Architectural secrets of the world's ancient wonders | Brandon Clifford

Translator: Napat Kerewanmas Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

คุณเคยคิดบ้างไหมว่า บางสิ่งที่เราสร้าง ณ ปัจจุบัน

จะกลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกในอนาคต

ลองนึกถึงสโตนเฮนจ์

Do you think the things we build today

มหาพีระมิด

มาชูปิกชูหรือที่เกาะอีสเตอร์สิ

will be considered wonders in the future?

ที่กล่าวมานี้ช่างดูต่างกับ ตึกในปัจจุบันเหลือเกิน

Think of Stonehenge,

the Pyramids,

หินก้อนมหึมา

Machu Picchu and Easter Island.

เหมือนจะถูกจัดเรียงกันอย่างมั่วๆ ไม่มีแบบแผน

Now, they're all pretty different from what we're doing today,

นอกจากนั้นยังไม่พบร่องรอยการก่อสร้าง

with those massive stones,

assembled in complex but seemingly illogical ways,

แม้แต่นิดเดียว

มีแต่เรื่องราวน่าพิศวง

and all traces of their construction

การก่อสร้างสิ่งเหล่านี้ ดูจะเกินความสามารถของนุษย์

erased,

shrouding them in mystery.

เพราะเอาเข้าจริงแล้วก็ใช่ครับ

พวกมันถูกรังสรรค์โดย เผ่าพันธุ์ยักษ์โบราณ

It seems like people could not have possibly built these things,

นามว่าไซคลอปส์

(เสียงหัวเราะ)

because people didn't.

ผมได้ติดต่อพูดคุย กับยักษ์พวกนี้มาสักพักแล้ว

They were carefully crafted by a primordial race of giants

เพื่อเรียนรู้ความลับของพวกมัน ในการเคลื่อนย้ายหินมหึมา

known as Cyclops.

(Laughter)

ปรากฎว่า ที่จริงแล้ว ไซคลอปส์ไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นหรอกครับ

And I've been collaborating with these monsters

to learn their secrets for moving those massive stones.

พวกมันแค่ใช้ความเฉลียวฉลาด ในการสั่งหินให้เคลื่อนที่ด้วยตัวมันเอง

And as it turns out, Cyclops aren't even that strong.

วิดีโอที่คุณเห็นอยู่ข้างหลังผมในตอนนี้ หินก้อนยักษ์ที่โยกเยกไปมาราวกับมีชีวิต

They're just really smart about getting material to work for them.

เป็นสิ่งที่ผมได้จากการศึกษานี้

โอเคล่ะ คุณน่าจะรู้อยู่ว่า ไซคลอปส์มีอยู่แค่ในเทพนิยาย

Now, the videos you see behind me of large, stone-like, wobbly creatures

แต่สิ่งก่อสร้างเหล่านี้ เป็นของจริงนะ

are the results of this collaboration.

มนุษย์นี่แหละเป็นผู้สร้าง

OK, so Cyclops might be a mythical creature,

แต่ก็เป็นพวกเขานั่นเอง ที่สร้างตำนานเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น

but those wonders are still real.

เมื่อพูดถึงสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ก็จำเป็นจะต้องพูดถึงความเชื่อมโยง

People made them.

But they also made the myths that surround them,

ระหว่างตำนานและโลกความเป็นจริง

ลองดูอย่างเกาะอีสเตอร์สิ

and when it comes to wonders, there's this thick connective tissue

เมื่อนักสำรวจชาวดัชต์ เดินทางมาถึงเกาะเป็นครั้งแรก

between mythology and reality.

พวกเขาถามชนเผ่าราพานุยว่า

บรรพบุรุษของพวกเขาสร้างและเคลื่อนย้าย รูปปั้นที่ใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร

Take Easter Island, for example.

When the Dutch explorers first encountered the island,

ชาวเผ่าราพานุยตอบเพียงว่า

they asked the people of Rapa Nui

“บรรพบุรุษของเรา ไม่ได้เคลื่อนย้ายรูปปั้นหรอก

how their ancestors could have possibly moved those massive statues.

รูปปั้นพวกนี้เดินด้วยตัวมันเอง”

And the Rapa Nui said,

"Our ancestors didn't move the statues,

เป็นเวลาหลายร้อยปีที่ตำนานนี้ ถูกมองว่าเหลวไหล จนมีผู้พิสูจน์ได้

รูปปั้นโมอายเหล่านี้ ถูกเคลื่อนย้ายแบบตั้งตรง

because the statues walked themselves."

For centuries, this was dismissed, but actually it's true.

