Capitalism will eat democracy -- unless we speak up | Yanis Varoufakis

Translator: Rawisara Watcharaworatham Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

ประชาธิปไตย

ในประเทศตะวันตก

เราทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ที่ไม่เห็นคุณค่าของมัน

เรามองประชาธิปไตย

Democracy.

ไม่ใช่สิ่งเปราะบางอย่างที่มันเป็นจริง ๆ

In the West,

we make a colossal mistake taking it for granted.

แต่เรามองว่ามันเป็น ส่วนประกอบหนึ่งในสังคมของเรา

We see democracy

not as the most fragile of flowers that it really is,

เรามักจะคิดว่ามันเป็น สิ่งที่แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง

but we see it as part of our society's furniture.

เราเชื่ออย่างผิด ๆ ว่าทุนนิยม จะนำมาซึ่งประชาธิปไตยแน่นอน

We tend to think of it as an intransigent given.

ไม่ใช่เลย

ลี กวนยู แห่งสิงคโปร์ และผู้ลอกเลียนแบบของเขาที่ปักกิ่ง

We mistakenly believe that capitalism begets inevitably democracy.

พิสูจน์ให้เห็นจนสิ้นสงสัยแล้ว

It doesn't.

ว่ามันเป็นไปได้ที่จะมี ระบบทุนนิยมที่เจริญรุ่งเรือง

Singapore's Lee Kuan Yew and his great imitators in Beijing

การเติบโตแบบก้าวกระโดด

have demonstrated beyond reasonable doubt

ในขณะที่การเมืองปลอดประชาธิปไตย

that it is perfectly possible to have a flourishing capitalism,

อันที่จริงประชาธิปไตยกำลังถดถอย ในพื้นถิ่นของเรา

spectacular growth,

ในทวีปยุโรปนี้เอง

while politics remains democracy-free.

เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ตอนที่ผมเป็นตัวแทนของประเทศกรีซ

Indeed, democracy is receding in our neck of the woods,

หรือรัฐบาลกรีซที่เพิ่งได้รับเลือกตั้งมา

ที่การประชุมยูโรกรุ๊ป ในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง

here in Europe.

Earlier this year, while I was representing Greece --

มีคนบอกผมอย่างไม่อ้อมค้อมเลยว่า กระบวนการประชาธิปไตยในประเทศเรา

the newly elected Greek government --

การเลือกตั้งของเรา

in the Eurogroup as its Finance Minister,

ต้องไม่เข้าไปแทรกแซง

I was told in no uncertain terms that our nation's democratic process --

นโยบายทางเศรษฐกิจที่ดำเนินอยู่ในกรีซ

ในตอนนั้นเอง

our elections --

ผมรู้สึกว่านี่เป็นการยืนยัน ความถูกต้องของลีกวนยู

could not be allowed to interfere

with economic policies that were being implemented in Greece.

หรือพรรคคอมมิวนิสต์จีน

หรือแม้แต่เพื่อนหัวขบถของผม ที่มักจะบอกผมเสมอ

At that moment,

I felt that there could be no greater vindication of Lee Kuan Yew,

ว่าประชาธิปไตยจะถูกสั่งห้าม หากมันมีทีท่าว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไร

or the Chinese Communist Party,

indeed of some recalcitrant friends of mine who kept telling me

คืนนี้ ที่นี่ ผมจะบอกคุณ

that democracy would be banned if it ever threatened to change anything.

ถึงสภาพการณ์ทางเศรษฐกิจ สำหรับประชาธิปไตยที่แท้จริง

ผมอยากขอให้คุณมาร่วมกันเชื่ออีกครั้ง

Tonight, here, I want to present to you

an economic case for an authentic democracy.

ว่าลีกวนยู

พรรคคอมมิวนิสต์จีน

I want to ask you to join me in believing again

และยูโรกรุ๊ป

ต่างก็ผิดที่เชื่อว่าเราอยู่ได้ โดยปราศจากประชาธิปไตย

that Lee Kuan Yew,

ว่าเราต้องการประชาธิปไตยที่แท้จริง

the Chinese Communist Party

and indeed the Eurogroup

และหากไม่มีประชาธิปไตย

are wrong in believing that we can dispense with democracy --

สังคมของเราจะตกต่ำลง

that we need an authentic, boisterous democracy.

อนาคตของเราจะมืดมน

และเทคโนโลยีใหม่ที่ยอดเยี่ยม ของเราจะสูญเปล่า

And without democracy,

พูดถึงสิ่งที่สูญเปล่า

our societies will be nastier,

ผมขอชี้ให้เห็นข้อขัดแย้งที่น่าสนใจ

our future bleak

ซึ่งกำลังคุกคามเศรษฐกิจของเราอยู่ในตอนนี้

and our great, new technologies wasted.

ผมเรียกมันว่า “ข้อขัดแย้งยอดเขาแฝด”

Speaking of waste,

ยอดเขาหนึ่ง คุณเข้าใจมัน

allow me to point out an interesting paradox

คุณรู้จักมัน มองเห็นมัน

มันคือภูเขาแห่งหนี้สินที่ทอดเงายาว

that is threatening our economies as we speak.

I call it the twin peaks paradox.

ทาบทับทั้งสหรัฐอเมริกา ยุโรป และทั่วโลก

One peak you understand --

you know it, you recognize it --

เราทุกคนรู้จักกองหนี้ท่วมหัวนี้

is the mountain of debts that has been casting a long shadow

แต่น้อยคนนักที่จะมองเห็นแฝดของมัน

over the United States, Europe, the whole world.

ภูเขาแห่งเงินสดส่วนเกิน

We all recognize the mountain of debts.

