Everything you think you know about addiction is wrong | Johann Hari | TED

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

One of my earliest memories

یکی از اولین خاطرات من

is of trying to wake up one of my relatives and not being able to.

برمی‎گرده به بیدار کردن یکی از خویشانم و این که نمی‎توانستم.

And I was just a little kid, so I didn't really understand why,

و من خب بچه کوچکی بودم، پس واقعا دلیلش را نمی‎‎فهمیدم،

but as I got older,

اما بزرگتر که شدم،

I realized we had drug addiction in my family,

متوجه شدم ما مشکل اعتیاد در خانواده‎مان داریم،

including later cocaine addiction.

از جمله کمی اعتیاد به کوکایین.

I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years

اخیرا بهش خیلی فکر کردم، احتمالا به این خاطر که الان دقیقا ۱۰۰ سال

since drugs were first banned in the United States and Britain,

از قانون ممنوعیت مواد برای اولین بار در ایالات متحده و بریتانیا میگذرد،

and we then imposed that on the rest of the world.

و بعد آن را به بقیه دنیا تحمیل کردیم.

It's a century since we made this really fateful decision

یک قرن از زمان گرفتن این تصمیم واقعا سرنوشت‎ساز از سوی ما برای

to take addicts and punish them and make them suffer,

گرفتن معتادها و تنبیه‎شان و باعث رنجشان شدن میگذرد،

because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.

چون باور داشتیم که باعث پاک شدن آنها میشد؛ برای دست کشیدن انگیزه می‎گرفتند.

And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love,

و چند سال پیش، نگاهی داشتم به برخی از معتادان در زندگی‎ام که دوستشان داشتم،

and trying to figure out if there was some way to help them.

و به دنبال راهی بودم که بشود به طریقی به آنها کمک کرد.

And I realized there were loads of incredibly basic questions

و تشخیص دادم یک عالم سوال مقدماتی باور نکردنی بود

I just didn't know the answer to,

که جوابشان را نمی‎دانستم،

like, what really causes addiction?

مثل، چه چیزی واقعا باعث اعتیاد میشه؟

Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working,

چرا به این رویکردی که به نظر کار هم نمی‎کند چسبیدیم،

and is there a better way out there that we could try instead?

و آیا اصلا راه بهتری هست که بخواهیم آن را جایش امتحان کنیم؟

So I read loads of stuff about it,

پس کلی مطلب در این باره خواندم،

and I couldn't really find the answers I was looking for,

و واقعا نتوانستم پاسخ‌هایی که دنبالش بودم را بیابم،

so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world

پس فکر کردم، خب، می‎روم سراغ آدمهای مختلف در سراسر دنیا

who lived this and studied this

که قبلا روی این موضوع کار کرده‎اند

and talk to them and see if I could learn from them.

و با آنها صحبت می‎کنم تا ببینم میشود چیزی از آنها یاد گرفت.

And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start,

در ابتدا اصلا فکر نمی‎کردم بیش از ۴۸٫۰۰۰ کیلومتر را طی کنم،

but I ended up going and meeting loads of different people,

اما خب این کار را کردم و انواع آدمها را دیدم،

from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn,

از کراک فروش تراجنسی در براونز ویل، بروکلین گرفته

to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses

تا دانشمندی که کلی از وقتش را صرف دادن هالوسینوژن‎ها (مواد اوهام آور) به خدنگها

to see if they like them --

می‎کرد تا ببیند دوست دارند--

it turns out they do, but only in very specific circumstances --

معلوم شد دارند، اما تنها در شرایط خیلی ویژه--

to the only country that's ever decriminalized all drugs,

و تنها کشوری که تا بحال از کلیه مواد از بنگ گرفته تا کراک

from cannabis to crack, Portugal.

جرم زدایی کرده، یعنی پرتقال.

And the thing I realized that really blew my mind is,

و چیز دیگری که فهمیدم بطوریکه ذهنم خیلی آشفته شد،

almost everything we think we know about addiction is wrong,

تقریبا همه آنچه درباره اعتیاد فکر می‎کردیم اشتباه است،

and if we start to absorb the new evidence about addiction,

و اگر شروع به جذب شواهد جدید درباره اعتیاد کنیم،

I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.

