What happens when you have a disease doctors can't diagnose | Jennifer Brea

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

Hi.

မင်္ဂလာပါရှင်၊

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

[Jennifer Brea is sound-sensitive.

(Jennifer Bread က အသံဒဏ်မခံနိုင်ပါ။

The live audience was asked to applaud ASL-style, in silence.]

ပရိတ်သတ်ကို ASL ပုံစံဖြင့် တိတ်ဆိတ်စွာ လက်ခုပ်တီးခိုင်းသည်။)

So, five years ago, this was me.

ကဲ ဒါက လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်က ကျွန်မပါ။

I was a PhD student at Harvard,

Harvard မှာ ပါရဂူ ကျောင်းသူဖြစ်ပြီး

and I loved to travel.

ခရီးထွက်ရတာ နှစ်သက်ခဲ့ပါတယ်။

I had just gotten engaged to marry the love of my life.

တစ်သက်တာ အချစ်နဲ့ စေ့စပ်ပြီးကာစ၊

ကျွန်မအသက်က ၂၈ နှစ်ဆိုတော့ ရှင်တို့များလို ကျန်မားရေး ကောင်းခဲ့ကြတာပေါ့။

I was 28, and like so many of us when we are in good health,

နိုင်သူမရှိနိုင်ဘူးလို့ ခံစားမိခဲ့တာပေါ့။

I felt like I was invincible.

Then one day I had a fever of 104.7 degrees.

ဒါနဲ့ တစ်နေ့မှာ ၁၀၄.၇ ဒီဂရီရှိတဲ့ အဖျားတက်ခဲ့တယ်။

I probably should have gone to the doctor,

ဆရာဝန်ဆီသွာဖို့ သင့်ပေမဲ့

but I'd never really been sick in my life,

ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မဖျားခဲ့ဖူးတော့

and I knew that usually, if you have a virus,

သိလိုက်တာက ဒါဖြစ်နေကျပဲ၊ ဗိုင်းရပ်စ်ရှိရင်

you stay home and you make some chicken soup,

အိမ်မှာနေ၊ ကြက်စွပ်ပြုတ်လေးပြုတ်

and in a few days, everything will be fine.

ရက်အတန်ကြာရင် အားလုံး အဆင်ပြေသွားမယ်ပေါ့။

But this time it wasn't fine.

ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်က အဆင်မပြေခဲ့ဘူး။

After the fever broke,

အဖျားဖြစ်ပြီးနောက်မှာ

သုံးပတ်ကြာ အရမ်း ခေါင်းမူးတယ်၊ အိမ်က မထွက်နိုင်ခဲ့ဘူး။

for three weeks I was so dizzy, I couldn't leave my house.

I would walk straight into door frames.

တံခါးဘောင်တွေဆီ တည့်တည့်လျှောက်၊

I had to hug the walls just to make it to the bathroom.

ရေချိုးခန်းရောက်ဖို့ နံရံတွေကို ဖက်ထားရတယ်။

That spring I got infection after infection,

အဲဒီနွေဦးက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ရောဂါကူးစက်နေခဲ့ပြီး

and every time I went to the doctor,

ဆရာဝန်ဆီသွားတိုင်း

he said there was absolutely nothing wrong.

လုံးဝကို ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ သူကပြောတယ်။

He had his laboratory tests,

သူ စမ်းသပ်ခန်း စစ်ဆေးမှုတွေလုပ်တယ်

which always came back normal.

ဒါက အမြဲတမ်း ပုံမှန်ဆိုပြီး ပြန်လာတယ်။

All I had were my symptoms,

ကျွန်မမှာ ရှိတဲ့ ရောဂါလက္ခဏာတွေက

which I could describe,

ကိုယ်ပဲ ပြောနိုင်ပြီး

but no one else can see.

ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်တာတွေပါ။

I know it sounds silly,

ဒါ ပေါက်ကရနိုင်တာ သိပေမဲ့

but you have to find a way to explain things like this to yourself,

ဒါမျိုးကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှင်းပြဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခု ရှာဖို့လိုတယ်လေ။

and so I thought maybe I was just aging.

ဒီတော့ တွေးမိတာက ကိုယ်အသက်ကြီးရင့် လာတာဖြစ်နိုင်တယ်ပေါ့။

ဒါဟာ ၂၅ နှစ်ရဲ့ အြခားဘက်မှာ ရှိတာမျိုး ဖြစ်လောက်တယ်ပေါ့။

Maybe this is what it's like to be on the other side of 25.

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Then the neurological symptoms started.

ဒီနောက် အာရုံကြောဆိုင်ရာ လက္ခဏာတွေ စလာတယ်။

Sometimes I would find that I couldn't draw the right side of a circle.

တစ်ခါတစ်ရံ သိရတာက စက်ဝိုင်းရဲ့ ညာဘက်ကို မဆွဲနိုင်ဘူး၊

Other times I wouldn't be able to speak or move at all.

အခြားအချိန်တွေကျတော့ စကားပြောတာ (သို့) လှုပ်ရှားဖို့ လုံးဝ လုပ်မရဘူး။

I saw every kind of specialist:

အထူးကုအစုံကို ပြခဲ့တယ်၊

ကူးစက်ရောဂါ ဆရာဝန်တွေ၊ အရေပြား အထူးကု၊ဟိုမုန်းဆိုငိရာ အထူးကုတွေ၊

infectious disease doctors, dermatologists, endocrinologists,

cardiologists.

နှလုံးအထူးကုတွေပါ။

I even saw a psychiatrist.

စိတ်ရောဂါအထူးကုနဲ့တောင် ပြခဲ့ပါတယ်။

My psychiatrist said, "It's clear you're really sick,

ကျွန်မရဲ့ စိတ်ရောဂါအထူးကု ပြောတာက "မင်းဖျားနေတာ ရှင်းပါတယ်၊

but not with anything psychiatric.

စိတ်ရောနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။

မင်းဖြစ်တာကို သူတို့ရှာတွေ့နိုင်ပါစေလို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။"

I hope they can find out what's wrong with you."

