Before Avatar ... a curious boy | James Cameron

جیمز کامرون: قبل از آواتار ... پسری کنجکاو

Translator: Shadi Toghi Eshghi Reviewer: Iraj Hosseini

I grew up on a steady diet of science fiction.

من با یک رژیم دائمی از داستان های علمی-تخیلی بزرگ شدم.

In high school, I took a bus to school

وقتی دبیرستان بودم، روزی یک ساعت از خانه

an hour each way every day.

به مدرسه و بر عکس در اتوبوس بودم.

And I was always absorbed in a book,

و همیشه در یک کتاب غرق بودم،

science fiction book,

یک کتاب علمی-تخیلی،

which took my mind to other worlds,

که ذهن من را به دنیاهای دیگری می برد،

and satisfied, in a narrative form,

و با توصیف هایش این

this insatiable sense of curiosity that I had.

کنجکاوی تمام نشدنی مرا آرام می کرد.

And you know, that curiosity also manifested itself

و می دانید آن کنجکاوی این طور هم خود را نشان می داد که

in the fact that whenever I wasn't in school

در واقع هر وقت مدرسه نبودم

I was out in the woods,

بیرون در جنگل بودم،

hiking and taking "samples" --

قدم می زدم و "نمونه" جمع می کردم،

frogs and snakes and bugs and pond water --

از غورباقه ها و مارها و حشره ها و آب دریاچه،

and bringing it back, looking at it under the microscope.

و آن ها را با خودم می آوردم و زیر میکروسکوپ به آن ها نگاه می کردم.

You know, I was a real science geek.

می بینید، من یک خوره ی علم واقعی بودم.

But it was all about trying to understand the world,

ولی همه ی این ها تلاش برای شناخت دنیا بود،

understand the limits of possibility.

برای شناخت مرزهای ممکن ها.

And my love of science fiction

و در واقع، به نظر می رسید که عشق من به

actually seemed mirrored in the world around me,

داستان های علمی-تخیلی در دنیای اطراف من منعکس می شد،

because what was happening, this was in the late '60s,

به خاطر اتفاقاتی که می افتاد در اواخر دهه ی 60 ،

we were going to the moon,

ما داشتیم به ماه سفر می کردیم،

we were exploring the deep oceans.

ما اعماق اقیانوس ها را جستجو می کردیم،

Jacques Cousteau was coming into our living rooms

جاکوب کوستو با برنامه های استثنایی و خارق العاده اش

with his amazing specials that showed us

به خانه های ما می آمد که به ما حیوانات و جاهای دیدنی

animals and places and a wondrous world

و دنیایی شگفت انگیز را نشان می داد،

that we could never really have previously imagined.

دنیایی که پیش از آن اصلا قادر به تصورش نبودیم.

So, that seemed to resonate

و تمام قسمت های علمی-تخیلی اش

with the whole science fiction part of it.

طنین انداز می شد.

And I was an artist.

و من یک هنرمند بودم.

I could draw. I could paint.

می توانستم طراحی کنم. می توانستم نقاشی کنم.

And I found that because there weren't video games

و فهمیدم چون بازی های ویدیویی

and this saturation of CG movies and all of this

و این همه فیلم های گرافیک کامپیوتری

imagery in the media landscape,

و تصویرسازی در دنیای رسانه ها وجود نداشت،

I had to create these images in my head.

مجبور بودم این تصاویر را در ذهنم ایجاد کنم.

You know, we all did, as kids having to

شما می دانید، همه ی ما وقتی بچه بودیم

read a book, and through the author's description,

باید کتابی را می خواندیم و از روی توضیحات نویسنده

put something on the movie screen in our heads.

روی صفحه ی سینما در ذهنمان تصویری می کشیدیم.

And so, my response to this was to paint, to draw

و به این ترتیب، پاسخ من به این، نقاشی کشیدن و رنگ کردن

alien creatures, alien worlds,

موجودات بیگانه، دنیاهای بیگانه،

robots, spaceships, all that stuff.

روبات ها، کشتی های فضایی و این جور چیزها بود.

I was endlessly getting busted in math class

من بارها سر کلاس ریاضی،

doodling behind the textbook.

در حال نقاشی کشیدن پشت کتابم گیر افتادم.

That was -- the creativity

این خلاقیت باید یک طوری

had to find its outlet somehow.

راه بروزش را پیدا می کرد.