فکر کنم باید خیلی از سیاست‌هایمان درباره مواد مخدر را تغییر دهیم.

But let's start with what we think we know, what I thought I knew.

اما بگذارید با چیزیی شروع کنم که فکر می‎کنیم می‎دانیم، چیزی که فکر می‎کردم می‎دانم.

Let's think about this middle row here.

بیایید این ردیف وسط را در اینجا در نظر بگیریم.

Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day.

فرض کنید همه شما، برای ۲۰ روز، سه بار در روز هرویین مصرف کردید.

Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect.

بعضی از شما کمی بیشتر از بقیه به این دیدگاه علاقمندید.

(Laughter)

(خنده)

Don't worry, it's just a thought experiment.

نگران نباشید، فقط تجربه‎ای ذهنی است.

Imagine you did that, right?

تصور کنید این کار را کردید، باشه؟

What would happen?

چه اتفاقی میفتاد؟

Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century.

اکنون این داستان چه اتفاقی می‎افتادی را داریم که برای یک قرن به ما گفته شده.

فکر می‎کنیم چون در هروئین جاذبه‎های شیمیایی هست

We think, because there are chemical hooks in heroin,

as you took it for a while,

پس وقتی آن را برای مدتی مصرف می‎کنید،

your body would become dependent on those hooks,

بدنتان به آن جاذبه‎ها وابسته است،

you'd start to physically need them,

بعد از لحاظ جسمی به آنها نیاز دارید،

and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right?

و در آخر آن ۲۰ روز، شما معتاد به هروئین می‎شوید، نه؟

That's what I thought.

این فکر من بود.

First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story

اولین چیزی که به من هشدار داد که یک جای داستان می‎لنگد

is when it was explained to me.

وقتی بود که برایم توضیح داده شد.

If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip,

اگر بعد از سخنرانی امروز بیرون بروم و ماشین بهم بزند و لگنم بشکند،

I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine.

به بیمارستان برده می‎شوم و کلی دیامورفین بهمن تزریق خواهد شد.

Diamorphine is heroin.

دیامورفین همان هروئین است.

It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets,

راستش خیلی بهتر از هروئینی است که قرار است در خیابان بخرید،

because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated.

چون چیزهایی که از دلال مواد بخرید آلوده است.

Actually, very little of it is heroin,

راستش، مقدار خیلی کمی از آن هروئین است،

در جاییکه مواد گرفته شده از دکتر کاملا از لحاظ دارویی خالص است.

whereas the stuff you get from the doctor is medically pure.

And you'll be given it for quite a long period of time.

و یک مدت طولانی برایتان تجویز خواهد شد.

There are loads of people in this room,

کلی آدم توی این اتاق هست

you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin.

که شاید خودشان ندانند اما کلی هروئین مصرف کردند.

And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening.

و این اتفاق برای کسانی که در جاهای دیگر مشغول تماشای ما هستند هم اتفاق میفتد.

And if what we believe about addiction is right --

و اگر اعتقاد ما درباره اعتیاد راست باشد--

those people are exposed to all those chemical hooks --

این افراد در معرض تمامی این محرکهای شیمیایی بودند--

What should happen? They should become addicts.

چه اتفاقی باید بیفتد؟ باید معتاد شوند.

This has been studied really carefully.

بررسیهای واقعا دقیقی انجام شده.

این اتفاق نمیفتد؛ حتما متوجه شدید وقتی مادر بزرگتان عمل پیوند لگن داشته

It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement,

she didn't come out as a junkie. (Laughter)

از بیمارستان معتاد بیرون نیامده. (خنده)

و وقتی این را فهمیدم، برایم خیلی عجیب بود

And when I learned this, it seemed so weird to me,

so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew,

بر خلاف آنچه به من گفته شده، تمام آنچه فکر می‎کردم می‎دانم

I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander.

که این موضوع درست نباشد، تا این که با فردی بنام بروس آلکساندر دیدار کردم،

He's a professor of psychology in Vancouver

او استاد روانشناسی در ونکوور است

who carried out an incredible experiment

که آزمایش شگفت انگیزی را انجام داده

I think really helps us to understand this issue.

که به نظرم به ما در فهم این مساله کمک می‎کند.

