The 4 stories we tell ourselves about death | Stephen Cave

استفان کِیو: چهار داستانی که ما در مورد مرگ به خود می‌گوییم

Translator: Elnaz Rezania Reviewer: Amirpouya Ghaemian

I have a question:

من سؤالی دارم:

Who here remembers when they first realized

چه کسی در اینجا اولین باری که متوجه شد

they were going to die?

او هم روزی خواهد مرد را به یاد می‌آورد؟

I do. I was a young boy,

من یادم میاد. من یک پسر جوان بودم،

and my grandfather had just died,

و پدربزرگم به تازگی مرده بود،

and I remember a few days later lying in bed at night

و یادم میاد که چند شب بعد در تختم دراز کشیده بودم

trying to make sense of what had happened.

و سعی می‌کردم که از اتفاقی که افتاده بود سر دربیارم.

What did it mean that he was dead?

این یعنی چی که اون مرده بود؟

Where had he gone?

اون کجا رفته بود؟

It was like a hole in reality had opened up

مثل این بود که در واقعیت سوراخی باز شده بود

and swallowed him.

و اونو قورت داده بود.

But then the really shocking question occurred to me:

ولی بعد سؤال شوکه‌کننده‌ای برام پیش اومد:

If he could die, could it happen to me too?

اگر اون مرده بود، من هم روزی می‌میرم؟

Could that hole in reality open up and swallow me?

آیا اون سوراخ توی واقعیت می تونه باز بشه و من رو هم ببلعه؟

Would it open up beneath my bed

آیا اون زیر تخت من باز می شه

and swallow me as I slept?

و وقتی که خوابم من رو می‌بلعه؟

Well, at some point, all children become aware of death.

خب، یه روزی، هر بچه‌ای از مرگ آگاه میشه.

It can happen in different ways, of course,

البته، این آگاهی می تونه به روش های مختلفی اتفاق بیفته

and usually comes in stages.

و معمولاً طی چند مرحله رخ میده.

Our idea of death develops as we grow older.

ذهنیت ما درباره‌ی مرگ با بزرگ‌تر شدن ما شکل می‌گیرد.

And if you reach back into the dark corners

و اگه شما به گوشه‌های تاریک حافظه‌تون

of your memory,

سرکی بکشید،

you might remember something like what I felt

ممکنه که تجربه‌ای مشابه اون چیزی که وقتی پدربزرگم مُرد، حس کردم

when my grandfather died and when I realized

و متوجه شدم که من هم می‌تونم بمیرم

it could happen to me too,

به یاد بیاورید،

that sense that behind all of this

اون حسی که پشت همه‌ی این‌هاست

the void is waiting.

این که نیستی منتظر شماست.

And this development in childhood

و این رشد در زمان کودکی

reflects the development of our species.

بازتاب‌دهنده‌ی رشد فکری در بین گونه‌های پیشین ماست.

Just as there was a point in your development

دقیقاً مثل نقطه‌ای در پیشرفت فکری شما به عنوان یک کودک،

as a child when your sense of self and of time

وقتی که آگاهی شما از خود و زمان

became sophisticated enough

به قدری پیشرفت کرد

for you to realize you were mortal,

که توانستید فانی بودن خودتان را درک کنید،

so at some point in the evolution of our species,

در نقطه ای از تکامل گونه‌های پیشین ما

some early human's sense of self and of time

آگاهی یک انسان اولیه از خودش و زمان

became sophisticated enough

به قدری پیشرفته شد

for them to become the first human to realize,

که تبدیل شد به اولین انسانی که فهمید،

"I'm going to die."

"من روزی خواهم مرد".

This is, if you like, our curse.

این را شاید بتوان نفرین نسل بشر نامید.

It's the price we pay for being so damn clever.

این بهایی است که ما برای هوش بیش از اندازه‌ی آزاردهنده‌مان می‌پردازیم.

We have to live in the knowledge

ما باید با این حقیقت زندگی کنیم

that the worst thing that can possibly happen

که بدترین چیزی که احتمالاً می‌تواند رخ دهد

one day surely will,

قطعاً یک روز اتفاق خواهد افتاد،

the end of all our projects,

پایان تمام پروژه‌ها،

our hopes, our dreams, of our individual world.

