Before Avatar ... a curious boy | James Cameron

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

I grew up on a steady diet of science fiction.

ผมเติบโตมา ด้วยการบริโภคนวนิยายวิทยาศาสตร์ อย่างสม่ำเสมอ

In high school, I took a bus to school

ในช่วงมัธยมปลาย ผมขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน

an hour each way every day.

ไปชั่วโมง กลับอีกชั่วโมง ทุกวัน

And I was always absorbed in a book,

แล้วผมก็มักจะขลุกอยู่กับหนังสือ

science fiction book,

นวนิยายวิทยาศาสตร์

which took my mind to other worlds,

ซึ่งพาจินตนาการของผม เข้าไปอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง

and satisfied, in a narrative form,

รู้สึกสนุกสนาน กับเรื่องเล่า

this insatiable sense of curiosity that I had.

ที่ช่วยตอบความอยากรู้ ที่ผมมีอยู่อย่างมากมาย

And you know, that curiosity also manifested itself

และความสงสัยใคร่รู้เหล่านั้น ก็มักจะแสดงตัวออกมา

in the fact that whenever I wasn't in school

ในรูปแบบที่ว่า เมื่อใหร่ก็ตามที่ผมไม่ได้อยู่ในโรงเรียน

I was out in the woods,

ผมก็จะเข้าไปในป่า

hiking and taking "samples" --

ปีนเขา เก็บ "ตัวอย่าง"

frogs and snakes and bugs and pond water --

กบบ้าง งู แมลง หรือ น้ำจากบ่อ

and bringing it back, looking at it under the microscope.

เอาตัวอย่างพวกนั้นกลับมา ส่องดู ด้วยกล้องจุลทรรศน์

You know, I was a real science geek.

ก็อย่างที่รู้ๆกัน ผมเป็นพวกบ้าวิทยาศาสตร์

But it was all about trying to understand the world,

แต่สิ่งที่ผมทำทั้งหมดนั้น ก็คือความพยายาม ที่จะทำความเข้าใจโลก

understand the limits of possibility.

ทำความเข้าใจ ขอบเขตความเป็นไปได้

And my love of science fiction

และทำตามความรักในนวนิยายวิทยาศาสตร์ของผม

actually seemed mirrored in the world around me,

สิ่งเหล่านี้มันสะท้อนอยู่รอบๆตัวผม เป็นโลกรอบตัวผม

because what was happening, this was in the late '60s,

เพราะในช่วงนั้น คือช่วงปลายปี 60

we were going to the moon,

เรากำลังเดินทางไปดวงจันทร์

we were exploring the deep oceans.

เรากำลังสำรวจท้องทะเลลึก

Jacques Cousteau was coming into our living rooms

จาค์ส คุสโต มาเยี่ยมห้องนั่งเล่นของเรา

with his amazing specials that showed us

พร้อมกับของพิเศษต่างๆ ที่เขาเอามาให้พวกเราดู

animals and places and a wondrous world

สัตว์ต่างๆ หรือ สถานที่ที่น่ามหัศจรรย์ ทั่วโลก

that we could never really have previously imagined.

มันเป็นสิ่งที่พวกเรา ไม่สามารถจินตนาการได้มาก่อน

So, that seemed to resonate

มันก็เลยดูจะเป็นสิ่งที่ส่งผลสะท้อน

with the whole science fiction part of it.

กับเรื่องราวในนวนิยายวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย

And I was an artist.

นอกจากนี้ผมยังเป็นศิลปิน

I could draw. I could paint.

ผมวาดรูป ลงสี

And I found that because there weren't video games

และผมพบว่า เนื่องจากในยุคนั้นยังไม่มีวีดีโอเกมส์

and this saturation of CG movies and all of this

เรายังมาไม่ถึงจุดอิ่มตัวของการใช้ CG ในหนัง

imagery in the media landscape,

ในด้านภาพ อย่างในวงการสื่อทุกวันนี้

I had to create these images in my head.

ผมต้องสร้างภาพเหล่านี้ขึ้นมาในหัว

You know, we all did, as kids having to

คุณคงนึกออก พวกเราทุกคนตอนเด็กๆ ก็เคย

read a book, and through the author's description,

อ่านหนังสือ แล้วก็จินตนาการจากคำบรรยายของผู้เขียน

put something on the movie screen in our heads.

วาดภาพอะไรบางอย่างในจอภาพยนตร์ที่อยู่ในหัวของเรา

And so, my response to this was to paint, to draw

ดังนั้น ปฏิกริยาของผมต่อสิ่งเหล่านี้ก็คือ ผมวาดรูปต่างๆ

alien creatures, alien worlds,

ทั้งสัตว์ประหลาดนอกโลก โลกของมนุษย์ต่างดาว

robots, spaceships, all that stuff.

หุ่นยนต์ ยานอวกาศ อะไรแบบนั้นน่ะครับ

I was endlessly getting busted in math class

ผมโดนจับได้ตลอดในชั่วโมงเลข

doodling behind the textbook.

ว่าแอบวาดรูปในหนังสือเรียน

That was -- the creativity

นั่นคือ ความคิดสร้างสรรค์

had to find its outlet somehow.

ที่ต้องการหาทางปลดปล่อย

And an interesting thing happened: The Jacques Cousteau shows

แล้วเหตุการณ์ที่น่าสนใจก็คือ ตอนที่รายการของ จาค์ส คุสโต

actually got me very excited about the fact that there was

ทำให้ผมตื่นเต้นมาก กับความจริงที่ว่า

an alien world right here on Earth.

