلمان اعتماد نداريم

to let them loose on their own.

تا به آنها اجازه دهيم به شيوه خودشان بپردازند.

Scripts like these are insurance policies against disaster.

متوني چون اين، سياست هاي تضمين كننده اي عليه حوادث بد هستند.

And they prevent disaster.

و از بروز حوادث بد جلوگيري مي كنند.

But what they assure in its place is mediocrity.

اما آنچه آنها تضمين مي كنند حد وسط است.

(Applause)

(تشويق)

Don't get me wrong. We need rules!

اشتباه برداشت نكنيد. ما به قوانين احتياج داريم!

Jazz musicians need some notes --

نوازندگان سبك جاز براي نواختن احتياج به نُت دارند.

most of them need some notes on the page.

بيشتر آنها به وجود نت روي صفحه روبرويشان نيازمندند.

We need more rules for the bankers, God knows.

خدا مي داند كه به قوانين بيشتري براي بانكدارها نيازمنديم.

But too many rules prevent accomplished jazz musicians

اما قوانين خيلي زياد، نوازندگان ماهر سبك جاز را

from improvising.

از بالبداهه ساختن باز مي دارد.

And as a result, they lose their gifts,

و در نتيجه، استعداد و قريحه خويش را از دست مي دهند

or worse, they stop playing altogether.

و يا بدتر اينكه، كلا نوازندگي را كنار مي گذارند.

Now, how about incentives?

حال، انگيزه ها چطور؟

They seem cleverer.

زيركانه تر به نظر مي رسند.

If you have one reason for doing something

اگر يك دليل براي انجام كاري داشته باشيد

and I give you a second reason for doing the same thing,

و من دليل دومي براي انجام آن كار به شما ارائه دهم

it seems only logical that two reasons are better than one

منطقي به نظر مي رسد كه دو دليل بهتر از يك دليل هستند

and you're more likely to do it.

و به احتمال زياد آن كار را انجام خواهيد داد.

Right?

درسته؟

Well, not always.

البته، هميشه هم اينطور نيست.

Sometimes two reasons to do the same thing seem to compete with one another

گاهي اوقات دو دليل براي انجام يك كار، با يك ديگر در تعارض هستند

instead of complimenting,

به جاي اينكه يكديگر را تحسين كنند

and they make people less likely to do it.

و در نتيجه احتمال انجام آن كار كمتر مي شود.

I'll just give you one example because time is racing.

فقط يك مثال ارائه مي كنم چون زمان به سرعت درحال گذر است.

In Switzerland, back about 15 years ago,

15 سال پيش در سوئيس

they were trying to decide where to site nuclear waste dumps.

تلاش مي شد تا جايي براي دفن زباله هاي هسته اي پيدا شود.

There was going to be a national referendum.

قرار به برگزاري رفراندومي ملي شد.

Some psychologists went around and polled citizens who were very well informed.

چندين روانشناس اين ور و آن ور رفتند و از شهروندان فرهيخته شهر نظر سنجي كردند.

And they said, "Would you be willing to have a nuclear waste dump in your community?"

از آنها پرسيدند: "آيا مايليد مخزني از زباله هاي هسته اي در جامعه داشته باشيد؟"

Astonishingly, 50 percent of the citizens said yes.

به طرز حيرت انگيزي، 50 درصد شهروندان گفتند: "بله"

They knew it was dangerous.

آنها مي دانستند كه اين كار خطرناك است.

They thought it would reduce their property values.

مي دانستند كه اين كار ارزش مايملكشان را كاهش مي دهد

But it had to go somewhere

اما به هر حال، اين زباله ها بايد به يك جايي مي رفت

and they had responsibilities as citizens.

و آنها به عنوان شهروند وظايفي داشتند.

The psychologists asked other people a slightly different question.

روانشناسان سوال اندك متفاوتي از ديگر افراد پرسيدند.

They said, "If we paid you six weeks' salary every year

گفتند: "اگر سالانه درآمد 6 هفته تان را پرداخت كنيم

would you be willing to have a nuclear waste dump in your community?"

آيا مايليد مخزني از زباله هاي هسته اي در جامعه داشته باشيد؟"

Two reasons. It's my responsibility and I'm getting paid.

دو دليل. اين وظيفه من است و به خاطر آن، مبلغي هم دريافت مي كنم.