امیدها و رؤیاهای جهان فردی‌مان.

We each live in the shadow of a personal

هر کدام از ما در سایه‌ای از

apocalypse.

قیامت شخصیمان زندگی می‌کنیم.

And that's frightening. It's terrifying.

و این ترسناک است. وحشتناک است.

And so we look for a way out.

و بنابراین ما به دنبال راه فراری می‌گردیم.

And in my case, as I was about five years old,

و در مورد داستان من، که من حدوداً پنج ساله بودم،

this meant asking my mum.

راه فرار من سؤال کردن از مادرم بود.

Now when I first started asking

وقتی که من برای اولین بار شروع به پرسیدن کردم

what happens when we die,

که زمانی که ما می‌میریم چه اتفاقی می‌افتد،

the grown-ups around me at the time

بزرگ‌ترهای اطراف من در آن زمان

answered with a typical English mix of awkwardness

با ترکیب انگلیسی روتینی از حرف‌های کسل‌کننده

and half-hearted Christianity,

و اعتقادات دست‌و‌پا شکسته‌ی مسیحی

and the phrase I heard most often

و عبارتی که اغلب می‌شنیدم جوابم را دادند،

was that granddad was now

یعنی پدربزرگم الآن

"up there looking down on us,"

"اون بالاست و داره ما رو نگاه می‌کنه،"

and if I should die too, which wouldn't happen of course,

و اگر من هم یه روز بمیرم، که البته چنین اتفاقی نمی‌افته،

then I too would go up there,

من هم اون بالا خواهم رفت،

which made death sound a lot like

که باعث می‌شد مرگ تا حد زیادی

an existential elevator.

شبیه به یک آسانسور وجودی شود.

Now this didn't sound very plausible.

و این به نظر خیلی قابل قبول نمی‌آمد.

I used to watch a children's news program at the time,

من آن وقت‌ها اخبار کودکان را تماشا می‌کردم،

and this was the era of space exploration.

و آن زمان عصر ورود بشر به فضا بود.

There were always rockets going up into the sky,

موشک‌های زیادی به آسمان،

up into space, going up there.

به فضا، و بالا و بالاتر می‌رفتند.

But none of the astronauts when they came back

اما هیچ کدام از فضانوردانی که برگشتند

ever mentioned having met my granddad

هیچ‌وقت نگفتند که پدربزرگ من

or any other dead people.

یا افراد مرده‌ی دیگر را ملاقات کرده‌اند.

But I was scared,

اما من ترسیده بودم،

and the idea of taking the existential elevator

و ایده‌ی سوار آسانسور وجودی شدن

to see my granddad

برای دیدن پدربزرگم

sounded a lot better than being swallowed

از بلعیده شدن توسط خلأ موقع خواب

by the void while I slept.

بهتر به نظر می‌رسید.

And so I believed it anyway,

و بنابراین به هر حال من باورش کردم،

even though it didn't make much sense.

حتی با این که منطقی به نظر نمی‌اومد.

And this thought process that I went through

و این روند تفکری که من به عنوان یک کودک پیمودم،

as a child, and have been through many times since,

و از آن زمان به بعد چندین بار درگیر آن شده بودم،

including as a grown-up,

مخصوصاً چند بار بعد از سن بلوغ،

is a product of what psychologists call

محصول چیزی است که روانشناسان

a bias.

آن را تعصب می‌نامند.

Now a bias is a way in which we systematically

تعصب راهی است که در آن ما به طور خودکار

get things wrong,

برداشت‌های اشتباهی می‌کنیم،

ways in which we miscalculate, misjudge,

راه‌هایی که افکار اشتباهی می کنیم، قضاوت‌های نادرستی می‌کنیم،

distort reality, or see what we want to see,

واقعیت را تحریف می کنیم، یا آنچه را که می‌خواهیم می‌بینیم،

and the bias I'm talking about

و تعصبی که من در موردش صحبت می کنم

works like this:

این طور عمل می‌کند:

Confront someone with the fact

یک نفر با این حقیقت

that they are going to die

که به زودی می‌میرد مواجه کنید،

and they will believe just about any story

و او هر داستانی را

that tells them it isn't true

که به او بگوید چنین چیزی حقیقت ندارد باور خواهد کرد

and they can, instead, live forever,

و در عوض، آن‌ها می‌توانند تا ابد زندگی کنند،

even if it means taking the existential elevator.

