3 clues to understanding your brain | VS Ramachandran

ویلایانور راماچاندران در مورد ذهن می‌گوید

Translator: Bidel Akbari Reviewer: Farzad Sekhavati

Well, as Chris pointed out, I study the human brain,

خوب، همانطور که کریس اشاره کرد، من مغز انسان --

the functions and structure of the human brain.

و کارکردهایش و ساختار مغز انسان را مطالعه می‌کنم.

And I just want you to think for a minute about what this entails.

و من فقط می‌خواهم که شما برای یه دقیقه فکر کنید که این شامل چی می‌شود.

Here is this mass of jelly, three-pound mass of jelly

اینجا ما این جرم ژله‌ای مانند را داریم که حدود یک و نیم کیلوگرم است.

you can hold in the palm of your hand,

می‌تونید اون رو کف دست‌تون بگیرید،

and it can contemplate the vastness of interstellar space.

جرمی که می‌تونه در مورد عظمت بین ستاره‌ای تعمق کنه.

It can contemplate the meaning of infinity

اون می‌تونه در مورد معنای بی‌نهایت تعمق کنه

and it can contemplate itself contemplating on the meaning of infinity.

اون می‌تونه به اینکه خودش داره درمورد معنای بی‌نهایت تعمق می‌کنه، فکر کنه.

And this peculiar recursive quality that we call self-awareness,

ما این توانایی بازگشتی (فکر کردن به تفکر خود) را خودآگاهی می‌نامیم.

which I think is the holy grail of neuroscience, of neurology,

که من فکر می‌کنم این توانایی، هدف نهایی نوروساینس و نورولوژیست.

and hopefully, someday, we'll understand how that happens.

و ما امیدواریم که روزی بفهمیم چگونه فرآیند خودآگاهی اتفاق می‌افته.

OK, so how do you study this mysterious organ?

شما چطور این عضو رمزآلود را مطالعه می‌کنید؟

I mean, you have 100 billion nerve cells,

منظورم اینه که شما ۱۰۰ بیلیون سلول عصبی دارید،

little wisps of protoplasm, interacting with each other,

رشته‌های باریکی از پروتوپلاسم که با همدیگه در حال تعامل هستند.

and from this activity emerges the whole spectrum of abilities

و از این فعالیت تمام طیف گسترده‌ی توانایی‌ها ایجاد می‌شه

that we call human nature and human consciousness.

توانایی‌هایی که ما اون‌ها رو سرشت انسانی و آگاهی انسانی می‌نامیم.

How does this happen?

چطور این اتفاق می‌افته؟

Well, there are many ways of approaching the functions of the human brain.

خوب، روش‌های مختلفی برای بررسی کارکردهای مغز انسان وجود داره.

One approach, the one we use mainly,

یه رویکرد که ما به طور عمده ازش استفاده می‌کنیم اینه که

is to look at patients with sustained damage to a small region of the brain,

بیمارانی که آسیب دائمی‌ای به یه قسمت کوچیک از مغزشون خورده رو مطالعه کنیم،

where there's been a genetic change in a small region of the brain.

و یا ببینیم که وقتی یک تغییر ژنتیکی در یک قسمت کوچک مغز پیش اومده.

What then happens is not an across-the-board reduction

چیزی که اتفاق می افته یک ناتوانی و کمبود فراگیر

in all your mental capacities,

در همه توانایی های مغز یا کندی توانایی های شناختی مغز نیست.

a sort of blunting of your cognitive ability.

در همه توانایی های مغز یا کندی توانایی های شناختی مغز نیست.

What you get is a highly selective loss of one function,

چیزی که اتفاق می افته یک فقدان و ناکارایی در یکی از تواناییهای مشخص مغزه

with other functions being preserved intact,

درحالیکه بقیه عملکردهای اون سالم و طبیعی هستند.

and this gives you some confidence in asserting

و این ما رو مطمئن می‌کنه که بتونیم ادعا کنیم

that that part of the brain is somehow involved in mediating that function.

اون قسمت از مغز یه جوری در اون عملکرد دخیله.

So you can then map function onto structure,

اون‌وقت شما می‌تونید کارکردها رو به جاهای مختلف ساختار مغز نسبت بدید،

and then find out what the circuitry's doing

و می‌تونید بفهمید که مداربندی مغز چه می‌کنه

to generate that particular function.

که اون کارکرد خاص رو ایجاد کنه.

So that's what we're trying to do.

این کاریه که ما سعی می‌کنیم انجام بدیم.

So let me give you a few striking examples of this.

بگذارید چند تا مثال جالب براتون بزنم.

In fact, I'm giving you three examples, six minutes each, during this talk.

درواقع در این سخنرانی براتون سه تا مثال می‌زنم که هرکدام‌شان ۶ دقیقه وقت می‌گیره.

The first example is an extraordinary syndrome called Capgras syndrome.

اولین مثال یک سندرم استثنایی که اسمش سندرم کاپگراس است.

If you look at the first slide there,

اگر اولین اسلاید رو اون بالا ببینید،

that's the temporal lobes, frontal lobes, parietal lobes, OK --

اون لوب‌های گیجگاهی و لوب‌های پیشانی و لوب‌های آهیانه‌ای است، خب--

the lobes that constitute the brain.

این‌ها لوب‌هایی هستند که مغز رو تشکیل می‌دهند.

And if you look, tucked away inside the inner surface of the temporal lobes --

و اگه سطح داخلی لوب‌های گیجگاهی رو نگاه کنید

you can't see it there --

-- اونجا نمی‌تونید ببینیدش--

is a little structure called the fusiform gyrus.

یه ساختار کوچکی هست که فیوزیفورم جایرس نام داره.

And that's been called the face area in the brain,

و اون منطقه چهره‌نگاری مغز است.

because when it's damaged, you can no longer recognize people's faces.

بخاطراینکه اگه صدمه ببینه، شما دیگه نمی‌تونید چهره‌های اشخاص رو تشخیص بدید.

You can still recognize them from their voice

می‌تونید افراد رو از رو صداشون تشخصی بدید،

and say, "Oh yeah, that's Joe,"

و مثلا بگید که آره، اون فلانیه،

but you can't look at their face and know who it is, right?

ولی نمی‌تونید دیگه به چهره‌شون نگاه کنید و بفهمید که اون کیه، درست؟

You can't even recognize yourself in the mirror.

اونوقت دیگه حتی نمی‌تونید خودتون رو داخل آینه بشناسید.

I mean, you know it's you because you wink and it winks,

منظورم اینه که شما می‌دونید که اون شما هستید چون وقتی چشمک می‌زنید تصویرتون هم چشمک می‌زنه،

and you know it's a mirror,

و می‌دونید که اون یه آینه است،

but you don't really recognize yourself as yourself.

اما شما واقعا خودتون رو به عنوان خودتون نمی‌شناسید.

OK. Now that syndrome is well known as caused by damage to the fusiform gyrus.

الان همه می‌دونند که علت این سندرم آسیب به فیزیفورم جایرس است.

But there's another rare syndrome, so rare, in fact,

اما یک سندرم نادر دیگه هم وجود داره، سندرمی که حقیقتا خیلی نادره،

that very few physicians have heard about it, not even neurologists.

تعداد خیلی کمی از پزشک‌ها و نورولوژیست‌ها در موردش شنیدند.

This is called the Capgras delusion,

اون «توهم کاپگرس» نام داره،

and that is a patient, who's otherwise completely normal,

اینجوریه که یک بیمار کاملا نرمال،

has had a head injury, comes out of coma,

که آسیب مغزی خورده، از کما بیرون میاد،

otherwise completely normal, he looks at his mother

اون از هرلحاظ دیگه سالمه ولی وقتی به مادرش نگاه می‌کنه

and says, "This looks exactly like my mother, this woman,

می‌گه: «اون زن دقیقا شبیه مادر منه،

but she's an impostor.