And an interesting thing happened: The Jacques Cousteau shows

و یک اتفاق جالب افتاد، برنامه های تلویزیونی جاکوب کوستو

actually got me very excited about the fact that there was

مرا در مورد این واقعیت که یک دنیای خارجی درست اینجا

an alien world right here on Earth.

روی کره ی زمین قرار دارد بسیار هیجانزده کرد.

I might not really go to an alien world

شاید من هیچ وقت به یک دنیای بیگانه

on a spaceship someday --

با یک کشتی فضایی نروم.

that seemed pretty darn unlikely.

این لامصب خیلی نشدنی بود.

But that was a world I could really go to,

ولی دنیایی وجود داشت که من واقعا می توانستم به آن سفر کنم،

right here on Earth, that was as rich and exotic

درست همین جا روی زمین، درست به همان اندازه

as anything that I had imagined

غنی و مرموز که من با خواندن

from reading these books.

این کتاب ها تصور کرده بودم.

So, I decided I was going to become a scuba diver

برای همین، در 15 سالگی تصمیم گرفتم که

at the age of 15.

غواص شوم.

And the only problem with that was that I lived

و تنها مشکلی که وجود داشت این بود که

in a little village in Canada,

من در یک روستای کوچک در کانادا

600 miles from the nearest ocean.

زندگی می کردم، 1000 کیلومتر دورتر از نزدیکترین اقیانوس.

But I didn't let that daunt me.

ولی اجازه ندادم که این مساله جلوی من را بگیرد.

I pestered my father until he finally found

اینقدر به پدرم غر زدم تا آخر یک کلاس غواصی

a scuba class in Buffalo, New York,

در بوفالو در ایالت نیویورک پیدا کرد،

right across the border from where we live.

درست در آن طرف مرزی که ما زندگی می کردیم.

And I actually got certified

و در واقع من در سرمای کشنده ی زمستان

in a pool at a YMCA in the dead of winter

در یک استخر انجمن وای.ام.سی.ا در شهر

in Buffalo, New York.

بوفالو ایالت نیویورک گواهی غواصی گرفتم.

And I didn't see the ocean, a real ocean,

و تا 2 سال بعد از آن هم اقیانوس را،.

for another two years,

یک اقیانوس واقعی را، ندیدم،

until we moved to California.

تا اینکه ما رفتیم کالیفرنیا.

Since then, in the intervening

از آن وقت،

40 years,

در طول این 40 سال،

I've spent about 3,000 hours underwater,

حدود 3000 ساعت را زیر آب گذرانده ام.

and 500 hours of that was in submersibles.

که حدود 500 ساعت آن در زیر دریایی های کوچک تحقیقاتی بوده است.

And I've learned that that deep-ocean environment,

و من یاد گرفته ام که اعماق اقیانوس

and even the shallow oceans,

و حتی قسمت های کم عمق اقیانوس

are so rich with amazing life

سرشار از زندگی شگفت آوری است که

that really is beyond our imagination.

که واقعا از حد تصور ما بالاتر است.

Nature's imagination is so boundless

ابتکار طبیعت

compared to our own

در مقایسه با تصور انسانی ناچیز ما،

meager human imagination.

بی نهایت است.

I still, to this day, stand in absolute awe

من هنوز هم تا به امروز از چیزهایی که در

of what I see when I make these dives.

حین این غواصی ها می بینم در تحیرم.

And my love affair with the ocean is ongoing,

و عشقبازی من با اقیانوس همچنان ادامه دارد،

and just as strong as it ever was.

به همان شدتی که همیشه بوده.

But when I chose a career as an adult,

ولی، وقتی به عنوان یک آدم بالغ، نوبت

it was filmmaking.

شغل انتخاب کردن بود، من فیلم سازی را انتخاب کردم.

And that seemed to be the best way to reconcile

و به نظر می رسید این بهترین کاری بود که

this urge I had to tell stories

با آرزوی من برای داستان گفتن

with my urges to create images.

و خلق تصاویر جور در می آمد.

And I was, as a kid, constantly drawing comic books, and so on.

و من زمانی که بچه بودم دائما در حال نقاشی کتابهای کارتونی بودم.

So, filmmaking was the way to put pictures and stories

فیلم سازی راهی بود برای کنار هم گذاشتن تصاویر و

together, and that made sense.

داستان ها. و این با هم جور در می آمد.

And of course the stories that I chose to tell

و البته داستان هایی که برای تعریف کردن انتخاب می کردم

were science fiction stories: "Terminator," "Aliens"

علمی-تخیلی بودند: "نابودگر"، "بیگانه ها"

and "The Abyss."

و "ورطه".

