Everything you think you know about addiction is wrong | Johann Hari | TED

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

One of my earliest memories

หนึ่งในความทรงจำแรก ๆ ของผม

is of trying to wake up one of my relatives and not being able to.

คือการพยายามปลุกญาติผมคนหนึ่งให้ตื่น แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จ

And I was just a little kid, so I didn't really understand why,

ตอนนั้นผมยังเด็ก จึงไม่ค่อยเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร

but as I got older,

แต่เมื่อผมโตขึ้น

I realized we had drug addiction in my family,

ผมก็ตระหนักว่าเรามีปัญหา การเสพติดยาภายในครอบครัว

including later cocaine addiction.

และต่อมาก็เสพติดโคเคน

I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years

ผมคิดถึงเรื่องนี้หลายครั้งในช่วงที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ นี่นับเป็นเวลาครบ 100 ปี

since drugs were first banned in the United States and Britain,

นับตั้งแต่ยาเสพติดกลายเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ในอเมริกาและอังกฤษ

and we then imposed that on the rest of the world.

และต่อมาประเทศอื่น ๆ ทั่วโลก ก็เจริญรอยตาม

It's a century since we made this really fateful decision

หนึ่งศตวรรษที่เราตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว

to take addicts and punish them and make them suffer,

ที่จะต้องจับกุมผู้เสพ ลงโทษ และสร้างความทรมานแก่พวกเขา

because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.

เพราะเราเชื่อว่า นั่นจะยับยั้งพวกเขา มันจะปรามให้พวกเขาหยุด

And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love,

เมื่อสองสามปีที่แล้ว ผมศึกษาผู้ติดยา ที่ผมเคยรู้จัก และเป็นที่รักของผม

and trying to figure out if there was some way to help them.

และพยายามที่จะคิดหาหนทางเพื่อช่วยพวกเขา

And I realized there were loads of incredibly basic questions

และผมก็ตระหนักว่า มันมีคำถามพื้น ๆ อย่างไม่น่าเชื่อมากมาย

I just didn't know the answer to,

ที่ผมไม่รู้คำตอบ

like, what really causes addiction?

เช่น อะไรคือต้นเหตุของการเสพติด

Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working,

ทำไมเราจึงยังคงใช้วิธีจัดการ ที่ดูเหมือนจะไร้ผล

and is there a better way out there that we could try instead?

และมันมีวิธีอื่น ๆ ที่ดีกว่านี้ ที่เราจะลองหรือไม่

So I read loads of stuff about it,

ผมจึงอ่านหนังสือเป็นตั้ง ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

and I couldn't really find the answers I was looking for,

และผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ต้องการได้

so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world

ผมจึงคิดว่า เอาล่ะ ผมจะออกไปพบ ผู้คนหลากหลายจากทั่วโลก

who lived this and studied this

ที่อยู่ในวงการนี้ และศึกษาเรื่องนี้

and talk to them and see if I could learn from them.

และคุยกับพวกเขา ลองดูว่าผมจะเรียนรู้อะไรได้บ้าง

And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start,

ตอนแรกผมไม่ได้ตระหนักว่า ผมจะต้องเดินทางกว่า 30,000 ไมล์

but I ended up going and meeting loads of different people,

แต่ท้ายสุดแล้ว ผมได้พบผู้คนหลากหลาย

from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn,

ตั้งแต่กะเทยแปลงเพศนักค้าโคเคน ในเมือง บราวส์วิลล์ บรูคลิน

to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses

ไปจนถึงนักวิทยาศาสตร์ผู้ใช้เวลามากมาย ไปกับการป้อนยาหลอนประสาทให้พังพอน

to see if they like them --

เพื่อดูว่าพวกมันชอบหรือเปล่า --

it turns out they do, but only in very specific circumstances --

ปรากฏว่าพวกมันชอบ แต่เฉพาะในบางสถานการณ์เท่านั้น

to the only country that's ever decriminalized all drugs,

ผมยังเดินทางไปยังประเทศหนึ่งเดียว ที่ยกเลิกให้ยาเสพติดทุกประเภทเป็นสิ่งผิดกฎหมาย

from cannabis to crack, Portugal.

ตั้งแต่กัญชาไปจนถึงโคเคน นั่นคือโปรตุเกส

And the thing I realized that really blew my mind is,

และสิ่งที่ผมค้นพบ ซึ่งต้องทำให้ผมประหลาดใจ

almost everything we think we know about addiction is wrong,

นั่นคือ เกือบทุกอย่างที่เรารู้มา เกี่ยวกับพฤติกรรมเสพติดนั้นผิด

and if we start to absorb the new evidence about addiction,

และถ้าเรายอมรับหลักฐานใหม่ ๆ เกี่ยวกับพฤติกรรมเสพติด

I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.

ผมคิดว่าเราจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ ไม่เฉพาะแค่กับนโยบายเรื่องยาเสพติดเท่านั้น

But let's start with what we think we know, what I thought I knew.

เรามาเริ่มกับสิ่งที่เราคิดว่าเรารู้ สิ่งที่ผมเคยคิดว่าผมรู้

Let's think about this middle row here.

