Isaac Lidsky: What reality are you creating for yourself? | TED

Translator: mohammad eshaghi Reviewer: Saeid Saadat Talab

When Dorothy was a little girl,

وقتی دوروثی یک دختر بچه بود،

she was fascinated by her goldfish.

مجذوب ماهی گلی خودش شده بود.

پدرش به او توضیح داد که ماهی‌ها با تکان دادن سریع دم‌شان شنا می‌کنند

Her father explained to her that fish swim by quickly wagging their tails

to propel themselves through the water.

تا خود را به جلو برانند.

دوروثی کوچولو بدون درنگ جواب داد،

Without hesitation, little Dorothy responded,

"Yes, Daddy, and fish swim backwards by wagging their heads."

«بله پدر، و ماهی‌ها با تکان دادن سرشان به عقب می‌روند.»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

در ذهن او، این حقیقتی به درستی دیگر حقایق بود.

In her mind, it was a fact as true as any other.

Fish swim backwards by wagging their heads.

ماهی‌ها با تکان دادن سرشان به عقب حرکت می‌کنند.

She believed it.

او این را باور داشت.

Our lives are full of fish swimming backwards.

زندگی‌های ما پر از ماهی‌هایی است که در حال حرکت به عقب هستند.

We make assumptions and faulty leaps of logic.

ما فرض‌ها و استدلال‌هایی ناقص و عجولانه می‌کنیم.

We harbor bias.

تعصباتی مخفیانه نگه می‌داریم.

می‌دانیم حق با ما است و دیگران اشتباه می‌کنند.

We know that we are right, and they are wrong.

We fear the worst.

از بدترین‌ چیزها ترس داریم.

برای کمال دست نیافتنی تلاش می‌کنیم.

We strive for unattainable perfection.

We tell ourselves what we can and cannot do.

کارهایی که می‌توانیم و نمی‌توانیم

انجام دهیم را به خودمان می‌گوییم.

In our minds, fish swim by in reverse frantically wagging their heads

در ذهن ما، ماهی‌ها با تکان دادن سر دیوانه وار به عقب می‌روند و ما

حتی به آن‌ها توجه نمی‌کنیم.

and we don't even notice them.

می‌خواهم پنج حقیقت درباره خودم به شما بگویم.

I'm going to tell you five facts about myself.

One fact is not true.

یکی از آن‌ها واقعیت ندارد.

One: I graduated from Harvard at 19 with an honors degree in mathematics.

یک:‌ در ۱۹ سالگی با درجه عالی در رشته ریاضی از دانشگاه هاروارد فارغ‌التحصیل شدم.

Two: I currently run a construction company in Orlando.

دو: مسئول یک شرکت ساختمانی در اورلاندو هستم.

Three: I starred on a television sitcom.

سه:‌ ستاره یک برنامه طنز تلویزیون بودم.

Four: I lost my sight to a rare genetic eye disease.

چهار:‌ بینایی خود را با یک بیماری ژنتیکی چشمی از دست دادم.

Five: I served as a law clerk to two US Supreme Court justices.

پنج: به عنوان منشی در دو دیوان عالی امریکا خدمت کرده‌ام.

Which fact is not true?

کدام یک واقعیت ندارد؟

Actually, they're all true.

بله، همه آن‌ها واقعی هستند.

Yeah. They're all true.

بله، همه واقعی هستند.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

At this point, most people really only care about the television show.

در این لحظه، بیشتر مردم به برنامه تلویزیونی توجه می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I know this from experience.

من این را از تجربه می‌دانم.

OK, so the show was NBC's "Saved by the Bell: The New Class."

برنامه "Saved by the Bell: The New Class" شبکه NBC بود.

And I played Weasel Wyzell,

و من نقش ویزل وایزل رو بازی کردم،

who was the sort of dorky, nerdy character on the show,

که یک شخصیت به نوعی خوره و کودن در برنامه بود،

which made it a very major acting challenge

که خیلی نقش آفرینی چالش برانگیزی بود برای

من به عنوان پسر بچه ۱۳ ساله.

for me as a 13-year-old boy.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Now, did you struggle with number four, my blindness?

آیا شما کشمکشی با شماره چهار یعنی نابینایی من داشتید؟

چرا این‌طور است؟

Why is that?

We make assumptions about so-called disabilities.

ما گمان‌هایی درباره این ناتوانی‌های نوعی می‌کنیم.

As a blind man, I confront others' incorrect assumptions

به عنوان یک نابینا، من با گمان‌هایی که دیگران درباره توانایی‌های

about my abilities every day.