And with "The Abyss," I was putting together my love

و در فیلم "ورطه" عشقم به زیر دریا و غواصی را

of underwater and diving with filmmaking.

با فیلم سازی در کنار هم قرار دادم.

So, you know, merging the two passions.

می دانید، کنار هم قرار دادن دو تا چیزی که خیلی دوستشان دارید.

Something interesting came out of "The Abyss,"

از "ورطه" یک چیز جالب در آمد،

which was that to solve a specific narrative

که در اصل برای حل یک مشکل توصیفی در این فیلم

problem on that film,

به وجود آمده بود،

which was to create this kind of liquid water creature,

که این مشکل خلق یک جور موجود از آب مایع بود،

we actually embraced computer generated animation, CG.

در واقع ما انیمیشن کامپیوتری را در آغوش کشیدیم.

And this resulted in the first soft-surface

که این منجر شد به خلق اولین کاراکتر مایع گونه ی

character, CG animation

انیمیشن کامپیوتری

that was ever in a movie.

که تا به حال در یک فیلم سینمایی وجود داشته.

And even though the film didn't make any money --

و با وجود اینکه فیلم هیچ پولی در نیاورد،

barely broke even, I should say --

حتی کمی هم ضرر داد، باید بگم که،

I witnessed something amazing, which is that the audience,

من شاهد چیز شگفت انگیزی بودم،

the global audience, was mesmerized

اینکه تماشاگر، تماشاگر عام،

by this apparent magic.

از این جادوی واضح هیپنوتیزم شده بود.

You know, it's Arthur Clarke's law

همان طور که می دانید، این قانون آرتور کلارک است

that any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.

که هر تکنولوژی که به اندازه ی کافی پیشرفته باشد از جادو قابل تشخیص نیست.

They were seeing something magical.

آنها داشتند یک چیز جادویی می دیدند.

And so that got me very excited.

و این مرا خیلی هبجانزده کرد.

And I thought, "Wow, this is something that needs to be embraced

و با خودم فکر کردم،

into the cinematic art."

"این چیزی است که باید وارد هنر سینمایی شود."

So, with "Terminator 2," which was my next film,

برای همین، در "نابودگر 2" که فیلم بعدی من بود،

we took that much farther.

آن را خیلی جلوتر بردیم.

Working with ILM, we created the liquid metal dude

ما با همکاری شرکت آی.ال.ام، در این فیلم مرد فلز مایع را ساختیم.

in that film. The success hung in the balance

موفقیت این فیلم در گرو این بود که

on whether that effect would work.

آن افکت سینمایی کار کند یا نه.

And it did, and we created magic again,

و جواب داد. ما دوباره جادو کردیم.

and we had the same result with an audience --

و ما دوباره همان نتیجه را در مورد تماشاگرها داشتیم.

although we did make a little more money on that one.

اگرچه این بار یک کم هم پول در آوردیم.

So, drawing a line through those two dots

پس، با کشیدن یک خط بین این دو نقطه ی تجربه،

of experience

رسیدیم به اینکه،

came to, "This is going to be a whole new world,"

این قرار است یک دنیای کاملا جدید باشد،

this was a whole new world of creativity

دنیای تازه ی سرشار از خلاقیت برای

for film artists.

هنرمندان سینما.

So, I started a company with Stan Winston,

برای همین، همراه با استان وینستون یک شرکت تأسیس کردم،

my good friend Stan Winston,

دوست خوبم، استان وینستون،

who is the premier make-up and creature designer

که طراح برجسته ی موجودات و گریم آنها در آن زمان بود،

at that time, and it was called Digital Domain.

و اسم شرکت را گذاشتیم قلمرو دیجیتال.

And the concept of the company was

و فکر اصلی شرکت این بود که

that we would leapfrog past

فرآیندهای آنالوگ پرینترهای نوری و

the analog processes of optical printers and so on,

این جور دستگاهها را پشت سر بگذاریم،

and we would go right to digital production.

و مستقیم برویم سراغ تولید دیجیتال.

And we actually did that and it gave us a competitive advantage for a while.

و ما واقعا این کار را کردیم و برای یک مدتی هم به ما مزیت رقابتی داد.

But we found ourselves lagging in the mid '90s

ولی متوجه شدیم که ما در اواسط دهه ی 90 داریم عقب می مانیم

in the creature and character design stuff

در طراحی و ایجاد کاراکتر و موجودات،

that we had actually founded the company to do.

