A call to men | Tony Porter

تُنی پُرتر: ندایی برای مردها

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: saman dadbin

I grew up in New York City,

من در نیویورک بزرگ شدم.

between Harlem and the Bronx.

بین هارلم و برانکس.

Growing up as a boy, we were taught

بعنوان یک پسر، در دورانی که بزرگ میشدم، به ما یاد دادند

that men had to be tough, had to be strong,

که مردها میبایست خشن، قوی،

had to be courageous, dominating --

دلیر و حکمفرما باشند --

no pain, no emotions,

بدون درد، بدون احساسات،

with the exception of anger --

به استثناء عصبانیت --

and definitely no fear;

و قطعا بدون ترس --

that men are in charge,

که مردها مسئول و عهده دارند،

which means women are not;

بمعنی اینکه زنها نیستند؛

that men lead,

که مردها هدایت میکنند،

and you should just follow and do what we say;

و شما فقط باید پیروی کنید و هر چه ما میگوییم را انجام دهید؛

that men are superior; women are inferior;

که مردها ارشدند و زنها زیردست؛

that men are strong; women are weak;

مردها قوی اند و زنها ضعیف؛

that women are of less value,

و زنها کمتر ارزش دارند --

property of men,

دارایي مردها هستند --

and objects,

صرفا اشیاء هستند،

particularly sexual objects.

بخصوص بعنوان موضوع جنسی.

I've later come to know that to be

بعدها متوجه شده ام که اینها همه

the collective socialization of men,

اجتماعی کردن اشتراکي مردها است،

better known

که بهتر بعنوان

as the "man box."

"در چهارچوب مرد محصور شدن" معروف است.

See this man box has in it

این چهارچوب،

all the ingredients

دارای تمام عناصرهایی است

of how we define what it means to be a man.

که مرد بودن را برای ما تعریف میکند.

Now I also want to say, without a doubt,

میخواهم اینرا هم بگویم، که بدون شک،

there are some wonderful, wonderful,

چیزهای بسیار عالي،

absolutely wonderful things

کاملا عالی درباره مرد بودن

about being a man.

وجود دارند.

But at the same time,

ولی هم زمان،

there's some stuff

چیزهایی وجود دارند

that's just straight up twisted,

که کاملا پیچیده و منحرف هستند.

and we really need to begin

و ما احتیاج به این داریم

to challenge, look at it

که دقیقا به این موضوع نگاه کنیم و آنرا به چالش بکشیم ،

and really get in the process

و واقعا شروع به

of deconstructing, redefining,

ویران کردن و دوباره تعریف کردن

what we come to know as manhood.

عقیده ای که آنرا مردانگي میدانیم شویم.

This is my two at home, Kendall and Jay.

این دو، پسرم کِندال و دخترم جِی هستند.

They're 11 and 12.

یازده ساله و دوازده ساله اند.

Kendall's 15 months older than Jay.

کِندال پانزده ماه از جِی بزرگتر است.

There was a period of time when my wife -- her name is Tammie -- and I,

زمانی بود که همسرم، تَمی، و من

we just got real busy and whip, bam, boom:

بسیار مشغول شدیم و ویم، بَم، بوم:

Kendall and Jay.

کِندال و جِی.

(Laughter)

(خنده)

And when they were about five and six,

و زمانی که آنها پنج و شش ساله بودند،

four and five,

چهار و پنج ساله،

Jay could come to me,

جِی میتوانست،

come to me crying.

گریه کنان بیاد پیشم.

It didn't matter what she was crying about,

مهم نبود که برای چی گریه میکرد،

she could get on my knee, she could snot my sleeve up,

روی زانویم مینشست و آستین پیراهنم را با آب بینیش کثیف میکرد،

just cry, cry it out.

فقط گریه میکرد.

Daddy's got you. That's all that's important.

بابا هوات رو داره. این تنها چیز مهمی بود.

Now Kendall on the other hand --

ولی از آن جهت، کِندال --

and like I said, he's only 15 months older than her --

همانطوی که گفتم، او فقط پانزده ماه از جِی بزرگتر است --

he'd come to me crying,

میامد پیشم گریه کنان،

it's like as soon as I would hear him cry,

مثل این میماند که همینکه گریه اش را میشنیدم،

a clock would go off.

ساعتی در من زنگ میزد.

I would give the boy probably about 30 seconds,

شاید به او بیشتر از سی سانیه محل نمیگذاشتم،

which means, by the time he got to me,

به این معنی، که تا به من میرسید،

I was already saying things like, "Why are you crying?

من شروع کرده بودم به گفتن چیزهایی مانند: "چرا گریه میکنی؟

Hold your head up. Look at me.

