Why I put myself in danger to tell the stories of Gaza | Ameera Harouda

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Hajar Almasi

Hello.

سلام.

This is my first trip,

این اولین مسافرت من است٬

first time in life I'm outside of the walls of Gaza.

اولین بار در زندگی‌ام که خارج از دیوارهای غزه هستم.

I'm so happy to be here.

خیلی خوشحالم که اینجا هستم.

(Applause)

(تشویق حضار)

My ambition always was to be a pilot, to fly a plane,

من آرزو داشتم که خلبان بشوم٬ یک هواپیما را پرواز دهم٬

to feel free to fly the sky, to touch the sky.

آزاد باشم که در آسمان پرواز کنم٬ آسمان را لمس کنم.

But that didn't happen.

اما این طور نشد.

Simply, I live in Gaza, there is no airport.

به سادگی٬ چون من در غزه زندگی می‌کنم٬ جایی که فرودگاه ندارد.

All borders are closed on every side.

همه مرزها از هر طرف بسته هستند.

We live in one of the biggest prisons in the world.

ما در یکی از بزرگترین زندان‌های دنیا زندگی می‌کنیم.

The only thing I can do is just to look up to the sky.

تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که به بالا به آسمان نگاه کنم.

On some days, we are lucky if we have electricity

بعضی روزها٬ اگر شانس بیاوریم

for four or five hours.

برای چهار یا پنج ساعت برق داریم.

When it's cold, we make a fire on the front or on the roof of our homes.

وقتی سرد می‌شود٬ در مقابل و روی بام خانه‌هایمان آتش روشن می‌کنیم.

Sometimes we make food, too.

بعضی وقت‌ها هم غذا درست می‌کنیم.

My job in Gaza is to arrange everything for journalists who come to my homeland

شغل من در غزه هماهنگ کردن همه چیز برای خبرنگارانی است که به سرزمین من می‌آیند

to tell the stories about what's going on in Gaza.

تا قصه‌ی جاری در غزه را روایت کنند.

Many mornings, I had to go to the border area

خیلی از صبح‌ها٬ باید به مناطق مرزی می‌رفتم

to collect a journalist.

تا خبرنگاری پیدا کنم.

If anything should happen to the journalist,

اگر تمام اتفاقاتی که باید برای خبرنگار می‌افتاد٬

or if the journalist decides to cover a story

یا او می‌خواست که داستانی را پوشش دهد

the government doesn't want us to cover,

که مطابق میل دولت نبود٬

bad things could happen.

ممکن بود اتفاقات ناگواری بیفتد.

Navigating through my country helping journalists,

پیمودن کشور و کمک به خبرنگاران٬

filmmakers, news crews, is my working life.

فیلم سازان و گروه‌های خبری زندگی حرفه‌ای من است.

I believe my success comes from building a relationship

من باور دارم که موفقیت من از ساختن رابطه‌ای

not only with journalists and the news crews,

نه تنها با خبرنگاران و گروه‌های خبری

but also with the communities in the Gaza Strip.

بلکه با جوامع حاضر در نوار غزه نشأت گرفته است.

These communities who don't want their stories to be told,

این جوامع که نمی‌خواهند داستان‌هایشان روایت شود٬

I never looked to them as stories or numbers.

من هیچ وقت به انها به عنوان داستان و شماره نگاه نکرده‌ام.

But like me, they are human beings.

بلکه مثل من٬ آنها هم انسان هستند.

I have built up many relationships over 10 years.

من در طول ۱۰ سال روابط بسیار زیادی را شکل داده‌ام.

And guess what?

و حدس‌ بزنید چی شد؟

This gives me the chance to get access to people,

این به من امکان دسترسی به مردم و قصه‌هایی را داده است،

to stories that others can't.

که سایرین از آن بی بهره‌اند.

In some certain situations, I feel, as a woman, I have more power.

در برخی موقعیت‌های خاص٬ من به عنوان یک زن٬ احساس می‌کنم قدرت بیشتری دارم.

Many male journalists in my society,

خیلی از مردان خبرنگار در جامعه‌ی من٬

they want to cover a story about drug addiction in my country.

می‌خواهند که خبری درباره اعتیاد به مواد مخدر را در کشور من پوشش دهند.

That problem started when the Gaza tunnel was being built.

این مشکل از زمانی شروع شد که تونل غزه در حال ساخت بود.