ลองมาคิดดูกันเล่น ๆ กับผู้ฟังที่นั่งแถวกลางตรงนี้

Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day.

จินตนาการว่าพวกคุณทั้งหมด เป็นผู้ใช้เฮโรอีน วันละ 3 ครั้ง ติดต่อกันมา 20 วันแล้ว

Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect.

พวกคุณบางคนดูกระตือรือล้นเป็นพิเศษ กับเรื่องนี้นะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Don't worry, it's just a thought experiment.

อย่ากังวลครับ นี่เป็นแค่การทดลองเชิงความติด

Imagine you did that, right?

จินตนาการแล้วใช่ไหมครับ

What would happen?

แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century.

เราต่างได้ยินเรื่องราวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องซึ่งถูกเล่ากันนานเป็นศตวรรษ

เราคิดว่า มันมีสารเคมีเสพติดบางอย่าง ในเฮโรอีน

We think, because there are chemical hooks in heroin,

as you took it for a while,

ที่เมื่อคุณใช้มันไปสักพัก

your body would become dependent on those hooks,

ร่างกายคุณจะต้องพึ่งสารนั้น

you'd start to physically need them,

ในทางกายภาพ ร่างกายคุณต้องการมัน

and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right?

และหลังจากครบ 20 วัน พวกคุณทุกคนจะเสพติดเฮโรอีน ใช่ไหมครับ

That's what I thought.

นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิด

First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story

สิ่งแรกที่ทำให้ผมเอะใจว่ามีบางอย่าง ที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้

is when it was explained to me.

ก็คือเมื่อมันถูกอธิบายให้ผมฟัง

If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip,

ถ้าผมก้าวลงจากเวที TED วันนี้ และถูกรถชน จนกระดูกสะโพกหัก

I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine.

ผมจะถูกนำส่งโรงพยาบาล และถูกฉีดยาไดอะมอร์ฟีนเป็นปริมาณนมาก

Diamorphine is heroin.

ไดอะมอร์ฟีนคือเฮโรอีน

It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets,

มันเป็นเฮโรอีน ที่ดีกว่าแบบที่คุณหาซื้อตามข้างถนน

because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated.

เพราะสิ่งที่คุณซื้อจากพ่อค้ายานั้นปนเปื้อน

Actually, very little of it is heroin,

จริง ๆ มันแล้วมีเฮโรอีนอยู่เป็นส่วนน้อยเท่านั้น

แต่สิ่งที่คุณได้รับจากหมอนั้นเป็นสารบริสุทธิ์

whereas the stuff you get from the doctor is medically pure.

And you'll be given it for quite a long period of time.

และคุณจะได้รับมันเป็นเวลานานทีเดียว

There are loads of people in this room,

มีคนมากมายในห้องนี้

you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin.

คุณอาจไม่รู้ตัว คุณได้เสพเฮโรอีนเข้าไปแล้วเป็นปริมาณมาก

And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening.

และสำหรับผู้ที่กำลังดูวีดีโอนี้อยู่ ไม่ว่าที่ใดก็ตามในโลก สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น

And if what we believe about addiction is right --

และถ้าความเชื่อของเรา เรื่องพฤติกรรมเสพติดนั้นถูกต้อง

those people are exposed to all those chemical hooks --

ผู้คนเหล่านั้นจะได้รับสารเคมีเสพติดที่ว่านั้น

What should happen? They should become addicts.

อะไรจะเกิดขึ้นตามมา พวกเขาควรเป็นผู้เสพติด

This has been studied really carefully.

สิ่งนี้ได้รับการศึกษาอย่างละเอียด

มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น คุณคงจะสังเกตเห็น หากคุณย่าของคุณต้องเปลี่ยนข้อสะโพก

It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement,

she didn't come out as a junkie. (Laughter)

ท่านไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลในสภาพขี้ยา (เสียงหัวเราะ)

และเมื่อผมรู้เรื่องนี้ มันฟังดูแปลกมากสำหรับผม

And when I learned this, it seemed so weird to me,

so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew,

มันขัดแย้งกับทุกสิ่งที่ผมเคยได้ยินมา ทุกอย่างที่ผมคิดว่าผมรู้

I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander.

ผมคิดว่ามันคงมีอะไรไม่ชอบมาพากล จนกระทั่งผมได้พบชายชื่อ บรูซ อเล็กซานเดอร์

He's a professor of psychology in Vancouver

เขาเป็นศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยา ในแวนคูเวอร์

who carried out an incredible experiment

ผู้ซึ่งได้ทำการทดลองอันน่าที่ง

I think really helps us to understand this issue.

ซึ่งผมคิดว่ามันช่วยให้เราเข้าใจเรื่องนี้ได้

Professor Alexander explained to me,

ศาสตราจารย์ อเล็กซานเดอร์ อธิบายให้ผมฟังว่า

the idea of addiction we've all got in our heads, that story,

แนวคิดเรื่องพฤติกรรมเสพติดที่เราถูกปลูกฝังมา

comes partly from a series of experiments

เรื่องเล่าดังกล่าวนั้น ส่วนหนึ่งมาจากการทดลองชุดหนึ่ง

that were done earlier in the 20th century.