من می‌کنند هر روز مواجه می‌شوم.

My point today is not about my blindness, however.

اگرچه نکته امروز من درباره نابینایی‌ام نیست.

It's about my vision.

این درباره دید من است.

Going blind taught me to live my life eyes wide open.

نابینا بودن به من یاد داد تا با چشمانی کاملا باز زندگی کنم.

It taught me to spot those backwards-swimming fish

به من یاد داد تا ببینم آن ماهی‌هایی را که ساخته ذهن

that our minds create.

هستند و به عقب شنا می‌کنند.

نابینا شدن آن‌ها را مورد تمرکز قرار داد.

Going blind cast them into focus.

What does it feel like to see?

دیدن چگونه حسی دارد؟

It's immediate and passive.

فوری و انفعالی است.

You open your eyes and there's the world.

چشمان‌تان را باز می‌کنید و دنیا آن‌جاست.

Seeing is believing. Sight is truth.

دیدن به معنای ایمان است. دید حقیقت است.

درسته؟

Right?

من‌هم همین‌طور فکر کردم.

Well, that's what I thought.

Then, from age 12 to 25, my retinas progressively deteriorated.

سپس از ۱۲ تا ۲۵ سالگی مردمک‌های من به تدریج خراب شدند.

My sight became an increasingly bizarre

دید من یک تبدیل به یک راهروی کارناوال عجیب و غریب

carnival funhouse hall of mirrors and illusions.

از آینه‌ها و توهمات شد.

The salesperson I was relieved to spot in a store

فروشنده‌ای که با خوشحالی در فروشگاه پیدا می‌کردم

در حقیقت یک مانکن بود.

was really a mannequin.

Reaching down to wash my hands,

وقتی خم می‌شدم دست‌هایم را بشویم

I suddenly saw it was a urinal I was touching, not a sink,

ناگهان متوجه می‌شدم که این محل ادرار بود و دستشویی نبود

when my fingers felt its true shape.

وقتی انشگتانم آن را لمس می‌کرد.

یک دوست تصویر در دستم را توصیف می‌کرد، و فقط

A friend described the photograph in my hand,

and only then I could see the image depicted.

بعد از آن می‌توانستم

تصویر توصیف شده را ببینم.

Objects appeared, morphed and disappeared in my reality.

اشیاء در حقیقت برای من ظاهر شده، بدل شده و ناپدید می‌شدند.

این دیدن سخت و خسته‌کننده بود.

It was difficult and exhausting to see.

I pieced together fragmented, transitory images,

من قطعه تصاویر ناپایدار را کنار هم گذاشته،

consciously analyzed the clues,

و با دقت نشانه‌ها را بررسی می‌کردم،

searched for some logic in my crumbling kaleidoscope,

در دالان نمای قدیمی خود دنبال منطق بودم،

until I saw nothing at all.

تا دیگر هیچ چیز نمی‌دیدم.

I learned that what we see

من یاد گرفتم چیزی که می‌بینم

is not universal truth.

حقیقت جهانی نیست.

It is not objective reality.

آن واقعیت بی‌طرف نیست.

چیزی که می‌بینیم یک حیقیت بی‌نظیر، شخصی و مجازی است

What we see is a unique, personal, virtual reality

that is masterfully constructed by our brain.

که به طرز استادانه‌ای مغز ما آن را ساخته است.

Let me explain with a bit of amateur neuroscience.

اجازه دهید با یک مقدار ابتدایی علم اعصاب توضیح دهم

Your visual cortex takes up about 30 percent of your brain.

پوسته بینایی ۳۰ درصد مغز شما را گرفته است.

That's compared to approximately eight percent for touch

این در مقایسه با لامسه حدود ۸ درصد است

و در مقایسه با شنوایی ۲ تا ۳ درصد است

and two to three percent for hearing.

Every second, your eyes can send your visual cortex

هر ثانیه چشمان شما می‌توانند به پوسته بینایی

as many as two billion pieces of information.

تا دو میلیارد قطعه اطلاعات ارسال کنند.

The rest of your body can send your brain only an additional billion.

بقیه بدن فقط می‌تواند یک میلیارد اطلاعات به مغز بفرستد.

So sight is one third of your brain by volume

پس بینایی از نظر حجم یک سوم مغز است

and can claim about two thirds of your brain's processing resources.

و می‌تواند حدود دو سوم منابع پردازش مغز را در اختیار بگیرد.

پس تعجبی نیست که

It's no surprise then

that the illusion of sight is so compelling.