ยังมีโลกแสนประหลาด อีกโลกหนึ่ง ที่อยู่บนโลกของเราใบนี้

I might not really go to an alien world

ผมอาจไม่สามารถไปเยือนดาวดวงอื่นได้

on a spaceship someday --

ด้วยยานอวกาศ ในอนาคตข้างหน้า

that seemed pretty darn unlikely.

ซึ่งมันก็ดูเป็นไปได้ยาก

But that was a world I could really go to,

แต่นี่คือโลกที่ผมสามารถเดินทางไปได้จริงๆ

right here on Earth, that was as rich and exotic

อยู่บนโลกของเรานี่แหละ ทั้งอุดมสมบูรณ์ และแปลกแตกต่าง

as anything that I had imagined

จากทุกสิ่งที่ผมเคยจินตนาการเอาไว้

from reading these books.

จากการอ่านหนังสือเหล่านั้น

So, I decided I was going to become a scuba diver

นั่นเอง ที่ทำให้ผมตัดสินใจอยากเป็นนักดำน้ำ

at the age of 15.

ตั้งแต่ตอนอายุ 15 เลย

And the only problem with that was that I lived

ปัญหาเดียวก็คือ ที่ๆผมอยู่

in a little village in Canada,

ผมอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในแคนาดา

600 miles from the nearest ocean.

ทะเลที่ใกล้ที่สุด อยู่ห่างออกไปหกร้อยไมล์

But I didn't let that daunt me.

แต่ผมก็ไม่ได้ยอมให้สิ่งเหล่านั้นมาหยุดผม

I pestered my father until he finally found

ผมตื๊อพ่อ จนกระทั่งพ่อเจอ

a scuba class in Buffalo, New York,

โรงเรียนสอนดำน้ำ ในบัฟฟาโล นิวยอร์ก

right across the border from where we live.

ซึ่งอยู่ข้ามเขตที่เราอยู่ไปนิดเดียว

And I actually got certified

ผมได้ใบอนุญาตดำน้ำ

in a pool at a YMCA in the dead of winter

ในสระ ที่สมาคม YMCA กลางฤดูหนาว

in Buffalo, New York.

ในบัฟฟาโล นิวยอร์ก

And I didn't see the ocean, a real ocean,

ผมยังไม่เคยได้เห็นทะเลจริงๆ

for another two years,

จนกระทั่งอีกสองปีต่อมา

until we moved to California.

ตอนที่เราย้ายไปอยู่แคลิฟอร์เนีย

Since then, in the intervening

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตลอดช่วงเวลา

40 years,

ทั้งหมด 40 ปี

I've spent about 3,000 hours underwater,

ผมใช้เวลาประมาณ 3,000 ชั่วโมง อยู่ใต้น้ำ

and 500 hours of that was in submersibles.

และอีก 500 ชั่วโมง อยู่ในเรือดำน้ำ

And I've learned that that deep-ocean environment,

เรียนรู้เกี่ยวกับนิเวศน์ของท้องทะเลลึก

and even the shallow oceans,

หรือแม้แต่ในบริเวณน้ำตื้น

are so rich with amazing life

ว่ามันช่างอุดมไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่น่าตื่นตาตื่นใจ

that really is beyond our imagination.

เหนือจินตนาการของเรา

Nature's imagination is so boundless

จินตนาการของธรรมชาติช่างไร้ขอบเขตกว่ามาก

compared to our own

เมื่อเทียบกับจินตนาการของเรา

meager human imagination.

จินตนาการที่คับแคบของมนุษย์

I still, to this day, stand in absolute awe

จนถึงทุกวันนี้ ผมยังคงยืนตะลึง

of what I see when I make these dives.

กับสิ่งที่ผมเห็น เวลาที่ผมได้ดำน้ำ

And my love affair with the ocean is ongoing,

และความรักของผมที่มีกับท้องทะเล ก็ยังคงอยู่

and just as strong as it ever was.

และผมยังคงรักทะเลมาก อย่างที่เคยรักมาตลอด

But when I chose a career as an adult,

แต่ตอนที่ผมเลือกหน้าที่การงาน ในตอนที่เป็นผู้ใหญ่

it was filmmaking.

ผมเลือกการสร้างภาพยนตร์

And that seemed to be the best way to reconcile

มันดูจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ในการจัดการให้เกิดการปรองดองกัน

this urge I had to tell stories

ระหว่างความอยากเล่าเรื่องของผม

with my urges to create images.

กับความอยากสร้างสรรค์ภาพต่างๆ

And I was, as a kid, constantly drawing comic books, and so on.

ก็อย่างที่บอก ตอนเด็กๆ ผมวาดรูปการ์ตูน และภาพอื่นๆ อยู่เสมอ

So, filmmaking was the way to put pictures and stories

ดังนั้น การสร้างภาพยนตร์ จึงเป็นวิธีที่จะเอาภาพและเรื่องราว

together, and that made sense.

มารวมกัน แล้วทำให้มันมีความหมาย

And of course the stories that I chose to tell

และแน่นอนว่า เรื่องที่ผมเลือกจะเล่า

were science fiction stories: "Terminator," "Aliens"

ก็ต้องเป็นเรื่องแนววิทยาศาสตร์ ทั้ง "คนเหล็ก" "เอเลี่ยน"

and "The Abyss."

และ "ใต้ทะเลลึก"

And with "The Abyss," I was putting together my love

ในเรื่อง "ใต้ทะเลลึก" ผมรวมเอาความรัก

of underwater and diving with filmmaking.

ต่อโลกใต้ท้องทะเล และการดำน้ำ มารวมกับการทำหนัง

So, you know, merging the two passions.

