3 clues to understanding your brain | VS Ramachandran

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

Well, as Chris pointed out, I study the human brain,

ดังที่คริสได้บอกคุณไปแล้วนะครับ ผมศึกษาสมองมนุษย์

the functions and structure of the human brain.

การทำงานและโครงสร้างของสมองมนุษย์

And I just want you to think for a minute about what this entails.

และผมอยากให้คุณลองคิดสักครู่ว่ามันเกี่ยวกับอะไร

Here is this mass of jelly, three-pound mass of jelly

นี่คือก้อนเยลลี่ ก้อนเยลลี่ที่มีมวล 3 ปอนด์

you can hold in the palm of your hand,

คุณสามารถประคองมันไว้ในมือได้

and it can contemplate the vastness of interstellar space.

และมันสามารถคิดไตร่ตรองถึง ความกว้างใหญ่ของห้วงอวกาศ

It can contemplate the meaning of infinity

มันคิดไตร่ตรองถึงความหมายของความเป็นอนันต์

and it can contemplate itself contemplating on the meaning of infinity.

และมันไตร่ตรองถึงตัวของมันเอง ที่กำลังไต่ตรองความหมายของอนันต์อยู่

And this peculiar recursive quality that we call self-awareness,

และคุณสมบัติการคิดวนซ้ำแบบนี้ ที่เราเรียกมันว่าความตระหนักรู้ตน

which I think is the holy grail of neuroscience, of neurology,

ที่ผมคิดว่ามันคือเป้าหมายสูงสุดของประสาทวิทยา

and hopefully, someday, we'll understand how that happens.

และหวังว่า วันหนึ่งเราจะเข้าใจกลไกของมัน

OK, so how do you study this mysterious organ?

เอาล่ะ แล้วเราจะศึกษาอวัยวะลึกลึบนี้ได้อย่างไร ?

I mean, you have 100 billion nerve cells,

ผมหมายถึง คุณมีถึงหนึ่งแสนล้านเซลล์ประสาท

little wisps of protoplasm, interacting with each other,

เส้นใยเล็กๆของโพรโทพลาสซึมที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน

and from this activity emerges the whole spectrum of abilities

และจากกิจกรรมเหล่านี้ ก่อให้เกิดความสามารถมากมาย

that we call human nature and human consciousness.

ที่เราเรียกว่าธรรมชาติของมนุษย์ และสติสัมปชัญญะของมนุษย์

How does this happen?

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?

Well, there are many ways of approaching the functions of the human brain.

มันมีหลายวิธีที่จะใช้เพื่อศึกษา การทำงานของสมองมนุษย์

One approach, the one we use mainly,

วิธีหนึ่ง ซึ่งเราใช้เป็นหลักเลยก็คือ

is to look at patients with sustained damage to a small region of the brain,

การศึกษาผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บ ในบริเวณเล็กๆ ของสมอง

where there's been a genetic change in a small region of the brain.

หรือเกิดการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรม ในบริเวณเล็กๆ ของสมอง

What then happens is not an across-the-board reduction

สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การถดถอยในทุกๆ ด้าน

in all your mental capacities,

ในความสามารถของสมอง

a sort of blunting of your cognitive ability.

เหมือนกับกระบวนการรับรู้โดยรวมแย่ลง

What you get is a highly selective loss of one function,

แต่สิ่งที่คุณพบ คือการสูญเสียการทำงาน แบบเฉพาะเจาะจงมากๆ

with other functions being preserved intact,

ในขณะที่การทำงานด้านอื่นๆ ยังคงปกติดีอยู่

and this gives you some confidence in asserting

และนี่ช่วยให้ความั่นใจแก่คุณในการยืนยัน

that that part of the brain is somehow involved in mediating that function.

ว่าส่วนนั้นของสมองเกี่ยวข้อง ในกระบวนการทำงานของหน้าที่นั้น

So you can then map function onto structure,

คุณจึงสามารถเชื่อมโยงหน้าที่เข้ากับโครงสร้าง

and then find out what the circuitry's doing

และหาว่าวงจรการทำงานของสมองนั้นทำงานอย่างไร

to generate that particular function.

เพื่อก่อให้เกิดหน้าที่เฉพาะอันนั้น

So that's what we're trying to do.

ดังนั้น นี่จึงเป็นสิ่งที่เราพยายามทำ

So let me give you a few striking examples of this.

ให้ผมแสดงให้ดูถึง 3 ตัวอย่างที่โดดเด่น

In fact, I'm giving you three examples, six minutes each, during this talk.

อันที่จริง ผมจะกล่าวถึง 3 ตัวอย่าง ตัวอย่างละ 6 นาที ในการบรรยายครั้งนี้

The first example is an extraordinary syndrome called Capgras syndrome.

ตัวอย่างแรก เป็นโรคแปลกประหลาด ชื่อ กลุ่มอาการ คัพกราส์ (Capgras syndrome)

If you look at the first slide there,

ถ้าคุณดูที่สไลด์แรก

that's the temporal lobes, frontal lobes, parietal lobes, OK --

นั่นคือสมองกลีบขมับ กลีบหน้า กลีบข้าง

the lobes that constitute the brain.

กลีบเหล่านั้นประกอบกันเป็นสมอง

And if you look, tucked away inside the inner surface of the temporal lobes --

และที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผิวของสมองกลีบขมับ

you can't see it there --

ที่คุณมองมันไม่เห็นจากมุมนี้

is a little structure called the fusiform gyrus.

มันจะมีโครงสร้างเล็กๆ ที่เรียกว่า ฟิวซิฟอร์มไจรัส (fusiform gyrus)

And that's been called the face area in the brain,

และมันถูกเรียกว่าสมองส่วนที่ใช้จดจำใบหน้า

because when it's damaged, you can no longer recognize people's faces.

เนื่องจากถ้ามันเสียหาย คุณจะไม่สามารถจำใบหน้าผู้คนได้

You can still recognize them from their voice

คุณยังคงจำพวกเขาได้จากน้ำเสียง

and say, "Oh yeah, that's Joe,"

และพูดว่า "อ้อใช่ นั่นโจ"

but you can't look at their face and know who it is, right?

แต่คุณไม่สามารถมองใบหน้าพวกเขา แล้วจำได้ว่าเป็นใคร

You can't even recognize yourself in the mirror.

คุณจะไม่สามารถแม้แต่จะจำตัวเองในกระจกได้

I mean, you know it's you because you wink and it winks,

ผมหมายถึง คุณคงรู้ได้เพราะถ้าคุณกระพริบตา เงาสะท้อนคุณก็กระพริบด้วย

and you know it's a mirror,

และคุณก็รู้ว่ามันเป็นกระจก

but you don't really recognize yourself as yourself.

แต่คุณจะจำไม่ได้ว่าคนในกระจกเป็นตัวคุณเอง

OK. Now that syndrome is well known as caused by damage to the fusiform gyrus.

โอเค ตอนนี้โรคนี้เป็นที่รู้จักกันดี ว่ามีสาเหตุมาจากฟิวซิฟอร์มไจรัสถูกทำลาย

But there's another rare syndrome, so rare, in fact,

แต่มันยังมีกลุ่มอาการหายากอีกแบบหนึ่ง ที่จริงแล้วพบยากมาก

that very few physicians have heard about it, not even neurologists.

มีแพทย์น้อยคนที่เคยได้ยินชื่อมัน แม้แต่นักประสาทวิทยาเองก็ไม่เคยได้ยิน

This is called the Capgras delusion,

มันถูกเรียกว่า อาการประสาทหลอนคัพกราส์

and that is a patient, who's otherwise completely normal,

นั่นคือ คนไข้ผู้ซึ่งในแง่อื่นๆแล้วปกติดีทุกอย่าง

has had a head injury, comes out of coma,

ได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะ ฟื้นจากโคม่า

otherwise completely normal, he looks at his mother

เป็นปกติดีทุกอย่าง ยกเว้นตอนทีเขาเจอแม่ของเขา

and says, "This looks exactly like my mother, this woman,

และพูดว่า "ผู้หญิงคนนี้เหมือนแม่ของฉันเปี๊ยบ

but she's an impostor.

แต่เธอเป็นตัวปลอม

She's some other woman pretending to be my mother."

เธอเป็นผู้หญิงคนอื่นที่แสร้งทำเป็นแม่ของฉัน"

Now, why does this happen?

ทีนี้ ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น ?