او یه زن دیگه‌اس و داره وانمود می‌کنه مادر منه».

She's some other woman pretending to be my mother."

او یه زن دیگه‌اس و داره وانمود می‌کنه مادر منه».

Now, why does this happen?

حالا، چطور همچین چیزی می‌شه؟

Why would somebody -- and this person is perfectly lucid and intelligent

چرا یه نفر - درحالیکه از هرجهت دیگه کاملا هوشیار و عاقله -

in all other respects, but when he sees his mother,

وقتی مادرش رو می‌بینه

his delusion kicks in and says, it's not mother.

توهمش عود می‌کنه که اون مادرش نیست؟

Now, the most common interpretation of this,

متداول‌ترین تعبیری از این موضوع

which you find in all the psychiatry textbooks,

که ممکنه شما توی کتاب‌های روانپزشکی پیدا کنید

is a Freudian view, and that is that this chap --

یه دیدگاه فرویدی است، و اون می‌گه که این مرد

and the same argument applies to women, by the way,

البته همین بحث رو می‌شه به زن‌ها هم نسبت داد،

but I'll just talk about guys.

ولی من اینجا فقط در مورد مردها صحبت می‌کنم --

When you're a little baby, a young baby,

تعبیر اینه که، وقتی شما بچه‌ی کوچکی هستید

you had a strong sexual attraction to your mother.

یه جذبه‌ی جنسی قوی نسبت به مادرتون دارید.

This is the so-called Oedipus complex of Freud.

این همونه که به نام عقده ادیپ فروید شناخته می‌شه.

I'm not saying I believe this,

من نمی‌گم که من این رو باور می‌کنم،

but this is the standard Freudian view.

اما این یک دیدگاه استاندارد فرویدی است.

And then, as you grow up, the cortex develops,

و وقتی که شما بزرگ می‌شید، قشر مغز توسعه پیدا می‌کنه

and inhibits these latent sexual urges towards your mother.

و جلوی این کشش‌های جنسی رو نسبت به مادرتون می‌گیره.

Thank God, or you would all be sexually aroused when you saw your mother.

خداروشکر، اگه اینجور نمی‌شد شما وقتی مادرتون رو می‌دیدید از لحاظ جنسی تحریک می‌شدید.

And then what happens is,

و اونوقت

there's a blow to your head, damaging the cortex,

اگه صدمه‌ای به سرتون بخوره که به این قشر مغز آسیب بزنه

allowing these latent sexual urges to emerge,

باعث می‌شه که اون کشش‌های جنسی ظاهر بشند،

flaming to the surface, and suddenly and inexplicably

به سطح بیاند و ناگهانی و غیرمنتظره

you find yourself being sexually aroused by your mother.

شما خودتون رو دربرابر مادرتون از لحاظ جنسی برانگیخته می‌یابید.

And you say, "My God, if this is my mom,

و به خودتون می‌گید: «اون خدای من اگه این مادر منه

how come I'm being sexually turned on?

چطور ممکنه که من بهش کشش جنسی داشته باشم؟

She's some other woman. She's an impostor."

اون لابد باید یه زن دیگه باشه، یه غریبه»

It's the only interpretation that makes sense to your damaged brain.

این تنها تعبیریه که به نظر مغز آسیب دیده‌ منطقی به نظر می‌آید.

This has never made much sense to me, this argument.

ولی این استدلال هیچوقت به نظر من معقول و منطقی نیومده.

It's very ingenious, as all Freudian arguments are --

این استدلال مثل بقیه تعابیر فرویدی خیلی تعبیر نبوغ‌آمیزیه--

(Laughter)

(خنده حاضرین)

-- but didn't make much sense because I have seen the same delusion,

-- اما خیلی معقول نیست چون من دقیقا همون توهم رو در مورد بیماری دیدم

a patient having the same delusion, about his pet poodle.

که نسبت به سگ پودل خودش دچار توهم بود.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

He'll say, "Doctor, this is not Fifi. It looks exactly like Fifi,

اون می‌گه: «دکتر، این فیفی نیست، دقیقا شبیه فیفیه،

but it's some other dog." Right?

ولی یه سگ دیگه است» درست؟

Now, you try using the Freudian explanation there.

حالا سعی کنید تعبیر فرویدی رو اونجا به کار بگیرید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

You'll start talking about the latent bestiality in all humans,

اونوقت مجبور می‌شید راجع به جانور خوئی همه انسانها صحبت کنید،

or some such thing, which is quite absurd, of course.

یا یه چیزهایی از این نوع، که البته خیلی پوچ و یاوه‌اند.

Now, what's really going on?

حالا، واقعا جریان از چه قراره؟

So, to explain this curious disorder,

خب، برای توضیح این اختلال نادر،

we look at the structure and functions of the normal visual pathways in the brain.

ما ساختار و عملکردهای مسیرهای تصویری یک مغز سالم را بررسی می‌کنیم.

Normally, visual signals come in, into the eyeballs,

معمولا، سیگنال‌های تصویری وارد چشم‌ها می‌شوند،

go to the visual areas in the brain.

بعد به قسمت‌های تصویری مغز می‌روند.

There are, in fact, 30 areas in the back of your brain concerned with just vision,

در واقع در قسمت پشتی مغز شما 30 منطقه فقط مربوط به بینایی وجود داره.

and after processing all that, the message goes to a small structure

و بعد از پردازش آنها، سیگنال به سمت ساختار کوچکی به اسم

called the fusiform gyrus, where you perceive faces.

فوزیفورم جایروس میره که شما اونجا چهره ها رو تشخیص می‌دید.

There are neurons there that are sensitive to faces.

نورونهایی هستند که به چهره‌ها حساس‌اند.

You can call it the face area of the brain, right?

میشه به اون قسمت گفت منطقه چهره‌ی مغز، درسته؟

I talked about that earlier.

قبلا راجع بهش صحبت کردم.

Now, when that area's damaged, you lose the ability to see faces, right?

حالا وقتی که این منطقه آسیب ببینه، شما قدرت تشخیص چهره‌ها رو از دست می‌دید، درسته؟

But from that area, the message cascades

ولی سیگنال‌ها از اون منطقه،

into a structure called the amygdala in the limbic system,

به ساختاری به اسم آمیگدالا که در بخش لیمبیک قرار داره انتشار پیدا می‌کنن،

the emotional core of the brain,

هسته احساسی مغز،

and that structure, called the amygdala,

و اون ساختار، معروف به امیگدالا

gauges the emotional significance of what you're looking at.

اهمیت احساسی چیزی که بهش نگاه می‌کنید رو اندازه می‌گیره.

Is it prey? Is it predator? Is it mate?

که اون شکاره؟ شکارچیه؟ دوست و همدمه؟

Or is it something absolutely trivial, like a piece of lint,

یا یه چیز کاملا معمولی مثل یه تیکه پارچه‌اس،

or a piece of chalk, or a -- I don't want to point to that, but --

یه تیکه گچه، یا یه -- نمیخوام بهش اشاره کنم --

or a shoe, or something like that? OK?

یا یه کفش یا چیزی شبیه به اونه. خب؟

Which you can completely ignore.

چیزی که کاملا میشه ندیده گرفتش.

So if the amygdala is excited, and this is something important,

خب اگه آمیگدالا هیجان زده شده و یه چیز مهم در کاره،

the messages then cascade into the autonomic nervous system.

سیگنال به سمت آتونومیک اعصاب منتشر می‌شه.

Your heart starts beating faster.

قلب شما شروع می‌کنه به تندتر زدن،

You start sweating to dissipate the heat that you're going to

شما شروع می‌کنید به عرق کردن برای اینکه حرارت بوجود اومده توسط بکارگیری عضله ها رو از دست بدید--

create from muscular exertion.