နောက်နေ့မှာ အာရုံကြော အထူးကုက ကျွန်မမှာ စိတ်ပိုင်းဖောက်ပြန်နေတာကို တွေ့ရှိခဲ့တယ်။

The next day, my neurologist diagnosed me with conversion disorder.

He told me that everything --

သူပြောတာက အကုန်လုံးပါ၊

the fevers, the sore throats, the sinus infection,

ဖျားတာတွေ၊ လည်ချောင်းရောင်တာ၊ ဦးခေါင်းခွံ လေလမ်းကြောင်ကူးစက်မှု

all of the gastrointestinal, neurological and cardiac symptoms --

အစာအိမ်အူလမ်းကြောင်း၊အာရုံကြောနဲ့ နှလုံးပိုင်း လက္ခဏာအားလုံးဟာ

were being caused by some distant emotional trauma

ကျွန်မ မမှတ်မိနိုင်တဲ့ ကွာလှမ်းတဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ

that I could not remember.

ဒဏ်ရာကြောင့် ဖြစ်နေတာတဲ့။

သူပြောတာက ရောဂါလက္ခဏာတွေက တကယ်ဆိုပေမဲ့

The symptoms were real, he said,

but they had no biological cause.

ဇီဝဆိုင်ရာ အကြောင်းရင်းတော့ မရှိဘူးတဲ့။

I was training to be a social scientist.

ကျွန်မက လူမှုဆိုင်ရာ သိပ္ပံပညာရှင်ဖြစ်ဖို့ သင်ယူနေတာ

စာရင်းအင်း၊ ဖြစ်နိုင်ခြေ သီအိုရီ သင်္ချာပုံစံငယ်၊

I had studied statistics, probability theory,

mathematical modeling, experimental design.

စမ်းသပ်မှုဆိုင်ရာ ဒီဇိုင်းတွေကို လေ့လာခဲ့ပါတယ်။

အာရုံကြောပညာရှင်ရဲ့ရောဂါစစ်တမ်းကို မပယ်ချနိုင်သလို ခံစားမိပါတယ်။

I felt like I couldn't just reject my neurologist's diagnosis.

It didn't feel true,

ဒါ မှန်တယ်လို့ မခံစားရပေမဲ့

but I knew from my training that the truth is often counterintuitive,

ကျွန်မရဲ့ လေ့ကျင့်မှုကနေ သိခဲ့တာက အမှန်တရားဟာ မကြာခဏ ထင်တာနဲ့

so easily obscured by what we want to believe.

တခြားစီဆိုတော့ ယုံကြည်ချင်တာနဲ့ အလွယ် ဖုံးသွားပါတယ်။

So I had to consider the possibility that he was right.

ဒီတော့ သူမှန်တယ်ဆိုတဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေကို စဉ်းစားရတော့တာပေါ့။

That day, I ran a small experiment.

အဲဒီနေ့က အသေးစား စမ်းသပ်မှု တစ်ခုလုပ်ခဲ့တယ်။

I walked back the two miles from my neurologist's office to my house,

အာရုံကြောအထူးကုခန်းကနေ အိမ်အထိ နှစ်မိုင် ပြန်လျှောက်ခဲ့တယ်။

my legs wrapped in this strange, almost electric kind of pain.

ကျွန်မ ခြေထောက်တွေဟာ ဒီထူးဆန်းတဲ့ လျှပ်စစ်လို နာကျင်မှုမျိုးနဲ့ ပတ်နေတယ်။

I meditated on that pain,

နာကျင်မှုအပေါ် တရားမှတ်လိုက်တယ်။

ကျွန်မစိတ်ဟာ ဒါအားလုံးကို ဘယ်လို ထုတ်ပေးတာကို အထပ်ထပ်ရှုရင်းပေါ့။

contemplating how my mind could have possibly generated all this.

As soon as I walked through the door,

တံခါးမကို ဖြတ်လျှောက်လျှောက်ချင်းပဲ

I collapsed.

ကျွန်မ ပုံကျသွားတယ်။


My brain and my spinal cord were burning.

ကျွန်မ ဦးနှောက်နဲ့ အာရုံကြောဟာ ပူလောင်နေတယ်။

My neck was so stiff I couldn't touch my chin to my chest,

လည်ပင်းက တောင့်လွန်းတော့ မေးစေ့ကို ရင်ဘတ်နဲ့ မထိနိုင်ခဲ့ဘူး၊

and the slightest sound --

အသံသေးသေးလေး၊

အိပ်ရာခင်းတွေ ရှပ်တိုက်သံ၊

the rustling of the sheets,

my husband walking barefoot in the next room --

ခင်ပွန်း ခြေဗလာနဲ့ တစ်ဖက်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်တာ

could cause excruciating pain.

အင်မတန်ကို နာကျင်စေပါတယ်။

I would spend most of the next two years in bed.

နောက်နှစ်နှစ် အချိန်အများစုဟာ အိပ်ယာထဲမှာ ကုန်ခဲ့တယ်။

How could my doctor have gotten it so wrong?

ကျွန်မဆရာဝန်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မှားနိုင်မှာလဲ။

I thought I had a rare disease,

ထင်ခဲ့တာက ဆရာဝန်တွေ တစ်ခါမှ

မမြင်ဖူးတဲ့ ရှားပါး ရောဂါတစ်ခုရခဲ့တယ်ပေါ့

something doctors had never seen.

And then I went online

ဒါနဲ့ အွန်လိုင်းတက်တော့

အလားတူရောဂါ လက္ခဏာတွေနဲ့ ရှင်သန်နေတဲ့ ကမ္ဘာတစ်လွှား

and found thousands of people all over the world

living with the same symptoms,

ထောင်ချီတဲ့ လူတွေကို တွေ့ရတယ်။

အလားတူ အထီးကျန်နေ၊

similarly isolated,

similarly disbelieved.