เอาสิ่งที่ชอบมารวมกัน

Something interesting came out of "The Abyss,"

ผลที่ได้คือบางอย่างที่น่าสนใจ

which was that to solve a specific narrative

ซึ่งเกิดขึ้นเพื่อแก้ปัญหาในการเล่าเรื่อง

problem on that film,

บางส่วนในหนังเรื่องนั้น

which was to create this kind of liquid water creature,

นั่นคือ การสร้างตัวละคร ที่เป็นสิ่งมีชีวิตในรูปของเหลว

we actually embraced computer generated animation, CG.

เป็นครั้งแรกที่เราใช้คอมพิวเตอร์กราฟฟิก (หรือ CG)

And this resulted in the first soft-surface

ซึ่งกลายเป็นตัวละครตัวแรก

character, CG animation

ที่สร้างด้วย CG อนิเมชั่น

that was ever in a movie.

ที่ปรากฏตัวในจอเงิน

And even though the film didn't make any money --

ถึงแม้ว่าหนังเรื่องนี้จะไม่ทำเงินเท่าไหร่

barely broke even, I should say --

หรืออาจจะบอกได้เลยว่า มันขาดทุน

I witnessed something amazing, which is that the audience,

แต่ผมได้เห็นอะไรที่น่าทึ่ง เพราะผู้ชม

the global audience, was mesmerized

ผู้ชมทั่วโลก ล้วนแต่ตะลึง

by this apparent magic.

กับเวทย์มนต์นี้

You know, it's Arthur Clarke's law

มันเป็นกฏของ อาเธอร์ คลาก (นักเขียนนิยายแนววิทยาศาสตร์)

that any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.

ที่ว่า เทคโนโลยีที่ล้ำหน้า แทบจะเป็นเรื่องเดียวกัน กับเวทย์มนต์ทั้งหลาย

They were seeing something magical.

มันมีอะไรบางอย่างที่น่าตื่นตะลึง

And so that got me very excited.

ที่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น

And I thought, "Wow, this is something that needs to be embraced

แล้วเวลาผมอ่าน ผมก็มักจะคิดว่า "ว้าว นี่มันเป็นอะไรที่น่าจะเอามา

into the cinematic art."

ใส่ในหนังนะ"

So, with "Terminator 2," which was my next film,

ดังนั้น "คนเหล็ก 2" ซึ่งเป็นหนังเรื่องถัดมาของผม

we took that much farther.

เราก็ทดลองมากยิ่งขึ้น

Working with ILM, we created the liquid metal dude

เราร่วมมือกับบริษัท ILM​ เพื่อสร้างตัวละครโลหะหลอมเหลว

in that film. The success hung in the balance

ในหนังเรื่องนั้น ซึ่งการทดลองครั้งนั้นเป็นการเสี่ยง

on whether that effect would work.

ว่าเทคนิคนี้จะใช้ได้จริงรึเปล่า

And it did, and we created magic again,

แล้วมันก็ได้ผล เราสร้างเวทย์มนต์ขึ้นอีกครั้ง

and we had the same result with an audience --

และเราก็ได้รับผลตอบรับที่ดีแบบเดิมจากผู้ชม

although we did make a little more money on that one.

เราทำเงินได้มากขึ้น จากหนังเรื่องนี้

So, drawing a line through those two dots

ด้วยการลากเส้น เชื่อมโยงจุดสองจุด

of experience

จากประสบการณ์สองอย่างเข้าด้วยกัน

came to, "This is going to be a whole new world,"

ทำให้ "มันเป็นโลกที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง"

this was a whole new world of creativity

เป็นโลกแห่งการสร้างสรรค์ที่ต่างออกไป

for film artists.

สำหรับผู้สร้างภาพยนตร์

So, I started a company with Stan Winston,

ผมเลยตั้งบริษัทใหม่กับ สแตน วินส์ตัน

my good friend Stan Winston,

เพื่อนสนิทของผม

who is the premier make-up and creature designer

ซึ่งเป็นคนที่ออกแบบตัวละครเหล่านี้เป็นคนแรก

at that time, and it was called Digital Domain.

ในตอนนั้น บริษัทชื่อ Digital Domain

And the concept of the company was

แนวคิดของบริษัทนี้คือ

that we would leapfrog past

เราพยายามจะก้าวข้ามข้อจำกัดของการผลิตในอดีต

the analog processes of optical printers and so on,

ที่ใช้ระบบอนาล็อก และปรินท์เตอร์ต่างๆ

and we would go right to digital production.

เราก้าวไปสู่การผลิตแบบดิจิทัล

And we actually did that and it gave us a competitive advantage for a while.

แล้วเราก็ทำได้สำเร็จ ซึ่งทำให้เราได้เปรียบในด้านการแข่งขันอยู่พักหนึ่ง

But we found ourselves lagging in the mid '90s

แต่เราก็พบว่าเราออกจะล้าหลังอยู่บ้าง ในช่วงกลางยุค 90

in the creature and character design stuff

เราขาดคนออกแบบตัวละคร

that we had actually founded the company to do.

เราก็เลยตั้งอีกบริษัทที่มาช่วยทำงานด้านนั้น

So, I wrote this piece called "Avatar,"

แล้วผมก็เริ่มเขียนเรื่อง "อวตาร"

which was meant to absolutely push the envelope

ซึ่งผมตั้งใจจะใช้บทภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นตัวผลักดัน

of visual effects,

งานด้านวิชวลเอฟเฟกต์

of CG effects, beyond,

และ CG ให้ก้าวหน้าไปไกลขึ้น

with realistic human emotive characters

เพราะเป็นการสร้างตัวละครที่แสดงอารมณ์ เหมือนมนุษย์

generated in CG,

ด้วยเทคนิค CG

and the main characters would all be in CG,

ตัวละครหลักทั้งหมดจะถูกสร้างด้วย CG

and the world would be in CG.