شما شروع می‌کنید به عرق کردن برای اینکه حرارت بوجود اومده توسط بکارگیری عضله ها رو از دست بدید--

And that's fortunate, because we can put two electrodes on your palm

و این مایه‌ی خوشبختیه، چون ما میتونیم دوتا الکترود روی کف دستان شما بزاریم

and measure the change in skin resistance produced by sweating.

و تغییرات مقاومتی که در نتیجه عرق کردن دست شما بوجود اومده رو اندازه بگیریم.

So I can determine, when you're looking at something,

بنابراین وقتی شما دارین به چیزی نگاه می‌کنید،

whether you're excited or whether you're aroused, or not, OK?

من میتونم بفهمم که شما هیجانی یا تحریک شدید یا نه، خب؟

And I'll get to that in a minute.

یک مقدار جلوتر توضیع خواهم داد.

So my idea was, when this chap looks at an object, when he looks at his --

بنابراین ایده من این بود که وقتی این جوان به شی‌ای چیزی نگاه می‌کنه--

any object for that matter, it goes to the visual areas and,

سیگنال اون چیز به مناطق بصری‌اش میرسه و --

however, and it's processed in the fusiform gyrus,

به هرحال در فوزیفرم جایروس تحلیل می‌شه--

and you recognize it as a pea plant, or a table,

و بعدش اون رو به عنوان یه گیاه یا یه میز، یا اصلا مادرتون شناسایی می‌کنید خب؟

or your mother, for that matter, OK?

و بعدش اون رو به عنوان یه گیاه یا یه میز، یا اصلا مادرتون شناسایی می‌کنید خب؟

And then the message cascades into the amygdala,

و بعدش سیگنال به سمت آمیگدالا انتشار پیدا می‌کنه،

and then goes down the autonomic nervous system.

و بعدش به سمت سیستم عصبی اتونومیک.

But maybe, in this chap, that wire that goes from the amygdala to the limbic system,

ولی ممکنه مدار ارتباطی‌ای که از آمیگدالا به سمت سیستم لیمبیک

the emotional core of the brain, is cut by the accident.

که هسته احساسیه مغزه میره -- به دلیل تصادف قطع شده باشه.

So because the fusiform is intact,

پس چون بخش فوزیفرم سالمه،

the chap can still recognize his mother,

این جوان می‌تونه مادرش رو بشناسه،

and says, "Oh yeah, this looks like my mother."

و بگه که "آره، این شبیه مادرمه."

But because the wire is cut to the emotional centers,

ولی چون مدار به سمت مرکز احساسی مغز بریده شده،

he says, "But how come, if it's my mother, I don't experience a warmth?"

به خودش میگه، "ولی اگر این مادرمه، چرا من احساس گرمی و راحتی نمی‌کنم؟"

Or terror, as the case may be? Right?

یا، بعضی وقت‌ها، احساس ترس؟ درست؟

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And therefore, he says, "How do I account for this inexplicable lack of emotions?

بعدش میگه: "چه چیزی می‌تونه جوابگوی این بی احساسی و سردی غیرقابل انکار باشه؟

This can't be my mother.

این نمی‌تونه مادر من باشه.

It's some strange woman pretending to be my mother."

این فقط یه غریبه‌اس که می‌خواد خودشو جای مادر من جا بزنه"

How do you test this?

چطوری میشه این رو تست کرد؟

Well, what you do is, if you take any one of you here, and put you in front of a screen,

خب، اینطوریه که، اگر هرکدام از شما رو جلوی یک نمایشگر قرار بدیم

and measure your galvanic skin response,

و مقدار مقاومت الکتریکی پوست شما رو اندازه بگیریم،

and show pictures on the screen,

و یک سری عکس روی صفحه نمایش نشان بدهیم،

I can measure how you sweat when you see an object,

من میتونم مقدار عرق کردن شما وقتی دارید عکسی میبینید رو اندازه بگیرم،

like a table or an umbrella. Of course, you don't sweat.

خب البته وقتی که شما یه چتر یا میز رو میبینید عرق نمیکنید.

If I show you a picture of a lion, or a tiger, or a pinup, you start sweating, right?

ولی اگر به شما عکس یه شیر یا ببر یا یه پوستر از یه آدم معروف و جذاب نشون بدم شما شروع به عرق کردن میکنید، درسته؟

And, believe it or not, if I show you a picture of your mother --

و باور کنید یا نه، اگر به شما عکس مادرتون رو نشون بدم--

I'm talking about normal people -- you start sweating.

دارم راجع به افراد معمولی صحبت میکنم -- شما شروع به عرق کردن میکنید.

You don't even have to be Jewish.

اصلا لازم نیست یهودی باشید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Now, what happens if you show this patient?

حالا چه اتفاقی می‌افته اگه شما اینا رو به این بیمار نشون بدین؟

You take the patient and show him pictures on the screen

شما عکس رو روی صفحه نمایش به اون نشون میدین

and measure his galvanic skin response.

و مقاومت الکتریکی پوست اون رو اندازه می‌گیرین.

Tables and chairs and lint, nothing happens, as in normal people,

میز و صندلی و تکه پارچه مثل افراد سالم هیچ تغییری براش بوجود نمیاره،

but when you show him a picture of his mother,

ولی وقتی عکس مادرش رو بهش نشون می‌دید،

the galvanic skin response is flat.

عکس‌العمل مقاومت الکتریکی پوستی‌اش بدون تغییره.

There's no emotional reaction to his mother,

هیچ عکس‌العمل احساسی نسبت به مادرش نشون نمیده

because that wire going from the visual areas to the emotional centers is cut.

بخاطر اینکه مدار مغزی بخش بصری به بخش احساسی قطع شده.

So his vision is normal because the visual areas are normal,

پس توانایی دیدن اون سالم و معمولیه چون بخش بصری اون سالمه،

his emotions are normal -- he'll laugh, he'll cry, so on and so forth --

هیجانات و احساساتش هم سالم و معمولیه -- می‌خنده، گریه می‌کنه،

but the wire from vision to emotions is cut

ولی مدار مغزیش از قسمت بصری به قسمت هیجانات و احساسات قطع شده

and therefore he has this delusion that his mother is an impostor.

بنابراین اون توهم داره که مادرش یه زن غریبه‌اس.

It's a lovely example of the sort of thing we do:

این یه مثال قشنگه از کارایی که ما انجام می‌دیم،

take a bizarre, seemingly incomprehensible, neural psychiatric syndrome

یه سندرم عصبی-روانی عجیب و غریب و غیرقابل فهم رو بررسی میکنیم

and say that the standard Freudian view is wrong,

و ادعا میکنیم که تعبیر فرویدی راجع به اون اشتباهه،

that, in fact, you can come up with a precise explanation

در واقع با شناخت ساختمان عصبی مغز میتونیم به تفسیر دقیقی برسیم.

in terms of the known neural anatomy of the brain.

در واقع با شناخت ساختمان عصبی مغز میتونیم به تفسیر دقیقی برسیم.

By the way, if this patient then goes,

راستی، اگر مادر همین مریض از اتاق بغلی بهش تلفن بزنه

and mother phones from an adjacent room -- phones him --

راستی، اگر مادر همین مریض از اتاق بغلی بهش تلفن بزنه

and he picks up the phone, and he says, "Wow, mom, how are you? Where are you?"

و اون تلفن رو برداره، خواهد گفت: "مادر، چطوری؟ کجایی؟"

There's no delusion through the phone.

توهمی از طریق تلفن وجود نداره.

Then, she approaches him after an hour, he says, "Who are you?

بعد اگر مادرش یک ساعت دیگه بیاد پیشش، اون مریض خواهد گفت: "تو کی هستی؟

You look just like my mother." OK?