และเคลื่อนไปโดยการโยกเยก ซ้ายขวาไปเรื่อยๆ

The statues, known as moai, were transported standing,

ถ้าคุณเองคิดว่ารูปปั้นโมอายนั้น ดูน่าทึ่งแล้วล่ะก็

pivoting from side to side.

ลองนึกดูสิว่าในสายตาชาวเผ่าเอง จะมหัศจรรย์ขนาดไหน

OK?

หินโมอายขนาดมโหฬาร เดินขบวนกันทั่วเกาะ

As spectacular as the moai are for visitors today,

เพราะอนุสรณ์ที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่ตัวรูปปั้น

you have to imagine being there then,

with colossal moai marching around the island.

แต่เป็นพิธีกรรมและความเชื่อของผู้คน ที่ให้ชีวิตแก่สิ่งก่อสร้าง

Because the real memorial was not the objects themselves,

ในฐานะสถาปนิก ผมมีความฝันที่จะเสกชีวิตเหล่านั้นขึ้นมาอีก

it was the cultural ritual of bringing a stone to life.

เราจะรังสรรค์สถาปัตกรรมยุคปัจจุบัน ที่ผสมผสานเรื่องราวและตำนานได้อย่างไรนะ

So as an architect, I've been chasing that dream.

นั่นเป็นโจทย์ที่ผมถามตัวเองอยู่ตลอด และนำเสนอ

How can we shift our idea of construction to accommodate that mythical side?

ด้วยการจัดการแสดงทางสถาปัตยกรรม

ของรูปปั้นขนาดยักษ์ ที่เคลื่อนไปมาและตั้งตรงได้

So what I've been doing is challenging myself

เป็นภารกิจที่ดูเรียบง่าย แต่มีการสืบทอดมาอย่างยาวนาน

with putting on a series of performances

อย่างเจ้าแท่งหินยักษ์สูงห้าเมตรนี้ ที่ถูกออกแบบให้ “เดิน”

of the ancient but pretty straightforward task

of just moving and standing big heavy objects,

และตั้งตรงได้โดยง่าย

หรือเจ้าก้อนศิลาสองตัน ที่โยกไปมา

like this 16-foot-tall megalith designed to walk across land

ราวกับเต้นระบำ

and stand vertically;

ผมได้เรียนรู้ว่า หากเราคิดถึงสถาปัตยกรรม

or this 4,000-pound behemoth that springs itself to life

ว่าไม่ได้เป็นแค่ตัวสิ่งก่อสร้าง แต่เป็นเหมือนการแสดงบทหนึ่ง

to dance onstage.

และใส่ใจตั้งแต่การเริ่มออกแบบ จนถึงองก์สุดท้าย

And what I've found is that by thinking of architecture

เราจะได้พบวิธีอันแยบยลที่มีมาตั้งแต่โบราณ เอาไว้สร้างสิ่งก่อสร้างในปัจจุบัน

not as an end product but as a performance

from conception to completion,

เพราะในยุคนี้ เป้าหมาย ในการสร้างตึกแห่งอนาคต

คือการใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ เพื่อสร้างตึกอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ

we end up rediscovering some really smart ways to build things today.

แต่การอยู่ร่วมกับไซคลอปส์ ทำให้ผมได้รู้ว่า

You know, so much of the discussion surrounding our future

สิ่งมหัศจรรย์ของโลก ช่างดูแยบยล น่าพิศวง

focuses on technology, efficiency and speed.

และอยู่ได้นับพันปี

But if I've learned anything from Cyclops,

ก็เพราะขนาดอันมหึมา และตำนานที่ห่อหุ้มมันไว้

it's that wonders can be smart, spectacular

ในขณะที่ผู้คนสงสัยว่า สิ่งมหัศจรรย์ของโลกถูกสร้างด้วยวิธีใด

and sustainable --

ผมเลือกที่จะย้อนถามว่า เราจะเสกความพิศวงเหล่านั้นขึ้นมาได้อย่างไร

because of their mass and their mystery.

เพื่อที่จะกระตุ้นผู้คน ให้นึกสงสัยและตั้งคำถามแบบนั้นได้

And while people still want to know how those ancient wonders were built,

เพราะในยุคนี้ ที่เราคิดจะออกแบบตึก

I've been asking Cyclops how to create the mystery

ให้คงอยู่ได้ 30 ปีบ้าง 60 ปีบ้าง

that compels people to ask that very question.

ผมคงจะภูมิใจมาก หากผมได้เรียนรู้วิธีสร้างสิ่งก่อสร้าง

Because in an era where we design buildings

ที่จะคงอยู่และถูกจดจำไปตลอดกาล

to last 30, maybe 60 years,

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)

I would love to learn how to create something

that could entertain for an eternity.

Thank you.

(Applause)