Janine di Giovanni: What I saw in the war

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

This is how war starts.

นี่คือลักษณะการเกิดสงคราม

One day you're living your ordinary life,

วันหนึ่ง คุณใช้ชีวิตตามปรกติ

you're planning to go to a party,

วางแผนจะไปปาร์ตี้

you're taking your children to school,

ส่งลูกไปโรงเรียน

you're making a dentist appointment.

นัดหมอฟัน

The next thing, the telephones go out,

รู้ตัวอีกที โทรศัพท์ก็ถูกตัด

the TVs go out, there's armed men on the street,

ทีวีงดออกอากาศ มีคนถืออาวุธอยู่ตามถนน

there's roadblocks.

มีเครื่องกีดขวางบนถนน

Your life as you know it goes into suspended animation.

ชีวิตที่คุณรู้จัก เหมือนถูกกดปุ่มพอส

It stops.

มันหยุด

I'm going to steal a story from a friend of mine,

ฉันจะยืมเรื่องจากเพื่อนคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังค่ะ

a Bosnian friend, about what happened to her,

เพื่อนชาวบอสเนียของฉัน และเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ

because I think it will illustrate for you exactly what it feels like.

เพราะมันจะทำให้คุณรู้ชัดว่า ความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร

She was walking to work one day in April, 1992,

วันหนึ่งในเดือนเมษายน ปี 1992 เธอกำลังเดินไปทำงาน

in a miniskirt and high heels. She worked in a bank.

ใส่กระโปรงสั้น รองเท่้าส้นสูง เธอเป็นพนักงานธนาคาร

She was a young mother. She was someone who liked to party.

เธอเป็นคุณแม่ยังสาว แล้วก็เป็นคนชอบเฮฮาปาร์ตี้

Great person.

เธอเป็นคนน่ารัก

And suddenly she sees a tank

ทันใดนั้นเธอก็เห็นรถถัง

ambling down the main road of Sarajevo

กำลังเคลื่อนมาบนถนนเส้นหลักของกรุงซาราเยโว

knocking everything out of its path.

ชนทุกอย่างที่ขวางทางมัน

She thinks she's dreaming, but she's not.

เธอคิดว่าเธอฝันไป แต่ไม่ใช่เลย

And she runs as any of us would have done

เธอวิ่ง แบบเดียวกับที่เราทุกคนคงจะทำ

and takes cover, and she hides behind a trash bin,

เธอหลบหลังถังขยะ

in her high heels and her miniskirt.

ทั้งรองเท้าส้นสูงกับกระโปรงสั้น

And as she's hiding there, she's feeling ridiculous,

ในขณะที่เธอหลบอยู่นั้น เธอรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระ

but she's seeing this tank go by with soldiers

แต่เธอก็มองเห็นรถถังวิ่งผ่านไปพร้อมทหาร

and people all over the place and chaos

มีคนเต็มไปหมด แล้วทุกอย่างก็วุ่นวาย

and she thinks, "I feel like Alice in Wonderland

เธอคิดว่า "เหมือนเป็นอลิซในแดนมหัศจรรย์เลยเรา"

going down the rabbit hole,

ไถลลงไปในโพรงกระต่าย

down, down, down into chaos,

ลงไป ลงไป พบกับความวุ่นวาย

and my life will never be the same again."

แล้วชีวิตของฉันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

A few weeks later, my friend was in a crowd of people

อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เพื่อนของฉันคนนี้อยู่ในฝูงชนกลุ่มใหญ่

pushing with her infant son in her arms

ที่กำลังผลักกัน โดยมีลูกชายของเธอที่ยังเป็นทารกอยู่ในอ้อมแขน

to give him to a stranger on a bus,

เพื่อยี่นเขาให้กับคนแปลกหน้่าบนรถ

which was one of the last buses leaving Sarajevo

รถคันท้ายๆ ที่ออกจากซาราเยโว

to take children out so they could be safe.

เพื่อพาเด็กๆ ออกไป เพื่อที่พวกเขาจะได้ปลอดภัย

And she remembers struggling with her mother to the front,

ในขณะที่เธอกำลังพยายาม โดยมีแม่ของเธออยู่ข้างหน้า

crowds and crowds of people, "Take my child! Take my child!"

