The 4 stories we tell ourselves about death | Stephen Cave

Translator: ALEKSANDAR MITEVSKI Reviewer: Charlie Psy

I have a question:

Имам едно прашање:

Who here remembers when they first realized

Кој од овде се сеќава на моментот кога за првпат

they were going to die?

сфатил дека ќе умре?

I do. I was a young boy,

Јас се сеќавам. Бев мал,

and my grandfather had just died,

и штотуку беше починал дедо ми,

and I remember a few days later lying in bed at night

и се сеќавам како неколку дена подоцна лежев во кревет навечер,

trying to make sense of what had happened.

обидувајќи се да разберам што се случило.

What did it mean that he was dead?

Што значи тоа дека е мртов?

Where had he gone?

Каде заминал?

It was like a hole in reality had opened up

Ми се чинеше ко да се отворила дупка

and swallowed him.

и го проголтала.

But then the really shocking question occurred to me:

Но тогаш на памет ми падна шокантното прашање:

If he could die, could it happen to me too?

ако тој умрел, може ли и мене тоа да ме снајде?

Could that hole in reality open up and swallow me?

Може ли да се отвори дупката и да ме проголта?

Would it open up beneath my bed

Дали ќе се отвори под мојот кревет

and swallow me as I slept?

и ќе ме проголта додека спијам?

Well, at some point, all children become aware of death.

Во одреден момент, сите деца стануваат свесни за смртта.

It can happen in different ways, of course,

Се случува на различни начини, се разбира,

and usually comes in stages.

и вообичаено оди етапно.

Our idea of death develops as we grow older.

Нашето поимање на смртта се развива како што старееме.

And if you reach back into the dark corners

Ако се нурнете во мрачните предели

of your memory,

на вашето сеќавање,

you might remember something like what I felt

можеби ќе се сетите на некое чувство како моето

when my grandfather died and when I realized

кога дедо ми почина и кога сфатив дека

it could happen to me too,

може да ми се случи и на мене,

that sense that behind all of this

она чувство дека зад сево ова

the void is waiting.

ме чека ништавило.

And this development in childhood

И овој развој во детството го

reflects the development of our species.

рефлектира развојот на видовите.

Just as there was a point in your development

Исто како што имало момент во вашиот развој,

as a child when your sense of self and of time

како дете, кога вашето чувство за себе и за времето

became sophisticated enough

станале доволно софистицирани

for you to realize you were mortal,

за да сфатите дека сте смртни,

so at some point in the evolution of our species,

на истиот тој начин во одреден момент од еволуцијата

some early human's sense of self and of time

се појавиле првите луѓе чие чувство за себе и времето

became sophisticated enough

станале доволно софистицирани

for them to become the first human to realize,

за да го сфатат следново,

"I'm going to die."

"Јас ќе умрам."

This is, if you like, our curse.

Ова е, ако сакате, нашата клетва.

It's the price we pay for being so damn clever.

Цената која ја плаќаме за тоа што сме толку проклето паметни.

We have to live in the knowledge

Мораме да живееме со знаењето

that the worst thing that can possibly happen

дека најлошото што може да ни се случи

one day surely will,

еден ден со сигурност ќе ни се случи,

the end of all our projects,

крајот на сите наши проекти,

our hopes, our dreams, of our individual world.

нашите надежи, нашите соништа, нашиот личен свет.

We each live in the shadow of a personal

Секој од нас живее во сенката на сопствената

apocalypse.

апокалипса.

And that's frightening. It's terrifying.

И тоа е застрашувачко. Ужасно е.

And so we look for a way out.

И затоа бараме излез.

And in my case, as I was about five years old,

А во мојот случај, кога имав околу пет години,

this meant asking my mum.

тоа значеше дека ќе ја прашам мајка ми.

Now when I first started asking

Кога за првпат почнав да прашувам

what happens when we die,

што се случува кога ќе умреме,

the grown-ups around me at the time

возрасните околу мене ми одговараа

answered with a typical English mix of awkwardness

со една типична англиска збунетост и

and half-hearted Christianity,

неодлучно Христијанство,

and the phrase I heard most often

и фразата која најчесто ја слушав

was that granddad was now

беше дека дедо ми е сега

"up there looking down on us,"

"онаму горе и нè гледа нас,"

and if I should die too, which wouldn't happen of course,

и ако јас умрам некогаш, што нема да се случи се разбира,

then I too would go up there,

тогаш и јас ќе отидам таму горе,

which made death sound a lot like

нешто што направи смртта да изгледа

an existential elevator.