Instead of 50 percent saying yes,

به جاي اين كه 50 درصد افراد بگويند "آري"

25 percent said yes.

تنها 25 درصد موافق بودند.

What happens is that

آنچه كه اتفاق مي افتد اين است كه

the second this introduction of incentive gets us

اين معرفي انگيزه ها، چند لحظه اي به ما فرصت مي دهد

so that instead of asking, "What is my responsibility?"

بنابراين به جاي اينكه بپرسيم: "وظيفه من چيست؟"

all we ask is, "What serves my interests?"

تنها چيزي كه مي پرسيم اين است كه: "چه نفعي براي من دارد؟"

When incentives don't work,

هنگامي كه انگيزه ها كاري از پيش نمي برند

when CEOs ignore the long-term health of their companies

هنگامي كه مديران عامل، سلامت بلند مدت شركتشان را

in pursuit of short-term gains that will lead to massive bonuses,

با دنبال كردن منافع كوتاه مدتي كه منجر به سود هاي كلاني خواهد شد، ناديده مي گيرند

the response is always the same.

پاسخ هميشه يكي است.

Get smarter incentives.

انگيزه هاي زيركانه تري داشته باشيد.

The truth is that there are no incentives that you can devise

حقيقت اين است كه هيچ انگيزه قابل ايجادي جود ندارد

that are ever going to be smart enough.

كه به اندازه كافي زيركانه باشد.

Any incentive system can be subverted by bad will.

هر گونه سيستم انگيزشي قابليت واژگون شدن بوسيله نيت بد را دارا مي باشد.

We need incentives. People have to make a living.

ما به انگيزه ها احتياج داريم. مردم مجبورند كه زندگي خويش را بسازند.

But excessive reliance on incentives

اما اتكاي بيش از اندازه به انگيزه ها

demoralizes professional activity

باعث دلسرد شدن فعاليت حرفه اي

in two senses of that word.

در دو حالت مختلف آن كلمه مي شود.

It causes people who engage in that activity to lose morale

باعث مي شود افرادي كه درگير آن فعاليت هستند وجدان خويش را از دست بدهند

and it causes the activity itself to lose morality.

و همچنين باعث مي شود كه خود فعاليت، سيرت خويش را از دست بدهد.

Barack Obama said, before he was inaugurated,

باراك اوباما، قبل از آغاز كارش گفت:

"We must ask not just 'Is it profitable?' but 'Is it right?'"

"تنها نبايد بپرسيم 'آيا اينكار سود آور است؟' بلكه بايد بپرسيم 'آيا اصلا اينكار درست است؟'"

And when professions are demoralized,

و هنگامي كه حرفه ها به دلسردي مي گرايند

everyone in them becomes dependent on -- addicted to -- incentives

تمامي شاغلين، وابسته و خوگرفته به انگيزه ها مي شوند

and they stop asking "Is it right?"

و ديگر نمي پرسند: "آيا اين كار درست است؟"

We see this in medicine.

مشابه اين امر را در پزشكي مي توانيم ببينيم

("Although it's nothing serious, let's keep an eye on it to make sure it doesn't turn into a major lawsuit.")

("گرچه موضوع مهمي نيست، مراقب باشيم تا به يك مرافعه بزرگ تبديل نشود.")

And we certainly see it in the world of business.

قطعا مشابه اين امررا در دنياي تجارت هم مي توانيم مشاهده كنيم.

("In order to remain competitive in today's marketplace, I'm afraid we're going to have to replace you with a sleezeball.")

("امروزه براي اينكه در بازار رقابت باقي بمانيم، متاسفانه بايد اعلام كنم كه مجبوريم شما را با يك شخص پليد جايگزين كنيم!")

("I sold my soul for about a tenth of what the damn things are going for now.")

("روحم را به ازاي يك دهم چيزهاي مضخرفي كه در حال اتفاق افتادن است فروختم.")

It is obvious that this is not the way people want to do their work.

بديهي است كه اين طريقه اي نيست كه مردم بخواهند كارشان را انجام دهند.

So what can we do?

پس چكار مي توانيم بكنيم؟

A few sources of hope:

چند منبع اميد:

we ought to try to re-moralize work.

بايد سعي كنيم تا كارمان را دوباره اخلاقي كنيم.

One way not to do it: teach more ethics courses.

يك راه براي انجام ندادن آن: واحد هاي اخلاق بيشتري تدريس كنيم.