سرت را بالا نگه دار. بمن نگاه کن.

Explain to me what's wrong.

بهم بگو که چی شده.

Tell me what's wrong. I can't understand you.

بگو چی شده. متوجه نمیشم.

Why are you crying?"

چرا گریه میکنی؟"

And out of my own frustration

و از رنجش

of my role and responsibility

نقش و مسئولیت خودم بعنوان اینکه

of building him up as a man

از او مردی بسازم

to fit into these guidelines

تا بین این رهنمونها،

and these structures that are defining this man box,

و ترکیباتی که این "چهارچوب مرد" را تعریف میکنند، بگنجد،

I would find myself saying things like,

خود را در حال گفتن چیزهایی پیدا میکردم مانند:

"Just go in your room.

"برو تو اتاقت.

Just go on, go on in your room.

برو، برو تو اتاقت.

Sit down,

بنشین،

get yourself together

خودت را رو به راه کن

and come back and talk to me

بعد برگرد و با من صحبت کن

when you can talk to me like a --" what?

وقتی که توانستی با من صحبت کنی ؛ مثل..... چی ؟!

(Audience: Man.)

(حضار: "مرد".)

Like a man.

"مثل یک مرد."

And he's five years old.

و او پنج سالش بیش نبود.

And as I grow in life,

بارها در طي زندگیم،

I would say to myself,

بخودم میگفتم،

"My God, what's wrong with me?

"خدای من، من چمه؟

What am I doing? Why would I do this?"

چکار دارم میکنم؟ چرا همچین کاری را کردم؟

And I think back.

به گذشته فکر میکنم.

I think back to my father.

بیاد پدرم.

There was a time in my life

زمانی در زندگی من بوده

where we had a very troubled experience in our family.

که تجربیات بسیار دشواری در خانواده ی ما وجود داشت.

My brother, Henry, he died tragically

برادرم، هِنری، در زمانی که ما نوجوان بودیم،

when we were teenagers.

بنحو تراژدي مُرد.

We lived in New York City, as I said.

همانطوری که گفتم، ما در نیویورک زندگی میکردیم.

We lived in the Bronx at the time,

در آن زمان، در برانکس زندگی میکردیم.

and the burial was in a place called Long Island,

و مراسم دفن هِنری در لانگ آیلند بود،

it was about two hours outside of the city.

حدود دو ساعت بیرون از شهر.

And as we were preparing

همینکه مشغول تدارکات بودیم

to come back from the burial,

تا از مراسم برگردیم،

the cars stopped at the bathroom

ماشینها جفت دستشوییها متوقف شدند

to let folks take care of themselves

که اجازه داده بشه تا همه خودشانرا

before the long ride back to the city.

برای سواري طولانی بسوی شهر آماده کنند.

And the limousine empties out.

لموزین خالی شد.

My mother, my sister, my auntie, they all get out,

مادرم، خواهرم، خاله ام، همه از ماشین خارج شدند،

but my father and I stayed in the limousine,

ولی من و پردم در داخل لموزین ماندیم.

and no sooner than the women got out,

همینکه خانمها پاشون را از ماشین گذاشتند بیرون،

he burst out crying.

پدرم زد زیر گریه.

He didn't want cry in front of me,

نمیخواست جلوی من گریه کنه.

but he knew he wasn't going to make it back to the city,

ولی میدانست که بدون گریه نمیتوانست به شهر برگردد،

and it was better me than to allow himself

بهتر بود که من این را مشاهده کنم

to express these feelings and emotions in front of the women.

تا اینکه احساساتش را جلوی خانمها نشان دهد.

And this is a man

و این مردیست

who, 10 minutes ago,

که ده دقیقه ی پیش از آن،

had just put his teenage son

پسر نوجوانش را

in the ground --

در خاک دفن کرده بود --

something I just can't even imagine.

من حتی قادر به تصور آن نیستم.

The thing that sticks with me the most

چیزی که بیشتر از همه چیز در ذهنم مانده

is that he was apologizing to me

این است که او داشت از من عذر خواهی میکرد

for crying in front of me,

که داشت جلوی من گریه میکرد.

and at the same time, he was also giving me props,

و همزمان داشت مرا تشویق میکرد،

lifting me up,

تقویتم میکرد،

for not crying.

چون گریه نمیکردم.

I come to also look at this

همچنین به این نتیجه رسیده ام

as this fear that we have as men,

که این بیمی که ما مردها داریم،

this fear that just has us paralyzed,

این بیمی که ما را فلج کرده است،

holding us hostage

بیمی است که ما را

to this man box.

