Isaac Lidsky: What reality are you creating for yourself? | TED

Translator: Chanyanart Kiattiporn-opas Reviewer: Vera Chicharito

When Dorothy was a little girl,

ตอนโดโรธียังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย

she was fascinated by her goldfish.

เธอชื่นชอบปลาทองมาก

Her father explained to her that fish swim by quickly wagging their tails

พ่อของเธออธิบายให้ฟังว่า ปลาว่ายน้ำโดยการสะบัดหางไว ๆ

to propel themselves through the water.

เพื่อพุ่งทะยานตัวเองไปในน้ำ

Without hesitation, little Dorothy responded,

โดโรธีตัวน้อยตอบกลับทันที อย่างไม่ลังเล

"Yes, Daddy, and fish swim backwards by wagging their heads."

"ค่ะ ป๊ะป๋า แล้วปลาก็ว่ายน้ำถอยหลัง โดยการส่ายหัวไปมาด้วยค่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In her mind, it was a fact as true as any other.

ในใจของเธอ มันคือความจริง เช่นเดียวกับความจริงในเรื่องอื่น ๆ

Fish swim backwards by wagging their heads.

ปลาว่ายน้ำถอยหลังโดย การส่ายหัวไปมา

She believed it.

เธอเชื่อเช่นนั้น

Our lives are full of fish swimming backwards.

แท้จริงแล้ว ในชีวิตของพวกเรา ล้วนเต็มไปด้วยปลาที่ว่ายน้ำถอยหลัง

We make assumptions and faulty leaps of logic.

พวกเราสร้างสมมติฐานและ ก้าวกระโดดสู่ตรรกะอย่างผิด ๆ

We harbor bias.

พวกเราเก็บซ่อนอคติไว้ในใจ

We know that we are right, and they are wrong.

เรารู้แต่ว่า พวกเราทำถูก ส่วนพวกเขาเป็นฝ่ายผิด

We fear the worst.

พวกเราเกรงว่าจะเป็นคนที่แย่ที่สุด

We strive for unattainable perfection.

เราใฝ่หา ความสมบูรณ์แบบที่ไม่อาจถึงพร้อม

We tell ourselves what we can and cannot do.

เราเฝ้าบอกตัวเองว่า อะไรคือสิ่งที่เราทำได้และทำไม่ได้

In our minds, fish swim by in reverse frantically wagging their heads

ในใจเรา ก็เหมือนปลาที่ว่ายน้ำถอยหลัง โดยการสะบัดหัวไปมาอย่างลนลาน

and we don't even notice them.

และเรายังไม่รู้สึกตัวอีกด้วย

I'm going to tell you five facts about myself.

ผมจะขอกล่าวถึงข้อเท็จจริง 5 ประการของผมเองแก่ทุกท่าน

One fact is not true.

โดยมีอยู่ข้อเดียวที่โกหก

One: I graduated from Harvard at 19 with an honors degree in mathematics.

หนึ่ง ผมจบจากฮาร์วาร์ดตอนอายุ 19 ด้านคณิตศาสตร์ ด้วยคะแนนเกียรตินิยม

Two: I currently run a construction company in Orlando.

สอง ปัจจุบันผมทำธุรกิจก่อสร้าง ในเมืองออร์แลนโด

Three: I starred on a television sitcom.

สาม ผมเคยแสดงบทนำใน ละครซิทคอมทางโทรทัศน์

Four: I lost my sight to a rare genetic eye disease.

สี่ ผมสูญเสียการมองเห็นจากการเป็น โรคสายตาทางพันธุกรรมที่พบได้ยาก

Five: I served as a law clerk to two US Supreme Court justices.

ห้า ผมเคยเป็นเจ้าหน้าที่ศาลใน ศาลสูงสุดของสหรัฐฯ สองแห่ง

Which fact is not true?

ข้อไหนที่เป็นเรื่องโกหกครับ

Actually, they're all true.

ที่แท้แล้ว เป็นจริงหมดทุกข้อ

Yeah. They're all true.