But few people discern its twin.

ของคนร่ำรวยและบริษัทต่าง ๆ

ที่กลัวเกินกว่าจะนำเงินไปลงทุน

A mountain of idle cash

ในกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ต่อการสร้างรายได้

belonging to rich savers and to corporations,

ซึ่งจะสามารถทำลายภูเขาแห่งหนี้สินลงได้

too terrified to invest it

และสามารถผลิตสิ่งต่าง ๆ ที่มนุษยชาติกำลังต้องการอย่างมาก

into the productive activities that can generate the incomes

อย่างเช่นพลังงานสีเขียว

from which you can extinguish the mountain of debts

ทีนี้ผมจะพูดถึงจำนวนสองจำนวน

ในช่วงสามเดือนหลังนี้

and which can produce all those things that humanity desperately needs,

ในสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และกลุ่มประเทศยูโรโซน

เราลงทุนรวมกันแล้ว 3.4 ล้านล้านดอลลาร์

like green energy.

Now let me give you two numbers.

Over the last three months,

ในสินค้าสร้างความมั่งคั่งทั้งหลาย

in the United States, in Britain and in the Eurozone,

อย่างโรงงานอุตสาหกรรม เครื่องจักร

we have invested, collectively, 3.4 trillion dollars

อาคารสำนักงาน โรงเรียน

on all the wealth-producing goods --

ถนน ทางรถไฟ เครื่องจักรกล และอื่น ๆ อีกมากมาย

things like industrial plants, machinery,

3.4 ล้านล้านดอลลาร์ฟังดูเป็นเงินเยอะมาก

office blocks, schools,

จนคุณเปรียบเทียบกับ 5.1 ล้านล้านดอลลาร์

roads, railways, machinery, and so on and so forth.

ซึ่งหมุนวนไปมาอยู่ในไม่กี่ประเทศ

$3.4 trillion sounds like a lot of money

ในสถาบันการเงินของเรา

until you compare it to the $5.1 trillion

โดยที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลยในระหว่างนั้น

that has been slushing around in the same countries,

นอกจากทำให้ตลาดหุ้นปรับตัวขึ้น และราคาบ้านแพงขึ้น

in our financial institutions,

doing absolutely nothing during the same period

ภูเขาแห่งหนี้สินและภูเขาแห่งเงินสดส่วนเกิน

except inflating stock exchanges and bidding up house prices.

กลายเป็นยอดเขาแฝดที่ไม่อาจหักล้างกันได้

So a mountain of debt and a mountain of idle cash

ด้วยการดำเนินการทางตลาดแบบปกติ

ผลก็คือค่าแรงที่ทรงตัว

form twin peaks, failing to cancel each other out

มากกว่าหนึ่งในสี่ของคนอายุ 25 ถึง 54 ปี ในอเมริกา ญี่ปุ่น และยุโรป

through the normal operation of the markets.

The result is stagnant wages,

ไม่มีงานทำ

ตามมาด้วยอุปสงค์มวลรวมที่ต่ำ

more than a quarter of 25- to 54-year-olds in America, in Japan and in Europe

ซึ่งในวงจรไม่จบไม่สิ้นนี้

ยิ่งสนับสนุนมุมมองแง่ลบของนักลงทุน

out of work.

And consequently, low aggregate demand,

ผู้ซึ่งกังวลกับอุปสงค์ที่ตกต่ำ แต่ยิ่งกดมันให้ต่ำด้วยการไม่ลงทุน

which in a never-ending cycle,

เหมือนกับพ่อของอีดิปุส

reinforces the pessimism of the investors,

ผู้ซึ่งหวาดกลัวคำทำนายของเทพพยากรณ์

who, fearing low demand, reproduce it by not investing --

ที่ว่าเขาจะถูกบุตรชายสังหาร

exactly like Oedipus' father,

จับพลัดจับผลูจัดแจงสภาวการณ์

ที่ อีดิปุส บุตรชายของเขา จะสังหารเขาอย่างแน่นอน

who, terrified by the prophecy of the oracle

that his son would grow up to kill him,

นี่คือข้อพิพาทของผมต่อระบบทุนนิยม

unwittingly engineered the conditions

ความสิ้นเปลืองของมัน

that ensured that Oedipus, his son, would kill him.

เงินสดส่วนเกินเหล่านี้

ควรถูกกระตุ้นให้นำไปใช้ปรับปรุงคุณภาพชีวิต

This is my quarrel with capitalism.

พัฒนาความสามารถของมนุษย์

Its gross wastefulness,

รวมถึงใช้เป็นเงินทุน สำหรับเทคโนโลยีทั้งหลาย

all this idle cash,

should be energized to improve lives,

เทคโนโลยีสีเขียว

ซึ่งจำเป็นอย่างมากในการกอบกู้โลก

to develop human talents,

ผมคิดถูกไหมที่เชื่อว่า ประชาธิปไตยอาจเป็นคำตอบ

and indeed to finance all these technologies,

green technologies,

ผมเชื่ออย่างนั้น

which are absolutely essential for saving planet Earth.

แต่ก่อนที่เราจะไปกันต่อ

ประชาธิปไตยหมายถึงอะไร

Am I right in believing that democracy might be the answer?

อริสโตเติลนิยามประชาธิปไตย

ว่าเป็นรูปแบบการปกครอง ที่เสรีชนและคนยากไร้

I believe so,

but before we move on,

what do we mean by democracy?

ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ ควบคุมรัฐบาล

Aristotle defined democracy

as the constitution in which the free and the poor,

แน่นอนว่าประชาธิปไตยแบบเอเธนส์ กีดกันคนจำนวนมากออกไป

ทั้งผู้หญิง ผู้อพยพ และทาส

being in the majority, control government.