خیلی شبیه مادرم هستی." خب؟

The reason is there's a separate pathway

دلیلش اینه که مسیر جداگانه ای برای اتصال مراکز شنوایی مغز به مراکز هیجانی وجود داره،

going from the hearing centers in the brain to the emotional centers,

دلیلش اینه که مسیر جداگانه ای برای اتصال مراکز شنوایی مغز به مراکز هیجانی وجود داره،

and that's not been cut by the accident.

و اونا توی تصادف قطع نشده.

So this explains why through the phone he recognizes his mother, no problem.

به همین دلیل اون صدای مادرش رو پشت تلفن بدون مشکلی تشخیص میده.

When he sees her in person, he says it's an impostor.

ولی وقتی مادرش رو می‌بینه، میگه این یه زن غریبه‌اس.

OK, how is all this complex circuitry set up in the brain?

خب، این همه مداربندی پیچیده چطوری توی مغز بوجود اومده؟

Is it nature, genes, or is it nurture?

آیا ذاتیه، ژنتیکیه یا پرورشی-تربیتیه؟

And we approach this problem

و ما برای حل کردن این مشکل یه سندرم نادر دیگه به اسم عضو خیالی رو می‌سنجیم.

by considering another curious syndrome called phantom limb.

و ما برای حل کردن این مشکل یه سندرم نادر دیگه به اسم عضو خیالی رو می‌سنجیم.

And you all know what a phantom limb is.

و همه شما میدونید عضو خیالی چیه.

When an arm is amputated, or a leg is amputated, for gangrene,

وقتی یه دست یا پا قطع میشه، بخاطر قانقاریا،

or you lose it in war -- for example, in the Iraq war,

یا بخاطر جنگ، برای مثال جنگ عراق--

it's now a serious problem --

که الان مشکل جدی‌ایه--

you continue to vividly feel the presence of that missing arm,

حس موجود بودن دست قطع شده بصورت کاملا شفاف ادامه داره،

and that's called a phantom arm or a phantom leg.

و به اون میگن دست خیالی یا پای خیالی.

In fact, you can get a phantom with almost any part of the body.

در واقع همه عضوهای بدن میتونن تبدیل به عضو خیالی بشن.

Believe it or not, even with internal viscera.

باور کنید یا نه، حتی اعضای درونی.

I've had patients with the uterus removed -- hysterectomy --

من بیمارهایی داشته‌ام که رحم اونها با عمل جراحی برداشته شده بود

who have a phantom uterus, including phantom menstrual cramps

که رحم خیالی، و در زمانهای مشخصی در ماه، گرفتگی‌های عضله‌ای قاعدگی داشتند.

at the appropriate time of the month.

که رحم خیالی، و در زمانهای مشخصی در ماه، گرفتگی‌های عضله‌ای قاعدگی داشتند.

And in fact, one student asked me the other day,

و در واقع یه روز یه دانشجو از من پرسید اونا PMS خیالی هم میگیرن؟

"Do they get phantom PMS?"

و در واقع یه روز یه دانشجو از من پرسید اونا PMS خیالی هم میگیرن؟

(Laughter)

(خنده حاضرین)

A subject ripe for scientific enquiry, but we haven't pursued that.

موضوعیه که برای بررسی علمی آماده‌اس، ولی ما پیگیری نکردیمش.

OK, now the next question is,

خب، حالا سوال بعدی اینه که،

what can you learn about phantom limbs by doing experiments?

با انجام آزمایش، چه چیزایی درباره اعضای خیالی می‌تونیم یاد بگیریم؟

One of the things we've found was,

یکی از چیزایی که ما متوجه شدیم این بود که،

about half the patients with phantom limbs

تقریبا نصف بیمارهایی که اعضای خیالی داشتند

claim that they can move the phantom.

ادعا می‌کردند که می‌تونن اون رو تکون بدن.

It'll pat his brother on the shoulder,

میتونن باهاش روی شونه‌ی برادرشون بزنن،

it'll answer the phone when it rings, it'll wave goodbye.

میتونن باهاش تلفن رو جواب بدن وقتی زنگ می‌زنه، و میتونن باهاش دست خداحافظی تکون بدن.

These are very compelling, vivid sensations.

این‌ها احساسات شفاف و جالبی هستند.

The patient's not delusional.

بیمار دچار توهم نیست.

He knows that the arm is not there,

میدونه که دست‌اش سر جای خودش نیست

but, nevertheless, it's a compelling sensory experience for the patient.

ولی از این گذشته، برای بیمار تجربه احساسی غیرقابل انکاریه.

But however, about half the patients, this doesn't happen.

ولی بهرحال، این اتفاق برای نیمی از مریض‌ها نمی‌افته.

The phantom limb -- they'll say, "But doctor, the phantom limb is paralyzed.

اونا میگن، ولی دکتر دست خیالی من فلجه.

It's fixed in a clenched spasm and it's excruciatingly painful.

اون بصورت مشت بیحرکت دراومده و خیلی دردناکه.

If only I could move it, maybe the pain will be relieved."

اگر میشد تکونش می‌دادم، شاید دردش از بین می‌رفت.

Now, why would a phantom limb be paralyzed?

حالا، چرا یه دست خیالی فلج میشه؟

It sounds like an oxymoron.

یک چیز خود متناقض به نظر می‌رسه،

But when we were looking at the case sheets, what we found was,

ولی وفتی ما داشتیم موارد رو بررسی می‌کردیم، متوجه این شدیم که،

these people with the paralyzed phantom limbs,

این افراد با دست‌های فلج خیالی،

the original arm was paralyzed because of the peripheral nerve injury.

دست واقعی‌شون بدلیل آسیب دیدن اعصاب فلج بوده،

The actual nerve supplying the arm was severed,

اعصاب اصلی بازو از بین رفته بودند،

was cut, by say, a motorcycle accident.

بطور مثال در یک تصادف موتورسیکلت قطع شده بودند.

So the patient had an actual arm, which is painful,

پس بیمار یه دست واقعی داشته، که خیلی درد داشته،

in a sling for a few months or a year, and then,

و برای چند ماه یا یک سال توی گردن آویز بوده، بعد

in a misguided attempt to get rid of the pain in the arm,

در یک تلاش نادرست برای رهایی از درد دست،

the surgeon amputates the arm,

جراح دست رو قطع می‌کنه،

and then you get a phantom arm with the same pains, right?

و اونوقت دست خیالی با همان درد بوجود میاد، درست؟

And this is a serious clinical problem.

و این یه مشکل جدیه پزشکیه.

Patients become depressed.

بیمارها افسرده می‌شوند.

Some of them are driven to suicide, OK?

بعضی از اونها به سمت خودکشی میرن، خب؟

So, how do you treat this syndrome?

خب چطوری میشه این مرض رو شفا داد؟

Now, why do you get a paralyzed phantom limb?

حالا چرا عضو خیالی بوجود میاد؟

When I looked at the case sheet, I found that they had an actual arm,

وقتی من به موارد نگاه می‌کردم متوجه شدم که اونها یه دست واقعی داشتن،

and the nerves supplying the arm had been cut,

و اعصاب دست اونها قطع شده،

and the actual arm had been paralyzed,

و دست واقعی‌شون فلج شده،

and lying in a sling for several months before the amputation,

و این دست واقعی قبل از قطع شدن ماه‌ها در گردن‌آویز بوده،

and this pain then gets carried over into the phantom itself.

حالا این درد به عضو خیالی منتقل شده.

Why does this happen?

چرا اینطوری می‌شه؟

When the arm was intact, but paralyzed,

وقتی که دست سر جاش ولی فلج بوده،

the brain sends commands to the arm, the front of the brain, saying, "Move,"

مغز به دست فرمان می‌فرستاده، قسمت جلویی مغز می‌گفته: "حرکت کن"

but it's getting visual feedback saying, "No."

ولی مغز چیزی رو که می‌دیده "نمی‌تونم" بوده.

Move. No. Move. No. Move. No.