ใช่ครับ ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

At this point, most people really only care about the television show.

ณ จุดนี้ คนส่วนใหญ่คงสนใจแต่ การแสดงละครโทรทัศน์สินะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I know this from experience.

ผมทราบได้จากประสบการณ์

OK, so the show was NBC's "Saved by the Bell: The New Class."

ก็ได้ครับ เป็นเรื่อง "ระฆังช่วยชีวิต : ชั้นเรียนใหม่" ทางช่อง NBC ครับ

And I played Weasel Wyzell,

และผมแสดงเป็น วิสเซิล ไวเซล (Weasel Wyzell)

who was the sort of dorky, nerdy character on the show,

ในเรื่องเป็นคนที่มีบุคลิกออกเฉิ่ม ๆ และเป็นเด็กเนิร์ด

which made it a very major acting challenge

ซึ่งทำให้เกิดความท้าทาย ในการแสดงมาก

for me as a 13-year-old boy.

สำหรับเด็กผู้ชายอายุ 13 อย่างผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, did you struggle with number four, my blindness?

คราวนี้ คุณรู้สึกอึดอัดกับข้อ 4 อาการตาบอดของผมบ้างไหมครับ

Why is that?

เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น

We make assumptions about so-called disabilities.

เราได้สร้างสมมติฐานขึ้นมา ที่ใคร ๆ ต่างเรียกว่า ความพิการ

As a blind man, I confront others' incorrect assumptions

ในฐานะผู้พิการทางสายตาคนหนึ่ง ผมต้องเผชิญกับการเข้าใจผิด ๆ ของคนอื่น

about my abilities every day.

เกี่ยวกับความสามารถของผมอยู่ทุกวัน

My point today is not about my blindness, however.

อย่างไรก็ดีครับ ประเด็นของวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอาการตาบอดของผม

It's about my vision.

แต่มันเกี่ยวกับ วิสัยทัศน์

Going blind taught me to live my life eyes wide open.

การมองไม่เห็นได้สอนให้ผม ใช้ชีวิตอย่างเปิดตาเปิดใจให้กว้าง

It taught me to spot those backwards-swimming fish

มันสอนผมให้เห็น เหล่าปลาที่ว่ายน้ำถอยหลัง

that our minds create.

ภายในใจที่เราปรุงแต่งขึ้นมา

Going blind cast them into focus.

การตาบอดได้จับให้ไปอยู่ในจุดโฟกัส

What does it feel like to see?

ความรู้สึกของการมองเห็นเป็นเช่นไร น่ะหรือ

It's immediate and passive.

มันเป็นไปอย่างฉับพลัน และ รับข้อมูลเพียงอย่างเดียว

You open your eyes and there's the world.

เพียงแค่ลืมตาก็มองเห็นโลก

Seeing is believing. Sight is truth.

เห็นด้วยตาแล้วจึงเชื่อ ภาพที่เห็นคือความเป็นจริง

Right?

ใช่ไหมครับ

Well, that's what I thought.

ครับ นั่นคือสิ่งที่ผมเคยคิด

Then, from age 12 to 25, my retinas progressively deteriorated.

เมื่ออายุ 12 ถึง 25 จอประสาทตาผมเสื่อมสภาพไปทีละน้อย

My sight became an increasingly bizarre

การมองเห็นก็เริ่มแปลกขึ้นเรื่อย ๆ

carnival funhouse hall of mirrors and illusions.

ในห้องโถงของบ้านหรรษากระจกเงา และภาพลวงตาที่งานเทศกาล

The salesperson I was relieved to spot in a store

พนักงานขายที่ผมรู้สึกสบายใจที่ ได้เห็นในร้านค้า

was really a mannequin.

แท้จริงแล้ว คือหุ่นจำลอง

Reaching down to wash my hands,

เมื่อไปถึงที่ที่ผมจะล้างมือ

I suddenly saw it was a urinal I was touching, not a sink,

ทันใดนั้น ผมก็เห็นว่าที่ผมจับอยู่นั้น คือโถปัสสาวะ ไม่ใช่อ่างล้างมือ

when my fingers felt its true shape.