แต่มันคงจะไม่ถูกต้อง

ที่จะมองข้ามความสำคัญของ ประชาธิปไตยแบบเอเธนส์

Now, of course Athenian democracy excluded too many.

Women, migrants and, of course, the slaves.

ด้วยเหตุผลว่ามันกีดกันใครออกไป

สิ่งที่เป็นประเด็นมากกว่า

But it would be a mistake

และยังคงเป็นประเด็นอยู่ ของประชาธิปไตยแบบเอเธนส์โบราณ

to dismiss the significance of ancient Athenian democracy

on the basis of whom it excluded.

คือการครอบคลุมถึงแรงงานยากจน

What was more pertinent,

ผู้ซึ่งนอกจากจะได้รับ สิทธิเสรีภาพในการแสดงออกแล้ว

and continues to be so about ancient Athenian democracy,

was the inclusion of the working poor,

ที่สำคัญมากกว่านั้น

พวกเขายังได้รับสิทธิ ในการลงความเห็นทางการเมือง

who not only acquired the right to free speech,

ที่มีน้ำหนักเท่าเทียมกัน

ในการตัดสินใจเรื่องที่เกี่ยวกับรัฐ

but more importantly, crucially,

they acquired the rights to political judgments

ทีนี้ แน่นอนว่า ประชาธิปไตยแบบเอเธนส์ ไม่ได้คงอยู่นานนัก

that were afforded equal weight

เหมือนเปลวเทียนที่ส่องสว่างมาก มันเผาไหม้ไปอย่างรวดเร็ว

in the decision-making concerning matters of state.

และอันที่จริง

Now, of course, Athenian democracy didn't last long.

ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมในทุกวันนี้ ไม่ได้มีรากฐานมาจากเอเธนส์โบราณ

Like a candle that burns brightly, it burned out quickly.

มันมีรากฐานมาจากมหากฎบัตร (แมกนา คาร์ตา)

จากการปฏิวัติอันรุ่งโรจน์ค.ศ.1688

And indeed,

our liberal democracies today do not have their roots in ancient Athens.

และจากรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐ

ตรงข้ามกับประชาธิปไตยแบบเอเธนส์ ที่มุ่งความสนใจไปที่พลเมืองไร้นาย

They have their roots in the Magna Carta,

in the 1688 Glorious Revolution,

และให้อำนาจแก่แรงงานยากจน

indeed in the American constitution.

ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมตั้งอยู่บน ธรรมเนียมของมหากฎบัตร

Whereas Athenian democracy was focusing on the masterless citizen

ซึ่งที่จริงแล้วเป็นกฎบัตรของเจ้าขุนมูลนาย

and empowering the working poor,

ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมจะปรากฏขึ้น ก็ต่อเมื่อมีความเป็นไปได้

our liberal democracies are founded on the Magna Carta tradition,

ที่จะแยกปริมณฑลทางการเมือง ออกจากปริมณฑลทางเศรษฐกิจโดยสิ้นเชิง

which was, after all, a charter for masters.

And indeed, liberal democracy only surfaced when it was possible

เพื่อจะจำกัดกระบวนการประชาธิปไตย ไว้ภายในปริมณฑลทางการเมือง

to separate fully the political sphere from the economic sphere,

ปล่อยให้ปริมณฑลทางเศรษฐกิจ

หรือโลกแห่งบรรษัท

so as to confine the democratic process fully in the political sphere,

เป็นเขตปลอดประชาธิปไตย

leaving the economic sphere --

ในประชาธิปไตยของเราทุกวันนี้

the corporate world, if you want --

การแบ่งแยกระหว่างปริมณฑล ทางเศรษฐกิจและการเมืองที่ว่านี้

as a democracy-free zone.

ณ ขณะที่มันเกิดขึ้น

Now, in our democracies today,

ทำให้เกิดการดิ้นรนต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ยากจะหยุดยั้งระหว่างปริมณฑลทั้งสอง

this separation of the economic from the political sphere,

โดยที่ปริมณฑลทางเศรษฐกิจ เข้ายึดครองปริมณฑลทางการเมือง

the moment it started happening,

และกัดกินอำนาจของมัน

it gave rise to an inexorable, epic struggle between the two,

คุณเคยสงสัยไหมว่าทำไม นักการเมืองจึงไม่เป็นอย่างเคย

with the economic sphere colonizing the political sphere,

ไม่ใช่เพราะดีเอ็นเอของพวกเขาเสื่อมสภาพ

eating into its power.

(เสียงหัวเราะ)

Have you wondered why politicians are not what they used to be?

แต่เป็นเพราะคนที่อยู่ในรัฐบาล อาจไม่มีอำนาจปกครอง

It's not because their DNA has degenerated.

เพราะอำนาจถูกโยกย้ายจาก ภาคการเมืองไปยังภาคเศรษฐกิจ

(Laughter)

It is rather because one can be in government today and not in power,

ซึ่งแยกจากกัน

อันที่จริง

ผมได้พูดถึงข้อถกเถียงของผมต่อระบบทุนนิยม

because power has migrated from the political to the economic sphere,

ถ้าคุณลองคิดดู

which is separate.

มันออกจะเหมือนฝูงสัตว์ผู้ล่า

Indeed,

I spoke about my quarrel with capitalism.