како егзистенцијален лифт.

Now this didn't sound very plausible.

Ова не ми звучеше многу убедливо.

I used to watch a children's news program at the time,

Тогаш доста гледав детска програма,

and this was the era of space exploration.

и ова беше ерата на вселенските истражувања.

There were always rockets going up into the sky,

Постојано имаше ракети кои одеа во небото,

up into space, going up there.

во вселената, онаму горе.

But none of the astronauts when they came back

Но ниту еден од астронаутите, кога ќе се вратеше,

ever mentioned having met my granddad

не спомна дека го сретнал дедо ми

or any other dead people.

или било кој мртов човек.

But I was scared,

Но бев исплашен,

and the idea of taking the existential elevator

а помислата за егзистенцијалниот лифт кој

to see my granddad

треба да ме однесе кај дедо ми

sounded a lot better than being swallowed

звучеше многу подобро отколку да

by the void while I slept.

бидам проголтан од ништавилото за време на сон.

And so I believed it anyway,

Како и да е, јас верував во ова,

even though it didn't make much sense.

и покрај тоа што не ми беше логично.

And this thought process that I went through

Овој мисловен процес низ кој поминав

as a child, and have been through many times since,

како дете, и уште многу пати оттогаш,

including as a grown-up,

дури и сега како возрасен,

is a product of what psychologists call

е резултат на она што психолозите го нарекуваат

a bias.

пристрасност.

Now a bias is a way in which we systematically

Пристрасноста е начин преку кој систематски

get things wrong,

погрешно гледаме на работите,

ways in which we miscalculate, misjudge,

начин преку кој погрешно расудуваме,

distort reality, or see what we want to see,

ја искривуваме реалноста, или го гледаме она што сакаме да го видиме,

and the bias I'm talking about

а пристрасноста за која јас зборувам

works like this:

функционира вака:

Confront someone with the fact

Соочете некого со фактот

that they are going to die

дека ќе умре и тие ќе

and they will believe just about any story

поверуваат во било која приказна

that tells them it isn't true

која ќе им каже дека тоа не е точно

and they can, instead, live forever,

и дека, наместо тоа, ќе живеат засекогаш,

even if it means taking the existential elevator.

дури и ако тоа значи возење со егзистенцијалниот лифт.

Now we can see this as the biggest bias of all.

Ова е најголемата пристрасност од сите.

It has been demonstrated in over 400

Беше демонстрирана во над 400

empirical studies.

емпириски студии.

Now these studies are ingenious, but they're simple.

Овие студии се генијални, но едноставни.

They work like this.

Функционираат вака.

You take two groups of people

Земате две групи на луѓе

who are similar in all relevant respects,

кои се слични во сите релевантни аспекти,

and you remind one group that they're going to die

и едната група ја подсетувате дека ќе умрат

but not the other, then you compare their behavior.

но не и другата, а потоа го споредувате нивното однесување.

So you're observing how it biases behavior

Значи набљудувате како се менува однесувањето

when people become aware of their mortality.

кога луѓето ќе станат свесни за својата смртност.

And every time, you get the same result:

И секој пат, го добивате истиот резултат:

People who are made aware of their mortality

Луѓето кои биле подсетени за својата смртност

are more willing to believe stories

се склони да поверуваат во приказните

that tell them they can escape death

дека можат да ја избегнат смртта

and live forever.

и дека ќе живеат вечно.

So here's an example: One recent study

Еве еден пример: Неодамна една студија

took two groups of agnostics,

имаше две групи на агностици,

that is people who are undecided

односно луѓе кои се неутрални во поглед

in their religious beliefs.

на религиозните верувања.

Now, one group was asked to think about being dead.

Од едните беше побарано да размислуваат за својата смрт.

The other group was asked to think about

Од другите беше побарано да размислуваат

being lonely.

дека се осамени.

They were then asked again about their religious beliefs.

После ова, одново беа прашани за своите религиозни убедувања.

Those who had been asked to think about being dead

Оние кои размислувале за својата смрт

were afterwards twice as likely to express faith

подоцна покажаа двапати поголема спремност

in God and Jesus.

