Janine di Giovanni: What I saw in the war

جانین دی جیوانجی: آنچه که در جنگ دیده ام

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: saman dadbin Reviewer: soheila Jafari

This is how war starts.

جنگ اینطوری شروع می‌شود

One day you're living your ordinary life,

یک روزی که شما زندگی معمول خود را دارید،

you're planning to go to a party,

و تصمیم دارید که آن روز را به مهمانی بروید

you're taking your children to school,

یا بچه ها را به مدرسه ببرید

you're making a dentist appointment.

یا با داندانپزشک قرار دارید.

The next thing, the telephones go out,

به ناگاه، تلفن قطع می‌شود،

the TVs go out, there's armed men on the street,

برنامه‌های تلوزیون قطع می‌شود، و مردان مسلح در خیابان می‌آیند

there's roadblocks.

و خیابان ها بند می‌آید

Your life as you know it goes into suspended animation.

و زندگیی را که شما می‌شناختید، مانند یک انیمشن، معلق می‌شود.

It stops.

و متوقف می شود.

I'm going to steal a story from a friend of mine,

قصد دارم داستانی را از یکی از دوستانم برای شما نقل کنم،

a Bosnian friend, about what happened to her,

درباره آنچه که برای دوستی اهل بوسنی اتفاق افتاد،

because I think it will illustrate for you exactly what it feels like.

زیرا معتقدم که این داقعا برای شما روشن می‌کند که جنگ چه حسی دارد.

She was walking to work one day in April, 1992,

در سال ۱۹۹۲، و در ماه آوریل، او یک روز در حال رفتن به محل کارش بوده

in a miniskirt and high heels. She worked in a bank.

با دامنی کوتاه و کفش های پاشنه بلند. او در یک بانک کار می‌کرده.

She was a young mother. She was someone who liked to party.

مادری جوان که دوست دارد به مهمانی برود

Great person.

زنی خوب.

And suddenly she sees a tank

و به ناگاه او یک تانک را دید

ambling down the main road of Sarajevo

که به آرامی به سمت خیابان اصلی سارایوو حرکت می کرد

knocking everything out of its path.

و هر چیزی که بر سر راهش بوده را در هم می کوبیده ‌است

She thinks she's dreaming, but she's not.

تصور می‌کند که این خواب می‌بیند، اما این خواب نبود.

And she runs as any of us would have done

او شروع کرد به دویدن، همانطوری که هر کدام از ما ممکن است بدویم

and takes cover, and she hides behind a trash bin,

و تلاش کرد که مخفی شود، او پشت یک سطل زباله مخفی شد

in her high heels and her miniskirt.

در حالی که کفش های پاشه بلند پوشیده بود و دامنی کوتاه به تن داشت.

And as she's hiding there, she's feeling ridiculous,

همانطورکه مخفی شده بود، فکر می کرد که این مسخره است

but she's seeing this tank go by with soldiers

اما او این تانک ها و سربازان را می دید

and people all over the place and chaos

و مردمی که همه مات و مبهوت بودند

and she thinks, "I feel like Alice in Wonderland

"احساس کردم که مثل آلیس در سرزمین عجایب هستم

going down the rabbit hole,

که پائین می‌رود تا وارد سوراخ خرگوش بشود

down, down, down into chaos,

شلوغی و آشفتگی بیشتر و بیشتر و بیشتر می‌شود،

and my life will never be the same again."

زندگی من دیگر هرگز مانند قبل نخواهد بود"

A few weeks later, my friend was in a crowd of people

چند هفته بعد، این دوست من در میان مردم بود

pushing with her infant son in her arms

کودکش را در آغوش می فشرد

to give him to a stranger on a bus,

و تلاش داشت آنرا به مرد غریبه ای در اتوبوس بدهد،

which was one of the last buses leaving Sarajevo

آن اتوبوس، یکی از آخرین اتوبوس هایی بود که سارایوو را ترک می کرد و

to take children out so they could be safe.

کودکان را به جایی دیگری می برد، جایی که ممکن بود کودکان در امان بمانند

And she remembers struggling with her mother to the front,

او به یاد می آورد که با مادرش، در جلوی جمعیت تلاش می کرد

crowds and crowds of people, "Take my child! Take my child!"

جمعیتی که همه می گفتند کودک مرا بگیرید، کودک مرا بگیرید

and passing her son to someone through a window.

و او موفق شده بود فرزندانش را طریق پنجره به یک نفر بدهد.

And she didn't see him for years.