ที่ประสบความสำเร็จมากในการฆ่าเหยื่อ ที่พวกมันต้องกินเป็นอาหาร

If you think about it,

it is a little bit like a population of predators,

จนพวกมันอดตายไปในท้ายที่สุด

เช่นเดียวกัน

that are so successful in decimating the prey that they must feed on,

ปริมณฑลทางเศรษฐกิจได้เข้ายึดครอง และกัดกินปริมณฑลทางการเมือง

จนถึงระดับที่มันบ่อนทำลายตัวเอง

that in the end they starve.

Similarly,

ก่อให้เกิดวิกฤติทางเศรษฐกิจ

the economic sphere has been colonizing and cannibalizing the political sphere

อำนาจของบรรษัทเพิ่มขึ้น

สินค้าทางการเมืองลดคุณค่าลง

to such an extent that it is undermining itself,

ความไม่เท่าเทียมพุ่งสูงขึ้น

อุปสงค์มวลรวมตกต่ำลง

causing economic crisis.

Corporate power is increasing,

และเหล่าซีอีโอต่างก็กลัวเกินจะ ใช้เงินทุนของบริษัทในการลงทุน

political goods are devaluing,

inequality is rising,

aggregate demand is falling

ยิ่งทุนนิยมประสบความสำเร็จ ในการแยกมวลประชาจากประชาธิปไตย

and CEOs of corporations are too scared to invest the cash of their corporations.

ยอดเขาแฝดก็ยิ่งสูงขึ้น

So the more capitalism succeeds in taking the demos out of democracy,

พร้อมกับความสูญเปล่าของทรัพยากรมนุษย์

และความมั่งคั่งของมนุษยชาติ

ชัดเจนว่าหากเรื่องนี้ถูกต้อง

the taller the twin peaks

and the greater the waste of human resources

เราต้องรวมปริมณฑลทางการเมือง และเศรษฐกิจเข้าด้วยกันอีกครั้ง

and humanity's wealth.

และต้องทำโดยให้ปวงชนเป็นผู้ควบคุม

Clearly, if this is right,

เหมือนกับในเอเธนส์โบราณ เว้นแต่ไม่มีชนชั้นทาส

we must reunite the political and economic spheres

หรือการกีดกันผู้หญิงและผู้อพยพ

and better do it with a demos being in control,

นี่ไม่ใช่ความคิดที่แปลกใหม่

like in ancient Athens except without the slaves

ฝ่ายซ้ายลัทธิมาร์กซิสต์ ก็เคยคิดเมื่อ 100 ปีก่อน

or the exclusion of women and migrants.

แต่ก็เป็นไปได้ไม่ดีนัก ใช่ไหมครับ

บทเรียนที่เราได้จากการล่มสลายของโซเวียต

Now, this is not an original idea.

The Marxist left had that idea 100 years ago

คือต้องใช้ปาฏิหาริย์เท่านั้น แรงงานยากจนจึงจะได้อำนาจกลับคืน

and it didn't go very well, did it?

The lesson that we learned from the Soviet debacle

อย่างที่เคยมีในเอเธนส์โบราณ

is that only by a miracle will the working poor be reempowered,

โดยที่ไม่สร้างความโหดร้าย และความสิ้นเปลืองในรูปแบบใหม่

แต่มีทางออกอยู่ทางหนึ่ง

as they were in ancient Athens,

คือการทำให้แรงงานยากจนหมดไป

without creating new forms of brutality and waste.

ระบบทุนนิยมทำเช่นนั้น

โดยการแทนที่คนงานค่าแรงต่ำ ด้วยระบบอัตโนมัติ หุ่นยนต์ จักรกล

But there is a solution:

eliminate the working poor.

ปัญหาก็คือ

Capitalism's doing it

ตราบเท่าที่ปริมณฑลทางเศรษฐกิจ และการเมืองถูกแยกจากกัน

by replacing low-wage workers with automata, androids, robots.

ระบบอัตโนมัติจะทำให้ยอดเขาแฝดสูงขึ้น

The problem is

that as long as the economic and the political spheres are separate,

สิ่งสูญเปล่ากองพะเนิน

และความขัดแย้งทางสังคมฝังรากลึก

automation makes the twin peaks taller,

รวมถึง

ผมเชื่อว่าในไม่ช้า

ในที่อย่างประเทศจีนก็ด้วย

the waste loftier

and the social conflicts deeper,

เราจึงต้องปรับปรุงเสียใหม่

including --

เราต้องรวมปริมณฑลทางเศรษฐกิจ และการเมืองเข้าด้วยกันอีกครั้ง

soon, I believe --

in places like China.

แต่เราควรจะทำโดยให้ปริมณฑล ที่รวมกันนั้นเป็นประชาธิปไตย

So we need to reconfigure,

we need to reunite the economic and the political spheres,

ไม่อย่างนั้นเราคงกลายเป็น ระบบเผด็จการสุดโด่งที่ถูกควบคุมเต็มขั้น

but we'd better do it by democratizing the reunified sphere,

ที่จะทำให้ภาพยนตร์เดอะ เมทริกซ์ ดูเหมือนสารคดีไปเลย

lest we end up with a surveillance-mad hyperautocracy

(เสียงหัวเราะ)

ดังนั้นคำถามจึงไม่ใช่ ระบบทุนนิยมจะอยู่รอดปลอดภัย

that makes The Matrix, the movie, look like a documentary.

จากนวัตกรรมทางเทคโนโลยี ที่มันสร้างขึ้นได้หรือไม่

คำถามที่น่าสนใจกว่า

(Laughter)

So the question is not whether capitalism will survive

คือระบบทุนนิยมจะถูกรับช่วงโดย สิ่งที่เหมือนโลกดิสโทเปียในเดอะ เมทริกซ์

the technological innovations it is spawning.