Why would somebody -- and this person is perfectly lucid and intelligent

ทำไมบางคน --และคนคนนี้ก็เป็นผู้มีสัมปชัญญะครบถ้วน

in all other respects, but when he sees his mother,

และฉลาดในแง่อื่นๆ ทั้งหมด แต่เมื่อเขาเห็นแม่ของเขา

his delusion kicks in and says, it's not mother.

อาการประสาทหลอนก็จะเริ่มขึ้น และบอกว่านั่นไม่ใช่แม่ของเขา

Now, the most common interpretation of this,

คำอธิบายทั่วไปของเรื่องนี้

which you find in all the psychiatry textbooks,

ซึ่งคุณจะหาได้ในหนังสือจิตวิทยาทุกเล่ม

is a Freudian view, and that is that this chap --

คือมุมมองแบบฟรอยด์ นั่นคือ นายหมอนี่

and the same argument applies to women, by the way,

อ้อ และคำอธิบายนี้ก็ใช้กับผู้หญิงได้ด้วยนะครับ

but I'll just talk about guys.

แต่ผมแค่ยกตัวอย่างว่าเป็นผู้ชาย

When you're a little baby, a young baby,

เมื่อคุณเป็นเด็กน้อย เป็นทารก

you had a strong sexual attraction to your mother.

คุณมีความรู้สึกดึงดูดทางเพศต่อแม่ของคุณ

This is the so-called Oedipus complex of Freud.

นี่มีชื่อเรียกว่า ปมเอดิเพิส (Oedipus complex) ของฟรอยด์

I'm not saying I believe this,

ผมไม่ได้บอกว่าผมเชื่อนะครับ

but this is the standard Freudian view.

แต่นี่คือมุมมองแบบมาตรฐานในแบบของฟรอยด์

And then, as you grow up, the cortex develops,

และเมื่อคุณโตขึ้น สมองชั้นนอกพัฒนาขึ้น

and inhibits these latent sexual urges towards your mother.

และยับยั้งความปราถนาทางเพศ ต่อแม่ของคุณที่ซ่อนอยู่

Thank God, or you would all be sexually aroused when you saw your mother.

ขอบคุณพระเจ้า ไม่อย่างนั้น คุณคงเกิดอารมณ์ทางเพศเมื่อเห็น แม่ของตัวเองกันหมดแน่ๆ

And then what happens is,

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

there's a blow to your head, damaging the cortex,

การบาดเจ็บที่ศรีษะ ทำลายสมองชั้นนอก

allowing these latent sexual urges to emerge,

เปิดโอกาสให้ความปรารถนาทางเพศ ที่ซ่อนเร้นอยู่ถูกปลดปล่อย

flaming to the surface, and suddenly and inexplicably

ปะทุขึ้นสู่ภายนอก อย่างทันทีทันใดโดยอธิบายไม่ได้

you find yourself being sexually aroused by your mother.

และคุณรู้สึกถูกกระตุ้นทางเพศโดยแม่ของคุณ

And you say, "My God, if this is my mom,

และคุณจะคิดว่า "พระเจ้า ถ้านี่เป็นแม่ของฉัน

how come I'm being sexually turned on?

ทำไมฉันถึงมีอารมณ์ทางเพศได้หล่ะ?

She's some other woman. She's an impostor."

เธอต้องเป็นผู้หญิงคนอื่น เธอต้องเป็นตัวปลอม"

It's the only interpretation that makes sense to your damaged brain.

มันเป็นการตีความแบบเดียวที่สมเหตุผล กับการบาดเจ็บของสมอง

This has never made much sense to me, this argument.

มันไม่เคยฟังดูสมเหตุผลเลยสำหรับผม ข้อโต้แย้งนี้

It's very ingenious, as all Freudian arguments are --

เข้าใจคิดจริงๆ เช่นเดียวกับข้อโต้แย้งอื่นๆของฟรอยด์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

-- but didn't make much sense because I have seen the same delusion,

แต่มันไม่ค่อยมีเหตุผล เพราะผมเคยเห็นอาการหลอนแบบเดียวกัน

a patient having the same delusion, about his pet poodle.

คนไข้คนหนึ่ง มีอาการหลอนแบบเดียวกัน กับหมาพุดเดิ้ลของเขา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He'll say, "Doctor, this is not Fifi. It looks exactly like Fifi,

เขาบอกว่า "หมอ, นี่มันไม่ใช่ฟิฟี่ มันดูเหมือนฟิฟี่เป๊ะ

but it's some other dog." Right?

แต่นี่มันเป็นหมาตัวอื่น"

Now, you try using the Freudian explanation there.

ทีนี้ลองเอาคำอธิบายแบบฟรอยด์มาใช้สิครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You'll start talking about the latent bestiality in all humans,

คุณจะเริ่มพูดเรื่องความปรารถนาจะสมสู่กับสัตว์ ที่ซ้อนเร้นอยู่ในมนุษย์ทุกคน

or some such thing, which is quite absurd, of course.

หรืออะไรแบบนั้น ซึ่งแน่นอน มันเหลวไหลสิ้นดี

Now, what's really going on?

ทีนี้ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ?

So, to explain this curious disorder,

เพื่อที่จะอธิบายความผิดปกติอันน่าฉงนนี้

we look at the structure and functions of the normal visual pathways in the brain.

เราศึกษาถึงโครงสร้างและการทำงาน ของเส้นทางสื่อประสาททางสายตาในสมองที่ปกติ

Normally, visual signals come in, into the eyeballs,

ปกติแล้ว สัญญาณภาพเข้ามาสู่ลูกตา

go to the visual areas in the brain.

และส่งไปยังส่วนประมวลภาพในสมอง

There are, in fact, 30 areas in the back of your brain concerned with just vision,

อันที่จริงแล้ว มีพื้นที่ 30 ส่วนในสมอง ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องภาพ

and after processing all that, the message goes to a small structure

หลังจากประมวลผลเสร็จ ข้อความจะถูกส่งไปยังโครงสร้างเล็กๆ

called the fusiform gyrus, where you perceive faces.

ที่ชื่อฟิวซิฟอร์มไจรัส ที่ซึ่งคุณรับรู้ใบหน้า

There are neurons there that are sensitive to faces.

มันมีเซลล์ประสาทที่ไวต่อภาพใบหน้า

You can call it the face area of the brain, right?

คุณสามารถเรียกมันได้ว่า เป็นสมองส่วนจดจำใบหน้า

I talked about that earlier.

ผมพูดถึงไปแล้วก่อนหน้านี้

Now, when that area's damaged, you lose the ability to see faces, right?

ทีนี้ เมื่อบริเวณนั้นเสียหาย คุณจะเสียความสามารถในการจดจำใบหน้า

But from that area, the message cascades

แต่จากบริเวณนั้น ข้อความถูกส่งต่อไปยัง

into a structure called the amygdala in the limbic system,

โครงสร้างที่เรียกว่า อมิกดาลา (amygdala) ในสมองชั้นใน

the emotional core of the brain,

ส่วนความรู้สึกในสมอง

and that structure, called the amygdala,

และโครงสร้างนั้น ที่เรียกว่า อมิกดาลา

gauges the emotional significance of what you're looking at.

จะวัดปริมาณความรู้สึกของสิ่งที่คุณมองเห็น

Is it prey? Is it predator? Is it mate?

มันคือเหยื่อ มันคือผู้ล่า มันคือเพศตรงข้าม

Or is it something absolutely trivial, like a piece of lint,

หรือมันคือสิ่งทั่วๆไปเช่นเศษผ้า

or a piece of chalk, or a -- I don't want to point to that, but --

เศษชอล์ก หรือ ผมไม่อยากจะชี้ไปตรงนั้น แต่

or a shoe, or something like that? OK?

หรือรองเท้า หรืออะไรก็ตาม

Which you can completely ignore.

ที่ซึ่งคุณสามารถละเลยได้

So if the amygdala is excited, and this is something important,

ดังนั้น ถ้าอามิกดาลาถูกกระตุ้น นั่นหมายถึงบางอย่างที่สำคัญ

the messages then cascade into the autonomic nervous system.

ข้อความจะถูกส่งต่อไปยังระบบประสาทอัตโนมัติ

Your heart starts beating faster.

หัวใจคุณจะเต้นเร็วขึ้น

You start sweating to dissipate the heat that you're going to

คุณเริ่มเหงื่อออก เพื่อเตรียมจะระบายความร้อน

create from muscular exertion.