အလားတူ အယုံအကြည်မဲ့နေတာပါ။

Some could still work,

တစ်ချို့အလုပ်လုပ်နိုင်တုန်း

ဒါပေမဲ့ ညနေခင်းတွေ၊ ပိတ်ရက်တွေမှာ အိပ်ရာထဲ ကုန်ဆုံး၊

but had to spend their evenings and weekends in bed,

just so they could show up the next Monday.

ဒါမှ နောက်တနင်္လာမှာ အလုပ်ဆင်းနိုင်မှာလေ။

On the other end of the spectrum,

အခြားနယ်ပယ်မှာကျတော့

some were so sick

အရမ်း နေမကောင်းဖြစ်တော့

they had to live in complete darkness,

လုံးဝကို မှောင်တဲ့အထဲမှာ နေထိုင်ကြရတယ်၊

unable to tolerate the sound of a human voice

လူစကားပြောသံတွေ (သို့) ချစ်ခင်သူတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို

or the touch of a loved one.

ခံနိုင်စွမ်းမရှိကြဘူး။

I was diagnosed with myalgic encephalomyelitis.

ကျွန်မက ဦးနှောက် ရောင်ရမ်းပြီး ကြွက်သားနာကျင်မှုဖြစ်တာပါ။

You've probably heard it called "chronic fatigue syndrome."

ဒါကို နာတာရှည် ပင်ပန်းမှု ရောဂါလက္ခဏာ လို့ခေါ်တာ ကြာဖူးနိုင်လောက်တယ်။

For decades, that's a name

ဆယ်စုနှစ်တွေကြာ ဒါဟာ ဒီလောက်

that's meant that this

ပြင်းထန်တာဖြစ်နိုင်တဲ့

has been the dominant image

ရောဂါတစ်ခုရဲ့ ထင်ရှားတဲ့

of a disease that can be as serious as this.

ပုံရိပ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုလို့ အမည်တစ်ခုပါ။

The key symptom we all share

အားလုံးမှာ တူညီတဲ့ အဓိက လက္ခဏာက

ရုပ်ပိုင်း၊ စိတ်ပိုင်း အားထုတ်တဲ့အခါတိုင်း

is that whenever we exert ourselves -- physically, mentally --

we pay and we pay hard.

အပြင်းအထန် ဒုက္ခရောက်တာပါ။

If my husband goes for a run, he might be sore for a couple of days.

ကျွန်မ ခင်ပွန်း အပြေးကျင့်ရင် တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်လောက် ရောင်နိုင်တယ်၊

If I try to walk half a block, I might be bedridden for a week.

ကျွန်မ ဘလောက်ဝက်လောက် လမ်းလျှောက်ရင် အိပ်ရာထဲ တစ်ပတ်လောက် လဲနေလောက်တယ်။

It is a perfect custom prison.

ဒါက ထုံးစံဖြစ်နေတဲ့ အကျဉ်းထောင်တစ်ခုပါ။

I know ballet dancers who can't dance,

မကနိုင်တဲ့ ဘဲလေးကချေသည်တွေ၊

မပေါင်းနိုင်တဲ့ စာရင်းကိုင်တွေ၊

accountants who can't add,

medical students who never became doctors.

ဘယ်တော့မှ ဆရာဝန်ဖြစ်မလာတဲ့ ဆေးကျောင်းသားတွေကို သိတယ်။

It doesn't matter what you once were;

တစ်ခါတုန်းက ဖြစ်ခဲ့တာက ဘာမှ အရေးမပါဘူး၊

ဒါကို သင်မှမလုပ်နိုင်တော့တာလေ။

you can't do it anymore.

It's been four years,

လေးနှစ်ကြာပြီဖြစ်ပြီး

and I've still never been as well as I was

ကျွန်မလည်း အရင်ကလို မရောက်သေးပါဘူး၊

အာရုံကြော အထူးကုဆေးခန်းကနေ အိမ်ကို လမ်းလျှောက်မပြန်ခင်က မိနစ်ကိုပါ။

the minute before I walked home from my neurologist's office.

It's estimated that about 15 to 30 million people around the world

ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းမှာ ဒီရောဂါရှိသူ ၁၅ သန်းကနေ သန်း ၃၀ လောက်

have this disease.

ရှိမယ် ခန့်မှန်းရတယ်။

In the US, where I'm from, it's about one million people.

ကျွန်မလာခဲ့တဲ့ US မှာ လူတစ်သန်းလောက် ရှိပါတယ်။

That makes it roughly twice as common as multiple sclerosis.

အဖြစ်များတဲ့ မ​ပြောနိုင်၊ မလှုပ်ရှားနိုင် ရောဂါ အကြမ်းဖျင်း နှစ်ဆဖြစ်စေတယ်။

Patients can live for decades with the physical function

လူနာတွေဟာ နှလုံးသွေးကြော ရပ်သွားသူရဲ့ ရုပ်ပိုင်း

of someone with congestive heart failure.

လုပ်ဆောင်မှုနဲ့ ဆယ်စုနှစ်ချီ ရှင်နိုင်တယ်။

Twenty-five percent of us are homebound or bedridden,

ကျွန်မတို့ ၂၅ % က အိမ်မှာ ခြေချုပ်မိတာ (သို့) အိပ်ယာထဲလဲနေပြီး

and 75 to 85 percent of us can't even work part-time.

၇၅ က ၈၅ % ထိကတော့ အချိန်ပိုင်းအလုပ်တောင် မလုပ်နိုင်ပါဘူး။

Yet doctors do not treat us

ကျွန်မတို့ကို ဆရာဝန်တွေကမကု၊

သိပ္ပံပညာကလည်း မလေ့လာသေးပါဘူး။

and science does not study us.

ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီရောဂါက အဖြစ်များပြီး ဒီပျက်စီးမှုကို

How could a disease this common and this devastating

have been forgotten by medicine?

ဆေးပညာက မေ့ထားရတာလဲ။

When my doctor diagnosed me with conversion disorder,

ဆရာဝန်က ကျွန်မမှာ စိတ်ပိုင်း ဖောက်ပြန်တာကို တွေ့တော့

he was invoking a lineage of ideas about women's bodies

နှစ် ၂၅၀၀ ကျော်ရှိတဲ့ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ခန္ဓာတွေအကြာင်း

that are over 2,500 years old.