وهم بینایی متقاعد کننده است.

But make no mistake about it: sight is an illusion.

ولی درباره آن اشتباه نکنید: بینایی یک خیال است.

Here's where it gets interesting.

این جایی است که جالب می‌شود.

To create the experience of sight,

برای ایجاد تجربه بینایی،

your brain references your conceptual understanding of the world,

مغز شما به منابع درک و فهم دنیا،

other knowledge, your memories, opinions, emotions, mental attention.

اطلاعات دیگر، خاطره‌ها، عقیده‌ها، احساسات و توجهات ذهنی رجوع می‌کند.

All of these things and far more are linked in your brain to your sight.

همه این‌ها و خیلی چیز‌های دیگر در مغز شما به بینایی مرتبط هستند.

این ارتباطات دو طرفه هستند و معمولا ناخودآگاه رخ می‌دهند.

These linkages work both ways, and usually occur subconsciously.

So for example,

پس برای مثال،

what you see impacts how you feel,

چیزی که می‌بینید بر حس شما تاثیر دارد،

and the way you feel can literally change what you see.

احساسات شما عینا روی چیزی که می‌بینید تاثیر دارند.

چندین مطالعه این را نشان می‌دهند.

Numerous studies demonstrate this.

If you are asked to estimate

اگر از شما خواسته شود که مثلا سرعت

the walking speed of a man in a video, for example,

راه رفتن مردی در یک ویدیو را تخمین بزنید

your answer will be different if you're told to think about cheetahs or turtles.

پاسخ شما متفاوت خواهد بود اگر از شما

بخواهند که در مورد چیتاها و یا لاک‌پشت‌ها فکر کنید

شیب یک تپه تندتر به نظر می‌آید اگر شما در حال تمرین باشید

A hill appears steeper if you've just exercised,

and a landmark appears farther away

و یک نقطه دورتر به نظر می‌آید اگر شما یک

if you're wearing a heavy backpack.

کوله‌ی سنگین برپشت خود داشته باشید.

We have arrived at a fundamental contradiction.

ما به یک تناقض اساسی برخوردیم

چیزی که می‌بینید پرداخته‌ای از ساختار ذهنی پیچیده‌ی شماست

What you see is a complex mental construction of your own making,

but you experience it passively

اما شما آن را منفعلانه تجربه می‌کنید

as a direct representation of the world around you.

به عنوان یک بازتاب مستقیم از جهان اطراف شما.

You create your own reality, and you believe it.

شما واقعیتی برای خود خلق می‌کنید و آن‌را باور می‌کنید.

I believed mine until it broke apart.

من به آن‌ها ایمان داشتم تا زمانی که از بین رفتند.

The deterioration of my eyes shattered the illusion.

دید نادرست من تصوراتم را در هم شکست.

You see, sight is just one way

همان‌طور که می‌بینید،

ما حقیقت خود را شکل می‌دهیم.

we shape our reality.

We create our own realities in many other ways.

ما حقایق خود را به شیوه‌های مختلف خلق می‌کنیم

بگذارید از ترس به عنوان یک مثال یاد کنیم.

Let's take fear as just one example.

Your fears distort your reality.

ترس‌های شما بر شخصیت شما تاثیر منفی می‌گذارد.

Under the warped logic of fear, anything is better than the uncertain.

تحت منطق پیچیده‌ی ترس، هر چیزی بهتر از تزلزل و ابهام است.

ترس، کاستی‌ها را به هر قیمتی پر می‌کند.

Fear fills the void at all costs,

passing off what you dread for what you know,

گذشتن ازآنچه که می‌ترسید، به آن دلیلی که می‌دانید

offering up the worst in place of the ambiguous,

بدترین شکل ممکن را به جای ابهام، توصیه می‌کند.

substituting assumption for reason.

جایگزین کردن فرض به جای دلیل.

روانشناسان اصطلاح جالبی دراین مورد به کار می‌برند: وحشت آور.

Psychologists have a great term for it: awfulizing.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

درسته؟

Right?

Fear replaces the unknown with the awful.

ترس موردی ناشناخته را با وحشت جایگزین می‌کند.

اکنون، ترس خود را تحقق می‌بخشد.

Now, fear is self-realizing.

هنگامی که با بزرگ‌نرین نیاز مواجه می‌گردید

When you face the greatest need

to look outside yourself and think critically,

که به خارج از خودتان نگاهی بیندازید و عمیق فکر کنید.

fear beats a retreat deep inside your mind,

ترس یک عقب‌نشینی عمیق را به ذهن دیکته می‌کند.

shrinking and distorting your view,

دید شما را کوتاه و درهم شکسته می‌کند.