ซึ่งถูกทดลองเมื่อต้นศตวรรษที่ 20

They're really simple.

มันเป็นการทดลองที่ง่ายมาก

You can do them tonight at home if you feel a little sadistic.

คุณสามารถเอากลับไปทดลองที่บ้านคืนนี้ได้ ถ้าคุณเป็นพวกซาดิสอะนะ

You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles:

ให้คุณเอาหนูตัวหนึ่ง เอาใส่ไว้ในกรง แล้วเอาขวดน้ำสองขวดให้มัน

One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine.

ขวดหนึ่งเป็นน้ำเปล่า ส่วนอีกขวดหนึ่ง เป็นน้ำผสมเฮโรอีน หรือโคเคน

If you do that, the rat will almost always prefer the drug water

ถ้าคุณทำเช่นนั้น หนูมักจะกินน้ำ ที่มียาผสมอยู่แทบทุกครั้ง

and almost always kill itself quite quickly.

และมักจะตายอย่างรวดเร็วเสมอ

So there you go, right? That's how we think it works.

นั่นไงล่ะ ข้อสรุป นั่นคือสิ่งที่เราคิดว่ากลไกมันเป็น

ในทศวรรษที่ 70 ศาสตราจารย์ อเล็กซานเดอร์ ได้ศึกษาการทดลองนี้

In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment

and he noticed something.

และเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

เขากล่าวว่า เราเอาหนูไปขังไว้ในกรงเปล่า

He said ah, we're putting the rat in an empty cage.

It's got nothing to do except use these drugs.

มันไม่มีอะไรจะทำ นอกเสียจาก การเสพยาเสพติดเหล่านี้

Let's try something different.

เรามาทดลองบางอย่าง ที่แตกต่างออกไปสักหน่อย

So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park,"

ศาสตราจารย์ อเล็กซานเดอร์จึงสร้างกรง ซึ่งเขาเรียกมันว่า "สวนสำหรับหนู"

which is basically heaven for rats.

ง่ายๆ คือ มันเป็นสวรรค์ของเหล่าหนู

They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls,

พวกมันมีชีสมากมาย พวกมันมีลูกบอลหลากสี

they've got loads of tunnels.

และมีอุโมงค์มากมาย

Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex.

ที่สำคัญ พวกมันมีเพื่อนเยอะแยะ และพวกมันจะมีเซ็กซ์ได้บ่อย ๆ

And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water.

และพวกมันก็มีน้ำสองขวด น้ำเปล่า และน้ำผสมยา

But here's the fascinating thing:

สิ่งที่น่าตื่นเต้นก็คือ

In Rat Park, they don't like the drug water.

ในสวนสำหรับหนู พวกมันไม่ชอบน้ำผสมยา

They almost never use it.

พวกมันแทบไม่เคยดื่มมันเลย

None of them ever use it compulsively.

และไม่มีหนูตัวไหนที่ใช้มันจนเป็นนิสัย

None of them ever overdose.

ไม่มีหนูตัวไหนได้รับยาเกินขนาด

You go from almost 100 percent overdose when they're isolated

อัตราการตายจากการได้รับยาเกินขนาด ลดลงจาก 100 เปอร์เซ็นต์ เมื่อมันถูกขังแยก

to zero percent overdose when they have happy and connected lives.

เหลือศูนย์เปอร์เซ็นต์ เมื่อมันมีชีวิตที่มีความสุขและมีสังคม

Now, when he first saw this, Professor Alexander thought,

เมื่อศาสตราจารย์ อเล็กซานเดอร์ เห็นผลการทดลองนี้ เขาคิดว่า

maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us.

นี่อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะกับหนู พวกมันแตกต่างจากเรามาก

Maybe not as different as we'd like, but, you know --

บางทีอาจไม่แตกต่างมากเท่าที่เราต้องการ

แต่นับเป็นโชคดี ที่เคยมีการทดลองในมนุษย์

But fortunately, there was a human experiment

into the exact same principle happening at the exact same time.

ตั้งอยู่บนหลักการเดียวกัน และเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

It was called the Vietnam War.

การทดลองนี้มีชื่อว่า สงครามเวียตนาม

In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin,

ในเวียตนาม 20 เปอร์เซ็นต์ ของทหารอเมริกัน ใช้เฮโรอีนจำนวนมาก

and if you look at the news reports from the time,

และถ้าคุณดูรายงานข่าวจากช่วงเวลานั้น

they were really worried, because they thought, my God, we're going to have

พวกเขาเป็นกังวลกันมาก เพราะพวกเขาคิดว่า พระเจ้า

hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States

นี่เรากำลังจะมีขี้ยาเป็นแสน ๆ คน ตามท้องถนนในสหรัฐฯ

when the war ends; it made total sense.

เมื่อสงครามสิ้นสุดลง และมันก็ฟังดูมีเหตุผล

Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home.

เมื่อกลับมายังบ้านเกิด ทหารผู้ใช้เฮโรอีน จำนวนมากเหล่านั้นถูกติดตามเฝ้าสังเกต

The Archives of General Psychiatry did a really detailed study,

วารสาร Archives of General Psychiatry ตีพิมพ์ผลศึกษาโดยละเอียด

and what happened to them?

และเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาน่ะหรือ

It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal.

ปรากฏว่าพวกเขาไม่ได้เข้ารับการบำบัด พวกเขาไม่มีอาการถอนยา

Ninety-five percent of them just stopped.

เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของพวกเขา เลิกใช้ยาเอาเสียเฉย ๆ

Now, if you believe the story about chemical hooks,

ทีนี้ ถ้าคุณเชื่อในเรื่องสารเคมีเสพติด

that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think

เรื่องนี้มันจะฟังดูเป็นเรื่องเหลวไหล แต่ศาสตราจารย์ อเล็กซานเดอร์ กลับเริ่มคิดว่า

there might be a different story about addiction.

มันอาจมีเรื่องราวที่ต่างออกไป ที่อธิบายเรื่องพฤติกรรมเสพติด

He said, what if addiction isn't about your chemical hooks?

เขากล่าวว่า หากการเสพติด ไม่ได้เกิดจากสารเคมี

What if addiction is about your cage?

หากแต่เกิดจากสภาพแวดล้อมของคุณล่ะ

What if addiction is an adaptation to your environment?

หากการเสพติด คือการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม

Looking at this,

ลองดูทางนี้

there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands

มีศาสตราจารย์อีกท่านหนึ่ง ชื่อ ปีเตอร์ โคเฮน จากเนเธอแลนด์

who said, maybe we shouldn't even call it addiction.

ผู้กล่าวไว้ว่า บางทีเราไม่ควรเรียกมันว่า การเสพติด ด้วยซ้ำ

บางทีเราควรเรียกมันว่า ความผูกพัน

Maybe we should call it bonding.

Human beings have a natural and innate need to bond,

มนุษย์นั้น โดยธรรมชาติแล้วมีความต้องการลึก ๆ ที่จะสร้างความผูกพัน

and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other,

และเมื่อเรามีความสุข มีสุขภาพดี เราจะผูกพัน และสร้างสัมพันธ์กับคนอื่นๆ

but if you can't do that,

แต่ถ้าคุณทำแบบนั้นไม่ได้

because you're traumatized or isolated or beaten down by life,

เพราะคุณบาดเจ็บ หรือถูกโดดเดี่ยว หรือผิดหวังกับชีวิต

you will bond with something that will give you some sense of relief.

คุณจะผูกพันกับบางอย่าง ซึ่งจะมอบความรู้สึกปลดปล่อยให้กับคุณ

Now, that might be gambling, that might be pornography,

มันอาจเป็นการพนัน อาจเป็นหนังโป๊

that might be cocaine, that might be cannabis,

อาจเป็นโคเคน อาจเป็นกัญชา

but you will bond and connect with something because that's our nature.

แต่คุณจะต้องผูกพันกับบางอย่าง เพราะนั่นคือธรรมชาติของเรา

That's what we want as human beings.

นั่นคือสิ่งที่เราต้องการในฐานะมนุษย์

And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around,

ในตอนแรก มันยากสำหรับผม ที่จะทำความเข้าใจเรื่องนี้

but one way that helped me to think about it is,

แต่ทางหนึ่งที่ช่วยให้ผมเข้าใจมัน ก็คือ

I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right?

ผมเห็นว่า ผมมีขวดน้ำวางอยู่ข้างๆ เก้าอี้ของผม ใช่ไหมครับ

I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you.

และผมก็เห็นว่าพวกคุณหลาย ๆ คน ก็มีขวดน้ำเช่นกัน

Forget the drugs. Forget the drug war.

ลืมเรื่องยาเสพติด ลืมเรื่องสงครามต่อสู้กับยาเสพติด

Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right?

และขวดเหล่านั้นอาจเป็นขวดวอดก้า โดยไม่ผิดกฏหมายก็ได้ ถูกไหมครับ

We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) --

เราทุกคนอาจจะเมากันหมด ผมก็คงจะเมาด้วย หลังบรรยายเสร็จ (เสียงหัวเราะ)

but we're not.

แต่เราก็ไม่เมา

Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds

ถ้าพวกคุณต่างสามารถจ่ายเงินมหาศาล

that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford

เพื่อเข้าร่วมฟังการบรรยาย TED ผมก็เดาว่าคุณคงจะสามารถจ่ายเงิน

to be drinking vodka for the next six months.

ซื้อวอดก้ามาดื่มได้สัก 6 เดือน

You wouldn't end up homeless.

คุณคงไม่กลายเป็นคนจรจัด

You're not going to do that, and the reason you're not going to do that

คุณคงไม่ทำเช่นนั้น และสาเหตุที่คุณไม่ทำเช่นนั้น

is not because anyone's stopping you.

ก็ไม่ใช่เพราะมีใครมาห้ามคุณ

It's because you've got bonds and connections

นั่นเป็นเพราะคุณมีพันธะผูกพัน และความสัมพันธ์

that you want to be present for.

ที่คุณอยากจะได้รับ

You've got work you love. You've got people you love.