و او آن کودک را برای سالها ندید

The siege went on for three and a half years,

آن محاصره برای سه سال و نیم ادامه یافت،

and it was a siege without water,

و این محاصره ای بود که در آن آب را نیز قطع کرده بودند،

without power, without electricity, without heat, without food,

بدون برق و بدون گرما، بدون غذا

in the middle of Europe, in the middle of the 20th century.

در قلب اروپا و در قرن بیستم میلادی

I had the honor of being one of those reporters

من مفتخرم که یکی از آن خبرنگارانی بوده ام که

that lived through that siege,

در میان آن محاصره شدگان زندگی کرده‌ام،

and I say I have the honor and the privilege of being there

و این را بگویم که من بسیار مفتخرم که در آنجا حضور داشته ام

because it's taught me everything,

چرا که بودن در محاصر به من همه چیز را آموخت،

not just about being a reporter, but about being a human being.

نه تنها اینکه چگونه یک خبرنگار باشم، بلکه به من آموخت که چگونه یک انسان باشم.

I learned about compassion.

من حس همدردی و شفقت را آموختم.

I learned about ordinary people who could be heroes.

من درباره مردم عادی که می‌توانند قهرمان باشند، آموختم

I learned about sharing. I learned about camaraderie.

من درباره به اشتراک گذاشتن آموختم، درباره حس رفاقت و همراهی آموختم

Most of all, I learned about love.

از همه مهمتر، درباره عشق آموختم

Even in the midst of terrible destruction and death and chaos,

آموختم که حتی در میانه انهدام و تباهی و هرج و مرج

I learned how ordinary people could help their neighbors,

مردم عادی چگونه می توانند به همسایگان خود کمک کنند،

share food, raise their children,

غذا را تقسیم کنند، کودکان را بزرگ کنند

drag someone who's being sniped at from the middle of the road

و یا کسی که در میانه خیابان هدف قرار گرفته را بیرون بکشند

even though you yourself were endangering your life,

حتی اگر جان خودتان در خطر باشد،

helping people get into taxis who were injured

به دیگرانی که زخمی شده اند، کمک کنید

to try to take them to hospitals.

و تلاش کنند که آنها را به بیمارستان برسانید.

I learned so much about myself.

و درباره خودم بسیار آموختم.

Martha Gellhorn, who's one of my heroes, once said,

مارتا گیهورن، یکی از قهرمانان من یکبار گفته است،

"You can only love one war. The rest is responsibility."

"تو تنها می توانی از یک جنگ خوشت بیایید، بقیه آن مسولیت است. "

I went on to cover many, many, many wars after that,

من برای پوشش خبری به تعداد زیادی جنگ رفته ام،

so many that I lost count,

آنقدر که شمارش آنها از دستم خارج شده،

but there was nothing like Sarajevo.

ولی هیچکدام آنها مانند سارایوو نبوده است

Last April, I went back to a very strange --

ماه آوریل گذشته، باز به سارایوو رفتم--

what I called a deranged high school reunion.

چیزی که من آنرا بازگشت دیوانه واری به خاطرات گذشته می‌نامم.

What it was, was the 20th anniversary of the siege,

آوریل گذشته، بیستمین سالگرد محاصره سارایوو بود

the beginning of the siege of Sarajevo,

بیستمین سالگرد آغاز محاصره سارایوو

and I don't like the word "anniversary," because it sounds like a party,

و من کلمه سالگرد را دوست ندارم، چه آنکه معنای این کلمه، بیشتر به جشن شباهت دارد

and this was not a party.

و این جشن نبود.

It was a very somber gathering of the reporters

این بازگشتی محزون از خبرنگارانی بود که در طی جنگ

that worked there during the war, humanitarian aid workers,

گزارش تهیه می کردند، افرادی که در بخش کمک های انسان دوستانه کار می کرده اند،

and of course the brave and courageous people of Sarajevo themselves.

و صد البته که مردم شجاع سارایوو نیز حضور داشتند.

And the thing that struck me the most,

و چیزی که فکر مرا بیش از همه به خود مشغول کرد،

that broke my heart,

که قلب مرا شکست

was walking down the main street of Sarajevo,

این بود که در خیابان اصلی سارایوو

where my friend Aida saw the tank coming 20 years ago,

همان خیابانی که دوست من (ایدا)، بیست سال پیش حرکت تانک را دیده بود

and in that road were more than 12,000 red chairs,

در آن خیابان بیش از دوازده هزار صندلی قرمز بود،

empty,

صندلی های خالی،

and every single one of them symbolized

و هر صندلی خالی، سمبلی بود از

a person who had died during the siege,

از یک انسان که در زمان محاصره کشته شده بود،

just in Sarajevo, not in all of Bosnia,

دوازده هزار نفر تنها در سارایو، نه در کل بوسنی

and it stretched from one end of the city

و این از یک طرف سارایو به طرف

to a large part of it,

دیگر آن کشیده شده بود،

and the saddest for me were the tiny little chairs

و ناراحت کننده ترین چیز برای من، صندلی های کوچکی بود که

for the children.