ที่คุณจะสร้างจากการออกแรงของกล้ามเนื้อ

And that's fortunate, because we can put two electrodes on your palm

และนั่นถือเป็นโชคดี เพราะเราสามารถ วางขั้วไฟฟ้าสองอันไว้ในมือคุณ

and measure the change in skin resistance produced by sweating.

แล้ววัดการเปลี่ยนแปลงความต้านทานไฟฟ้า ของผิวหนังซึ่งเกิดจากเหงื่อ

So I can determine, when you're looking at something,

ดังนั้นผมจึงสามารถวัดได้ว่า เมื่อคุณมองบางสิ่ง

whether you're excited or whether you're aroused, or not, OK?

คุณตื่นเต้น หรือรู้สึกถูกกระตุ้นหรือเปล่า

And I'll get to that in a minute.

และผมจะบอกในอีกสักครู่

So my idea was, when this chap looks at an object, when he looks at his --

แนวคิดของผมคือ เมื่อนายคนนี้มองวัตถุสักชิ้น

any object for that matter, it goes to the visual areas and,

หรือมองวัตถุอะไรก็ตาม มันจะถูกส่งไปยังส่วนประมวลภาพ

however, and it's processed in the fusiform gyrus,

มันจะถูกประมวลโดยฟิวซิฟอร์มไจรัส

and you recognize it as a pea plant, or a table,

และคุณก็รู้ว่ามันเป็นต้นถั่ว หรือโต๊ะ

or your mother, for that matter, OK?

หรือแม่ของคุณ โอเคไหมครับ

And then the message cascades into the amygdala,

และจากนั้นข้อความก็ถูกส่งต่อไปยังอมิกดาลา

and then goes down the autonomic nervous system.

และไปต่อยังระบบประสาทอัตโนมัติ

But maybe, in this chap, that wire that goes from the amygdala to the limbic system,

แต่บางที ในกรณีของนายคนนี้ เส้นทางเชื่อมต่อ ระหว่างอมิกดาลากับสมองชั้นใน

the emotional core of the brain, is cut by the accident.

ซึ่งเป็นส่วนควบคุมอารมณ์ของสมอง ถูกตัดขาดโดยอุบัติเหตุ

So because the fusiform is intact,

ดังนั้น เนื่องจากฟิวซิฟอร์มยังอยู่ดี

the chap can still recognize his mother,

นายคนนี้จึงยังจำแม่ของเขาได้

and says, "Oh yeah, this looks like my mother."

และบอกว่า "อ้อใช่ นี่คือดูเหมือนแม่ของฉัน"

But because the wire is cut to the emotional centers,

แต่เนื่องจากเส้นทางสู่ศูนย์ควบคุมอารมณ์ถูกตัดขาด

he says, "But how come, if it's my mother, I don't experience a warmth?"

เขาจึงคิดว่า "แต่ถ้านี่คือแม่ของฉัน ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย"

Or terror, as the case may be? Right?

หรือความรู้สึกสยอง ก็แล้วแต่กรณีนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And therefore, he says, "How do I account for this inexplicable lack of emotions?

ดังนั้นเขาจึงคิดว่า "แล้วฉันจะอธิบายความรู้สึก ไร้อารมณ์นี้ได้อย่างไร"

This can't be my mother.

นี่ต้องไม่ใช่แม่ของฉันแน่ๆ

It's some strange woman pretending to be my mother."

ต้องเป็นหญิงแปลกหน้าสักคน ปลอมตัวมาเป็นแม่ของฉัน"

How do you test this?

เราทดสอบได้อย่างไร ?

Well, what you do is, if you take any one of you here, and put you in front of a screen,

ที่คุณต้องทำคือ ถ้าคุณให้ใครสักคนในที่นี้ ให้เขานั่งหน้าจอ

and measure your galvanic skin response,

และวัดความต้านทานไฟฟ้าของผิวหนัง

and show pictures on the screen,

และแสดงภาพต่างๆ บนจอ

I can measure how you sweat when you see an object,

ผมสามารถวัดว่าคุณเหงื่อออก มากน้อยแค่ไหนเมื่อคุณมองเห็นวัตถุ

like a table or an umbrella. Of course, you don't sweat.

เช่น โต๊ะ หรือร่ม แน่นอนว่าคุณจะไม่เหงื่อออก

If I show you a picture of a lion, or a tiger, or a pinup, you start sweating, right?

แต่ถ้าผมโชว์ภาพเสือ สิงโต หรือภาพวาบหวิว คุณจะเริ่มมีเหงื่อ

And, believe it or not, if I show you a picture of your mother --

และเชื่อหรือไม่ว่า ถ้าผมแสดงภาพแม่ของคุณ

I'm talking about normal people -- you start sweating.

ผมหมายถึงในคนปกตินะครับ คุณจะเริ่มเหงื่อออก

You don't even have to be Jewish.

ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเฉพาะกับคนยิวเท่านั้นนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, what happens if you show this patient?

ทีนี้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเอาภาพเหล่านี้ แสดงให้ผู้ป่วยรายนี้ดู?

You take the patient and show him pictures on the screen

คุณแสดงให้ผู้ป่วยรายนี้เห็นภาพต่างๆ บนจอ

and measure his galvanic skin response.

และวัดความต้านทานไฟฟ้าบนผิวหนัง

Tables and chairs and lint, nothing happens, as in normal people,

โต๊ะ เก้าอี้ เศษผ้า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เช่นเดียวกับในคนปกติ

but when you show him a picture of his mother,

แต่เมื่อคุณแสดงให้เขาเห็นภาพของแม่เขา

the galvanic skin response is flat.

ความต้านทานไฟฟ้าที่ผิวเขาก็ยังไม่มีการตอบสนอง

There's no emotional reaction to his mother,

ไม่มีการตอบสนองด้านอารมณ์ต่อแม่ของเขาเลย

because that wire going from the visual areas to the emotional centers is cut.

เพราะเส้นทางเชื่อต่อจากส่วนรับภาพ ไปถึงส่วนควบคุมอารมณ์นั้นถูกตัดขาด

So his vision is normal because the visual areas are normal,

สายตาของเขายังปกติ เนื่องจากส่วนรับภาพยังปกติ

his emotions are normal -- he'll laugh, he'll cry, so on and so forth --

อารมณ์ของเขาก็เป็นปกติ เขายังหัวเราะ ร้องไห้ และแสดงอารมณ์อื่นๆ ได้อยู่

but the wire from vision to emotions is cut

แต่เส้นทางเชื่อมระหว่างภาพ และอารมณ์นั้นถูกตัด

and therefore he has this delusion that his mother is an impostor.

และดังนั้นเขาจึงเกิดประสาทหลอน ว่าแม่ของเขานั้นคือตัวปลอม

It's a lovely example of the sort of thing we do:

นี่คือตัวอย่างของสิ่งที่เราทำ

take a bizarre, seemingly incomprehensible, neural psychiatric syndrome

คือเอากรณีของคนไข้ที่มีอาการทางจิต ที่แปลกประหลาด ราวกับไม่มีคำอธิบาย

and say that the standard Freudian view is wrong,

และบอกว่ามุมมองแบบฟรอยด์นั้นผิด

that, in fact, you can come up with a precise explanation

และจริงๆแล้ว คุณสามารถหาเหตุผล อธิบายได้อย่างแม่นยำ

in terms of the known neural anatomy of the brain.

โดยใช้ความรู้ด้านกายวิภาคของสมอง

By the way, if this patient then goes,

อ้อ อีกอย่างหนึ่ง ถ้าผู้ป่วยรายนี้กลับไป

and mother phones from an adjacent room -- phones him --

และแม่ของเขาโทรหาจากห้องข้างๆ

and he picks up the phone, and he says, "Wow, mom, how are you? Where are you?"

และเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพูด เขาจะพูดว่า "โอ้ แม่ครับ แม่เป็นยังไงบ้าง แม่อยู่ไหน"

There's no delusion through the phone.

ไม่มีอาการหลอนผ่านทางโทรศัพท์

Then, she approaches him after an hour, he says, "Who are you?

จากนั้นถ้าเธอเข้ามาหาเขาอีกชั่วโมงให้หลัง เขาจะพูดว่า "คุณเป็นใคร

You look just like my mother." OK?

คุณดูเหมือแม่ผมเลย"

The reason is there's a separate pathway

เหตุผลก็คือมันมีเส้นทางสื่อประสาทอีกเส้นทางหนึ่ง

going from the hearing centers in the brain to the emotional centers,

จากส่วนรับเสียงไปยังส่วนอารมณ์

and that's not been cut by the accident.