да веруваат во Бог и Исус.

Twice as likely.

Двапати

Even though the before they were all equally agnostic.

Иако претходно сите беа агностици.

But put the fear of death in them,

Но всадете им го стравот од смртта

and they run to Jesus.

и веднаш трчаат кон Исус.

Now, this shows that reminding people of death

Ова покажува дека ако ги подсетите луѓето на смртта,

biases them to believe, regardless of the evidence,

тие се склони да веруваат, без оглед на доказите,

and it works not just for religion,

и ова не важи само за религијата,

but for any kind of belief system

во било кој систем на верување

that promises immortality in some form,

кој ветува бесмртност во некаква форма,

whether it's becoming famous

било да е тоа слава,

or having children

имање деца

or even nationalism,

или дури и национализмот,

which promises you can live on as part of a greater whole.

кој ви ветува дека ќе живеете како дел од една поголема целина.

This is a bias that has shaped

Ваквата пристрасност го има

the course of human history.

одредено текот на човековата историја.

Now, the theory behind this bias

Теоријата во основата на оваа пристрасност

in the over 400 studies

демонстрирана во 400те студии

is called terror management theory,

се нарекува теорија за справување со ужасот,

and the idea is simple. It's just this.

а идејата е едноставна. Оди вака.

We develop our worldviews,

Приказните кои ги создаваме за тоа

that is, the stories we tell ourselves

каков е светот и какво е нашето

about the world and our place in it,

место во него, ги создаваме

in order to help us manage

за да се справиме со

the terror of death.

ужасот од смртта.

And these immortality stories

И овие приказни за бесмртноста

have thousands of different manifestations,

имаат илјадници различни манифестации,

but I believe that behind the apparent diversity

но верувам дека зад очигледната различност

there are actually just four basic forms

всушност лежат само

that these immortality stories can take.

четири основни форми.

And we can see them repeating themselves

И можеме да видиме како се повторуваат

throughout history, just with slight variations

низ историјата, со мали варијации

to reflect the vocabulary of the day.

колку само да бидат во духот на времето.

Now I'm going to briefly introduce these four

Сега на кратко ќе ви ги претставам овие четири

basic forms of immortality story,

основни приказни за бесмртноста,

and I want to try to give you some sense

и ќе се обидам да ви покажам

of the way in which they're retold by each culture

како се прераскажуваат во секоја култура

or generation

или генерација

using the vocabulary of their day.

и како се прилагодуваат на духот на времето.

Now, the first story is the simplest.

Првата приказна е онаа наједноставната.

We want to avoid death,

Приказната во која сакаме

and the dream of doing that in this body

да ја избегнеме смртта и притоа да си

in this world forever

го зачуваме телото засекогаш

is the first and simplest kind of immortality story,

е првата и наједноставна приказна за бесмртноста,

and it might at first sound implausible,

и на прв поглед можеби е невозможна,

but actually, almost every culture in human history

но всушност, речиси секоја култура во човековата историја

has had some myth or legend

имала некаков мит или легенда

of an elixir of life or a fountain of youth

за еликсир или фонтана на младоста

or something that promises to keep us going

или нешто што ветува дека ќе ни даде вечен

forever.

живот.

Ancient Egypt had such myths,

Древниот Египет имал такви митови,

ancient Babylon, ancient India.

древниот Вавилон, древна Индија.

Throughout European history, we find them in the work of the alchemists,

Низ Европската историја, оваа приказна ја среќаваме во работата на алхемичарите,

and of course we still believe this today,

и се разбира и денес веруваме во приказната,

only we tell this story using the vocabulary

само што денес ја раскажуваме со јазикот

of science.

на науката.

So 100 years ago,

Пред 100 години

hormones had just been discovered,

беа откриени хормоните, и луѓето

and people hoped that hormone treatments

почнаа да се надеваат дека хормоналните третмани

were going to cure aging and disease,

ќе го излечат стареењето и болестите,

and now instead we set our hopes on stem cells,

а денес нашите надежи ги полагаме во матичните клетки,

genetic engineering, and nanotechnology.

генетскиот инжинеринг и нанотехнологијата.

But the idea that science can cure death

Но идејата дека науката може да ја излечи смртта

is just one more chapter in the story

е само уште едно поглавје во приказната

of the magical elixir,

за магичниот еликсир,

a story that is as old as civilization.