که شرکت را در واقع برای همین تأسیس کرده بودیم

So, I wrote this piece called "Avatar,"

این طور شد که من این قطعه به اسم "آواتار" را نوشتم،

which was meant to absolutely push the envelope

که قرار بود مرزهای جلوه های ویژه

of visual effects,

و گرافیک کامپیوتری را

of CG effects, beyond,

فراتر ببرد،

with realistic human emotive characters

با استفاده از کاراکترهای واقعی انسانی که احساسات دارند

generated in CG,

و با گرافیک کامپیوتری ساخته شده اند

and the main characters would all be in CG,

و قرار بود همه ی کاراکترهای اصلی با گرافیک کامپیوتری طراحی شوند

and the world would be in CG.

و دنیا نیز با گرافیک کامپیوتری ساخته شود

And the envelope pushed back,

و ما مرزها را به عقب هل دادیم.

and I was told by the folks at my company

و اعضای شرکت به من گفتند

that we weren't going to be able to do this for a while.

که تا مدت ها نمی توانیم این کار را انجام دهیم.

So, I shelved it, and I made this other movie about a big ship that sinks.

من هم آن را گذاشتم برای بعد، و این یکی فیلم را درباره ی

(Laughter)

یک کشتی بزرگ که غرق می شود، ساختم. (خنده ی حاضران)

You know, I went and pitched it to the studio as "'Romeo and Juliet' on a ship:

می دانید، من رفتم و آن را با عنوان "رومئو و ژولیت روی یک کشتی" به استودیو آوردم.

"It's going to be this epic romance,

این یک فیلم حماسی عاشقانه ی احساسی

passionate film."

خواهد بود.

Secretly, what I wanted to do was

پنهانی، کاری که من می خواستم بکنم این بود که

I wanted to dive to the real wreck of "Titanic."

در لاشه ی واقعی کشتی "تایتانیک" غواصی کنم.

And that's why I made the movie.

و برای همین هم این فیلم را ساختم.

(Applause)

(تشویق حاضران)

And that's the truth. Now, the studio didn't know that.

و این واقعیت است. ولی خوب، استودیو که این را نمی دانست.

But I convinced them. I said,

ولی من آن ها را متقاعد کردم. گفتم،

"We're going to dive to the wreck. We're going to film it for real.

"ما می خواهیم در لاشه ی کشتی غواصی کنیم. می خواهیم واقعا از آن فیلم بگیریم.

We'll be using it in the opening of the film.

و از آن برای افتتاح فیلم استفاده می کنیم.

It will be really important. It will be a great marketing hook."

واقعا مهم است. این یک تله ی بازاریابی فوق العاده خواهد بود.

And I talked them into funding an expedition.

و آن ها را راضی کردم تا هزینه های یک سفر اکتشافی را قبول کنند.

(Laughter)

(خنده ی حاضران)

Sounds crazy. But this goes back to that theme

احمقانه به نظر می آید. اما این برمیگردد به آن موضوع

about your imagination creating a reality.

درباره ی اینکه تخیل شما واقعیت را خلق می کند.

Because we actually created a reality where six months later,

چون در واقع ما واقعیتی را به وجود آوردیم که 6 ماه بعد

I find myself in a Russian submersible

من خودم را در یک زیردریایی کوچک روسی دیدم

two and a half miles down in the north Atlantic,

چهار کیلومتر زیر آتلانتیک شمالی،

looking at the real Titanic through a view port.

در حالی که داشتم از یک دریچه، تایتانیک واقعی را تماشا می کردم،

Not a movie, not HD -- for real.

نه یک فیلم، نه اچ.دی، بلکه واقعی.

(Applause)

(تشویق حاضران)

Now, that blew my mind.

آن باعث شد مخ من سوت بکشد.

And it took a lot of preparation, we had to build cameras

و زمان زیادی صرف آماده سازی شد، باید دوربین ها

and lights and all kinds of things.

نورپردازی ها و همه ی این جور چیزها را می ساختیم.

But, it struck me how much

ولی به ذهن من خطور کرد که چقدر

this dive, these deep dives,

این غواصی، این غواصی های عمیق

was like a space mission.

شبیه یک مأموریت فضایی بودند.

You know, where it was highly technical,

می دانید، جایی که به شدت تکنیکی بود،

and it required enormous planning.

و به مقدار زیادی برنامه ریزی نیاز داشت.

You get in this capsule, you go down to this dark

سوار این کپسول می شوی، در این محیط تاریک متخاصم

hostile environment

پایین می روی

where there is no hope of rescue

جایی که اگر خودت نتوانی باز گردی

if you can't get back by yourself.