ต่อเมื่อนิ้วได้สัมผัสถึงรูปร่าง จริง ๆ ของมัน

A friend described the photograph in my hand,

เพื่อนคนหนึ่งเคยบรรยาย รูปถ่ายที่อยู่ในมือผม

and only then I could see the image depicted.

เพียงวิธีนี้ผมจึงจะมองเห็น ภาพจริงที่ปรากฎ

Objects appeared, morphed and disappeared in my reality.

วัตถุปรากฎขึ้น ปรับเปลี่ยนรูปร่าง และสูญหายไปในความเป็นจริงของผม

It was difficult and exhausting to see.

มันทั้งลำบากและเหนื่อยล้าที่จะมองเห็น

I pieced together fragmented, transitory images,

ผมปะติดปะต่อชิ้นส่วนต่าง ๆ เข้าด้วยกัน เป็นภาพที่เกิดเพียงชั่วครู่

consciously analyzed the clues,

วิเคราะห์คำใบ้ปริศนาอย่างมีสติ

searched for some logic in my crumbling kaleidoscope,

มองหาหลักการบางอย่าง ในภาพอันลานตาที่แตกเป็นชิ้น ๆ

until I saw nothing at all.

จนกระทั่งผมมองไม่เห็นอะไรเลย

I learned that what we see

ผมได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่พวกเราเห็น

is not universal truth.

มันไม่ใช่ความเป็นจริงโดยสากล

It is not objective reality.

มันไม่ใช่ความเป็นจริงเชิงวัตถุวิสัย

What we see is a unique, personal, virtual reality

สิ่งที่เราเห็นคือความเป็นจริงเฉพาะตัว เฉพาะบุคคล และความเป็นจริงเสมือน

that is masterfully constructed by our brain.

ที่สมองของเราได้สร้างมันขึ้นมา อย่างชาญฉลาด

Let me explain with a bit of amateur neuroscience.

ขอผมอธิบายด้วยความรู้ทาง ประสาทวิทยาสักเล็กน้อยนะครับ

Your visual cortex takes up about 30 percent of your brain.

เปลือกสมองส่วนการมองเห็นครองพื้นที่ ประมาณ 30 เปอร์เซนต์ของสมองคุณ

That's compared to approximately eight percent for touch

นั่นเทียบได้กับส่วนการรับสัมผัส ที่มีอยู่ประมาณ 8 เปอร์เซนต์

and two to three percent for hearing.

และ 2-3 เปอร์เซนต์ในส่วนของการฟัง

Every second, your eyes can send your visual cortex

ทุกวินาที ตาของคุณสามารถส่งข้อมูล ไปยังเปลือกสมองส่วนการมองเห็น

as many as two billion pieces of information.

มากเท่ากับข้อมูลนับสองพันล้านข้อมูล

The rest of your body can send your brain only an additional billion.

ร่างกายส่วนอื่น ๆ จะสามารถส่งข้อมูล ไปยังสมองของคุณเพิ่มได้อีกพันล้านเท่านั้น

So sight is one third of your brain by volume

การมองเห็นจึงใช้หนึ่งในสาม ปริมาตรของเนื้อสมองทั้งหมด

and can claim about two thirds of your brain's processing resources.

และสามารถกล่าวได้ว่าประมาณสองในสาม นั้นเป็นแหล่งประมวลผลข้อมูลของสมอง

It's no surprise then

มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย

that the illusion of sight is so compelling.

ว่าภาพลวงตาของการมองเห็น ถึงไม่อาจต้านทานได้อยู่

But make no mistake about it: sight is an illusion.

แต่มันไม่ได้ก่อความผิดพลาด เพราะการมองเห็นคือภาพมายา

Here's where it gets interesting.