حرکت کن. نمی‌تونم. حرکت کن. نمی‌تونم. حرکت کن. نمی‌تونم.

And this gets wired into the circuitry of the brain,

و این داخل مداربندی مغز میشه،

and we call this learned paralysis, OK?

و ما به این «فلجی آموخته‌شده» میگیم، خب؟

The brain learns, because of this Hebbian, associative link,

مغز می‌آموزه، بخاطر این پیوند ارتباطی "هبیان"،

that the mere command to move the arm

که خود فرمان برای حرکت دادن دست

creates a sensation of a paralyzed arm.

حس فلج بودن دست رو بوجود میاره،

And then, when you've amputated the arm,

و وقتی که دست قطع میشه،

this learned paralysis carries over into your body image

این علم به فلج بودن، به برداشت طرف از بدن خودش منتقل میشه

and into your phantom, OK?

و به عضو خیالی‌اش، خب؟

Now, how do you help these patients?

حالا چطوری میشه به این بیمارها کمک کرد؟

How do you unlearn the learned paralysis,

چطوری میشه فلجی آموخته‌شده رو از ذهن پاک کرد

so you can relieve him of this excruciating, clenching spasm

که بشه او رو از درد مشقت بار اسپاسم مشت شدن عضو خیالی رها کرد؟

of the phantom arm?

که بشه او رو از درد مشقت بار اسپاسم مشت شدن عضو خیالی رها کرد؟

Well, we said, what if you now send the command to the phantom,

خب، ما میگیم، چطوره فرمان رو به عضو خیالی بفرستیم،

but give him visual feedback that it's obeying his command, right?

ولی بازخورد بصری بهش برگردونیم که عضو خیالیش داره از دستورات پیروی می‌کنه، خب؟

Maybe you can relieve the phantom pain, the phantom cramp.

شاید بشه اینطوری درد و گرفتگی خیالی رو از بین برد.

How do you do that? Well, virtual reality.

چطوری میشه اینکار رو کرد؟ خوب، واقعیت مجازی.

But that costs millions of dollars.

ولی اون میلیونها دلار هزینه برمیداره.

So, I hit on a way of doing this for three dollars,

پس من یه راهی برای انجام این پیدا کردم که بشه با سه دلار انجامش داد،

but don't tell my funding agencies.

ولی به سرمایه‌گزارای من اینو نگید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

OK? What you do is you create what I call a mirror box.

خب، من یه چیزی ساختم که بهش میگم جعبه آینه.

You have a cardboard box with a mirror in the middle,

یه جعبه مقواییه با یک آینه در وسطش،

and then you put the phantom -- so my first patient, Derek, came in.

و بعدش عضو خیالی رو روبروش قرار میدید-- خب اولین بیمار من، دریک، اومد.

He had his arm amputated 10 years ago.

10 سال پیش دستش رو قطع کرده بودن.

He had a brachial avulsion, so the nerves were cut

بازوش کشیده شده بود، بنابراین اعصاب دستش بریده شده بودند

and the arm was paralyzed, lying in a sling for a year, and then the arm was amputated.

و بازوش فلج شده بود و یک سال به گردنش آویزون بود، بعدش اونو بریدند.

He had a phantom arm, excruciatingly painful, and he couldn't move it.

اون یه دست خیالی داشت، با دردی شکنجه مانند، و نمیتونست تکونش بده.

It was a paralyzed phantom arm.

یه بازوی خیالی فلج بود.

So he came there, and I gave him a mirror like that, in a box,

پس او اومد اونجا و من بهش یه آیینه مثل اون که تعریف کردم دادم، داخل یه جعبه،

which I call a mirror box, right?

که من بهش میگم جعبه آینه، درست؟

And the patient puts his phantom left arm,

و بیمار دست چپ خیالی خودش رو که مشت شده و درد داره در قسمت چپ آینه قرار میده،

which is clenched and in spasm, on the left side of the mirror,

و بیمار دست چپ خیالی خودش رو که مشت شده و درد داره در قسمت چپ آینه قرار میده،

and the normal hand on the right side of the mirror,

و دست سالمش رو سمت راست آینه قرار میده،

and makes the same posture, the clenched posture,

و دقیقا همون حالت مشت شده رو میگیره،

and looks inside the mirror. And what does he experience?

و داخل آینه نگاه میکنه، چه چیزی تجربه میکنه؟

He looks at the phantom being resurrected,

به عضو خیالی نگاه میکنه که انگار دوباره سرجاش برگشته،

because he's looking at the reflection of the normal arm in the mirror,

چون داره به انعکاس تصویر دست سالمش در آینه نگاه میکنه،

and it looks like this phantom has been resurrected.

و انگار که دست خیالیش دوباره سرجاش برگشته.

"Now," I said, "now, look, wiggle your phantom --

من بهش گفتم: "حالا دست خیالیت --

your real fingers, or move your real fingers while looking in the mirror."

انگشتان واقعیت رو تکون بده وقتی داری توی آینه نگاه میکنی."

He's going to get the visual impression that the phantom is moving, right?

اون احساس میکنه که انگار عضو خیالیش داره تکون میخوره، درست؟

That's obvious, but the astonishing thing is,

این بدیهیه، ولی اتفاق عجیبی که می‌افته اینه که،

the patient then says, "Oh my God, my phantom is moving again,

بیمار میگه، "خدای من، عضو خیالی من داره دوباره تکون میخوره،

and the pain, the clenching spasm, is relieved."

و درد و اسپاسم مشت شدن بازوم، از بین رفته."

And remember, my first patient who came in --

و یادتون باشه، اولین بیمار من که وارد شد--

(Applause)

(تشویق حاضرین)

-- thank you. (Applause)

-- ممنون. (تشویق حاضرین)

My first patient came in, and he looked in the mirror,

اولین بیمار من وارد شد، و به آینه نگاه کرد،

and I said, "Look at your reflection of your phantom."

بعد من گفتم، "به تصویر انعکاسی عضو خیالیت نگاه کن."

And he started giggling, he says, "I can see my phantom."

بعد اون شروع کرد به خندیدن و گفت، "من میتونم عضو خیالیم رو ببینم."

But he's not stupid. He knows it's not real.

ولی اون احمق نیست، میدونه که واقعی نیست.

He knows it's a mirror reflection,

میدونه که اون تصویر انعکاسی آینه‌اس،

but it's a vivid sensory experience.

ولی این یه تجربه واضح حسیه.

Now, I said, "Move your normal hand and phantom."

حالا، من گفتم، "دست واقعی و خیالیت رو تکون بده."

He said, "Oh, I can't move my phantom. You know that. It's painful."

او گفت، "اوه، نمیتونم دست خیالیم رو تکون بدم. خودت میدونی. دردآوره."

I said, "Move your normal hand."

بهش گفتم، "دست واقعی‌ات رو تکون بده."

And he says, "Oh my God, my phantom is moving again. I don't believe this!

بعدش اون گفت، "اوه خدای من، دست خیالیم داره دوباره تکون میخوره، باور نکردنیه!

And my pain is being relieved." OK?

دردم هم از بین رفته." خب؟

And then I said, "Close your eyes."

بعدش بهش گفتم، "چشماتو ببند."

He closes his eyes.

چشماشو بست.

"And move your normal hand."

"و دست واقعیت رو تکون بده."

"Oh, nothing. It's clenched again."

"اوه، نمیشه-- دوباره مشت شده."

"OK, open your eyes."

"خب، چشماتو باز کن."

"Oh my God, oh my God, it's moving again!"

"اوه خدای من، خدای من، دوباره تکون میخوره!"

So, he was like a kid in a candy store.

او مثل یه بچه توی فروشگاه آب‌نبات بود.