Professor Alexander explained to me,

پروفسور آلکساندر برایم توضیح داد،

the idea of addiction we've all got in our heads, that story,

ایده اعتیادی که ما همگی در ذهنمان داریم قصه است،

comes partly from a series of experiments

تنها نتیجه یک سری آزمایشاتی است

that were done earlier in the 20th century.

که پیش از قرن ۲۰ام انجام شدند.

They're really simple.

آزمایشاتی واقعا ساده.

You can do them tonight at home if you feel a little sadistic.

اگر کمی سادیسم داشته باشید، می‎توانید امشب در منزل انجامشان دهید.

You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles:

موشی را بگیرید و توی قفس بندازید، و بهش دو بطری آب بدهید:

One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine.

یکی فقط آب و آن یکی آبی که کمی هرویین یا کوکایین به آن افزوده شده.

If you do that, the rat will almost always prefer the drug water

اگر این کار را کنید، خب موش قطعا همیشه آب موادی را ترجیح می‎دهد

and almost always kill itself quite quickly.

و همیشه خودش را سریعتر می‎کشد.

So there you go, right? That's how we think it works.

خب این فکری که شما می‎کنید، نه؟ این چیزی که فکر کنیم هست.

در دهه ۷۰، پروفسور آلکساندر این آزمایش را مورد بررسی قرار داد

In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment

and he noticed something.

و فهمید که:

آهان، ما موش را در یک قفس خالی می‎گذاریم.

He said ah, we're putting the rat in an empty cage.

It's got nothing to do except use these drugs.

پس کار دیگری ندارند، جز استفاده کردن از این مواد.

Let's try something different.

پس باید چیزی کمی متفاوت را امتحان کرد.

So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park,"

پس پروفسور آلکساندر قفسی ساخت که " پارک موش" نام دارد،

which is basically heaven for rats.

که در واقع بهشت موشهاست.

They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls,

یک عالم پنیر و تپ رنگی توش هست،

they've got loads of tunnels.

با یک عالم تونل.

Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex.

از همه مهمتر، کلی دوست دارند.‎‎ یک عالم هم سکس اگر بخواهند.

And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water.

و آن دو بطری آب هم البته هست، آب عادی و آب موادی.

But here's the fascinating thing:

اما نکته جالب اینجاست که،

In Rat Park, they don't like the drug water.

در پارک موش، کسی آب موادی دوست ندارد.

They almost never use it.

تقریبا هیچوقت استفاده نمی‎شود.

None of them ever use it compulsively.

هیچکدام اجبارا از آن استفاده نمی‎کنند.

None of them ever overdose.

هیچکدام اوردز نمی‎کنند.

You go from almost 100 percent overdose when they're isolated

از تقریبا ۱۰۰٪ اوردز در زمانی که تنها هستند

to zero percent overdose when they have happy and connected lives.

به صفر درصد اوردز در جاییکه زندگی شاد و پر از ارتباط دارند می‎رسیم.

Now, when he first saw this, Professor Alexander thought,

اولش، وقتی این را دید، پروفسور آلکساندر با خودش فکر کرد،

maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us.

شاید این فقط درباره موشها کاربرد دارد و ما کاملا متفاوت باشیم.

Maybe not as different as we'd like, but, you know --

شاید هم متفاوت نه تا آن حدی که مایلیم، اما می‎دانید--

اما خوشبختانه، آزمایش انسانی نیز

But fortunately, there was a human experiment

into the exact same principle happening at the exact same time.

هم زمان با همان معیار انجام میشود.

It was called the Vietnam War.

که جنگ ویتنام نام دارد.

In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin,

در ویتنام، ۲۰ درصد کل نیروهای آمریکایی کلی هروئین مصرف می‎کردند،

and if you look at the news reports from the time,

و اگر به گزارشات خبری آنوقت نگاه بیاندازید،

they were really worried, because they thought, my God, we're going to have

واقعا نگران بودند، چون فکر می‎کردند، خدای من، ما قرار است

hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States

صدها هزار معتاد و عملی در خیابانهای ایالات متحده داشته باشیم

when the war ends; it made total sense.

وقتی جنگ تمام میشد؛ بیجا هم نبود.

Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home.

الان، آن سربازها که کلی هروئین مصرف می‎کردند مورد بررسی قرار گرفتند.