(Applause)

(تشويق)

There is no better way to show people that you're not serious

هيچ راهي بهتر از اينكه

than to tie up everything you have to say about ethics

تمام دانش خود راجع به اخلاق را

into a little package with a bow and consign it to the margins as an ethics course.

در كمال فروتني در نسخه اي پيچيده و در قالب يك واحد درسي ارائه كنيم؛ فقدان عزم و اراده شما را نشان نخواهد داد.

What to do instead?

در عوض چه كنيم؟

One: Celebrate moral exemplars.

يك: از مدل هاي اخلاقي تجليل به عمل بياوريم.

Acknowledge, when you go to law school,

تاييد كنيد وقتي كه به مدرسه حقوق مي رويد

that a little voice is whispering in your ear

كه صداي ضعيفي در حال زمزمه كردن

about Atticus Finch.

در مورد اتيكوس فينچ (كاراكتر وكيل در رمان كشتن مرغ مقلد) در گوش شما است.

No 10-year-old goes to law school to do mergers and acquisitions.

هيچ بچه 10ساله اي براي انجام ادغام و يادگيري به مدرسه حقوق نمي رود

People are inspired by moral heroes.

قهرمانان اخلاقي الهام بخش مردم هستند.

But we learn that with sophistication

اما ياد مي گيريم كه با مهارت

comes the understanding that you can't acknowledge that you have moral heroes.

اين موضوع دريافت مي شود كه شما نمي توانيد تاييد كنيد كه داراي قهرمانان اخلاقي هستيد.

Well, acknowledge them.

خب، تاييد كنيد.

Be proud that you have them.

به داشتن آنها افتخار كنيد.

Celebrate them.

از آنها تجليل به عمل بياوريد.

And demand that the people who teach you acknowledge them and celebrate them too.

و خواستار اين باشيد كه افرادي كه به شما آموزش مي دهند نيز آنها را تاييد كنند و از آنها تجليل به عمل آورند.

That's one thing we can do.

اين يكي از كارهايي است كه مي توانيم انجام دهيم.

I don't know how many of you remember this:

نمي دانم چند نفر از شما اين موضوع را به خاطر مي آوريد:

another moral hero, 15 years ago, Aaron Feuerstein,

15 سال پيش، قهرمان اخلاقي ديگري، آرون فوئرشتاين

who was the head of Malden Mills in Massachusetts --

كه مدير كارخانه مالدن ميلز در ماساچوست بود

they made Polartec --

و كارش توليد پارچه خوابدار بود.

The factory burned down.

كارخانه اش آتش گرفت.

3,000 employees. He kept every one of them on the payroll.

3000 كارگر اين كارخانه هيچ كدامشان اخراج نشدند.

Why? Because it would have been a disaster for them

چرا؟ زيرا در اين صورت فاجعه اي براي آنها

and for the community if he had let them go.

و جامعه به وجود مي آمد.

"Maybe on paper our company is worth less to Wall Street,

"روي كاغذ شايد كارخانه ما كم ارزشتر از وال استريت باشد،

but I can tell you it's worth more. We're doing fine."

اما مي توانم بگويم كه باارزشتر هم هست. در حال حاضر وضعيتمان مساعد است."

Just at this TED we heard talks from several moral heroes.

فقط در همين TED، سخنراني هايي از چندين قهرمان اخلاقي شنيديم.

Two were particularly inspiring to me.

مخصوصا دو تاي آنها الهام بخش من بودند.

One was Ray Anderson, who turned --

يكي ري اندرسون بود كه

(Applause)

(تشويق)

-- turned, you know, a part of the evil empire

بخشي از اتحاد جماهير شوروي سابق را

into a zero-footprint, or almost zero-footprint business.

به يك تجارتخانه بي ارزش (يا تقريبا بي ارزش) بدل كرد.

Why? Because it was the right thing to do.

چرا؟ چونكه كار درست همين بود.

And a bonus he's discovering is

و پاداشي كه بدست مي آورد اين است كه

he's actually going to make even more money.

مي تواند درآمد بيشتري كسب كند.

His employees are inspired by the effort.

كارگران كارخانه اش تحت تاثير اين سعي و كوشش قرار مي گيرند.

Why? Because there happy to be doing something that's the right thing to do.

‌‌چرا؟ زيرا از انجام كاردرست خوشحال مي شوند.

Yesterday we heard Willie Smits talk about re-foresting in Indonesia.