حتی اگر این به معنی باور به آسانسور وجودی باشد.

Now we can see this as the biggest bias of all.

ما می‌توانیم به آن به دید بزرگ‌ترین تعصب موجود نگاه کنیم.

It has been demonstrated in over 400

بیش از ۴۰۰ تحقیق معتبر

empirical studies.

این حقیقت را ثابت کرده‌اند.

Now these studies are ingenious, but they're simple.

این مطالعات مبتکرانه، اما ساده هستند.

They work like this.

عملکرد آن‌ها این طور است.

You take two groups of people

شما دو گروه از مردم را انتخاب می‌کنید

who are similar in all relevant respects,

که از تمام جهات شبیه به هم هستند،

and you remind one group that they're going to die

و به یکی از گروه‌ها یادآوری می‌کنید که آن‌ها به زودی خواهند مرد

but not the other, then you compare their behavior.

اما در مورد گروه دیگر چنین کاری را نکنید، بعد رفتار آن‌ها را مقایسه کنید.

So you're observing how it biases behavior

شما مشاهده می‌کنید زمانی که مردم از مرگ خود آگاه می‌شوند

when people become aware of their mortality.

رفتار آن‌ها تا چه حد تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

And every time, you get the same result:

و هر بار، شما نتیجه‌ی مشابهی می‌گیرید:

People who are made aware of their mortality

افرادی که از فناپذیری خود آگاه شده‌اند

are more willing to believe stories

بیشتر دوست دارند داستان‌هایی را باور کنند

that tell them they can escape death

که به آن‌ها تلقین می‌کند که می‌توانند از مرگ فرار کنند

and live forever.

و برای همیشه زندگی کنند.

So here's an example: One recent study

به این مثال دقت کنید: یک مطالعه‌ی جدید

took two groups of agnostics,

دو گروه از اگنوستیک‌ها را انتخاب کرد،

that is people who are undecided

یعنی افرادی که در مورد اعتقادات دینی‌شان

in their religious beliefs.

بلاتکلیف هستند.

Now, one group was asked to think about being dead.

از یک گروه خواسته شد تا در مورد مرگ فکر کنند.

The other group was asked to think about

از گروه دیگر خواسته شد تا در مورد تنها بودن

being lonely.

فکر کنند.

They were then asked again about their religious beliefs.

سپس از آن‌ها در مورد اعتقادات دینی‌شان دوباره پرسیده شد.

Those who had been asked to think about being dead

کسانی که از آن‌ها خواسته شده بود در مورد مرگ فکر کنند

were afterwards twice as likely to express faith

احتمال ایمان آوردنشان به خدا و حضرت عیسی مسیح

in God and Jesus.

دو برابر قبل شده بود.

Twice as likely.

دو برابر.

Even though the before they were all equally agnostic.

اگر چه قبل از آن همه در یک حد اگنوستیک بودند.

But put the fear of death in them,

اما ترس از مرگ را در آن‌ها قرار دهید،

and they run to Jesus.

تا به سوی عیسی مسیح هجوم بیاورند.

Now, this shows that reminding people of death

این نشان می‌دهد که یادآوری مرگ به مردم

biases them to believe, regardless of the evidence,

باور آن‌ها را بدون در نظر گرفتن شواهد تحت تأثیر قرار می‌دهد،

and it works not just for religion,

و این نه تنها در زمینه‌ی دین،

but for any kind of belief system

بلکه در هر نوع نظام اعتقادی

that promises immortality in some form,

که به هر شکلی وعده‌ی جاودانگی می‌دهد صادق است،

whether it's becoming famous

چه معروف شدن

or having children

چه داشتن فرزند

or even nationalism,

یا حتی ملی‌گرایی باشد،

which promises you can live on as part of a greater whole.