ตรงนี้แหละที่เริ่มน่าสนใจ

To create the experience of sight,

ในการสร้างประสบการณ์การมองเห็น สิ่งต่าง ๆ

your brain references your conceptual understanding of the world,

สมองของคุณจะอ้างอิงจากความเข้าใจ เชิงมโนทัศน์ของคุณที่มีต่อโลก

other knowledge, your memories, opinions, emotions, mental attention.

ความรู้อื่น ความทรงจำ ความคิดเห็น อารมณ์ความรู้สึก และการจดจ่อ

All of these things and far more are linked in your brain to your sight.

ทั้งหมดนี้ และนอกเหนือจากนี้ นำมา เชื่อมโยงสมองของคุณกับการมองเห็น

These linkages work both ways, and usually occur subconsciously.

การเชื่อมโยงนี้ทำงานสองทิศทาง และมักเกิดขึ้นที่จิตใต้สำนึก

So for example,

ยกตัวอย่างเช่น

what you see impacts how you feel,

สิ่งที่คุณเห็น จะมีอิทธิพลต่อความรู้สึก

and the way you feel can literally change what you see.

และความรู้สึก สามารถไปเปลี่ยนสิ่งที่คุณเห็นได้

Numerous studies demonstrate this.

งานวิจัยจำนวนมากพิสูจน์ถึงเรื่องนี้

If you are asked to estimate

ตัวอย่างเช่นหากคุณถูกขอให้ประมาณ

the walking speed of a man in a video, for example,

ความเร็วในการเดินของคนที่อยู่ในวิดิโอ

your answer will be different if you're told to think about cheetahs or turtles.

คำตอบของคุณจะต่างออกไป หากบอกให้ คุณประมาณความเร็วของเสือชีตาร์หรือเต่า

A hill appears steeper if you've just exercised,

เนินเขาจะดูสูงชันขึ้น หากคุณเพิ่งออกกำลังกายมา

and a landmark appears farther away

และตำแหน่งของมันจะดูไกลออกไป

if you're wearing a heavy backpack.

หากคุณสะพายกระเป๋าเป้ใบหนัก ๆ

We have arrived at a fundamental contradiction.

เรามาพูดกันถึงเรื่อง ความขัดแย้งที่เป็นพื้นฐานกันครับ

What you see is a complex mental construction of your own making,

สิ่งที่คุณเห็นคือความซับซ้อนของ โครงสร้างทางจิตที่ตัวคุณสร้างขึ้นเอง

but you experience it passively

แต่เป็นประสบการณ์ที่คุณรับข้อมูล

as a direct representation of the world around you.

เสมือนเป็นทางตรงในการสร้างภาพ โลกรอบ ๆ ตัวคุณ

You create your own reality, and you believe it.

คุณเนรมิตความเป็นจริงให้ตัวเอง และคุณก็เชื่อความจริงนั้น

I believed mine until it broke apart.

ผมเคยเชื่อว่าเป็นความจริงของผม จนมันพังทลาย

The deterioration of my eyes shattered the illusion.

การเสื่อมสภาพของดวงตา ได้ทำให้ภาพลวงตาสลายลง

You see, sight is just one way

การมองเห็นเป็นเพียงหนทางเดียว

we shape our reality.

ที่พวกเราก่อร่างความเป็นจริงของเรา

We create our own realities in many other ways.

พวกเราเนรมิตความเป็นจริงของตัวเอง ในหลากหลายทาง

Let's take fear as just one example.

ผมขอนำเรื่องความกลัวมาเป็นตัวอย่าง นะครับ

Your fears distort your reality.

ความกลัวได้บิดเบือนความจริงของคุณ

Under the warped logic of fear, anything is better than the uncertain.

ภายใต้ตรรกะของความกลัวที่บิดเบี้ยว อะไรก็ตามล้วนดูดีกว่าความรู้สึกไม่มั่นคง

Fear fills the void at all costs,

ความกลัวเติมเต็มช่องว่าง ในทุกสถานการณ์

passing off what you dread for what you know,

ดึงความสนใจจากสิ่งที่คุณรู้ ไปหาสิ่งที่คุณกลัวจับจิต

offering up the worst in place of the ambiguous,

นำพามาสู่สถานที่อันเลวร้ายที่สุด ของความแยกแยะไม่ออก

substituting assumption for reason.