With the siege on Gaza,

با وجود محاصره‌ی غزه٬

tunnels brought people all the basic needs

همه‌ی نیازهای اساسی مردم از طریق تونل‌ها به دستشان می‌رسید.

like food, building material, other stuff we needed.

مثل غذا٬ مصالح ساختمانی٬ و سایر چیزهای مورد نیاز ما.

But not anymore, because the Egyptian side flooded them up with water

اما دیگر این امکان وجود ندارد٬ چون طرف مصری آنها را با آب پر کرده است

and they are not working anymore.

و آنها دیگر کارآیی ندارند.

Drugs were being smuggled,

مواد مخدر از همین طریق قاچاق می‌شد٬

and many young people got addicted, too.

و خیلی از جوانان هم گرفتار اعتیاد شدند.

In the tradition of the Palestinian society,

در سنت جامعه فلسطین٬

it's forbidden for men to enter the household.

مردان غریبه اجازه ندارند به خانه‌ها وارد شوند.

So, no male journalists get the story.

پس٬ هیچ خبرنگار مردی به این خبر دسترسی نداشت.

But I did.

اما من داشتم.

I have a wonderful husband,

من شوهر فوق العاده‌ای دارم٬

a wonderful husband who supports me

همسری فوق العاده که از من پشتیبانی می‌کند

despite all the criticism he gets from the society.

علی رغم همه انتقاداتی که از جامعه دریافت می‌کند.

He's at home now with my two kids,

او هم اکنون به همراه دو فرزندم در خانه است٬

and I have another one that's growing in here.

و یکی دیگر هم دارم که اینجا درحال رشد کردن است.

(Applause)

(تشویق حضار)

When I'm working, I call him every two hours,

وقتی سر کار هستم٬ هر دوساعت به او زنگ می‌زنم٬

and he knows if he doesn't hear from me,

و او می‌داند که اگر خبری از من نشود٬

he should call my contact,

باید با رابط من تماس بگیرد٬

the one who gives me access to the story,

کسی که دسترسی من را به داستان ممکن کرده است٬

which is the one who I trust.

و کسی است که به او اعتماد دارم.

One of the times in Gaza,

در یکی از موارد در غزه٬

during the kidnapping of the British journalist Alan Johnston,

در جریان ربوده شدن روزنامه نگار بریتانیایی الن جانستون٬

I was asked by an American magazine

توسط یک مجله آمریکایی از من خواسته شد

to set up a meeting with the kidnappers in Gaza, and I did.

تا قرار ملاقاتی با ربایندگان در غزه ترتیب دهم٬ و من چنین کردم.

The journalist covering the story and I

از روزنامه‌نگار پوشش دهنده خبر و من

were asked to meet outside of his hotel.

خواسته شد تا در مقابل هتل او با آنها ملاقات کنیم.

They came, they picked us up in a black van with black windows,

آنها آمدند و ما را سوار یک ون سیاه کردند که شیشه‌های آن هم سیاه بود٬

they were wearing masks on that day.

آنها در آن روز نقاب به صورت داشتند.

And they drove us away, far away in the middle of a field.

و ما را با خود به جایی پرت در میان یک زمین بردند.

They took our cell phones

تلفن‌های همراه ما را گرفتند

and we did the interview with the kidnapper outside in that field.

و ما مصاحبه را با آدم ربا در فضای باز در همان زمین انجام دادیم.

I was so scared that day,

آن روز خیلی ترسیده بودم٬

a day I will never forget.

روزی بود که هرگز فراموش نخواهم کرد.

So, why do I do what I do?

خوب٬ چرا کاری که انجام می‌دهم را انجام می‌دهم؟

I do it because I believe if I didn't,

این کار را می‌کنم چون معتقدم اگر آن را انجام ندهم٬

a huge part of the story about Gaza will be missing.

بخشی بزرگ از داستان غزه ناگفته خواهد ماند.

There are some more stories I could tell you about my country.

داستان‌های دیگری هم هست که می‌توانم درباره کشورم برای شما بگویم.

And not all of them are bad.

و همه‌ آنها هم بد نیستند.

I love my country, despite the terrible situation we live in --

من عاشق کشورم هستم٬ با وجود شرایط اسفباری که در آن زندگی می‌کنیم --

siege, poverty, unemployment --

حصر٬ فقر٬ بیکاری --

but there is life.

اما زندگی جاری است.

There are people who are dreamers and amazing people full of energy.