คุณมีงานที่คุณรัก คุณมีผู้คนที่คุณรัก

You've got healthy relationships.

คุณมีความสัมพันธ์ที่ดี

And a core part of addiction,

และหลักสำคัญของพฤติกรรมเสพติด

I came to think, and I believe the evidence suggests,

ที่ผมคิดได้ และผมเชื่อว่า หลักฐานต่างๆ ได้ชี้ให้เห็น

is about not being able to bear to be present in your life.

คือการไม่สามารถทนต่อสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตได้

Now, this has really significant implications.

นี่มันมีนัยยะที่สำคัญ

The most obvious implications are for the War on Drugs.

นัยยะที่ชัดเจนที่สุด ก็คือโครงการสงครามยาเสพติด

In Arizona, I went out with a group of women

ในอริโซนา ผมได้เดินทางไปกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง

who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict,"

ผู้ซึ่งถูกให้สวมใส่เสื้อยีดที่มีข้อความเขียนว่า "ฉันเคยติดยา"

and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them,

และถูกล่ามโซ่เข้าด้วยกันและส่งไปขุดศพในป่าช้า ในขณะที่ผู้คนต่างถากถางพวกเธอ

and when those women get out of prison, they're going to have criminal records

และเมื่อหญิงเหล่านั้นพ้นคุกออกมา พวกเธอก็จะมีประวัติอาชญากร

that mean they'll never work in the legal economy again.

นั่นหมายความว่าพวกเธอจะไม่สามารถ ทำงานที่ถูกฎหมายได้อีกต่อไป

Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang,

นั่นคงเป็นตัวอย่างแบบสุดโต่ง ในกรณีของการล่ามโซ่แล้วส่งไปทำงานหนัก

but actually almost everywhere in the world

แต่จริงๆ แล้ว แทบทุกที่ในโลก

we treat addicts to some degree like that.

เราปฏิบัติต่อผู้ติดยา ในลักษณะคล้ายๆ กัน

We punish them. We shame them. We give them criminal records.

เราลงโทษพวกเขา ทำให้อับอาย เราบันทึกประวัติอาชญากร

We put barriers between them reconnecting.

เราสร้างกำแพงกั้นไม่ให้เขาเชื่อมสัมพันธ์

There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man,

ในแคนาดา มีหมอที่ยอดเยี่ยมมากอยู่ท่านหนึ่ง ดร.กาบอร์ มาเท (Dr.Gabor Maté)

who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse,

เขากล่าวกับผมว่า ถ้าคุณจะออกแบบระบบ ที่ทำให้พฤติกรรมเสพติดนั้นแย่ลงกว่าเก่า

you would design that system.

คุณคงออกแบบระบบนั้น

Now, there's a place that decided to do the exact opposite,

แต่มีอยู่ที่หนึ่งที่ตัดสินใจจะทำในสิ่งตรงกันข้าม

and I went there to see how it worked.

และผมก็ไปยังที่นั่น เพื่อศึกษาว่ามันได้ผลอย่างไร

In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe.

ในปี ค.ศ. 2000 โปรตุเกสเป็นประเทศ ที่มีปัญหายาเสพติดเลวร้ายที่สุดแห่งหนึ่งในยุโรป

One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing,

หนึ่งเปอร์เซ็นต์ของประชากรเสพติดเฮโรอีน ฟังดูแล้วอาจน่าตกใจ

and every year, they tried the American way more and more.

ทุก ๆ ปี พวกเขาทดลอง ใช้วิธีแบบชาวอเมริกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

They punished people and stigmatized them and shamed them more,

พวกเขาลงโทษผู้คน ตีตราบาปให้พวกเขา และทำให้อับอายยิ่งขึ้นไปอีก

and every year, the problem got worse.

และทุก ๆ ปี ปัญหาก็แย่ลง

And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together,

แล้ววันหนึ่ง นายกรัฐมนตรี และหัวหน้าฝ่ายค้านก็มานั่งคุยกัน

and basically said, look, we can't go on

และกล่าวทำนองว่า ดูสิ ประเทศเราจะดำเนินต่อไปไม่ได้

with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts.

ถ้าผู้คนในประเทศเสพติดเฮโรอีนมากขึ้นเรื่อย ๆ

Let's set up a panel of scientists and doctors

เรามาจัดตั้งคณะกรรมการ ที่ประกอบด้วยนักวิทยาศาสตร์และแพทย์

เพื่อที่จะค้นหาวิธีแก้ปัญหาอย่างแท้จริง

to figure out what would genuinely solve the problem.

And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão,

และพวกเขาก็ตั้งคณะกรรมการ นำโดย ดร. ฮัว กูลาว (Dr. João Goulão)

to look at all this new evidence,

เพื่อศึกษาหลักฐานใหม่ ๆ เหล่านี้

and they came back and they said,

พวกเขากลับมาพร้อมกล่าวว่า

"Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" --

"ให้ยาเสพติดทุกประเภทให้เป็นสิ่งถูกกฏหมาย ตั้งแต่กัญชาไปจนถึงโคเคน แต่" --

and this is the crucial next step --

และนี่เป็นขั้นต่อไปที่สำคัญ

"take all the money we used to spend on cutting addicts off,

"เอางบประมาณที่เคยใช้เพื่อปิดกั้นผู้ติดยา

on disconnecting them,

เพื่อตัดพวกเขาออกจากสังคม

and spend it instead on reconnecting them with society."