که به شما قول می‌دهد که می‌توانید به عنوان بخشی از یک کل بزرگ‌تر به زندگی ادامه دهید.

This is a bias that has shaped

این تعصبی است که به تاریخ بشر

the course of human history.

شکل داده است.

Now, the theory behind this bias

ایده‌ی پشت این تعصب

in the over 400 studies

در بیش از ۴۰۰ تحقیق

is called terror management theory,

ایده‌ی مدیریت وحشت نامیده شده است،

and the idea is simple. It's just this.

و این ایده ساده است. تماماً همین بود.

We develop our worldviews,

ما خودمان جهان بینی‌مان را ایجاد می کنیم،

that is, the stories we tell ourselves

که همان داستان‌هایی در مورد جهان و جایگاه ما در آن هستند،

about the world and our place in it,

که برای کمک

in order to help us manage

در مدیریت وحشت از مرگ

the terror of death.

به خودمان می گوییم.

And these immortality stories

و این داستان‌های جاودانگی

have thousands of different manifestations,

هزاران نمود مختلف دارند،

but I believe that behind the apparent diversity

اما من معتقدم که پشت این تنوع ظاهری

there are actually just four basic forms

در واقع این داستان‌های جاودانگی

that these immortality stories can take.

تنها چهار شکل اساسی دارند.

And we can see them repeating themselves

ما می‌توانیم ببینیم که آن‌ها

throughout history, just with slight variations

مرتب در طول تاریخ تکرارمی شوند، تنها با اندکی تغییرات

to reflect the vocabulary of the day.

برای این که اصطلاحات روز آن عصر را داشته باشند.

Now I'm going to briefly introduce these four

می‌خواهم این چهار فرم اصلی داستان جاودانگی را

basic forms of immortality story,

به طور خلاصه معرفی کنم،

and I want to try to give you some sense

و می‌خواهم کمی درباره‌ی این که این داستان‌ها

of the way in which they're retold by each culture

توسط هر فرهنگ یا نسل

or generation

چطور با استفاده از واژگان زمان خودشان گفته شده‌اند،

using the vocabulary of their day.

با شما صحبت کنم.

Now, the first story is the simplest.

داستان اول از همه ساده‌تر است.

We want to avoid death,

ما می‌خواهیم از مرگ جلوگیری کنیم،

and the dream of doing that in this body

و رؤیای زندگی ابدی با داشتن این بدن آسیب‌پذیر

in this world forever

و در این جهان

is the first and simplest kind of immortality story,

نوع اول و ساده‌ترین داستان جاودانگی است،

and it might at first sound implausible,

و در ابتدا ممکن است به نظر غیر محتمل آید،

but actually, almost every culture in human history

اما در واقع، تقریباً تمامی فرهنگ‌ها در تاریخ بشر

has had some myth or legend

چندین اسطوره یا افسانه

of an elixir of life or a fountain of youth

از اکسیر زندگی یا چشمه‌ی جوانی

or something that promises to keep us going

یا چیزی که ادامه‌ی زندگی ما را برای همیشه تضمین کند را،

forever.

در خود داشته‌اند.

Ancient Egypt had such myths,

در مصر باستان چنین افسانه‌ای داشتند،

ancient Babylon, ancient India.

بابِل باستان، هند باستان.

Throughout European history, we find them in the work of the alchemists,

در طول تاریخ اروپا، ما آن‌ها را پیدا می‌کنیم در کار کیمیاگران،

and of course we still believe this today,

و البته ما امروزه هنوز هم به این معتقدیم،

only we tell this story using the vocabulary

تنها با این تفاوت که ما این داستان را با استفاده از واژگان علمی

of science.

بازگو می‌کنیم.

So 100 years ago,

صد سال پیش،

hormones had just been discovered,

که هورمون‌ها به تازگی کشف شده بودند،

and people hoped that hormone treatments

مردم امیدوار بودند به این که درمان‌های هورمونی

were going to cure aging and disease,

پیری و بیماری را درمان خواهند کرد،

and now instead we set our hopes on stem cells,

و در حال حاضر به جای آن به سلول های بنیادی،

genetic engineering, and nanotechnology.