รวมทั้งฉากของโลกนั้นก็สร้างด้วย CG

And the envelope pushed back,

ผลคือเทคนิคเหล่านั้น ผลักบทภาพยนตร์เรื่องนี้คืนมา

and I was told by the folks at my company

ผมได้รับคำบอกกล่าวจากเพื่อนๆ ที่บริษัท

that we weren't going to be able to do this for a while.

ว่าเราคงยังต้องใช้เวลาซักพัก กว่าที่จะทำหน้งแบบนี้ได้

So, I shelved it, and I made this other movie about a big ship that sinks.

ผมเลยเอามันขึ้นหิ้งไว้ แล้วไปทำหนังเกี่ยวกับ เรือลำใหญ่ๆ ที่อับปางลง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You know, I went and pitched it to the studio as "'Romeo and Juliet' on a ship:

รู้ไหม ผมเข้าไปขายงานเรื่องนี้กับสตูดิโอ ว่ามันคือ โรมิโอกับจูเลียต บนเรือ

"It's going to be this epic romance,

"มันจะเป็นเรื่องราวความรักที่น่าจดจำ

passionate film."

เป็นหนังรัก"

Secretly, what I wanted to do was

แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่ผมอยากทำคือ

I wanted to dive to the real wreck of "Titanic."

ผมอยากจะดำลงไปที่ซากเรือไททานิค ที่จม

And that's why I made the movie.

นี่ต่างหากสาเหตุที่ผมทำหนังเรื่องนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And that's the truth. Now, the studio didn't know that.

นี่เป็นความจริง ตอนนั้นสตูดิโอไม่รู้เรื่องนี้นะ

But I convinced them. I said,

ผมโน้มน้าวพวกเขา ผมพูดว่า

"We're going to dive to the wreck. We're going to film it for real.

"เราจะดำลงไปที่ซากเรือ ลงไปถ่ายซากเรือจริงๆ

We'll be using it in the opening of the film.

เราจะใช้มันเป็นส่วนเปิดตัวของหนัง

It will be really important. It will be a great marketing hook."

มันสำคัญมาก มันจะเป็นสิ่งที่ช่วยทำการตลาดให้เรา"

And I talked them into funding an expedition.

แล้วผมก็โน้มน้าวให้พวกเขา ให้เงินสำหรับการดำน้ำสำรวจจนได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sounds crazy. But this goes back to that theme

มันอาจฟังดูบ้าๆ แต่นี่ก็เกี่ยวกับเรื่องที่ผมบอก

about your imagination creating a reality.

คือจินตนาการเป็นสิ่งที่สร้างความเป็นจริงทั้งหลาย

Because we actually created a reality where six months later,

เพราะสิ่งที่เราสร้างขึ้นคือ ความเป็นจริง หกเดือนหลังจากนั้น

I find myself in a Russian submersible

ผมอยู่ในเรือดำน้ำรัสเซีย

two and a half miles down in the north Atlantic,

ลึกลงไปสองไมล์ครึ่ง ใต้มหาสมุทรแอตแลนติกตอนเหนือ

looking at the real Titanic through a view port.

มองดูซากเรือไททานิคจริงๆ ผ่านช่องส่อง

Not a movie, not HD -- for real.

ไม่ใช่ในหนัง ไม่ใช่ภาพ HD แต่เป็นการมองของจริง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, that blew my mind.

นั่นแหละที่ทำให้ผมตะลึง

And it took a lot of preparation, we had to build cameras

มันต้องใช้การเตรียมการมากมาย เราต้องสร้างกล้องขึ้นมา

and lights and all kinds of things.

สร้างตัวให้แสงไฟ แล้วก็อีกหลายอย่าง

But, it struck me how much

แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่า

this dive, these deep dives,

การดำน้ำ ดำน้ำลึกๆ เหล่านี้

was like a space mission.

ก็เหมือนกับการเดินทางออกไปสำรวจอวกาศ

You know, where it was highly technical,

เพราะอย่างที่บอก ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นเรื่องทางเทคนิคล้วนๆ

and it required enormous planning.

ต้องใช้การเตรียมการอย่างมหาศาล

You get in this capsule, you go down to this dark

คุณเอาตัวลงไปอยู่ในแคบซูล ดำลงไปในที่มืดๆ

hostile environment

ซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมที่ไม่เคยมีใครเดินทางไปมาก่อน

where there is no hope of rescue

และเป็นที่ๆ ไม่มีใครมาช่วยเหลืออะไรคุณได้

if you can't get back by yourself.

ถ้าคุณกลับออกมาเองไม่ได้

And I thought like, "Wow. I'm like,

ตอนนั้นผมคิดว่า "ว้าว มันเหมือนกับว่า

living in a science fiction movie.

ผมกำลังอยู่ในนวนิยายวิทยาศาสตร์ซักเรื่องเลย

This is really cool."

มันเยี่ยมมากๆเลยนะ"

And so, I really got bitten by the bug of deep-ocean exploration.

ก็อย่างว่า ผมหลงไหลกับเรื่องดำน้ำลึกเอามากๆ

Of course, the curiosity, the science component of it --

และแน่นอนว่า ความอยากรู้อยากเห็น ซึ่งเป็นแรงผลักดันทางวิทยาศาสตร์

it was everything. It was adventure,

เป็นทุกๆอย่าง มันคือการผจญภัย

it was curiosity, it was imagination.