ท่ามกลางฝูงชน "เอาลูกฉันไป เอาลูกฉันไป"

and passing her son to someone through a window.

แล้วเธอก็ส่งลูกชายของเธอให้กับใครคนนึงผ่านทางหน้าต่าง

And she didn't see him for years.

แล้วก็ไม่ได้พบลูกชายของเธออีกหลายปี

The siege went on for three and a half years,

การโจมตีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามปีครึ่ง

and it was a siege without water,

เป็นสามปีครึ่งที่ไม่มีน้ำ

without power, without electricity, without heat, without food,

ไม่มีกระแสไฟฟ้า ไม่มีเครื่องทำความร้อน ไม่มีอาหาร

in the middle of Europe, in the middle of the 20th century.

กลางทวีปยุโรป ในศตวรรษที่ 20

I had the honor of being one of those reporters

ฉันได้รับเกียรติให้เป็นหนึ่งในกลุ่มนักข่าว

that lived through that siege,

ที่ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ถูกโจมตีนั้น

and I say I have the honor and the privilege of being there

ฉันรู้สึกว่าเป็นเกียรติ และเป็นความโชคดีที่ได้อยู่ที่นั่น

because it's taught me everything,

เพราะมันสอนฉันทุกเรื่อง

not just about being a reporter, but about being a human being.

ไม่ใช่แค่การเป็นนักข่าว แต่มันสอนการเป็นมนุษย์

I learned about compassion.

ฉันได้รู้จัก การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

I learned about ordinary people who could be heroes.

ได้เรียนรู้ว่า คนธรรมดาก็สามารถเป็นวีรบุรุษได้

I learned about sharing. I learned about camaraderie.

ได้รู้จัก การแบ่งปัน ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

Most of all, I learned about love.

และที่สำคัญที่สุด ฉันได้เห็น ความรัก

Even in the midst of terrible destruction and death and chaos,

ภายในท่ามกลางการทำลายล้าง ความตาย และความวุ่นวาย

I learned how ordinary people could help their neighbors,

ฉันได้เห็น คนธรรมดาก็สามารถช่วยเพื่อนบ้านของเขาได้

share food, raise their children,

แบ่งอาหารกัน ช่วยกันเลี้ยงดูเด็กๆ

drag someone who's being sniped at from the middle of the road

ช่วยลากคนที่ถูกยิงออกมาจากถนน

even though you yourself were endangering your life,

ถึงแม้ว่าจะต้องเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงก็ตาม

helping people get into taxis who were injured

ช่วยพาคนเจ็บขึ้นแท๊กซี่

to try to take them to hospitals.

ช่วยพาคนไปส่งโรงพยาบาล

I learned so much about myself.

ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวฉันเองมากมาย

Martha Gellhorn, who's one of my heroes, once said,

มาร์ธา เกลฮอร์น ฮีโร่คนนึงของฉันเคยพูดว่า

"You can only love one war. The rest is responsibility."

"คุณรักสงครามได้แค่หนเดียวเท่านั้น ครั้งต่อๆไปเป็นเพียงความรับผิดชอบ"

I went on to cover many, many, many wars after that,

แล้วฉันก็ได้ทำข่าวสงครามอีกมากมายหลายๆแห่งหลังจากนั้น

so many that I lost count,

มากจนกระทั่งฉันนับไม่ไหว

but there was nothing like Sarajevo.

แต่ก็ไม่มีที่ไหนเหมือนที่ ซาราเยโว

Last April, I went back to a very strange --

เมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว ฉันกลับไปร่วม

what I called a deranged high school reunion.

งานเลี้ยงรุ่นแบบประหลาดๆ ฉันเรียกมันว่างั้นนะ

What it was, was the 20th anniversary of the siege,

มันเป็นวันครบรอบ 20 ปีของการโจมตี

the beginning of the siege of Sarajevo,

วันที่เริ่มการโจมตี ซาราเยโว

and I don't like the word "anniversary," because it sounds like a party,

ฉันไม่ค่อยชอบคำว่า "ครบรอบ" เท่าไหร่ เพราะมันให้ความรู้สึกของการเฉลิมฉลอง

and this was not a party.