приказна која е стара колку и цивилизацијата.

But betting everything on the idea of finding the elixir

Но малку е ризично да ги вложите сите ваши напори

and staying alive forever

само во идејата за еликсирот

is a risky strategy.

и вечниот живот.

When we look back through history

Кога ќе се навратиме во историјата и ќе ги

at all those who have sought an elixir in the past,

погледнеме сите оние кои во минатото го барале еликсирот,

the one thing they now have in common

единствената работа која денес им е заедничка

is that they're all dead.

е тоа што сите се мртви.

So we need a backup plan, and exactly this kind of plan B

Затоа ни треба резервен план, и токму ваков план Б

is what the second kind of immortality story offers,

ни нуди втората приказна за бесмртноста,

and that's resurrection.

а тоа е воскресението.

And it stays with the idea that I am this body,

И ја прифаќа идејата дека јас сум ова тело,

I am this physical organism.

јас сум овој физички организам.

It accepts that I'm going to have to die

Прифаќа дека ќе умрам, но вели,

but says, despite that,

и покрај тоа,

I can rise up and I can live again.

можам да се кренам и да живеам повторно.

In other words, I can do what Jesus did.

Со други зборови, можам да го направам она што Исус го направил.

Jesus died, he was three days in the [tomb],

Исус умрел, бил три дена во гробот,

and then he rose up and lived again.

а потоа се кренал и продолжил да живее.

And the idea that we can all be resurrected to live again

Идејата дека сите ние можеме да воскреснеме и да живееме одново

is orthodox believe, not just for Christians

е општоприфатено верување, не само кај Христијаните,

but also Jews and Muslims.

туку и кај Евреите и Муслиманите.

But our desire to believe this story

Нашата желба да веруваме во оваа приказна

is so deeply embedded

е толку длабоко всадена

that we are reinventing it again

што и денес во научната ера

for the scientific age,

одново ја раскажуваме,

for example, with the idea of cryonics.

на пример, преку идејата наречена крионика.

That's the idea that when you die,

Идејата е дека кога ќе умрете,

you can have yourself frozen,

може да ве замрзнат,

and then, at some point when technology

а потоа, во одреден период кога технологијата

has advanced enough,

ќе биде доволно унапредена,

you can be thawed out and repaired and revived

ќе ве одмрзнат, ќе ве поправат, ќе ве оживеат

and so resurrected.

и на тој начин ќе воскреснете.

And so some people believe an omnipotent god

Некои луѓе веруваат дека некој семоќен Бог

will resurrect them to live again,

ќе ги воскресне за да живеат одново,

and other people believe an omnipotent scientist will do it.

а други луѓе веруваат дека истото тоа ќе го направи некој семоќен научник.

But for others, the whole idea of resurrection,

Но на некои луѓе, ваквата идеја за воскресение,

of climbing out of the grave,

за излегување од гробот,

it's just too much like a bad zombie movie.

им изгледа како лош зомби филм.

They find the body too messy, too unreliable

За нив телото е прекомплицирано, несигурно

to guarantee eternal life,

за да може да им гарантира вечен живот,

and so they set their hopes on the third,

и затоа своите надежи ги полагаат во третата,

more spiritual immortality story,

подуховна приказна за бесмртноста,

the idea that we can leave our body behind

идејата дека можеме да го оставиме телото зад себе

and live on as a soul.

и да живееме како душа.

Now, the majority of people on Earth

Најголемиот дел од луѓето на Земјата

believe they have a soul,

веруваат дека имаат душа,

and the idea is central to many religions.

а идејата е централна за многу религии.

But even though, in its current form,

Но и покрај тоа што оваа идеја сè уште

in its traditional form,

е популарна во оваа форма,

the idea of the soul is still hugely popular,

во својата традиционална форма,

nonetheless we are again

сепак ние одново ја создаваме

reinventing it for the digital age,

за да одговара на дигиталната ера,

for example with the idea

и тоа со идејата дека

that you can leave your body behind

можете да го напуштите вашето тело

by uploading your mind, your essence,

така што ќе го аплоудирате умот, вашата суштина,

the real you, onto a computer,

вистинското од вас, во компјутер,

and so live on as an avatar in the ether.

и ќе можете да живеете како аватар во етерот.