และเส้นทางนั้นไม่ได้ถูกตัดขาดโดยอุบัติเหตุ

So this explains why through the phone he recognizes his mother, no problem.

ดังนั้น นี่จึงอธิบายว่าทำไม เขาจึงจำแม่ของเขาได้ทางโทรศัพท์

When he sees her in person, he says it's an impostor.

และเมื่อเขาเห็นเธอตัวเป็นๆ เขาจึงบอกว่านี่คือตัวปลอม

OK, how is all this complex circuitry set up in the brain?

แล้ววงจรที่ซับซ้อนนี้ ถูกสร้างขึ้นอย่างไรในสมองเรา?

Is it nature, genes, or is it nurture?

เป็นเรื่องธรรมชาติ พันธุกรรม หรือการเลี้ยงดู?

And we approach this problem

และวิธีที่เราแก้ปัญหานี้

by considering another curious syndrome called phantom limb.

โดยการศึกษาโรคประหลาดอีกโรค ชื่อ แขนขาลวง (phantom limb)

And you all know what a phantom limb is.

และทุกคนรู้ว่าแขนขาลวงคืออะไร

When an arm is amputated, or a leg is amputated, for gangrene,

เมื่อ แขนถูกตัด หรือขาถูกตัดเพราะเนื้อเน่า

or you lose it in war -- for example, in the Iraq war,

หรือคุณเสียมันไปในสงคราม ตัวอย่างเช่นในสงครามอิรัก

it's now a serious problem --

ซึ่งตอนนี้กำลังเป็นปัญหาหนัก

you continue to vividly feel the presence of that missing arm,

คุณยังคงรู้สึกได้ชัดเจนว่าแขนขานั้นยังอยู่ แม้ว่ามันจะหายไปแล้ว

and that's called a phantom arm or a phantom leg.

และมันเรียนกว่า แขนลวง หรือ ขาลวง

In fact, you can get a phantom with almost any part of the body.

อันที่จริง คุณเกิดอาการ "ลวง" ได้กับทุกส่วนของร่างกาย

Believe it or not, even with internal viscera.

เชื่อหรือไม่ แม้แต่กับอวัยวะภายใน

I've had patients with the uterus removed -- hysterectomy --

ผมเคยมีคนป่วยที่ผ่าตัดมดลูกออกไปแล้ว

who have a phantom uterus, including phantom menstrual cramps

ซึ่งมีอาการ มดลูกลวง รวมถึง ปวดท้องประจำเดือนลวงด้วย

at the appropriate time of the month.

ในช่วงเวลาที่เหมาะสมของเดือน

And in fact, one student asked me the other day,

อันที่จริง มีนักเรียนคนหนึ่งถามผมเมื่อวันก่อนว่า

"Do they get phantom PMS?"

"แล้วเธอมีอาการ วัยทองลวง (PMS) ด้วยไหม ?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A subject ripe for scientific enquiry, but we haven't pursued that.

เป็นอีกหัวข้อที่พร้อมสำหรับการค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์ แต่เราไม่ได้ศึกษาในแนวทางนั้นนะครับ

OK, now the next question is,

ทีนี้ อีกคำถามหนึ่งก็คือ

what can you learn about phantom limbs by doing experiments?

คุณจะเรียนรู้อะไรได้บ้างเกี่ยวกับแขนขาลวง โดยใช้การทดลอง

One of the things we've found was,

สิ่งหนึ่งที่เราพบคือ

about half the patients with phantom limbs

เกือบครึ่งหนึ่งของคนไข้ที่มีอาการแขนขาลวง

claim that they can move the phantom.

อ้างว่าพวกเขาสามารถเคลื่อนไหวแขนขาลวงนั้นได้

It'll pat his brother on the shoulder,

เขาใช้มันตบไหล่พี่ชายของเขาได้

it'll answer the phone when it rings, it'll wave goodbye.

เขาใช้มันรับโทรศัพท์เมื่อมันดัง หรือใช้มันโบกมือลา

These are very compelling, vivid sensations.

มันให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก

The patient's not delusional.

คนไข้ไม่ได้ประสาทหลอน

He knows that the arm is not there,

เขารู้อยู่แก่ใจว่าแขนเขาไม่มีแล้ว

but, nevertheless, it's a compelling sensory experience for the patient.

แต่มันเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนสำหรับคนไข้

But however, about half the patients, this doesn't happen.

อย่างไรก็ตาม อีกครึ่งหนึ่งของคนไข้ไม่มีอาการเหล่านี้

The phantom limb -- they'll say, "But doctor, the phantom limb is paralyzed.

อาการแขนขาลวง แต่เขาจะพูดว่า "แต่หมอ แขนขาลวงของผมเป็นอัมพาต"

It's fixed in a clenched spasm and it's excruciatingly painful.

มันอยู่นิ่งในลักษณะกำแน่นและเจ็บปวดเกินบรรยาย

If only I could move it, maybe the pain will be relieved."

ถ้าผมสามารถขยับมันได้ บางทีคามเจ็บปวดอาจบรรเทาลง"

Now, why would a phantom limb be paralyzed?

ทีนี้ ทำไมแขนขาลวงจึงเป็นอัมพาตได้

It sounds like an oxymoron.

ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกัน

But when we were looking at the case sheets, what we found was,

แต่เมื่อเราดูที่ประวัติคนไข้ เราพบว่า

these people with the paralyzed phantom limbs,

คนเหล่านี้ที่มีอาการแขนขาลวงอัมพาตนั้น

the original arm was paralyzed because of the peripheral nerve injury.

มีแขนจริงที่เป็นอัมพาต เพราะการบาดเจ็บทางเส้นประสาท

The actual nerve supplying the arm was severed,

เส้นประสาทจริงๆซึ่งเชื่อมไปยังแขนถูกตัดขาด

was cut, by say, a motorcycle accident.

ถูกตัดโดยอุบัติเหตุทางจักรยานยนต์เป็นต้น

So the patient had an actual arm, which is painful,

ดังนั้นคนไข้ยังมีแขนซึ่งเจ็บปวด

in a sling for a few months or a year, and then,

อยู่ในที่ห้อยแขนเป็นเวลา 2-3 เดือน หรือเป็นปี แล้วจากนั้น

in a misguided attempt to get rid of the pain in the arm,

ด้วยความพยายามจะช่วยกำจัดความเจ็บปวดที่แขน อันเกิดจากความเข้าใจผิดๆ

the surgeon amputates the arm,

ศัลยแพทย์จึงตัดแขนข้างนั้น

and then you get a phantom arm with the same pains, right?

และจากนั้นคุณก็จะได้แขนลวง ที่ยังคงความเจ็บปวดอยู่

And this is a serious clinical problem.

และนี่เป็นกรณีป่วยที่รุนแรง

Patients become depressed.

ผู้ป่วยบางคนเป็นโรคซึมเศร้า

Some of them are driven to suicide, OK?

บางคนคิดฆ่าตัวตาย

So, how do you treat this syndrome?

แล้วคุณจะรักษาอาการเหล่านี้ได้อย่างไร

Now, why do you get a paralyzed phantom limb?

ทำไมคุณจึงเกิดอาการแขนลวงอัมพาต

When I looked at the case sheet, I found that they had an actual arm,

เมื่อผมศึกษาประวัติคนไข้เหล่านี้ ผมพบว่าพวกเขาล้วนมีแขนจริง

and the nerves supplying the arm had been cut,

และเส้นประสาทที่เชื่อมต่อแขนนั้นถูกตัดขาด

and the actual arm had been paralyzed,

และแขนจริงก็กลายเป็นอัมพาต

and lying in a sling for several months before the amputation,

และห้อยอยู่ในที่แขวนหลายเดือนก่อนถูกตัด

and this pain then gets carried over into the phantom itself.

และความเจ็บปวดนี้ถูกส่งถ่ายไปยังแขนลวง

Why does this happen?

ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

When the arm was intact, but paralyzed,

เมื่อแขนยังอยู่ แต่เป็นอัมพาต

the brain sends commands to the arm, the front of the brain, saying, "Move,"

สมองจะส่งคำสั่งไปยังแขน สมองส่วนหน้าจะสั่งว่า "ขยับ"

but it's getting visual feedback saying, "No."

และได้รับการป้อนกลับทางสายตาบอกว่า "ไม่"

Move. No. Move. No. Move. No.