The Archives of General Psychiatry did a really detailed study,

آرشیوهای ژنرال روانپزشکی عمومی بررسی واقعا دقیقی را انجام داد

and what happened to them?

و خب چه بسرشان آمد؟

It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal.

معلوم شد که به مراکز بازپروری نرفتند. دچار افسردگی ناشی از ترک نشدند.

Ninety-five percent of them just stopped.

نود و پنج درصد آنها فقط مصرف هروئین را ترک کردند.

Now, if you believe the story about chemical hooks,

پس اگر قصه وسوسه‎های شیمیایی را باور دارید،

that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think

خب مطلقا مفهومی ندارد، اما پروفسور الکساندر به این فکر کرد

there might be a different story about addiction.

که احتمالا داستان متفاوتی درباره اعتیاد هست.

He said, what if addiction isn't about your chemical hooks?

گفت، شاید اصلا اعتیاد درباره ‎‎ وسوسه‎های شیمیایی نباشد.

What if addiction is about your cage?

شاید اصلا ماجرای قفس باشد.

What if addiction is an adaptation to your environment?

شاید اصلا اعتیاد سازگاری با محیطتان باشد؟

Looking at this,

به این نگاه کنید،

there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands

پروفسور دیگری بود به اسم پیتر کوهن در هلند

who said, maybe we shouldn't even call it addiction.

که گفت شاید نباید آن را حتی اعتیاد بنامیم.

شاید باید آن را قید داشتن بنامیم.

Maybe we should call it bonding.

Human beings have a natural and innate need to bond,

بشر از نیاز ذاتی و طبیعی برای رابطه داشتن برخوردار است،

and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other,

و وقتی ما شاد و سالم هستیم، با یکدیگر رابطه و عهد برقرار خواهیم کرد،

but if you can't do that,

اما اگر قادر به انجام آن نباشید،

because you're traumatized or isolated or beaten down by life,

بخاطر این که در زندگی شکست خورده‎اید یا منزوی هستید یا از شوک ناشی حادثه‎ای رنج می‎برید،

you will bond with something that will give you some sense of relief.

با چیزی پیوند خواهید خورد که به شما حس تسکین یافتن را القاء کند.

Now, that might be gambling, that might be pornography,

که خب می‎تواند قمار کردن باشد یا دیدن پورن،

that might be cocaine, that might be cannabis,

ممکن است کوکایین باشد یا حشیش و بنگ،

but you will bond and connect with something because that's our nature.

اما حتما با چیزی پیوند خورده و ارتباط برقرار می‎کنید چون در ذات ما هست

That's what we want as human beings.

آن چیزی است که ما بعنوان بشر می‎خواهیم.

And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around,

و در ابتدا، اینکه بخواهم آن را توی سرم فرو کنم اصلا آسان نبود،

but one way that helped me to think about it is,

اما یکی چیزی که باعث شد بتوانم راحت به آن فکر کنم،

I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right?

خب الان می‎بینم که کنار صندلی‎ام یک بطری آب هست، درست نیست؟

I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you.

به بیشتر شما نگاه می‎کنم، و اکثر شما بطریهای آب همراهتان هست.

Forget the drugs. Forget the drug war.

مواد را فراموش کنید. بی‌خیال جنگ با مواد شوید.

Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right?

کاملا قانونی، همه آن بطریهای آب می‎توانند بطری ودکا باشند، نه؟

We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) --

همه ما می‎توانیم مست و پاتیل شویم-- دنبال همین هستم-- (خنده)--

but we're not.

اما نیستیم.

Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds

الان، چون شما استطاعت پرداخت خداد تومنی را دارید

that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford

که برای حضور در یک سخنرانی TED لازم است، حدس می‎زنم که شما رفقا استطاعت پرداخت

to be drinking vodka for the next six months.

نوشیدن ودکا طی شش ماه بعد را داشته باشید.

You wouldn't end up homeless.

خانه خراب نخواهید شد.

You're not going to do that, and the reason you're not going to do that

این کار را نخواهید کرد، و دلیلی که این کار را انجام نمی‎دهید

is not because anyone's stopping you.

بخاطر این نیست که کسی جلوی شما را می‎گیرد.

It's because you've got bonds and connections

بخاطر داشتن روابط و قیدهایی است،

that you want to be present for.