But of course there are skeptics who say

Но секако, има скептици кои велат дека

if we look at the evidence of science,

ако побараме докази од науката,

particularly neuroscience,

особено од невронауката,

it suggests that your mind,

таа ќе ви каже дека вашиот ум,

your essence, the real you,

вашата суштина, вистинското од вас,

is very much dependent on a particular part

во голема мера зависи од еден дел на

of your body, that is, your brain.

вашето тело, односно вашиот мозок.

And such skeptics can find comfort

А таквите скептици наоѓаат утеха

in the fourth kind of immortality story,

во четвртата приказна за бесмртноста,

and that is legacy,

а тоа е наследството,

the idea that you can live on

идејата дека продолжувате да живеете

through the echo you leave in the world,

преку ехото кое го оставате во светот,

like the great Greek warrior Achilles,

како големиот грчки војник Ахил,

who sacrificed his life fighting at Troy

кој го жртвувал својот живот борејќи се кај Троја

so that he might win immortal fame.

со цел да стекне бесмртна слава.

And the pursuit of fame is as widespread

А денес потрагата по слава е распространета

and popular now as it ever was,

и популарна како и отсекогаш,

and in our digital age,

и во нашата дигитална ера,

it's even easier to achieve.

е дури и полесно да ја стекнете.

You don't need to be a great warrior like Achilles

Не мора да бидете голем војник како Ахил

or a great king or hero.

или голем крал или херој.

All you need is an Internet connection and a funny cat. (Laughter)

Ви треба само Интернет врска и една смешна мачка. (Смеа)

But some people prefer to leave a more tangible,

Но некои луѓе повеќе сакаат да остават повидливо,

biological legacy -- children, for example.

биолошко наследство -- деца, на пример.

Or they like, they hope, to live on

Или пак сакаат, се надеваат, дека ќе живеат

as part of some greater whole,

како дел од некоја поголема целина,

a nation or a family or a tribe,

нација, семејство или племе,

their gene pool.

нивните генетски сродници.

But again, there are skeptics

Но повторно, има скептици

who doubt whether legacy

кои се сомневаат во тоа дали наследството

really is immortality.

навистина претставува бесмртност.

Woody Allen, for example, who said,

Вуди Ален, на пример, рече,

"I don't want to live on in the hearts of my countrymen.

"Не сакам да живеам во срцата на моите сонародници.

I want to live on in my apartment."

Сакам да си живеам во мојот стан."

So those are the four

Значи ова се четирите

basic kinds of immortality stories,

основни приказни за бесмртноста,

and I've tried to give just some sense

и се обидов да ви покажам како

of how they're retold by each generation

се прераскажуваат во секоја генерација

with just slight variations

со мали варијации

to fit the fashions of the day.

колку да се вклопат во духот на времето.

And the fact that they recur in this way,

И фактот дека се повторуваат на ваков начин,

in such a similar form but in such different belief systems,

во толку слична форма, но во толку различни системи на верување,

suggests, I think,

ни кажува, мислам,

that we should be skeptical of the truth

дека треба да се сомневаме во вистинитоста

of any particular version of these stories.

на овие приказни и нивните верзии.

The fact that some people believe

Фактот дека некои луѓе веруваат

an omnipotent god will resurrect them to live again

дека семоќен Бог ќе ги воскресне за да живеат одново,

and others believe an omnipotent scientist will do it

а други пак веруваат дека истото ќе го направи семоќен научник

suggests that neither are really believing this

ни кажува дека нивната верба во овие приказни

on the strength of the evidence.

не се базира врз јачината на доказите.

Rather, we believe these stories

Туку, ние веруваме во овие приказни

because we are biased to believe them,

оти сме склони да веруваме во нив,

and we are biased to believe them

а нашата склоност да веруваме во нив

because we are so afraid of death.

се должи на нашиот голем страв од смртта.

So the question is,

И следи прашањето,

are we doomed to lead the one life we have

дали сме осудени да го водиме едниот живот кој го имаме

in a way that is shaped by fear and denial,

на начин кој е обликуван од страв и негирање,

or can we overcome this bias?

или пак можеме да ја надминеме оваа пристрасност?

Well the Greek philosopher Epicurus

Грчкиот филозоф Епикур

thought we could.

мислел дека можеме.

He argued that the fear of death is natural,

Тој велел дека стравот од смртта е природен,

but it is not rational.