مهندسی ژنتیک و فناوری نانو امید داریم.

But the idea that science can cure death

اما این ایده که علم می تواند مرگ را درمان کند

is just one more chapter in the story

تنها یک فصل دیگر

of the magical elixir,

در داستان تکراری اکسیر جادویی است،

a story that is as old as civilization.

داستانی که به اندازه‌ی تمدن بشری عمر دارد.

But betting everything on the idea of finding the elixir

اما وقف همه چیز برای ایده‌ی پیدا کردن اکسیر

and staying alive forever

و زنده ماندن برای همیشه

is a risky strategy.

کاری مخاطره آمیز است.

When we look back through history

هنگامی که به تاریخ نگاه می‌کنیم

at all those who have sought an elixir in the past,

تمام کسانی که در گذشته به دنبال یک اکسیر می‌گشتند،

the one thing they now have in common

در حال حاضر تنها یک چیز در مورد آن‌ها مشترک است،

is that they're all dead.

این که همگی آن‌ها مرده‌اند.

So we need a backup plan, and exactly this kind of plan B

بنابراین ما به یک نقشه‌ی پشتیبان نیاز داریم، و این برنامه

is what the second kind of immortality story offers,

دقیقاً چیزی است که داستان جاودانگی نوع دوم ارائه می‌دهد،

and that's resurrection.

و آن رستاخیز است.

And it stays with the idea that I am this body,

و در آن این تفکر که من این بدن، و این اندام فیزیکی هستم

I am this physical organism.

باقی می‌ماند.

It accepts that I'm going to have to die

این را می‌پذیرد که من خواهم مرد

but says, despite that,

اما می‌گوید، با این وجود،

I can rise up and I can live again.

می‌توانم برخیزم و دوباره زندگی کنم.

In other words, I can do what Jesus did.

به عبارت دیگر، من می‌توانم آن چه که حضرت عیسی انجام داد انجام دهم .

Jesus died, he was three days in the [tomb],

حضرت عیسی مرد، سه روز در آرامگاه بود،

and then he rose up and lived again.

و سپس برخاست و دوباره زندگی کرد.

And the idea that we can all be resurrected to live again

و این ایده که ما می‌توانیم برانگیخته شویم تا دوباره زندگی کنیم

is orthodox believe, not just for Christians

یکی از باورهای مذهب ارتدوکس است، و نه تنها مسیحیان

but also Jews and Muslims.

بلکه یهودیان و مسلمانان نیز چنین اعتقادی دارند.

But our desire to believe this story

اما علاقه برای باور کردن این داستان

is so deeply embedded

چنان عمیق در ما ریشه دوانیده

that we are reinventing it again

که ما دوباره آن را برای عصر علمی

for the scientific age,

بازسازی می‌کنیم،

for example, with the idea of cryonics.

به عنوان مثال، با ایده‌ی منجمد کردن بدن انسان و احیاء آن در آینده.

That's the idea that when you die,

این همان تفکر است که وقتی می‌میرید،

you can have yourself frozen,

شما می‌توانید خود را منجمد کنید،

and then, at some point when technology

و پس از آن، یک روز که فن‌آوری

has advanced enough,

به اندازه‌ی کافی پیشرفته شد،

you can be thawed out and repaired and revived

شما می‌توانید از انجماد خارج و درمان و احیا،

and so resurrected.

و در نتیجه از نو زنده شوید.

And so some people believe an omnipotent god

و به این ترتیب برخی از مردم بر این باورند خدای قادر مطلق

will resurrect them to live again,

آن‌ها را برخواهد انگیخت تا دوباره زندگی کنند،

and other people believe an omnipotent scientist will do it.

و مردم دیگر باور دارند دانشمند قادر مطلق این کار را انجام خواهد داد.

But for others, the whole idea of resurrection,

اما برای دیگران، تفکر رستاخیز،

of climbing out of the grave,

بیرون آمدن از قبر،

it's just too much like a bad zombie movie.

فقط خیلی شبیه به یک فیلم زامبی (مرده‌ی متحرک) است.