این که میخواهید برایشان حضور داشته باشید.

You've got work you love. You've got people you love.

کاری دارید که دوستش دارید. آدم‌هایی را دارید که دوست‌شان دارید.

You've got healthy relationships.

روابط سالم دارید.

And a core part of addiction,

و بخش اصلی اعتیاد،

I came to think, and I believe the evidence suggests,

اینطور که فکر می‎کنم و باور دارم شواهد نشان می‎دهد،

is about not being able to bear to be present in your life.

درباره نداشتن ظرفیت برای تحمل وضعیت کنونی زندگیتان است.

Now, this has really significant implications.

خب، پیامدهای واقعا مهمی دارد.

The most obvious implications are for the War on Drugs.

بارزترین پیامد آن جنگ علیه مواد است.

In Arizona, I went out with a group of women

در آریزونا سراغ گروهی از زنانی رفتم

who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict,"

که تی شرتهایی با این نوشته به تن داشتند،" من معتاد به مخدر بودم،"

and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them,

و پاهای ما را بهم زنجیر می‎کردند و برای کندن قبر می‎بردند، در حالیکه بقیه مردم به آنها زل می‎زدند،

and when those women get out of prison, they're going to have criminal records

و وقتی آن دسته از زنان از زندان بیرون آمدند، سابقه‎دار خواهند بود،

that mean they'll never work in the legal economy again.

به این معنای که بعد از این آنها هرگز دوباره قادر به کار کردن در اقتصاد حقوقی نخواهند بود.

Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang,

خب، این یک مثال بارز دیگر است، که در مورد دسته زنجیر بند واضح است.

but actually almost everywhere in the world

اما در واقع در همه جای دنیا

we treat addicts to some degree like that.

با معتادان تا حد زیادی این شکلی برخورد می‎شود.

We punish them. We shame them. We give them criminal records.

تنبیه‎شان می‎کنیم. شرمنده‎شان می‎کنیم. سوابق جنایی برایشان درست می‎کنیم.

We put barriers between them reconnecting.

سر راه ارتباط مجددشان موانعی قرار می‎دهیم.

There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man,

دکتری در کانادا بود به اسم دکتر گابور میت، مرد فوق العاده‎ای

who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse,

که به من گفت، اگر مایلی سیستمی را طراحی کنی که اعتیاد را بدتر می‎کند،

you would design that system.

آن سیستم را طراحی کن.

Now, there's a place that decided to do the exact opposite,

الان یک جایی هست که تصمیم گرفت درست نقطه مقابل آن را انجام دهد،

and I went there to see how it worked.

و به آنجا رفتم تا نحوه کارکردش را ببینم.

In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe.

در سال ۲۰۰۰، پرتقال یکی از بدترین مشکلات مواد را در اروپا داشت.

One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing,

یک درصد جمعیت به هروئین اعتیاد داشت که واقعا سرسام‎آور است،

and every year, they tried the American way more and more.

و هر سال، آنها خیلی بیشتر و بیشتر به شیوه آمریکایی متوسل می‎شدند.

They punished people and stigmatized them and shamed them more,

افراد را تنبیه کرده و گاو پیشانی سفیدشان می‎کردند و باعث شرمساری بیشترشان می‎شدند،

and every year, the problem got worse.

و هر سال، مشکل بدتر می‎شد.

And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together,

و یک روز، نخست وزیر و رهبر جناح مخالف با همی یکی شدند،

and basically said, look, we can't go on

و اصل حرفشان این بود که ببینید، ما نمی‎توانیم

with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts.

مملکتی که هر روز تعداد معتادانش به هرویین بیشتر می‎شود را اداره کنیم.

Let's set up a panel of scientists and doctors

بیاید مجمعی از دانشمندان و پزشکان را برای حل خلاقانه

این مشکل تشکیل دهیم.

to figure out what would genuinely solve the problem.

And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão,

و آنها مجمعی را به سرپرستی مرد بی‎نظیری به اسم دکتر جواوو گوالوو دایر کردند،

to look at all this new evidence,

تا همه این شواهد جدید را بررسی کنند،

and they came back and they said,

و در نهایت جوابشان این بود،

"Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" --

" از همه مواد از حشیش گرفته تا کراک جرم زدایی کنید، اما"--

and this is the crucial next step --

و این گام مهم بعدی است--

"take all the money we used to spend on cutting addicts off,

"و همه آن پولی که برای ریشه کردن مواد و جدایی معتادان از جامعه

on disconnecting them,

استفاده می‎کردید را بردارید

and spend it instead on reconnecting them with society."