به عنوان سمبل برای کودکان وجود داشت.

I now cover Syria,

من اکنون اخبار سوریه را پوشش می دهم،

and I started reporting it because I believed that

و من شروع به گزارش این جنگ کردم، چرا که معتقدم که

it needs to be done.

این کار باید انجام شود

I believe a story there has to be told.

من بر این باورم که داستانی وجود دارد، داستانی که باید گفته شود

I see, again, a template of the war in Bosnia.

و من باز می بینم، الگویی که از جنگ بوسنی قالب برداری شده است

And when I first arrived in Damascus,

هنگامی که به دمشق رسیدم،

I saw this strange moment where people

در لحظه عجیبی را دیدم که، که به نظر می رسید

didn't seem to believe that war was going to descend,

مردم وقوع جنگ چندان باور ندارند،

and it was exactly the same in Bosnia

و این دقیقا به مثل بوسنی بود

and nearly every other country I've seen where war comes.

مانند بوسنی و هر کشور دیگری که در آن جنگ جریان داشته و من آن را دیده ام

People don't want to believe it's coming,

مردم نمی خواهند باور کنند که جنگ آغاز شده است

so they don't leave, they don't leave before they can.

لذا مردم حاضر به ترک نمی شوند، یعنی در زمانی که می توانند، حاضر نیستند آنجا را ترک کنند

They don't get their money out.

آنها پول خود را خارج نمی کنند.

They stay because you want to stay in your home.

آنها آنجا را ترک نمی کنند، چرا که کسی دوست ندارد خانه اش را ترک کند

And then war and chaos descend.

و آنگاه جنگ و هرج و مرج بر آنها نازل می شود

Rwanda is a place that haunts me a lot.

رواندا جایی است که مرا به خود مشغول کرد

In 1994, I briefly left Sarajevo to go report the genocide in Rwanda.

در سال ۱۹۹۴، من سارایو را ترک کردم و برای گزارش نسل کشی در راوندا به آنجا رفتم

Between April and August, 1994,

بین آپریل و ماه آگوست ۱۹۹۴

one million people were slaughtered.

یک میلیون انسان سلاخی شدند

Now if those 12,000 chairs freaked me out

و اگر دوازده هزار صندلی خالی مرا به وحشت می اندازد

with the sheer number,

این عدد بزرگ

I want you just for a second to think of a million people.

من از شما می خواهم که برای لحظه ای، به یک میلیون انسان فکر کنید

And to give you some example, I remember

و برای اینکه به شما یک نمونه داده باشم

standing and looking down a road as far as I could see,

به یاد دارم که اگر می ایستادم و به تمام خیابان هایی که می توانستم نگاه می کردم

at least a mile, and there were bodies piled twice my height

خیابانهایی به طول دو کیلومتر، باز هم اجساد ، به اندازه دو برابر قد من، بر روی هم

of the dead.

انباشته شده بود

And that was just a small percentage of the dead.

و این تنها بخش کوچکی از اجساد بود.

And there were mothers holding their children

و آنجا مادرهایی بود که کودکان خود را در آغوش کشیده بودند

who had been caught in their last death throes.

و در لحظه آخر به دام افتاده بودند

So we learn a lot from war,

پس ما از جنگ چیزهای بسیار می آموزیم،

and I mention Rwanda

و من از رواندا یاد کردم

because it is one place, like South Africa,

چرا که آن یک مکانی است مانند آفریقای جنوبی

where nearly 20 years on, there is healing.

و اکنون با گذشت بیست سال، شرایط بهبود یافته است.

Fifty-six percent of the parliamentarians are women,

و شصت و پنج درصد از اعضای مجلس آن کشور، اکنون زنان هستند و

which is fantastic,

که این بسیار عالیه،

and there's also within the national constitution now,

و همینطور در قانون اساسی کشور

you're actually not allowed to say Hutu or Tutsi.

کسی این اجازه را ندارد که از کلمه هوتو یا توتسی برای دیگران استفاده کند.