หรือสิ่งที่ใกล้เคียงกับสังคมในสตาร์ เทรค

The more interesting question

is whether capitalism will be succeeded by something resembling a Matrix dystopia

ที่ซึ่งเครื่องจักรทำงานให้มนุษย์

ส่วนมนุษย์ใช้พลังงานไปกับการสำรวจจักรวาล

or something much closer to a Star Trek-like society,

และเพลิดเพลินกับการอภิปรายยาวนาน เกี่ยวกับความหมายของชีวิต

where machines serve the humans

and the humans expend their energies exploring the universe

ในที่ประชุมแบบเอเธนส์โบราณ ที่มีเทคโนโลยีขั้นสูง

and indulging in long debates about the meaning of life

ผมคิดว่าเรามองโลกในแง่ดีได้

in some ancient, Athenian-like, high tech agora.

แต่ต้องแลกด้วยอะไรบ้าง

และมันจะเป็นอย่างไร

I think we can afford to be optimistic.

ที่ได้อยู่ในโลกยูโทเปียแบบสตาร์ เทรค แทนที่จะเป็นโลกดิสโทเปียแบบเดอะ เมทริกซ์

But what would it take,

พูดกันในทางปฏิบัติ

what would it look like

ขอให้ผมได้ยกตัวอย่างสั้น ๆ

to have this Star Trek-like utopia, instead of the Matrix-like dystopia?

สักสองสามตัวอย่าง

ในระดับบริษัท

ลองจินตนาการถึงตลาดทุน

In practical terms,

ที่คุณได้รับทุนในขณะที่ทำงาน

allow me to share just briefly,

a couple of examples.

และทุนนั้นจะติดตามคุณ จากงานหนึ่งไปอีกงาน

At the level of the enterprise,

imagine a capital market,

where you earn capital as you work,

จากบริษัทแห่งหนึ่งไปอีกแห่ง

และบริษัท

and where your capital follows you from one job to another,

ไม่ว่าจะเป็นบริษัทใดที่คุณทำงานอยู่

มีเพียงผู้ที่ทำงานอยู่ในตอนนั้น เท่านั้นที่เป็นเจ้าของ

from one company to another,

and the company --

รายได้ทั้งหมดจะมาจากทุนและกำไร

whichever one you happen to work at at that time --

is solely owned by those who happen to work in it at that moment.

และแนวคิดเรื่องแรงงานรับจ้าง จะกลายเป็นเรื่องล้าสมัย

Then all income stems from capital, from profits,

จะไม่มีการแบ่งแยกระหว่าง คนที่เป็นเจ้าของแต่ไม่ได้ทำงานในบริษัท

and the very concept of wage labor becomes obsolete.

กับคนที่ทำงานในบริษัท แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของอีกต่อไป

No more separation between those who own but do not work in the company

ไม่มีการต่อสู้ระหว่างทุนและแรงงาน

ไม่มีช่องว่างระหว่างการลงทุนและการเก็บออม

and those who work but do not own the company;

no more tug-of-war between capital and labor;

ไม่มียอดเขาแฝดสูงเสียดฟ้า

no great gap between investment and saving;

ในระดับเศรษฐกิจการเมืองโลก

ลองจินตนาการดู

indeed, no towering twin peaks.

ว่าสกุลเงินตราประจำชาติของเรา มีอัตราแลกเปลี่ยนลอยตัวเสรี

At the level of the global political economy,

กับสกุลเงินดิจิทัลที่เป็นสากลทั่วโลก

imagine for a moment

that our national currencies have a free-floating exchange rate,

สกุลเงินที่ออกโดย กองทุนการเงินระหว่างประเทศ

with a universal, global, digital currency,

และกลุ่ม G-20

ในนามของมวลมนุษยชาติ

one that is issued by the International Monetary Fund,

และจินตนาการไปไกลกว่านั้น

ว่าการค้าระหว่างประเทศ ทั้งหมดใช้เงินสกุลนี้

the G-20,

สมมติว่ามันเรียกว่า “คอสมอส”

on behalf of all humanity.

หน่วยเงินตราคอสมอส

And imagine further

that all international trade is denominated in this currency --

รัฐบาลของทุกประเทศตกลงกัน จ่ายเงินคอสมอสเข้าสู่กองทุนร่วม

let's call it "the cosmos,"

in units of cosmos --

ในจำนวนที่เป็นสัดส่วนกับ การขาดดุลการค้าของประเทศ

with every government agreeing to be paying into a common fund

หรือการเกินดุลการค้าของประเทศ

a sum of cosmos units proportional to the country's trade deficit,

จินตนาการว่าเงินทุนนั้นถูกใช้ ลงทุนในเทคโนโลยีสีเขียว

or indeed to a country's trade surplus.

โดยเฉพาะในที่ที่ขาดแคลน กองทุนเพื่อการลงทุน

And imagine that that fund is utilized to invest in green technologies,

นี่ไม่ใช่ความคิดใหม่

มันเป็นสิ่งที่เสนอเอาไว้โดย จอห์น เมย์นาร์ด เคนส์

especially in parts of the world where investment funding is scarce.

ในค.ศ.1944 ณ การประชุมที่เบรตตัน วูดส์

This is not a new idea.

ปัญหาก็คือ

It's what, effectively, John Maynard Keynes proposed

ตอนนั้นพวกเขายังไม่มีเทคโนโลยี ที่จะช่วยให้บรรลุผลได้

in 1944 at the Bretton Woods Conference.

ตอนนี้เรามีแล้ว

โดยเฉพาะในบริบทที่ปริมณฑล ทางเศรษฐกิจการเมืองถูกผนวกเข้าด้วยกัน

The problem is

that back then, they didn't have the technology to implement it.