ขยับ ไม่ ขยับ ไม่ ขยับ ไม่

And this gets wired into the circuitry of the brain,

และนี่ถูกบันทึกฝังลงในวงจรของสมอง

and we call this learned paralysis, OK?

และเราเรียกสิ่งนี้ว่า ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้

The brain learns, because of this Hebbian, associative link,

สมองเรียนรู้ ตามการเรียนรู้แบบเฮ็บเบี้ยน (Hebbian)

that the mere command to move the arm

ว่าเพียงแค่ส่งคำสั่งไปขยับแขน

creates a sensation of a paralyzed arm.

จะสร้างความรู้สึกของแขนที่เป็นอัมพาต

And then, when you've amputated the arm,

ดังนั้น เมื่อคุณตัดแขนออก

this learned paralysis carries over into your body image

ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้นี้ จึงถ่ายทอดไปยังภาพพจน์ของร่างกาย

and into your phantom, OK?

และไปยังแขนลวง โอเคไหมครับ

Now, how do you help these patients?

แล้วคุณจะช่วยคนไข้เหล่านี้อย่างไร ?

How do you unlearn the learned paralysis,

คุณจะทำให้อัมพาตจากการเรียนรู้นั้นถูกลืมได้

so you can relieve him of this excruciating, clenching spasm

เพื่อที่คุณจะได้ช่วยเขาบรรเทาจากอาการ มือกำแน่นอันเจ็บปวด

of the phantom arm?

ของแขนลวงได้

Well, we said, what if you now send the command to the phantom,

ดังนั้นเราจึงคิดว่า ถ้าตอนนี้คุณส่งคำสั่งไปยังแขนลวง

but give him visual feedback that it's obeying his command, right?

แล้วให้เขาเห็นการป้อนกลับทางสายตาว่า แขนนั้นมันทำตามคำสั่ง

Maybe you can relieve the phantom pain, the phantom cramp.

บางทีคุณอาจจะช่วยบรรเทา ความเจ็บปวดลวง ตะคริวลวงนี้ได้

How do you do that? Well, virtual reality.

แล้วคุณจะทำอย่างไร ก็ใช้ความจริงเสมือนสิครับ (virtual reality)

But that costs millions of dollars.

แต่นั้นมันแพงหลายล้านดอลลาร์

So, I hit on a way of doing this for three dollars,

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจทำมัน ในแบบที่ใช้เงินเพียง 3 ดอลลาร์

but don't tell my funding agencies.

แต่อย่าบอกผู้ให้ทุนสนับสนุนงานวิจัยผมนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

OK? What you do is you create what I call a mirror box.

สิ่งที่ทำคือคุณสร้างสิ่งทีผมเรียกว่ากล่องกระจก

You have a cardboard box with a mirror in the middle,

คุณมีกล่องกระดาษที่มีกระจกวางไว้ตรงกลาง

and then you put the phantom -- so my first patient, Derek, came in.

และจากนั้นคุณเอาแขนลวงใส่เข้าไป คนไข้คนแรกของผม เดเร็ก เข้ามา

He had his arm amputated 10 years ago.

แขนเขาถูกตัดไปแล้วเมื่อ 10 ปีก่อน

He had a brachial avulsion, so the nerves were cut

เขาได้รับบาดเจ็บที่ศูนย์รวมประสาทบริเวณหัวไหล่ ดังนั้นเส้นประสาทจึงถูกตัด

and the arm was paralyzed, lying in a sling for a year, and then the arm was amputated.

แขนเขาเป็นอัมพาต ห้อยอยู่ในที่ห้อยแขนเป็นปี และสุดท้ายก็ถูกตัด

He had a phantom arm, excruciatingly painful, and he couldn't move it.

เขาเกิดมีแขนลวด มันเจ็บปวดแสนสาหัส และเขาขยับมันไม่ได้

It was a paralyzed phantom arm.

มันเป็นแขนลวงอัมพาต

So he came there, and I gave him a mirror like that, in a box,

เขาเข้ามาและผมให้กระจกแบบนั้นในกล่อง

which I call a mirror box, right?

ที่ผมเรียกว่ากล่องกระจก

And the patient puts his phantom left arm,

คนไข้สอดแขนลวงด้านซ้าย

which is clenched and in spasm, on the left side of the mirror,

ที่ซึ่งกำแน่น ไว้ทางซ้ายของกระจก

and the normal hand on the right side of the mirror,

และแขนข้างที่ปกติทางด้านขวาของกระจก

and makes the same posture, the clenched posture,

และให้ทำท่าทางเดียวกัน ท่ากำมือ

and looks inside the mirror. And what does he experience?

และมองดูในกระจก และเขาจะเกิดประสบการณ์อย่างไร

He looks at the phantom being resurrected,

เขามองเห็นแขนลวงกำลังคืนชีพขึ้นมา

because he's looking at the reflection of the normal arm in the mirror,

เพราะเขามองเห็นภาพสะท้อนของแขนที่ปกติในกระจก

and it looks like this phantom has been resurrected.

มันจึงเหมือนกับแขนลวงได้กลับมาแล้ว

"Now," I said, "now, look, wiggle your phantom --

"ทีนี้" ผมกล่าว "ทีนี้ลองกระดิก

your real fingers, or move your real fingers while looking in the mirror."

นิ้วจริงๆ หรือขยับนิ้วจริงในขณะมองกระจก"

He's going to get the visual impression that the phantom is moving, right?

เขาจะได้เห็นภาพว่านิ้วลวงกำลังขยับใช่ไหม

That's obvious, but the astonishing thing is,

นั่นมันชัดเจนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่น่าทึ่งคือ

the patient then says, "Oh my God, my phantom is moving again,

คนไข้กล่าว่า "โอ้พระเจ้า แขนลวงผมขยับได้แล้ว"

and the pain, the clenching spasm, is relieved."

และความเจ็บปวด อาการกำแน่นก็ค่อยยังชั่วขึ้น

And remember, my first patient who came in --

และโปรดจำว่า คนไข้คนแรกที่เข้ามา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

-- thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

My first patient came in, and he looked in the mirror,

คนไข้คนแรกที่เข้ามา และเขามองกระจก

and I said, "Look at your reflection of your phantom."

และผมบอกว่า "ดูภาพสะท้อนของแขนลวงคุณสิ"

And he started giggling, he says, "I can see my phantom."

เขาเริ่มหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า "ผมเห็นแขนลวงผมแล้ว"

But he's not stupid. He knows it's not real.

แต่เขาไม่ได้โง่ เขารู้ว่ามันไม่จริง

He knows it's a mirror reflection,

เขารู้ว่ามันเป็นภาพสะท้อนในกระจก

but it's a vivid sensory experience.

แต่มันเป็นประสบการณ์รับรู้ทางประสาทที่สมจริง

Now, I said, "Move your normal hand and phantom."

และผมบอกว่า "ขยับมือจริงและมือลวงของคุณ"

He said, "Oh, I can't move my phantom. You know that. It's painful."

เขาพูดว่า "ผมขยับแขนลวงไม่ได้หรอก หมอก็รู้ มันเจ็บปวด"

I said, "Move your normal hand."

ผมบอก "ขยับมือข้างปกติของคุณ"

And he says, "Oh my God, my phantom is moving again. I don't believe this!

และเขากล่าวว่า "โอ้พระเจ้า แขนลวงผมขยับได้แล้ว ผมไม่อยากเชื่อเลย"

And my pain is being relieved." OK?

และความเจ็บปวดก็ลดลงด้วย

And then I said, "Close your eyes."

และจากนั้นผมบอกว่า "ลองหลับตา"

He closes his eyes.

เขาหลับตาลง

"And move your normal hand."

"และขยับมือข้างที่ปกติของคุณ"

"Oh, nothing. It's clenched again."

"ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย มันกำแน่นอีกแล้ว"

"OK, open your eyes."

"โอเค ลืมตาได้"

"Oh my God, oh my God, it's moving again!"

"โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า มันขยับได้อีกแล้ว"

So, he was like a kid in a candy store.

เขากลายเป็นเหมือนเด็กในร้านขนมเลย

So, I said, OK, this proves my theory about learned paralysis

ดังนั้น นี่จึงพิสูจน์ทฤษฎีของผมเรื่อง ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้

and the critical role of visual input,

และความสำคัญของข้อมูลทางสายตา

but I'm not going to get a Nobel Prize

แต่ผมคงไม่ได้รางวัลโนเบล

for getting somebody to move his phantom limb.