เป็นความสงสัยใคร่รู้ เป็นจินตนาการ

And it was an experience that

และมันเป็นประสบการณ์ที่

Hollywood couldn't give me.

ฮอลลีวู้ดไม่สามารถให้ผมได้

Because, you know, I could imagine a creature and we could

เพราะอะไรรู้ไหม ผมอาจจะจินตนาการ สร้างสิ่งมีชีวิตแบบหนึ่งขึ้นมา

create a visual effect for it. But I couldn't imagine what I was seeing

แล้วเราก็สามารถใช้วิชวลเอฟเฟ็กต์ สร้างมันขึ้นมาได้ แต่ผมไม่สามารถที่จะจินตนาการสิ่งที่ผมเห็น

out that window.

จากหน้าต่างบานนั้นได้

As we did some of our subsequent expeditions,

แบบเดียวกับที่เราเห็น จากทำการสำรวจครั้งถัดๆมา

I was seeing creatures at hydrothermal vents

ผมได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกระแสน้ำลึก

and sometimes things that I had never seen before,

และเป็นอะไรที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต

sometimes things that no one had seen before,

บางตัวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน

that actually were not described by science

และยังไม่เคยมีการบันทึกทางวิทยาศาสตร์

at the time that we saw them and imaged them.

ตอนนั้นเราได้มองเห็นมัน แล้วก็ได้สร้างจินตนาการ

So, I was completely smitten by this,

เพราะอย่างนี้ ผมเลยหลงไหลเรื่องนี้อย่างมาก

and had to do more.

ผมต้องทำการสำรวจเพิ่ม

And so, I actually made a kind of curious decision.

จากนั้นผมก็ตัดสินใจ

After the success of "Titanic,"

หลังจากที่ประสบความสำเร็จกับ "ไททานิค"

I said, "OK, I'm going to park my day job

ผมก็ว่า "โอเคนะ ผมขอหยุดทำงาน

as a Hollywood movie maker,

ในฐานะผู้กำกับหนังฮอลลีวู้ด ชั่วคราว

and I'm going to go be a full-time explorer for a while."

ผมจะไปเป็นนักสำรวจซักพัก"

And so, we started planning these

หลังจากนั้น เราก็เริ่มวางแผน

expeditions.

การสำรวจ

And we wound up going to the Bismark,

เรากลับไปที่ ร่องน้ำลึกในทะเลบิสมาร์ก

and exploring it with robotic vehicles.

และสำรวจมันด้วยยานที่บังคับด้วยหุ่นยนต์

We went back to the Titanic wreck.

เรากลับไปที่ซากเรือไททานิค

We took little bots that we had created

แล้วใช้หุ่นตัวเล็กๆ ที่พวกเราสร้างขึ้น

that spooled a fiber optic.

ต่อด้วยสายไฟเบอร์ออปติก

And the idea was to go in and do an interior

ความคิดของเราก็คือ เราอยากเข้าไปถ่ายข้างใน

survey of that ship, which had never been done.

ไปสำรวจภายในเรือ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน

Nobody had ever looked inside the wreck. They didn't have the means to do it,

ไม่เคยมีใครเข้าไปดูในซากเรือ พวกเขาไม่มีหนทางจะเข้าไปดูได้

so we created technology to do it.

เราเลยสร้างเทคโนโลยีเพื่อทำสิ่งนั้น

So, you know, here I am now, on the deck

ทีนี้ ผมก็ได้อยู่บนดาดฟ้า

of Titanic, sitting in a submersible,

ของเรือไททานิก โดยนั่งอยู่ในเรือดำน้ำ

and looking out at planks that look much like this,

มองออกไปยังแผ่นพื้นที่ดูเป็นแบบนี้

where I knew that the band had played.

ซึ่งเป็นส่วนที่ผมทราบมาว่า ตรงนั้น เป็นที่ๆวงดนตรีเคยเล่นอยู่

And I'm flying a little robotic vehicle

และผมก็บังคับหุ่นยนต์เคลื่อนที่ตัวเล็กๆ

through the corridor of the ship.

ไปตามทางเดินในเรือ

When I say, "I'm operating it,"

เวลาที่ผมใช้คำว่า "ผมกำลังขับเคลื่อนมัน"

but my mind is in the vehicle.

ผมหมายถึงว่าตัวผมไปอยู่ในหุ่นยนต์นั้น

I felt like I was physically present

มันรู้สึกเหมือนว่าผมได้ไปยืนอยู่ตรงนั้น

inside the shipwreck of Titanic.

ภายในซากเรือไททานิค

And it was the most surreal kind

และมันก็เป็นประสบการณ์ที่เหนือจริงอยู่เล็กน้อย

of deja vu experience I've ever had,

เพราะมันเหมือนผมได้เจอเหตุการณ์เดียวกัน ซ้ำกับสิ่งที่ผมเคยประสบมาแล้ว

because I would know before I turned a corner

เพราะ ผมรู้ล่วงหน้า ก่อนที่จะหักเลี้ยว

what was going to be there before the lights

ว่าผมจะได้มองเห็นโคมไฟที่ตรงนั้น

of the vehicle actually revealed it,

ก่อนที่หุ่นยนต์จะฉายภาพให้เราดู

because I had walked the set for months

เพราะผมได้เดินไปมาในฉาก เป็นเวลาหลายเดือน

when we were making the movie.

ตอนที่เรากำลังทำหนังเรื่องนี้

And the set was based as an exact replica

และฉากเหล่านั้่นก็เป็นแบบจำลองเสมือนจริง

on the blueprints of the ship.