ด้วยการตั้งข้อสันนิษฐาน มาแทนที่เหตุผล

Psychologists have a great term for it: awfulizing.

นักจิตวิทยาให้คำนิยามไว้ว่า การสร้างความเลวร้าย (awfulizing)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Right?

ใช่ไหมครับ

Fear replaces the unknown with the awful.

ความกลัวแทนที่สิ่งที่คุณไม่รู้ ด้วยการคิดไปในแง่เลวร้ายเกินจริง

Now, fear is self-realizing.

ณ ตอนนี้ ความกลัวคือการตระหนักรู้ในตัวเอง

When you face the greatest need

เมื่อคุณเผชิญความต้องการที่ยิ่งใหญ่

to look outside yourself and think critically,

ให้มองออกไปภายนอกตัวคุณ และคิดอย่างมีวิจารณญาณ

fear beats a retreat deep inside your mind,

ความกลัวจะทำลายความสงบ ส่วนลึกในจิตใจคุณ

shrinking and distorting your view,

บิดเบือนและบีบมุมมอง ของคุณให้แคบลง

drowning your capacity for critical thought

ถาโถมความสามารถ ในการคิดวิเคราะห์ของคุณให้จมลง

with a flood of disruptive emotions.

ด้วยอารมณ์ความรู้สึกแปรปรวนต่าง ๆ ที่เอ่อล้น

When you face a compelling opportunity to take action,

เมื่อคุณสบโอกาสที่บีบบังคับ ให้ลงมือทำ

fear lulls you into inaction,

ความกลัวจะเป่าหูคุณ ให้ไม่ต้องลงมือทำอะไร

enticing you to passively watch its prophecies fulfill themselves.

ล่อลวงให้คุณได้แต่นิ่งดูดาย ให้มันทำนายว่าตัวคุณเป็นเช่นนั้น

When I was diagnosed with my blinding disease,

ตอนที่ผมถูกวินิจฉัยด้วยโรคตาบอด

I knew blindness would ruin my life.

ผมรู้ว่าการตาบอดจะทำลายชีวิตผม

Blindness was a death sentence for my independence.

การตาบอดคือคำตัดสินโทษประหาร ความเป็นอิสระเสรีของผม

It was the end of achievement for me.

มันเป็นจุดจบของ การประสบความสำเร็จของผม

Blindness meant I would live an unremarkable life,

การตาบอดหมายถึง ผมจะใช้ชีวิตที่ไม่อาจประทับใจ

small and sad,

ต่ำต้อยและทุกข์ระทม

and likely alone.

แล้วก็คงจะโดดเดี่ยว

I knew it.

ผมทราบดี

This was a fiction born of my fears, but I believed it.

นี่คือนิยายที่ถือกำเนิดจาก ความกลัวของผม และผมก็เชื่อมัน

It was a lie, but it was my reality,

เป็นเรื่องโกหก แต่มันคือความเป็นจริงของผม

just like those backwards-swimming fish in little Dorothy's mind.

ดังเช่นเหล่าปลาที่ว่ายน้ำถอยหลัง ในความคิดของโดโรธี

If I had not confronted the reality of my fear,

หากผมไม่ได้เผชิญหน้ากับ ความกลัวที่เป็นจริงของผม

I would have lived it.

ผมคงจะใช้ชีวิตแบบนั้น

I am certain of that.

ผมแน่ใจว่าเป็นอย่างนั้น

So how do you live your life eyes wide open?

ดังนั้นคุณจะใช้ชีวิต อย่างเปิดตาเปิดใจได้อย่างไร

It is a learned discipline.

มันคือกฎเกณฑ์ที่ต้องเรียนรู้

It can be taught. It can be practiced.

สามารถสอนกันได้ ฝึกกันได้

I will summarize very briefly.