So, I said, OK, this proves my theory about learned paralysis

پس من گفتم، خب پس این نظریه من رو راجع فلجی آموخته‌شده ثابت میکنه

and the critical role of visual input,

و نقش مهم ورودی‌های تصویری،

but I'm not going to get a Nobel Prize

ولی بخاطر این به من جایزه نوبل نمیدن

for getting somebody to move his phantom limb.

که تونستم کمک کنم یکی بتونه عضو خیالی‌اش رو تکون بده.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

It's a completely useless ability, if you think about it.

این یه توانایی کاملا بیهوده‌اس، وقتی راجع بهش فکر کنی.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But then I started realizing, maybe other kinds of paralysis

ولی بعد از اون من متوجه شدم، شاید بشه انواع دیگه‌ فلج

that you see in neurology, like stroke, focal dystonias --

که در عصب‌شناسی می‌بینید، مثل سکته یا فوکال دیستونیاس --

there may be a learned component to this,

ممکنه بخشی از اون آموخته‌شده باشه

which you can overcome with the simple device of using a mirror.

که می‌تونید با وسیله ساده‌ای مثل آینه درمانش کنید.

So, I said, "Look, Derek" --

پس من بهش گفتم، "ببین، دریک"--

well, first of all, the guy can't just go around carrying a mirror to alleviate his pain --

خب، اول از همه اینکه مریض نمیتونه برای تسکین دردش همش یه آینه با خودش حمل کنه--

I said, "Look, Derek, take it home and practice with it for a week or two.

بهش گفتم، دریک، با خودت ببرش خونه و یکی دو هفته‌ای باهاش تمرین کن.

Maybe, after a period of practice,

شاید بعد از یه مدتی تمرین،

you can dispense with the mirror, unlearn the paralysis,

بتونی فلج بودن دست خیالیت رو از یاد ببری و از آینه خلاص بشی

and start moving your paralyzed arm,

و بتونی دست خیالی فلجت رو تکون بدی،

and then, relieve yourself of pain."

و بعدش بتونی خودتو از درد نجات بدی."

So he said OK, and he took it home.

خب اونم گفت باشه، و دستگاه رو با خودش به خونه برد.

I said, "Look, it's, after all, two dollars. Take it home."

بهش گفتم، "ببین از همه اینا گذشته این همش دو دلار میارزه. با خودت ببرش خونه."

So, he took it home, and after two weeks, he phones me,

خب اونم با خودش به خونه برد، و بعد از دو هفته بهم تلفن زد،

and he said, "Doctor, you're not going to believe this."

بهم گفت، "دکتر، نمیتونی اینو باور کنی."

I said, "What?"

گفتم: "چیو؟"

He said, "It's gone."

بهم گفت، "از بین رفت."

I said, "What's gone?"

گفتم، "چی از بین رفت؟"

I thought maybe the mirror box was gone.

فکر کردم شاید جعبه آینه از بین رفته.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

He said, "No, no, no, you know this phantom I've had for the last 10 years?

گفت، "نه، نه، نه، میدونی دست خیالیم که 10 سال باهام بود، ناپدید شده."

It's disappeared."

گفت، "نه، نه، نه، میدونی دست خیالیم که 10 سال باهام بود، ناپدید شده."

And I said -- I got worried, I said, my God,

و من گفتم -- من نگران شده بودم، گفتم، خدای من،

I mean I've changed this guy's body image,

من تصویر ذهنی اون رو از بدنش تغییر دادم،

what about human subjects, ethics and all of that?

موضوعات انسانی،اخلاقیات و مسائل اینچنینی، چی میشه؟

And I said, "Derek, does this bother you?"

بعد من گفتم، "دریک، آیا این اذیتت میکنه؟"

He said, "No, last three days, I've not had a phantom arm

گفت "نه، سه روزه که دست خیالیم از بین رفته

and therefore no phantom elbow pain, no clenching,

بنابراین درد دست خیالی و اسپاسم مشت شدن،

no phantom forearm pain, all those pains are gone away.

درد قسمت جلویی بازوی خیالی و غیره همه از بین رفتن.

But the problem is I still have my phantom fingers dangling from the shoulder,

ولی مشکل اینجاست که هنوز انگشتای خیالی من از بازوم آویزون هستند،

and your box doesn't reach."

و جعبه شما اونا رو نمیتونه به من نشون بده."

(Laughter)

(خنده حاضرین)

"So, can you change the design and put it on my forehead,

"میتونید طراحی اون رو عوض کنید و اون رو روی سرم بزارین

so I can, you know, do this and eliminate my phantom fingers?"

که بتونم با اینکار انگشتان خیالی‌ام رو حذف کنم؟"

He thought I was some kind of magician.

فکر میکرد من یه جورایی شعبده‌باز هستم.

Now, why does this happen?

حالا این چرا پیش میاد؟

It's because the brain is faced with tremendous sensory conflict.

بخاطر اینه که مغز با کشمکش حسی عظیمی روبرو میشه.

It's getting messages from vision saying the phantom is back.

اون از چشم پیام‌هایی میگیره که میگن عضو خیالی برگشته.

On the other hand, there's no proprioception,

از طرف دیگه گیرایی مناسبی وجود نداره،

muscle signals saying that there is no arm, right?

عضله‌ها پیام میدن که بازویی وجود نداره، خب؟

And your motor command saying there is an arm,

و فرمان موتوری مغز میگه که بازویی وجود نداره،

and, because of this conflict, the brain says, to hell with it,

و بخاطر همین کشمکش، مغز میگه، بی‌خیالش،

there is no phantom, there is no arm, right?

عضو خیالی وجود نداره، بازوی واقعی هم وجود نداره، درست؟

It goes into a sort of denial -- it gates the signals.

مغز یه جورایی میره توی حالت تکذیب و انکار-- سرسری از پیام‌ها میگذره.

And when the arm disappears, the bonus is, the pain disappears

و وقتی که بازو ناپدید میشه، پاداشش اینه که درد ناپدید میشه

because you can't have disembodied pain floating out there, in space.

چون نمیشه درد تجزیه شده شناور در هوا رو احساس کرد.

So, that's the bonus.

و این پاداششه.

Now, this technique has been tried on dozens of patients

حالا، این تکنیک روی تعداد زیادی از مریض‌ها از طرف گروه‌های دیگه در هلسینکی امتحان شده

by other groups in Helsinki,

حالا، این تکنیک روی تعداد زیادی از مریض‌ها از طرف گروه‌های دیگه در هلسینکی امتحان شده

so it may prove to be valuable as a treatment for phantom pain,

بنابراین ممکنه ثابت بشه که روش با ارزشیه برای درمان درد عضو خیالی،

and indeed, people have tried it for stroke rehabilitation.

و حقیقتا، کسانی هم اون رو برای توانبخشی سکته امتحان کرده‌اند.

Stroke you normally think of as damage to the fibers,

معمولا به سکته به عنوان آسیب رسیدن به فیبرها فکر می‌کنیم،

nothing you can do about it.

راجع بهش کاری نمیشه کرد.

But, it turns out some component of stroke paralysis is also learned paralysis,

ولی اونطوری که مشخص شده بعضی از بخش‌های فلج سکته‌ای هم فلجی آموخته‌شده هستند

and maybe that component can be overcome using mirrors.

و ممکنه اون جزء رو بشه از طریق آینه‌ها درمان کرد.

This has also gone through clinical trials,

این هم الان در مرحله آزمایشات بیمارستانیه،

helping lots and lots of patients.

و به مریض‌های زیادی کمک کرده.

OK, let me switch gears now to the third part of my talk,

خب، اجازه بدید که من به بخش سوم صحبتم برم،

which is about another curious phenomenon called synesthesia.

که درباره یک پدیده نادر دیگه به اسم هم‌حسی (سیناستسیا) است.

This was discovered by Francis Galton in the nineteenth century.

که توسط فرانسیس گالتون در قرن 19 کشف شده.

He was a cousin of Charles Darwin.

اون پسر عموی چارلز داروین بوده.