ของแผนผังการตกแต่งภายในเรือ

So, it was this absolutely remarkable experience.

ดังนั้น มันจึงเป็นประสบการณ์ที่เหลือเชื่อมาก

And it really made me realize that

และมันก็ทำให้ผมได้ตระหนักว่า

the telepresence experience --

จริงๆแล้ว ประสบการณ์ทางภาพ ของเรา

that you actually can have these robotic avatars,

ที่คุณได้มองเห็นผ่าน หุ่นยนต์แทนตัวเราเหล่านั้น

then your consciousness is injected into the vehicle,

มันเหมือนกับว่า ความรู้สึกตัวของคุณ ถูกใส่เข้าไปในตัวอุปกรณ์นั้น

into this other form of existence.

กลายเป็น การมีตัวตนอยู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง

It was really, really quite profound.

มันเป็นอะไรที่ ล้ำลึกมากนะ

And it may be a little bit of a glimpse as to what might be happening

ผมว่ามันทำให้ผมพอจะเห็นภาพของอนาคต ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

some decades out

ในอีกหลายสิบปีข้างหน้า

as we start to have cyborg bodies

ถ้าเราเริ่มมีร่างหุ่นยนต์

for exploration or for other means

ไม่ว่าจะเพื่อการสำรวจ หรือเพื่อจุดประสงค์อื่นๆ

in many sort of

อาจจะเป็นรูปแบบหนึ่งในหลายๆรูปแบบ

post-human futures

ของอนาคตในยุคที่่มนุษย์สาบสูญไปแล้ว

that I can imagine,

ที่ผมพอจะจินตนาการได้

as a science fiction fan.

ในฐานะแฟนนวนิยาย แนววิทยาศาสตร์

So, having done these expeditions,

เพราะว่า จากการทำการสำรวจเหล่านี้

and really beginning to appreciate what was down there,

ผมเริ่มจะเห็นถึงคุณค่าของสิ่งที่อยู่ลึกลงไป

such as at the deep ocean vents

ในส่วนลึกที่สุดของมหาสมุทรเหล่านั้น

where we had these amazing, amazing animals --

เพราะที่นั่นเต็มไปด้วย สัตว์แปลกๆ มากมาย

they're basically aliens right here on Earth.

อาจเรียกได้ว่า พวกมันคือสัตว์ประหลาดต่างดาว ที่เรามีอยู่บนโลก

They live in an environment of chemosynthesis.

พวกมันอาศัยอยู่ในสิ่งแวดล้อม ที่เกิดจากการสังเคราะห์ทางเคมี

They don't survive on sunlight-based

พวกมันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในที่ที่มีแสงอาทิตย์

system the way we do.

พวกมันไม่ได้อยู่ในระบบนิเวศน์ แบบเดียวกับที่พวกเราอยู่

And so, you're seeing animals that are living next to

ดังนั้น เมื่อคุณได้เห็นสัตว์เหล่านี้

a 500-degree-Centigrade

ที่อาศัยอยู่ที่อุณหภูมิ 500 องศาเซลเซียส

water plumes.

ในน้ำพุร้อนใต้ทะเล

You think they can't possibly exist.

คุณคงคิดว่า มันไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ได้

At the same time

แต่ในขณะเดียวกัน

I was getting very interested in space science as well --

ผมก็ตื่นเต้นกับ วิทยาศาสตร์ด้านอวกาศเช่นกัน

again, it's the science fiction influence, as a kid.

อย่างที่บอก ตอนเด็กๆ ผมอ่านนวนิยายวิทยาศาสตร์

And I wound up getting involved with

สุดท้าย ผมก็เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง

the space community,

กับกลุ่มคนที่ศึกษาเรื่องอวกาศ

really involved with NASA,

ผมไปร่วมงานกับ องค์การนาซ่า

sitting on the NASA advisory board,

นั่งเป็นหนึ่งในคณะที่ปรึกษา ให้องค์การนาซ่า

planning actual space missions,

วางแผนการเดินทางสำรวจอวกาศ จริงๆ

going to Russia, going through the pre-cosmonaut

เดินทางไปรัสเซีย ไปเข้าร่วมโครงการเตรียม นักบินอวกาศ

biomedical protocols,

อบรมขั้นตอนเบื้องต้นเรื่องชีวศาสตร์การแพทย์

and all these sorts of things,

และอะไรอื่นๆ อีกมากมาย

to actually go and fly to the international space station

เพื่อที่จะได้เดินทางไปยังสถานีอวกาศด้วยตัวเองจริงๆ

with our 3D camera systems.

ด้วยระบบกล้องสามมิติ

And this was fascinating.

ทั้งหมดนี่เป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก

But what I wound up doing was bringing space scientists

แต่สุดท้าย สิ่งที่ผมทำก็คือ การนำเอานักวิทยาศาสตร์อวกาศ

with us into the deep.

ลงไปใต้ท้องทะเลลึก

And taking them down so that they had access --

ผมพาพวกเขาลงไป เพื่อให้พวกเขาได้มีประสบการณ์

astrobiologists, planetary scientists,

ทั้งนักชีววิทยาในอวกาศ และนักวิทยาศาสตร์ด้านหมู่ดาว

people who were interested in these extreme environments --

ผู้คนทั้งหลายที่หลงไหลในสภาพแวดล้อมที่สุดขั้ว

taking them down to the vents, and letting them see,

ผมพาพวกเขาลงไปที่ร่องน้ำลึก และให้พวกเขาได้เห็น

and take samples and test instruments, and so on.