ผมจะสรุปอย่างสั้น ๆ นะครับ

Hold yourself accountable

คุณต้องรับผิดชอบต่อตัวคุณเอง

for every moment, every thought,

ในทุกขณะ ทุกความคิด

every detail.

และในทุกรายละเอียด

See beyond your fears.

มองให้โผล่พ้นความกลัวของคุณ

Recognize your assumptions.

ตระหนักว่ามันคือสมมุติฐานของคุณ

Harness your internal strength.

ใช้พลังจากความเข้มแข็งในใจ

Silence your internal critic.

เงียบเสียงคำติเตียนที่อยู่ในตัว

Correct your misconceptions about luck and about success.

แก้ไขความเข้าใจผิดเกี่ยวกับ โชคชะตาและความสำเร็จ

Accept your strengths and your weaknesses, and understand the difference.

ยอมรับจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง และเข้าใจในความต่างนั้น

Open your hearts

เปิดใจของคุณออกรับ

to your bountiful blessings.

คำอวยพรอันมากมาย

Your fears, your critics,

ความกลัวของคุณ คำติเตียนของคุณ

your heroes, your villains --

ฮีโร่ของคุณ ศัตรูตัวร้ายของคุณ

they are your excuses,

เหล่านี้เป็นข้อแก้ตัวของคุณทั้งสิ้น

rationalizations, shortcuts,

การหาเหตุผลเข้าข้างตนเอง การคิดหาทางลัด

justifications, your surrender.

การให้เหตุผลแก้ตัว การยอมแพ้

They are fictions you perceive as reality.

เหล่านี้คือนิยายที่คุณ เข้าใจว่ามันคือความจริง

Choose to see through them.

จงเลือกที่จะมองผ่านมันไป

Choose to let them go.

จงเลือกที่จะปล่อยมันไป

You are the creator of your reality.

คุณคือผู้เนรมิตความเป็นจริง ของตัวคุณเอง

With that empowerment comes complete responsibility.

ด้วยการเสริมสร้างความแข็งแกร่งนั้น ความรับผิดชอบอย่างเต็มรูปแบบจะตามมา

I chose to step out of fear's tunnel into terrain uncharted and undefined.

ผมเลือกที่จะก้าวออกมาจากอุโมงค์แห่ง ความกลัวมายังดินแดนนิรนามอันเป็นปริศนา

I chose to build there a blessed life.

ผมได้เลือกที่จะสร้างชีวิตที่เปี่ยมสุข

Far from alone,

ห่างไกลจากความโดดเดี่ยว

I share my beautiful life with Dorothy,

ผมได้ใช้ชีวิตอันสวยงาม ร่วมกับโดโรธี

my beautiful wife,

กับภรรยาแสนสวยของผม

with our triplets, whom we call the Tripskys,

กับเจ้าแฝดสามที่เราเรียกว่า "ทริปสกี้"

and with the latest addition to the family,

และสมาชิกคนล่าสุด ของครอบครัวเรา

sweet baby Clementine.

เจ้าตัวเล็ก "น้องเคลเมนไทน์"

What do you fear?

คุณหวาดกลัวอะไรครับ

What lies do you tell yourself?

คำโกหกอะไร ที่คุณพร่ำบอกกับตัวเอง

How do you embellish your truth and write your own fictions?

คุณปรุงแต่งความเป็นจริงและ เขียนลงนิยายของคุณอย่างไร

What reality are you creating for yourself?

ความเป็นจริงอะไร ที่คุณเนรมิตให้กับตัวคุณเอง

In your career and personal life, in your relationships,

ในอาชีพการงาน ในชีวิตส่วนตัว และในด้านความสัมพันธ์

and in your heart and soul,

รวมถึงในหัวใจและจิตวิญญาณ

your backwards-swimming fish do you great harm.