ديروز سخنراني ويلي اسميت در مورد جنگل سازي در اندونزي را شنيديم.

(Applause)

(تشويق)

In many ways this is the perfect example.

از خيلي جهات اين مثال بي نقص است.

Because it took the will to do the right thing.

زيرا نيت انجام كار درست را دارا بود.

God knows it took a huge amount of technical skill.

خدا مي داند كه اينكار مستلزم مهارت تكنيكي بسيار بالايي است.

I'm boggled at how much he and his associates needed to know

حيرانم در اين كه چقدر او و شركايش احتياج به دانستن آن داشتند

in order to plot this out.

تا بتوانند اين موضوع را تفكيك كنند.

But most important to make it work --

اما مهمتر از آن براي اينكه كار كند --

and he emphasized this --

و او نيز روي اين نكته تاكيد دارد --

is that it took knowing the people in the communities.

اين است كه اين امر مستلزم شناخت مردم در جامعه است.

Unless the people you're working with are behind you,

تنها در صورتيكه افرادي كه با شما كار مي كنند پشت شما باشند

this will fail.

اين موضوع با شكست مواجه نخواهد شد.

And there isn't a formula to tell you how to get the people behind you,

و هيچ فرمولي براي اينكه مردم را پشت خود نگه داشت وجود ندارد

because different people in different communities

زيرا افراد مختلف در جوامع مختلف

organize their lives in different ways.

به اشكال گوناگوني زندگي مي كنند.

So there's a lot here at TED, and at other places, to celebrate.

اينجا در TED، و در جاهاي ديگر موارد بسياري براي تجليل به عمل آوردن وجود دارد.

And you don't have to be a mega-hero.

و لازم نيست كه يك ابر قهرمان باشيد.

There are ordinary heroes.

قهرمانان عادي نيز وجود دارند.

Ordinary heroes like the janitors who are worth celebrating too.

قهرمان هاي عادي مانند سرايداران كه شايسته تقدير و تشكر نيز مي باشند.

As practitioners each and every one of us should strive

در مقام وكيل، تمامي ما بايد كوشش كنيم

to be ordinary, if not extraordinary heroes.

تا عادي باشيم، اگر كه نمي توانيم قهرماني خارق العاده باشيم.

As heads of organizations,

در مقام رئيس يك موسسه

we should strive to create environments

بايد كوشش كنيم تا محيطي ايجاد كنيم

that encourage and nurture both moral skill and moral will.

كه هم مهارت اخلاقي و هم نيت اخلاقي را تقويت و تربيت كند.

Even the wisest and most well-meaning people

حتي داناترين و خيرخواه ترين مردم هم

will give up if they have to swim against the current

تسليم خواهند شد اگر مجبور باشند خلاف جهت آب شنا كنند

in the organizations in which they work.

در سازمان هايي كه مشغول به كار هستند.

If you run an organization, you should be sure

اگر شما سازماني را اداره مي كنيد بايد اطمينان حاصل كنيد

that none of the jobs -- none of the jobs --

كه هيچ كدام از مشاغل – هيچ كدام از آنها

have job descriptions like the job descriptions of the janitors.

توصيف شغلي، همچون توصيف شغلي سرايداران ندارند.

Because the truth is that

زيرا حقيقت اين است كه

any work that you do that involves interaction with other people

هر كاري كه شامل تعامل با ديگر انسان ها باشد

is moral work.

كار اخلاقي به حساب مي آيد.

And any moral work depends upon practical wisdom.

و هر كار اخلاقي منوط به خرد عملي است.

And, perhaps most important,

و شايد به عبارتي مهمترين آنها

as teachers, we should strive to be the ordinary heroes,

در مقام معلمي، بايد بكوشيم تا قهرماني عادي باشيم

the moral exemplars, to the people we mentor.

و سرمشقي اخلاقي براي افرادي كه به آنها آموزش مي دهيم.

And there are a few things that we have to remember as teachers.

چندين نكته وجود دارد كه در مقام يك معلم هميشه بايد به خاطر داشته باشيم.

One is that we are always teaching.

يكي اينكه ما هميشه در حال تدريس هستيم.

Someone is always watching.

و يكي ديگر هميشه در حال مشاهده ما است.

The camera is always on.

دوربين فيلمبرداري هميشه روشن است.