در این "چهارچوب مردانگی " گروگان گرفته است.

I can remember speaking

بیاد دارم

to a 12-year-old boy, a football player,

که از یک پسر دوازده ساله، یک بازیکن فوتبال،

and I asked him, I said,

سؤال کردم که:

"How would you feel if,

اگر مربي تیم فوتبالت،

in front of all the players,

جلوی تمامي بازیکننان،

your coach told you you were playing like a girl?"

بهت بگه که مانند یک دختر بازی میکنی، چه احساسی خواهی داشت؟"

Now I expected him to say something like,

توقع این را داشتم که چیزهایی مانند اینکه

I'd be sad; I'd be mad; I'd be angry, or something like that.

ناراحت خواهم بود، عصبانی خواهم شد و غیره بگوید.

No, the boy said to me --

خیر، بمن گفت --

the boy said to me,

او بمن گفت:

"It would destroy me."

"مرا کاملا ویران خواهد کرد."

And I said to myself,

بخودم گفتم

"God, if it would destroy him

"خدایا، اگر دختر بودن

to be called a girl,

ویرانش میکند،

what are we then teaching him

پس ما چه چیزی را داریم

about girls?"

درباره ی دخترها به او یاد میدهیم؟"

(Applause)

(تشویق حضار)

It took me back to a time

مرا بسوی زمانی برد

when I was about 12 years old.

که تقریبا دوازده سالم بود.

I grew up in tenement buildings in the inner city.

من در یک ساختمان استيجاری در مرکز شهر بزرگ شدم.

At this time we're living in the Bronx,

در برانکس زندگی میکردیم.

and in the building next to where I lived there was a guy named Johnny.

در ساختمان جنبي ما، پسری زندگی میکرد بنام "جانی".

He was about 16 years old,

تقریبا شانزده سالش بود،

and we were all about 12 years old -- younger guys.

و ما همه تقریبا دوازده سالمان بود -- پسرهای جوانتر.

And he was hanging out with all us younger guys.

و او دور ور ما جوانترها میگشت.

And this guy, he was up to a lot of no good.

و او بدنبال کارهای بد و بیهوده بود.

He was the kind of kid who parents would have to wonder,

بچه ای بود که والدینش دائما در تعجب بودند که:

"What is this 16-year-old boy doing with these 12-year-old boys?"

"این پسر شانزده ساله ما با این دوازده ساله ها چکار میکنه؟"

And he did spend a lot of time up to no good.

او ولگرد بود و تمام وقتش را صرف کارهای بد و بیهوده صرف میکرد.

He was a troubled kid.

یک بچه ی رنج کشیده ای بود.

His mother had died from a heroin overdose.

مادرش از زیادی استفاده کردن هروئین مُرد.

He was being raised by his grandmother.

مادربزرگش داشت او را بزرگ میکرد.

His father wasn't on the set.

از پدرش خبری نبود.

His grandmother had two jobs.

مادربزرگش دو جا کار میکرد.

He was home alone a lot.

زمانهای بسیاری را در خانه بتنهایی سپری میکرد.

But I've got to tell you, we young guys,

ولی باید بهتان بگویم که ما پسرهای جوان،

we looked up to this dude, man.

با احترام به او نگاه میکردیم.

He was cool. He was fine.

خونسرد و خوشتیپ بود.

That's what the sisters said, "He was fine."

دخترها همه میگفتند: "چقدر خوشتیپ است."

He was having sex.

مشغول روابط جنسی بود.

We all looked up to him.

همه با احترام به او نگاه میکردیم.

So one day, I'm out in front of the house doing something --

پس یک روز، جلوی خونمون مشغول بکاری بودم --

just playing around, doing something -- I don't know what.

مشغول بازی کردن -- بدقت یادم نمیاد.

He looks out his window; he calls me upstairs; he said, "Hey Anthony."

از پنجره اش صدایم کرد: "های اَنتونی."

They called me Anthony growing up as a kid.

در زمان نوجوانیم، مرا اَنتونی صدا میکردند.

"Hey Anthony, come on upstairs."

"های اَنتونی، بیا بالا ."

Johnny call, you go.

وقتی جانی صدا میزنه، تو باید بری.

So I run right upstairs.

پس از پله ها دویدم به بالا .

As he opens the door, he says to me, "Do you want some?"

همینکه در را باز کرد از من پرسید: "میخواهی؟"

Now I immediately knew what he meant.

من فورا میدانستم که منظورش چیست.