و در عوض خرج پیوند مجددشان با جامعه کنید."

And that's not really what we think of as drug treatment

و خوب این واقعا طرز فکر ما درباره تداوی مواد مخدر

in the United States and Britain.

در ایالات متحده و بریتانیا نیست.

So they do do residential rehab,

پس آنها بازپروری مسکونی انجام می‎دهند،

they do psychological therapy, that does have some value.

آنها روان درمانی دارند، که تا اندازه‎ای ارزشمند است.

But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do:

اما مهمترین کاری که آنها کردند کاملا عکس شیوه عملی آنها بود:

a massive program of job creation for addicts,

برنامه‎ای انبوه کار آفرینی برای معتادان،

and microloans for addicts to set up small businesses.

و وامهای خرد برای معتادان تا تجارتهای کوچکی را راه بیاندازند.

So say you used to be a mechanic.

برای مثال شما قبلا مکانیک بودید.

When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say,

وقتی حاضرید، آنها به گاراژ خواهند رفت و خواهند گفت،

if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages.

اگر این یارو را برای یکسال استخدام کنی، نصف دستمزدش را پرداخت خواهم کرد.

The goal was to make sure that every addict in Portugal

هدف این بود که حتما هر معتادی در پرتقال

had something to get out of bed for in the morning.

صبحها برای بیرون آمدن از تخت چیزی داشته باشد.

And when I went and met the addicts in Portugal,

و وقتی رفتم و معتادها را در پرتقال دیدم،

what they said is, as they rediscovered purpose,

آنچه گفتند این است که در حین کشف مجدد هدف،

they rediscovered bonds and relationships with the wider society.

آنها پیمانها و روابط را با اجتماعی وسیعتر از نو کشف کردند.

It'll be 15 years this year since that experiment began,

الان ۱۵ سال از شروع این آزمایش می‎گذرد،

and the results are in:

و جوابها از این قرارند:

injecting drug use is down in Portugal,

مواد تزریقی در پرتقال کاهش داشته،

according to the British Journal of Criminology,

طبق آمار جرم شناسی بریتش ژورنال،

by 50 percent, five-zero percent.

تا ۵۰ درصد کاهش داشته.

Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts.

مرگ و میر ناشی از استعمال بیش از حد مواد و شاخص HIV به میزان انبوهی میان معتادان کاهش داشته.

Addiction in every study is significantly down.

اعتیاد در تمامی بررسیها بطور قابل توجهی کاهش پایین بوده.

One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal

یکی از روشهایی که شما را متوجه موثر بودن آن می‎کند این است که تقریبا هیچکس در پرتقال

wants to go back to the old system.

تمایلی به بازگشت سیستم قدیمی ندارد.

Now, that's the political implications.

خب اینها دلالتهای سیاسی آن هستند.

I actually think there's a layer of implications

راستش فکر می‎کنم لایه‎ای از دلالتها

to all this research below that.

در کل این تحقیق به شرح زیر وجود دارد.

We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable

در فرهنگی زندگی می‎کنیم که آدمها بطور فزاینده‎ای واقعا در برابر

to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones

کل انواع اعتیادات آسیب پذیر هستند، خواه تلفن‌های هوشمندشان باشد

or to shopping or to eating.

یا خرید کردن و خوردن باشد.

Before these talks began -- you guys know this --

قبل از شروع این سخنرانیها-- خب اطلاع دارید که---

we were told we weren't allowed to have our smartphones on,

به ما گفته شد باید موبایل‌هایمان را خاموش نگهداریم،

and I have to say, a lot of you looked an awful lot like

و لازم است که بگم تعدا زیادی از شما وحشت زده به نظر رسیدید مثل

addicts who were told their dealer was going to be unavailable

معتادانی که به آنها گفته شده دلالشان برای

چند ساعتی در دسترس نخواهد بود. ( خنده)

for the next couple of hours. (Laughter)

خیلی ما این حس را داریم، و شاید گفتن آن عجیب برسد،

A lot of us feel like that, and it might sound weird to say,

I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction

درباره این که چطور قطع ارتباط محرک اصلی اعتیاد است صحبت کرده‎ام

and weird to say it's growing,

و عجیب این که رو به افزایش است،

because you think we're the most connected society that's ever been, surely.