ได้เก็บตัวอย่าง ได้ทดลองอุปกรณ์ต่างๆ

So, here we were making documentary films,

นั่นแหละ สิ่งที่เกิดขึ้นจากการทำภาพยนตร์สารคดี

but actually doing science,

ที่จริงเรากำลังทำงานวิทยาศาสตร์

and actually doing space science.

และกำลังทำการทดลองวิทยาศาสตร์ด้านอวกาศ

I'd completely closed the loop

ในที่สุดผมก็ได้พาความสนใจทั้งสองด้าน มาพบกันได้สำเร็จ

between being the science fiction fan,

ทั้งเรื่องที่ผมเป็นแฟนตัวยง ของนวนิยายวิทยาศาสตร์

you know, as a kid,

ตั้งแต่สมัยที่ยังเด็ก

and doing this stuff for real.

นำมาสู่การทำเรื่องเหล่านี้จริงๆ

And you know, along the way in this journey

และคุณรู้ไหม ระหว่างการเดินทางของผมทั้งหมด

of discovery,

ในการเดินทางค้นหานี้

I learned a lot.

ผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง

I learned a lot about science. But I also learned a lot

ผมเรียนรู้เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มากมาย แต่นอกจากนั้นผมยังได้เรียนรู้

about leadership.

เกี่ยวกับเรื่องภาวะความเป็นผู้นำ

Now you think director has got to be a leader,

คุณอาจจะคิดว่า การเป็นผู้กำกับ ก็ต้องเป็นผู้นำอยู่แล้ว

leader of, captain of the ship, and all that sort of thing.

ในฐานะกัปตันเรืออะไรอย่างนั้น

I didn't really learn about leadership

แต่ผมไม่ได้เรียนรู้เรื่องความเป็นผู้นำ

until I did these expeditions.

จนกระทั่งผมมาทำการสำรวจเหล่านี้

Because I had to, at a certain point, say,

เพราะในการสำรวจ ในช่วงหนึ่งผมต้องบอกทุกคนว่า

"What am I doing out here?

"เรามาทำอะไรกันอยู่ที่นี่"

Why am I doing this? What do I get out of it?"

ทำไมผมถึงมาทำสิ่งเหล่านี้ ผมจะได้อะไรกลับไป

We don't make money at these damn shows.

เราไม่ได้ทำเงินจากรายการทั้งหมดนี้

We barely break even. There is no fame in it.

เราคุ้มทุนแค่นิดเดียว แล้วก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร

People sort of think I went away

คนส่วนใหญ่มักจะคิดว่า ผมหายไป

between "Titanic" and "Avatar" and was buffing my nails

ระหว่างการทำหนัง "ไททานิค" กับ "อวตาร" คิดว่าผมไปนั่งทำเล็บ

someplace, sitting at the beach.

หรืออยู่ที่ไหนซักที่ ตากอากาศตามชายทะเล

Made all these films, made all these documentary films

แต่ผมไปทำหนัง ทำภาพยนตร์สารคดี

for a very limited audience.

ที่ทำขึ้นสำหรับผู้ชมกลุ่มน้อย

No fame, no glory, no money. What are you doing?

ไม่ได้ทำเพื่อชื่อเสียง เงินทอง แล้วผมกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ

You're doing it for the task itself,

ผมทำงานเพื่องานนั้นๆ

for the challenge --

เพื่อความท้าทาย

and the ocean is the most challenging environment there is --

และท้องทะเล ก็เป็นสภาพแวดล้อม ที่ท้าทายที่สุดแห่งหนึ่ง

for the thrill of discovery,

ผมทำเพื่อความตื่นเต้น ที่เกิดจากการค้นพบ

and for that strange bond that happens

เพื่อค้นหาความเชื่อมโยงที่น่าแปลกประหลาด ที่มักจะเกิดขึ้น

when a small group of people form a tightly knit team.

เมื่อคนกลุ่มเล็กๆ รวมตัวกันเป็นทีมงานที่สนิทสนม

Because we would do these things with 10, 12 people,

เพราะเราทำงานเหล่านี้ กับทีมงานเพียง 10 ถึง 12 คน

working for years at a time,

บางครั้งร่วมงานกันเป็นเวลาหลายปี

sometimes at sea for two, three months at a time.

บางครั้งออกทะเลด้วยกันทีละสองสามเดือน

And in that bond, you realize

และในความผูกพันเหล่านั้น คุณได้ค้นพบว่า

that the most important thing

สิ่งที่สำคัญที่สุด

is the respect that you have for them

คือความเคารพ ที่คุณมีให้กับพวกเขา

and that they have for you, that you've done a task

และมันเป็นสิ่งเดียวกัน ที่เขาจะมอบคืนให้คุณ เมื่อคุณทำงานได้สำเร็จ

that you can't explain to someone else.

มันเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้

When you come back to the shore and you say,

เมื่อคุณกลับมาที่ฝั่ง แล้วคุณพูดว่า

"We had to do this, and the fiber optic, and the attentuation,

"เราต้องทำอย่างนี้กับสายไฟเบอร์ออฟติก กับเครื่องแปลงความถี่

and the this and the that,

เรื่องนั้นเรื่องนี้มากมาย

all the technology of it, and the difficulty,

ที่เกี่ยวกับเทคโนโลยี และความยากลำบากต่างๆ

the human-performance aspects of working at sea,"

ที่เกี่ยวกับศักยภาพอันจำกัดของมนุษย์ เมื่อเราต้องทำงานในทะเล"

you can't explain it to people. It's that thing that

คุณไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ให้คนอื่นๆ ฟังได้ มันเป็นสิ่งเดียวกันกับที่

maybe cops have, or people in combat that have gone through something together

พวกตำรวจอาจมี หรือผู้คนที่เคยร่วมรบกันมา เคยผ่านประสบการณ์มาด้วยกัน

and they know they can never explain it.