สำหรับการทำให้ใครบางคน สามารถขยับแขนขาลวงได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It's a completely useless ability, if you think about it.

มันเป็นความสามารถที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ถ้าคุณลองคิดดู

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But then I started realizing, maybe other kinds of paralysis

แต่ผมก็เริ่มตระหนักว่า บางที ความเป็นอัมพาตแบบอื่นๆ

that you see in neurology, like stroke, focal dystonias --

ที่คุณเห็นในประสาทวิทยา เช่น เส้นเลือดในสมองอุดตัน หรืออาการดิโทเนียเฉพาะจุด (focal dystonias)

there may be a learned component to this,

บางทีอาจมีปัจจัยอันเกิดจากการเรียนรู้เสริมเข้าไปด้วย

which you can overcome with the simple device of using a mirror.

ซึ่งคุณสามารถเอาชนะมันได้ด้วย อุปกรณ์ง่ายๆ เช่นกระจก

So, I said, "Look, Derek" --

ผมจึงพูดว่า "เอาล่ะ เดเร็ก"

well, first of all, the guy can't just go around carrying a mirror to alleviate his pain --

คืออย่างแรก เขาคงไม่สามารถแบกกระจกตลอดเวลา เพื่อให้ความเจ็บปวดเขาหายไป

I said, "Look, Derek, take it home and practice with it for a week or two.

ผมจึงพูดว่า "เอาล่ะ เดเร็ก เอากระจกนี่กลับบ้าน แล้วลองฝึกดูสักอาทิตย์ สองอาทิตย์

Maybe, after a period of practice,

บางที หลังจากที่ฝึกไปสักพัก

you can dispense with the mirror, unlearn the paralysis,

คุณจะเลิกใช้กระจกได้ และลืมอาการอัมพาต

and start moving your paralyzed arm,

และเริ่มขยับแขนที่เป็นอัมพาตได้

and then, relieve yourself of pain."

และจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของคุณ"

So he said OK, and he took it home.

เขาตอบตกลงและเอากระจกกลับบ้านไป

I said, "Look, it's, after all, two dollars. Take it home."

"จริงๆ แล้วมันก็แค่สองเหรียญ เอามันกลับบ้านไปเลย"

So, he took it home, and after two weeks, he phones me,

เขาจึงเอามันกลับบ้าน และหลังจากนั้นสองอาทิตย์ เขาโทรหาผม

and he said, "Doctor, you're not going to believe this."

เขาพูดว่า "หมอ หมอต้องไม่เชื่อผมแน่ๆ"

I said, "What?"

ผมถาม "อะไรหรือ"

He said, "It's gone."

เขาบอก "มันหายไปแล้ว"

I said, "What's gone?"

ผมถาม "อะไรหาย"

I thought maybe the mirror box was gone.

ผมคิดว่า บางทีกล่องกระจกหายไปแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He said, "No, no, no, you know this phantom I've had for the last 10 years?

เขาบอกว่า "ไม่ใช่ครับ แขนลวงของผม ที่ผมมีมาตลอด 10 ปีมานี้"

It's disappeared."

มันหายไปแล้ว

And I said -- I got worried, I said, my God,

ผมกังวลมาก พระเจ้า

I mean I've changed this guy's body image,

ผมได้เปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของเขาไปแล้ว

what about human subjects, ethics and all of that?

แล้วเรื่องเกี่ยวกับมนุษยธรรม จรรยาบรรณ และอื่นๆ ล่ะ

And I said, "Derek, does this bother you?"

ผมถาม "เดเร็ก นี่ทำให้คุณกังวลหรือเปล่า"

He said, "No, last three days, I've not had a phantom arm

เขาบอกว่า "ไม่เลย สามวันที่ผ่านมา ผมไม่มีแขนลวงแล้ว"

and therefore no phantom elbow pain, no clenching,

และดังนั้น จึงไม่มีความปวดจากข้อศอกลวง ไม่มีอาการกำมือแน่น

no phantom forearm pain, all those pains are gone away.

ไม่มีความเจ็บปวดจากต้นแขนลวง ความเจ็บปวดทุกอย่างหายไปหมด

But the problem is I still have my phantom fingers dangling from the shoulder,

แต่ปัญหาคือผมรู้สึกถึงนิ้วลวง ที่ห้อยอยู่ตรงหัวไหล่ผม

and your box doesn't reach."

และกล่องของคุณก็ลึกไม่พอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"So, can you change the design and put it on my forehead,

"ดังนั้น คุณช่วยออกแบบใหม่ และเอามันผูกไว้กับหน้าผากผมได้ไหม"

so I can, you know, do this and eliminate my phantom fingers?"

เพื่อที่ผมจะได้ทำแบบนี้ และกำจัดนิ้วลวงออกไป

He thought I was some kind of magician.

เขาคงนึกว่าผมเป็นนักมายากล

Now, why does this happen?

ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

It's because the brain is faced with tremendous sensory conflict.

นั่นเป็นเพราะสมองนั้น ต้องเจอกับความขัดแย้งของประสาทสัมผัส

It's getting messages from vision saying the phantom is back.

มันได้รับข้อความจากภาพว่าแขนลวงกลับมาแล้ว

On the other hand, there's no proprioception,

และในทางกลับกัน มันไม่มีตัวรับสัมผัสที่สอดคล้องกัน

muscle signals saying that there is no arm, right?

สัญญาณกล้ามเนื่อบอกว่าแขนนั้นไม่มีจริง

And your motor command saying there is an arm,

และคำสั่งสู่กล้ามเนื้อบอกว่ามันมีแขน

and, because of this conflict, the brain says, to hell with it,

และด้วยความขัดแย้งนี้ สมองจึงบอกว่า ช่างหัวมัน

there is no phantom, there is no arm, right?

ไม่มีทั้งแขนปิศาจ ไม่มีทั้งแขนจริงนั่นแหละ

It goes into a sort of denial -- it gates the signals.

มันเข้าสู่สถานะการไม่ยอมรับ ลบล้างสัญญาณ

And when the arm disappears, the bonus is, the pain disappears

และเมื่อแขนหายไปแล้ว ของแถมคือความเจ็บปวดก็หายไปด้วย

because you can't have disembodied pain floating out there, in space.

เพราะคุณไม่สามารถมีความเจ็บปวด ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศได้

So, that's the bonus.

และนั่นเป็นของแถม

Now, this technique has been tried on dozens of patients

เทคนิคนี้ ได้ถูกทดลองกับคนไข้จำนวนมาก

by other groups in Helsinki,

โดยกลุ่มวิจัยอื่นๆ ในเฮลซิงกิ

so it may prove to be valuable as a treatment for phantom pain,

ดังนั้นมันจึงพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นการรักษา ที่จำเป้นสำหรับความเจ็บปวดลวง

and indeed, people have tried it for stroke rehabilitation.

และอันที่จริงแล้ว ผู้คนยังทดลองมัน กับการพักฟืนจากเส้นเลือดในสมองอุดตัน

Stroke you normally think of as damage to the fibers,

อาการเส้นเลือดในสมองอุดตันที่ปกติแล้ว คุณคิดว่าเป็นความบาดเจ็บของเส้นประสาท

nothing you can do about it.

คุณทำอะไรกับมันไม่ได้

But, it turns out some component of stroke paralysis is also learned paralysis,

แต่มันกลายเป็นว่า บางส่วนของอัมพาตจาก เส้นเลือดในสมองอุตันนั้นเกิดจากการเรียนรู้

and maybe that component can be overcome using mirrors.

และบางทีส่วนที่ว่านั้นอาจแก้ไขได้ โดยการใช้กระจก

This has also gone through clinical trials,

กรณีนี้ก็เช่นกันได้ถูกไปใช้แล้วในการทดลองทางคลินิก

helping lots and lots of patients.

เพื่อช่วยเหลือคนไข้จำนวนมาก

OK, let me switch gears now to the third part of my talk,

โอเค ผมขอเปลี่ยนหัวข้อไปยัง ส่วนที่สามของการบรรยายของผม

which is about another curious phenomenon called synesthesia.

ซึ่งเกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์แปลกๆ ที่เรียกว่าซินเนสทีเซีย (synesthesia)

This was discovered by Francis Galton in the nineteenth century.

มันถูกค้นพบโดย ฟรานซิส แกลตัน (Francis Galton) ในศตวรรษ์ที่ 19

He was a cousin of Charles Darwin.

เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับ ชาลส์ ดาร์วิน

He pointed out that certain people in the population,

เขาชี้ให้เห็นว่าบางคนในกลุ่มประชากร

who are otherwise completely normal, had the following peculiarity:

ผู้ซึ่งดูปกติในเรื่องอื่นๆ จะมีอาการดังนี้

every time they see a number, it's colored.

ทุกครั้งที่เขาเห็นตัวเลข มันเป็นสี

Five is blue, seven is yellow, eight is chartreuse,

ห้าคือสีน้ำเงิน เจ็ดคือสีเหลือง แปดคือสีตองอ่อน

nine is indigo, OK?

เก้าคือสีคราม

Bear in mind, these people are completely normal in other respects.

โปรดระลึกว่า คนเหล่านี้ เป็นคนปกติดีทุกอย่างในเรื่องอื่นๆ

Or C sharp -- sometimes, tones evoke color.

หรือ บางครั้งโน้ตเสียงเป็นตัวกระตุ้นสี

C sharp is blue, F sharp is green,

ซีชาร์ปเป็นสีน้ำเงิน เอฟชาร์ปเป็นสีเขียว

another tone might be yellow, right?

โน้ตอื่นๆ อาจเป็นสีเหลือง

Why does this happen?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

This is called synesthesia. Galton called it synesthesia,

อาการนี้เรียกว่าซินเนสทีเซีย แกลตันเรียกมันว่าซินเนสทีเซีย

a mingling of the senses.

การผสมปนเปของประสาทรับรู้

In us, all the senses are distinct.

ในพวกเรา ประสาทรับรู้ทุกอย่างนั้นแยกกันเด็ดขาด

These people muddle up their senses.

แต่คนเหล่านี้มีประสาทสัมผัสผสมกันปนเป

Why does this happen?

ทำไมจึงเป็นเช่นนี้

One of the two aspects of this problem are very intriguing.

หนึ่งในสองแง่ของปัญหานี้น่าสนใจมาก

Synesthesia runs in families,

ซินเนสทีเซียถ่ายทอดกันในตระกูล

so Galton said this is a hereditary basis, a genetic basis.

ดังนั้น แกลตันจึงกล่าวว่านี่เป็น อาการที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม

Secondly, synesthesia is about -- and this is what gets me to my point

แง่ที่สอง ซินเนสทีเซียเกี่ยวข้องกับ -- และนี่จะโยงไปสู่ประเด็นของผม

about the main theme of this lecture, which is about creativity --

เกี่ยวข้องกับใจความหลักของบรรยายครั้งนี้ ซึ่งเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์

synesthesia is eight times more common among artists, poets, novelists

ซินเนสทีเซียนั้นพบบ่อยเป็น 8 เท่า ในกลุ่มศิลปิน กวี นักประพันธ์

and other creative people than in the general population.

และคนอื่นๆ ที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ มากกว่าในคนทั่วไป

Why would that be?

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ?

I'm going to answer that question.

ผมกำลังจะตอบคำถามนั้น

It's never been answered before.

มันไม่เคยได้รับคำตอบมาก่อน

OK, what is synesthesia? What causes it?

เอาล่ะ อะไรคือซินเนสทีเซีย ? อะไรเป็นสาเหตุ ?

Well, there are many theories.

มีหลายทฤษฎีที่ใช้อธิบาย

One theory is they're just crazy.

ทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่า คนเหล่านี้ก็แค่เป็นบ้า

Now, that's not really a scientific theory, so we can forget about it.

นั่นไม่ใช่ทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์สักเท่าไหร่ เราลืมมันไปได้เลย

Another theory is they are acid junkies and potheads, right?

อีกทฤษฎีกล่าวว่า พวกนี้คือพวกติดยา พวกพี้กัญชา

Now, there may be some truth to this,

บางทีอาจมีความจริงอยู่บ้าง

because it's much more common here in the Bay Area than in San Diego.

เพราะมันพบบ่อยมากในย่าน เบย์ แอเรีย มากกว่าในซานดิเอโก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

OK. Now, the third theory is that --

ทฤษฎีที่สาม กล่าวว่า --

well, let's ask ourselves what's really going on in synesthesia. All right?

เอาล่ะ ลองถามตัวเราเองก่อนว่าเกิดอะไรขึน เมื่อเกิดซินเนสทีเซีย ตกลงไหมครับ?

So, we found that the color area and the number area

เราพบว่า สมองส่วนประมวลสี และส่วนประมวลตัวเลขนั้น

are right next to each other in the brain, in the fusiform gyrus.

อยู่ติดกันในสมอง ในฟิวซิฟอร์มไจรัส

So we said, there's some accidental cross wiring

เราเชื่อว่า มันเกิดการเชื่อมโยงที่ผิดพลาด

between color and numbers in the brain.

ข้ามกันไปมาระหว่างสีและตัวเลขในสมอง

So, every time you see a number, you see a corresponding color,

ดังนั้น ทุกครั้งที่คุณเห็นตัวเลข คุณจะเห็นสีที่สอดคล้องกันด้วย

and that's why you get synesthesia.

และนั่นทำให้คุณเป็นซินเนสทีเซีย

Now remember -- why does this happen?

ทีนี้โปรดจำว่า -- ทำไมจึงเป็นเช่นนี้?

Why would there be crossed wires in some people?

ทำไมถึงมีการเชื่อมโยงผิดพลาดในเฉพาะบางคน

Remember I said it runs in families?

จำไว้ว่า ผมบอกว่ามันสืบทอดในตระกูล

That gives you the clue.

นั่นเป็นคำบอกใบ้คุณ

And that is, there is an abnormal gene,

ว่ามียีนผิดปกติอยู่ตัวหนึ่ง

a mutation in the gene that causes this abnormal cross wiring.

ยีนตัวหนึ่งที่กลายพันธุ์และเป็นสาเหตุ ของการเชื่อมโยงข้ามกันที่ผิดปกติ

In all of us, it turns out

ในพวกเราทุกคนนั้น

we are born with everything wired to everything else.

ปรากฏว่าเราเกิดมาด้วยสภาพที่ ทุกอย่างเชื่อมโยงกับทุกอย่าง

So, every brain region is wired to every other region,

ทุกส่วนในสมองเชื่อมโยงกับส่วนอื่นๆ ทุกส่วน

and these are trimmed down to create

และมันจะค่อยๆ ถูกตัดออก

the characteristic modular architecture of the adult brain.

เพื่อสร้างโครงสร้างของสมองผู้ใหญ่

So, if there's a gene causing this trimming

ดังนั้น ถ้ามียีนตัวหนึ่งที่ทำหน้าที่ตัดการเชื่อมโยงนี้

and if that gene mutates,

และถ้ายีนนั้นเกิดกลายพันธุ์

then you get deficient trimming between adjacent brain areas.

ดังนั้นคุณจะได้การตัดการเชื่อมโยงที่ผิดพลาด ระหว่างสองส่วนในสมอง

And if it's between number and color, you get number-color synesthesia.

และถ้ามันเกิดขึ้นระหว่างตัวเลขและสี คุณจะได้ซินเนสทีเซียประเภทสีและตัวเลข

If it's between tone and color, you get tone-color synesthesia.

และถ้าเป็นระหว่างโทนเสียงและสี คุณจะได้ซินเนสทีเซียประเภทเสียงและสี

So far, so good.

ฟังดูดีใช่ไหมครับ

Now, what if this gene is expressed everywhere in the brain,

ทีนี้ ถ้ายีนตัวนี้ทำงานทุกๆที่ในสมอง

so everything is cross-connected?

ดังนั้นทุกอย่างในสมองจะถูกเชื่อมโยงข้ามกันหรือเปล่า?

Well, think about what artists, novelists and poets have in common,

ลองนึกถึงสิ่งที่ศิลปิน นักประพันธ์ และกวีล้วนมีเหมือนกัน

the ability to engage in metaphorical thinking,

นั่นคือความสามารถในการคิดแบบอุปมาเปรียบเปรย

linking seemingly unrelated ideas,

เชื่อมโยงแนวคิดที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกันเลย

such as, "It is the east, and Juliet is the Sun."

เช่น "นั่นคือทิศบูรพาและจูเลียตเป็นดั่งดวงอาทิตย์"

Well, you don't say, Juliet is the sun,

คุณคงไม่พูดว่า จูเลียตเป็นดั่งดวงอาทิตย์

does that mean she's a glowing ball of fire?