You're not allowed to identify anyone by ethnicity,

شما مجاز نیستند از کسی به عنوان نژادش یاد کنید

which is, of course, what started the slaughter in the first place.

و این دقیقا همان چیزی بود که این سلاختی میلیونی را آغاز کرد.

And an aid worker friend of mine told me the most beautiful story,

و یکی از کمک رسانان داستانی زیبا را برای من نقل کرده ،

or I find it beautiful.

یا حداقل من آن داستان را زیبا یافته ام.

There was a group of children, mixed Hutus and Tutsis,

گروهی از کودکان که مخلوطی از هوتو و یا توتسی بوده اند

and a group of women who were adopting them,

و گروهی از زنان که قصد داشته اند آن کودکان را به فرزندی قبول کنند،

and they lined up and one was just given to the next.

و آنها به خط شده بودند و به ترتیب هر یک کودکی را برای فرزندی تحویل می گرفتند.

There was no kind of compensation for, you're a Tutsi,

در حقیقت، هیچ غرامتی دیگر وجود ندارد که تو توتسی بوده ای

you're a Hutu, you might have killed my mother,

یا اینکه تو هوتو بوده ای و یا مثلا مادر مرا کشته ای

you might have killed my father.

یا شاید پدر مرا کشته باشی.

They were just brought together in this kind of reconciliation,

آنها تنها برای آشتی با یکدیگر قدم پیش گذاشته اند،

and I find this remarkable.

و من این را بسیار مهم یافته ام.

So when people ask me how I continue to cover war,

لذا وقتی آدم ها از من می پرسند که تو چگونه از جنگ گزارش تهیه می کنی و

and why I continue to do it,

و چگونه این کار را ادامه می دهی

this is why.

پاسخ من تنها همین دلیلی است که گفتم (داستان راوندا).

When I go back to Syria, next week in fact,

و وقتی هفته آینه باز به سوریه باز می گردم

what I see is incredibly heroic people,

چیزی که من می بینم، مردمی است که واقعا شجاع هستند،

some of them fighting for democracy,

و تعدای از آنها برای دمکراسی می جنگند،

for things we take for granted every single day.

و برای چیزهایی که ما همه روزه از وجودشان نفع می بریم.

And that's pretty much why I do it.

و این دلیلی است که چرا من این کار را ادامه داده ام.

In 2004, I had a little baby boy,

در سال ۲۰۰۴ من بچه دار شدم

and I call him my miracle child,

و من آن بچه را (کودک شگفت انگیز نامیده ام

because after seeing so much death

چرا که بعد از دیدن این همه مرگ و کشتن

and destruction and chaos and darkness in my life,

و دیدن این همه هرج و مرج و نابودی و تیره روزی در زندگیم

this ray of hope was born.

این نور امیدی بود که متولد شد

And I called him Luca, which means "The bringer of light,"

و من نام آنرا لوکا گذاشتم، که به معنای آورنده نور است

because he does bring light to my life.

چرا که او به زندگی من نور تابانده است

But I'm talking about him because when he was four months old,

و من درباره او صحبت می کنم، چون زمانی که او تنها چهارماهه بود

my foreign editor forced me to go back to Baghdad

دبیر سرویس خبری خارجی، مرا مجبور کرد که به بغداد بازگردم

where I had been reporting all throughout the Saddam regime

جایی که من تمام ماجرای سرنگونی رژیم صدام حسین را خبررسانی کردم

and during the fall of Baghdad and afterwards,

و در زمان سقوط بغداد و بعد از آن

and I remember getting on the plane in tears,

و به یاد دارم که چگونه در حالی که اشک می ریختم سوار بر هواپیما شدم

crying to be separated from my son,

و می گریستم، چرا که از فرزندم جدا شده بودم

and while I was there,

و در زمانی که آنجا بودم

a quite famous Iraqi politician who was a friend of mine

یک فرد معروف عراقی که دوست من است

said to me, "What are you doing here?

به من گفت: تو اینجا چه می کنی؟

Why aren't you home with Luca?"

چرا با فرزندت لوکا، در خانه خودت نیستی؟

And I said, "Well, I have to see." It was 2004

و من پاسخ دادم: من باید این چیزها را ببینم. و این مذاکره در سال ۲۰۰۴ اتفاق داد، همان سالی که

which was the beginning of the incredibly bloody time in Iraq,

خونریزی های وحشتتاک در عراق آغاز شد،

"I have to see, I have to see what is happening here.