ไปใช้เพื่อเชื่อมพวกเขากลับเข้าสู่สังคม

And that's not really what we think of as drug treatment

และนั่นไม่ใช่สิ่งที่เราคิด เกี่ยวกับการรักษาผู้ติดยา

in the United States and Britain.

ในสหรัฐฯ และอังกฤษ

So they do do residential rehab,

พวกเขามีศูนย์บำบัดยาเสพติด

they do psychological therapy, that does have some value.

พวกเขาทำการฟื้นฟูสภาพจิตใจ ซึ่งพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do:

แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่พวกเขาทำ กลับเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับที่เราทำ

a massive program of job creation for addicts,

นั่นคือโครงการขนาดใหญ่ เพื่อสร้างงานแก่ผู้ติดยา

and microloans for addicts to set up small businesses.

และสินเชื่อรายย่อยสำหรับผู้ติดยา เพื่อตั้งธุรกิจขนาดย่อม

So say you used to be a mechanic.

สมมติว่าคุณเคยเป็นช่างเครื่องยนต์

When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say,

เมื่อคุณพร้อม พวกเขาจะไปหาอู่รถสักแห่ง และบอกกับเจ้าของอู่ว่า

if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages.

ถ้าคุณจ้างหมอนี่เป็นเวลาหนึ่งปี เราจะช่วยคุณจ่ายเงินเดือนให้เขาครึ่งหนึ่ง

The goal was to make sure that every addict in Portugal

เป้าหมายคือความมั่นใจ ว่าผู้ติดยาทุกคนในโปรตุเกส

had something to get out of bed for in the morning.

มีอะไรให้ทำในทุกเช้าที่เขาตื่นนอน

And when I went and met the addicts in Portugal,

และเมื่อผมไปยังโปรตุเกส และพบกับผู้ติดยา

what they said is, as they rediscovered purpose,

สิ่งที่พวกเขาพูดก็คือ ในขณะที่พวกเขา กลับมาค้นพบเป้าหมายในชีวิต

they rediscovered bonds and relationships with the wider society.

พวกเขาได้ค้นพบความผูกพัน และความสัมพันธ์กับสังคมในวงกว้างขึ้น

It'll be 15 years this year since that experiment began,

มันจะครบรอบ 15 ปีในปีนี้ นับตั้งแต่การทดลองได้เริ่มขึ้น

and the results are in:

และผลการทดลองก็คือ

injecting drug use is down in Portugal,

การใช้ยาเสพติด ประเภทใช้เข็มฉีดในโปรตุเกสลดลง

according to the British Journal of Criminology,

ตามวารสารอาชญาวิทยาแห่งอังกฤษ (British Journal of Criminology)

by 50 percent, five-zero percent.

ลดลง 50 เปอร์เซ็นต์ ห้าสิบเปอร์เซ็นต์

Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts.

การใช้ยาเกินขนาดลดฮวบ เช่นเดียวกับการติดเชื้อ HIV ระหว่างผู้เสพ

Addiction in every study is significantly down.

การเสพติดในทุก ๆ การศึกษา ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ

One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal

ทางหนึ่งที่คุณจะรู้ว่ามันได้ผล ก็คือ แทบไม่มีใครในโปรตุเกส

wants to go back to the old system.

อยากกลับไปใช้ระบบแบบเก่า

Now, that's the political implications.

นั่นมีความหมายในเชิงการเมือง

I actually think there's a layer of implications

จริง ๆ แล้วผมคิดว่ามันมีนัยแฝงอยู่หลายชั้น

to all this research below that.

สำหรับงานวิจัยเหล่านี้

We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable

เราอาศัยอยู่ในวัฒนธรรมที่ซึ่งผู้คน กำลังรู้สึกอ่อนแอลงเรื่อย ๆ

to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones

ต่อการเสพติดทุก ๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็น สมาร์ทโฟน

or to shopping or to eating.

การช้อปปิ้ง หรือการกิน

Before these talks began -- you guys know this --

ก่อนที่จะเริ่มการบรรยายนี้ -- พวกคุณก็รู้เรื่องเหล่านี้ --

we were told we weren't allowed to have our smartphones on,

พวกเราถูกห้ามไม่ให้เปิดโทรศัพท์

and I have to say, a lot of you looked an awful lot like

และผมขอบอกว่า พวกคุณหลายคนทำท่าทางเหมือนกับ

addicts who were told their dealer was going to be unavailable

คนติดยาที่ได้ข่าวมาว่า พ่อค้ายาของพวกคุณจะไม่ว่าง

เป็นเวลาอีก 2-3 ชั่วโมง (เสียงหัวเราะ)

for the next couple of hours. (Laughter)

พวกเราหลายคนรู้สึกเช่นนั้น และมันอาจฟังดูแปลกที่จะพูดว่า

A lot of us feel like that, and it might sound weird to say,

I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction

ผมได้พูดเกี่ยวกับการตัดขาดจากสังคม ว่าเป็นสาเหตุใหญ่ของการเสพติด

and weird to say it's growing,

และมันอาจฟังดูแปลก ที่พูดว่าปัญหากำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ

because you think we're the most connected society that's ever been, surely.