အယူအဆတွေရဲ့ မျိုးနွယ်ကို မှီငြမ်းနေပါတယ်။

The Roman physician Galen thought

ရိုမန် သမားတော် Galen တွေးခဲ့တာက

that hysteria was caused by sexual deprivation

စိတ်ကစဉ့်ကလျားရောဂါဟာ အထူးသဖြင့် ရမ္မက်ကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးတွေမှာ

in particularly passionate women.

လိင် ခံစားခွင့် မရတာကြောင့်ဖြစ်တာတဲ့။

ဂရိတွေ တွေးတာက ပြောရရင် သားအိမ်ဟာ ခြောက်သွားပြီး

The Greeks thought the uterus would literally dry up

and wander around the body in search of moisture,

ကိုယ်တွင်း အဂါတွေကို ဖိရင်း စိုထိုင်းမှုရှာဖို့

pressing on internal organs --

ကိုယ်ခန္ဓာထဲ လှည့်လည်သွားတော့

yes --

ဟုတ်တယ်၊

causing symptoms from extreme emotions

လွန်ကဲတဲ့ စိတ်ခံစားမှုတွေကနေ မူးဝေမှုနဲ့ သွက်ချာပါဒ

to dizziness and paralysis.

ရောဂါလက္ခဏာတွေ ဖြစ်ပေါ်စေတယ်။

The cure was marriage and motherhood.

ကုသမှုကတော့ လက်ထပ်ပြီး မိခင်ဘဝဖြစ်ခြင်းပါ။

These ideas went largely unchanged for several millennia until the 1880s,

ဒီအယူအဆတွေက ထောင်စုနှစ်တွေကနေ အာရုံကြော ပညာရှင်တွေ စိတ်ကစဉ့်ကလျားသီအိုရီခေတ်မီဖို့

when neurologists tried to modernize the theory of hysteria.

ကြိုးစားတဲ့ ၁၈၈၀ နှစ်လွန်တွေတိုင် အများကြီး မပြောင်းလဲသွားခဲ့ဘူး။

Sigmund Freud developed a theory

Sigmund Freud ကနေပြီး

that the unconscious mind could produce physical symptoms

သိစိတ်ကဖြေရှင်းဖို့ နာကျင်လှတဲ့ အမှတ်တရတွေ၊ ခံစားမှုတွေကို

when dealing with memories or emotions

ရင်ဆိုင်တော့ မသိစိတ်က ရုပ်ပိုင်းလက္ခဏာတွေ

too painful for the conscious mind to handle.

ထုတ်ပေးနိုင်တယ်လို့ သီအိုရီကို ထွင်ခဲ့တယ်။

It converted these emotions into physical symptoms.

စိတ်ခံစားမှုတွေကို ရုပ်ရောဂါ လက္ခဏာတွေအဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။

This meant that men could now get hysteria,

ဆိုတာက အမျိုးသားတွေ စိတ်ကစဉ့်ကလျား ရနိုင်ပေမဲ့

but of course women were still the most susceptible.

တကယ်က အမျိုးသမီးတွေဟာ စိတ်ထိခိုက်မှု အများဆုံးဖြစ်တယ်

When I began investigating the history of my own disease,

ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်ရဲ့ ရောဂါရဲ့ သမိုင်းကို စတင်စူးစမ်းတော့

ဒီအယူအဆတွေ နက်ရှိုင်းစွာ စီးဝင်ဆဲဆိုတာတွေ့ဖို့ အံ့သြမိခဲ့တယ်။

I was amazed to find how deep these ideas still run.

၁၉၃၄ မှာ

In 1934,

198 doctors, nurses and staff at the Los Angeles County General Hospital

Los Angeles County အထွေထွေကု ဆေးရုံက ဆရာဝန်တွေ၊ သူနာပြုတွေနဲ့ ဝန်ထမ်း ၁၉၈ ဦး​

အသည်းအသန် နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။

became seriously ill.

They had muscle weakness, stiffness in the neck and back, fevers --

ကြွက်သား အားနည်းမှု၊ လည်ပင်းနဲ့ ကျောမှာ တောင့်တင်းမှု၊ အဖျားရောဂါတွေ

ကျွန်မ ပထမဆုံး ရောတွေ့ရစဉ်က ရခဲ့တဲ့ ရောဂါလက္ခဏာတွေနဲ့ အားလုံးအတူတူပဲ။

all of the same symptoms I had when I first got diagnosed.

Doctors thought it was a new form of polio.

ဆရာဝန်တွေက ပိုလီယို ပုံစံသစ်လို့ ထင်ခဲ့တယ်။

ဒီကတည်းက တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ ဖြစ်ပွားမှု ၇၀ ကျော်

Since then, there have been more than 70 outbreaks documented

မှတ်တမ်းတင်ထားတာရှိတယ်။

around the world,

of a strikingly similar post-infectious disease.

မှတ်သားလောက်အောင် တူတဲ့ နောက်မှကူးစက်တဲ့ ရောဂါပါ။

All of these outbreaks have tended to disproportionately affect women,

ဒီဖြစ်ပွားမှု အားလုံးဟာ အမျိုးသမီးတွေကို အချိုးမကျ ထိခိုက်စေတတ်ပြီး

and in time, when doctors failed to find the one cause of the disease,

အနှေးနဲ့အြမန် ဆရာဝန်တွေဟာ ဒီရောဂါရဲ့ အကြောင်းရင်းကိုရှာဖို့ ပျက်ကွက်တော့

they thought that these outbreaks were mass hysteria.

ဒီဖြစ်ပွားမှုတွေဟာ အစုလိုက် စိတ်ခချာက်ချားတာလို့ ထင်ခဲ့ကြတယ်။

ဘာလို့ ဒီအယူအဆက ဒီလောက် ခံနိုင်ရည်ရှိရတာလဲ။

Why has this idea had such staying power?

I do think it has to do with sexism,

လိင်ခွဲခြားတာနဲ့ ဆိုင်တယ်လို့ထင်ပေမဲ့

but I also think that fundamentally, doctors want to help.