They find the body too messy, too unreliable

آن‌ها فکر می‌کنند که بدنشان برای تضمین زندگی ابدی،

to guarantee eternal life,

بیش از حد ناقص، و غیر قابل اعتماد است،

and so they set their hopes on the third,

و بنابرین آن‌ها به حالت سومی امید بستند،

more spiritual immortality story,

یعنی داستان جاودانگی معنوی،

the idea that we can leave our body behind

تفکری که ما می‌توانیم بدن‌مان را رها کنیم

and live on as a soul.

و در قالب یک روح به زندگی ادامه دهیم.

Now, the majority of people on Earth

در حال حاضر، اکثریت مردم بر روی زمین

believe they have a soul,

معتقدند که دارای روح هستند،

and the idea is central to many religions.

و این تفکر بنیاد بسیاری از ادیان است.

But even though, in its current form,

اما اگرچه در شکل فعلی آن،

in its traditional form,

یعنی در شکل سنتی آن،

the idea of the soul is still hugely popular,

تفکر روح هنوز هم بسیار محبوب است،

nonetheless we are again

با این وجود ما داریم دوباره

reinventing it for the digital age,

آن را برای عصر دیجیتال بازسازی می‌کنیم،

for example with the idea

به عنوان مثال با این ایده

that you can leave your body behind

که شما می‌توانید با آپلود کردن ذهن خود، ذات خود،

by uploading your mind, your essence,

خود واقعی‌تان، بر روی یک کامپیوتر،

the real you, onto a computer,

بدن خود را ترک کنید،

and so live on as an avatar in the ether.

و با بدل خودتان در آسمان زندگی کنید.

But of course there are skeptics who say

اما البته افراد شکاکی وجود دارند که می‌گویند

if we look at the evidence of science,

اگر ما به شواهد علمی نگاه کنیم،

particularly neuroscience,

به ویژه در علم عصب شناسی،

it suggests that your mind,

نشان می‌دهد که ذهن شما،

your essence, the real you,

ذات شما، خود واقعی شما،

is very much dependent on a particular part

تا حد زیادی به یک بخش خاص از بدن شما،

of your body, that is, your brain.

که مغز شما باشد، وابسته است.

And such skeptics can find comfort

و آن شکاکان می‌توانند آرامش خود را

in the fourth kind of immortality story,

در نوع چهارم از داستان جاودانگی پیدا کنند،

and that is legacy,

و آن میراث است،

the idea that you can live on

این ایده که شما از طریق پژواکی که در جهان بر جای می‌گذارید،

through the echo you leave in the world,

می‌توانید به زندگی ادامه دهید،

like the great Greek warrior Achilles,

مانند آشیل، جنگجوی بزرگ یونانی،

who sacrificed his life fighting at Troy

که زندگی خود را فدای مبارزه در شهر "تروا" کرد،

so that he might win immortal fame.

تا شاید بتواند شهرت جاودانه‌ای به دست بیاورد.

And the pursuit of fame is as widespread

و حرص شهرت به طور بی‌سابقه‌ای

and popular now as it ever was,

گسترده و شایع شده است،

and in our digital age,

و در عصر دیجیتال ما،

it's even easier to achieve.

دست یافتن به آن حتی ساده‌ترهم شده است.

You don't need to be a great warrior like Achilles

شما نیازی ندارید جنگجوی بزرگی مانند آشیل

or a great king or hero.

یا شاهی بزرگ یا یک قهرمان باشید.

All you need is an Internet connection and a funny cat. (Laughter)

تمام آن چه که نیاز دارید اتصال به اینترنت و یک گربه‌ی بامزه است. (خنده‌ی حضار)

But some people prefer to leave a more tangible,

اما برخی از مردم ترجیح می دهند میراث بیولوژیکی ملموس‌تری

biological legacy -- children, for example.

بر جای بگذارند - به عنوان مثال، فرزند.

Or they like, they hope, to live on

یا دوست دارند، امیدوارند که، در قالب بخشی از یک کل بزرگ‌تر،

as part of some greater whole,

یک ملت، یک خانواده یا یک قبیله،

a nation or a family or a tribe,

و کسانی از خون خودشان،

their gene pool.

به زندگی ادامه دهند.