งานนี้ไม่ใช่งานฉลอง

It was a very somber gathering of the reporters

มันเป็นการรวมตัวกันของนักข่าวที่โศกเศร้า

that worked there during the war, humanitarian aid workers,

รวมทั้งคนที่ทำงานที่นั่นในช่วงสงคราม ทั้งนักมนุษยชน

and of course the brave and courageous people of Sarajevo themselves.

และแน่นอน รวมทั้งผู้คนที่กล้าหาญทั้งหลายที่ซาราเยโว

And the thing that struck me the most,

สิ่งที่ติดตาฉันมากที่สุด

that broke my heart,

และทำให้ฉันสะเทือนใจมาก

was walking down the main street of Sarajevo,

คือตอนที่ฉันกำลังเดินไปบนถนนสายหลักของเมือง ซาราเยโว

where my friend Aida saw the tank coming 20 years ago,

ที่เดียวกันกับที่ ไอด้า เพื่อนของฉัน เห็นรถถังวิ่งมา เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

and in that road were more than 12,000 red chairs,

บนถนนเส้นนั้น มีเก้าอี้สีแดง ตั้งอยู่มากกว่า 12,000 ตัว

empty,

เก้าอี้เหล่านั้นว่างเปล่า

and every single one of them symbolized

เก้าอี้แต่ละตัว เป็นสัญลักษณ์

a person who had died during the siege,

แทนผู้คนที่เสียชีวิตในระหว่างการโจมตี

just in Sarajevo, not in all of Bosnia,

เฉพาะคนในซาราเยโว ไม่นับรวมทั้งประเทศบอสเนีย

and it stretched from one end of the city

แถวเก้าอี้นั้นยาวจากฝากหนึ่งของเมือง

to a large part of it,

และยาวครอบครุมส่วนใหญ่ของเมือง

and the saddest for me were the tiny little chairs

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันก็คือ เก้าอี้ตัวเล็กๆ

for the children.

ที่แทนเด็กๆ ที่เสียชีวิต

I now cover Syria,

ตอนนี้ฉันกำลังทำข่าวซีเรีย

and I started reporting it because I believed that

และฉันเริ่มรายงานข่าว เพราะฉันเชื่อว่า

it needs to be done.

มันจำเป็นต้องมีใครซักคนทำเรื่องนี้

I believe a story there has to be told.

ฉันเชื่อว่าเรื่องราวเหล่านี้ต้องถูกบอกต่อ

I see, again, a template of the war in Bosnia.

ฉันได้เห็น ภาพลักษณะเดียวกันกับสงครามในบอสเนียอีกครั้ง

And when I first arrived in Damascus,

ในตอนแรกที่ฉันไปถึงดามัสกัส

I saw this strange moment where people

ฉันเห็น ช่วงเวลาแปลกประหลาด

didn't seem to believe that war was going to descend,

ที่ผู้คนไม่อยากเชื่อว่าสงครามจะเกิด

and it was exactly the same in Bosnia

เหมือนกันกับในบอสเนีย

and nearly every other country I've seen where war comes.

และในทุกๆประเทศที่ฉันได้เห็นสงคราม

People don't want to believe it's coming,

ผู้คนไม่อยากจะเชื่อว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น

so they don't leave, they don't leave before they can.

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อพยพ ไม่อพยพออกมาในตอนที่ยังทำได้

They don't get their money out.

พวกเขาไม่ได้ถอนเงินออกมา

They stay because you want to stay in your home.

พวกเขาอยู่ เพราะพวกเขาอยากอยู่บ้าน

And then war and chaos descend.

แล้วสงคราม และความวุ่นวายก็เกิดขึ้น

Rwanda is a place that haunts me a lot.

รวันดา เป็นที่ ที่หลอกหลอนความรู้สึกฉันมากที่สุด

In 1994, I briefly left Sarajevo to go report the genocide in Rwanda.

ในปี 1994 ฉันเดินทางออกจากซาราเยโวช่วงนึง เพื่อรายงานข่าวการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา

Between April and August, 1994,

ในระหว่างเดือนเมษายน ถึงสิงหาคม 1994

one million people were slaughtered.