پاسخ دادم: من باید ببینم، من باید ببینم چه چیزی در اینجا اتفاق می افتد

I have to report it."

من باید درباره اش خبر رسانی کنم

And he said, "Go home,

و او گفت: "به خانه ات برو

because if you miss his first tooth,

چرا که اگر رشد اولین دندان کودکت را نبینی

if you miss his first step, you'll never forgive yourself.

اگر اولین قدمی که او بر می دارد را نبینی،هرگز خودت را در آینده نخواهی بخشی

But there will always be another war."

ولی همیشه یک جنگ دیگر برای گزارش کردن وجود دارد."

And there, sadly, will always be wars.

و بله، متاسفانه همیشه یک جنگ دیگر وجود دارد.

And I am deluding myself if I think, as a journalist,

و من همیشه خودم را گول می زنم، اگر به عنوان یک خبرنگار یا

as a reporter, as a writer,

یک روزنامه نگار یا نویسنده،

what I do can stop them. I can't.

با کارم و گزارش جنگ، می توانم آنرا متوقف کنم.

I'm not Kofi Annan. He can't stop a war.

من کوفی انان نیستم و نمی توانم جنگ را متوقف کنم

He tried to negotiate Syria and couldn't do it.

او تلاش کرد در سوریه مذاکره کند، اما موفق نشد

I'm not a U.N. conflict resolution person.

من صادر کننده قطع نامه در سازمان ملل نیستم.

I'm not even a humanitarian aid doctor,

و من حتی یک پزشک داوطلب و کمک رسان نیستم،

and I can't tell you the times of how helpless I've felt

و نمی توانم به شما بگویم که چگونه گاهی احساس می کنم فاقد توانایی کمک کردن هستم

to have people dying in front of me, and I couldn't save them.

و نمی توانم به مردمی که در جلوی چشمم می میرند کمک کنم و من قادر به نجات آنها نیستم.

All I am is a witness.

من تنها یک شاهد هستم.

My role is to bring a voice to people who are voiceless.

کار من این است که صدای مردمی باشم که صدای آنها در حنجره خفه شده است.

A colleague of mine described it as to shine a light

و یکی از همکارانم، کار مرا به این تشبیه کرد که نوری را به

in the darkest corners of the world.

تاریک ترین قسمت دنیا بتابانیم.

And that's what I try to do.

و من همیشه تلاش کرده ام که چنین کنم.

I'm not always successful,

و البته همیشه نیز موفق نبوده ام،

and sometimes it's incredibly frustrating,

و گاهی آنقدر ناراحت کننده است،

because you feel like you're writing into a void,

چرا که برخی از اوقات، تصور می کنی که روی آب مینویسی،

or you feel like no one cares.

و احساس می کنی کسی اهمیت نمی دهد.

Who cares about Syria? Who cares about Bosnia?

چه کسی به سوریه و یا بوسنی اهمیت می دهد؟

Who cares about the Congo,

چه کسی به کنگو فکر می کند و اهمیت می دهد؟

the Ivory Coast, Liberia, Sierra Leone,

به سواحل ایوری و یا لیبریا و یا سیرالوون،

all of these strings of places that

تمام این مکان هایی که من

I will remember for the rest of my life?

برای تمام طول عمرم، به یاد خواهم داشت؟

But my métier is to bear witness

اما توانایی من تنها این است که شاهد باشم

and that is the crux, the heart of the matter,

و این اصل ماجرا و وظیفه من است،

for us reporters who do this.

برای ما خبرنگاران که کارمان خبررسانی است.

And all I can really do is hope,

و به تنها چیزی که می توانم تکیه کنم، امید است،

not to policymakers or politicians,

نه سیاستگذاران و سیاستمداران،

because as much as I'd like to have faith

چون هر چقدر که مایلم ایمان داشته باشم

that they read my words and do something,

که آنها حرف مرا می شنوند و می خوانند،

I don't delude myself.

اما به همان اندازه نیز خودم را گول نمی زنم.

But what I do hope is that if you remember anything I said

اما چیزی که الان به آن امید دارم این است که شما حرف های مرا به یاد داشته باشید

or any of my stories tomorrow morning over breakfast,

یا یکی از این داستان های مرا فردا هنگام خوردن صبحانه به یاد بیاورید،

if you can remember the story of Sarajevo,

اگر بتوانید آن داستان سارایوو را به خاطر بسپارید،

or the story of Rwanda,

یا داستان رواندا را،

then I've done my job.

من کارم را درست انجام داده ام.

Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق حضار)