အခြေခံအားဖြင့် ဆရုဝန်တွေက ကူညီချင်တယ်လို့လည်း ထင်မိတယ်။

They want to know the answer,

သူတို့ဟာ အဖြေကို သိချင်ပြီး

and this category allows doctors to treat what would otherwise be untreatable,

ဒီအမျိုးအစားက ဆရာဝန်တွေကို အခြားနည်းနဲ့ ကုမရနိုင်တာကို ကုသဖို့

to explain illnesses that have no explanation.

ရှင်းလင်းချက် မရှိတဲ့ ရောဂါကို ရှင်းလင်းဖို့ ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

ပြဿနာက ဒါဟာ တကယ့် ဘေးအန္တရာယ်ဖြစ်နိုင်တာပါ။

The problem is that this can cause real harm.

In the 1950s, a psychiatrist named Eliot Slater

၁၉၅၀ လွန်နှစ်တွေမှာ Eliot Slater လို့ခေါ်တဲ့ စိတ်ကုပညာရှင်က

စိတ်ကစဉ့်ကလျားရောဂါတွေ့ထားတဲ့ လူနာစု ၈၅ ဦးကို လေ့လာခဲ့တယ်။

studied a cohort of 85 patients who had been diagnosed with hysteria.

Nine years later, 12 of them were dead and 30 had become disabled.

ကိုးနှစ်အကြာမှာ ၎င်းတို့ထဲက ၁၂ ယောက်က သေဆုံးပြီး ၃၀ က မသန်မစွမ်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။

Many had undiagnosed conditions like multiple sclerosis,

အများအြပားဟာ အာရုံကြော ချွတ်ယွင်းတာ၊ ဝက်ရူးပြန်၊ ဦးနှောက်အကျိတ်ရောဂါမျိူး

epilepsy, brain tumors.

မပေါ်တဲ့ အခြေအနေမှာပါ။

In 1980, hysteria was officially renamed "conversion disorder."

၁၉၈၀ မှာ စိတ်ကစဉ့်ကလျားဖြစ်တာကို စိတ်ဖောက် ပြန်မှုလို့ တရားဝင် ပြောင်းခဲ့တယ်။

When my neurologist gave me that diagnosis in 2012,

အာရုံကြောပညာရှင်က ၂၀၁၂ မှာ ကျွန်မကို ရောဂါစစ်တော့

he was echoing Freud's words verbatim,

သူက Freud ရဲ့ စကားလုံး မှတ်တမ်းကို သံယောင်လိုက်နေခဲ့ပြီး

and even today,

ယနေ့တိုင်အောင်

women are 2 to 10 times more likely to receive that diagnosis.

အမျိုးသမီးတွေဟာ ၂ ကြိမ်က ၁၀ ကြိမ်ထိ ဒီရောဂါစစ်ဆေးမှု ရဖို့ အလားအလာပိုများတယ်

The problem with the theory of hysteria or psychogenic illness

စိတ်ကစဉ့်ကလျားရောဂါ သီအိုရီ (သို့) စိတ်ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ ရောဂါရဲ့ပြဿနာက

is that it can never be proven.

ဘယ်တော့မှ သက်သေပြလို့ မရတာပါ။

It is by definition the absence of evidence,

အဓိပ္ပါယ်အရတော့ သက်သေခံ ကင်းမဲ့ခြင်းနဲ့

and in the case of ME,

ME ဖြစ်ခဲ့လျှင်

psychological explanations have held back biological research.

စိတ်ပညာဆိုင်ရာ ရှင်းလင်းချက်တွေက ဇီဝဆိုင်ရာ သုတေသနကို ချုပ်ထားတယ်။

All around the world, ME is one of the least funded diseases.

တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ ME က ထောက်ပံ့မှု အနည်းဆုံးရောဂါတွေထဲက တစ်ခုပါ။

In the US, we spend each year roughly 2,500 dollars per AIDS patient,

US မှာ AIDS လူနာတစ်ဦးကို တစ်နှစ် အကြမ်းဖျင်း ၂၅၀၀ ဒေါ်လာ၊

250 dollars per MS patient

MS လူနာတစ်ဦးကို ဒေါ်လာ ၂၅၀ သုံးပြီး ME လူနာကျတော့

တစ်နှစ်ကို ၅ ဒေါ်လာပဲ သုံးပါတယ်။

and just 5 dollars per year per ME patient.

ဒါက လျှပ်လက်ခြင်းပဲမဟုတ်ဘူး။

This was not just lightning.

I was not just unlucky.

ကျွန်မ ကံမကောင်းတာပဲမဟုတ်ဘူး။

The ignorance surrounding my disease has been a choice,

ကျွန်မ ရောဂါကို ဝန်းရံနေတဲ့ မသိမှုမှာ ရွေးချယ်စရာတစ်ခု ရှိဖူးတယ်။

a choice made by the institutions that were supposed to protect us.

ကျွန်မတို့ကို ကာကွယ်သင့်တဲ့ အဖွဲ့ကြီးတွေက လုပ်တဲ့ ရွေးချယ်မှုပါ။

We don't know why ME sometimes runs in families,

ဘာကြောင့် ME ဟာ မျိုးရိုးလိုက်တာ

why you can get it after almost any infection,

ဘာကြောင့် အန်တီရိုဗိုင်းရပ်ကနေ၊ Epstein-Barr ၊

from enteroviruses to Epstein-Barr virus to Q fever,

Q အဖျားထိ ကူးစက်မှုတိုင်း နီးပါးနောက်မှာ ကျွန်မတို့ရနိုင်တာ (သို့)

ဘာကြောင့် အမျိုးသမီးတွေဟာ အမျိုးသား တွေထက် ၂ဆ၊ ၃ဆ ပိုကူးစက်တာ မသိဘူး။

or why it affects women at two to three times the rate of men.

ဒီပြဿနာက ကျွန်မ ရောဂါထက် အများကြီး ပိုကြီးတယ်။

This issue is much bigger than just my disease.