هیچ امیدی به نجات نیست.

And I thought like, "Wow. I'm like,

و فکر کردم که، "وای، انگار که دارم در یک فیلم

living in a science fiction movie.

علمی-تخیلی زندگی می کنم.

This is really cool."

خیلی باحال است."

And so, I really got bitten by the bug of deep-ocean exploration.

و به این ترتیب، من واقعا دچار تب اکتشاف اعماق اقیانوس شدم.

Of course, the curiosity, the science component of it --

البته، کنجکاوی، قسمت علمی آن.

it was everything. It was adventure,

این همه چیز بود. ماجراجویی بود،

it was curiosity, it was imagination.

کنجکاوی بود. تخیل بود.

And it was an experience that

و تجربه ای بود که

Hollywood couldn't give me.

هالیوود نمی توانست در اختیارم قرار دهد.

Because, you know, I could imagine a creature and we could

چون که، می دانید، من می توانستم یک موجود را تصور کنم،

create a visual effect for it. But I couldn't imagine what I was seeing

و ما می توانستیم برای آن جلوه های ویژه خلق کنیم.

out that window.

ولی من نمی توانستم چیزی که پشت آن پنجره می دیدم را باور کنم.

As we did some of our subsequent expeditions,

همان طور که ما چند سفر اکتشافی دیگر هم رفتیم

I was seeing creatures at hydrothermal vents

من موجوداتی را که در منافذ آبهای گرم بودند می دیدم

and sometimes things that I had never seen before,

و گاهی چیزهایی که قبل از آن هرگز ندیده بودم،

sometimes things that no one had seen before,

گاهی چیزهایی که پیش از آن هیچ کس ندیده بود،

that actually were not described by science

چیزهایی که در زمانی که ما آنها را می دیدیم و به تصویر می کشیدیم

at the time that we saw them and imaged them.

با علم توصیف نشده بودند.

So, I was completely smitten by this,

من کاملا مسحورش شده بودم،

and had to do more.

و باید ادامه می دادم.

And so, I actually made a kind of curious decision.

و این طوری بود که یک تصمیم عجیب گرفتم.

After the success of "Titanic,"

بعد از موفقیت "تایتانیک"،

I said, "OK, I'm going to park my day job

گفتم، "باشه، من می خواهم کار روزانه ام به عنوان

as a Hollywood movie maker,

یک فیلمساز هالیوودی را کنار بگذارم،

and I'm going to go be a full-time explorer for a while."

و می خواهم برای مدتی یک کاوشگر تمام وقت باشم."

And so, we started planning these

و به این ترتیب، شروع کردیم به برنامه ریزی این

expeditions.

سفرهای اکتشافی.

And we wound up going to the Bismark,

و از بیسمارک و جستجوی آن با

and exploring it with robotic vehicles.

روبات ها سر در آوردیم.

We went back to the Titanic wreck.

ما برگشتیم به لاشه ی تایتانیک.

We took little bots that we had created

یک سری دستگاه های کامپیوتری کوچک که ساخته بودیم را آوردیم

that spooled a fiber optic.

که به یک فیبر نوری وصل می شد.

And the idea was to go in and do an interior

و ایده این بود که برویم داخل و نقشه ی داخلی کشتی

survey of that ship, which had never been done.

را برداریم، کاری که قبلا انجام نشده بود. کسی تا حالا

Nobody had ever looked inside the wreck. They didn't have the means to do it,

داخل کشتی را نگاه نکرده بود. آنها ابزار این کار

so we created technology to do it.

را نداشتند، پس ما تکنولوژی این کار را به وجود آوردیم.

So, you know, here I am now, on the deck

خوب، من الآن اینجا هستم، روی عرشه ی تایتانیک،

of Titanic, sitting in a submersible,

در یک زیردریایی تحقیقاتی نشسته ام،

and looking out at planks that look much like this,

و به تخته های چوبی نگاه می کنم که خیلی شبیه به این به نظر می رسند،

where I knew that the band had played.

جایی که می دانستم زمانی گروه موسیقی می نواخته است.

And I'm flying a little robotic vehicle

و دارم یک روبات کوچک را در

through the corridor of the ship.

میان راهروهای کشتی هدایت می کنم.

When I say, "I'm operating it,"

می گویم روبات را می رانم،

but my mind is in the vehicle.

ولی در واقع ذهنم داخل روبات است.

I felt like I was physically present

احساس می کردم که به طور فیزیکی داخل

inside the shipwreck of Titanic.