Because for me growing up at that time,

با بزرگ شدن در آن زمان،

and our relationship with this man box,

بعلاوه رابطه ما با آن "چهارچوب"،

"Do you want some?" meant one of two things:

"میخواهی؟" میتوانست فقط دو معنی داشته باشد،

sex or drugs --

روابط جنسی یا مواد مخدره --

and we weren't doing drugs.

و ما مواد مخدره استفاده نمیکردیم.

Now my box, my card,

حال، چهارچوب من، کارتم،

my man box card,

این کارت مردانه ،

was immediately in jeopardy.

بلافاصله به خطر افتاده بود.

Two things: One, I never had sex.

دو چیز: یک، من هیج وقت روابط جنسی نداشتم.

We don't talk about that as men.

ما مردها درباره آن صحبت نمیکنیم.

You only tell your dearest, closest friend, sworn to secrecy for life,

فقط با عزیزت یا نزدیکترین دوستت، آنهم بعد که آنها را برای راز نگه داشتن آن قسم دادیم،

the first time you had sex.

که اولین روابط جنسیت را درمیان میگذاری.

For everybody else, we go around like we've been having sex since we were two.

با بقیه، جوری رفتار میکنیم که یعنی از سن دو سالگی مشغول روابط جنسی بوده ایم.

There ain't no first time.

اولین باری وجود ندارد.

(Laughter)

(خنده)

The other thing I couldn't tell him is that I didn't want any.

چیز دیگر این بود که نمیتوانستم به او بگویم که نمیخواهم.

That's even worse. We're supposed to always be on the prowl.

آن حتی بدتر بود. ما میبایست همیشه در حال پرسه زدن باشیم.

Women are objects,

زنها صرفا اشیاء هستند،

especially sexual objects.

مخصوصا موضوع جنسی.

Anyway, so I couldn't tell him any of that.

بلاخره، نمیتوانستم هیچکدام از آنها را به او بگم.

So, like my mother would say, make a long story short,

بقول مادرم، داستان بلند را خلاصه کنم.

I just simply said to Johnny, "Yes."

بسادگی به جانی گفتم: "آره."

He told me to go in his room.

بمن گفت برم توی اتاقش.

I go in his room. On his bed is a girl from the neighborhood named Sheila.

رفتم توی اتاقش. روی تختش دختر همسایه بود بنام ( شیلا ).

She's 16 years old.

شانزده سالش بود.

She's nude.

لخت بود.

She's what I know today to be mentally ill,

بنظر کنوني من، او عقب افتاده بود،

higher-functioning at times than others.

بعضی وقتها از بقیه بیشتر فعال بود.

We had a whole choice of inappropriate names for her.

ما یک عالم اسمهای نامناسب برای او داشتیم.

Anyway, Johnny had just gotten through having sex with her.

بهرصورت، جانی تازه با او یک روابط جنسی داشت.

Well actually, he raped her, but he would say he had sex with her.

در واقع، ناموس او را تجاوز کرده بود ولی آنرا بعنوان روابط جنسی میدانست.

Because, while Sheila never said no,

چون، در حالی که شیلا هیج وقت به او نگفته بود نه،

she also never said yes.

او بله نیز نگفته بود.

So he was offering me the opportunity to do the same.

پس او داشت بمن فرصت همان کار را میداد.

So when I go in the room, I close the door.

وقتی که وارد اتاقش شدم، در را پشت سرم بستم.

Folks, I'm petrified.

هی ملت ! باور کنید از ترس سنگ شده بودم!

I stand with my back to the door so Johnny can't bust in the room

پشت در وایستادم تا جانی نتونه در را باز کنه

and see that I'm not doing anything,

و ببینه که من داشتم هیچ کاری نمیکردم.

and I stand there long enough that I could have actually done something.

زمان طولاني آنجا وایستادم که عملا وقت این بود تا بتوانم کاری کنم.

So now I'm no longer trying to figure out what I'm going to do;

دیگه مشغول سنجیدن اینکه چکار بکنم نبودم،

I'm trying to figure out how I'm going to get out of this room.

سعی میکردم ببینم چطوری میتونم از آن اتاق فرار کنم.

So in my 12 years of wisdom,

پس با عقل دوازده سالگیم،

I zip my pants down,

شلوارم را کندم،

I walk out into the room,

و از اتاق آمدم بیرون.

and lo and behold to me,

داد و بیداد،

while I was in the room with Sheila,

دیدم که هنگامیکه من در اتاق با شیلا بودم،

Johnny was back at the window calling guys up.

جانی از سر پنجره بقیه ی بچه ها را صدا کرده بود.

So now there's a living room full of guys.

پس، اتاق نشیمن پر از پسر شده بود.

It was like the waiting room in the doctor's office.