When I first got sick,

ပထမ ကျွန်မဖျားတုန်းက

old friends were reaching out to me.

မိတ်ဆွေဟောင်းတွေ ကျွန်မဆီ ရောက်လာတယ်။

I soon found myself a part of a cohort of women in their late 20s

မကြာခင် ကိုယ်တွေ တစ်စစီပြုတ်နေတဲ့ နှစ်ဆယ်နှောင်း အမျိုးသမီးစုရဲ့

whose bodies were falling apart.

အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်ခဲ့တာ သိလိုက်ရတယ်၊

ထူးခြားတာက ကျွန်မတို့မှာရှိနေတဲ့ ဒုက္ခကို အရေးတကြီး

What was striking was just how much trouble we were having

being taken seriously.

ဆောင်ရွက်တာကိုပါ။

I learned of one woman with scleroderma,

အသားမျှင်ခက်မာနေတဲ့ အမျိုးသမီးဆီက သိရတာပါ

an autoimmune connective tissue disease,

တစ်ရှူးဆက်နေတဲ့ရောဂါတစ်ခု၊

who was told for years that it was all in her head.

ဒါ သူ့ခေါင်းထဲမှာရှိနေတယ်လို့ နှစ်များစွာ အပြောခံရသူပါ။

Between the time of onset and diagnosis,

ရောဂါဖြစ်တာနဲ့ စစ်ဆေးတာကြားမှာ

her esophagus was so thoroughly damaged,

သူမရဲ့ အစာပြွန်ဟာ အတော်ကြီးကို ပျက်စီးခဲ့တာဆိုတော့

she will never be able to eat again.

ဘယ်တော့မှ ပြန်စားနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။

Another woman with ovarian cancer,

သားအိမ်ကင်ဆာနဲ့ အခြားအမျိုးသမီးဟာ

who for years was told that it was just early menopause.

စောစောပဲ သွေးဆုံးခဲ့တယ်လို့ နှစ်များစွာ ပြောခံရသူပါ။

A friend from college,

ကောလိပ်က သူငယ်ချင်းတစ်ဦး

whose brain tumor was misdiagnosed for years as anxiety.

ဦးနှောက်အကျိတ်ကို ပူပန်မှုအဖြစ်နဲ့ နှစ်ချီပြီး မှားယွင်း စစ်ဆေးခံရတယ်။

Here's why this worries me:

ကျွန်မ ပူပန်တာက ဟောဒါကြောင့်ပါ။

၁၉၅၀ နှစ်လွန်တွေကတည်းက များစွာသော တစ်ရှူးဆက်တဲ့ ရောဂါတွေရဲ့နှုန်းတွေဟာ

since the 1950s, rates of many autoimmune diseases

have doubled to tripled.

နှစ်ဆကနေ သုံးဆတက်လာတယ်။

Forty-five percent of patients who are eventually diagnosed

အဆုံးမှာ အသိအမှတ်ပြုထားတဲ့ တစ်ရှူးဆက်တဲ့ရောဂါ တွေ့ရှိရသူ

with a recognized autoimmune disease

လူနာ လေးဆယ့်ငါး ရာနှုန်းဟာ

are initially told they're hypochondriacs.

အစက သောကလွန်ကဲတဲ့ ရောဂါသည်တွေလို့ အပြောခံရသူတွေပါ။

Like the hysteria of old, this has everything to do with gender

ဇရာကြောင့် စိတ်ချောက်ချားတာလိုပဲ ဒါက လိင်၊ ကျွန်မတို့ ယုံကြည့်တဲ့

and with whose stories we believe.

ဇာတ်လမ်းတွေနဲ့ အရာရာ ပတ်သက်နေပါတယ်။

Seventy-five percent of autoimmune disease patients are women,

တစ်ရှူးဆက်တဲ့ရောဂါ လူနာ ခုနှစ်ဆယ့်ငါး ရာနှုန်းက အမျိုးသမီးတွေဖြစ်ပြီး

and in some diseases, it's as high as 90 percent.

တစ်ချို့ရောဂါတွေမှာ ၉၀% ထိ မြင့်မားပါတယ်။

ဒီရောဂါတွေဟာ အမျိုးသမီးတွေကို အချိုးမကျ ကူးစက်တာတောင်မှ

Even though these diseases disproportionately affect women,

they are not women's diseases.

အမျိုးသမီးရောဂါတွေ မဟုတ်ဘူး။

ME affects children and ME affects millions of men.

ME ဟာ ကလေးတွေကို၊ သန်းချီတဲ့ အမျိုးသားတွေကို ကူးစက်ပါတယ်။

And as one patient told me,

လူနာတစ်ယောက်ပြောတာက

ဒါကို အသွား၊အပြန် ရတာတဲ့။

we get it coming and going --

if you're a woman, you're told you're exaggerating your symptoms,

မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ရင် သင်ဟာ ရောဂါ လက္ခဏာတွေကို ချဲ့ကားတယ်လို့ အပြောခံရပေမဲ့

but if you're a guy, you're told to be strong, to buck up.

ကောင်လေးဆိုရင်တော့ အားတက်ဖို့ သန်စွမ်းတယ်လို့ အပြောခံရတယ်။

And men may even have a more difficult time getting diagnosed.

ရောဂါအစစ်ခံတဲ့အခါ အမျိုးသားတွေဟာ ပိုခက်ခဲတဲ့ အချိန်တောင်ရှိနိုင်ပါတယ်။

My brain is not what it used to be.

ကျွန်မရဲ့ ဦးနှောက်က အရင်အတိုင်း မဟုတ်တော့ဘူး။

Here's the good part:

ဒီမှာ ကောင်းတဲ့အပိုင်းက

despite everything, I still have hope.

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ မျှော်လင့်နိုင်သေးတယ်၊

So many diseases were once thought of as psychological

၎င်းတို့ရဲ့ နည်းလမ်းတွေကို သိပ္ပံပညာက မဖော်ထုတ်ခင်အထိ

until science uncovered their biological mechanisms.

စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာလို့ တစ်ခါက ထင်ခဲ့တဲ့ ရောဂါများစွာရှိခဲ့တယ်။

Patients with epilepsy could be forcibly institutionalized

ဦးနှောက်ထဲက လျှပ်စစ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်မှုကို EEG က မတိုင်းတာနိုင်ခင်က

until the EEG was able to measure abnormal electrical activity in the brain.

ဝက်ရူးပြန်ရောဂါနဲ့ လူနာတွေဟာ အတင်းအကျပ် ဆေးရုံပို့ခံရတယ်။

Multiple sclerosis could be misdiagnosed as hysterical paralysis

CAT စကင်နဲ့ MRI တွေက ဦးနှောက် ဒဏ်ရာတွေကို မတွေ့ရှိခင်က အသားမျှင်ခက်မာတာကို

until the CAT scan and the MRI discovered brain lesions.

ကယောင်ချောက်ချား သွက်ချာပါဒလို့ မှားယွင်းစစ်ဆေးခဲ့တယ်။

And recently, we used to think

ပြီးတော့ မကြာခင်က H အူသိမ်ဝဟာ

that stomach ulcers were just caused by stress,

လက်သည်လို့ မရှာတွေ့ခင်အထိ

until we discovered that H. pylori was the culprit.

ဝမ်းဗိုက် ပြည်တည်နာဟာ စိတ်ဖိစီးမှု ကြောင့်ဖြစ်တာလို့ တွေးထင်ခဲ့ဖူးတယ်။

ME has never benefited from the kind of science

ME ဟာ အခြားရောဂါတွေရတဲ့ အကျိုးကျေးဇူး ဒီသိပ္ပံပညာမျိုးကနေ

that other diseases have had,

ဘယ်တုန်းကမှ မရခဲ့ပေမဲ့

ဒါက ပြောင်းလဲဖို စနေပါတယ်။

but that's starting to change.

In Germany, scientists are starting to find evidence of autoimmunity,

ဂျာမဏီမှာ သိပ္ပံပညာရှင်တွေဟာ တစ်ရှူးဆက် ရောဂါရဲ့ သက်သေခံနဲ့ ရှာဖို့ စနေပြီး

and in Japan, of brain inflammation.

ဂျပန်မှာ ဦးနှောက် ရောင်ရမ်းခြင်းရဲ့ဟာပါ၊

In the US, scientists at Stanford are finding abnormalities

US မှာ Stanford က သိပ္ပံပညာရှင်တွေဟာ သာမန်ကနေ

in energy metabolism

စံသွေဖည်မှု ၁၆ ခုရှိတဲ့

that are 16 standard deviations away from normal.

စွမ်းအင် ကိုယ်တွင်းဇီဝဖြစ်စဉ်ထဲက မူမမှန်မှုတွေကို ရှာဖွေနေပါတယ်။

And in Norway, researchers are running a phase-3 clinical trial

ပြီးတော့ နော်ဝေးမှာ သုတေသီတွေဟာ လူနာတစ်ချို့ကို ပကတိ သက်သာစေတဲ့

on a cancer drug that in some patients causes complete remission.

ကင်ဆာဆေးဝါးတစ်ခုကို အဆင့် ၁ ကုသမှု စစ်ဆေးတာကို လုပ်ဆောင်နေပါတယ်။

What also gives me hope

ကျွန်မကို မျှော်လင့်ချက် ပေးသေးတာက

is the resilience of patients.

လူနာတွေရဲ့ ဒဏ်ခံနိုင်မှုပါ။

Online we came together,

ကျွန်မတို့ အွန်လိုင်းမှာ စုပြီး

and we shared our stories.

ကိုယ့်အဖြစ်တွေကို မျှဝေကြတယ်

We devoured what research there was.

ရှိနေတဲ့ သုတေသနကို အငမ်းမရ ဖတ်တယ်၊

We experimented on ourselves.

မိမိကိုယ်ကို စမ်းသပ်ခဲ့ကြတယ်။

We became our own scientists and our own doctors

ကိုယ်တိုင် သိပ္ပံပညာရှင်တွေ၊ ဆရာဝန်တွေဖြစ်လာခဲ့တယ်

because we had to be.

ဖြစ်ဖို့လည်း လိုတာကြောင့်ပါ။

And slowly I added five percent here, five percent there,

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဒီမှာ ငါးရာခိုင်နှုန်း ဟိုမှာ ငါးရာခိုင်နှုန်း ထပ်ဖြည့်လိုက်တာ

နောက်ဆုံး အိမ်ကနေထွက်နိုင်ခဲ့တဲ့

until eventually, on a good day,

I was able to leave my home.

နေ့ကောင်းတစ်နေ့မတိုင်ခင်ထိပေါ့။

I still had to make ridiculous choices:

အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေ လုပ်နေရဆဲပါ။

Will I sit in the garden for 15 minutes, or will I wash my hair today?

ဥယျဉ်ထဲမှာ ၁၅ မိနစ်ထိုင်မလား၊ (သို့) ဒီနေ့ ခေါင်းလျှော်မလားပေါ့။

But it gave me hope that I could be treated.

ဒါက ကျွန်မကို ကုလို့ရတယ်လို့ မျှော်လင့်ချက်ပေးတယ်။

I had a sick body; that was all.

ကျန်မမှာ မကျန်းမာတဲ့ ခန္ဓာ ရှိခဲ့တယ်၊ ဒါပဲလေ။

And with the right kind of help, maybe one day I could get better.

မှန်ကန်တဲ့ ကူညီမှုမျိုးနဲ့ဆိုရင် တစ်နေ့မှာ ကျွန်မ သက်သာလာနိုင်လောက်တယ်။

I came together with patients around the world,

ကမ္ဘာတစ်လွှားက လူနာတွေနဲ့ အတူစုပြီး

and we started to fight.

ကျွန်မတို့ စတင် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့တယ်။

We have filled the void with something wonderful,

ကျွန်မတို့မှာ ဟာကွက်ကို အံ့သြစရာ တစ်ခုနဲ့ ဖြည့်ထားပေမဲ့

but it is not enough.