He pointed out that certain people in the population,

او اشاره کرد که افراد خاصی در یک جمعیت،

who are otherwise completely normal, had the following peculiarity:

که از هر نظر کاملا معمولی هستند، یه مشخصه خاص دارن --

every time they see a number, it's colored.

هروقت که اونا یه عدد رو میبینن، رنگیه.

Five is blue, seven is yellow, eight is chartreuse,

پنج آبیه، هفت زرده، هشت فسفریه،

nine is indigo, OK?

نه نیلی رنگه، خب؟

Bear in mind, these people are completely normal in other respects.

یادتون باشه که اینا از هر نظر دیگه کاملا معمولی و نرمال هستن.

Or C sharp -- sometimes, tones evoke color.

یا سی شارپ، بعضی وقتا نواها رنگ را به خاطر می‌آورند.

C sharp is blue, F sharp is green,

سی شارپ آبیه، اف شارپ سبزه،

another tone might be yellow, right?

یه نوای دیگه ممکنه زرد باشه، درست؟

Why does this happen?

چرا اینطوری میشه؟

This is called synesthesia. Galton called it synesthesia,

این به هم‌حسی (سیناستسیا) معروفه -- گالتون این اسم رو روش گذاشته،

a mingling of the senses.

آمیختگی حس‌ها.

In us, all the senses are distinct.

در ما، همه حس‌ها از هم متمایز هستند.

These people muddle up their senses.

ولی حس‌های این افراد در هم قاطیه.

Why does this happen?

چطوری این پیش میاد؟

One of the two aspects of this problem are very intriguing.

یکی از دو جنبه این مشکل خیلی جالبه.

Synesthesia runs in families,

هم‌حسی بصورت ارثی منتقل میشه،

so Galton said this is a hereditary basis, a genetic basis.

همونطور که گالتون گفته این ارثی و ژنتیکیه.

Secondly, synesthesia is about -- and this is what gets me to my point

جنبه دومش -- این قسمتش خیلی مربوط به موضوع من در این سخنرانیه که مربوط به خلاقیته --

about the main theme of this lecture, which is about creativity --

جنبه دومش -- این قسمتش خیلی مربوط به موضوع من در این سخنرانیه که مربوط به خلاقیته --

synesthesia is eight times more common among artists, poets, novelists

راجع به اینه که این موضوع در میان هنرمندان، شاعران، نویسندگان

and other creative people than in the general population.

و دیگر آفرینندگان آثار هشت برابر بیشتر از بقیه مردم پیش میاد.

Why would that be?

چرا اینطوریه؟

I'm going to answer that question.

می‌خام که جواب این سوال رو بدم.

It's never been answered before.

در گذشته پاسخی براش نبوده.

OK, what is synesthesia? What causes it?

خب، هم‌حسی چیه؟ عامل بوجود آورنده‌اش چیه؟

Well, there are many theories.

بسیار خوب، نظریه‌های زیادی وجود داره.

One theory is they're just crazy.

یه نظریه اینه که اونا مجنون هستن.

Now, that's not really a scientific theory, so we can forget about it.

حالا این نظریه علمی نیست و می‌تونیم فراموشش کنیم.

Another theory is they are acid junkies and potheads, right?

نظریه دیگه اینه که اونا مواد مخدر مصرف میکنن، خب؟

Now, there may be some truth to this,

حالا ممکنه این یک مقداری درست باشه

because it's much more common here in the Bay Area than in San Diego.

چون هم‌حسی خیلی اینجا توی بخش خلیج رایج‌تره تا سان دیگو.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

OK. Now, the third theory is that --

خب، حالا نظریه سوم اینه که --

well, let's ask ourselves what's really going on in synesthesia. All right?

خب، بیاین این سوال رو از خودمون بپرسیم که اصلا جریان هم‌حسی چیه؟ خب؟

So, we found that the color area and the number area

خب ما پیدا کرده‌ایم که منطقه رنگی و منطقه اعداد

are right next to each other in the brain, in the fusiform gyrus.

در مغز دقیقا کنار هم هستند، در قسمت فازیفرم جایروس مغز.

So we said, there's some accidental cross wiring

بنابراین گفتیم که مقداری از مداربندی قسمت رنگی و عددی مغز روی هم افتاده.

between color and numbers in the brain.

بنابراین گفتیم که مقداری از مداربندی قسمت رنگی و عددی مغز روی هم افتاده.

So, every time you see a number, you see a corresponding color,

بنابراین هروقت یه عدد دیده میشه، رنگ مربوط به اون هم دیده میشه،

and that's why you get synesthesia.

و بخاطر همین طرف هم‌حسی داره.

Now remember -- why does this happen?

حالا یادتون باشه-- چرا اینطوری میشه؟

Why would there be crossed wires in some people?

چرا باید مداربندی مغز یه سری از افراد روی هم افتاده باشه؟

Remember I said it runs in families?

یادتونه گفتم ارثیه؟

That gives you the clue.

این بهتون سرنخ رو میده.

And that is, there is an abnormal gene,

و اون اینه که یه ژن غیر طبیعی وجود داره،

a mutation in the gene that causes this abnormal cross wiring.

یه جهش ژنتیکی، که باعث این برهم افتادگی غیرعادی میشه.

In all of us, it turns out

مشخص شده که، ما وقتی که به دنیا اومدیم درون مغزمون همه قسمت‌ها به هم ربط داشتن.

we are born with everything wired to everything else.

مشخص شده که، ما وقتی که به دنیا اومدیم درون مغزمون همه قسمت‌ها به هم ربط داشتن.

So, every brain region is wired to every other region,

بنابراین هر قسمت از مغز به قسمت دیگه مربوط بوده،

and these are trimmed down to create

و اینا از هم جدا میشن که مشخصه سازمان یک مغز بالغ رو بسازن.

the characteristic modular architecture of the adult brain.

و اینا از هم جدا میشن که مشخصه سازمان یک مغز بالغ رو بسازن.

So, if there's a gene causing this trimming

بنابراین اگر یک ژن مسوول این جدا شدن باشه و این ژن جهش پيدا کنه،

and if that gene mutates,

بنابراین اگر یک ژن مسوول این جدا شدن باشه و این ژن جهش پيدا کنه،

then you get deficient trimming between adjacent brain areas.

بنابراین در کار جداسازی منطقه‌های مغز کاستی پیش میاد،

And if it's between number and color, you get number-color synesthesia.

اگر بین اعداد و رنگ باشه، هم‌حسی عددی-رنگی پیش میاد.

If it's between tone and color, you get tone-color synesthesia.

اگر بین نوا و رنگ باشه، هم‌حسی نوا-رنگی پیش میاد.

So far, so good.

تا اینجا همه چی خوبه.

Now, what if this gene is expressed everywhere in the brain,

حالا اگر این ژن همه جای مغز خودشو نشون بده، مداربندی همه جای مغز به هم متصل میشه؟

so everything is cross-connected?

حالا اگر این ژن همه جای مغز خودشو نشون بده، مداربندی همه جای مغز به هم متصل میشه؟

Well, think about what artists, novelists and poets have in common,

خیلی خب، درباره کاری که هنرمندان، نویسندگان و شاعران عموما انجام میدن فکر کنید،

the ability to engage in metaphorical thinking,

توانایی اونها در بکارگرفتن استعاره در فکر کردن،

linking seemingly unrelated ideas,

و به هم ارتباط دادن ایده‌هایی که به ظاهر به هم مربوط نیستند،

such as, "It is the east, and Juliet is the Sun."

مثل، "این مشرقه، و جولیت خورشیده."

Well, you don't say, Juliet is the sun,

خب، وقتی میگین جولیت خورشیده، آیا منظورتون اینه که اون یه توپ آتیشه؟

does that mean she's a glowing ball of fire?