مردمی هستند که خیال‌پردازند و مردمی شگفت انگیز و سرشار از انرژی.

We have wonderful music, and a great music school.

موسیقی شگفت انگیزی داریم٬ و یک مدرسه عالی موسیقی.

We have parkour dancers who dance in the rubble of their homes.

رقاصان پارکور داریم که در خرابه‌ی خانه‌هایشان می‌رقصند.

And Gaza is the only place in the Arab world

و غزه تنها نقطه در جهان عرب است

where Muslims and Christians live in strong brotherhood.

که مسلمانان و مسیحیان در فضای اخوتی قدرتمند زندگی می‌کنند.

(Applause)

(تشویق حضار)

During the time of war,

در طول زمان جنگ٬

the hardest part for me is leaving the house early in the morning,

برای من سخت ترین کار ترک خانه در صبح زود

leaving my children.

و ترک کردن بچه‌هایم بود.

I take a picture of them everyday

من هر روز از آنها عکسی می‌گرفتم

because I never know if I will make it back to them.

چون هیچ وقت خبر نداشتم که پیش آنها برمی‌گردم یا نه.

Being a fixer and a journalist is difficult and dangerous in Gaza.

هماهنگ کنندگی و خبرنگاری در غزه کاری دشوار و خطرناک است.

But when I hear the sound of the shelling or the sound of the bombing,

اما وقتی صدای گلوله یا انفجار می‌شنوم٬

I just head straight toward it,

فقط به سمت آن به راه می‌افتم٬

because I want to be there first,

چون می‌خواهم که اولین نفر به آنجا برسم٬

because these stories should be told.

چون این داستان‌ها باید گفته شوند.

When my children were small and we heard the sound of the war,

وقتی که کودکانم کوچک بودند و ما صدای جنگ را می‌شنیدیم٬

I used to tell them that they were fireworks.

من به آنها می‌گفتم که صدای آتش بازی است.

Now they are older, they understand.

حالا آنها بزرگتر هستند٬ متوجه می‌شوند.

I do have terrible nightmares

کابوس‌های وحشتناکی هم دارم

because of all that I witnessed during war times,

به خاطر آنچه در دوران جنگ شاهد بودم٬

especially these lifeless bodies of young children.

مخصوصا بدن‌های بی جان کودکان خردسال.

I still remember a little girl, her name is Hala.

هنوز دختربچه‌ای را به یاد دارم٬ اسمش هلا است.

She's the only survivor from her family.

او تنها بازمانده‌‌ی خانواده‌اش است.

Her picture will be with me forever.

تصویر او تا ابد با من خواهد بود.

I will never forget her.

هرگز او را فراموش نخواهم کرد.

I'm proud that I can stand here and be here today with you.

افتخار می‌کنم که می‌توانم اینجا بایستم و امروز اینجا با شما باشم.

I'm proud that I can tell you stories, sad and happy,

افتخار می‌کنم که می‌توانم داستان‌هایی شاد و غمگین برای شما بگویم٬

stories about my small corner of the world, Gaza.

داستان‌هایی درباره گوشه‌ی کوچک من در دنیا٬ غزه.

I'm proud that I am the first female fixer working in Gaza.

افتخار می‌کنم که اولین هماهنگ کننده‌ی زن فعال در غزه هستم.

And the funny thing is they call me Mr. Rambo in Gaza.

و جالب اینجاست که در غزه مرا آقای رمبو صدا می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حضار)

I hope one day, I will get the chance to tell the stories of all other women,

امیدوارم روزی٬ بخت آن را بیابم که داستان‌هایی درباره سایر زنان بگویم٬

all other amazing women I know in my country.

همه زنان شگفت انگیزی که در کشورم می‌شناسم.

I hope that one day I can help other women in my country

امیدوارم روزی بتوانم به بقیه زنان کشورم کمک کنم

to be fixers like me.

تا مثل من هماهنگ کننده باشند.

And of course sometimes, I feel I can't do this work anymore,

و البته گاهی احساس می‌کنم نمی‌توانم به این کار ادامه دهم٬

it's just too much for me.

بیش از حد توانم است.

But I remember these words:

اما این کلمات را به خاطر دارم:

"Don't limit your challenge, but challenge your limit.

«چالش خود را محدود نکن٬ بلکه حد خود را به چالش بکش.

Don't allow others to stand in front of your dreams."

اجازه نده کسی سد راه رویاهایت شود.»

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)