คนหนึ่งล้านคนถูกฆ่าสังหาร

Now if those 12,000 chairs freaked me out

ถ้าเก้าอี้ 12,000 ตัวเมื่อสักครู่ที่ให้ฉันตกใจ

with the sheer number,

แต่มันเทียบกันไม่ได้เลยกับตัวเลขมหาศาลอย่างนั้น

I want you just for a second to think of a million people.

ฉันอยากให้คุณลองนึกถึง คนหนึ่งล้านคน

And to give you some example, I remember

เพื่อเป็นตัวอย่างของภาพเหล่านั้น ฉันจำได้ว่า

standing and looking down a road as far as I could see,

ฉันกำลังยืนอยู่บนถนนแล้วมองไปตามถนนจนสุดสายตา

at least a mile, and there were bodies piled twice my height

น่าจะเป็นระยะประมาณหนึ่งไมล์ ตลอดทางมีแต่กองศพ สูงเป็นสองเท่าของตัวฉัน

of the dead.

ร่างของผู้เสียชีวิตที่ฉันเห็นนั้น

And that was just a small percentage of the dead.

เป็นแค่จำนวนเล็กน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมด

And there were mothers holding their children

ในจำนวนนั้นยังมีแม่ที่ยังกอดลูกอยู่

who had been caught in their last death throes.

แม่และลูกที่ถูกฆ่าตาย

So we learn a lot from war,

สรุปได้ว่า เราได้เรียนรู้อะไรมากมายจากสงคราม

and I mention Rwanda

และที่ฉันพูดถึง รวันดา

because it is one place, like South Africa,

เพราะมันเป็นสถานที่หนึ่ง เช่นเดียวกับประเทศอื่นๆในแอฟริกาใต้

where nearly 20 years on, there is healing.

ที่ภายในช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมานี้ กำลังได้รับการเยียวยา

Fifty-six percent of the parliamentarians are women,

56% ของสมาชิกสภาผู้แทนในประเทศนี้ เป็นผู้หญิง

which is fantastic,

ซึ่งมันยอดเยี่ยมมาก

and there's also within the national constitution now,

และยังมีสมาชิกผู้หญิง อยู่ในสภาร่างรัฐธรรมนูญอีกด้วย

you're actually not allowed to say Hutu or Tutsi.

ที่นั่นคุณห้ามพูดคำว่า ฮูตู หรือ ทุตซี่

You're not allowed to identify anyone by ethnicity,

คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกใครตามเผ่าพันธุ์ของเขา

which is, of course, what started the slaughter in the first place.

ซึ่ง การแบ่งเผ่านี่เอง ที่ทำให้เกิดการฆ่าล้างกันในครั้งนั้น

And an aid worker friend of mine told me the most beautiful story,

เพื่อนของฉันที่เป็นนักสิทธิมนุษยชน เล่าเรื่องที่สวยงามที่สุดเรื่องหนึ่งให้ฉันฟัง

or I find it beautiful.

ฉันคิดว่ามันสวยงาม

There was a group of children, mixed Hutus and Tutsis,

มันเกี่ยวกับเด็กกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีทั้งเผ่าฮูตู และทุตซี่ผสมกัน

and a group of women who were adopting them,

และผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่ต้องการรับเลี้ยงดูเด็กๆเหล่านั้น

and they lined up and one was just given to the next.

พวกเขาเข้าแถวสองแถว แล้วเด็กแต่ละคนก็ถูกส่งให้กับผู้หญิงแต่ละคน

There was no kind of compensation for, you're a Tutsi,

โดยไม่มีการเลือกปฏิบัติใดๆ ว่าเธอเป็นเผ่าทุตซี่

you're a Hutu, you might have killed my mother,

หรือ ฮูตู เธออาจจะเคยฆ่าแม่ฉัน

you might have killed my father.

หรืออาจจะฆ่าพ่อของฉันด้วย

They were just brought together in this kind of reconciliation,

พวกเขาเพียงแค่ถูกนำมาพบกัน ภายใต้ลักษณะการปรองดองดังกล่าว

and I find this remarkable.