Bill Gates talked about the importance of education

بيل گيتس درباره اهميت آموزش ايراد سخن كرد

and, in particular, the model that KIPP was providing:

و بخصوص، مدلي كه برنامه KIPP فراهم مي كند

"Knowledge is power."

"توانا بود هر كه دانا بود."

And he talked about a lot of the wonderful things

همچنين در مورد موارد فوق العاده بسياري صحبت كرد

that KIPP is doing

كه KIPP در حال انجام است

to take inner-city kids and turn them in the direction of college.

تا كودكان محله هاي فقيرنشين را تحويل بگيرد و آنها را در مسير رسيدن به دانشگاه ياري كند.

I want to focus on one particular thing KIPP is doing

مي خواهم روي يك مورد خاص كه KIPP در حال انجام است تمركز كنم

that Bill didn't mention.

كه بيل گيتس ذكر نكرد.

That is that they have come to the realization

و آن اين است كه آنها به اين نتيجه رسيده اند

that the single most important thing kids need to learn

كه مهمترين و تنهاترين چيزي كه كودكان احتياج دارند ياد بگيرند

is character.

شخصيت است.

They need to learn to respect themselves.

لازم است ياد بگيرند كه به خودشان احترام بگذارند.

They need to learn to respect their schoolmates.

لازم است ياد بگيرند كه به همشاگردي ها احترام بگذارند.

They need to learn to respect their teachers.

لازم است ياد بگيرند كه به معلم ها احترام بگذارند.

And, most important, they need to learn to respect learning.

و مهمتر از همه اينكه، لازم است ياد بگيرند كه به يادگيري احترام بگذارند.

That's the principle objective.

و اين هدف اصلي ما است.

If you do that, the rest is just pretty much a coast downhill.

اگر اينكار را انجام دهيد، الباقي همچون شيب تند كنار دريا است.

And the teachers: the way you teach these things to the kids

و معلمين: روشي كه اين مطالب را به كودكان آموزش مي دهيد

is by having the teachers and all the other staff embody it every minute of every day.

مجبور كردن معلمين و ديگر كاركنان تا آن را در هر لحظه مجسم كنند، است.

Obama appealed to virtue.

اوباما به پاكدامني متوسل شد.

And I think he was right.

و من فكر مي كنم حق با اوست.

And the virtue I think we need above all others is practical wisdom,

و فضيلتي كه بالاتر از هرچيز ديگر بدان احتياج داريم، حكمت عملي است.

because it's what allows other virtues -- honesty, kindness, courage and so on --

زيرا فضيلتي است كه به ديگر فضيلت ها از قبيل: صداقت، مهرباني، شجاعت و ...

to be displayed at the right time and in the right way.

اجازه مي دهد در زمان و شكل مناسب به منصه ظهور برسند.

He also appealed to hope.

همچنين متوسل به اميد شد.

Right again.

باز هم حق با اوست.

I think there is reason for hope.

فكر مي كنم دليلي براي اميد وجود داشته باشد.

I think people want to be allowed to be virtuous.

فكر مي كنم مردم مي خواهند اجازه داشته باشند كه پرهيزكار باشند.

In many ways, it's what TED is all about.

به اشكال مختلف، اين همان چيزي است كه TED در مورد آن است.

Wanting to do the right thing

خواست انجام كار درست

in the right way

به شكل درست

for the right reasons.

با دلايل درست.

This kind of wisdom is within the grasp of each and every one of us

اينگونه حكمت، در دايره فهم تمامي ما جاي دارد

if only we start paying attention.

تنها اگر به آن توجه كنيم.

Paying attention to what we do,

توجه به آنچه انجام مي دهيم،

to how we do it,

به اينكه چطور آن را انجام مي دهيم

and, perhaps most importantly,

و شايد مهمتر از همه

to the structure of the organizations within which we work,

ساختار موسسه اي كه در آن كار مي كنيم

so as to make sure that it enables us and other people to develop wisdom

تا يقين حاصل كنيم كه ما و ديگران را قادر مي سازد خرد را گسترش دهيم

rather than having it suppressed.

به جاي اينكه آن را سركوب كنيم.

Thank you very much.

خيلي ممنون.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشويق)

Chris Anderson: You have to go and stand out here a sec.

كريس اندرسون: بايد بياييد و براي چند لحظه اي اينجا بايستيد.

Barry Schwartz: Thank you very much.

باري شوارتز: خيلي ممنون

(Applause)

(تشويق)