และพวกเขาเข้าใจ แต่ไม่สามารถอธิบายมันได้

Creates a bond, creates a bond of respect.

มันสร้างความผูกพัน สร้างความเคารพซึ่งกันและกัน

So, when I came back to make my next movie,

ดังนั้น ในตอนที่ผมกลับมาทำหนังเรื่องต่อมาของผม

which was "Avatar,"

ซึ่งก็คือเรื่อง "อวตาร"

I tried to apply that same principle of leadership,

ผมพยายามใช้หลักการของความเป็นผู้นำในแบบเดียวกัน

which is that you respect your team,

ซึ่งเกิดจากการที่คุณเคารพในทีมงานของคุณ

and you earn their respect in return.

แล้วทำให้พวกเขาเคารพคุณเช่นกัน

And it really changed the dynamic.

การทำอย่างนี้ได้ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในหลายๆด้าน

So, here I was again with a small team,

เพราะงานของเราก็เหมือนกัน คือเราเป็นทีมเล็กๆ

in uncharted territory,

ที่กำลังผจญกับดินแดน ที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อน

doing "Avatar," coming up with new technology

การทำหนังเรื่อง "อวตาร" ทำให้ได้เทคโนโลยีใหม่

that didn't exist before.

ที่ไม่เคยมีมาก่อน

Tremendously exciting.

มันน่าตื่นเต้นอย่างมาก

Tremendously challenging.

และท้าทายเราอย่างมาก

And we became a family, over a four-and-half year period.

และเมื่อเรากลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ตลอดช่วงระยะเวลาสี่ปีครึ่งนั้น

And it completely changed how I do movies.

มันเปลี่ยนแปลงวิธีการสร้างภาพยนตร์ ของผมไปอย่างสิ้นเชิง

So, people have commented on how, "Well, you know,

ดังนั้น เวลาที่มีคนมาติชมเรื่องต่างๆ "คุณรู้ไหม

you brought back the ocean organisms

คุณเอาลักษณะของสิ่งทีชีวิตในทะเล

and put them on the planet of Pandora."

ไปไว้บนดาวที่ชื่อแพนดอร่า"

To me, it was more of a fundamental way of doing business,

สำหรับผมแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ เกี่ยวกับการทำธุรกิจ

the process itself, that changed as a result of that.

กระบวนการเหล่านี้ต่างหาก ที่ถูกเปลี่ยนแปลง

So, what can we synthesize out of all this?

แล้วอะไรล่ะ ที่เราสังเคราะห์ได้จากเรื่องราวทั้งหมดนี้

You know, what are the lessons learned?

ผมหมายถึง เราได้เรียนรู้อะไร?

Well, I think number one is

ผมว่า อย่างแรกคือ

curiosity.

ความสงสัยใคร่รู้

It's the most powerful thing you own.

เป็นแรงผลักดันที่ดีที่สุดที่คุณมี

Imagination is a force

จินตนาการ เป็นแรง

that can actually manifest a reality.

ที่ทำให้คุณสามารถนำความคิดของคุณ ออกมาแสดงให้เป็นจริงได้

And the respect of your team

และความเคารพที่คุณมีให้กับทีมงาน

is more important than all the

เป็นสิ่งที่สำคัญมากยิ่งกว่า

laurels in the world.

รางวัลเกรียติยศใดๆ ในโลก

I have young filmmakers

ผมได้พบนักสร้างหนังรุ่นใหม่

come up to me and say, "Give me some advice for doing this."

ที่เดินมาหาผมแล้วบอกว่า "แนะนำผมเรื่องการทำหนังหน่อย"

And I say, "Don't put limitations on yourself.

ผมมักจะบอกว่า "อย่าสร้างข้อจำกัดให้ตัวเอง

Other people will do that for you -- don't do it to yourself,

คนอื่นๆ จะเป็นคนสร้างข้อจำกัดให้คุณ แต่คุณต้องไม่สร้างข้อจำกัดให้ตัวเอง

don't bet against yourself,

อย่าคัดค้านความคิดของตัวเอง

and take risks."

ลองเสี่ยงดู"

NASA has this phrase that they like:

ที่นาซ่า พวกเขามีประโยคหนึ่งที่พวกเขาชอบใช้

"Failure is not an option."

"การผิดพลาด ไม่ใช่ทางเลือก"

But failure has to be an option

แต่การผิดพลาดต้องเป็นทางออกหนึ่ง

in art and in exploration, because it's a leap of faith.

ในด้านศิลปะและการสำรวจ เพราะเราทำด้วยความเขื่อ

And no important endeavor

และไม่มีการผจญภัยครั้งไหน

that required innovation

ที่ต้องใช้นวัตกรรมใหม่ๆ

was done without risk.

แต่ทำได้โดยไม่มีความเสี่ยงเลย

You have to be willing to take those risks.

คุณต้องพร้อมที่จะเผชิญความเสี่ยงเหล่านั้น

So, that's the thought I would leave you with,

นั่นแหละสิ่งที่ผมจะบอกกับพวกคุณ

is that in whatever you're doing,

ไม่ว่าพวกคุณจะทำอะไร หรือกำลังทำอะไรอยู่

failure is an option,

ความล้มเหลวเป็นหนึ่งในทางเลือกของเรา

but fear is not. Thank you.

และความกลัวเป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)