ฉันคิดว่ามันยอดเยี่ยมมาก

So when people ask me how I continue to cover war,

เวลาที่คนถามฉันว่า ทำไมยังคงทำข่าวสงคราม

and why I continue to do it,

ทำไมยังเป็นผู้สื่อข่าวอยู่

this is why.

นี่คือสาเหตุว่าทำไม

When I go back to Syria, next week in fact,

เวลาที่ฉันกลับไปที่ซีเรีย อาทิตย์หน้าก็จะไปอีก

what I see is incredibly heroic people,

ฉันได้เห็นผู้คนที่มีความเป็นวีรบุรุษ

some of them fighting for democracy,

หลายคนกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

for things we take for granted every single day.

ต่อสู้เพื่อสิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา

And that's pretty much why I do it.

นี่คือสาเหตุว่าทำไมฉันยังทำงานนี้อยู่

In 2004, I had a little baby boy,

ในปี 2004 ฉันมีลูกชาย

and I call him my miracle child,

ฉันเรียกเขาว่า เด็กชายปาฏิหารย์

because after seeing so much death

เพราะหลังจากที่ฉันได้เห็นคนตายมากมาย

and destruction and chaos and darkness in my life,

ได้เห็นการทำลายล้าง ได้เห็นความวุ่นวาย และความมืดมนในชีวิต

this ray of hope was born.

แสงแห่งความหวังคนนี้ก็บังเกิด

And I called him Luca, which means "The bringer of light,"

ฉันเรียกเขาว่า "ลูก้า" ซึ่งแปลว่า "ผู้นำแสงสว่าง"

because he does bring light to my life.

เพราะเขานำแสงสว่างมาสู่ชีวิตฉันจริงๆ

But I'm talking about him because when he was four months old,

ที่ฉันพูดถึงเขา ก็เพราะว่าตอนเขาอายุสี่เดือน

my foreign editor forced me to go back to Baghdad

บรรณาธิการข่าวต่างประเทศ บอกให้ฉันกลับไปที่แบกแดด

where I had been reporting all throughout the Saddam regime

ที่ซึ่งฉันเคยทำข่าวมาตลอดช่วงการปกครองของซัดดัม

and during the fall of Baghdad and afterwards,

และเคยทำข่าวในช่วงหลังจากแบกแดดแตก และช่วงหลังจากนั้น

and I remember getting on the plane in tears,

ฉันจำได้ว่า ฉันเดินขึ้นเครื่องบินทั้งน้ำตา

crying to be separated from my son,

ร้องไห้ เพราะว่าต้่องพรากจากลูกชาย

and while I was there,

ในขณะที่ฉันอยู่ที่แบกแดด

a quite famous Iraqi politician who was a friend of mine

นักการเมืองชาวอิรักที่มีชื่อเสียงท่านนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน

said to me, "What are you doing here?

พูดกับฉันว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่"

Why aren't you home with Luca?"

"ทำไมคุณไม่อยู่บ้านกับ ลูก้า"

And I said, "Well, I have to see." It was 2004

แล้วฉันก็ตอบว่า "ก็ ฉันต้่องมาเห็นสิ่งเหล่านี้" ตอนนั้นเป็นปี 2004

which was the beginning of the incredibly bloody time in Iraq,

ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ของช่วงเวลานองเลือดในอิรัก

"I have to see, I have to see what is happening here.

"ฉันต้องมาเห็น ฉันต้องได้เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่นี่

I have to report it."

แล้วก็รายงานมัน"

And he said, "Go home,

เขาตอบว่า "กลับบ้านเถอะ

because if you miss his first tooth,

เพราะถ้าคุณพลาดฟันซี่แรกของเขา

if you miss his first step, you'll never forgive yourself.

การเดินก้าวแรกของเขา คุณจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

But there will always be another war."

แต่สงครามน่ะ จะยังคงเกิดขึ้นอีกเสมอ"

And there, sadly, will always be wars.

และเป็นเรื่องน่าเศร้ามากที่ สงครามจะยังคงเกิดขึ้นเสมอ

And I am deluding myself if I think, as a journalist,

ฉันคงจะหลอกตัวเองมากไป ถ้าคิดว่า ในฐานะนักข่าว

as a reporter, as a writer,

ในการเป็นผู้ประกาศข่าว เป็นนักเขียน

what I do can stop them. I can't.