Now we do,

โลกที่ผมบรรยายให้คุณฟังนี้

especially in the context of a reunified political-economic sphere.

เป็นทั้งอิสรนิยม

ในแง่ที่ให้ความสำคัญกับ การเสริมพลังอำนาจแก่ปัจเจก

The world that I am describing to you

เป็นมาร์กซิสต์

เพราะการแบ่งแยกระหว่างทุนและแรงงาน จะเป็นเพียงประวัติศาสตร์ล้าสมัย

is simultaneously libertarian,

in that it prioritizes empowered individuals,

และเป็นเคนส์เซียน

Marxist,

หรือเศรษฐศาสตร์โลกแบบเคนส์

since it will have confined to the dustbin of history

แต่เหนือสิ่งอื่นใด

the division between capital and labor,

มันเป็นโลกที่เราสามารถจินตนาการ ถึงประชาธิปไตยที่แท้จริงได้

and Keynesian,

global Keynesian.

โลกแบบนั้นจะเกิดขึ้นได้ไหม

But above all else,

it is a world in which we will be able to imagine an authentic democracy.

หรือเราจะตกต่ำลงจนกลายเป็น โลกดิสโทเปียแบบเดอะ เมทริกซ์

คำตอบอยู่ที่ตัวเลือกทางการเมือง ที่เราต้องร่วมกันตัดสินใจเลือก

Will such a world dawn?

Or shall we descend into a Matrix-like dystopia?

มันเป็นทางเลือกของเรา

และเราควรตัดสินอย่างเป็นประชาธิปไตย

The answer lies in the political choice that we shall be making collectively.

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)

It is our choice,

and we'd better make it democratically.

ยานิสครับ

Thank you.

(Applause)

ในประวัติของคุณ คุณเรียกตัวเองว่าเป็น นักสังคมนิยมแบบอิสรนิยม

Bruno Giussani: Yanis ...

การวิเคราะห์ของมาร์กซ์ สัมพันธ์กับปัจจุบันแค่ไหนครับ

It was you who described yourself in your bios as a libertarian Marxist.

ถ้าสิ่งที่ผมพูดยังมีประเด็นอยู่บ้างล่ะก็

มาร์กซ์ก็ยังทันสมัยครับ

เพราะประเด็นของการผนวก เศรษฐกิจและการเมืองเข้าด้วยกันก็คือ

What is the relevance of Marx's analysis today?

ถ้าหากเราไม่ทำ

Yanis Varoufakis: Well, if there was any relevance in what I just said,

นวัตกรรมทางเทคโนโลยีจะทำให้ อุปสงค์มวลรวมตกต่ำลงอย่างมาก

then Marx is relevant.

Because the whole point of reunifying the political and economic is --

หรือที่แลร์รี ซัมเมอร์ส เรียกว่า ภาวะเศรษฐกิจชะลอตัวเรื้อรัง

if we don't do it,

then technological innovation is going to create

การที่วิกฤตินี้เคลื่อนย้าย จากที่หนึ่งไปอีกที่

such a massive fall in aggregate demand,

what Larry Summers refers to as secular stagnation.

อย่างที่เป็นอยู่นี้

ไม่ใช่แค่ประชาธิปไตย ของเราเท่านั้นที่สั่นคลอน

แม้แต่ประเทศกำลังพัฒนาที่ไม่ได้ฝักใฝ่ ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมก็ด้วย

With this crisis migrating from one part of the world,

as it is now,

ถ้าการวิเคราะห์นี้มีน้ำหนัก มาร์กซ์ก็ยังสอดคล้องกับปัจจุบัน

it will destabilize not only our democracies,

but even the emerging world that is not that keen on liberal democracy.

แต่ฮาเย็กก็ด้วย

ผมถึงได้เป็นนักมาร์กซิสต์อิสรนิยมครับ

และเคนส์ก็เหมือนกัน

So if this analysis holds water, then Marx is absolutely relevant.

เพราะงั้นผมถึงสับสนสุด ๆ

(เสียงหัวเราะ)

ตอนนี้พวกเราก็น่าจะงงเหมือนกันครับ

But so is Hayek,

that's why I'm a libertarian Marxist,

(เสียงหัวเราะ)

(เสียงปรบมือ)

and so is Keynes,

so that's why I'm totally confused.

ถ้าคุณไม่สับสนก็แปลว่า คุณไม่ได้ใช้ความคิด จริงไหมครับ

(Laughter)

ฟังดูเหมือนนักปรัชญากรีกมากเลยครับ

BG: Indeed, and possibly we are too, now.

(Laughter)

ที่จริงไอน์สไตน์เป็นคนพูดครับ

(Applause)

ระหว่างที่พูดคุณกล่าวถึงสิงคโปร์กับจีนด้วย

YV: If you are not confused, you are not thinking, OK?

เมื่อคืนนี้ที่งานเลี้ยงอาหารค่ำ

BG: That's a very, very Greek philosopher kind of thing to say --

คุณแสดงความคิดเห็นที่หนักแน่น เกี่ยวกับมุมมองของชาติตะวันตกต่อจีน

YV: That was Einstein, actually --

BG: During your talk you mentioned Singapore and China,

อยากแบ่งปันเรื่องนั้นไหมครับ

and last night at the speaker dinner,

มีความย้อนแย้งอยู่มากทีเดียวครับ

you expressed a pretty strong opinion about how the West looks at China.

ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมของเรา แค่มีลักษณะคล้ายคลึงกับประชาธิปไตย

Would you like to share that?