ظرفیت شما را برای تفکر عمیق

drowning your capacity for critical thought

با سیلی ازاحساسات مختل کننده غرق می‌کند.

with a flood of disruptive emotions.

When you face a compelling opportunity to take action,

زمانی که با یک فرصت الزام‌آور برای انجام کاری روبرو می‌شوید،

fear lulls you into inaction,

ترس، شما را به عدم فعالیت و سستی وامی‌دارد

enticing you to passively watch its prophecies fulfill themselves.

شما را ترغیب می‌کند تا به وقوع پیوستن پیش‌بینی‌هایش را شاهد باشید.

When I was diagnosed with my blinding disease,

زمانی که من به واسطه‌ی بیماری عدم بینایی‌ام نادیده گرفته می‌شدم،

می‌دانستم که کوری زندگی من را نابود خواهد کرد.

I knew blindness would ruin my life.

Blindness was a death sentence for my independence.

نابینایی یک محکومیت به مرگ برای استقلال من بود.

It was the end of achievement for me.

این پایانی برای آرزوهای من بود.

Blindness meant I would live an unremarkable life,

نابینایی به معنی داشتن یک زندگی روزمره برای من بود.

small and sad,

کوچک وغمگین،

and likely alone.

و تقریبا تنها،

I knew it.

من این مسأله را می‌دانستم.

This was a fiction born of my fears, but I believed it.

این توهمی بود که زاده‌ی ترس‌های من بود که آن‌را باورکرده بودم.

It was a lie, but it was my reality,

دروغی بود که تبدیل به واقعیتی برای من شده بود.

just like those backwards-swimming fish in little Dorothy's mind.

درست مثل به عقب شنا کردن ماهی ها در ذهن دوروثی کوچولو

If I had not confronted the reality of my fear,

اگر با واقیعت ترسم روبرو نشده بودم

I would have lived it.

باید با آن زندگی می‌کردم

I am certain of that.

من از این مسأله مطمئنم

So how do you live your life eyes wide open?

پس شما چگونه زندگی خود را با چشمانی باز می‌گذرانید

It is a learned discipline.

این یک روش اکتسابی است

It can be taught. It can be practiced.

می‌تواند فکر شود، تمرین شود

I will summarize very briefly.

من خیلی مختصر خلاصه می‌کنم.

Hold yourself accountable

خودتان را پاسخ‌گو نگه دارید

for every moment, every thought,

برای هر لجظه، هر تفکر

هر جزییات.

every detail.

پس در ورای ترس‌های‌تان

See beyond your fears.

Recognize your assumptions.

فرض‌های خود را بشناسید.

Harness your internal strength.

قدرت درونی خود را مهار کنید.

Silence your internal critic.

منتقد درونی خود را ساکت نگه دارید.

Correct your misconceptions about luck and about success.

ایده‌های نادرست خود را در مورد شانس و موفقیت تصحیح کنید.

Accept your strengths and your weaknesses, and understand the difference.

توانایی‌ها و ضعف‌های خود را بشناسید، و تفاوت را دریابید.

Open your hearts

قلب‌های خود را باز کنید.

to your bountiful blessings.

بر روی نعمت‌های سرشارتان

Your fears, your critics,

ترس‌های‌تان، نقدهای‌تان

your heroes, your villains --

قهرمانان‌تان، افراد منفورتان

they are your excuses,

آن‌ها بهانه‌های شما هستند.

rationalizations, shortcuts,

توجیه‌های عقلانی، راه های میان‌بر.

توجیه‌ها، سرسپردگی‌های‌تان.

justifications, your surrender.

They are fictions you perceive as reality.

این‌ها توهماتی هستند که شما به عنوان حقیقت درک می‌کنید.

انتخاب کنید که از بین آن‌ها ببینید.

Choose to see through them.

Choose to let them go.

بگذارید که بروند.

شما خالق واقعیت خود هستید.

You are the creator of your reality.

With that empowerment comes complete responsibility.

با این توانمندسازی،مسوولیت کامل محقق می‌شود.

I chose to step out of fear's tunnel into terrain uncharted and undefined.

من خواستم که از تونل ترس‌ها قدم به سرزمین نامکشوف و ناشناخته بگذارم.

I chose to build there a blessed life.

من انتخاب کردم که آنجا زندگی فرهومندی بسازم.