สิ่งที่ฉันทำนั้นสามารถหยุดสงครามได้ ฉันไม่สามารถทำได้

I'm not Kofi Annan. He can't stop a war.

ฉันไม่ใช่ โคฟี่ อันนัน และเขาเองก็ไม่สามารถหยุดสงครามได้

He tried to negotiate Syria and couldn't do it.

เขาพยายามเจรจาก่อนการเกิดสงครามในซีเรีย แต่เขาทำไม่สำเร็จ

I'm not a U.N. conflict resolution person.

ฉันไม่ใช่นักประนีประนอมความขัดแย้ง ขององค์การสหประชาชาติ

I'm not even a humanitarian aid doctor,

ฉันไม่ได้เป็นแม้แต่หมออาสาสมัตร

and I can't tell you the times of how helpless I've felt

และฉันบอกไม่ถูกเลยว่า ฉันรู้สึกสิ้นหวังแค่ไหน

to have people dying in front of me, and I couldn't save them.

เวลาที่มีคนตายต่อหน้าฉัน ฉันช่วยพวกเขาไม่ได้

All I am is a witness.

ฉันเป็นได้แค่ พยาน

My role is to bring a voice to people who are voiceless.

บทบาทของฉันคือการเป็นสื่อกลาง ให้กับผู้คนที่ไม่มีสิทธิไม่มีเสียง

A colleague of mine described it as to shine a light

เพื่อนร่วมงานของฉันเคยอธิบายว่า มันคือการส่องแสงสว่าง

in the darkest corners of the world.

ไปยังมุมที่มืดมิดที่สุดบนโลกใบนี้

And that's what I try to do.

และนั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะทำ

I'm not always successful,

ฉันไม่ได้ประสบความสำเร็จตลอดเวลา

and sometimes it's incredibly frustrating,

และบางครั้งมันก็น่าหงุดหงิดใจ

because you feel like you're writing into a void,

เพราะคุณรู้สึกว่ากำลังเขียนอยู่ในความว่างเปล่า

or you feel like no one cares.

เหมือนไม่มีใครสนใจ

Who cares about Syria? Who cares about Bosnia?

ใครจะสนใจเรื่องซีเรีย ใครจะต้องสนใจเรื่องบอสเนีย

Who cares about the Congo,

ใครสนเรื่อง คองโก

the Ivory Coast, Liberia, Sierra Leone,

ไอวอรี่ โคส ไลบีเรีย เซียร่าลีโอน

all of these strings of places that

แต่ละส่วนของพื้นที่เล็กๆ เหล่านั้น

I will remember for the rest of my life?

ที่ฉันจะจดจำมันไปตลอดชีวิตทีเดียว

But my métier is to bear witness

แต่ การอุทิศตนของฉันก็คือ การเป็นพยาน

and that is the crux, the heart of the matter,

มันเป็นหัวใจ เป็นสาระสำคัญ

for us reporters who do this.

สำหรับนักข่าวอย่างเรา ที่ทำเรื่องราวเหล่านี้

And all I can really do is hope,

สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่หวัง

not to policymakers or politicians,

ไม่ใช่หวังที่มีต่อ นักวางนโยบาย หรือ นักการเมือง

because as much as I'd like to have faith

เพราะทั้งๆที่ฉันอยากจะเชื่อ

that they read my words and do something,

ว่าพวกเขาคงจะได้อ่านงานของฉันแล้วทำอะไรซักอย่าง

I don't delude myself.

ฉันก็ไม่หลอกตัวเองอย่างนั้น

But what I do hope is that if you remember anything I said

แต่สิ่งที่ฉันหวังก็คือ แค่พวกคุณจำเรื่องที่ฉันพูดได้

or any of my stories tomorrow morning over breakfast,

จำส่วนไหนก็ตามของเรื่องที่ฉันเล่า แล้วพรุ่งนี้ ตอนทานข้าวเช้า

if you can remember the story of Sarajevo,

ถ้าคุณจำเรื่องราวของ ซาราเยโว

or the story of Rwanda,

เรื่องราวที่รวันดาได้

then I've done my job.

ถ้าเป็นเช่นนั้น งานของฉันก็สำเร็จแล้ว

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)