لاشه ی کشتی تایتانیک حضور دارم.

And it was the most surreal kind

و این فراواقعی ترین شکل دجا وو بود که

of deja vu experience I've ever had,

تا حالا تجربه کرده بودم،

because I would know before I turned a corner

چون قبل از این که در گوشه ی بعدی بپیچم

what was going to be there before the lights

و چراغ های دستگاه آنجا را روشن کند،

of the vehicle actually revealed it,

می دانستم که آنجا چگونه خواهد بود،

because I had walked the set for months

چون زمانی که فیلم را می ساختیم،

when we were making the movie.

ماه ها روی صحنه قدم زده بودم.

And the set was based as an exact replica

و صحنه بر اساس کپی دقیق

on the blueprints of the ship.

نقشه های کشتی بود.

So, it was this absolutely remarkable experience.

این تجربه کاملا قابل توجه بود.

And it really made me realize that

و واقعا باعث شد بفهمم که

the telepresence experience --

تجربه ی حضور از راه دور

that you actually can have these robotic avatars,

اینکه در واقع می توانید این روبات های آواتار را داشته باشید،

then your consciousness is injected into the vehicle,

بعد هوشیاری شما به این ماشین تزریق می شود،

into this other form of existence.

به این شکل دیگری از حیات.

It was really, really quite profound.

این واقعا واقعا ژرف بود.

And it may be a little bit of a glimpse as to what might be happening

و شاید یک نگاه سريع به چیزی که ممکن است

some decades out

چند دهه ی دیگر اتفاق بیفتد

as we start to have cyborg bodies

وقتی که شروع می کنیم به استفاده از شکل های نیمه انسان نیمه ماشین

for exploration or for other means

برای اکتشاف یا کارهای دیگر

in many sort of

در خیلی حالت های

post-human futures

فرا انسانی آینده

that I can imagine,

که من می توانم به عنوان یک طرفدار مفاهیم

as a science fiction fan.

علمی-تخیلی تصور کنم.

So, having done these expeditions,

پس، با وجود همه ی این سفرهای اکتشافی،

and really beginning to appreciate what was down there,

و شروع به ستایش چیزهایی که آن پایین وجود داشت،

such as at the deep ocean vents

مثل منافذ عمیق اقیانوس

where we had these amazing, amazing animals --

که این حیوانات بی اندازه شگفت انگیز وجود داشتند.

they're basically aliens right here on Earth.

اساسا آنها بیگانه هایی درست همینجا روی زمین هستند.

They live in an environment of chemosynthesis.

در یک محیط شیمیایی زندگی می کنند.

They don't survive on sunlight-based

نمی توانند در سیستم مبتنی بر نور خورشید

system the way we do.

آن طور که ما زندگی می کنیم زنده بمانند.

And so, you're seeing animals that are living next to

حیواناتی را می بینید که در کنار

a 500-degree-Centigrade

ابرهای آبی 500 درجه سانتی گرادی

water plumes.

زندگی می کنند.

You think they can't possibly exist.

فکر می کنید که اینها امکان ندارد وجود داشته باشند.

At the same time

هم زمان با آن،

I was getting very interested in space science as well --

من داشتم به شدت به علوم فضایی هم علاقه مند می شدم،

again, it's the science fiction influence, as a kid.

دوباره، این هم تأثیرات علم و تخیل بود، مثل یک بچه.

And I wound up getting involved with

و نتیجه اش این شد که

the space community,

من وارد انجمن های مربوط به فضا شدم،

really involved with NASA,

به طور جدی وارد ناسا شدم،

sitting on the NASA advisory board,

و عضو گروه مشاوره ناسا شدم،

planning actual space missions,

در حالی که مأموریت های فضایی واقعی را طراحی می کردم،

going to Russia, going through the pre-cosmonaut

به روسیه می رفتم،

biomedical protocols,

به تمرین های پزشکی قبل از فضانوردی می رفتم،

and all these sorts of things,

همه ی این جور کارها را انجام می دادم،

to actually go and fly to the international space station

تا با سیستم های فیلمبرداری سه بعدی مان

with our 3D camera systems.

به ایستگاه فضایی بین المللی بروم و پرواز کنم.

And this was fascinating.

و این شگفت انگیز بود.

But what I wound up doing was bringing space scientists

ولی نتیجه این شد که ما دانشمندهای فضا را

with us into the deep.

با خودمان به اعماق بیاوریم.