مانند اتاق انتظار دفتر دکتر.

And they asked me how was it,

همه از من مبپرسیدند که چطور بود.

and I say to them, "It was good,"

پاسخ دادم: "خوب بود."

and I zip my pants up in front of them,

و جلوی همه آنها شلوارم را پا کردم

and I head for the door.

و بسوی در رفتم.

Now I say this all with remorse,

تمام اینرا با ندامت شرح میدهم،

and I was feeling a tremendous amount of remorse at that time,

در آن زمان نیز احساس پشیماني عجیبی داشتم،

but I was conflicted, because, while I was feeling remorse, I was excited,

ولی در تضاد بودم، چون در حالیکه پشیمان بودم، همزمان پر از هیجان بودم،

because I didn't get caught.

چون کسی متوجه کارم نشد،

But I knew I felt bad about what was happening.

ولی میدانستم که از اتفاقی که افتاده بود ناراحت هستم.

This fear, getting outside the man box,

ترس پا فرا گذاشتن از "چهارچوب"

totally enveloped me.

کاملا مرا فرا گرفته بود.

It was way more important to me,

برای من،

about me and my man box card

خودم و چهارچوبم مهمتر بود

than about Sheila

تا شیلا

and what was happening to her.

و اتفاقی که داشت میافتاد.

See collectively, we as men

ما مردها، مجتمعا

are taught to have less value in women,

آموخته ایم که زنها کم ارزش تر هستند،

to view them as property and the objects of men.

و آنها را باید بعنوان دارایی و اشیاء قضاوت کرد.

We see that as an equation that equals violence against women.

ما این را بعنوان معادله ای که برابر با خشونت بسوی زنها است میدانیم.

We as men, good men,

ما مردها، مردهای خوب،

the large majority of men,

اکثریت مردها،

we operate on the foundation

پایه ی فعالیتمان

of this whole collective socialization.

کاملا زندگی اجتماعی و اشتراکي است.

We kind of see ourselves separate, but we're very much a part of it.

ما خودمان را بگونه ای سوا از این مشکلات میدانیم، ولی در اصل قسمتی از آنهاییم.

You see, we have to come to understand

میبینید، ما باید بفهمیم که

that less value, property and objectification is the foundation

ارزش کمتر، دارایی و پست کردن، همه پایه این روینه غلط هستند

and the violence can't happen without it.

و بدون آنها خشونت اتفاق نمیافتد.

So we're very much a part of the solution

پس ما هم راه حل هستیم

as well as the problem.

و هم خود مشکلات.

The center for disease control says

مرکز كنترل بيماري و پيشگيري میگوید

that men's violence against women is at epidemic proportions,

که خشونت مردها بسوی زنان به درجه مسری در اجتماع رسیده است،

is the number one health concern for women

و این خشونت، اولین اهمیت بهبودي زنان

in this country and abroad.

چه در این کشور و چه کشورهای دیگر میباشد.

So quickly, I'd like to just say,

خب، میخواهم فقط بگویم،

this is the love of my life, my daughter Jay.

این عشق من است، دخترم جِی.

The world I envision for her --

دنیایی را که برای او در نظر دارم،

how do I want men to be acting and behaving?

مردها میبایست چطوری در آن رفتار کنند؟

I need you on board. I need you with me.

من به کمک شما احتیاج دارم.

I need you working with me and me working with you

ما باید با بکوشیم

on how we raise our sons

تا ببینیم چطوری پسرانمان را بزرگ کنیم

and teach them to be men --

و به آنها مرد بودن را بیاموزیم --

that it's okay to not be dominating,

بیاموزیم که حکمفرمایی نکردن بد نیست،

that it's okay to have feelings and emotions,

احساسات داشتن بد نیست،

that it's okay to promote equality,

برابری را ترویج کردن بد نیست،

that it's okay to have women who are just friends and that's it,

بد نیست که زنان صرفا دوست ما باشند و بس،

that it's okay to be whole,

بد نیست که همدیگر را کامل کنیم،

that my liberation as a man

آزادي من بعنوان یک مرد،

is tied to your liberation as a woman. (Applause)

با آزادی شما بعنوان یک زن پیوسته است.

I remember asking a nine-year-old boy,

بیاد دارم که از یک پسر نه ساله سؤالی کردم.

I asked a nine-year-old boy,

از او پرسیدم،

"What would life be like for you,

"زندگیت به چه وجه میبود،

if you didn't have to adhere to this man box?"

اگر تو وفادار به این "چهارچوب مردانه " نمی بودی ؟

He said to me, "I would be free."

گفت: "آزاد میبودم."

Thank you folks.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق حضار)