မလုံလောက်သေးပါဘူး။

I still don't know if I will ever be able to run again,

ကျွန်မ ပြန်ပြေးနိုင်မလား၊ အကွာအဝေးတစ်ခုထိ လမ်းလျှောက်နိုင် ဒါမှမဟုတ်

or walk at any distance,

ကျွန်မ အခု အိပ်မက်တွေထဲမှာသာလုပ်တဲ့

or do any of those kinetic things that I now only get to do in my dreams.

ရွေ့လျားတဲ့ အရာတွေကိုလုပ်နိုင်ဦးမလား ဆိုတာ မသိသေးပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မလာခဲ့တဲ့ခရီးအတွက် အရမ်းကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။

But I am so grateful for how far I have come.

Progress is slow,

တိုးတက်မှုက နှေးတယ်၊

and it is up

အတက်ရှိတယ်၊

and it is down,

အကျရှိတယ်၊

but I am getting a little better each day.

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ နေ့တိုင်း နည်းနည်းချင်း ပိုကောင်းလာနေတယ်။

ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲမှာ ပိတ်မိခဲ့တုန်းက ဘယ်လိုဆိုတာ အမှတ်ရနေတယ်၊

I remember what it was like when I was stuck in that bedroom,

when it had been months since I had seen the sun.

လတွေနဲ့ချီပြီး နေကို မမြင်ခဲ့ရတာပါ၊

I thought that I would die there.

အဲဒီမှာပဲ သေသွားမလားလို့ ထင်ခဲ့တာပါ။

But here I am today,

ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ ကျွန်မ ဒီမှာ

with you,

ရှင်တို့နဲ့အတူ ရှိနေတယ်၊

and that is a miracle.

ဒါ အံ့ဖွယ်သရဲ တစ်ခုပါ။

I don't know what would have happened had I not been one of the lucky ones,

ကျွန်မဟာ ကံကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့ရင်၊ အင်တာနက်မတိုင်ခင်က

had I gotten sick before the internet,

နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့ရင် ကျွန်မ လူစုကို မတွေ့ခဲ့ရင်

had I not found my community.

ဘာဖြစ်ခဲ့မှန်းကို ကျွန်မ မသိနိုင်ခဲ့ဘူး။

I probably would have already taken my own life,

ဖြစ်နိုင်တာက များစွာသော အခြားသူတွေလိုပဲ

ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေမိလောက်ပါပြီ။

as so many others have done.

မှန်တဲ့အတိုင်း မေးခဲ့တယ်ဆိုရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်တွေက

How many lives could we have saved, decades ago,

if we had asked the right questions?

ဘယ်နှစ်ဘဝလောက် ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ပြီလဲ။

How many lives could we save today

စစ်မှန်တဲ့ အစပြုဖို့ ဆုံးဖြတ်တယ်ဆိုရင်

if we decide to make a real start?

ဒီနေ့မှာ ဘယ်နှစ်ဘဝလောက် ကယ်တင်နိုင်မလဲ။

Even once the true cause of my disease is discovered,

ကျွန်မ ရောဂါရဲ့ အကြောင်းရင်းမှန်ကို ဖော်ထုတ်တာနဲ့တင်

if we don't change our institutions and our culture,

ကျွန်မတို့ရဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကို မပြောင်းလဲရင်

we will do this again to another disease.

ဒါကို နောက်ရောဂါတစ်ခုမှာ ဆက်လုပ်ကြမှာပါ။

Living with this illness has taught me

ဒီမကျန်းမာမှုနဲ့ ရှင်သန်မှုက သင်ပေးခဲ့တာက

that science and medicine are profoundly human endeavors.

သိပ္ပံနဲ့ ဆေးပညာဟာ လေးနက်လှတဲ့ လူသား ကြိုးပမ်းမှုတွေဆိုတာပါ။

ဆရာဝန်တွေ၊ သိပ္ပံပညာရှင်တွေ၊ မူဝါဒ ချမှတ်သူတွေဟာ

Doctors, scientists and policy makers

are not immune to the same biases

ကျွန်မတို့အားလုံးကို ထိခိုက်စေတဲ့ တူညီတဲ့ ဘက်လိုက်မှုတွေကို

that affect all of us.

ခံနိုင်ရည်မရှိပါဘူး။

We need to think in more nuanced ways about women's health.

အမျိုးသမီးကျန်းမာရေးကို ပိုကွဲပြားတဲ့နည်းတွေနဲ့ တွေးဖို့လိုတယ်။

ကျွန်မတို့ရဲ့ ကိုယ်ခံအားစနစ်တွေဟာ စစ်တလင်းတစ်ခုနဲ့ညီမျှတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့

Our immune systems are just as much a battleground for equality

as the rest of our bodies.

ကျန်တဲ့အပိုင်းလောက် များပါတယ်။

We need to listen to patients' stories,

လူနာတွေရဲ့ အဖြစ်တွေကို နားထောင်ဖို့လိုပြီး

and we need to be willing to say, "I don't know."

"မသိဘူးလို့" ပြောဖို့ စိတ်ဆန္ဒရှိရပါမယ်။

"မသိဘူး" ဆိုတာဟာ လှပတဲ့အရာပါ။

"I don't know" is a beautiful thing.

"I don't know" is where discovery starts.

"မသိဘူး" ဆိုတာဟာ ရှာဖွေမှု စတင်ရာပါ။

And if we can do that,

ဒါကို လုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင်

if we can approach the great vastness of all that we do not know,

ကျွန်မတို့ မသိသမျှအားလုံးရဲ့ မဟာ ကျယ်ပြောမှုဆီ ချဉ်းကပ်နိုင်ရင်

မသေချာမှုကို ကြောက်တာထက်

and then, rather than fear uncertainty,

ဒါကို အံ့သြမှု သဘောနဲ့ နှုတ်ဆက်နိုင်လောက်ပါတယ်ရှင်။

maybe we can greet it with a sense of wonder.

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

ကျေးဇူးပါရှင်။

Thank you.