And taking them down so that they had access --

و آنها را پایین بیاوریم اینقدر که

astrobiologists, planetary scientists,

دستشان برسد به زیست-نجوم شناسان، منجمان،

people who were interested in these extreme environments --

آدم هایی که این محیط های درمنتهي اليه برایشان جالب است،

taking them down to the vents, and letting them see,

آن ها را تا منافذ پایین آوردیم، و کمکشان کردیم که ببینند،

and take samples and test instruments, and so on.

و نمونه جمع کنند و ابزارها را امتحان کنند، و و و ...

So, here we were making documentary films,

خوب، اینجا ما داشتیم فیلم های مستند می ساختیم،

but actually doing science,

ولی در واقع داشتیم کار علمی می کردیم،

and actually doing space science.

و دقیقتر این که داشتیم کار علمی فضایی می کردیم.

I'd completely closed the loop

من این حلقه را کامل کردم،

between being the science fiction fan,

حلقه ی بین طرفدار علمی-تخیلی بودن

you know, as a kid,

می دانید که، به عنوان یک بچه،

and doing this stuff for real.

و انجام واقعی این کارها.

And you know, along the way in this journey

و می دانید،

of discovery,

در این مسیر اکتشاف

I learned a lot.

من چیزهای زیادی یاد گرفتم.

I learned a lot about science. But I also learned a lot

در مورد علم خیلی چیزها یاد گرفتم.

about leadership.

ولی در مورد رهبری کردن هم چیزهای زیادی فهمیدم.

Now you think director has got to be a leader,

حالا فکر می کنید که یک کارگردان باید رهبر باشد،

leader of, captain of the ship, and all that sort of thing.

رهبر، کاپیتان کشتی، و این جور چیزها.

I didn't really learn about leadership

واقعیت این است که تا قبل از این سفرهای اکتشافی

until I did these expeditions.

من چیزی در مورد رهبری نمی دانستم.

Because I had to, at a certain point, say,

چون در یک زمان به خصوصی مجبور بودم بپرسم،

"What am I doing out here?

"من دارم اینجا چه کار می کنم؟

Why am I doing this? What do I get out of it?"

چرا دارم این کار را می کنم؟ من از این چی به دست می آورم؟"

We don't make money at these damn shows.

ما از این برنامه های لعنتی پولی در نمی آوریم.

We barely break even. There is no fame in it.

حتی یک جورهایی ضرر هم می دهیم. هیچ شهرتی در این کار نیست.

People sort of think I went away

مردم یک جورهایی فکر می کنند که من بین "تایتانیک" و "آواتار"

between "Titanic" and "Avatar" and was buffing my nails

رفته ام و در حالی که در ساحل نشسته ام

someplace, sitting at the beach.

دارم ناخن هایم را برق می اندازم.

Made all these films, made all these documentary films

همه ی این فیلم ها، همه ی این فیلم های مستند را

for a very limited audience.

برای تعداد بسیار کمی تماشاگر ساختم.

No fame, no glory, no money. What are you doing?

نه شهرتی، نه افتخاری، نه پولی. داری چه کار می کنی؟

You're doing it for the task itself,

داری این کار را به خاطر خود کار انجام می دهی،

for the challenge --

برای چالش --

and the ocean is the most challenging environment there is --

و اقیانوس چالش برانگیزترین محیط است برای

for the thrill of discovery,

هیجان اکتشاف،

and for that strange bond that happens

و برای رابطه عجیبی که شکل می گیرد

when a small group of people form a tightly knit team.

وقتی گروه کوچکی از انسان ها یک تیم بسیار منسجم را تشکیل می دهند.

Because we would do these things with 10, 12 people,

چون ما این کارها را با 10-12 نفر انجام می دادیم،

working for years at a time,

که هر بار چند سال با هم کار می کردیم.

sometimes at sea for two, three months at a time.

گاهی 2-3 ماه در دریا.

And in that bond, you realize

و در این ارتباط، می فهمید که

that the most important thing

مهمترین چیز

is the respect that you have for them

احترام شماست به آنها

and that they have for you, that you've done a task

و احترام آنهاست به شما، و اینکه

that you can't explain to someone else.

کاری کردید که نمی توانید برای دیگران توضیح دهید.