ปลาที่ว่ายน้ำถอยหลังของคุณ ทำร้ายคุณได้อย่างใหญ่หลวง

They exact a toll in missed opportunities and unrealized potential,

พวกมันเป็นตัวบ่อนทำลายในบรรดาโอกาส ที่พลาดไปและศักยภาพที่ไม่เคยล่วงรู้

and they engender insecurity and distrust

และยังก่อความรู้สึกไม่มั่นคงและ ความไม่เชื่อใจ

where you seek fulfillment and connection.

ที่จะแสวงหาความสำเร็จสมปรารถนา และการปฏิสัมพันธ์

I urge you to search them out.

ผมจะกระตุ้นให้คุณค้นหามันออกมาให้ได้

Helen Keller said that the only thing worse than being blind

เฮเลน เคลเลอร์ เคยกล่าวไว้ว่า สิ่งเดียวที่เลวร้ายกว่าการตาบอด

is having sight but no vision.

คือการมองเห็น แต่ปราศจากวิสัยทัศน์

For me, going blind was a profound blessing,

สำหรับผมแล้ว การตาบอด คือพรอันประเสริฐ

because blindness gave me vision.

เพราะการตาบอด ได้มอบวิสัยทัศน์แก่ผม

I hope you can see what I see.

ผมหวังว่าคุณจะได้พบ ในสิ่งที่ผมพบนะครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: Isaac, before you leave the stage, just a question.

บรูโน จิสซานี : คุณไอแซค ก่อนที่ จะลงจากเวที ผมมีคำถามหนึ่งครับ

This is an audience of entrepreneurs, of doers, of innovators.

ท่านผู้ชมของเราเป็น ผู้ประกอบการ ผู้ปฏิบัติงาน นักนวัตกรรม

You are a CEO of a company down in Florida,

คุณซึ่งเป็นซีอีโอของบริษัท แห่งหนึ่งในรัฐฟลอริดา

and many are probably wondering,

และหลายท่านคงสงสัยว่า

how is it to be a blind CEO?

การเป็นซีอีโอที่มองไม่เห็น นั้นเป็นอย่างไรครับ

What kind of specific challenges do you have, and how do you overcome them?

คุณมีอุปสรรคสำคัญแบบไหน และคุณผ่านมันมาได้อย่างไรครับ

Isaac Lidsky: Well, the biggest challenge became a blessing.

ไอแซค ลิดสกี: ครับ อุปสรรคอันใหญ่ยิ่งนี้กลายมาเป็นพรของผมครับ

I don't get visual feedback from people.

คือ ผมจะมองไม่เห็นท่าทีตอบกลับจากผู้คนครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

BG: What's that noise there? IL: Yeah.

แล้วพวกเสียงล่ะครับ ไอแซค : ได้รับครับ

So, for example, in my leadership team meetings,

ตัวอย่างเช่น ในการประชุมหัวหน้าแผนก

I don't see facial expressions or gestures.

ผมจะไม่เห็นสีหน้าท่าทาง ของพวกเขาครับ

I've learned to solicit a lot more verbal feedback.

ผมได้เรียนรู้ที่จะขอให้มีการ บอกผลตอบกลับรูปแบบคำพูดมากขึ้น

I basically force people to tell me what they think.

โดยทั่วไปผมจะให้พวกเขาบอกผม เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาคิด

And in this respect,

ซึ่งในเรื่องนี้

it's become, like I said, a real blessing for me personally and for my company,

อย่างที่ผมเคยบอก มันกลายเป็นพร อันแท้จริงให้ทั้งโดยส่วนตัวและบริษัท

because we communicate at a far deeper level,

เพราะเราจะมีการสื่อสารกัน ในระดับที่ลึกซึ้งมากขึ้น

we avoid ambiguities,

พวกเราหลีกเลี่ยงความคลุมเครือ

and most important, my team knows that what they think truly matters.

และที่สำคัญที่สุด พวกเขาต่างรู้ว่า สิ่งที่พวกเขาคิดเป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ

BG: Isaac, thank you for coming to TED. IL: Thank you, Bruno.

บรูโน: คุณไอแซค ขอบคุณที่มา TED นะครับ ไอแซค: ขอบคุณครับ คุณบรูโน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)