อย่างที่ผมพูดไปในการอภิปราย เป็นเพราะเราได้ตีกรอบจำกัด

YV: Well, there's a great degree of hypocrisy.

ประชาธิปไตยไว้ในปริมณฑลทางการเมือง

In our liberal democracies, we have a semblance of democracy.

และละทิ้งอีกปริมณฑลหนึ่ง ที่มีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

It's because we have confined, as I was saying in my talk,

คือปริมณฑลทางเศรษฐกิจ

ให้เป็นเขตปลอดประชาธิปไตย

democracy to the political sphere,

ในแง่หนึ่ง

while leaving the one sphere where all the action is --

ถ้าให้ผมพูดแรง ๆ ได้ล่ะก็

the economic sphere --

จีนในทุกวันนี้ใกล้เคียงกับ สหราชอาณาจักรในช่วงศตวรรษที่ 19

a completely democracy-free zone.

In a sense,

เพราะว่าหากจำกันได้

if I am allowed to be provocative,

เรามักจะเชื่อมโยงเสรีนิยม เข้ากับประชาธิปไตย

China today is closer to Britain in the 19th century.

ซึ่งจากประวัติศาสตร์ถือว่าผิด

เสรีนิยม นักเสรีนิยม อย่างจอห์น สจ๊วต มิลล์

จอห์น สจ๊วต มิลล์ กังขา ในกระบวนการประชาธิปไตย

Because remember,

we tend to associate liberalism with democracy --

that's a mistake, historically.

สิ่งที่คุณเห็นในประเทศจีนตอนนี้ เป็นกระบวนการที่คล้ายกันมาก

Liberalism, liberal, it's like John Stuart Mill.

John Stuart Mill was particularly skeptical about the democratic process.

กับที่เคยเกิดในสหราชอาณาจักร ในระหว่างการปฏิวัติอุตสาหกรรม

So what you are seeing now in China is a very similar process

โดยเฉพาะในช่วงการเปลี่ยนผ่าน ระหว่างครั้งที่หนึ่งกับครั้งที่สอง

การที่เราจะวิพากษ์วิจารณ์ประเทศจีน

to the one that we had in Britain during the Industrial Revolution,

เพราะทำสิ่งเดียวกับที่ชาติตะวันตก เคยทำในศตวรรษที่ 19

especially the transition from the first to the second.

ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองครับ

And to be castigating China

ผมมั่นใจว่าหลายคนในที่นี้คง สงสัยเกี่ยวกับประสบการณ์ของคุณ

for doing that which the West did in the 19th century,

ในฐานะรัฐมนตรีกระทรวงการคลังของกรีซ ในช่วงต้นปีที่ผ่านมา

smacks of hypocrisy.

ผมว่าแล้วว่าต้องถามแน่

ครับ

BG: I am sure that many people here are wondering about your experience

ผ่านมาแล้วหกเดือน

คุณคิดยังไงเมื่อมองย้อนไป ช่วงครึ่งปีแรกครับ

as the Finance Minister of Greece earlier this year.

YV: I knew this was coming.

น่าตื่นเต้นมากครับ จากมุมมองส่วนตัวของผม

BG: Yes.

BG: Six months after,

และน่าผิดหวังมากเช่นกัน

เพราะเรามีโอกาสที่จะฟื้นฟู กลุ่มประเทศยูโรโซน

how do you look back at the first half of the year?

YV: Extremely exciting, from a personal point of view,

ไม่ใช่แค่กรีซ แต่ทั้งกลุ่มประเทศยูโรโซน

ให้พ้นจากความไม่รู้ร้อนรู้หนาว

and very disappointing,

because we had an opportunity to reboot the Eurozone.

และการไม่ยอมรับความจริงที่ว่า

มีแนวรอยเลื่อนทางโครงสร้างขนาดมหึมา

Not just Greece, the Eurozone.

To move away from the complacency

พาดผ่านกลุ่มประเทศยูโรโซน

ซึ่งคุกคามแนวปฏิบัติของสหภาพยุโรปอย่างมาก

and the constant denial that there was a massive --

and there is a massive architectural fault line

เราเคยมีโอกาสบนพื้นฐานของ แผนงานของประเทศกรีซ

going through the Eurozone,

ที่จะว่าไปแล้ว

which is threatening, massively, the whole of the European Union process.

เป็นแผนงานแรกที่ทำให้ การไม่ยอมรับความจริงนั้นประจักษ์ชัด

We had an opportunity on the basis of the Greek program --

ถ้าจะพูดกันให้ถูก

และเป็นเรื่องน่าเสียดาย

ที่เหล่ามหาอำนาจในกลุ่มประเทศยูโรโซน

which by the way,

was the first program to manifest that denial --

ในยูโรกรุ๊ป

เลือกที่จะไม่ยอมรับอยู่อย่างนั้น

to put it right.

แต่คุณก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับสหภาพโซเวียต

And, unfortunately,

the powers in the Eurozone,

เมื่อคุณพยายามคงไว้ซึ่ง

in the Eurogroup,

ระบบเศรษฐกิจที่โดยโครงสร้างแล้ว ไม่อาจอยู่รอดได้

chose to maintain denial.

But you know what happens.

This is the experience of the Soviet Union.

ด้วยปณิธานทางการเมืองและอำนาจนิยม

When you try to keep alive

คุณอาจยืดเวลาได้สำเร็จ

an economic system that architecturally cannot survive,

แต่เมื่อการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

มันจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และนำมาซึ่งความย่อยยับ

through political will and through authoritarianism,

คุณมองเห็นการเปลี่ยนแปลงแบบไหนครับ

ข้อนั้นไม่ต้องสงสัยเลย

you may succeed in prolonging it,

ถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงโครงสร้าง ของกลุ่มประเทศยูโรโซน

but when change happens

it happens very abruptly and catastrophically.