خب، وقتی میگین جولیت خورشیده، آیا منظورتون اینه که اون یه توپ آتیشه؟

I mean, schizophrenics do that, but it's a different story, right?

منظورم اینه که، شیزوفرنی‌ها اینطورین، ولی اون یه موضوع دیگه‌اس، درست؟

Normal people say, she's warm like the sun,

مردم معمولی میگن اون مثل خورشید گرمه،

she's radiant like the sun, she's nurturing like the sun.

اون مثل خورشید درخشنده‌اس، اون مثل خورشید بارورنده‌اس.

Instantly, you've found the links.

فورا پیوندها رو پیدا میکنید.

Now, if you assume that this greater cross wiring

حالا، اگه این ارتباط بین مناطق مغز و مفهوم‌ها رو در قسمت های مختلف مغز فرض کنید

and concepts are also in different parts of the brain,

حالا، اگه این ارتباط بین مناطق مغز و مفهوم‌ها رو در قسمت های مختلف مغز فرض کنید

then it's going to create a greater propensity

اونوقت این باعث تمایل بیشتری به سمت خلاقیت و فکرکردن بصورت استعاره‌ای

towards metaphorical thinking and creativity

اونوقت این باعث تمایل بیشتری به سمت خلاقیت و فکرکردن بصورت استعاره‌ای

in people with synesthesia.

در افراد دارای هم‌حسی میشه.

And, hence, the eight times more common incidence of synesthesia

بنابراین، رخ دادنش هشت برابر در میان شاعران، هنرمندان و نویسندگان بیشتره.

among poets, artists and novelists.

بنابراین، رخ دادنش هشت برابر در میان شاعران، هنرمندان و نویسندگان بیشتره.

OK, it's a very phrenological view of synesthesia.

خب، این نگاه بیشتر از جنبه جمجمه‌شناسی به هم‌حسی است.

The last demonstration -- can I take one minute?

آخرین بخش -- میتونم یه دقیقه بیشتر داشته باشم؟

(Applause)

(تشویق حاضرین)

OK. I'm going to show you that you're all synesthetes, but you're in denial about it.

خب، میخوام بهتون نشون بدم که همتون هم‌حسی دارین، ولی انکارش میکنید.

Here's what I call Martian alphabet. Just like your alphabet,

این چیزیه که من بهش میگم الفبای مارشیان، مثل الفبای شما،

A is A, B is B, C is C.

آ هست آ، ب هست ب، س هست س،

Different shapes for different phonemes, right?

شکل‌های مختلف برای آواهای مختلف، درست؟

Here, you've got Martian alphabet.

این الفبای مارشیانه.

One of them is Kiki, one of them is Bouba.

یکیشون کیکی‌یه، یکیشون بوبا.

Which one is Kiki and which one is Bouba?

کدومشون کیکیه، کدومشون بوبا؟

How many of you think that's Kiki and that's Bouba? Raise your hands.

چندتا از شما فکر میکنه که اون کیکیه و اون یکی بوبا؟ دستتون رو بالا ببرید.

Well, it's one or two mutants.

خب، یکی دو تایی جهش ژنتیکی توی جمع هست.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

How many of you think that's Bouba, that's Kiki? Raise your hands.

چندتا از شما فکر میکنه که اون بوباست، اون یکی کیکی؟ دستتون رو بالا ببرید.

Ninety-nine percent of you.

99 درصد از شما.

Now, none of you is a Martian. How did you do that?

حالا، هیچکدومتون مارشیان نیستین، چطوری تونستین انجامش بدین؟

It's because you're all doing a cross-model synesthetic abstraction,

بخاطر اینه که شما همتون دارید از متصل بودن مناطق -- انتزاع هم‌حسی -- استفاده می‌کنید

meaning you're saying that that sharp inflection -- ki-ki,

به این معنیه، وقتی شما می‌گید اونی که انحنای تیزی داره کیکی است،

in your auditory cortex, the hair cells being excited -- Kiki,

در قشر شنوایی، نورون‌های شنوایی تحریک میشن، کیکی

mimics the visual inflection, sudden inflection of that jagged shape.

انحنای تصویری اون شکل دندانه‌دار رو -- انحنای ناگهانی -- مجسم می‌کنه.

Now, this is very important, because what it's telling you

حالا این خیلی مهمه، چون چیزی که مشخص میکنه اینه که

is your brain is engaging in a primitive --

مغز شما درگیر یک فرایند اولیه‌اس--

it's just -- it looks like a silly illusion,

دقیقا مثل یه وهم و خیال احمقانه‌اس،

but these photons in your eye are doing this shape,

ولی فوتون‌های چشم دارن این شکل رو می‌سازن،

and hair cells in your ear are exciting the auditory pattern,

و سلولهای مویی شنوایی در گوش دارن الگوهای شنوایی رو تحریک میکنن،

but the brain is able to extract the common denominator.

ولی مغز قادره که نتیجه مشترک این بین رو استخراج کنه.

It's a primitive form of abstraction,

این یه فرم ابتدایی از استعاره‌اس،

and we now know this happens in the fusiform gyrus of the brain,

و ما الان میدونیم که این در قسمت فوزیفرم جایروس مغز اتفاق می‌افته

because when that's damaged,

بخاطر اینکه وقتی اون قسمت آسیب میبینه،

these people lose the ability to engage in Bouba Kiki,

این افراد قدرت تشخیص بوبا و کیکی رو از دست میدهند،

but they also lose the ability to engage in metaphor.

ولی همچنین اونها قابلیت بکارگیری استعاره رو هم از دست میدن.

If you ask this guy, what -- "all that glitters is not gold,"

وقتی ازش میپرسی، "همه اون درخشش‌ها و برق‌ها طلا نیستند" یعنی چی؟

what does that mean?"

وقتی ازش میپرسی، "همه اون درخشش‌ها و برق‌ها طلا نیستند" یعنی چی؟

The patient says, "Well, if it's metallic and shiny, it doesn't mean it's gold.

بیمار جواب میده، "خوب دلیل نمیشه که چون فلزی و براقه، طلا باشه".

You have to measure its specific gravity, OK?"

باید چگالی مخصوصش اندازه گرفته بشه، خب؟

So, they completely miss the metaphorical meaning.

بنابراین اونها کلا معنی استعاره‌ای و کنایه‌آمیز رو از دست میدن.

So, this area is about eight times the size in higher --

خب، اندازه این منطقه در انسانها نسبت به پستانداران رده پایین حدودا هشت برابر بزرگتره،

especially in humans -- as in lower primates.

خب، اندازه این منطقه در انسانها نسبت به پستانداران رده پایین حدودا هشت برابر بزرگتره،

Something very interesting is going on here in the angular gyrus,

یه اتفاق خیلی جالب داره توی منطقه انگولار جایرس میفته،

because it's the crossroads between hearing, vision and touch,

چون چهارراهیه بین شنوایی، بینایی و حس لامسه،

and it became enormous in humans. And something very interesting is going on.

و اندازه‌اش در انسانها بزرگتر شده-- و یه اتفاق جالب داره اونجا میفته.

And I think it's a basis of many uniquely human abilities

و من فکر میکنم اون منشا خیلی از توانایی‌های منحصر به فرد انسانها مثل انتزاع، استعاره و خلاقیته.

like abstraction, metaphor and creativity.

و من فکر میکنم اون منشا خیلی از توانایی‌های منحصر به فرد انسانها مثل انتزاع، استعاره و خلاقیته.

All of these questions that philosophers have been studying for millennia,

همه این سوالها که فیلسوف‌ها برای هزاران سال اونها رو مطالعه می‌کردند،

we scientists can begin to explore by doing brain imaging,

ما دانشمندان با عکس برداری از مغز،

and by studying patients and asking the right questions.

مطالعه بیماران و پرسیدن سوالات بجا کشف کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Sorry about that.

بخاطرش متاسفم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)