เพราะคุณคงติดว่าเราเป็นสังคม ที่เชื่อมโยงกันมากที่สุด แน่นอนล่ะ

But I increasingly began to think that the connections we have

แต่ผมเริ่มคิดว่า เรามีการเชื่อโยงเหล่านั้น

or think we have, are like a kind of parody of human connection.

หรือที่เราคิดว่าเรามี เป็นแค่การล้อเลียนการเชื่อมโยงของมนุษย์

If you have a crisis in your life, you'll notice something.

ถ้าคุณมีวิกฤตในชีวิตคุณ คุณจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

It won't be your Twitter followers who come to sit with you.

จะไม่มีคนที่ติดตามทวิตเตอร์ของคุณ คนไหนมานั่งข้างคุณ

It won't be your Facebook friends who help you turn it round.

จะไม่มีเพื่อเฟซบุ๊คคนไหนมาช่วยแก้วิกฤตนั้น

It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced

จะมีก็แต่เพื่อตัวเป็น ๆ ของคุณ ที่คุณรู้จักกับเขา แบบคุ้นหน้าค่าตา

and textured, face-to-face relationships with,

รู้จักกันดี อย่างแน่นแฟ้น ลึกซึ้ง

and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer,

มีการศึกษาหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้จาก บิล แม็คคิบเบน นักเขียนเพื่อสิ่งแวดล้อม

that I think tells us a lot about this.

ที่ผมคิดว่ามันบอกอะไรเราหลาย ๆ อย่าง

It looked at the number of close friends the average American believes

การศึกษานี้พิจารณาที่ จำนวนเพื่อนสนิท ที่คนอเมริกันโดยเฉลี่ย

they can call on in a crisis.

เชื่อว่าพวกเขาสามารถโทรหาได้ในยามวิกฤต

That number has been declining steadily since the 1950s.

จำนวนที่ว่านั้นค่อย ๆ ลดลง อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ยุค 1950

The amount of floor space an individual has in their home

เนื้อที่ที่ผู้คนมีในบ้านของเขา

has been steadily increasing,

มีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

and I think that's like a metaphor

ผมคิดว่านั่นมันเป็นเหมือนอุปมาอุปมัย

for the choice we've made as a culture.

สิ่งที่เราเลือกเป็นวัฒนธรรมของเรา

We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections,

เราแลกที่ว่างในบ้านกับเพื่อน เราแลกข้าวของต่าง ๆ กับความสัมพันธ์

and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been.

และผลก็คือ เรากลายเป็นสังคมที่โดดเดี่ยวที่สุด เท่าที่เคยมีมา

And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says,

และ บรูซ อเล็กซานเดอร์ ผู้ทำการทดลองเรื่องสวนสำหรับหนู กล่าวว่า

we talk all the time in addiction about individual recovery,

เราพูดกันตลอด ในเรื่องปัญหาการเสพติด เกี่ยวกับการฟื้นฟูระดับบุคคล

and it's right to talk about that,

และมันก็ถูกต้องที่จะคุยกันเรื่องนั้น

but we need to talk much more about social recovery.

แต่เราต้องคุยกันมากขึ้น เกี่ยวกับเรื่องการฟื้นฟูสังคม

Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group,

เกิดความผิดพลาดบางอย่างกับพวกเรา ไม่ใช่แค่ในระดับบุคคล แต่เป็นในระดับกลุ่ม

and we've created a society where, for a lot of us,

เราได้สร้างสังคม ที่สำหรับพวกเราแล้ว

life looks a whole lot more like that isolated cage

ชีวิตยิ่งคล้ายกับกรงขังเดี่ยวมากขึ้นทุกวัน

and a whole lot less like Rat Park.

และนับวันยิ่งออกห่าง จากสภาพสวนสำหรับหนู

If I'm honest, this isn't why I went into it.

ผมต้องสารภาพว่า จริง ๆ แล้วนี่ไม่ใช่เหตุผลที่ผมศึกษาเรื่องนี้

I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff.

ผมไม่ได้อยากค้นพบ เรื่องทางการเมืองและสังคมพวกนี้

I wanted to know how to help the people I love.

ผมต้องการจะรู้ว่าผมจะช่วยผู้คน อันเป็นที่รักได้อย่างไร

And when I came back from this long journey and I'd learned all this,

และเมื่อผมกลับมาจากการเดินทาง อันแสนยาวนาน ผมก็ได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้

I looked at the addicts in my life,

ผมย้อนกลับมามองคนติดยาที่ผมรู้จัก

and if you're really candid, it's hard loving an addict,

และถ้าจะพูดตรง ๆ แล้วล่ะก็ มันยากที่จะรักคนติดยา

and there's going to be lots of people who know in this room.