но не е рационален.

"Death," he said, "is nothing to us,

"Смртта," тој рекол, "не треба да нè засега,

because when we are here, death is not,

бидејќи кога ние сме овде, смртта не е,

and when death is here, we are gone."

а кога смртта ќе биде овде, нас ќе нè нема."

Now this is often quoted, but it's difficult

Ова честопати го цитираат, но е навистина тешко

to really grasp, to really internalize,

да се сфати, да се повнатрешни,

because exactly this idea of being gone

оти токму оваа идеја дека ќе ве нема

is so difficult to imagine.

е многу тешко да се замисли.

So 2,000 years later, another philosopher,

И така 2,000 години подоцна, еден друг филозоф,

Ludwig Wittgenstein, put it like this:

Лудвиг Видгенштајн, рекол вака:

"Death is not an event in life:

"Смртта не е настан во животот:

We do not live to experience death.

Нема да бидеме живи за да ја искусиме смртта.

And so," he added,

Па затоа," тој додал,

"in this sense, life has no end."

"во оваа смисла, животот нема крај."

So it was natural for me as a child

Значи за мене како дете било природно

to fear being swallowed by the void,

да бидам исплашен да не ме проголта ништавилото,

but it wasn't rational,

но тоа не било рационално,

because being swallowed by the void

бидејќи никој од нас нема да биде жив

is not something that any of us

за да може да го искуси

will ever live to experience.

проголтувањето од ништавилото.

Now, overcoming this bias is not easy because

Е сега, не е лесно да ја надминете оваа пристрасност

the fear of death is so deeply embedded in us,

оти стравот ни е многу длабоко всаден,

yet when we see that the fear itself is not rational,

но сепак кога ќе видиме дека самиот страв не е рационален,

and when we bring out into the open

и кога ќе осознаеме на кој сè начини

the ways in which it can unconsciously bias us,

може да влијае несвесно врз нас,

then we can at least start

тогаш барем ќе можеме

to try to minimize the influence it has

да го минимизираме влијанието

on our lives.

кое го има врз нашите животи.

Now, I find it helps to see life

Мене ми помага да гледам на животот

as being like a book:

демек е книга:

Just as a book is bounded by its covers,

Исто како што книгата е ограничена од своите корици,

by beginning and end,

има почеток и крај,

so our lives are bounded by birth and death,

така и нашите животи се ограничени од раѓањето и смртта,

and even though a book is limited by beginning and end,

но и покрај тоа што книгата е ограничена со почеток и крај,

it can encompass distant landscapes,

таа може да опфати далечни предели,

exotic figures, fantastic adventures.

егзотични ликови, фантастични авантури.

And even though a book is limited by beginning and end,

Иако книгата е ограничена со почеток и крај,

the characters within it

сепак ликовите во неа

know no horizons.

не знаат за граници.

They only know the moments that make up their story,

Тие знаат само за моментите кои се дел од нивната приказна,

even when the book is closed.

дури и кога книгата ќе се затвори.

And so the characters of a book

И затоа на ликовите во книгата

are not afraid of reaching the last page.

не им е страв да дојдат до последната страница.

Long John Silver is not afraid of you

Лонг Џон Силвер не е исплашен кога ќе

finishing your copy of "Treasure Island."

дојдете до последната страница на "Островот на богатството."

And so it should be with us.

И така треба да биде и со нас.

Imagine the book of your life,

Замислете ја книгата на вашиот живот,

its covers, its beginning and end, and your birth and your death.

нејзините корици, нејзиниот почеток и крај, вашето раѓање и смрт.

You can only know the moments in between,

Можете да ги знаете само моментите кои се измеѓу,

the moments that make up your life.

моментите од кои се состои вашиот живот.

It makes no sense for you to fear

Нема смисла да се плашите

what is outside of those covers,

од она што е надвор од тие корици,

whether before your birth

било да е тоа пред вашето раѓање

or after your death.

или после вашата смрт.

And you needn't worry how long the book is,

И не треба да се грижите колку е долга книгата,

or whether it's a comic strip or an epic.

или за тоа дали е комичен стрип или епопеја.

The only thing that matters

Битно е само

is that you make it a good story.

да направите добра приказна.

Thank you.

Ви благодарам.

(Applause)

(Аплауз)