ยูโรโซนก็ไม่มีอนาคตครับ

คุณได้ทำผิดพลาดบ้างไหมครับ ตอนที่เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง

BG: What kind of change are you foreseeing?

YV: Well, there's no doubt

ทุกวันเลยครับ

that if we don't change the architecture of the Eurozone,

-เช่นอะไรครับ -ใครก็ตามที่มองย้อนไป...

the Eurozone has no future.

(เสียงปรบมือ)

BG: Did you make any mistakes when you were Finance Minister?

YV: Every day.

แต่เอาจริง ๆ นะครับ

BG: For example? YV: Anybody who looks back --

ถ้ารัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง หรือกระทรวงใด ๆ ก็ตาม

(Applause)

บอกคุณว่าหลังดำรงตำแหน่งมาหกเดือน

โดยเฉพาะในสถานการณ์ตึงเครียดอย่างนี้

No, but seriously.

If there's any Minister of Finance, or of anything else for that matter,

ว่าพวกเขาไม่เคยผิดพลาดเลยล่ะก็ พวกเขาเป็นบุคคลอันตรายครับ

who tells you after six months in a job,

แน่นอน ผมทำผิดพลาด

ข้อผิดพลาดใหญ่หลวงที่สุด คือการลงชื่อในคำร้องขอ

especially in such a stressful situation,

การขยายระยะเวลาของสัญญากู้ยืมเงิน

that they have made no mistake, they're dangerous people.

ช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ครับ

Of course I made mistakes.

ผมนึกเอาเองว่า

ฝ่ายเจ้าหนี้มีความสนใจอย่างแท้จริง

The greatest mistake was to sign the application

for the extension of a loan agreement

ที่จะหาข้อตกลงร่วมกัน

แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น

พวกเขาก็แค่สนใจที่จะ บีบคั้นรัฐบาลของเราเท่านั้น

in the end of February.

I was imagining

that there was a genuine interest on the side of the creditors

แค่เพราะพวกเขาไม่อยากจะ จัดการกับแนวรอยเลื่อนทางโครงสร้าง

to find common ground.

And there wasn't.

ที่กระจายไปทั่วกลุ่มประเทศยูโรโซน

They were simply interested in crushing our government,

และเพราะพวกเขาไม่อยากยอมรับ

just because they did not want

ว่าตลอดเวลาห้าปี พวกเขาได้ดำเนิน แผนงานอันเป็นหายนะในประเทศกรีซ

to have to deal with the architectural fault lines

เราเสีย 1 ใน 3 ของผลิตภัณฑ์ มวลรวมภายในประเทศที่เป็นตัวเงิน

that were running through the Eurozone.

And because they didn't want to admit

แย่กว่าภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่เสียอีก

that for five years they were implementing a catastrophic program in Greece.

และในไตรภาคีของผู้ให้กู้ซึ่งกำหนดนโยบายนี้ ไม่มีใครยอมรับสารภาพ

We lost one-third of our nominal GDP.

ว่า “นี่เป็นความผิดพลาดใหญ่หลวง”

This is worse than the Great Depression.

ถึงจะเป็นอย่างนั้น

และถึงการอภิปรายในประเด็นนี้จะดุเดือดมาก

And no one has come clean

from the troika of lenders that have been imposing this policy

คุณก็ดูจะยังสนับสนุนสหภาพยุโรปอยู่นะครับ

to say, "This was a colossal mistake."

แน่นอนครับ

การวิจารณ์สหภาพยุโรป และกลุ่มประเทศยูโรโซนของผม

BG: Despite all this,

and despite the aggressiveness of the discussion,

มาจากมุมมองของคนที่ คิดถึงทวีปยุโรปทุกลมหายใจ

you seem to be remaining quite pro-European.

YV: Absolutely.

Look, my criticism of the European Union and the Eurozone

สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือ กลุ่มประเทศยูโรโซนจะไปไม่รอด

comes from a person who lives and breathes Europe.

เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น

แรงเหวี่ยงหนีศูนย์กลาง ที่จะถูกปลดปล่อยออกมา

My greatest fear is that the Eurozone will not survive.

จะเลวร้ายมาก

และมันจะทำลายสหภาพยุโรป

ซึ่งจะไม่ใช่แค่หายนะสำหรับยุโรปเท่านั้น

Because if it doesn't,

the centrifugal forces that will be unleashed

แต่สำหรับเศรษฐกิจโลกโดยรวม

เราน่าจะมีเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่สุดในโลก

will be demonic,

and they will destroy the European Union.

And that will be catastrophic not just for Europe

และหากเราปล่อยให้เหตุการณ์ซ้ำรอย ยุคหลังสมัยใหม่ทศวรรษ 1930

but for the whole global economy.

We are probably the largest economy in the world.

ซึ่งสำหรับผมดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

มันจะเป็นอันตรายต่ออนาคต ของประชาคมยุโรปและประชาคมอื่น ๆ

And if we allow ourselves

to fall into a route of the postmodern 1930's,

เราหวังว่าคุณจะคาดการณ์ผิดนะครับ

which seems to me to be what we are doing,

then that will be detrimental

ยานิส ขอบคุณที่มาร่วมกับ TED ครับ

ขอบคุณครับ

to the future of Europeans and non-Europeans alike.

(เสียงปรบมือ)

BG: We definitely hope you are wrong on that point.

Yanis, thank you for coming to TED.

YV: Thank you.

(Applause)