But again, there are skeptics

اما باز هم، شکاک‌هایی وجود دارند

who doubt whether legacy

که شک دارند که آیا میراث

really is immortality.

واقعاً جاودانه است.

Woody Allen, for example, who said,

به عنوان مثال، وودی آلن گفت:

"I don't want to live on in the hearts of my countrymen.

"من نمی‌خواهم در قلب هموطنانم به زندگی ادامه دهم.

I want to live on in my apartment."

من می‌خواهم به زندگی در آپارتمانم ادامه دهم."

So those are the four

این‌ها چهار دسته‌ی اصلی

basic kinds of immortality stories,

از داستان‌های جاودانگی هستند،

and I've tried to give just some sense

و من تنها سعی کردم به شما نشان دهم

of how they're retold by each generation

چگونه این داستان‌ها با تغییراتی جزئی

with just slight variations

به تناسب شرایط آن زمان

to fit the fashions of the day.

توسط هر نسل به شما گفته شده‌اند.

And the fact that they recur in this way,

و این واقعیت که آن‌ها دوباره در چنین قالب مشابهی

in such a similar form but in such different belief systems,

اما در مکتب‌های باوری مختلفی تکرار شدند،

suggests, I think,

به نظر من نشان می‌دهد

that we should be skeptical of the truth

که ما باید نسبت به

of any particular version of these stories.

حقیقت هر کدام از ویرایش‌های این داستان‌ها شکاک باشیم.

The fact that some people believe

این واقعیت که برخی از مردم باور دارند

an omnipotent god will resurrect them to live again

یک خدای قادر مطلق آن‌ها را برای زندگی دوباره برخواهد انگیخت

and others believe an omnipotent scientist will do it

و دیگران بر این باورند که یک دانشمند قادر مطلق این کار را انجام خواهد داد،

suggests that neither are really believing this

نشان می‌دهد که هیچکدام از آن‌ها با شواهد محکمی

on the strength of the evidence.

واقعاً به آن باور ندارند.

Rather, we believe these stories

در عوض، ما به این داستان‌ها اعتقاد داریم،

because we are biased to believe them,

چرا که بر باور به آن‌ها تعصب داریم،

and we are biased to believe them

و ما بر باور به آن‌ها تعصب داریم

because we are so afraid of death.

چرا که خیلی از مرگ می‌ترسیم.

So the question is,

بنابراین سؤال این جاست،

are we doomed to lead the one life we have

که آیا ما محکوم به هدایت زندگی‌مان

in a way that is shaped by fear and denial,

در مسیری هستیم که بر اثر ترس و انکار شکل گرفته است،

or can we overcome this bias?

یا می‌توانیم بر این تعصب غلبه کنیم؟

Well the Greek philosopher Epicurus

فیلسوف یونانی "اپیکور"

thought we could.

معتقد بود که ما می‌توانیم.

He argued that the fear of death is natural,

او استدلال کرد که ترس از مرگ طبیعی است،

but it is not rational.

اما عاقلانه نیست.

"Death," he said, "is nothing to us,

او می‌گفت "مرگ، هیچ اهمیتی برای ما ندارد،

because when we are here, death is not,

زیرا زمانی که ما در اینجا هستیم، مرگ نیست،

and when death is here, we are gone."

و هنگامی که مرگ در اینجاست، ما از این دنیا رفته‌ایم."

Now this is often quoted, but it's difficult

این جمله‌ی قصار خیلی معروف شده است،

to really grasp, to really internalize,

اما درک عمیق آن، و هضم آن، بسیار دشوار است،

because exactly this idea of being gone

چرا که تصور تفکر از بین رفتن

is so difficult to imagine.

به سختی قابل تصور است.

So 2,000 years later, another philosopher,

پس ۲٫۰۰۰ سال بعد، فیلسوف دیگری،

Ludwig Wittgenstein, put it like this:

"لودویگ ویتگنشتاین"، آن را این طور بیان می‌کند:

"Death is not an event in life:

"مرگ یک رخداد در زندگی نیست:

We do not live to experience death.

ما زندگی نمی‌کنیم که مرگ را تجربه کنیم.