When you come back to the shore and you say,

وقتی که بر می گردید به ساحل و می گویید،

"We had to do this, and the fiber optic, and the attentuation,

"باید این کار را می کردیم، و فیبر نوری، و تضعیف،

and the this and the that,

و این و آن،

all the technology of it, and the difficulty,

همه ی تکنولوژی آن، و همه ی سختی و پیچیدگی اش،

the human-performance aspects of working at sea,"

جنبه های انسانی کار کردن در دریا،

you can't explain it to people. It's that thing that

نمی توانید این ها را برای مردم توضیح دهید.

maybe cops have, or people in combat that have gone through something together

این آن چیزی است که شاید پلیس ها، یا کسانی که در جنگ در کنار هم حادثه ای را گذرانده اند، دارند،

and they know they can never explain it.

و می دانند که هیچ وقت نمی توانند آن را توضیح دهند.

Creates a bond, creates a bond of respect.

یک رابطه به وجود می آورد، رابطه ای از احترام.

So, when I came back to make my next movie,

برای همین، وقتی که برگشتم تا فیلم بعدی ام را بسازم

which was "Avatar,"

که "آواتار" بود،

I tried to apply that same principle of leadership,

سعی کردم همان اصول مدیریت را به کار ببندم

which is that you respect your team,

که به تیمت احترام بگذار

and you earn their respect in return.

و در مقابل احترام آنها را به دست آور.

And it really changed the dynamic.

و این واقعا روی پویایی کار اثر گذاشت.

So, here I was again with a small team,

اینجا من دوباره با یک گروه کوچک بودم،

in uncharted territory,

در یک قلمرو ناشناخته،

doing "Avatar," coming up with new technology

در حال ساخت "آواتار"، در فکر تکنولوژی جدیدی

that didn't exist before.

که قبل از آن وجود نداشت.

Tremendously exciting.

فوق العاده هیجان انگیز.

Tremendously challenging.

بی اندازه چالش برانگیز.

And we became a family, over a four-and-half year period.

و در طول این چهار سال و نیم، ما مثل یک خانواده شدیم.

And it completely changed how I do movies.

و این به کلی شیوه ی فیلمسازی من را تغییر داد.

So, people have commented on how, "Well, you know,

خوب، مردم در مورد اینکه خوب،

you brought back the ocean organisms

تو چطوری موجودات اقیانوسی را برگرداندی

and put them on the planet of Pandora."

و آنها را روی سیاره ی پاندورا قرار دادی، نظر می دهند.

To me, it was more of a fundamental way of doing business,

برای من، بیشتر یک راه بنیادی برای انجام کار بود،

the process itself, that changed as a result of that.

خود روند کار، که به خاطر آن تغییر کرد.

So, what can we synthesize out of all this?

خوب، چی می توانیم از همه ی این ها بسازیم؟

You know, what are the lessons learned?

می دانید، چه درس هایی یاد گرفته شده اند؟

Well, I think number one is

خوب، من فکر می کنم که اولی اش

curiosity.

کنجکاوی است.

It's the most powerful thing you own.

این قدرتمندترین ابزاری است که شما در اختیار دارید.

Imagination is a force

تخیل نیرویی است که

that can actually manifest a reality.

می تواند یک واقعیت را آشکار کند.

And the respect of your team

و احترام تیمتان

is more important than all the

از تمام افتخارات دنیا

laurels in the world.

مهمتر است.

I have young filmmakers

فیلم ساز های جوانی هستند که

come up to me and say, "Give me some advice for doing this."

می آیند پیش من و می گویند، "برای این کار مرا راهنمایی کن."

And I say, "Don't put limitations on yourself.

و من می گویم، "برای خودت مرزی قائل نشو.

Other people will do that for you -- don't do it to yourself,

بقیه ی آدم ها این کار را برای تو انجام می دهند، خودت این کار را نکن،

don't bet against yourself,

به خودت نگو که موفق نمی شوی.

and take risks."

و ریسک کن."

NASA has this phrase that they like:

در ناسا جمله ای دارند که آن را دوست دارند:

"Failure is not an option."

"شکست بین گزینه ها نیست."

But failure has to be an option

ولی شکست باید یک گزینه

in art and in exploration, because it's a leap of faith.

در هنر و اکتشاف باشد، چون که این تیری در تاریکی است

And no important endeavor

و هیچ تلاش مهمی

that required innovation

که لازمه اش نوآوری است

was done without risk.

بدون خطر کردن نبوده.

You have to be willing to take those risks.

شما باید مشتاقانه این ریسک ها را بپذیرید.

So, that's the thought I would leave you with,

و فکری که من می خواهم برای شما باقی بگذارم این است که

is that in whatever you're doing,

در هر کاری که انجام می دهید،

failure is an option,

شکست یک گزینه است،

but fear is not. Thank you.

ولی ترس نه. متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)