นั่นแปลว่า จูเลียตคือลูกไฟดวงใหญ่หรือเปล่า

I mean, schizophrenics do that, but it's a different story, right?

คนเป็นโรคจิตเภทอาจเห็นแบบนั้น แต่นั่นมันคนละเรื่องกันนะครับ

Normal people say, she's warm like the sun,

คนปกติจะบอกว่า เธอนั้นอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์

she's radiant like the sun, she's nurturing like the sun.

เธอเปล่งประกายเหมือนดวงอาทิตย์ เธออ่อนโยนเหมือนดวงอาทิตย์

Instantly, you've found the links.

ในทันใดนั้น คุณมองเห็นความเชื่อมโยง

Now, if you assume that this greater cross wiring

ทีนี้ ถ้าคุณสมมติว่ามีการเชื่อมโยงที่มากกว่านั้น

and concepts are also in different parts of the brain,

และแนวคิดคือมันเกิดขึ้นกับส่วนอื่นๆของสมองด้วย

then it's going to create a greater propensity

ทีนี้มันก็จะก่อให้เกิดแนวโน้มที่สูงขึ้น

towards metaphorical thinking and creativity

ที่จะมีความคิดแบบอุปมาอุปมัย และความคิดสร้างสรรค์

in people with synesthesia.

ในผู้คนที่เป็นซิเนสทีเซีย

And, hence, the eight times more common incidence of synesthesia

และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เราพบรายงาน ผู้เป็นซิเนสทีเซียบ่อยเป็น 8 เท่า

among poets, artists and novelists.

ในกลุ่มกวี ศิลปิน และนักประพันธ์

OK, it's a very phrenological view of synesthesia.

เอาหล่ะ นี่คือมุมมองของซินเนสทีเซีย ในเชิงการทำนายจากลักษณะสมอง

The last demonstration -- can I take one minute?

การสาธิตสุดท้าย ผมขอสักนาทีนึงนะครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

OK. I'm going to show you that you're all synesthetes, but you're in denial about it.

ผมจะแสดงให้คุณดูว่าทุกคนเป็นซินเนสทีเซีย แต่พวกคุณปฏิเสธมัน

Here's what I call Martian alphabet. Just like your alphabet,

นี่คือสิ่งที่ผมเรียกว่าตัวอักษรภาษามนุษย์ดาวอังคาร มันคล้ายๆกับตัวอักษรของคุณแหล่ะครับ

A is A, B is B, C is C.

เอ คือ เอ บี คือ บี ซี คือ ซี

Different shapes for different phonemes, right?

รูปร่างต่างกัน ก็ออกเสียงต่างกัน

Here, you've got Martian alphabet.

ทีนี้ คุณมีตัวอักษรชาวดาวอังคาร

One of them is Kiki, one of them is Bouba.

ตัวหนึ่งชื่อ กิกี้ อีกตัวชื่อ โบบ้า

Which one is Kiki and which one is Bouba?

ตัวไหนชื่อ กิกี้ และตัวไหนชื่อ โบบ้า ครับ

How many of you think that's Kiki and that's Bouba? Raise your hands.

มีใครบ้างคิดว่า นั่นคือ กิกี้ และนั้นคือ โบบ้า ยกขึ้นมือครับ

Well, it's one or two mutants.

เอาหล่ะ มีมนุษย์กลายพันธุ์อยู่คนสองคน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

How many of you think that's Bouba, that's Kiki? Raise your hands.

มีใครบ้างคิดว่า นั่นคือ โบบ้า และนั้นคือ กิกี้ ยกมือขึ้นครับ

Ninety-nine percent of you.

99% ของพวกคุณ

Now, none of you is a Martian. How did you do that?

และไม่มีใครเป็นชาวดาวอังคาร แล้วคุณรู้ได้อย่างไร

It's because you're all doing a cross-model synesthetic abstraction,

นั่นเป็นเพราะทุกคนกำลังทำ การสรุปเชิงนามธรรมข้ามประสาทรับรู้ (cross-modal synesthetic abstraction)

meaning you're saying that that sharp inflection -- ki-ki,

หมายถึงว่าคุณกำลังคิดว่า เสียงแหลมๆ กิ กิ้

in your auditory cortex, the hair cells being excited -- Kiki,

ในประสาทหูของคุณ เหล่าเซลล์ขนก็ถูกกระตุ้น -- กิ กิ้

mimics the visual inflection, sudden inflection of that jagged shape.

คล้ายกับภาพที่เห็น ภาพการหักมุมของภาพหยักๆ นั้น

Now, this is very important, because what it's telling you

นี่สำคัญมาก เพราะมันกำลังบอกคุณว่า

is your brain is engaging in a primitive --

สมองคุณกำลังใช้วิธีคิดแบบเก่าแก่

it's just -- it looks like a silly illusion,

มันแค่ มันเหมือนภาพลวงตาโง่ๆ

but these photons in your eye are doing this shape,

แต่โฟตอนในตาคุณสร้างภาพแบบนี้

and hair cells in your ear are exciting the auditory pattern,

และเซลล์ขนในหูคุณถูกกระตุ้นด้วยรูปแบบของเสียง

but the brain is able to extract the common denominator.

แต่สมองสามารถเพียงแค่ดึงเอาสิ่งที่โดดเด่นที่เหมือนกัน

It's a primitive form of abstraction,

มันคือรูปแบบเก่าแก่ของการสรุปแบบนามธรรม

and we now know this happens in the fusiform gyrus of the brain,

ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันเกิดขึ้นในส่วน ฟิวซิฟอร์ม ไจรัสของสมอง

because when that's damaged,

เพราะเมื่อมันถูกทำลาย

these people lose the ability to engage in Bouba Kiki,

คนเหล่านั้นจะเสียความสามารถ ในการคิดเรื่อง โบบ้า กิกิ้

but they also lose the ability to engage in metaphor.

แถมยังเสียความสามารถในการคิดอุปมาเปรียบเปรย

If you ask this guy, what -- "all that glitters is not gold,"

ถ้าคุณถาม "ทุกอย่างที่เป็นประกาย ไม่ใช่ทองเสมอไป" [สำนวน: ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างทีเห็น]

what does that mean?"

มันแปลว่าอะไร ?

The patient says, "Well, if it's metallic and shiny, it doesn't mean it's gold.

คนไข้จะบอกว่า "ถ้ามันเป็นโลหะและสะท้อนแสงได้ มันไม่ได้แปลว่าจะต้องเป็นทอง

You have to measure its specific gravity, OK?"

คุณจะต้องวัดความถ่วงจำเพาะด้วย รู้ไหม"

So, they completely miss the metaphorical meaning.

พวกเขาหลงประเด็นเรื่องความหมายเชิงอุปมา

So, this area is about eight times the size in higher --

สมองส่วนนี้ใหญ่เป็นแปดเท่าในสัตว์ตระกูลลิงชั้นสูง

especially in humans -- as in lower primates.

โดยเฉพาะในมนุษย์ เมื่อเทียบกับสัตว์ตระกูลลิงชั้นล่างๆ

Something very interesting is going on here in the angular gyrus,

บางสิ่งที่น่าสนใจมากกำลังเกิดขึ้นใน แองกูลาร์ไจรัส (angular gyrus)

because it's the crossroads between hearing, vision and touch,

เพราะมันคือถนนข้ามแดนระหว่างการได้ยิน การมองเห็น และสัมผัส

and it became enormous in humans. And something very interesting is going on.

มันใหญ่มหึมาในมนุษย์ และบางสิ่งที่น่าสนใจก็เกิดขึ้น

And I think it's a basis of many uniquely human abilities

และผมคิดว่า มันเป็นพื้นฐาน ของความสามารถพิเศษในมนุษย์

like abstraction, metaphor and creativity.

เช่น คิดเชิงนามธรรม การอุปมาเปรียบเทียบ และความคิดสร้างสรรค์

All of these questions that philosophers have been studying for millennia,

คำถามหลากหลายที่เหล่านักปราชญ์ ได้ศึกษามาเป็นพันปี

we scientists can begin to explore by doing brain imaging,

พวกเรานักวิทยาศสาสตร์ สามารถเริ่มค้นคว้าโดยการใช้ภาพถ่ายสมอง

and by studying patients and asking the right questions.

โดยการศึกษาคนไข้ และถามคำถามที่ถูก

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Sorry about that.

ขอโทษด้วยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)