چون قطعا فکر می‎کنید که اجتماع کنونی ما بیش از هر زمان دیگر از ارتباطات بهره می‎برد.

But I increasingly began to think that the connections we have

اما بیشتر از هر زمان دیگر این فکر با من است که ارتباطاتی که داریم

or think we have, are like a kind of parody of human connection.

یا فکر می‎کنیم داریم، بیشتر به تقلید مسخره‎آمیزی از رابطه بشر میمانند.

If you have a crisis in your life, you'll notice something.

اگر با بحرانی در زندگی خود مواجه شوید؛ حتما متوجه خواهید شد که

It won't be your Twitter followers who come to sit with you.

فالوئرهایتان در توئیتر کنارتان نخواهند نشست.

It won't be your Facebook friends who help you turn it round.

دوستان فیسبوک تان به شما در برخورد با آن کمکی نخواهند کرد.

It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced

دوستانی واقعی از گوشت و خون که با آنها روابط رودرروی عمیق و ریشه‎دار

and textured, face-to-face relationships with,

همراه با اختلافات جزیی دارید به شما کمک خواهند کرد.

and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer,

و تحقیقی هم هست که بواسطه بیل مک‎کیبن نویسنده محیط زیست از آن خبردار شدم،

that I think tells us a lot about this.

که بنظرم اطلاعات زیادی در این باره به ما میدهد.

It looked at the number of close friends the average American believes

این تحقیق میانگین تعداد دوستان نزدیکی که هر آمریکایی میتواند در

they can call on in a crisis.

هنگام بحران با آنها تماس بگیرند را بررسی می‌کند.

That number has been declining steadily since the 1950s.

این رقم از دهه ۱۹۵۰ با شتاب ثابتی در حال پایین آمدن است.

The amount of floor space an individual has in their home

سهم هر فرد از فضای تخصیص یافته محل زندگی‎اش

has been steadily increasing,

افزایش مداوم داشته،

and I think that's like a metaphor

و بنظرم استعاره‎ای است از انتخاب ما

for the choice we've made as a culture.

برای فرهنگی که ایجاد کرده‎ایم.

We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections,

فضای بیشتر را با دوستان طاق زده‎ایم، اشیا را با ارتباطات طاق زده‎ایم،

and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been.

و نتیجه این که یکی از تنهاترین اجتماعاتی هستیم که تابحال بوده.

And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says,

و بروس آلکساندر، مجری آزمایش پارک موش می‎گوید،

we talk all the time in addiction about individual recovery,

در موضوع اعتیاد همیشه بحث بهبود فرد است،

and it's right to talk about that,

و صحبت در این باره درست است،

but we need to talk much more about social recovery.

اما لازم است صحبت بیشتری درباره بهبود اجتماعی شود.

Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group,

یک چیزی درباره ما غلط است، نه فقط بطور فردی بلکه بطور گروهی،

and we've created a society where, for a lot of us,

و جامعه‎ای خلق کرده‎ایم که برای خیلی از ما،

life looks a whole lot more like that isolated cage

زندگی بیشتر خیلی شبیه آن قفس متروکه است

and a whole lot less like Rat Park.

و خیلی کمترشبیه پارک موش.

If I'm honest, this isn't why I went into it.

اگر بخواهم رو راست باشم، به این دلیل سراغش نرفتم.

I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff.

به دنبال کشف نکات سیاسی و اجتماعی نبودم.

I wanted to know how to help the people I love.

می‎خواستم بدانم چطور میشد به کسانی که دوست دارم کمک کنم.

And when I came back from this long journey and I'd learned all this,

و وقتی از این سفر طولانی برگشتم و همه اینها را آموختم،

I looked at the addicts in my life,

به معتادان زندگی‎ام نگاه انداختم،

and if you're really candid, it's hard loving an addict,

و اگر واقعا رک و راست باشید، دوست داشتن فرد معتاد سخت است،

and there's going to be lots of people who know in this room.