และอีกหลายคนในห้องนี้ ก็คงจะรู้เช่นกัน

คุณรู้สึกโมโหแทบตลอดเวลา

You are angry a lot of the time,

and I think one of the reasons why this debate is so charged

และผมคิดว่าสาเหตุหนึ่งว่าทำไมการโต้เถียงกันเรื่องนี้ ต้องเต็มไปด้วยอารมณ์

is because it runs through the heart of each of us, right?

นั่นก็เพราะปัญหานี้ มันเสียดแทงใจพวกเราทุกคน ใช่ไหมครับ

Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks,

ทุก ๆ คนคงเคยรู้สึกแบบนี้ ที่เมื่อมองเห็นผู้ติดยา และคิดในใจว่า

I wish someone would just stop you.

ฉันอยากให้ใครสักคนมาหยุดเธอ

And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives

และบทแบบนี้แหละที่เราถูกปลูกฝัง ว่าควรจัดการกับผู้ติดยาอย่างไร

is typified by, I think,

มันกลายเป็นสูตรสำเร็จไปแล้ว

the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it.

โดยรายการเรียลลิตี้โชว์ชื่อ "การแทรกแซง" (Intervention)

I think everything in our lives is defined by reality TV,

ผมคิดว่าทุกอย่างในชีวิตเราได้ถูกกำหนด โดยรายการเรียลลิตี้ไปเสียแล้ว

but that's another TED Talk.

แต่นั่นคงเป็นการบรรยาย TED อีกเรื่องหนึ่งนะครับ

If you've ever seen the show "Intervention,"

ถ้าคุณเคยดูรายการที่ว่านี้

it's a pretty simple premise.

โครงเรื่องมีง่าย ๆ

Get an addict, all the people in their life, gather them together,

เอาผู้ติดยามาสักคนหนึ่ง พร้อมด้วยคนรอบข้างของบุคคลนั้น

confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up,

ให้มาเผชิญหน้ากัน โดยคนรอบข้างจะพูดทำนองว่า ถ้าคุณไม่ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น

we're going to cut you off.

พวกเราจะตัดหางคุณ

So what they do is they take the connection to the addict,

สิ่งที่พวกเขาทำก็คือ พวกเขาหยิบเอาความสัมพันธ์ขึ้นมา

and they threaten it, they make it contingent

แล้วขู่จะตัดความสัมพันธ์นั้นทิ้ง พวกเขายกมันมาเป็นเงื่อนไข

on the addict behaving the way they want.

เพื่อให้ผู้ติดยาประพฤติตัว ตามที่พวกเขาต้องการ

And I began to think, I began to see why that approach doesn't work,

และผมเริ่มเห็นแล้วว่า ทำไมวิธีแบบนั้นจึงใช้ไม่ได้ผล

and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War

นั่นมันเหมือนการเอาแนวคิด จากสงครามยาเสพติด

into our private lives.

เอามาใช้กับชีวิตส่วนตัวของเรา

So I was thinking, how could I be Portuguese?

ผมเริ่มคิดว่า ทำอย่างไร จึงจะเป็นได้อย่างชาวโปรตุเกส

And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently

และสิ่งที่ผมพยามทำอยู่ตอนนี้ ผมต้องบอกว่าผมไม่ได้ทำเป็นประจำ

and I can't tell you it's easy,

และมันไม่ง่ายนัก

is to say to the addicts in my life

คือการบอกกับผู้ติดยาในครอบครัวผม

that I want to deepen the connection with them,

ว่าผมอยากเชื่อมความสัมพันธ์ กับเขาให้แน่นแฟ้นขึ้น

to say to them, I love you whether you're using or you're not.

บอกพวกเขาว่า ผมรักคุณ ไม่ว่าคุณจะเสพยาหรือไม่ก็ตาม

I love you, whatever state you're in,

ผมรักคุณ ไม่ว่าคุณจะอยู่ในสภาพไหน

and if you need me, I'll come and sit with you

และถ้าคุณต้องการผม ผมจะคอยอยู่ข้าง ๆ

because I love you and I don't want you to be alone

เพราะผมรักคุณและไม่ต้องการ ให้คุณโดดเดี่ยว

or to feel alone.

หรือรู้สึกโดดเดี่ยว

And I think the core of that message --

และผมคิดว่าใจความสำคัญของข้อความ

you're not alone, we love you --

ก็คือ คุณไม่ได้อยู่ลำพัง เรารักคุณ

has to be at every level of how we respond to addicts,

หลักนี้ต้องอยู่ในทุกระดับ ของมาตรการที่เราใช้กับผู้ติดยา

socially, politically and individually.

ไม่ว่าจะเป็นในระดับสังคม การเมือง หรือระดับบุคคล

For 100 years now, we've been singing war songs about addicts.

เป็นเวลา 100 ปีแล้ว ที่เราลั่นกลองรบกับผู้ติดยา

I think all along we should have been singing love songs to them,

ผมกลับคิดว่า นเราควรจะร้องเพลงรักให้พวกเขาแทน

because the opposite of addiction is not sobriety.

เพราะสิ่งที่ตรงข้ามกับการเสพติด ไม่ใช่การทำตัวสงบเสงี่ยม

The opposite of addiction is connection.

แต่สิ่งที่ตรงข้ามกับการเสพติด คือความสัมพันธ์

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)