دور از تنهایی

Far from alone,

I share my beautiful life with Dorothy,

من زندگی زیبای خود را با دوروثی تقسیم می‌کنم.

my beautiful wife,

همسر زیبایم را

with our triplets, whom we call the Tripskys,

با سه قلوهایم، که ما آن‌ها را Tripskys می‌نامیم

and with the latest addition to the family,

و با آخرین فردی که به خانواده ی ما اضافه شد،

sweet baby Clementine.

فرزند نازنینمان،Clementine

What do you fear?

از چه می‌ترسید؟

What lies do you tell yourself?

چه دروغ‌هایی به خودتان می‌گویید؟

How do you embellish your truth and write your own fictions?

چگونه حقیقت خود را می‌آرایید و توهمات خود را می‌نویسید؟

What reality are you creating for yourself?

چه واقعیت‌هابی برای خود می‌سازید؟

In your career and personal life, in your relationships,

در دوران کاری و زندگی شخصی‌تان، در روابط‌تان،

and in your heart and soul,

در قلب و روح‌تان.

ماهی عقب رونده‌ی شما، صدمه‌ی شدیدی به شما وارد می‌کند.

your backwards-swimming fish do you great harm.

They exact a toll in missed opportunities and unrealized potential,

آن‌ها عوارض بر فرصت‌های ازدست رفته و پتانسیل های ناشناخته تحمیل می‌کنند

and they engender insecurity and distrust

و ناامنی و بی اعتمادی ایجاد می‌کنند.

where you seek fulfillment and connection.

درجایی که شما درصدد انجام کار یا ایجاد ارتباط برمی‌آیید.

I urge you to search them out.

من اصرار می‌کنم که در مورد آن‌ها جستجو کنید.

Helen Keller said that the only thing worse than being blind

هلن کلر گفت که تنها چیز بدتر از نابینایی

is having sight but no vision.

داشتن بینایی بدون بصیرت است.

For me, going blind was a profound blessing,

برای من، نابینا شدن ،موهبتی بنیادین بود،

because blindness gave me vision.

چون نابینایی به من بصیرت داد.

I hope you can see what I see.

امیدوارم آنچه که من می‌بینم را شما هم ببینید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Bruno Giussani: Isaac, before you leave the stage, just a question.

برونو جیزانی: سوالی دارم، قبل از اینکه صحنه را ترک کنی.

This is an audience of entrepreneurs, of doers, of innovators.

من یکی از حاضرین از جمعیت کارآفرینان، از عاملین واز نوآوران هستم.

You are a CEO of a company down in Florida,

تو رییس یک شرکت در فلوریدا هستی

and many are probably wondering,

و ممکن است خیلی‌ها تعجب کنند که

how is it to be a blind CEO?

چگونه ممکن است که رییسی نابینا وجود داشته باشد؟

What kind of specific challenges do you have, and how do you overcome them?

با چه چالش‌های خاصی مواجه هستی و چگونه بر آن‌ها فایق می‌آیی؟

Isaac Lidsky: Well, the biggest challenge became a blessing.

آیساک: خب، بزرگترین چالش، موهبتی بزرگ شد.

I don't get visual feedback from people.

من بازخورد بصری از مردم نمی‌گیرم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

برونو: آنجا این‌گونه است؟ آیساک: بله

BG: What's that noise there? IL: Yeah.

So, for example, in my leadership team meetings,

بنابراین برای مثال، در نشست‌های تیم مدیریتی من

I don't see facial expressions or gestures.

من حالت چهره و یا حرکات بدن را نمی‌بینم.

I've learned to solicit a lot more verbal feedback.

من یادگرفته‌ام که بیشتر درخواست بازخورد شفاهی کنم.

I basically force people to tell me what they think.

من اساسا مردم را مجبور می‌کنم که افکارشان را برای من بیان کنند

و در این رابطه

And in this respect,

it's become, like I said, a real blessing for me personally and for my company,

همانطورکه گفتم، این برای شخص من و شرکتم به موهبت خاصی بدل شده است.

چون ما در سطحی بسیار عمیق‌تر گفتگو می‌کنیم.

because we communicate at a far deeper level,

we avoid ambiguities,

ما از ابهامات دوری می‌کنیم

و مهم‌ترازهمه، تیم من می‌داند آنچه آن‌ها فکر می‌کنند، واقعا مهم است.

and most important, my team knows that what they think truly matters.

BG: Isaac, thank you for coming to TED. IL: Thank you, Bruno.

برونو: آیساک، ممنون از این‌که به TED آمدی. آیساک: متشکرم برونو.

(Applause)

(تشویق حاضرین)