و شما در این سالن کلی از اینها را می‎شناسید.

بیشتر اوقات عصبانی هستید،

You are angry a lot of the time,

and I think one of the reasons why this debate is so charged

و فکر می‎کنم یکی از دلایلی که چرا این بحث انقدر داغ و پر هیجان است،

is because it runs through the heart of each of us, right?

بخاطر این است که قلب هر یک از ما را تحت تاثیر قرار داده، نه؟

Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks,

همه ما کمی با این منظره آشنا هستیم که با دیدن معتادی فکر می‎کنیم،

I wish someone would just stop you.

کاشی کسی مانعت میشد.

And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives

و بنظرم انواع نسخه‎هایی که در نحوه برخوردمان با معتادها پیچیده شده

is typified by, I think,

مثال سازی می‎شود،

the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it.

مثل برنامه‎‎ی "مداخله" در ژانر تلویزیون واقعی، اگر تا بحال تماشا کرده باشید.

I think everything in our lives is defined by reality TV,

به نظرم هم چیزی در زندگی ما بواسطه این دست برنامه ها تعریف می‎شود

but that's another TED Talk.

که خودش موضوع صحبت TED دیگری است.

If you've ever seen the show "Intervention,"

اگر تابحال برنامه تلویزیونی " مداخله" را دیده باشید،

it's a pretty simple premise.

منطق خیلی ساده‎ای دارد.

Get an addict, all the people in their life, gather them together,

یک معتاد و تمام آدمهای توی زندگیش را یکجا جمع کنید،

confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up,

آنها را با آنچه انجام می‎دهند مواجه کنید و آنها می‎گویند، اگر خودت را جمع و جور نکنی

we're going to cut you off.

بیخیالت می‎شویم.

So what they do is they take the connection to the addict,

پس آنچه می‎کنند رابطه با معتاد را نشانه می‎گیرند،

and they threaten it, they make it contingent

و او را تهدید می‎کنند، با مشروط کردنش به معتاد

on the addict behaving the way they want.

هر طوری خواستند رفتار کنند.

And I began to think, I began to see why that approach doesn't work,

و شروع کردم به فکر به این که چرا آن رویکرد ناموفق است،

and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War

و شروع کردم به فکر به این که تقریبا مثل وارد کردن منطق جنگ اعتیاد

into our private lives.

به زندگیهای خصوصی ما است.

So I was thinking, how could I be Portuguese?

پس فکر کردم، چطور می‎توانم یک پرتقالی باشم؟

And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently

و آنچه سعی کرده‎ام الان انجام دهم، و ادعا نمی‎کنم که دائم انجام می‎دهم

and I can't tell you it's easy,

و نمی‎توانم به شما بگویم که آسان هست،

is to say to the addicts in my life

گفتن این حرف به معتادهای زندگی‎ام هست

that I want to deepen the connection with them,

که میخواهم رابطه‎ام را با شما عمیق‎تر کنم،

to say to them, I love you whether you're using or you're not.

به آنها بگم، دوستتون دارم خواه چیزی مصرف کنید یا نه.

I love you, whatever state you're in,

دوستت دارم، در حالتی که هستی،

and if you need me, I'll come and sit with you

و اگر به من احتیاج داری، میام و کنارت می‎نشینم

because I love you and I don't want you to be alone

چون دوست دارم و نمیخوام تنها باشی

or to feel alone.

یا احساس تنهایی کنی.

And I think the core of that message --

و فکر می‎کنم که هسته آن پیغام--

you're not alone, we love you --

تو تنها نیستی، ما دوستت داریم--

has to be at every level of how we respond to addicts,

باید کاملا همان پاسخی باشه که به معتادها می‎دهیم،

socially, politically and individually.

از جنبه‎های اجتماعی، سیاسی و فردی.

For 100 years now, we've been singing war songs about addicts.

صد سال هست که ترانه‎های جنگی درباره معتادها سر می‎دهیم.

I think all along we should have been singing love songs to them,

من از ابتدا فکر می‎کنم باید برایشن ترانه‎های عاشقانه میخواندیم،

because the opposite of addiction is not sobriety.

چون هشیاری عکس اعتیاد نیست.

The opposite of addiction is connection.

ارتباط، عکس اعتیاد است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)