And so," he added,

و بنابراین،

"in this sense, life has no end."

از این لحاظ، زندگی انتهایی ندارد."

So it was natural for me as a child

بنابراین برای من به عنوان یک کودک طبیعی بود

to fear being swallowed by the void,

که از بلعیده شدن توسط خلأ بترسم،

but it wasn't rational,

اما منطقی نبود،

because being swallowed by the void

به این دلیل که بلعیده شدن توسط خلأ

is not something that any of us

به هیچ عنوان چیزی نیست که هیچ کدام از ما

will ever live to experience.

برای تجربه کردنش زندگی کنیم.

Now, overcoming this bias is not easy because

در حال حاضر، غلبه بر این تعصب آسان نیست، زیرا

the fear of death is so deeply embedded in us,

ترس از مرگ در ما عمیقاً ریشه دوانیده،

yet when we see that the fear itself is not rational,

اما با این حال وقتی که ما می‌بینیم که خود ترس منطقی نیست،

and when we bring out into the open

و هنگامی که ما به این درک می‌رسیم

the ways in which it can unconsciously bias us,

که آن راه‌ها ناخودآگاه در ما تعصب ایجاد می‌کنند،

then we can at least start

حداقل می‌توانیم شروع کنیم به

to try to minimize the influence it has

تلاش برای کاهش تأثیر آن

on our lives.

در زندگی‌مان.

Now, I find it helps to see life

به نظر من این که زندگی را

as being like a book:

شبیه به یک کتاب ببینیم، به ما کمک می‌کند:

Just as a book is bounded by its covers,

دقیقاً همان طور که یک کتاب که توسط جلد آن محدود شده است،

by beginning and end,

یعنی با آغاز و پایان،

so our lives are bounded by birth and death,

زندگی ما نیز با تولد و مرگ محدود شده است،

and even though a book is limited by beginning and end,

و اگرچه یک کتاب با شروع و پایان محدود می‌شود، محدود به آغاز و پایان است،

it can encompass distant landscapes,

می‌تواند داستان‌هایی فوق‌العاده،

exotic figures, fantastic adventures.

چهره‌هایی عجیب و غریب و ماجراهایی فوق‌العاده را در خود داشته باشد.

And even though a book is limited by beginning and end,

و اگرچه یک کتاب به آغاز و پایان محدود می‌شود،

the characters within it

شخصیت‌های درون آن

know no horizons.

هیچ افقی نمی شناسند.

They only know the moments that make up their story,

آن‌ها فقط لحظاتی را می‌دانند که داستان‌شان را شکل می‌دهند،

even when the book is closed.

حتی اگر کتاب بسته شده باشد.

And so the characters of a book

و به این ترتیب شخصیت‌های یک کتاب

are not afraid of reaching the last page.

ترسی از رسیدن به آخرین صفحه ندارند.

Long John Silver is not afraid of you

"لانگ جان سیلور" از این نمی‌ترسد که

finishing your copy of "Treasure Island."

کتاب "جزیره‌ی گنج" را به پایان برسانید.

And so it should be with us.

و بنابراین باید برای ما نیز چنین باشد.

Imagine the book of your life,

کتاب زندگی خود را،

its covers, its beginning and end, and your birth and your death.

جلد آن را، آغاز و پایان آن و تولد و مرگ خود را تصور کنید.

You can only know the moments in between,

شما فقط می‌توانید لحظات این میان را بدانید،

the moments that make up your life.

لحظه‌هایی که به زندگی شما را شکل می‌دهند.

It makes no sense for you to fear

ترسیدن از چیزی که خارج از جلد است

what is outside of those covers,

واقعاً بی‌معناست،

whether before your birth

چه قبل از تولد شما

or after your death.

و چه پس از مرگ شما.

And you needn't worry how long the book is,

و نیازی ندارید که از این بترسید که این کتاب چقدر طول می‌کشد،

or whether it's a comic strip or an epic.

یا این که این کتاب، یک کتاب کاریکاتور است یا یک کتاب حماسی.

The only thing that matters

تنها چیزی که مهم است

is that you make it a good story.

این است که شما آن را به یک داستان خوب تبدیل کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)